მძულს ყოველდღე ერთიდაიგივე...
მძულს მაღვიძარა..
მძულს სიცივე..
და ყველაფერი მძულს რაც ცხოვრებას უკავშირდება.
რისთვის ვცოცხლობ?
ხო ეგეც რაღაც ცალკე საკითხია ალბათ იმიტომ, რომ არის მომენტები როცა რაღაც კარგის მოლოდინში ვართ და ამიტომ გვიხარია ოღონდ ეს წელიწადში ერთხელ ან ორჯერ.
ბოლო წვეთია ის როცა მაღვიძარა იმ წყეულ ზარს რეკავს და ფეხზე არაამქვეყნიურად ვხტები.
რა ვქნა? პირველი ეს მიტრიალებს თავში მერე ჩემს სისულელეზე თვითონვე მეცინება..
რა უნდა ქნა და უნდა ადგე მოწესრიგდე და ნიტას მიერ გამოგზავნილ მისამართზე უნდა მიხვიდე რაღაც კომპანია თუ ფაბრიკა რომ არის ნუ ერთ-ერთი მაინც ხოა.
ფეხზე სასწრაფოდ ვდგები მოსასხამს ვიღებ და აბაზანაში გავდივარ..
უი დამავიწყდა ერთი რამ მიყვარს ეს თბილი წყალია.. შემიძლია უსასრულოდ ვიდგე გაშეშებული და თვალებ დახუჭული ჭავლის ქვეშ.
მაგრამ ჯანდაბა ახლა ყველაზე ცოტა დრო მაქვს მთელი ცხოვრების განმავლობაში..
ისეთი არ ვარ ყოველთვის "რა ჩავიცვა"-ს რომ ყვირიან. დახვეწილობა მომწონს მაგრამ არ ვიცი ყოველთვის ვიცი რა უნდა ჩავიცვა.
მაკიაჟი ეს ერთი დიდი შეცდომაა კაცობრიობის ისტორიაში რაც არ უნდა არსებობდეს. ეჰჰ რამდენი კაცი მოუტყუებიათ ასე.
ამ ფიქრებში გართული ვაჩერებ ტაქსის ვჯდები და მივდივარ.
მისამართი იცის..
აბა მე რამ გამომაშტერა რომ არ ვიცი სად ჯანდაბაშია ეს "New York Company"
სახელიც დიდად არ მომწონს რაღაც ისეთია დებილური რა..
ტაქსიდან ფეხს ვდგამ და კომპანიას თვალს ვუსწორებ.
დიდია... უფრო სწორად უზარმაზარი აი ისეთია რა ინგლისურ ენაზე"huge".
ბოლო ძალებს ვიკრებ და შენობაში შევდივარ..
მაინტერესებს ამ წითელპომადიანმა რა მისცა მის "წკაპუნებში"
? მივიდე ვკითხო?
არა არაა სულ გავგიჟდი.
თავადვე მივხვდი ყველაფერს დერეფანი ბოლომდე გავიარე.
საკმაოდ დიდი ოქროსფერი ასოებით წავიკითხე Director:Damiane Avaliani.
გამიკვირდა.. ამხელა კომპანიას თუ ქართველი მართავს ბრავო საქართველოვ არაფერი გიჭირს..
კარზე არც ვაკაკუნებ ისე შევდივარ..
ჩანთას დივანზე ვდებ და ვჯდები. არ ველოდები რომ ამიყვანს "პროსტა" ნიტას სურვილი იყო.
-არ მითქვამს დაჯექიო მგონი.
ჰაერი ამ კაცის მძიმე ბგერებმა შეარხია და ალბათ თვით ჰაერმაც გაიფიქრა "ჩემი ბედის დედა ვატირეო" ნუ იმან არა მავრამ მე ნამდვილად გავიფიქრე.
-რა საჭიროა? მეც ვიცი რომ ეს დივანია და მასზე მე უნდა დავჯდე. აბა საქმეზე გადავიდეთ. ამდენი დრო ნამდვილად არ მაქვს.
-თავხედი გოგონები არ მიყვარს
-ნუ ღელავ არცმე მეხატება გულზე ბომჟი ტიპები. თვალი ჩაუკრა და ფეხიფეხზე გადაიდო.
-სახელი
-ნიცე
-გვარი
-ობოლაშვილი
-ქართველი ხარ?
-1000%ით
გაეკრიჭა და ჩანთას ხელი მოკიდა
-ხვალ 12 საათზე გელოდები
-ანუ?
-აყვანილი ხარ!
თვალი ჩაუკრა და საბუთებს ჩახედა.
----
წვიმა..
ეს უკვე მიყვარს ხო აი კისევ ერთი რამ რაც მიყვარს და არ მძულს..
გარეთ გამოვდივარ და ასე უაზროდ დავხეტიალობ მაგრამ მთავარია რომ წვიმს.. წვიმის წვეთები კი მე მასველებენ.
მე ნიცე ობოლაშვილი ვარ 22 წლის. დიდი გარეგნობით არ გამოვირჩევი მე ასე ვთვლი, შავგრემანი ვარ მწვანე თვალებით და დიდი ტუჩებით რომელიც მამის მემკვიდრეობაა.
მაგრამ არც დედა მყოლია მახინჯი.
ქეთი (დედაჩემი) საკმაოდ დახვეწილი ქალი იყო არის და იქნება.
იმდენად რომ მეც მასწავლა ასეთად ყოფნა. დედა მოსამართლეა მამა უბრალოდ დროებით უმუშევარი. ქეთის ხელფასით ვცხოვრობთ მაგრამ გვყოფნის რადგან დედა უზენაესი სასამართლოს მთავარი მოსამართლეა და ხელფასიც საკმაოდ სოლიდური აქვს.
ყოველთვე დედა ფულს მიგზავნის და მეც ვცდილობ სწორად გამოვოყენო.
ისევ წვიმს...
მე დედაზე ნოსტალგია მაწვება და მის ნომერს ვკრეფ..????

---
მე ახალი ვარ❣ იმედია მოგეწონებათ ახალი მოთხრობა. ველი შეფასებებს.