კლუბის მუსიკას ტანი ავაყოლე და მასში მთლიანად დავიკარგე. არასდროს მიყვარდა ხმაური, მაგრამ ახლა ამ სიტუაციაში ხმაურზე მეტად არაფერი მინდა...
დაღლილ-დაქანცული გამოვედი გვერძე და გოგონების საპირფარეშოსკენ წავედი როდესაც ვუღაცამ ხელი ჩამკიდა, კედელზე ამაყუდა და მაკოცა.
ამაზე კარგი შეგრძნება ჯერ არ მქონია, ამიტომ კოცნაში ავყევი და მისი გაურკვეველი მაგრამ სასიამოვნო სურნელით გაძღომა დავიწყე. უეცრად კოცნა შეწყვიტა და სადღაც დაიკარგა, თვალები არემარეს მოვავლე მაგრამ ნაცნობი სურნელის ადამიანი ვერსად ვნახე...
მალევე გავედი და კლუბში ჩემი მეგობრის ძებნა დავიწყე
-აუ ნინა წავედი მე რა-ვუთხარი და მოსაცმელი ავიღე
-კაი რა დარჩი ცოტახანი-მითხრა მმუდარე ხმით
-არა უნდა წავიდე-ვთქვი და კლუბიდან გამოვედი. საშინელი ალკოჰოლის და სიგარეტის სუნი მქონდა აკიდებული.
იქვე ტაქსმა ჩამოიარა, გავაჩერე და სახლის მისამართი ვუკარნახე...
დაღლილი შევვარდი სახლში, გზადაგზა გავიხადე ტანსაცმელები, სიმღერა ჩავრთე me myself &I თან ცხელი წყალი მოვუშვი და სიამოვნების მიღებას შევუდექი. წყლის ქვემოთ მთლიანად მოვითენთე და ფიქრი იმ უცნობზე დავიწყე. მისი სურნელი კერ კიდევ მთელ ტანზე მქონდა მოდებული, და რაღაც უკარგეს გრძნობაში ვიყავი ჩაკარგული..
სააბაზანოდან გამოვედი თუარა ჩემი პიჟამოები ჩავიცვი და დავიძინე...
მომდევნო დღეს 3 საათზე გამეღვიძა, ისიც ნინამ გამაღვიძა თორე ისე 6 საათამდე მომიწევდა ძილი
-ეველინ გაიღვიძეე-დაიწყო ყვირილი ტელეფონში
-ნუ აი რატო ყვირიხარ ხო შეიძლება არ იყვირო-ვუთხარი მძინარე ხმით
-არ მაინტერესებს აეთრიე და მოდი ჩემთან რო გდიხარ მანდ
-ნინა დაწყნარდი ვდგები და მოვდივარ-ვუთხარი და საათს დავხედე
-არ მოხვალ და შენი აჯობებს-დაიყვირა ტელეფონში და გათიშა. ზლაზვნით წამოვდექი და ჩემი გარდერობი გამოვაღე, შავი შარვალი შავი ზედა, ფეხზე თეთრი ნიუბალანსები ჩავიცვი და თეთრი შარფი მოვიხვიე სხვა უამრავისგან. ვგიჟდები შარფებზე, უამრავი მაქვს უნდა გითხრათ რომ ალბათ დაბადებისდღისთვის საუკეთესო საჩუქარი მაინც შარფი იქნება...
სახლიდან სწრაფი ნაბიჯებით გამოვედი და ტაქსი გავაჩერე....
ნინისთან კორპუსის კიბეები ავირბინე და კარზე დავაკაკუნე, კარი ბექამ გამიღო (ნინას ძმა)
-ვაიმე სად შეგვიძლია პროსტა, გოგონი აი რატო დაგვივიწყე-დაიწყო მსახიობური ნიჭით ნერვების მომშლელმა ბექამ
-ბექა გამატარე-ვუთხარი და სახლში შევედი
-ვაიმე რატო უჟმურობ შეყვარებულმა მიგატოვა?-შეყვარებულის გახსენებაზე ცრემლები მომადგა. ჩემი ყოფილი შეყვარებული, დათო, მან მიმატოვა. საქმე იმაში იყო რომ ექიმებმა თქვეს შესაძლოა განუკურნებელი გულის დაავადება მქონოდა, დათოს შეეშინდა არაკაცივით მიმაგდო გაუბედურებულ მდგომარეობაში. შემდეგ კი აღმოჩნდა რომ შეცდომა ყოფილა
-არ მინდა ამაზე საუბარი-ვუთხარი და ოთახში შევედი
-აიიი მოხვედი? მოდი მოდი ვინ გაგაცნო-წამოხტა ფეხზე ნინა და უცნობი მამაკაცისკენ წამიყვანა-გაიცანი ეს დემეტრეა, დემეტრე გაიცანი ეს ეველინია-თქვა და გაიცინა
-გამარჯობა-თქვა დემეტრემ და მომაჯადოებლად გაიღიმა. კინაღამ დავაკვდი მის ცისფერ თვალებს და სასწაულ გარეგნობას. და კიდევ რაღაც ნაცნობი სურნელი, ზუსტად ის სურნელი კლუბში იმ დღეს რომ ვიგრძენი, ზუსტად ის. ორი წამით შევბარბაცდი და მაგიდას დავეყრდენი
-ეველინ კარგად ხარ?-მკითხა შეშინებულმა ბექამ
-ეველინ ჩამოჯექი-მოვარდა ეხლა ნინა
-ექიმთან თვიურ გამოკვლევაზე იყავი
-არა..მე ანუ ვერ მოვახერხე-ავბლუყუნდი ჩემთვის
-ასე არ შეიძლება-დაიწყო ნინამ
-კარგად ვარ მართლა-ვთქვი და წყალი მოვსვი
-და რაგჭირს?-იკითხა დემეტრემ. ზოგადად არ მიყვარს ჩემს ჯანმრთელობაზე საუბარი და ეს ნინამაც კარგად იცის
-არაფერი-ერთდროულად ვთქვით მე და ნინამ...
ჩემიი ტელეფონი აზუზუნდა, დავხედე და მამიკო იყო
-მაა როგორ მომენტრეე-გავეცი პასუხი გახარებულმა
-მეც ჩემო სიცოცხლე მალე ჩამოვალ ხომ იცი, შენ ხოარ მუშაობ არ იმუშავო იცოდე ეველინ არმინდა რამე პატარა მაინც დაგემართოს
-არ ვმუშაობ მა კარგად ვარ
-საყვარელო მომისმინე ექიმთან წადი მაინც შეემოწმე რაიცი რახდება
-კაი მა წავალ ექიმთან
-კაი საყვარელო გკოცნი მიძახიან
-კაი მა-ვუთხარი და ტელეფონი გავუთიშე
-ნინაა რაღაც უნდა გითხრა-ვუთხარი და მმუდარე თვალებით შევხედე
-რამოხდა?-იკითხა გაკვირვებულმა
-ყავა მომიდუღე
-რო გეუბნები გაკლიათქო არ გჯერა-თქვა ნინამ და სიცილი ატეხა
-ლამაზი სახელი გაქვს, მომწონს ეველინი-ჩაერთო ლაპარაკში დემეტრე
-მადლობა-ვუთხარი ცივად
-სულ ასეთი ხარ?
-ასეთი როგორი
-ცივი
-ვისთან როგორ
-და მე რამე ვქენი?
-არა პროსტა მგონი შენ თავზე დიდი წარმოდგენა გაქ-ვუთხარი და ნაგლად გავუღიმე
-და საიდან დაასკვენი?
-ადამიანის თვალებში ბევრ რამეს ვხედავ-გამახსენდა დათოს თვალები-ცუდსაც კი-თან ხმა ამიკანკალდა
-ეველინ რამოხდა?-მკითხა შეშინებულმა ნინამ
-არაფერი საყვარელო, უბრალოდ მამამ მთხოვა ყოველ თვიურ შემოწმებაზე წადიო და გამომყევი რა-ვუთხარი მმუდარე თვალებით. ნინა ჩემთან მოვიდა და ყურში ჩამჩურჩულა
-აუ გოგო, დღეს ნიკას უნდა შევხვდე
-რაააა-წამოვვარდი ფეხზე-და შენ ახლა მეუბნები ამას? დამპალო გოგო ახლა მეუბნები რომ დღეს უნდა შეხ...-პირზე ამაფარა ხელი ნინამ და გამახედა ბექასკენ და დემესკენ
-რაო რაო რას ამბობდი ეველინ?-გამოვიდა იქედან ბექა
-უი არაფერი-გამოვასწორე სიტუაცია უცბად-ოო აბა ვინ გამომყვებაა ეხა ექიმთან
-დემე წაგიყვანს (ნინა)
-არავითარ შემთხვევაში
-შემიძლია წაგიყვანო და შიგნითაც შემოგყვები-მითხრა დემეტრემ
-არა მე-დავიწყე ჩემთვის
-წაყევი წაყევი-გამოვარდა ბექა
-კაი ხო ჯანდაბას-ვთქვი და ჩანთა ავიღე თან გარეთ გავედი.
-მომისმინე დემე, ამ შემოწმებაზე ეველინი მუდამ ნერვიულობს თანაც ძალიან, გთხოვ დააწყნარე ოდნავ მაინც თუ შეძლებ-თქვა ჩუმად ნინამ
-ყველაფერს გავაკეთებ-თქვა ასევე ჩუმად დემემ....
გარეთ გავედი და დაველოდე დემეტრეს ჩამოსვლას, როგორც იქნა გამოჩნდა მისი აღმატებულება და მანქანის კარიც გამიღო. წინა სავარძელზე მოვთავსდი და დავიწყე იმ უცნობზე ფიქრი, ზუსტად მისი სურნელი ჰქონდა დემეტრეს "არაფერია ეველინ ამოგდე თავიდან" შემოვუძახე თავს და საჭესთან დამჯდარ დემეტრეს გავხედე
-ყოველ თვე იკეთებ შემოწმებას?-დაარღვია სიჩუმე დემეტრემ
-კი ყოველთვე-გავეცი პასუხი და ნერვიულად ხელები ერთმანეთში გადავხლართე
-ნუ ღელავ ყველაფერი კარგად იქნება
-შენ რაიცი არაფერი არ გესმის, ვერც მიხვდები-ვუთხარი ცივად
-აი მოვედით გადმოდი..
საავადმყოფოში შევედით და მოსაცდელში დავჯექით
-ჩემი ლამაზი პაციენტი მესტუმრა?-მომესმა ჩემი ექიმის ხმა
-თაზო ბიძია-ვთქვი და ფეხზე წამოვდექი, რაც შემეძლო მაგრად ჩავეხუტე
-ხომ არ ნერვიულობ?
-კიი ცოტას
-საყვარელო მისმინე ყველაფერი კარგად იქნება უბრალოდ პატარა შემოწმება კარგი?
-კარგი
-ეს სიმპატიური მამაკაცი ვინ არის?-მიმანიშნა დემეტრეზე
-ეს არავინ ანუ..
-შეყვარებულები ხართ შვილო?
-არა-ერთდროულად ვთქვით მე და დემეტრემ
-კარგი შემოდი აქ დაწექი.
ორსაათიანი შემოწმების შემდეგ საავადმყოფოს დერეფანში ვიდექი და ნერვიულად ხელებს ვათამაშებდი
-თაზო რახდება-ვკითხე ექიმს როდესაც ცუდი სახით მოვიდა
-რამოხდა მეთქი
-ეველინ შენ შენ....სრულიად ჯანმრთელი ხარ-მითხრა და გამიღიმა. იმდენად გამაბედნიერა ამ ამბავმა ჩემ გვერძე მდგომ დემეტრეს მთელი გულით მოვეხვიე
-მე ჯანმრთელი ვარ-ვჩურჩულებდი ჩემთვის
-ხო ჯანმრთელი ხარ-მიჩურჩულა დემეტრემაც. მხოლოდ ეხლა გამოვერკვიე რასაც ვაკეთებდი და უცბად მოვშორდი...
საავადმყოფოდან გამოვედით და დემეს მანქანაში ჩავჯექით
-გინდა სადღაც წაგიყვანო?
-დემეტრე არც კი გიცნობ სად უნდა წამიყვანო
-იმ დღეს კარგად მაკოცე-ჩაირჩულა თავისთვის
-მოიცა რა?? იმ დღეს ის სასწაულ სურნელიანი ბიჭი შენ იყავი?-ვკითხე თვალებ გაფართოებულმა
-ესეიგი მე მაქვს სასწაული სუნელი?-მკითხა დემეტრემ სიცილით
-არა ეგ ისე უბრალოდ სიტყვას მოყვა-გავისულელე თავი-და რაუფლებით მაკოცე
-დავიჯერო შენ არ ამყევი კოცნაში?
-მაგრამ პირველი შენ მაკოცე-ვუთხარი გაბრაზებულმა. ცოტახანი სიჩუმე ჩამოვარდა
-სად მიგყავდი?-მივუბრუნდი ისევ დემეტრეს
-აბა არ მინდაო
-ვინ გითხრა არ მინდათქო
-კარგი, ჩემ საყვარელ ადგილას მიმყავდი
-ხოდა წამიყვანე-ვუთხარი და belever-ს ავუწიე. დემეტრემ თავისთვის გაიღიმია და მანქანის ტარება განაგრძო.
გზამ და კარგმა მუსიკამ მომთენთა და ამიტომ ძილი გადავწყვიტე...
რომ გავიღვიძე და თვალები გავახილე, ჯერ ბუხარი დავინახე შემდეგ კი ვიგრძენი რომ თბილი პლედი მქონდა გადაფარებული.
ნელნელა წამოვიწიე და თმა მაღლა ავიწიე
-დემეტრე, დემე-დავიწყე ყვირილი
-აქ ვარ-გამოვიდა სამზარეულოდან დემეტრე
-სად ვართ?
-რაჭაში
-აუტანელო მე მეგონა ახლოს მივდიოდით
-რამე პრობლემაა??
-კი არის არც კი გიცნობ და ისე წამომიყვანე აქ
-ეველინ
-რაგინდა აუტანელო
-თუ გინდა დღესვე წავიდეთ
-არ მინდა მომწონს აქაურება
-ჯიუტი თხა
-უკაცრავად?
-ჯიუტი თხათქო
-ღმერთო ვის ხელში ჩავვარდი
-აუტანელი პრინცის-თქვა დემემ და გაიცინა...
გაბრაზებული შევედი სამზარეულოში და ყავა მოვიმზადე, დემემ კი სიგარეტს მოუკიდა
-ნუ ეწევი
-რატომ?
-ცუდია
-კიმაგრამ რატომ
-ცუდი მოგონებები მაქვს სიაგრეტთან და შენ ჯანმრთელობას ვნებ
-რა მოგონებები გაქვს
-არც კი გიცნობ
-უკვე მაკოცე
-კარგი კარგი მოგიყვები. მოკლედ პატარა რომ ვიყავი, დაახლოებით ხუთი წლის, დედაჩემს საშინელი დეპრესია დაეწყო, მიზეზი ის იყო რომ ჩემი ძმა დაკარგა, ანუ ორსულად იყო მასზე როდესაც შემთხვევით დაეცა და მოეშალა მუცელი. მოწევა დაიწყო, ღერს ღერზე ეწეოდა, შემდეგ კი ავად გახდა, ძალიან ავად ექიმებმა თქვეს რომ ფილტვის კიბო ქონდა ბოლო სტადია. ორ თვეში გარდაიცვალა კიდევაც
-სამწუხაროა, აი შეხედე ჩავაქვრე სიგარეტითქვა დემეტრემ და გაიცინა
-სასაცილო ვიღაცა ხარ-ვუთხარი და გავუღიმე
-არ მიყავრს დრამა-თქვა და გაიცინა
-საინტერესო ადამიანი ხარ
-ხშირად მეუბნებიან
-კარგი აბა რავქნათ ეხლა?
-შენზე მომიყევი
-ხო მოგიყევი ეხა შენზე
-კარგი მყავს ხუთი შვილი და ცოლი-ისეთი სახით გავხედე გეგონერაღაც საშინელება გაიგონაო
-ვიხუმრე-დაიწყო სიცილი დემეტრემ
-მე მყავს დედიკო მამიკო თუმცა საზღვარგარეთ ცხოვრობენ,კიდე მყავს და დისშვილი სიძეც რათქმაუნდა, მიყვარს კალათბურთი სიმღერის მოსმენა არ მიყავრს ადამიანები რომლებიც მღალატობენ კიდევ რაგითხრა?
-კარგი მე მყავს მამიკო მიყვარს შარფები და მათი შეგროვება მიყვარს რაგბი ადამიანს ვერ ვაპატიებ ტყუილს მეზიზღება ჯაან სვეცკები და უგრძნობები...
იმ დღეს კიდევ ბევრი ვისაუბრეთ მეორე დღეს კი წამოვედით რაჭიდან.
ზუსტად ერთი კვირა არ ჩანდა დემეტრე, არც დაურეკია არც მოუკითხივარ მეც სახლიდან იშვიათად გავდიოდი ისიც ნინასთან.
ერთ საღამოს კარზე ზარის ხმა გაისმა. გავაღე და იქ მთვრალი დემეტრე იდგა ისე მეცა ვერც ბერაფერი გავიგე და კოცნა დამიწყო
-დემეტრე-ამოვისუნთქე ვნება მორეულმა
-ეველინ-მითხრა და კოცნა განაგრძო, უცბად გამათავისუფლა ხალათიდან შემდეგ კი საღამურიდან, თან სველ კოცნებს მიტოვებდა ყელში
-ეს შეცდომაა
ვამბობდი თუმცა ის აგრძელებდა კოცნას ამიტომაც წინააღმსეგობა აღარ გავუწიე და მეც ავყევი კოცნაში. ჯერ პერანგი გავხადე და კოცნებით ავყევი მის ექვს კუბს
დემეტრემ საბოლოოდ გამათავისუფლა ბიუსჰალტერისაგან შემდეგ კი ბოლო ნაჭერიც მოიშორა და შეუდგა ჩემი სხეულის დაგემოვნებას...
დილით ოდნავ მუცლის ტკივილმა გამაღვიძა, თვალები გავახილე თუმცა დემეტრე ჩემს გვერდით აღარ იწვა, პატარა წერილი იდო და ვარდი
-მაპატიე ეველინ ეს შეცდომა იყო
-ჯანდაბაშიც გზა გქონდეს-ვიღრიალე და წერილი დავხიე ფეხზე ავდექი და სააბაზანოში შევვარდი. ცოტახნით შევხედე ჩემს თავს სარკეში, ვუყურებდი ჩემს თავს ამ საშინელ არსებას ბოლოს გაბრაზებულმა ხელი დავარტყი სარკეს, რომელიც მთლიანად დაიმსხვრა
ცხელი წყალი მოვუშვი და ოდნავ დავწყნარდი. იმოქმედა ჩემზე წყალმა, თავში სულ დემე მიტრიალებდა მიუხედავად ყველაფრისა მაინც მახსოვდა ის ღამე...
სააბაზანოდან გამოსულმა გარდერობი გამოვაღე, შავი მოტკეცილი კაბა გამოვიღე შავი მაღალ ქუსლიანები, შავი შარფი მოვიხვიე, გაჭრილი ხელი გადავიხვიე და ნინასთან წასასვლელ გზას დავადექი...
სახლის კარზე დავაკაკუნე და ნინამაც უცბად გამიღო
-რალამაზი ხარ ეველინ-მესროლა პირდაპირ მესროლა კომპლიმენტი ნინამ
-მადლობა სიხარულო-ვუთხარი და მისაღებ ოთახში შევედი როდესაც იქვე მჯდომი დემეტრე შევნიშნე. ჩემმა დანახვამ გააკვირვა, შემდეგ ამათვალიერა და ბოლოს ყურადღება გაჭრილ ხელზე გადაიტანა
-ოხ ცუნცულ მოხვედი?-მითხრა ბექამ
-ხო მოვედი
-რაღაც ძალიან ლამაზი ხარ
-ხო პაემანზე მივდივარ-ვთქვი და დემეს წყალი გადაცდა
-პაემანზე?-გამოყო თავი ნინამ
-ხო პაემანზე-ვუთხარი და გავუღიმე
-ხელზე რა დაგემართა?-მკითხა ინტერესით ბექამ
-არაფერი ერთი იდიოტის გამო გავიჭერი, ნინა მე წავალ
-ეხა არ მოხვედი?
-არ მინდა პაემანზე დავაგვიანო-ვთქვი შარფი ავიღე და სახლიდან გამოვედი..ნელნელა გავუყევი ქუჩას
-ესეიგი პაემანზე მიდიხარ-მომესმა უკნიდან დემეს ხმა. პასუხი არ გავეცი
-ესეიგი მიდიხარ
-პასუხი არ გავეცი
-ეველინ
პასუხი არ არის
-როდემდე უნდა იყო ასე
პასუხი მაინც არ არის
-კარგი მივდივარ თქვა დემემ და წავიდა...მართლა წავიდა...უკან მოუხედავად წავიდაა...არვიცი სად...რატომ...მაგრამ წავიდა ზუსტად 2 თვე ველოდი...შემდეგ კიდევ 2 თვე...შემდეგ კიდევ ხუთი თვე და გაჩნდა პატარა რომელმაც ჩემი სიმარტოვე შეამსუბუქა დემეტრე დამავიწყა გაჩნდა მარიამი...
ერთი წელი იყო დემეტრეს წასვლისგაან გასული...წვეულებაზე მივდიოდი, წითელი მუხლამდე მოტკეცილი კაბა მეცვა, წითელი პომადა ტუჩებზე, შავი მაღალ ქუსლიანი და შავი შარფი, თამ ამღლა მქონდა აწეული...
მარიამი ძიძასთან იყო...ნინა მართავდა პატარა წვეულებას სულ შინაურები, სახლიდან გამოვედი მანამდე მარიამი კარგად ჩავკოცბე და ტაქსიში ჩავჯექი...
ნინას სახლის კიბეები უცბად ავირბინე და კარზე დავაკაკუნე.
ბექამ შემიპატიჟა სახლში და მისაღებში შემიყვანა..ყველაფერი კარგად მიდიოდა აფსოლიტურად ყველაფერი..თუმცა შემდეგ ის მოვიდა...ამდენი ხნის შემდეგ პირველად ვნახე დემეტრე..უფრო დასიმპატიურებული უფრო დახვეწილი უფრო მამაკაცური
შემომხედა მისი ცისფერი თვალებით და ადგილზე მიმყინა, ის დამარხული გრძნობა გამიღვიძა
-ეე დემე ჩამოხვედი?-მივიდა ბექა და გადაკოცნა ძმაკაცი. მე და ნინა კი გაუნძრევლად ვიდექით, ნინამაც იცოდა სიამრთლე ყველაფერი იცოდა და იმ დღიდან ეზიზღებოდა დემეტრე ბურდული.
მე ვერ გავძელი ჰაერი დამეხუთა ამიტომ აივანზე გავედი ნინაც უკან გამომყვა
-მისმინე ყველაფერი კარგადაა
-კი კი აი შემოვდივარ...
შესვლისას გასაოცარი სანახაობა დამხვდა ჩემი მარიამი ძიძას მოეყვანა დემეტრეს კი ხელში აეყვანა
-მომეცი ჩემი შვილი ახლავე-დავუყვირე დემეტრეს გაბრაზებულმა და ბავშვი გამოვართვი ხელიდან
-საყვარელო რამე ხომარ გატკინა? არა ხო ხომ კარგად ხარ ხო საყვარელო გამიცინე თქვი აბა დედა დედა-დავუწყე შვილს თამაში
-შვილი?-თქვა დემეტრემ და ხელები მომუჭა
-ხო შვილი, აა თუ შენ არ იცი რომ ქმარი მყავს-ვუთხარი გაბრაზებულმა
-ქმარი?-მკითხა ირონიული ღიმილით
-დიახ ქმარი-ვუთხარი ბავშვს ხელი მოვკიდე და სახლში წავიყვანე...
დამძიმებული ვიყავი მისი ნახვით მასთან შეხვედრით..
არ ვნახულობდი დემეტრეს არ მინდოდა მასთან შერიგება არ მინდოდა მისი ნახვა არ შემეძლო მისი პატიება თუმცა მოხდა რაღაც ერთ დღეს დამრირეკა ნინამ
-ეველინ დემეტრე მიდი საზღვარგარეთ ამჯერად საბოლოოოდ წადი შეაჩერე გევედრები ეველინ შენ გიყვარს ის წადი შეაჩერე
ტაქსის მძღოლს აეროპორტის მისამართი ვუკარნახე. ისეთი სისწრაფით მივრბოდი საცოდაობა იქნებოდა რომ ვერ მიმესწრო
-დემეტრე-დავუყვირე დემეტრეს
-ოხ რამოხდა ქმარმა გამოგიშვა?
-დემეტრე
-თუ რამე დაგრჩა
-მეზიზღება შენი სიმპატიური სახე, მეზიზღება შენი ლამაზი თვალები, მეზიზღება შენი თმა, მეზიზღება შენი სხეული, მეზიზღება შენი მზერა, მეზიზღება შენი სიტყვები, მეზიზღება რომ ჩემი შვილის მამა ხარ, მეზიზღება რომ ვერ დაგივიწყე, მეზიზღება რომ ჩემ ცხოვრებაში დაშვებული შეცდომა მიყვარს იმიტომ რომ შენ გიკავშირდება, მეზიზღება რომ მენატრები, მეზიზღები რადგან ჩემი შვილი და მე მიმატოვე, მეზიზღება შენი ხასიათი, მაგრამ ყველაზე მეტად ის მეზიზღება რომ მიყვარხარ, მეზიზღება რომ მიყვარხარ რადგან ეს გრძნობა მკლავს, მიყვარხარ ცხოვრებაზე მეტად მიყვარხარ სიციცხლეზე მეტად მიყვარხარ მიყვარხარ დემეტრე ბურდულ მიყვარხარ-მოვიდა დემეტრე ამაწევინა თავი გაეღიმა გამეღიმა
-მეც მიყვარხარ ეველინ
------------------
-თანახმა ხართ ცოლად გაყვეთ დემეტრე ბურდულს და მასთან იყოთ სიცოცხლის ბოლომდე?
-თანახმა ვარ
-თანახმა ხართ ცოლად მოიყვანოთ ეველინ ჯაჭვლიანი და მასთან იყოთ მთელი ცხოვრება
-თანახამა ვარ
პს. იმედია მოგეწონებათ