× × ×
ჩვენი ანგელოზები მუდამ ჩვენთან არიან, და ხშირად ისინი იყენებენ ვინმეს ტუჩებს როცა ჩვენთვის რამის თქმა უნდათ.
× × ×

ახალკ სკოლა, ახალი ქალაქი, სახლი რომელშიც ამიერიდან მარტო მომიწევს ცხოვრება, ქალაქი რომელშიც პირველად ვარ, სკოლა რომელშიც ხვალ პირველად უნდა წავიდე.

" ბარბარა დადიანი 17 წლის. ყავს ძმა ლუკა დადიანი 26 წლის. მშობლები 1 წლის წინ დაკარგა ავტო ავარიაში, რომელსაც თვითონ ძლივს გადაურჩა, და ამას საკუთარ თავს აბრალებს.
ძმამ ის ნივ-იუორკში გაგზავნა სწავლის გასაგრძელებლად. სრულიად მარტო, უყიდა სახლი 25 სართულზე ყველანაირი კომფორტით.
ბარბარა ძალიან წყნარი ადამიანი, ოჯახის წევრებს ყოველთვია ყველაფერში ეთანხმება და უსიტყვოდ ასრულებს მითითებებს, ახლაც იგივეა."

^ ^ ^
დილით გაღვიძებას მაღვიძარას ვასწრებ და საავაზანოში შევდივარ მოსაწესრიგებლად. შემს შოკოლადის საპონს ვისვამ ტანზე, თავსაც ასევე შოკოლადის არომატის შამპონით. მალევე გამოვდივარ და ახლა ტანზე ვიზელ შოკოლადის გელებს... მამა მახსენდება ამ ყველაფრის გამო შოკოლადის გოგოს მეძახდა, მეტყოდა ხოლმე, სულ შოკოლადის სუნად ყარხარო და თმას ამიჩეჩავდა...
ლოყაზე ობლად ჩამოგორებულ ცრემლს ვიწმენდ და გარდერობიდან უკვე გამზადებულ მოკლე შავ შორტს arctic monkeys შავ ზედას და ჯინსის საკმაოდ დიდი ზომის ქურთუკს წარწერით nirvana.
თმას კოსად ვიკრავ უსწორმასწოროდ. ფეხზე შავ nike air force ბს ვიცვამ ჩანთას ვიგდებ ცალ მხარზე და სახლს ვკეტავ.

^ ^ ^
სკოლაში შესვლისას ყველა მე მიყურებს...
ხო რათქმაუნდა, მე ხომ ახალი ხორცი ვარ.
1 თვე ისე გადის რომ ყოველდღე დაცინვის და უაზრო რეპლიკების მეტი არაფერი არმესმის. გონება დანაოჭებულ ხალხს ყურადღებას არ ვაქცევ.
სკოლაში შესვლისას მართა მიახლოვდება, ჩემი ერთადერთი მეგობარი, რომელიც ამ 1 თვეში ისე შემიყვარდა რომ მის გარეშე, სკოლაშიც კი არ ვივლოდი.
- ბარბიი - ბარბის მხოლოდ მართა მეძახის. სხვა ვერც დამიძახებს არავინ არიცის ჩემი სახელი, არავის ვადარდებ, არავის ვაინტერესებ, მხოლოდ მართა.
- მართა როგორხარ? - ვეუბნები ურეაქციოდ. ჩემნაირი გულქვა ადამიანები გრძნობებს არ გამოხატავენ. მართასაც კი არ უნახავს ჩემი გულრწფელი ღიმილი. ერთხელ მკითხა რატომ არიცინიო, ისეთი სიტუაცია იყო რომ 3 ადამიანი სიცილისგან ბჟირდებოდა მეკი ქვასავით ვიდექი.
მე ვუპასუხე რომ ჩემმა მშობლებმა წაიყვანეს ის ბარბარა რომელიც სულ იცინოდა და თავისი ცხოვტებით ბედნიერი იყოთქო, უხმოდ დამიქნია თავი და ჩამეხუტა, იცოდა რომ ჩახუტება მიყვარდა, შემეძლო ადამიანზე ჩახუტებული საათობითაც კი ვმდგარიყავი ერთ ადგილზე. ხშირად მეხუტებოდა, არუნდოდა ჩემთვის ეს გრძნობაც გამქრალიყო.
მეხომ აღარვიყავი მამიკოს გოგო რომელსაც სიამოვნებდა ბიჭები აგდებით "მამიკოს გოგოს" რომ ეძახდნენ. მასმერე ასე აღარავის დაუძახია არც "დედიკოს გათამამებული გოგო" იცოდნენ რომ ბარბარა დადიანს ეს სიტყვები ბოლომდე გაანადგურებდა.
- კარგად ბარბი. როიცოდე რაამბავი გავიგე.მოკლედ ჩემი სკოტის ძმაკაცი გადმოდის ამ სკოლაში. იცი როგორ მიხარია. მაგრამ ცოტა საშიში ბიჭი ყოფილა, ჩხუბის თავი, მექალთანე, თურმე წინა სკოლაში ყველა გოგოსთან ქონია ფლირტი - ნეტავ რატომ მიყვებოდა, იმედია იმდღანდელივით ხანუმობას არ აპირებს. - ძალიან სიმპათიური ყოფილა.
- მართა რატომ მიყვები? ხოიცი რომ საერთოდ არ მაინტერესებს. ან შენ რაღა გიხარია ვერგავიგე. ხო გაგაფრთხილეთ მე და სკოტმა რომ ხანუმობა აღარ გაბედო? - ვუთხარი სრულიად უემოციო სახით. ისეთი სახით რომ შეუძლებელია ჩემს სახეზე რამე რეაქციის ან გრძნობის წაკითხვა.... შეუძლებელია.
- არა... ბარბი რასამბობ. მითუმეტეს შენ ასეთ ბიჭს არასოდეს არ გაგირიგებ. უბრალოდ მინდა რომ გაიღიმო. სასაცილოც როარიყოს და საერთოდ სატირალიც რომ იყოს ღიმილით გიყვები, შენ კიდევ... - თვალები აუცრეიანდა მართას. ესეც ჩემი სუსტი წერტილი, ჩემს გამო არავინ უნდა იტიროს. გულში რაღაც წვას ვგრძნობ და ჩემი თავი მზიზღდება, რა დონემდე მივიყვანე ადამიანი რომ ჩემს გამო უკვე ტირის კიდეც, ჩემს გამო აკეთებს ყველაფერს მე კი ნაგავი ვარ რომ მას ასე ვექცევი. მაგრამ სხვანაირად არ შემიძლია... ძალითაც კი არ შემიძლია.
- რატომ მექცევი ასე. ხომ იცი ჩემთვის რამდენს ნიშნავ.
- მაპატიე მართა, მაპატიე... ისეთი საზიზღარი ვარ... უნდა გავიდე მაპატიე. იცოდე ჩემს გამო ერთი ცრემლიც კი არგადმოგივარდეს თვალიდან თორემ საკუთარ თავს რამეს დავუშავებ. - თავზე ვისვამ ხელებს ნერვიულად. ჩანთას ხელს ვავლებ და კლასიდან გავრბივარ. თვალებიდან ცრემლებს ვიწმენდ. გარეთ გასულს ბიჭები ჩანთას მართმევენ და მაწვალებენ.
როცა დავიღალე უბრალოდ გავჩერდი, წარბშეუხრელად ვუყურებდი.
- არ დაიღალეთ? ოდესმე თქვენ აღმოჩნდებით დაჩაგრულის ადგილზე... დამიჯერეთ არ გესიამოვნებათ. - ბიჭი ჩანთას საXეში მაგდებს. და მიდის. ვბრუნდები ჩანთის სწორებით და გასასვლელისაკენ მივდივარ, მაგრამ ვიღაცას ვეჯახები.
- ბოდიში ძალით არმინდოდა. - ისე ვეუბნები ზედ არც კი ვუყურებ. და გასასვლელისკენ ვბრუნდები როცა უცნობი ხელზე მიჭერს და თავისკენ მაბრუნებს. უემოციო სახით ავხედე. მუქი შავი თმა და ნაცრისფერი თვალები გქონდა. მეკი ისევ ისეთი უემოციო სახით ვუყურებდი. წარბიც კი არშემიხრია, დაველოდე რასმეტყოდა.
- წინ უნდა იყურო ხოლმე. გაიხედე სად მიდიხარ და ვის ეჯახები.
- რომ გამომეხედა და დამენახე დამიჯერე არ დაგეჯახებოდი. ბოდიში უკვე მოგიხადე გამეორებას არვაპირებ ახლა კი გამიშვი თუ შეიძლება.
- იცოდე ვის როგორ უნდა ელაპარაგო. - შემომიბღვირა და თვალები დამიბრიალა. მეკიდევ ირონიულად გავიცინე. მერე ისევ უემოციო ცისფერი თვალები შევანათე.
- ვის როგორ? ვინ ხარ? ამ სკოლაში რამეს წარმოადგენ გარდა გარეგნობის და ფულისა რომლებიც შენში ყველაზე მეტად აინტერესებთ?. მე შეიძლება წესიერად არავის ვესაუბრები მაგრამ, შენ ეგ ნამდვილად არგაწყენდა. - თავიდან ფეხებამდე ავათვალიერე, თვალები გაუფართოვდა და ხელზე უბრო ძლიერად მომიჭირა. მეკი მაზოხისტურად მსიამოვნებდა ტკივილი.
- ჩემთან ასე ლაპარაკი აღარ გაბედო იცოდე. - მიღრიალა მთელი სკოლა ჩვენ გვიყურებდა.
- თორემ? - ჩემი ხმა დაცინვად გაისმა. ეზოში მართა გამოვიდა და როგორცკი დამინახა ჩემსკენ გამოემართა.
- და შენ ვინ მიგდიხარ პატარა? დედიკოს განებივრებული გოგო? არასრულფასოვნების კომპლექსი ხომ არ გაწუხებს? გაინტერესებს ანუ რასგიზაამ! გაგანადგურებ და მერე შენ რას იზამ? მამიკოსთან გაიქცევი და შველას სთხოვ? - ეზოში ყველა გაჩუმდა ისბიჭი რომელიც წეღან მაწვალებდა ისიც კი გაჩუმებას სთხოვდა. მართას პირზე ხელები ჰქონდა აფარებული. მე კი... მე უბრალოდ მხოლოდ სამი წინადადება მიტრიალებდა თავში "დედიკოს განებივრებული გოგო?"
"მამიკოსთან გაიქცევი?"
"მამიკოს გოგო". - რაო პატარავ გული აგიჩუყდაა ოუუ არიტირო გთხოვვ. შეგიძლი დედიკოსთან გაიქცე და მის კალთაში იტირო. - ჩემს ძირს დაგდებულ ჩანთას დასწვდა და ყველაფერი გადმოყარა.
ისე ისე ვიდექი ქანდაკებასავით
- დემიენ გაჩერდი შენ არიც...
- ეს რაარის? ხატვაც გვცოდნია ოჰოო რა ბიჭია - აქ უკვე ვეღარ მოვითმინე. მამაჩემი მყავდა დახატული, ახალგაზრდა, მაჩვენებდა ხოლმე თავის ახალგაზრდობის ფოტოებს და მეუბნებოდა ნახე რა ბიჭი ვიყაVიო. - რაო ძეტკა ასეთი ბიჭები გევასება? - სახეში ისეთი მწარედ გავარტყი მეც კი გამიკვირდა საერთოდ საიდან მქონდა ამდენი ძალა.
- შენ როგორ გაბ
- შეეშვი და წადი აქედან საკმარისად ატკინე. - დაყვირა მართამ ხელიდან ნახატი წაართვა და ჩანთა მომაწოდა.
- წადი ბარბი. -მითხრა ტირილით და ჩამეხუტა - ასეთი ნაგავიც არ მეგონა. - უთქმელად წამოვედი მანქანაში ჩავჯექი და მთელი სისწრაფით მოვეყდი ადგილს. წყნარად ვაკეთებდი ყველაფერს თითქოს არც არაფერი მომხვდარა. შემოსასვლელი კარი უბრალოდ მივხურე, საერთოდ არც არასოდეს ვკეტავდი. გზადაგზავიხდიდი ტანსაცმელს კაბა, ბიუსი, საცვლები, თმისამაგრიც კი. შემდეგ ბოლო ხმაზე ჩავრთე
Fallen angel. სახლი ზანზარებსო რომ იტყვიან. სააბაზანოში შევედი და კარი ოდნავ ღია დავტოვე, ჩვევა მქონდა კარის ღია დატოვება. პატარა რომ ვიყავი კარი ჩამეკეტა და მისმერე მეშინია რომ ჩავიკეტები. ცხელი წყლის ქვეშ ვიკეცები და სიმღერის გამაყრუებელ ხმასთან ერთად ვყვირი, ჩემი ხმა ნორმალურად არც კი მესმის. ვყვირი, ვღრიალებ, ვტირი ხელებს იატაკს ვურტყამ, ყველა გრძნობას ერთად ვიღებ რასაც ვერ გამოვხატავ, მთელ ტკივილის ამ ღრიალში ვატან. მხოლოდ მაშინ ვჩერდები როცა ყვირილისგან ხმა მიწყდება. დაახლიებით 1 საათი ვჩერდები. დანამულ სკეულზე თხელ ხალათს ვიცვამ რომელიც უკანალს ძლივს მიფარავს თანაც ნახევრად გამჭვირვალეა.
აბაზანიდან გამოვდივარ. დინამიკებში ჩემი საყვარელი სიმღერის ჰანგები ისმის
Over and over again. სახეზე ცრემლი მიგორდება, ხელით ვიწმენდ და სარკის წინ ვდგები, საკუთარი თავი მაშინებს, გამხდარი გრძელი წელსქვემოთ ძალიან მუქი შავი თმა მუქი კანი და ძალიან ძალიან ღია ცისფერი თვალები. ცისფერი კიარა ოკენის ფერიაო დედა მეტყოდა ხოლმე. ისევ ობლად გადმოგორებული ცრემლი.
სამზარეულოში გავდივარ წყლის დასალევად, შუქს არცკი ვანთებ ისე შევდივარ, მაცივრიდან ყინულებიან წყალს ვიღებ და საძინებლისაკენ მივდივარ. მაგრამ ვიღაცას ვეჯახები და ყინულიანი წყალი ზედ მესხმევა. ხალათი ტანზე მეტმასნება და ჩემი მკერდი ახლა უფრო გამოკვეთილად ჩანს. საცვლებს რომ ვიცვამდი ბიუსიც რომ ჩამეცვა მოვკვდებოდი?
ღმერთო ბარბარა რაზე ფიქრობ? შენ სახლში ვიღაც არის. მაგრამ მე საერთოდ არ მეშინია. სინათლეს ვანთებ და თვალები მიფართოვდება როცა ჩემს წინ დემიენს ვხედავ, რომელიც ნერწვის ყლაპვით მათვალიერებს. ხელებს მკერდზე ვიფარებ ინსტიქტურად.
- აქ რასაკეთებ? მთელი წყალი ზედ გადამასხი. - ისე ვუთხარი თითქოს არც არაფერი, თითქოს მან არ მომაყენა უდიდესი ტკივილი თავისი უაზრო სიტყვებით.
- მე... - დაბნეულმა გადაისვა თავზე ხელი და ღრმად ამოიოხრა. - უბრალოდ ბოდიში. ნამდვილი ს*რი ვარ
- ახლა მიხვდი? - ვითომც არაფერი ისე ვუთხარი და საძინებლისკენ გავემართე. არანაირი სირცხვილის გრძნობა მეხომ არ გამაჩნია. - შებრუნდი. - ვუთხარი, მეთვითონაც ზურგით დავდექი და სველი ხალათი გავიხადე. ბიუსჰალტერი მოვირგე. შავი შორტები ტოპი მაიკა და კეტებიც. - შეგიძლია მობრუნდე. -მისკენ ვბრუნდები და ახლაღა ვამჩნევ კედელზე დაკიდულ სარკეს მისწინ... ჯანდაბა რა სულელიხარ ბაბი. არაფერს არ ვიმჩნევ და მის ჭინკებ ათამაშებულ თვალებს ვაიგნორებ. ფენს ვრთავ და თმის გაშრობას ვიწყებ, რა გააშრობს ამხელა თმას. ნახევრად ვიშრობ შემდეგ ქურთუკს ვიღებ და ოთახიდან გავდივარ.
მანქანის და სახლის გასაღებს ვიღებ და ისისაა კარი უნდა ჩავკეტო რომ დემიენი გამოდის სახლიდ.
- სად მიდიხარ?
- იქ სადაც ისეთ რამეს ვნახავ რაც ადვილად მომკლავს. - ვეუბნები ქართულად - სხვაგან - ამას უკვე ინგლისურად ვპასუხობ.
- პატიება გთხოვე
- ხოო?
- ხო ხო
- მერე?
- არმაპატიებ?
- შენი აზრით?
- არვიცი მე შენ არვარ
- მართალია შენ მე არვარ შენ ყველაზე გულისამრევი ადამიანი ხარ, ჩემზე ცუდი არამგონია იყო მაგრამ, მე ისე არავის მოვექცევი როგორც შენ ანუ გამოდის რომ გადამიჯოკრე.- ვრუბნები და ლიფტში შევდივარ. ისიც მომყვება.
- ბარბარე შეგიძლია ერთ კითხვაზე მიპასუხო?
- ვეცდები. - მხრებს ვიჩეჩავ და ღილაკ ????ს ვაწვები
- ზურგზე რა გჭირს?

× × ×
Gavagrdzelo?