საკუთარ ცრემლებს ზემოდან დავყურებ.
არ მჯერა !
არ მჯერა რომ ბრბოს წინაშე შიშველი და დარცხვენილი ვაგდივარ .
თვალებს გაჭირვებით ვახელ,ჩემს გარშემო ასობით ადამიანია შეკრული,რომელთა გონებაშიც წესები ფილმის კადრივით ტრიალებს და ადამიანურ გრძნობებზე ბევრად მაღლა დგას.
მათი თვალები ჩემსას ერთვის,სულს მიყინავენ და ძარღვებში გამავალ სისხლს აჩერებენ.
სახეზე კმაყოფილებისგან გამოწვეული ალმური ეფინებათ,ბაგეები ორად ეპობათ და ჭორაობას განაგრძობენ.
კმარა ! კმარა ჩემი ცემა ! კამრა დამცირება ! გონებაში ვყვირი,მუშტებს ძალიან ნელა ვკრავ და ფრჩხილებიდან წამოსულ სისხლს მკაფიოდ შევიგრძნობ.
მტკივა სხეული,მტკივა კანი და ყველა ის ნაწილი რომელზედაც ჯერ კიდევ რამდენიმე წუთის წინ ძლიერად მოქნეული მუშტები და წიხლი მხვდებოდა,თვალებში მეტად მიდგება ცრემლები და ვაანალიზებ რომ დღეს ჩემი უკანასკნელი დღეა.
- უსირცხვილო ძუკნავ - მაძახებს ჩემს წინ მდგარი მოხუცებული,სათვალეს ორივე ხელით ისწორებს კიდევ უფრო კარგად რომ მომაშტერდეს.

ვგრძნობ თვალებს,რომლებიც ჯერ კიდევ შეუწყვეტლივ ჩემს მოშიშვლებულ სხეულს ათვალიერებენ. ვიკუნტები და მუხლებზე ვიბჯენ ხელებს ძლიერად,თვალებიდან წამოსული ცრემლები ბაგეებზე მეხეთქება და უნებლიედ შევიგრძნობ მარილიანი სითხის გემოს.
ცივა... ძალიან ცივა ,ერთიანად მეყინება ათრთოლებული ფეხის თითები,შეძლებისდაგვარად ვკუმავ და უფრო და უფრო ვქაჩავ ჩემკენ.
-ააყენეთ და წამოათრიეთ-ჩამესმის ყურებში მამაკაცის ძლიერი მჭახე ხმა. შიშისგან თვალებს ვაფართოვებ,ნუთუ ჯერაც არ კმარა ? ინსტიკტურად ვიწევი მაგრამ ვიცი რომ გაქცევას აქედან ვერ შევძლებ.
ჩემკენ მომავალი ორი დედაბარი ხელებს ხელებში მავლებენ ძლიერად და ზემოთ მექაჩებიან.
ღონე მიხდილი ძლივსღა ვახერხებ ფეხზე წამოდგომას,დაწკეპლილ ფეხის გულებს ცივ ბეტონზე ვადგამ და ტკივილისგან კვნესა მცდება ბაგეებიდან. საქონელივით მექაჩებიან წინ,კოჭლობით მივდევ მეც და ძალიან მალე იმედდამსხვრეული ერთიანად ვეშვები,ვგრძნობ როგორ მეცლება ფეხებიდან შერჩენილი ძალები.
ხოხვა ხოხვით მიმათრევენ,უკან სოფლის ამალა მოგვდევს შეძახილებით,ხელში ჯოხები უკავიათ და ცბიერი სახეებით ზეცისკენ აქანებენ ჯოხებს გამარჯვების ნიშნად.
აქ,ადგილზე სადაც დავიბადე და გავიზარდე ჯერაც წინაოართაგან შემორჩენილი წესები მეფობენ !
უაზრო და ულოგიკო ადათ-წესების მსხვერპლი მე და მოძალადე ისინი ყიჟინით იკლებენ სოფლის ბილიკებს.
ჩვენს წინ მაღალი და ახოვანი მამაკაცია,თმაში აქა-იქ ჭაღარა შეჰპარვია,ეს ის არის ვინც ჩემი წამების მთელი რიგი გეგმები შეადგინა და განახორციელა კიდეც,მხოლოდ იმის გამო რომ ქვრივი შემიყვარდა.
სისხლის კვალს ვტოვებ,ჩემს ნაკვალებზე კი ბინძურ ფეხებს იწმენდენ,
მთის კენწერომდე თრევით ავყავარ,ორივე ქალი ხელს მიშვებს და უხეშად მაბერტყებენ თოვლში. ჩემს წინ აშხვართულ უზარმაზარ ხის ბოძს ვუსწორებ თვალს,რომელზედაც აქა-იქ გამოშვერილი ხის ნაწიბურებია.

მამაკაცი ხელს თმაში მკიდებს,მთელი ძალით მითრევს და ფეხზე მაყენებს. ტირილი მინდა ! მინდა რომ ცრემლებმა დამახრჩოს ვიდრე მის ხელში მოვკვდე.
ხის ბოძზე მთელი ძალით მანარცხებს და ანთებულ თვალებს ფეხებიდან თმის ღერამდე მატარებს,ორივე ხელით ხელებს ზენოთ მაწევინებს,ჩამოკიდებულ ჩანთაში უზარმაზარ ბაწარს ექაჩება და წვალებით აძვრენს .
ხელებს ძლიერად მიკრავს და მის უკან მდგარ ახალგაზრდა მამაკაცს რაღაცას ანიშნებს,ისიც მაშინვე მორბის და ჩემს უკან დგება,ახლა ის იჭერს ჩემს უსიცოცხლოდ გათოშილ ხელებს ისე თითქოს გაქცევის ან შანსი ანდაც ძალა მქონდეს.
ბოძის უკან მდგარ მასზევე მიყუდებულ ხის კიბეზე ასვლას იწყებს მამაკაცი და მეოთხე საფეხურზე მყარად შეშდება
-მომაწოდე-უბრძანებს ბიჭს და ისიც უმალვე თეძიებზე მებღაუჭება და ბუმბულივით მისვრის ზემოთ.
ფეხებზე მის გაყინულ თითებს ვგრძნობ თუ როგორ ძლიერად მიჭერენ რომ არ დავუსხლტე,მამაკაცი თოკს ქაჩება და ხვნეშით ადის მეხუთე კიბეზე,ბიში საბოლოოდ მაშორებს ხელებს.
მაშინვე ბიძზე ვეხეთქები,ზემოთ და ზემოთ მექაჩება,ნაწიბურები ზურგს მიხეხავს და საშინელ ტკივილს მაყენებს,წარმოდგენაც კი არ მინდა რა მდგომარეობაში მაქვს ახლა სხეული და რა ლამაზად ეჩვენებათ მათ ეს ყოველივე.
შუაში ჩერდება ბაწრის შემორჩენილ ნაწილებს გაჭირვებით კვანძავს ბოძის გარშემო რომ არ ჩამოვვარდე.
განძრევა მიჭირს,უკვე სურვილიც დავკარგე ბრძოლის.
კიბეზე უკუ სვლას იწყებს და ჩასვლისთანავე აშორებს ბოძს კიბეს.
მასაში მომარჯვებულ და კარგად დამუშავებულ თოვლის გუნდებს ვამჩნევ,წინ ბავშვი გამოდის,გუნდას ოხვრით მესვრის მაგრამ მცდება.ბავშვს უკან ქალი უდგება და ახლა ის მესვრის გუნდას,ცივი მასა მუცელზე მხვდება და ტკივილისგან კივილს ვიწყებ,სასოწარკვეთილს აღარაფრის მრცხვენია და მათ წინაშე ცრემლების ღვრას ვიწყებ
-კახპა ! -მაძახებს ქალი და ახალ გუნდას ატრიალებს ხელის გულებით-გეგონა შეგრჩებოდა შენი საქციელი არა ? გაიძვერა ქალო,რაც დედაშენია ის ხარ შენც -კიდევ მესვრის გუნდას და კიდევ მუცელში მხვდება..

გამწარებულს დედაჩემის გაავებული სახე მიდგება თვალწინ,საბრალოს ჩემ გამო ტკივილის გაძლება უწევს და საბოლოოდ ჩემს ბედს გაიზიარებს ისიც. სიბნელეში ძალაობით მიახოხებდნენ ჩემს თვალწინ,ყურებში ახლაც ჩამესმის მისი წვრილი კივილის ხმები...
მძულს სიცოცხლე ...
მძულს ყველაფერი რაც აქაურობას უკავშირდება..
მძულს წინაპრებიც და ის ოხერი კაციც ვინც რამდენიმე წლის წინ დაქვრივდა და თავი დაბრმავებამდე შემაყვარა ..
მძულს საკუთარი თავი..

-დავტოვოთ და მოკვდეს-წრიდან ხნიერი ქალი კივის -ჩაძაღლდეს რომ მისი ბინძური და წაბილწული სული არ აბინძურებდეს სოფლის ბილიკებს
-მოკვდეს !! მოვკლათ !! ჩავქოლოთ ! არა ჩამოვათრიოთ და დავახრჩოთ -ყველა ყვირილით იწყებს გარჩევას
-ჯობია ასე დავტოვოთ,გაიყინოს -ქვემოდან ამომყურებს მამაკაცი და წიხლს ბოძზე არტყამს -გაეყინოს ძარღვებში სისხლი უბადრუკს
- გაიყინოს !!! დავტოვოთ ხო !! -ეთანხმება ყველა