ეგონა ყველაფერს ვაპატიებდი, უფრო სწორად ყოველთვის ყველაფერს ვპატიობდი.
მარტო დარჩენილ დღეებსაც, მის მონატრებაში გათენებასაც, მარტო დატოვებასაც.
ყველაფერს ვპატიობდი, როცა ვიცოდი რომ დაბრუნდებოდა, დამირეკავდა, მომწერდა, ან სახლში მოსულს იქვე სიგარეტით ხელში დამხვდებოდა.
ვპატიობდი მანამდე სანამ ვიცოდი რომ ჩემთან იყო.
მანამდე სანამ მიყვარდა.
ვიყავი სუსტი, უთავმოყვარეო, უბედური, ბედნიერიც კი.
ვიყავი ყველაზე უთავმოყვარეო ადამიანი, იმიტომ რომ მას სჭირდებოდა.
იმიტომ რომ მას უჭირდა.
ის იყო ცუდად.
სუსტად.
ის იყო დაკარგული და მარტო.
ვიყავი იმიტომ რომ მის გარეშე ვერ ვიარსებებდი, მის გარეშე.
ის კი ჩემთან ერთად უბრალოდ სუნთაქვდა, ხანდახან ეგეც ავიწყდებოდა.
ავიწყდებოდა მანამ სანამ საბოლოოდ არ შეწყვიტა.

ცხოვრებას ყოველთვის მუქ ფერებში ხედავდა.
ყოველთვის ყველაფერს ნაცრისფერს ადარებდა.
მაშინაც კი როცა ყველაფერი კარგად იყო, ყველაფერი ნაცრისფერი იყო - მისი კარგად ყოფნის ფერი!
მაშინ სანამ დედამისი ცოცხალი იყო, სანამ ყველაფერი კარგად მიდიოდა, თვითონაც სხვანაირი იყო.
სევდა ყოველთვის თან დასდევდა, მაგრამ თუ დააკვირდებოდით, თუ კარგად შეხედავდით, თუ თვალს არ მოაცილებდით მის თვალებს აუცილებლად დაინახავდით რაღაც ნათელს, ძალიან შეუმჩნეველს, სადღაც სიღრმეში დაკარგულს, მაგრამ სხივს, სხივს რომელსაც “სიცოცხლის სხვივი” დავარქვი.

-
დედამისთან ერთად სამი წელი გავატარე
და
ჰო მე თუ მკითხავთ, გეტყვით რომ დედამისი ჩემთვის ქალის იდეალი იყო, დედის, მეგობრის, შეყვარებულის დედისაც კი და უბრალოდ ადამიანის.
საოცრად ლამაზი იყო, ქერა თმით, ლამაზი, ძალიან ლამაზი თვალებით, მარწყვისფერი ტუჩებით და პატარა ლამაზი ცხვირით.
ჰო, ნოე ნამდვილად გავდა დედას.
ნოე?

ნოე ცოტათი რთული იყო, ჩემთვის ცოტათი, სხვებისთვის ალბათ ძალიან.
ყველაფერი ბავშვობიდან იწყებოდა.
ახსოვდა მამამისის წასვლა, ახსოვდა დედა რომელიც გამუდმებით ცდილობდა ტკივილი დაემალა, დედა რომელიც ყველაფერს აკეთებდა შვილისთვის, დედა რომელსაც აღმერთებდა. დედა რომელიც ყველაზე ძლიერი ეგონა უნახავს ატირებული ძილის წინ.
დედა რომელიც ნოეს სუპერ-მენი იყო.
რა ბანალურია არა?!
ძალიან, ძალიან ბანალური, არა’ბანალური ნოესთვის.
დედამ რომელმაც არაფრისგან ყველაფერი შექმნა და დედა რომელიც უბრალოდ ყველა’ფერი იყო, სამყაროს მამოძრავებელი, საოცრად იდეალური და ძლიერი, ის დედა თვალ წინ მოუკვდა.
უყურებდა როგორ იცლებოდა სისხლისგან, როგორც ცდილობდა თვალები არ დაეხუჭა, არ დანებებოდა, ის დედა რომელიც ბავშვობაში გადაყვლეფილ მუხლებს უმუშავებდა, ის რომელიც ველოსიპედის ტარებას ასწავლიდა, რომელიც პეჩენიების გამოცხობასაც ასწავლიდა, დედა რომელიც ასწავლიდა როგორ ყოფილიყო “პატარა ნოე, დიდი ბიჭი”, დედა, რომელიც სულ ეუბნებოდა “პირველ რიგში ადამიანი იყავიო”, ვერ გადაარჩინა, ვერ მოერია.
სიკვდილს ხელებიდან ვერ გამოსტაცა, ვერ, ვერ, ვერ..
ვერ შეძლო.
არ იყო საკმარისად ძლიერი.
არც დედამისივით სუპერმენი ყოფილა.
პირიქით ძალიან სუსტი იყო.
იმაზე სუსტი იყო ვიდრე წარმოედგინა, ბევრად სუსტი
და
მაშინ, საყრდენის გარეშე, დედის გარეშე დარჩენილს, იმ დედის რომელიც მთვრალი ადამიანის არეულ ბორბლებს ემსხვერპლა, მაშინ პირველად იგრძნო რამდენად უსარგებლო და სუსტი იყო.

დედის დაკრძალვა ყველაზე რთული აღმოჩნდა.
თვითონ მარტო იყო, ყველაზე მარტო.
ყველაფერს ნიცა აგვარებდა, არადა არც ნიცას ეადვილებოდა.
დადიოდა და ტირიდა.
დასტიროდა ნათიას - ყველაზე მაგარ ადამიანს და დასტიროდა ნოეს რომელიც მხოლოდ გარეგნულად იყო ცოცხალი.

-
იმ დღის შემდეგ, აღარ შორდებოდა, ცხოვრობდა მასთან და მისთვის.
ნოეს ნაცრისფერი - ბედნიერი ცხოვრება, მუქი და შავი გახდა.

-
პირველი ერთი წელი ყველაზე რთული იყო.
იყო ჭიქების მტვრევა, ღრიალი, ტირილი, სახლიდან წასვლები და მეორე დღეს დაბრუნებები, იყო ნოეს გაუსაძლისი ტკივილი და ნიცას ძალიან დატანჯული დღეები.

მერე თითქოს შეეგუა, ისევ ტკიოდა, ისევ ენატრებოდა, ენატრებოდა დედა რომელიც სამყაროს ერჩივნა, მაგრამ ყავდა ნიცა, ნიცა რომელიც ცდილობდა ნოეს ამ ქვეყნიერებისთვის დაბრუნებას.

სახლიდან ხშირად მიდიოდა, მხოლოდ ერთ ფურცელს ტოვებდა, გაკრული ხელით ნაწერს “მე შენთან მოვალ.”
და
მოდიოდა.
ყოველთვის მოდიოდა.
ნიცა კი ელოდა, ელოდა ყოველთვის, ელოდა მაშინაც როცა მთელ ღამეს ტირილში ათენებდა და მაშინაც როცა ეგონა მეტს ვეღარ გაუძლებდა.
წასვლაზე არასდროს უფიქრია, იცოდა არასდროს წავიდოდა, ვერ მიატოვებდა, ვერ უღალატებდა.


-
-ნი-ცა! -სახლში შესვლისთანავე დაიძახა.
პასუხი არ მიუღია.
წამით შიშმა დაუარა.
ოთახში ნელი ნაბიჯებით შევიდა და როგორც კი დივანზე, ტელევიზორის წინ ჩაძინებული დაინახა ბედნიერების ჟრუანტელმა დაუარა. ფეხებთან მიგდებულ პლედს ხელი სწრაფად დაავლო, ჯერ გოგონას გადააფარა შემდეგ კი გვერდით მიუწვა.
-ნოე... მოხვედი.. -ხმაჩამწყდარმა ამოილაპარაკა.
-ჰო მოვედი. -გოგონას სხეული უფრო მიიკრა და მისი სურნელი ხარბად შეისუნთქა.
-მენატრებოდი. -ისევ სუსტი ხმა.
-როგორ დაგღალე. -კვლავ სევდა გაერია ხმაში.
-დაიძინე ნი-ცა. -ისევ მისი დამარცვლილი სახელი.


-ნოე, ჩაი მოგიტანე. -მკრთალად გაუღიმა და ცადა მისი ყურადღება მიექცია.
-როგორ დაგღალე.. -თავისთვის ძლივს გასაგონი ხმით ჩაიდუდღუნა.
-არ დავღლილვარ. - გვერდით დაუჯდა.
-თვალები ჩაგიქრა ნი-ცა. -მისი სახელი ისე დამარცვლა როგორც ჩვეოდა.
-სამაგიეროდ, შენს თვალებშია სიცოცხლის სხივი! -ამაყად წამოიძახა.
-რა არის? - გადაიხარხარა. ღმერთო რამდენი ხანია მისი სიცილი აღარ გაუგია.
-სიცოცხლის სხივი! -ისევ ამაყად აწია თავი.
-ნუ სულელობ! -ისევ გაუცინა.
-არაფერიც! - ღიმილი შეეპარა ხმაში. -სულაც არ ვსულელობ, შენ ვერ ამჩნევ უბრალოდ, კარგად თუ დააკვირდები აუცილებლად დაინახავ, ხოდა მე თუ თვალები ჩამიქრა, შენი სიცოცხლის სხივი გვეყოფა ორივეს. -მისი სიცილით გათამამებულმა სწრაფად მიაყარა სიტყვები ერთმანეთს.
-გამოძინებული ხარ ნი-ცი? -წარბი ღიმილით აუწია.
-დიახაც.
-ჰო, კიდევ კარგი მოვედი თორე გაიყინებოდი. -ისევ გაუცინა.
-ჰო, კიდევ კარგი მოხვედი. -მისი სიტყვები გაიმეორა და ჩაის ფინჯნები სამზარეულოში გაიტანა.

დღეები გადიოდა, ისე როგორც ყოველთვის.
ბევრი წერილი “მე შენთან მოვალ”, ხანდახან ღიმილი, ხანდახან სიცილი, ტირილი, ჭიქების მსხვრევა, ღრიალი, ხანდახან კი ბედნიერება შეპარული სევდა.
ჰო ბედნიერება, ბედნიერება რომელიც ნოეს ებრძოლებოდა, ბედნიერება რომელიც ცდილობდა შავი ნოე ისევ ნაცრისფერით გადაეფარა, რომელიც ვერაფრით ვერ იმარჯვებდა და ყოველთვის შავთან წაგებული უკან იხევდა.

-
-იცი რა? -ერთ დღესაც სამზარეულოს კოვზით ხელში დაადგა მძინარე ნოეს თავზე.
-ცუდი სიზმარი ნახე და გადაწყვიტე კოვზების ფარი ააგო? -თმა გაბურძგნულმა ჯერ ერთი თვალი გაახილა, მერე მეორე და ინტერესით მიაჩერდა კოვზით ხელში მყოფ ნიცას.
-არა გადავწყვიტე კოვზით გაგტყიპო. - თვალები გადაუტრიალა და დოინჯი შემოირტყა.
-“გადავწყვიტე კოვზით გაგტყიპო” -მისი სიტყვები ხმა დაწვრილებულმა გაიმეორა და სახე დამანჭა.
-ნოე გეყოფა ცანცარი თორე ბლინებს არ გაჭმევ!
-რაა? ბლინები გააკეთე? -თვალები დააჭყიტა.
-ჰო, მაგრამ სხვა რამისთვის გაგაღვიძე. დღეს მთაწმინდაზე მივდივართ! -ამაყად განუცხადა.
-მიჩქმიტე ერთი მგონი მძინავს, რა მთაწმინდაზე გადაირიე? -ბალიშზე თავი მოწყვეტით დადო.
-სულაც არა! -ამაში უცნაური რა არის სახით შეხედა. -ბევრ ატრაქციონზე მინდა და საერთოდაც არც კი გაბედო შეწინააღმდეგება!
ნოემ ერთი აათვალიერ-ჩაათვალიერა და დანებების ნიშნად მხრები აიჩეჩა.
-კარგი, ოღონდ ჯერ ბლინები მაჭამე!

იმ დღეს, მთაწმინდაზე, მოეჩვენა, რომ ძველი ნოე დაბრუნდა, ნაცრისფერი ნოე, ნოე რომელიც ბედნიერი იყო, ნოე დეპრესიის გარეშე.
ბიჭი რომელიც მასთან ერთად ბამბის ნაყინს მიირთმევდა და საშინელებათა ოთახში იცინოდა არ გავდა იმ ბიჭს რომელთან ერთადაც ბოლო ორი წელი ცხოვრობდა.
და წამით, სულ რამდენიმე წამით იფიქრა რომ ძველი ნოე დაბრუნდებოდა, მისი ნაცრისფერი ნოე.
და მაშინ, იმ დროს ბედნიერებასაც კი ეგონა რომ შავი ფერი დაამარცხა, ეგონა რომ გაიმარჯვა და კმაყოფილი, ბედნიერებით სავსე ბედნიერება ამაყად დააბიჯებდა არ არსებულ სივრცეში.

ბედნიერება შეპარული სევდიანი დღეები მხოლოდ რამდენიმე ხანს გაჩერდა, იმაზე დიდხანსაც კი ვიდრე ნიცას წარმოედგინა, იმაზე დიდხანს ვიდრე ნოეს ეგონა რომ შეძლებდა.
მაშინ თვითონაც ეგონა რომ დაბრუნდებოდა, აუცილებლად დაბრუნდებოდა ძველი ნოე, ნოე რომელიც პირველ რიგში ადამიანი უნდა ყოფილიყო.
მაგრამ
ეს წყეული მაგრამი!
ყველაფერი ისევ აირია.
ნახევარი წლის შემდეგ, ისევ შავმა დაისადგურა, მაშინ როცა ეგონა რომ ცხოვრება ჩვეულ რითმს რომელიც 2 წლის წინ დაკარგა დაუბრუნდებოდა, ყველაფერი აირია.
ისევ ტირილი, ნოეს ღრიალი, დამსხვრეული ჭიქები და ავეჯი, ჩასისხლიანებული თვალები და
ისევ სიცარიელე.
ისევ გაკრული ხელით ნაწერი “მე შენთან მოვალ”.
ისევ მარტოობაში გათენებული ღამეები.



ყველაფერი უარესობისკენ შეიცვალა, ყველაფერი იმაზე ცუდად იყო ვიდრე ოდესმე.

-ნოე. -ერთ დღესაც აივანზე მყოფი ძლივს გამოიჭირა.
-ნოე, ნოე, ნოე- მის სახელს ისტერიულად იმეორებდა. -დამელაპარაკე რა, რამე მითხარი, ნუ ხარ ესე, გთხოვ, დამელაპარაკე, ნოე, აღარ შემიძლია, ვეღარ გიყურებ ესეთს! მჭირდები ხვდები? ამდენი ხანი გავიდა, გთხოვ უბრალოდ, გთხოვ ნუ მისცემ სისუსტეს უფლებას ისევ მოგერიოს, ნოე გთხოვ! -ტიროდა, ტიროდა საშინლად, ხელებს გამწარებული ურტყავდა არ ჩერდებოდა.
-ნიცა, შემომხედე, დაწყნარდი, გთხოვ. - მთელი სხეულით ცდილობდა ჩახუტებოდა, გაეჩერებინა.
-როგორ გტანჯავ, ღმერთო, რას გიკეთებ, როგორ გტანჯავ, მაპატიე რა ნი-ცი მაპატიე. -ასლუკუნებულ გოგოს მთელი ძალით იხუტებდა და ძლივს გასაგონი ხმით ლაპარაკობდა.
-მაპატიე, გთხოვ, უბრალოდ მაპატიე, ყველაფერი. -იქვე კუთხეში მიგდებულ პუფში ჩაჯდა და გოგონა კალთაში ჩაისვა.
-გაგაუბედურე, ყველაფერი წაგართვი, საკუთარი თავი ჩავძირე და შენც ჩემთან ერთად ჩაგძირე. -არ ჩერდებოდა, გოგონა კი ხმას არ იღებდა, მის მაისურს მთელი ძალით ებღაუჭებოდა და ტიროდა.
-მაპატიე და არ დაივიწყო რომ მიყვარხარ კარგი, არასდროს არ დაივიწყო.
ნიცამ თავი სუსტად დაუქნია, ამდენი ტირილისგან ძალაც კი აღარ ქონდა, მის სხეულზე მიკრულს ჩაეძინა.
ოთახში ნაზად შეიყვანა, ლოგინზე დააწვინდა და პლედი გადააფარა.
სამზარეულოში გავიდა, იქვე მიყრილ ფურცლებს ხელი დაავლო.
რაღაცას გაუჩერებლად წერდა, წერდა და არ ჩერდებოდა.
წერდა, კუჭავდა და აგდებდა.
ბოლოს პასტაც დადო.
ფურცელს ცრემლებით სავსემ დახედა.
“მე შენთან ვეღარ მოვალ.”
ისევ გაკრული ხელით ნაწერი, და კუთხეში დატოვებული ცრემლების კვალი.
ამჯერად წარწერა მეორე მხარესაც იყო.
შეცვლილი წარწერა და ნაწერი მეორე მხარეს.

“ნი-ცა (ჰო სახელს ისევ ისე გიმარცვლი როგორც გიყვარდა, უბრალოდ ამჯერად მე არ გეძახი, ეს შენ ჩაგესმის ჩემი ხმა.) როგორ დავიწყო? რა გითხრა? მაპატიებ? არა რა თქმა უნდა. შენ მე ყველაფერს მპატიობდი, მაგრამ ამას არა, ჰო საკმარისზე კარგად გიცნობ და ვიცი სიკვდილს (თანაც სიკვდილს როცა ჩემ თავს მე თვითონ ვაიძულებ მოკვდეს) არასდროს არ მაპატიებ, არც წლების მერე, არასდროს.
მე შენ იმაზე მეტად გაგაუბედურე ვიდრე ეს შემეძლო. მე და შენ ვყოფილვართ ბედნიერები, ძალიან ბედნიერებიც კი.
მაგრამ მე ეგ ბედნიერებაც წაგართვი, ჩვენი ბედნიერების მხოლოდ მოგონებები დაგიტოვე და ფოტოები (ნეტავ რას უზამ ამ ფოტოებს მომავალში?!).
მე ძალიან სუსტი ვარ, იმაზე სუსტი ვიდრე მეგონა რომ ვიყავი, იმდენად ლაჩარი და სუსტი ვარ ჩემთან ერთად შენც ჩაგითრიე, შენც გაგანადგურე, იმდენად სუსტი ვარ ამ ყველაფერს ჩემზე გამარჯვების უფლება მივეცი, იმდენად სუსტი ვარ რომ ვერც შენ გიშვებ და ვერც მე მივდივარ.
ისეთი საცოდავი ვარ რომ თავს ვიკლავ, ჰო ნიცი, შენი არაფრის მაქნისი, დეპრესიული, ტვირტთი და გამოუსადეგარი (სტატუსიც კი ვერ ვუპოვე ჩემ თავს. ქმარი? შეყვარებული?) მოკლედ, შენი უბედურებაში ჩამთრევი ამას აკეთებს.
და მე იმდენად უძლური და სუსტი ვარ, ვეღარ ვუძლებ, უფრო სწორად მე გავუძლებბდი, ასეთი რომ გაგხადე შენ მაგას ვეღარ ვუძლებ და ჰო აი ესე დავეშვი ნიცა.
ის რის გამოც სხვები გძულდნენ, ისინი ვინც ლაჩრებად, სუსტებად, ეგოისტებად და ამაზრზენ ადამიანებად მიგაჩნდა ახლა მე ვარ ეგეთი.
იცი როგორ მინდა უცებ ავდგე და ეს წერილი დავხიო?
დილით გაღვიძებულს კი ძველი ნოე დაგხვდე?
ის ნოე 6 წლის წინ ასე რომ შეიყვარე.
შენი ნაცრისფერი ნოე.
მაპატიე ნიცა.
მაპატიე რომ თვალები ჩაგიქრე და ჩვენს “სიცოცხლის სხივსაც” გართმევ.
ხედავ ნიცა? საკუთარ თვალებში იმის დანახვაც კი ვერ შევძელი რასაც შენ ხედავდი.
ჰო მაპატიე, მაპატიე რომ ესეთი თავხედი ვარ, მაპატიე რომ ვიცი არასდროს მაპატიებ, მაგრამ მაინც პატიებას გთხოვ.
მაპატიე ნიცი რომ ვერ გამოვდექი ისეთი ძლიერი როგორიც უნდა ვყოფილიყავი.
და ბოდიში ნი-ცა, ბოდიში რომ შემიყვარდი, ბოდიში რომ გაიძულე შენც შეგყვარებოდი.”

-
გამთენიისას ახალგაზრდა ბიჭის დამხრჩვალი ცხედარი იპოვეს, ვინაობის აღმოჩენას ჯერ კიდევ ცდილობნენ.