ზოგადად მიყვარს სოფელი, ან მიყვარდა არ ვიცი რა ვთქვა. ნუუ რათქმაუნდა რაჭის ჰაერს არაფერი ჯობია ამ ქვეყანაზე, მის მინდვრებს მთებს ნუ მოკლედ მთელ ამ კუთხეს.
ბავშვობიდან აქ დავდივარ ზაფხული არ მაქვს გამონატოვები, რადგან ოროვე მხრით რაჭველი ვარ მამისგანაც და დედისგანაც..
ახლაც ვზივარ მანქანაში, თავი მინაზე მაქვს მიყრდნობილი, ყურსასმენებში ბოლო ხმაზე მაქვს აწეული sia-california dream და გზას გავყურებ..
საჭესთან მამიკო ზის გვერძე კი დედა უზის და რაღაცაზე გაცხარებული კამათობენ თუმცა მე არ მესმის და არც მინდა რომ გავიგო, ზოგადად ხშირად კამათობენ...
დამღლელი გზის შემდეგ როგორც იქნა ჩავაღწიეთ და სახლშიც მალევე დავლაგდით. შევისუნთქე რაჭის ჰაერი და ამომიტივტივდა წინა წლის ისტორიები
"დროებით ამოიგდე თავიდან"
შემოვუძახე ჩემს თავს და ოთახიდან სპორტულებ ჩაცმული გამოვედი.
-დუ ჩემი წიგნები წამოიღე?-გავძახე დედაჩემს
-კი წამოვიღე-მითხრა ღიმილით-საყვარელო ჰამბურგერი გინდა?
-დედა ხომ იცი რომ დიეტაზე ვარ
-წინა წლიდან დიეტაზე ხარ შვილო 10 კილო დაიკელი ჩონჩხს დაემსგავსები ცოტახანში-ამოთქვა გაბრაზებულმა.
-წინა წელს ცხოვრება დამენგრა იმის გამო რომ მსუქანი ვიყავი ახლა კი მირჩევნია ჩონჩხი ვიყო და სისუსტიდან მოვკვდე-ვუთხარი ყურსასმენები და ტელეფონი ავიღე და გარეთ გამოვედი..
მართლაც ასე იყო წინა წელს ზედმეტი წონა მქონდა და სწორედ ამასთანაა დაკავშირებული ჩემი ცუდი მოგონებები რაჭის შესახებ.
სიმღერას believer ბოლომდე ავუწიე და გზას გავუდექი როდესაც მხარზე ხელის დადება ვიგრძენი, ყურსასმენები გამოვიძვრე და უკან გავბრუნდი. ჩემი საუკეთესო მეგობარი ეველინი შემეფეთა წინ
-აიი გოგოო როდის ჩამოხვედი მე რატო ვერ გავიგეე როგორ მომენატრე ზამთარში რატო არ ჩამოდი მოიცადე დატრიალდი როგორი დაკლებული ხარ ვაიმეეე სასწაული სასწაული როგორ გიხდება ღმერთო აი ძაააან ლამაზი ხარ ძააააან-დაიწყო ბოლო ხმაზე ყვირილი და სიტყვის თქმაც არ მაცადა
-ზამთარში არ მეცალა და მაგიტო ვერ ჩამოვედი თან სურვილიც არ მქონდა, ხო დავიკელი დიეტაზე ვიყავი და ვიცი რო მიხდება-ჩამოვუყალიბე როგორც შემეძლო სერიოზულმა
-ეველინ ეს ის გოგოა რო ამბობდი ძააან პოზიტიურიაო?-გამოჩნდა ვიღაც ბიჭი და გვერძე ამოუდგა ეველინს
სანამ ეველინი პასუხს გაცემდა მე ვუთხარი
-ჯერ ეგერთი ის გოგო არა მატასი-ვუთხარი შესწორებით
-ხო ის გოგოა მაგრამ მგონი ჩემი ძველი მატასი სადღაც დაიკარგა-თქვა ეველინმა მოწყენით.
-შეიძლება არსად არ დაიკარგა უბრალოდ შეიცვალა-ვთქვი ყურსასმენები შევიერთე ეველინს და სიმპატიურ ნაცნობს ზურგი ვაქციე და გზა განვაგრძე..
სეირნობის დროს დავიწყე რაჭის სილამაზის დათვალიერება როგორ მომნატრებია აქაურობა, მიუხედავად იმისა რომ საშინელი მოგონებები მაწვს დაკავშირებული როგორ მომნატრებია მისი სურნელი მისი ყურება და საერთოდ ეს ყცელაფერი, ძველი მე წინა წელს რაჭაში დავტოვე ის მსუქანი პოზიტიური გოგონა რაჭაში დავტოვე და დავმარხე სამუდამოდ. ეხლა სხვა ვარ ეხლა სხვაა ადამიანი ვარ რომლისთვიდაც უბრალო სიტყვები არაფერს ნიშნავს..
სახლში დაღლილი შევედი თუმცა ჯერ მხოლოდ 6 საათი იყო. გამოვიცვალე შავი შარვალი ჩავიცვი, შავი გამჭირვალე ზედა რომელშიც შიგნით ჩაცმული ტოპი მიჩანდა, ფეხზე კეტები მოვირგე და თმა გავიშალე..
-მა დე მე გარეთ გავდივარ-ვუთხარი მშობლებს თან კამათი შევაწყვეტინე
-კაი დე ჭკვიანად იყავი-გამომძახა დედიკომ და კამათი გააგრძელა. გარეთ გამოვედი და ქვემოთ კოცონთან ჩავედი სადაც ის იჯდა.ის ვის გამოც 10 კილო დავიკელი, ის ვის გამოც მთელი წინა ზაფხული გავიმწარე, ის ვისთვისაც მინდოდა მეჩვენებინა ჩემი სიძლიერე და ის ვისთვისაც მინდოდა რომ მეჩვენებინა თუ რამდენად ლამაზი ვარ...
-მატასი მოხვედი?-მკითხა ეველინმა და მის გვერდით ჩამომსვა
-ვააა მატასი რა ვიდზე ხარ-გამოვარდა იქედან თომა
-მადლობა-ვთქვი და ფეხი ფეხზე გადავიდე. ის ჩუმად იყო არაფერს ამბობდა თუმცაა ბოლოს მაინც წამოცდა
-ზამთარში რატომ არ ჩამოხვედი?
-გეგა ეს შენი საქმე არ არის და საერთოდ აქ მოსვლას არც ვაპირებდი სხვა მეგობრებთან მივდიოდი, ნამდვილ მეგობრებთან-ვთქვი ირონიულად და ფეხზე წამოვდექი.
გზას გავუდექი თუმცა ცრემლები ვერ შევიკავე, თავისთვის წამომივიდა თვალებიდან
-კარგად ხარ?-მომესმა ნაცნობი ხმა, ეს ის ბიჭი იყო დღეს ეველინს რონ ახლდა
-კი კარგად ვარ-ვთქვი ცრემლები მოვიწმინდე და იქვე ჩამოვჯექი
-ზოგადად არ მიყვარს როდესაც გოგო ტირის-თქვა და გვერდით მომიჯდა
-ხომ არავის ეტყვი რომ დღეს ვიტირე
-არა არავის-თქვა და გაიცინა-ოღონდ ერთი პირობით
-რა პირობით?
-აღარ იტირო რა
-კარგი აღარ ვიტირებ-ვუთხარი და გავუღიმე. ცოტახანი სიჩუმე ჩამოვარდა
-ხო მართლა მე დემნა ვარ-დაარღვია სიჩუმე
-მე...
-ვიცი მატასი
ისევ სიჩუმე
-შეგიძლია სახლამდე მიმაცილო?-ახლა მე ვარღვევ სიჩუმეს
-კი რათქმაუნდა-ამბობს და ფეხზე მაყენებს. კოცონთან აღარ ვბრუნდები და დემნასთან ერთად სახლში მივდივარ
-დემნა
-გისმენ
-მადლობა
-არაფრის ოღონდ იცოდე აღარ უნდა იტორო
-კარგი აღარ ვიტირებ-ვთქვი და გავიცინე თან სახლში შევედი.
იმ ღამეს ცოტა დედიკოსთან ვილაპარაკე, შემდეგ კი დავწექი, დაძინებას ვაპირებდი როდესაც ტელეფონზე ესემესი მომივიდა. უცხო ნომერი იყო
-ძილინებისა შენი პირობა არ დაგავიწყდეს-მივხვდი რომ დემნა იყო და გამეღიმა
-ძილინებისა, არ დამავიწყდება-მივწერე ტელეფონი გამოვრთე და გადავეშვი სიზმრების სამყაროში...
პს. იმედია მოგეწონებათ