როგორც იქნა ნანატრი გაზაფხული დადგა! წელს ზაფხულისთვის დიდი გეგმები მაქვს, გაზაფხულის მოსვლა კი, იმას ნიშნავს, რომ ჩემი საოცნებო ზაფხული მალე დადგება გაზაფხულის მოსვლა და სითბო კიდევ იმიტომ მიხარია, რომ ჩემს მეგობრებთან უფრო მეტ დროს გავატარებ სხვადასხვა ადგილებში და კიდევ უფრო დავუახლოვდები ჩემს სიყვარულს. ახლა კი, ჩემი ამბავი თქვენთვის უფრო გასაგები რომ იყოს, ვეცდები ორი სიტყვით გაგაცნოთ ჩემი ცხოვრება. მოკლედ, მე კუსა ვაჩნაძე ვარ,წაბლისფერი გრძელი ხუჭუჭა თმა და თაფლისფერი თვალები მაქვს, სიმაღლეც მშვენიერი, საკმაოდ დიდ ხანს კლასში ყველაზე მაღალი მე ვიყავი, მაგრამ ბიჭებმა დიდ ხანს არ მაცადეს სიხარული და ასე მეექვსე კლასში ყველა ბიჭი წამომეწია.. და-ძმა არ მყავს, მიუხედავად იმისა, რომ სულ ვვოცნებობდი დიდ ძმაზე. ჩემი მშობლები ავსტრიაში წავიდნენ, მას შემდეგ რაც სკოლა დავამთავრე. ახლა პირველ კურსზე ვარ და ვცდილობ კარგად ვისწავლო, რომ ჩემი მშობლების შრომა წყალში არ ჩაიყაროს. სკოლაშიც და უნივერსიტეტშიც ყველასთან კარგი ურთიერთობა მქონდა, მაგრამ ყოველთვის უფრო მეტად ჩემი ბავშობის მეგობრები მიყვარდნენ და შესაბამისად მეტ დროსაც მათთან ვატარებდი. თითქმის ყველა ჩემზე დიდი იყო, ერთი ორი ჩემხელა და ერთიც დამიანე, რომელიც 2წლის წინ შემოგვიერთდა (ახალი გადმოსული იყო ჩვენს უბანში) და მე იმ დღიდან მიყვარდა, როცა პირველად დავინახე. აი ეს იყო ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი დრამა! მიუხედავად იმისა, რომ არასდროს მაკლდა ბიჭების ყურადღება, მე მაინც მას მივტიროდი და თან ვცდილობდი ბავშვებთან არაფერი შემემჩნია. ის კი ამ საკითხში ზედმეტად უსინდისო იყო. იშვიათად მოდიოდა ჩვენთან, ჩემს გრძნობებს ვერ ამჩნევდა და ბიჭებთან ურო ახლო ურთიერთობა ჰქონდა, ვიდრე გოგოებთან, მეგონა ამას ჩემს გამო აკეთებდაა. ზუსტად ორჯერ მოიყვანა ერთი გოგო ჩვენთან და ჩემი შეყვარებულიაო იძახდა. გული ჩამწყდა ერთად რომ დავინახე, მაგრამ რას ვიზამდი. არაერთხელ უტკენია ჩემთვის გული, მაგრამ მე მაინც მიყვარდა და ახლაც მიყვარს. მთელი ზამთარი საშინელ დეპრესიაში ვიყავი. ახლა გაზაფხულდა, გამოცოცხლდა ბუნება და მეც ახალი იმედებით ვაგრძელებ ცხოვრებას. იმედია ახლა მაინც ახდება ჩემი ოცნება.
მოკლედ, 8 მარტია ქალთა დღე და ბიჭებმა გოგოებს სიურპრიზი გაგვიკეთეს, გარეთ რომ გავედით მანქანებში ჩგვსვეს და ძალიან მალე უკვე წყნეთსაც მივუახლოვდით, დიდი სახლი უქირავებიათ,საოცრად ლამაზად იყო მორთული მუსიკა ჩართული და უამრავი საჭმელიი.. მოკლედ აქ ყველაფერი იყო გართობისთვისს! ბიჭები ამაყად გვიღიმოდნენ და ჩვენს რეაქციას ელოდნენ
-აუუ ბიჭებოო! რა საყვარლები ხართთ-წამოიძახა ნინამ და მის გვერდით მდგომ გიოს ჩაეხუტა
-არა რა, თქვენგან ამას მართლა არველოდებოდი! -გავაბრაზე ბიჭები, ანაც ამყვა და მერე დათას ოდნავ ნაწყენი სახე რომ დავინახეთ, ყველას მაგრად ჩავეხუტეთ და მადლობა მოვუხადეთ. თვალებით ვეძებდი იქ დამიანეს, როცა დავრწმუნდი რომ იქ არ იყო, ვეცადე არ გამფუჭებოდა განწყობა ამიტომ ბავშვებთან მივედი
-აუუ ისე მშია ეხა გადავჭამ ყველაფერსსს!-და პიცის დიდი ნაჭერი გადავიღე, გარშემო ყველა მადიანად შეექცეოდა, როგორც ჩანს ყველას ჩემსავით შიოდა-ისე იდეის ავტორი ვინ იყოო? ვიკითხე და ჩვენს ბიჭებს გადავხედე
-მე! - წამოიყვირა დემემ
-იტყუებაა, მე მოვიფიქრეე-გამოაცხადა გიომ, დიდი დავის შემდეგ აღმოჩნდა, რომ ყველამ ერთად მოიფიქრეს და ისედაც აპირებდენ სადმე გასართობად ჩვენს დაპატჟებას და ხელსაყრელი მომენტიც ჩაუვარდათ ხელში.
-მართლა, დამიანე სადაა, რაღაც თვალს მაკლია-აღნიშნა სოფიმ და თვალი მაგიდას გადაავლო, რომვერ დაინახა ვერსად, მერე ბიჭებს შეხედა კითხვის სახით
-სადააა დარაღაც საქმე მაქვსო, კი აპირებდა მოსვლას და მოვაკიდეც მგონი, ცოტახანშ დავურეკავ კიდე- თქვა გუკამ, რომელსაც ყველაზე ახლო ურთიერთობა ჰქონდა დამიანესთან. მე გული იმედით ამევსო, რომ დღეს, აქ მაინც ვნახავდი მას და უფრო გავბედნიერდი. მშვენივრად მივირთვით, ცოტა ყველამ დავლიეთ და ცეკვა დავიწყეთ, მე სოფი და ნინა ვცეკვავდით, ანამ მე უკვე ძალიან დავიღალეო და მალევე შეწყვიტა ცეკვა, ბიჭებიდან თავს არავინ იწუხებდა, უცებ ყველა ბიჭი გავიდა და სადღაც 5 წუთში სახლში შემოსული დამიანე დავინახე, უკან კი ბიჭები მოყვებოდნენ, როგოც ჩანს დახვდნენ. მე პირდაპირ შევეჩეხედა გული კიღამ გამისკდა მისი სახე რომ დავინახე, ვეცადე გონს მოვსულიყავი
-კუსაა.. როგორ ხარ?-და გადამკოცნა
-კარგად შენ? სად იყავი აქმდეე? ყველა გელოდებოდა
-ხორაღაც საქმე მქონდა და- მერე გოგოებმაც დაინახეს, ჯერ სოფი გადაკოცნა, მერე ანა და ბოლოს ნინაც, რომელიც ცდილობდა გაბრაზებოდა იმის გამო, ასე იშვიათად რომ იცლიდა ჩვენთვის, მაგრამ ისეთი საყვარელი იყო, რომ ვერაფერს გახდებოდა.ცოტახანში ისევ სუფრას მივუჯექით, მე ჭამის თავი აღარ მქონდა, ერთი ორი ჭიქა მარტინი დავლიე და ვხვდებოდი რომ მეტი აღარმინდოდა, ცოტავერ ვიყავი კარგად, თან დამიანეს ერთხელაც არ გამოუპარებია ჩემსკენ მზერა, ცოტა მეწყინა და ბავშვებს გავეცალე, კიბეზე ავირბინე და აივანზე გავედი. თან მეტირებოდა, თან არ მინდოდა ტირილი. უცებ ყველაფერი უაზრო მეჩვენა, ჩემთვის ჩამოვჯექი იქვე და ტეეფონში ჩემი სურათების თვარიელება დავიწყე, ძალიან მაინტერესებდა ეს ბიჭი რას მიწუნებდა. მერე იმ გოგოს ფეისბუქზე შევედი, ვინც თავის შეყვარებულად გამოგვიცხადა და ღმერთს გეფიცებით, ვერანაირად ვერ ვიგრძენი, რომ რამით მჯობდა, პირიქით საშინლად უგემოვნო ჩანდა და თან საშინელი ხასიათი ჰქონდა, 2 ჯერ მყავდა ნანახი და ჩემს თვალწინ ჯამში 3 ჯერ არ გაუცინია, მიუხედავად იმისა, რომ მთელი დღე დემე გასაოცრად სასაცილო ისტორიებს ყვებოდაა.მოკლედ კარგახანს ვიჯექი ესე მარტო, სანამ ვიღაცის ნაბიჯების ხმა არ მომესმა, თავიდან დამიანე მეგონა, მაგრამ მალევე მივხვდი, რომ დათა იყო, მოსაწევად გამოვიდა აივანზე, მარტო რო დამინახა ძალიან გაუკვირდა
-კუსს.. აქ რას აკეთებ? ესე მარტოო? ვინ გაგაბრაზაა?! მითხარი და ახლავე მივხედავ-და გვერდით მომიჯდა, ყურადღებით მიყურებდა და ცდილობდა ჩემს სახეზე ამოეკითხა ამის მიზეზი.
-დათუუჩ.. არ ვარ ცუდ ხასიათზე, უბრალოდ მგონი ბევრი მომივიდა და ჰაერზე ამოვედი, თან მარტო მინდოდა ყოფნა, იმ ხმაურს ვეღარ ვიტანდი
-კარგი რა! როდის აქიდან იღლები ხმაურით? ან ბავშვებთან ყოფნა როდიდან გბეზრდება? რა ხდება კუსა? შენ უბრალოდ თქვი
-არაფერი მართლაა.. აი როდაგიმტკიცო რა ვქნა? თუ გინდა რომოწევ ერთად ჩავიდეთ, მეც წამოვალ ოღონდ მალე დავიძინებ რა გთხოვ, ძაან დავიღალე. მართლა, ქვევით რა ხდება?
-აუ რავი არაფერი დემე რარაც საოცრებებს ყვება, დაგვხოცა სიცილით, გოგოები უკვე ძაან დათვრნენ ხან ცეკვავენ ხან გიჟივით იცინიან დემეს ხუმრობებზე გიო და ანი რარაცას ჭორაობენ, დამიანე მარტო ზის, ტელეფონში იყურება და ხანდახან ეცინება დემესხუმრობებზე. მე და შენ კიდე ვზივართ აქ დბილებივით, წავედით ეხა მალეეე ადეე- ისეთი პოზიტიური და საყვარელი იყო, რომ იქ მარტო ყოფნა მართლა აღარ მინდოდა. ერთად ჩავირბინეთ კიბე და ბავშვებთან მივედით. გიომ ჩემს დანახვაზე ტაში შემოკრა,დემე გაკვირვებული იყო, აქამდე როგორ გამომრჩა შენი არ ყოფნაო.. მოკლედ თითქოს ყველა პირველად მხედავდა, მეხუტებოდნენ და სიყვარულს მიხსნიდნენ, თითქოს საუკუნის გადაკარგული ვიყავი, უმოქმედოდ მარტო დამიანე იჯდა, ბავშვბის ამ რეაქციაზე გაეცინა, არ ვიცი ალბათ ბოლოს იფიქრა“მოდი უკან არ გავაბრუნებო“ და ჩემთან მოვიდა -შენ რომ არ გვყავდე რა გვეშველებოდა??- გამიცინა , ლოყაზე მაკოცა და წამით მიმიხუტა, მერე მალევე მომშორდა და თავის ადგილს დაუბრუნდა. არ ვიცი ეს რაიყო! ვაიმე! მაგრამ ისეთი ბედნირი ვიყავი იმ წამს, აღარ მაინტერესებდა არაფერი, ბავშვებთან ჩავჯექი და კიდე კარგა ხანს ვლაპარაკობდით. ბოლოს გოგოებს ჩაეძნათ, მე რასაც ქვია მივწექი ანაზე და ისე ჩამეძინა დივანზე.
***
დილას რაღაცის მტვრევის ხმამ გამომაღვიძა, მივხვდი რომ სამზარეულოდან მოდიოდა ხმა, ძლივს ავდექი და სამზარეულომდე მივედი.იქ დამიანე დამხვდა და ყავის მოდუღებას ცდილობდა, ცალ ხელში სიგარეტი ეკავა და ეს ისედაც მოუხერხებელს, უფრო მეტად უშლიდა ხელს.
-დალეწე უკვე სამზარეულო?-გავიცინე და მადურარა გამოვართვი
-აუ რავი არავის გღვიძავთ და მიწევს მე თვითონ მივხედო ჩემს თავს
-უკაცრავად, დილის7 ხოარაა?
-მერე რაა?- მითხრა გაკვირვებულმა და მაგიდასთან დაჯდა, სიგარეტი საფერფლეში ჩაწვა და შემომხედა-მეგაგაღვიძე ხო?
-როგორი მიხვედრილი ხარრ-ვუთხარი და გავუცინე. არ შემეძლო გავბრაზებოდი დამტვრეული ჭიქის ნაწილები ავკრიფე და გადავყარე, მერეკი მისწინ დავჯექი და ველოდებოდი ყავის ადუღებას-შენ ესე ადრე იღვიძებ ხოლმე?
-აუ რავი. გააჩნია. აქ ვერ დავიძნე დემე მეწვა თავზე, ფეხებზე კიდე გიო აუ ძლივს ავდექი. გუშინ ისეთი გათიშულები ვიყავით როდის რა ვქენი აღარ მახსოვს
-აუხო. მე ანაზე მეძინა-და გამეცინა
-გაუმართლა ნინამ როარ დაიძნა მასზე-და დამპლურად გაიცინა. ნინაცოტა პუტკუნა იყო და ბიჭები სუ ეღადავბოდნენ, როცა მისი გაბრაზება უნდოდათ
-გეყოფაა- და მის სიცილზე მეც გამეცინა. ამასობაში ყავაც ადუღდა და დავუსხი. მე დილას ყავას ვერ ვსვამდი მაგრამ იმწუთას სხვა საქმე არ მქონდა, თან მასთან ყოფნა მინდოდა, ამიტომ ჩემთვისაც დავისხი.-აბა როგორია?-ვკითხე როცა გასინჯა
-ცოტა მეტი შაქარი მოგსვლია. უშაქროს ვსვამ
-ააუი დამავიწყდა :/ გინდა ახლიდან მოგიდუღებ
-არაა.დაიკიდე.- და შემომხედა-თმები რა სასაცილოდ გაქ
-როგორ? რატოო
-თავზე გადევს იმენა-და იცინოდა
-ნუდამცინიი - დარეზინით კოსა გავიკეთე უცებ
-ეგრე ჯობია.
-ჩემი თმა არ მოგწონს ხო შენ?
-აუ რავი.ძაან ჩახუჭუჭებულია. სწორი უფრო მოგიხდებოდა. თან შეკრული ჯობია.- მე ცოტა მეწყინა. ჩემი თმა ყველას მოსწონდა მის გარდა,აი რაღაცნაირად გულში ჩამწვდა და იმწამს თმის გადაპარსვა მინდოდა.
-ხორავი-შეატყო რო მეწყინა, მაგრამ არაფერი უთქვამს. ყავა დალია და ფეხზე წამოდგა-მადლობა ყავისთვის და მაპატიე რო გაგაღვიძე-მოულოდნელად ახლოს მოვიდა და ნიკაპზე ხელის მსუბუქი მოძრაობით თავი ამაწევინა, მე მასვუყურებდი-ლამაზი თმა გაქვს. ბანძად გამომივიდა- გამიღიმა და სამზარეულოდან გავიდა. ვაი მე! რა ჯანდაბა უნდა ჩემგანნ?! მეთამაშება! აშკარად ჩემით თამაშობს თუ რას შვრება ვერ გავიგეე. აღარ ვიცი რა ვქნა. რაღაცნაირად მითხრა ბოლო სიტყვები, თითქოს ძალით, რომ არ მწყენოდა? მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს. არ მოსწონს და ნუ მოსწონს! არ მადარდებს! გავუმეორე საკუთარ თავს, მერე ცარიელ ოთახში შევედი, ლოგინზე მივწექი და მაშნვე ჩამეძინა. სახლში ჯერ კიდევ ყველას ეძინა. არ ვიცოდი სად წავიდა დამიანე და ამაზე ფიქრში ჩამეძინა.


მოკლედ, ჩემო მეგობრებო ესეც ჩემი ისტორიის პირველი თავი. მინდა გითხრათ, რომ ნამდვილი ამბის მიხედვით ვწერ და თუ მოგეწონებათ აუცილებლად გავაგრძელებ. ძალიან გთხოვთ თქვენი აზრი კომენტარებით დამიფიქსიროთ, ეს ძალიან დამეხმარება ... იმედია მოგეწონებათ