- არ მეგონა ასე თუ ინერვიულებდი ჩემზე.
მიუხედავად მისი მდგომარეობისა, ხუმრობას მაინც აგრძელებდა.
- საერთოდ არასდროს ჩუმდები? მე შენზე არ ვნერვიულობ, უბრალოდ იმაზე ვნერვიულობ.. იმაზე ვნერვიულობ..
ენა დამება, ვეღარაფერს მოვაბი თავი, რომ მეთქვა შენზე ვნერვუულიბ მეთქი, მეტყოდა ეს იმას ნიშნავს, რომ გიყვარვარო, რაც ნამდვილადვარარის სიმართლე..
- იმაზეს სახელი არააქვს?
ჩემი თავიდან თავი ისევ წამოწია და გადაიხარხარა..
- აჰჰ ეგ იმის პაროდია ხო?
- სათვალიანის, მაგრამ ის იაკობს ამბობს.
გადაიხარხარა და ისევ თმაში ჩარგო თავი.
- რა მნიშვნელობა აქვს !
აკანკალებულ ხელებს ძლივს ვიმორჩილებდი, ნელა ვუსმევდი ჭეილობაზე ბამბას და ლამის გული მიმდიოდა.
- რატომ მიხვევ?
გადაიხარხარა ალექსანდერმა.
- მოიცა... რას ქვია რატომ? ეს ხომ ჭრილობაა..
ისევ ვაგრძელებდი, ახლა უკვე ბინტს ვახვევდი მის სისხლისგან გაწმენდილ კანს და ხელები უფრო და უფრო მიკანკალებდა.
- მერედა ვინ გითხრა, რომ მტკივა?
- ქვა არ ხარ.
ჭრილობას საბოლოო ბინტიც გადავახვიე და კვანძის შეკვრას ვცდილობდი, მაგრამ უშედეგოდ, აკანკალებული ხელები უფლებას არ მაძლევდნენ.
- მოუხერხებელი ხარ.
მისი ხელები ჩემს აკანკალებულ ხელებს შეეხო, ვგრძნობდი მათ სიცხეს, სინაზეს და დახვეწილობას, მის ერთ ხელში ჩემი ორივე ხელი ჩაეტეოდა, თითების სიგრძეზე, რომ აღარაფერი ვთქვათ, არ ვიცი რატომ, მაგრამ მისი ყოველი შეხებისას ტანში ჟრუანტელი მივლის და წამიერად გულიც მიჩერდება, თითქოს ვკვდები და უკან ვბრუნდები, რა ძალაა ეს ან რას ნიშნავს მაგას ნამდვილად ვერ გეტყვი, მაგრამ ფაქტი ერთია.
- ისიც კი არ შეგიძლია ნასკვი შეკრა.
გამომაფხიზლა მისმა ირონიულმა ფრაზამ.
- იცი რაა? რაც გინდა ის გიქნია, მე ხომ არაფერი მეხერხება, ხო და რად გინდა ჩემნაირი გვერდით? ავდგები და წავალ.
სიბრაზევვეღარ მოვთოკე, საწოლიდან წამოვხტი და აკექსს ყვირილი სავუწყე.
- ნუ ნერვიულობ, ხომ იცი ცუდად ხდები.
დამისერიოზულა ალექსმა და მშვიდად შემომხედა თვალებში.
- რას ქვია ნუ ნერვულობ? ეს ყველაფერი აუტანელია, თუ ჩემი გამოყენება უნდათ გამომიყენონ, ოღონდ შენ..
წამიერად გავიყინე, სირცხვილისგან ავწითლდი, ხელები ნერვუყლობით გამოიფლიანდა.
- რა მე?
ალექსი ნელ-ნელა დგება საწოლიდან და მიახლოვდება, მე ინერციით უკან-უკან ვადგამ ნაბიჯებს, საბოოლოდ კი კედელს ვეჯახები.
- შენ... შენ...
- თქვი, თორემ საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ.
ხელწბი კედელს დაადო, ზუნთქვა შემეკრა.
- და მაინც რას გააკეთებ?
მთელი გამბედაობით ძლივს ვუბედავ კითხვას.
ვგრძნობ მის შეხებას ტუჩებუთ ჩემს ყელზე და ჟრუანტელი მივლის, ნელ-ნელა დაბლა ჩადის, სუნთქვა მიხშირდება გულის ძგერას უკვე აშკარად ვგრძნობ, მისი ხელები ჩემს სხეულზს სრიალებს, მე მოთენთილი თავს ძლივს ვიკავებ, რომ არ ჩავიკეცო, ვერ ვსუნთქავ თითქოს ჰაერი არ მყოფნის, მისი ხელები ჩემს მკერს ეხება, მე თითქოს სიამოვნებისგან ვკანკალებ, ის მუხლებზე დგას და მუცელს ნაზად მიკოცნის, მე ჟრუანტელისგან უკვე დაღლილი და მოთენთილი სუნთქვას ვერ ვახერხებ და ახლა უკვე ვკვნესი, ის ნელ-ნელა ისევ მაღლა ამოდის, მისი გახშირებული სუნთქვის ხმა ოთახს იპყრობს და გულს მიჩქარებს, უკვე პირისპირ დგას, ერთი ხელის მოსმით მე ფეხები უკვე მის წელზე მაქვს.
- გაჩერდი.
ძლივს ამოვილუღლუღე.
- მე დაგპირდი.
ტრიალდება და საწოლზე მაგდებს, სვიტერს მათლა წევს და მკერდზე მკოცნის, მე კვნესის მეტი რა დამრჩენია? მთელი ძალით ვეჭიდები გადასაფარებელს, ის ნელ-ნელა დაბლა ჩადის, შარვლის ღილს ხსნის, მისი აკანკალებული ხელებით თუ ვიმსჯელებთ ძალიან გაგიჟებულია, ცხელი ტუჩები, გრძელი თითები, გამომწვევი გამოხედვა, მან ჩემს შარვალში ჩაასრიალა თითები, მე უკვე აღარ შემიძლია, უბრალოდ ვგდივარ საწოლზე, თითების ნელი მოძრაობით მეფერება, მე თვალებსაც ვეღარ ვახელ სიამოვნებით, ნელ-ნელა ვგრძნობ როგორ ვსველდები, მისი სუნთქვის სიხშირე პიკს აღწევს, არც არაფერს მეკუთხება, ისე მხდის შარვალს და ტრუსზე ენით მეხება, ეს უკვე ჩემთვისაც პიკია, არ მინდა, რომ კვნესით შევხვდე ამ ამბავს, მაგრამ თავის შეკავება მიჭირს, ის ნელ-ნელა იხდის შარვალს, მხოლოდ რამოდენიმე წუთი რჩება, ის ჩემს სხეულს კიდევ ერთხელ კოცნით ამოჰყვება და ნელა შედის.. მტკინვეულია, ძალიან ძალიან.. მაგრამ ვუძლებ, მერე სასიამოვნო ხდება, ვხვდები თუ როგორ აგიჟებს ეს ყველაფრი, ასეთი არასდროს მინახავს, ხმას საერთოდ არ იღებს, მეც ძლივს ვიკავებ თავს.
- გამაგონე შენი ხმა, თორემ უარესს გიზამ.
ხმას ისევ არ ვიღებ. პირზე აფარებულ ხელს მაშორებს და მხოლოდ მაშინღა ისმის ჩემი მომაკვდავი კვნესა, ამას ჭკუიდან გადაჰყავს.. ასე გრძელდება მთელი ღამე..
არაფრის მომცემი სიმორცხვე ჩემში უკვე პიკს აღწევდა, არ მინდოდა დილა გათენებულიყო, არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვგცეულიყავი, მაგრამ ჩვენ როდი გვემორჩილება ბუნება!? ის უბრალოდ აგრძელებს თავისას, ღამეს დღე მოჰყვება, თვალებს ნელა ვახელ ვიცი, რომ მზის სხივები დამწვავს, ბუნდოვნად ჩანს, რამოდენიმე წამში სწორდება გამოსახულება,ალექსი ზის საწოლზე და მომშტერებია, სახეს ნახევრად მზის სხოვები უფარავს,