რამდენს ვცდილობ, უშედეგოდ ვერ ვაჩერებ დროს,
საკუთარ თავს ვებრძოლები და ვერ ვუგებ ომს,
და წარსული ყველაფრისთვის, პატიებას მთხოვს,
ბოდიშს მიხდის იმისთვის, რომ ვეღარ ვუგებ ბრბოს,

ყველაფერი გადავაგდე და მივენდე გულს,
ეს არავის არ სჭირდება, ყველა ითხოვს ფულს,
და ბოლო ზარს ველოდები, ალბათ ისიც დუმს,
სიყვარული ერთგულება, აქ ხომ ცოტას სურს,

მართალია მიჭირს, მაგრამ მაინც ვყვები კვალს,
და ეშმაკი სიბოროტით, ისევ მიკრავს თვალს,
არ მაშინებს რადგან მაინც, ჩემი თავის მწამს,
და ამისთვის მეც გავუძლებ, ჯოჯოხეთის ალს...

მხოლოდ იმას ვნერვიულობ, ვერ ვაჩერებ დროს,
ჩემი თავი კი ყოველდღე რაღაც ნაწილს თმობს,
და სტროფი კი სევდიანად, კვლავ დაწერას მთხოვს,
და მარწმუნებს, იმაში რომ "არ ჩერდება დრო"...

კოსტა სანიკიძე....