25 სექტემბერს კიდევ ერთხელ მომიკვდა გული,როდესაც ვნახე ფეისბუქზე სტატუსი რომ დაქორწინდნენ ოთო და ანი,ბოლოჯერ მომიკვდა გული და დავკარგე მისი დაბრუნების იმედი,მე ხომ მუდამ მეგონა როცა სრულწლოვანი გავხდებოდი ის ისევ დამიბრუნდებოდა დაა ჩვენ ისევისეთი ბედნიერები ვიქნებოდით როგორც ადრე მაგრამ ამ დღის შემდეგ ყველანაირი იმედი დავკარგე.ეს რომ გავიგე სკოლაშ ვიყავი და პირველად არ მაინტერესებდა ვინ მიყურებდა და რას იტყოდნენ,ცრემლებს უფლება მივეცი რომ დაენამათ ჩემი ღაწვები,მე ხომ ერთადერთი ოცნება მქონდა რომ ისევ ჩავხუტებოდი და ისევ მეგრძნო მისი ტუჩების სიტკბო.უკვე ვგრძნობდი რომ ამ გულს ვეღარ გაამრთელებდა ვერავინ და უივე ისიც კი დამავიწყდა რომ მეორე დღეს ჩემი დაბადებისდღე იყო,აღარ მინდოდა 26 სექტემბერი დამდგარიყო,რადგან ჩვეულებრივი დღე იქნებოდა არაფრით გამორჩეული სხვა დღეებისგან,მაგრამ მეგობრებმა არ დამანებეს თვი და მაინც წავედით რესტორანში,ვცდილობდი დამევიწყებინა ის ფაქტი და ეს დღე გაბმხიარულებულიყავი,გამომივიდა კიდევაც ბავშვებმა მითხრეს რომ ძველებური ლიკა ვიყავი და კვლავ არ შევცვლილიყავი,მაგრამ მე ხომ ძალით არ მინდოდა უბრალოდ ხშირ შემთხვევაში ვერ ვიგებდი ბედნიერი ადამიანის როლს როცა გულში მეტირებოდა.თურმე მართალი ყოფილა "სიყვარულს მხოლოდ ტკივილი მოაქვს",როცა უკვე ცოტა ნასვამიც ვიყავი ვცეკვავდი და ძალიან ბევრს ვიცინოდი,ზუსტად ამ დროს გაისმა ჩვენი სიმღერა და კვლავ ვერ შევიკავე ცრემლები,რატომ მაინცდამაინც იმ დროს როცა მე ვიყავი იქ და დიდი ტკივილი ვიგრძენი გულში კვლავ და ზუსტად ამ დროს მომდის სმს ოთოსგან "გილოცავ ლიკა დაბიდუბს ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებ ცხოვრებაში წინსვლა და ბედნიერება შენ" უცბად მეგონა რომ ყველა ჩემს წინააღმდეგ იყო,ბავშვები ხვდებოდნენ თუ რატო ვტიროდი და ვერაფერს მეუბნეოდნენ,ვერ ვხვდებოდი რატო მომილოცა მან ხო გუშინ ცოლი მოიყვანა წესით ახლა მასთან უნდა ოყოს და თაფლობისთვე ჰქონდეს,ბოლოს როგორც იქნა დავუბრუნე პასუხი:
-მადლობა მოლოცვისთვის,შენც გილოცავ გაბედნიერებას და გისურვებ დიდხანს ყოფნას ანისთან
-მადლობა ლიკუნა
-კარგად
-და ასე ცივად რატომ?
- მაგ კითხვას არ უნდა სვამდე,შენ უკვე ცოლი მოიყვანე დაა ჩვენ საერთო აღარაფერი გვაქვს
-როგორ არა გვაქვს,ის მოგონებები რომელიც არც ერთს გვავიწყდება
-არ გაქვს უფლება რომ გახსოვდეს ის მოგონებები,შენ ახალი ცხოვრება დაიწყე და არ გაქვს უფლება ჩემზე იფიქრო უნდა დამივიწყო
-ეს მართლა გინდა?
-არ აქვს უკვე მაგას მნიშვნელობა მე რა მინდა,არ ვაპირებ იმ სიყვარულის ხათრით მოგწერა რაც შენდამი მაქვს,რადგან უკვე ცოლიანი ხარ
-რა გინდა თქვა რომ ისევ გიყვარვარ
-რაც მინდა იმას ვიძახი და როგორც გინდა ისე გაიგე...ახლა კი კარგად რესტორანში ვარ და ვერთობი შენ ხელს მიშლი
-ააა უკვე ხელს გიშლი...კაი კაი
ამაზე აღარაფერი მივწერე,თითქოს უნდოდა რომ თავი დამნაშვედ მეგრძნო და ვერ ვხვდები რატომ,დამნაშავედ თავი ხომ მას უნდა ეგრძნო რადგამ მან მკრა პირველმა ხელი.მაგრამ აზრზე მოვედი და მივხვდი რომ ეს დღე არ უნდა ჩავიშხამო და უცბად ისევ შესანიშნავ ხასიეთზე დავდექი,მე ხომ ლიკა ვარ რომლისთვისაც გრძნობების მოთოკვა ადვილია,ბავშვები ვერ მიხვდნენ ასე უცბად ისევ ასეთ ხასიეთზე როგორ დავდექი,მაგრამ ცდილობდნენ არ მომეწყინა.ვხვდებოდი რომ ჩემს ტკივილს ვერავის ვეტყპდი უახლოეს მეგობარსაც,რადგან ოთოს უკვე ცოლი ჰყავს და მეტყოდა რომ მასზე ფიქრი უკვე აღარ შეიძლება,მით უფრო სიყვარული,ამიტომ გულში ვიკლავდი ამ ტკივილს.ზუსტად ამ დროს ჩვემს კლაში გადმოვიდა ერთი გოგო ლიზა,რომელსაც იმ დღესვე გავუგე რატომღაც,იქამდეც კი ვიცნოვდი მაგრამ ასე ახლოს არა,ოთოს კარგად იცნობდა ლიზა,ნდობა გამიჩნდა მის მიმართ და მივხვდი თუ ჩემს ტკივილზე ვეტყოდი არ გაბრაზდებოდა უბრალოდ მომისმენდა,ამ პერიოდშ ზუატად ერთ ბიჭს ვწერდი მაგრამ მეგობრები ვიყავით,უბრალოდ თუ რომელიმე მაინც ვერ მივწერდით ერთი დღე მაინც მეორეს ორივე ცუდ ხასიეთზწ ვიყავით,ხშირად ის ვერ იცლიდა რადგან მუშაობდა და ძალიან იღლებოდა,ჩემთვის ისიც კი საკმარისი იყო რომ მოეწერა კარგად ვარო...ასე გადიოდა თვეები და ერთხელაც ლიზას მოვუყევი ოთოზე ყველაფერი,ჩემი გრძნობების შესახებაც მოვუყევი და მან მითხრა:
-ოთოს ისევ შენ უყვარხარ მაგრამ ვერ ვხვდები რაშ დასჭირდა ანის მოყვანა ცილად
-მე არ ვუყვარვარ ანი უყვარს და ბედნიერია მასთან
-კაი რა რა ბედნიერი ვიცნობ ოთპს და მე ნამდვილად ვერ ვამჩნევ მაგას
-არაუშავრა უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს...მას ცოლი ჰყავს და მათ შრის ვერ ჩავდგები,ისევ მირჩევნია მე დავიტანჯო
-კაი რა ლიკა მე დარწმუნებული ვარ რომ არც ისაა ბედნიერი,უბრალოდ ეს შენს ჯიბრზე გააკეთა
-რატო მერე,ხო იცოდა რომ ამით გულს ძალიან მატკენდა,მე ხომ ის ისევ მიყვარს
-აღარ ვიცი რა გითხრა უკვე ლიკა
-კაი ვსო გვეყო საუბარი ჩემზე,შენ მითხარი რა ხდება ნიკასთან
-აუ რავი რაა გოგო მომწონხარო
-რაა??მერე??შენ რა უპასუხე??ანუ ერთად ხართ??
-კაი დაიცა დაწყნარდი :დ მგონი მეც მეთქი
-ანუ ერთად ხართ
-არა :(
-დაიცა ეგ როგორ??დავიბენი
-არ მინდა რაიმე სტატუსი გვქონდეს,შეყვარებულის ყოლას არ ვაპირებო
-მაგან თავი რამეს ხო არ მიარტყა მერე შენ რა უთხარი
-რა უნდა მეთქვაი კაი თქო დრო გვიჩვენებსო
-ნუ რაღაც მხრივ მართალია არ ჩქარობს მაგრამ მაშინ არც უნდა ეთქვა რომ მოსწონდი
-სუ დავიბენი მეც...გული მიგრძნობს რომ გულს მატკენს
-კაი რა ნუ სულელობ და დროს მიენდე არ აჩქარდე არც შენ
-არა აარაფერს ვეუბნევი მე
-კაია...ერთი აზრი მომივიდა
-აბა რა აზრი გენიოსო :დ
- რა და თუ ძალიან დიფასებს თავს მოვიტაცოთ
-რა ვქნათ გოგო
-მოვიტაცოთ ხო რა იყო,ჩვენი სასტავი წავიდეთ,რულზე კიდე რეზო დავსვათ ხო იცი ეგ მაინც ვერაფერშ დაგვეხმადება ჩვენზე ნაზია :დ
-ვაიმე ცუდათ ვარ მართლა ვერ ხარ რაა
-რატო გოგო თან ჩემთან სოფელში წავიდეთ და იქიდან ვერსად წავა უნებურად დარჩება შენთან და მერე ვიტრაბახებ დაქალს ქმარი მოვატაცებინე მეთქი
-თავი რამეს ხო არ მიარტყი შენ და მალავ
-არა უბრალოდ ვცდილობ გავმხიარულდე
-აუ მეც მართლა გულიანად ვიცინე
-ხოდა ტელეფონიც წავართვათ რომ მშობლებთან არ დარეკოს მომიტაცეს და მიშველეთო
-აუ წივილს რომ დაიწყებს
-ჰაჰაჰაჰაჰა თავისი ძმაკაცი რომ გამოგვეკიდება სად მიგყავს ნიკაო :დ
-და ყვირილს რომ დაიწყებს მიშველეთო
-ჰაჰაჰააჰა მაგარი ღადაობა იქნება
-უცბად გადამიჭერი პრობლემა
-ნუ რა გყავარ ასეთი ნიჭიერი...კაი წავედი ვისწავლო თორე ვეღარ მოვასწრებ
-ამდენს ნუ მეცადინეობ რაა ღამეებს რომ ათენებ რამე არ მოგივიდეს
-ლიზა რა ვქნა ერთადერთი საქმეა რასაც ვაკეთებ და არ ვფიქრობ
-ვაიმე :( რა გითხრა არ ვიცი რაა
-არაფერი და***დე გამივლის
-კაი მიდი იმეცადინე ხვალ გნახავ
-კაი გველუკა
-მოგხვდება მაგ სახელისთვის
-ხო იცი სიყვარულით გეძახი
- ვიცი ვიცი მასხარავ :* <3
დავიწყე სწავლა,მართლაც არ ვფიქრობდი ოთოზე და ამ დროს ვწყდებოდი ამ ქვეყანას და მარტო გამოცდებზე ვფიქრობდი...გადიოდა თვეები და თითქოს მავიწყდებოდა კიდეც ვიფიქრე კიდევაც რომ აღარ მიყვარდა მაგრამ ერთ დღეს ფბზე შევდივარ და მისი სმს მხვდება "როგორ ხარ?" არ ვიცი რა მომივიდა ვერ გეტყვით ყველა გრძნობა ვიგრძენი მონატრება,სიყვარული,სიძულვილი,ტკივილი...ალბად იფიქრებთ სიყვარული და სუძილვილი ერთად როგორ მაგრამ ის მე ორივე მეუფლებოდა როცა ოთო მახსენდებოდა-მიყვარდა იმის გამო რა მოგონებებიც დამიტოვა და მძულდა მის გამო რომ სხვებს დაუჯერა და მანაც ხელი მკრა...დიდხანს ვფიქრობდი მიმეწერა თუ არადა და ბოლოს გადავწყვიტე მიმეწერა და გამეგო რატო მომწერა რა უნდოდა:
-კარგად თავად
-მეც კარგად ლიკუნა რას შვრები
-რა ხდება ხო მშვიდობაა??
-რაზე მეკითხები
-რატომ მომწერე მერე შენი ცოლი??
-ხო შეიძლება ერთხელ ისე მოგწერო რომ მაგას ხაზი არ გაუსვა
-არა არ შეიძლება ოთო რადგან სინამდვილეა ეგ და ვერსად გავექცდევით
-კაი არ უნდა მომეწერა ალბად
-მართალი ხარ კიდევ კარგი მიხვდი მაინც...ვერ ხვდები რომ ყოველ მოწერაზე გულს მტკენ
-არ მინდოდა ასე ყოფილიყო
-მაგრამ ასე გამოგდის
-და მაინც რატო გტკენ გულს
-რატოო?? შენ ტვინი დაკარგე ოთო თუ რა ხდება...შენი აზრით მეე დაგივიწყე ის სიყვარული გაქრა რაც შენდამი ვგრძნობდი??მართალია შენ არასდროს გყვარებივარ მაგრამ მე მთელი გულით მიყვარდი და მიყვარხარ
-და საიდან დაასკვენი რომ არ მიყვარდი
-მართლა მეღადავები შენ..ბიჭო ცოლი მოიყვანე,შენს ბიძაშვილს დაუჯერე და მითხარი რომ გეზიზღებოდი და კიდევ მეკითხები რატო მგონია მასე..შენ ზურგი შემაქციე და წახვედი ანისთან და იმედია ბედნიერი იქმები მასთან
-შენც ბედნიერი იქნები სხვასთან
-არამგონია ეს მოხდეს..ახლა კი თუ პატივს დამდებ აღარ მომწერო
-კაი კარგად
აღარ მქონდა სურვილი რომ პასუხი დამებრუნებინა,ვგრძნობდი რომ ამ მესიჯობით ისევ ის დღეები მელოდა,გული მტკივა ისევ თითქოს იმედი მომეცა რომ ლიზა მართალი იყო და ისევ მე ვუყვარვარ ოთოს,მაგრამ თუ იმედი გამიჩნდებოდა უარესად დავიტანჯებოდი ვიცოდი და ისევ ვეცადე სწავლაზე გადამეტანა მთელი ყურადღება...გადიოდა თვეები და ვეჩვეოდი იმ ტკივილს რაც ოთომ მომაყენა და დადგა ბანკეტის დღეც,მინდოდა ამ დღეს ყველაზე განსხვავებულო ვყოფილიყავი და ისეთი კაბა ჩამეცვა რომელსაც ვერავინ წარმოიდგენდა,ყველას ეგონა მოკლე კაბას ჩავიცვამდი,მაგრამ მე გრძელი და შეხსნილი გადავწყვიტე (კაბა ფოტოზეა),რომ გამოვეწყე და ჩემი მეწყვილე მოვიდა ჩემს წასაყვანად მასაც კი ენა ჩაუვარდა ვერაფერს მეუბნეოდა უბრალოდ იდგა და მიყურებდა :დ როგორც იქნა გამოფხიზლდა და წავედით სკოლააი რადგან იქ ვიკრიბებოდით ყველანი და როცა მე დამინახეს ყველამ აღნიშნა რომ ულამაზესი ვიყავი,ფოტო გადავიღე მეწყვილესთან ერთად და ინსტაგრამზე დავდე მაშინვე პირველი მოწონება ოთოსი იყო,თითქოს ელოდა როდის დავდებდი ფოტოს,იმის მერე ვეღარ შევედი რომ მენახა კიდევ ვინ ნახა ფოტო,რადგან ძალიან ბევრ ადგილას ვიყავით და ბევრი ფოტოები გადავიღეთ,როგორც იქნა საღამოთი რესტორანშიც მივაღწიეთ უკვე ისეთო დაღლილი ვიყავი აღარაფრის თავი მქონდა,მაგრამ მე ლიკა გურგენიძე ვიყავი რომელსაც არ შეეძლო გაჩერება როდესაც მელოდია ესმოდა,არც ერთი სიმღერა გამომიტოვებია ყველაზე ვცეკვავდი და ერთ-ერთ სადღეგრძელოს დროს გადავწყვიტე შევსულიყავი ინტერნეტში და ძალიან ბევრი სმს დამხვდა ყველა მწერდა რომ ვბრჭყინავდი და უმშვენიერესი ვიყავი,მაგრამ კიდევ ერთი სმს იყო ოთოსგან "ულამაზესი ხარ ჩემო ბაჭია მივხვდი რომ მომენატრე",არ ვიცი რატო მომწერა ეს სიტყვები მას ცოლი ჰყავდა უკვე და დღეს გავიგე დალი როგორ ელაპარაკებოდა ჩემს ერთ კლასელს რომ ანი ორსულად იყო და პატარა პრინცესას ელოდებოდნენ,წამიერად ტირილი მომინდა მაგრამ გამახსენდა რომ ჩემს ირგვლივ უამრავი ხალხი იყო თან დედაც იქ იყო და რა უნდა მეთქვა რატო ვტირპდი როგორც იქნა მოვიშორე ეს ფიქრები და დაბიწყე კვლავ გართობა,მაგრამ მაინც მაწუხებდა ერთი კითხვა რატო მომწერა ეს სიტყვები??




მადლობა რომ კითხულობთ ამ ისტორიას და იმედია ეს თავიც მოგეწომებათ ჩემო კარგებო♡♡♡♡♡♡♡