პ რ ო ლ ო გ ი
....გქონიათ მომენტი როცა ცხოვრება მშვენიერი გეჩვენებათ? ან პირიქით..?! მე მქონდა იმის ბედნიერება, გამომეცადა რა არის ცხოვრებაში რეალური და რა ფარისევლობა. მწარეა ის განცდა, როცა ენდობი , გიყვარს , პატივს ცემ, და ბოლოს რა?!.. არაფერი!.. სრული ნეხვის გროვა... ფულზე გაყიდული ნივთი... კვდები, იმის გაფიქრებაც კი გზარავს, შიშს გიღვიძებს თუ რატო აღმოჩნდი ერთი უკიდურესობიდან მეორეში, რა დააშავე ცხოვრებაში ისეთი, რის გამოც საკუთარი ოჯახი გიძულებს. ყველა გყავს და უცებ გაიხედავ და მარტო ხარ, ეძებ თვალებით, უყურებ მშველელს და არავინააა! იმედი გიცრუვდება, რწმენას კარგავ, იგუდები უჰაერობით , სურვილი გიჩნდება სიკვდილის , ყველაფრის დამთავრების ან არაფრის. დასასრულს ეძებ და სწორედ ამ დროს კარგავ თავს , ჯანსაღად აზროვნების უნარს. შენ უბრალოდ შენ არ ხარ! გიჩნდება კითხვა რა ჯანდაბა ცხოვრება ? ,,ცხოვრება-ეს არის აფრებიანი ნავი, რომელსაც ძალიან ბევრი აფრენა აქვს. ამიტომ , ის შეიძლება ნებისმიერ მომენტში ამოყირავდეს“. ნუ იქნებით მიმდობები, შეიბრალეთ თქვენი თავი. დაფასეთ რაც გაქვთ და ნუ მოითხოვთ მეტს ,თორემ ბოლოს ყელამდე ნეხვის გროვაში ამოყოფთ თავს და სწორედ ამ დროს გაგირბენს ყველა წამი . მერწმუნეთ ეს სინანულის ერთ-ერთი მტანჯველი ფორმაა... სწორედ ასე დამემართა მე ლაღ, მხიარულ მოზარდს , რომელმაც ცხოვრება ახლახანს დაიწყო ან შეიძლება ითქვას იწყებდა!....
თავი 1
ვარსკვლავის ფორმაში ვარ გაწოლილი და ვფიქრობ მომავალზე , როგორი ცხოვრება მექნება , ვფიქრობ, რა იქნება ისეთი, რაც რადიკალურად შემცვლის, რაც გამაბედნიერებს,, არა არ გეგონოთ რომ მე ბედნიერი არ ვარ, უბრალოდ რაღაც უფრო მეტი მინდა, განსხვავებული , აი ისეთი , რომ სიხარულმა იფეთქოს ჩემში და ჩემი მკვდარი უჯრედები გააცოცხლოს . წყალივით მჭირდება რაღაც, რაც ამომიყვანს ორმოდან და დამანახებს სამყაროს უკეთესი თვალით. მე ხომ სულ რაღაც 17 წლის მოზარდი ვარ, რომელმაც არ იცის რა სჭირდება მას .
-ნეკა დროზე ფეხზე, სკოლაში გაგვიანდება , როდის უნდა ისწავლო თავის დროზე ადგომა და წასვლა სულ მე არ გეყოლები!
ისევ იგივე, ჩემს სმენას დედაჩემის ყვირილი წვდება და უკვე 1752-ჯერ მაწყვეტინებს ჩემს თავთან ფიქრის საშუალებას..
-ვდგებიი გავყვირი უკვე მობეზრებულ ფრაზას და აბაზანაში შეევდივარ.
სანამ აბაზანაში ვარ მოკლედ გაგაცნობთ ჩემს თავს .. მე დელიბაშვილი ნეკა ვარ 17 წლის , დედის ერთა , მამა დიმიტრი, დედა ეკატერინე. მამა ბიზნესმენია. კაცი, რომელიც სულ მუშაობს და ოჯახისთვის ფაქტიურად არ სცალია. სულ მივლინებაშია. დიდი ხნის ნანატრი შვილი ვარ და თუ გავჩნდი ამით მგონი არანაირი სიყვარული და სიხარული არ შემომიტანია ოჯახში. ყოველდღე უთანხმოება კამათი და დავიდარაბა. მაგრამ მე ვერაფერს ვერ ვიზამ თვითონ მოგვარდებიან..
როდესაც აბაზანიდან გამოვედი მოვემზადე და დაბლა ჩავედი, მისალმების ნიშნად თავი დავუკარი იქ მყოფებთ და გარეთ ვაპირებდი გასვლას , როდესაც მამაჩემმა დამიძახა
-ნეკა! შეგიძლია დრო დამითმო?
არანაირი მამა-შვილური ჩახუტება, არანაირი საჩუქრები, არანაირი თბილი შეხვედრები ესაა მამაჩემი,სრული ქანდაკება. რამდენიმე თვეა არ მინახავს და ეს მხოლოდ რამდენიმე წუთს მთხოვს .. დიდი დროის ნაცვლად .. ესა მამაჩემი...
- გისმენთ ბატონო დიმიტრი? ირონია არ დავაკელი...
-დღეს სკოლის შემდეგ პირდაპირ სახლში მოხვალ, არანაირი მეგობრები , არანაირი გართობა , ეგრევე სახლში , მნიშვნელოვანი დღეა დღეს და შენც უნდა იყო. თავისი სათქმელი თქვა და უბრალოდ კიბეებზე აბრუნდაა.. მამაც ამას ქვია არა? ისიც არ იცის რომ მის შვილს არანაირი მეგობრები არ ყავს და 17 წლის განმავლობაში 17-ჯერ არ წასულა გასართბათ. რადგან მეგობრები არ ყავს მხოლოდ იმის გამო, რომ ყველას ბარბის თოჯინა ვგონივარ, რომელსაც გრძნობები არ აქვს და მის სხეულში ნერვების გარდა ყველაფერია!... სრული იდიოტიზმია ჩემი ცხოვრება ნურავინ იტყვის რომ ფული ბედნიერებაა,. მერწმუნეთ მწარედ ცდებით ამაში.. ყველაზე დიდი უბედურებაა.. ინტერესი გეკარგება ყველაფრის.. სკოლაში ყოფნამ სრულიად უინტერესოდ გალია.. არაფერი მნიშვნელოვანი.. არანაირად! სახლში როგორც კი მივედი თვალები კეფაზე ამივიდა.. ამდენი ხალხი ერთად არ მენახა, მოსამსახურეები ბუზებივით ირეოდნენ ერთმანეთში, და დედაჩემი როგორც მილედი ისე განაგებდა ყველაფერს, მხრებში გაშლილი , მაღლა თავაწეული რომლისთვისაც ფული ერთადერთი ღირსებაა.. ნუ როგორცა მდიდრების შემთხვევაში.. უმეტესობას ვგულისხმობ რა თქმა უნდა ....
-ნეკა! შენს ოთახში ადი გაემზადე სტუმრები მალე მოვლენ
-როგორც ბრძანებთ ქალბატონო ეკატერინე
ჩემს ოთახში ავედი და თვალში მაშინვე ლოგინზე გადაფენილი კრემისფერი კაბა მომხვდა, რომელიც თავს სვაროვსკის თვლებით იწონებდა, მაგრამ დედაჩემს თუ ჰგონია, რომ ამ ბარბის კაბით სტუმრებს შევხვდები ძალიან შემცდარა. აბაზანაში გადავინაცვლე დიდხანს მომიწია ყოფნა, გული მიგრძნობდა დღევანდელი საღამო ყველაფერს შეცვლიდაა.. როდესაც გამოვედი საათი შვიდის წუთებს უჩვენებდა , სტუმრები კი შვიდ საათზე მოვიდოდნენ.. გარდერობში შევედი მოკლე , უძალიანესად მოკლე თეთრი შორტი ჩავიცვი, თეთრი ზედა და ამავე ფერის კედები.. თმები უბრალოდ მაღლა ავიწიე. მაკიაჟს არასდროს ვიკეთებ არ მომწონს შპაკლის დიდი გროვები. ბოლო თხუთმეტი წუთი სარკესთან გაუნძრევლად ვდგავარ და ჩემს ნაკვთებს ვაკვირდები. ამ ხნის განმავლობაში არ შეწყვეტილა ზარის ხმა .. ალბათ სტუმრების მოვიდნენ..დღეს დედაჩემს გადავრევდი, არ ვიცი რაა, მაინც და მაინც დღეს მომინდა მათ წინააღმდეგ წასვლა.. ხომ გეუბნეით რაღაც ეს დღე კარგად არ დასრულდება ..
-ქალბატონო ნეკა სტუმრები მოვიდნენ .. მოახლე ამოვიდა და ლამის პირი ღია დარჩა
-კიი..კიი კიი მაგრამ თქვენ არ ჩაგიცვამთ? მორიდებულად მკითხა ნინამ
-ვერ ხედავ ნინა სერიოზულად გავიკვირვე , ჩაცმული ვარ წადი, მეც მალე მოვალ
,,კევის” დიდი ფილა ჩავიდე პირში და ,,ღლაჭუნით“ დავეშვი კიბეებზე .. როდესაც სასტუმრო ოთახში შვედი ვერ დავთვლი რამდენი წყვილი თვალი მომშტერებოდა, თავი კორიდის ხარისთვის განკუთვნილი წითელი ფერის ნაჭერი მეგონა, რომლის გაგლეჯვაც უნდა, ისე მომშტერებოდა დედაჩემი.. აი მამაჩემზე ხო არაფერს ვამბობ. ეხლა დამავიწყდა ანდერძი, რატომ არ დავწერე?! .. იდიოტი ვარ.. რაღა დღეს მომინდა ურჩი გოგოს როლის თამაში..
-ეს არის ნეკა დელიბაშვილი ჩემი ქალიშვილი.. ახალგაზრდა თინეიჯერია და რას გაუგებთ არ გაკიცხოთ დედაჩემი ნაძალადევად იღიმის და სტუმრებიც ჩვეულ ფორმას იღებენ.
ყველას მსუბუქად ვუკრავ თავს და კუთხისკენ მივდივარ სადაც ჩემი გამოთვლებით მინიმუმ წვეულების დამთავრებამდე შეუმჩნეველი დავრჩები..თუმცა ვინმე გაცდის ბედნიერად ყოფნას დედაჩემი გვერდით მიდგება და მსუბუქად მჩქმეტს წელზე
-იცოდე ! ღვარძლით იწყებს ლაპარაკს თან მსუბუქად იღიმის, ვითომ რაიმე სასაცილოს მეუბნება .. ეს საღამო, რომ ჩაიშალოს შენი ქარაფშუტა საქციელით დაემშვიდობე ყველაფერს მეუბნება და სასწრაფოდ ეცლება იქაურობას...
მე კიდევ დაშტერებული მივშტერებივარ ამ ოქროს ქანდაკებებს, იცით რას მაგონებენ სამუზეო ექსპონანტებს . ვიტრინაში თავს რომ იწონებებენ და ერთი ხელის შეხებაზეც ფაიფურივით რომ იშლებიან...
-მაგარი ,,ზმანია“ ფიქრებიდან ვიღაცის ირონიულ კომენტარს გამოვყავარ..
-ყველა თქვენნაირი ვერ იქნება! ესღა ვუთხარი და მის მიმართულებით გავიხედე , სრული შოკი მივიღე.. უსიმპატიურესი არსება იყო... მაღალი შავგვრემანი, კუპრივით შავი თვალებით ,სწორი ცხვირით და წითელი სქელი ტუჩებით...
-პატარავ პირს თუ დახურავ დამალვალებ, ვიცი რომ სიმპატიური ვარ
-საკუთარ თავში დარწმუნებული იდიოტი ხარ
-ჰეი ქაჯო სიტყვებს დაუკვირდი
ჩვენი ეს ვითომ კამათი მამაჩემის ჭიქაზე წკარუნმა დაარღვია ყველამ მისი მიმართულებით გავიხედეთ ..
-ძვირფასო სტუმრებო მინდა მადლობა გადაგიხადოთ დღევნადელ დღეს ჩემს გვერდით რომ ხართ, რადგან ჩემთვის მნიშვნელოვანი დღეა.. ნეკა თუ შეიძლება ჩემს გვერდით დადექი გამიკვირდა სიმართლე გითხრათ წვენის ჭიქა იქვე მდებარე მაგიდაზე დავდე და მამაჩემის გვერდით დავდექი
-მინდა გახაროთ, რომ დღეს ჩემი ქალიშვილის ნიშნობის დღეა .. რაოოოოოოოოო.. რა ნიშნობა მე და გათხოვება ჯერ ხომ ბავში ვარ. ამას რას დავეძებ ნიშნობა ისე რომ მე ამის შესახებ არაფერი არ ვიცი აი შენი ბედნიერი დღის დასასრული.. მამაჩემის მხარეს მივიწიე და ჩუმათ ვუჩურჩულე ყირში
-რა ნიშობა მამა გადაირიე ? თუ მეორე ქალიშვილიც გყავს და არ ვიცით?
-თუ ეხლა კიდევ ხმას ამოიღებ მოგკლავ!!
მეტად გაბრაზებული იყო მამაჩემი ჩემი ამ ნამოქმედარით, და კვლავ განაგრძობდა
-ჩემი ქალიშვილი საქართველოში ცნობილ ბიზმესმენს , დემეტრე არღვლიანს მიყვება ცოლად. დემეტრე შვილო მოდი აქ .. და ჩვენსკენ ის პირუტყვი წამოვიდა.. ნუთუ.. ღმერთო სიზმარში ვარ..?? იმედია ფარულ კამერაში მიღებენ ახლა და მალე კამერით გამოხდებიან .. ღმერტო., ეს ხომ ამაზრზენობაა, ეს ხომ სრული კატასტროფაა... ის ცხოველი გვერდით მიდგება და ხელხს მხვევს წელზე ვითომ კაი დაქალები ვიყოთ.. არაფერს ვამბობ იმ ელექტრო შოკებზე რაც მემართება ..
ყველა გვილოცავს ამ ამბავს .. ვითომდა ბედნიერ წყვილს ვცდილობ თავი შევიკავო, რადგან სკანდალი არ მინდა მოვაწყო , თორემ ხვალ ყველა ჟურნალში ჩვენზე დაწერს სტატიას სათაურით ,, როგორ გაუწია წინააღმდეგობა დიმიტრი დელიბაშვილს მისმა ქალიშვილმა“ ..სრული სისულელე... სტუმრები ნელ ნელა დაშლას იწყებენ მე კიდევ ჩემი ტექსით მზად ვარ შეტევა განვახორციელო, როგორც კი მარტო დავრჩები.. თუ ჰგონია მამაჩემს რომ ასე ადვილად დავნებდები .. საქმე ჩემს მომავალს ეხება , ჩემს ბედს... და აი ეს ბედნიერი წამიც დადგა, როცა დედაჩემმა ბოლო სტუმარი გააცილა, აწ ზემოთხსენებული საქმროს ჩათვლით... კარები მიხურული არ ქონდა ჩემი მონოლოგი რომ დავიწყე ..
-მგონი გავიწყდებათ, რომ მე თქვენი შვილი ვარ , სკოლაში ვსწავლობ ხალხნო სულ რაღაც 17 წლის ვარ და უკვე მათხოვებთ, ისდეთ ადამიანზე, რომელსაც არ ვიცნობ , არ ვიცი ვინაა .. მამა რატომ მიკეთებთ ამას, დედა შენ ნუთუ ოდნავ მაინც არ გიყვარვართ? უკვე ტირილით ვლაპარაკობდი, ცრემლებს გასაქანი მივეცი , მათ წინაშე მუხლებზე დავეცი და შვილმკვდარი დედასავით მომვთქვამდი დედა გთხოვ ნუ გამიკეთებ ამას.. გთხოვთ..
-მორჩა! გეყოს! ეს სპექტაკლი მამაჩემმა მიღრიალა.. ცოლად მიყვები ეს საკითხი დახურულია დროზე შენს ოთახში
ამ მომენტში მივხვდი, რომ დაინგრა ჯერ არ აშენებული კოშკები ,დაიმსხვრა და ყველაფერი მიწასთან გასწორდა.. ოათახში შევვარდი ლოგინზე მუცლით დავწექი და ბოლო ხმაზე დავიწყე მოთქმა.. თითქოს ამით ჩემს ბედს რამე ეშველებოდა?!..
თავი 2
დილით საშინელ მდგომარეობაში გავიღვიძე, ასაწყობი ვიყავი, ტანსაცმლიანა ჩამძინებია, როდესაც გუშინდელი დღე გამახსენდა , დავიბოღმე, სიზმარი მეგონა, მაგრამ მე ხომ არაფერში არ მაქვს ბედი... ძლივსძლივობით ავდექი და აბაზანას მივაშურე. სარკეში რომ ჩავიხედე ჩემი თავი ვერ ვიცანი, უცხოპლანეტელს ვუყურებდი მგონი. ტირილისგან დასიებული თვალები, ჩაწითლებული , უფერო კანო, მკვდრეთით ავდექი მგონი...საშინლად ვიყავი. თავში ერთი კითხვა მიტრიალებდა, რატომ ? რისი გულობისთვის მათხოვებენ?, მამაჩემს ფული შემოაკლდა? თუ უბრალოდ სახლიდან ზედმეტი ნივთის მოშორება უნდა?, არ ვიცი... როდესაც დილის პროცედურას მოვრჩი შავი შარვალი ჩავიცვი, ამავე ფერის ზედა და კედები. გლოვის დღე მაქვს. ჩანთას ხელი დავავლე და კიბეებზე ჩავირბინე. გეზი მამაჩემის კაბინეტისკენ ავიღე , არც დამიკაკუნებია ისე შევაჭერი...
-მხოლოდ ერთი კითხვა მაქვს რატომ? პირდაპირ დავიწყე ჩემი სათქმელი...
-აქ ასახსნელი არაფერია ნეკა , და სანამ შეხვალ ვინმეს ოთახში კარებზე დაკაკუნება ისწავლე!
-ყველაფერს ხომ თავისი მიზეზი აქვს, ამიხსენი ეს გადაწყვეტილება რა ჯანდაბამ მიგაღებინა?
-მართალია, მაგრამ ამ შემთხვევაში მიზეზი არ არსებობს?
-მამა მე შენი ხელმოსაწერი ქაღალდი არ გეგონო , მე ადამიანი ვარ, ადამიანი, ესე ვერ მომაწერთ ხელს!
-სანამ არასრულწლოვანი ხარ შენი ბედი ჩემზეა დამოკიდებული, ასე რომ მე, ეს გადავწყვიტე, ასე უფრო უკეთესია, შენთვისაც და ჩვენთვისაც, თავისუფალი ხარ!
-მეზიზღებით! დავიყვირე და კაბინეტიდან გამწარებული გამოვვარდი.
გარეთ გასვლას ვაპირებდი, როცა დედაჩემმა დამიძახა:
-შენი საქმროს ოჯახი მოვა ვახშამზე, არანაირი თავხედური საქციელები და არანაირი გამოხტომები, თორემ ვერაფერს ვერ ეღირსები! გასაგებია! მე შენ ურჩ შვილად არ გამიზრდიხარ!
უპასუხოდ დავტოვე დილის ეს ,,ტკბილი“ და ,,თბილი“ ფრაზა .. და ჯანდაბაში წასვლა ვარჩიე... მერწმუნეთ იმაზე მტკივნეული არაფერია , როცა აცნობიერებ რომ, უსიყვარულოდ თხოვდები , არანაირი შეყვარებულობის პერიოდი, არანაირი ტკბილი სიტყვები, დამცინით.. ისე მაყოლებენ ცოლად ისიც არ ვიცი ვინ ჯანდაბაა? იქნებ სერიული მკვლელია, იქნებ ქურდია ან.. უბრალოდ არ ვიცი... დავიკარგე .. საკუთარი თავი დავკარგე.. ჩემს ირგვლივ წყვდიადია.. იქვე პარკში დავჯექი... სადაც ბავშვები მშობლებთან ერთად იზიარებდნენ ცხოვრების ტკბილ წუთებს... მეე???.. მწარედ მეცინება , არასდროს მქონია ეს ოჯახური იდილია... ახალი წელიც კი, რომელიღაც მდიდრულ რესტორანში თენდებოდა, ოქროს ქანდაკებებთან ერთად, არანაირი ნაძვის ხის ქვემოთ საჩუქრის ყუთები, არანაირი ტკბილი შოკოლადი, მხოლოდ ძვირიანი სასმელი და დაქირავებული ღიმილი. ან მიწებებულიც შეიძლება ითქვას... ჩემი ცხოვრება ფარისევლობაა... დაცვაც რომელიც ფინია ძაღლივით დაგსდევს..მე მხოლოდ სითბო მინდა , მე სიყვარული მინდა და არა ფარისევლობა... ესაა ჩემი ,,ტკბილი“ ცხოვრება, ხომ მაგარია?.. ვიჯექი და ვიყურებოდი უსასრულობაში... სკოლა, ქმარი, ოჯახი , დედამთილი, ყველაფერი ერთად აირია, ტვინის ყველა უჯრედში მომაწვა ნერვიულობა, ცრემლები, ორივე ხელს საფეთქელზე ვიჭერ.. ,,არ მინდა!, არ მინდა!“ თავს აქეთ იქეთ ვაქნევ და უეცრად ყველაფერი წყდება. ისევ სიცილი ისევ პარკი და ისევ მარტო მე.. უკვე საღამო იყო.. ძალიან სწრაფად გავიდა დრო... თუ ჩემს აზრს არ ითვალისწინებენ არც მე გავითვალისწინებ.. ხომ სამართლიანია?... ავდექი და სახლში წავედი...
-სად ხარ აქამდე რომ გირეკავ ? სად? გინდა გოგო შენ რომ გაგვაგიჟო! რა ჯანდაბა გემართება! ვინ ჯანდაბად იქეცი?!
-შემეშვი დედა რა, ძალიან გთხოვ, არ მაქვს შენი ნერვები მობეზრებულად ამოვილაპარაკე და ჩემი ოთახის გზას დავადექი, როცა დედაჩემმა სიტყვა დამაწია
-ის კაბა ჩაიცვი რომელიც შენს ოთახში დევს , არანაირი გამოხტომები, თორემ ვერ გადამირჩები!
-ოქეი დედა
დავიღალე ბრძოლით, არასდროს კითხულობდნენ რა მინდოდა მე? ... რა საჭიროა არა ? მწარედ მეცინება...სრული სიდებილეა.. დედაჩემის არჩეული კაბა მომხვდა თვალში, თეთრი ფერის ზურგ ამოღებული...აბაზანაში შევედი თავი მოვიწესრიგე და ჩაცმა დავიწყე.... თმები მაღლა ავიწიე, მაკიაჟი როგორც ყოველთვის არ გამიკეთებია. ჩემს თავს მხოლოდ ნერვების შეკავებას ვთხოვ, თავი ხელში უნდა ავიყვანო, მაქსიმალურად მშვიდად უნდა ვიყო, რომ რამე სისულელე არ ჩავიდინო, თორემ მართლა ვეღარ გადავრჩები..
-ქალბატონო სტუმრები მოვიდნენ
-მადლობა ნინა მოვდივარ
ერთი ღრმად ჩავისუნთქე და მოვემზადე მომავლის შესახვედრად, ფრთხილად ჩავდიოდი კიბეებზე . როცა უფრო და უფრო ვუახლოვდებოდი ჩემს ბედს მღელვარება მით უფრო მეტყობოდა . და რამდენიმე წამის წინანდელი გამხნევება სადღაც ჯანდაბაში წავიდა.ყველა მისაღებში იყო კაცები რაღაცაზე საუბრობდნენ, და ეს რაღაცა რა თქმა უნდა ბიზნესია. ქალები მოდურ ჟურნალებს ათვალიერებდნენ და სავარაუდოდ ჩემი კაბის დიზაინს განიხილავდნენ, ჩემი პოტენციური საქმრო კი მათ გვერდით იჯდა და სავარაუდოდ აქედან გაქცევაზე ფიქრობდა...
-აი ჩვენი ქალიშვილიც.. მოჩვენებითი სიყვარული შემხვდა დედაჩემი და ფეხზე წამოიმართა
-მე დემეტრეს დედა ვარ ანა ეს ჩემი მეუღლე კობაა
-სასიამოვნოა ვითომ გულწრფელი ღიმილი ავიკარი სახეზე.. ჩემი ქმრის გვერდით დამსვეს. ნახეთ რა ოჯახური იდილია შეიქნმა
-საყვარელო როგორი კაბა გინდა შენი ქორწილისთვის ეს ქალი ნამდვილი სიყვარულის განსახიერებაა ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება დატოვა, არ გავს დედაჩემს ალბათ.. ჩემი საქმრო კი სადღაც ჯანდაბაში იხედებოდა ... ფეხებზე ეკიდა ყველაფერი , ან მე მეჩვენებოდა...
-იცით? დავიწყე დიდი მორიდებით არ მინდა ქორწილი და არც საქორწილო კაბა მხოლოდ ხელს მოვაწერთ
-კი მაგრამ, რატომ ესე კატეგორიულად მომმართა ჩემმა მამამთილმა
-ამ.... პასუხის დაბრუნებას ვაპირებდი როცა ჩემი საქმრო ჩაერთო ამ საუბარს , მისმა მამაკაცურმა ხმამ ტანში გამცრა და ჟრუანტელი მომმგვარა
-არც მე მინდა ეს უზარო აყალმაყალი , ყველამ კარგად ვიცით რომ სიყვარულით არც ერთი ვქორწინდებით, პატივი ვეცი თქვენს გადაწყვეტილებას , მაგრამ ეხლა თქვენ ეცით. ხვალ დავიწერთ ჯვარს და ხელსაც მოვაწერთ... ამით ეს თემა დაიხურა... მაპატიეთ უნდა დაგტოვოთ
ჩამოაყალიბა თავისი სათქმელი, უზრდელი თავხედი იდიოტი . არა ნამდვილად პირუტყვია უსინდისო პირუტყვი. წამოდგა და კარებისკენ წავიდა, ყველა გაშტერებული მიჩერებოდა ჩემი ჩათვლით... უკვე გასვლას აპირებდა როდესაც მოტრიალდა და მე მმომმართა...
-თუ გინდა ჩემთან ერთად წამოდი, მეგობარს დაბადების დღე აქვს და იქ მივდივარ, ვხედავ არც ისე დიდი სიამოვნებით ხარ მანდ...
-ამმ.. კარგი ჯერ კიდევ გაუაზრებელ წინადადებას თანხმობა მივეცი. არა იდიოტი რომ ვარ არ მეტყობა ? ფეხზე წამოვდექი ბოდიში მოვიხადე და მას გაყვყევი... არანაირი ჯელტმენობა. რა კარების გაღებაზეა ლაპარაკი . იოტის ოდენა ზრდილობა არ გაჩნია... უმაგრესი შავი ფერის LAND CRUIZER PRADO ჰყავს ამ თავხედს. ღვედი შევიკარი და ჩემთვის უცნობი მიმართულებით წავედით... სიჩუმე მისმა მკაცრმა, ბოხმა ხმამ დაარღვია
-მეორედ მასე მოკლე კაბას არ ჩაიცვამ... არ მინდა ჩემს ცოლს ვიღაც პიდარსატმა თვალებით გახადოს გასაგებია!
-კი მაგრამ... საუბარი შუაში გამაწყვეტინა
-არავითარი მაგრამ!
-შენ თავი ჩემი პატრონი ხომ არ გგონია?
-მომისმინე როცა მე რაღაცას ვამბობ ის შენთვის ყველა ვარიანტში მისაღებია მოგწონს ეს შენ თუ არა, ეხლა კი დამდე პატივი და ეგ ჭარტალა ენა გააჩუმე სანამ მე გაგაჩუმე. და ისე დიახ მე ნამდვილად შენი პატრონი ვარ...
-იდიოტო... გაბრაზებულმა დავუყვირე და თავი საპირისპირო მიმართულებით გავატრიალე .. არა ვინ გონია თავი ამას.. ჩემზეა ნათქვამი ვაის გავეყარე და ვუის შევეყარეო...მანქანა ახლად მშებარე ბინებთან გაჩერდა ... გადაბრაძანდა ვაჟბატონი მეც მას მივყევი.., უკანა კარები გააღო და საჩუქრის ყუთი აიღო... შემდეგ კი სადარბაზოში შევიდა , მეც მას გავყევი.. ლიფტისკენ აპირებდა წასვლას როცა გავაჩერე...
-რომელ სართულზე მიდიხარ?
-მეათე რა ხდება გაკვირვებულმა მიპასუხა
-მეშინია ლიფტების კლაუსტროფობია მაქსვს დახურულ სივრცეს ვერ ვიტან
-ეს დიდი ლიფტია ნუ გეშინია, მეც ხომ იქ ვარ..
-გთხოვ არ შემიძლია
-გეუბნები არაფერი მოხდება, მორჩი ბავშვობას და შემოდი... რეგვენი მე რას ვეუბნები და ის რას ამბობს.. სხვა გზა არ მქონდა როგორმე უნდა გამეძლო, მეც შევყევი ამ სიკვდილის მანქანაში ამ ცხოველს.. ლიფთი როცა დაიძრა უკვე ცუდად ვიყავი.. უჰარებისგან ვიგუდებოდი, ესეც ჩემს ბედზე ნელა მიიზლაზნებოდა.. ცივმა ოფლმა დამასხა .. ვგრძნობდი როგორ ვიგუდებოდი
-ცუდად ხარ?
პასუხის გაცემის თავი არ მქონდა ... მიხვდა რამდენად ცუდად ვიყავი და ორივე ხელი სახეზე მომკიდა
-ჰეი პატარავ ეცადე ისუნთქო.. ეცადე ისუნთქო.. უკვე თვალებიც ჩამიწითლდა ცრემლებს გასაქანი მივეცი.. ეს კაბაც მიჭერდა ყველაფერმა ერთად შემომიტია..
-იცოდე სხვა გზა არ მაქვს მითხრა დემეტრემ და ტუჩებში მაკოცა... ვიგრძენი როგორ მიხსნა უჰაერობისგან.. ჩემი ფილტვები ჰაერით გაივსო.. უჯრედებმა ფუნქციონირება დაიწყო, ტვინმა კი იმის აღქმა რომ ჩემი პირველი კოცნა დემეტრეს ვაჩუქე.. მისი მენთოლის გემო სასიამოვნოდ მოედო ორგანიზმს ... მივხვდი თუ რა გრძნობა გამოიწვია.. ყველა ნერვული რეცეპტორები ერთად ამუშავდა.. ჩემმი მუცელი სასიამოვნო შეგრძნებეს განიცდიდა.. მთელი ზოოპარკი დარბოდა... გულმა რამოდენიმე დარტყმა გამოტოვა... სირცხვილის გრძნობამ სასოწარკვეთილებაში ჩამაგდო... დემეტრე ფრთხილად მომშორდა, უკმარისობა ვიგრძენი.. შემცივდა.. იმ გრძნობებმა მიმალვა დაიყეს, დავიცალე, თვალებში მიყურებდა და უფრო დაბოხებული ხმით მითხრა
-პირველი კოცნა მოგპარე და ტუჩის კუთხე ჩატეხა... ენით კი ტუჩები დაისველა.. ამ მომენტში მე უკვე გვირაბის ბოლოს მივემგზავრებოდი. რომ არა მისი მძლავრი ხელები ჩავიკეცებოდი.. რა ჯანდაბას მიკეთებს დემეტრე არღვლიანი...?? ლიფტიც გაიღო.. ეხლა კი ხელჩაკიდებული მივყავდი, თორემ ჩემით არაფრის თავი არ მქონდა.. ვერცხლისფერ კართან გაჩერდა და დააკაკუნა სახლიდან სიცილის ხმა გამოდიოდაა.. კარებში ასე 23 წლის გოგო იდგა..
-დემუსია მოვიდა და სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით შეახტა უსიამოვნოდ გამცრა ტანში რა ჯანდაბა მემართება
-ჰეი ჰეი ჭინკა ჩმოდი თორე ვერ დაგიჭერ.. ამ ცხოველს სიცილიც ცოდნია, მერედა როგორ უხდება.. გოგონა როგორც იქნა ჩამობობღდა ჩემი საქმროს კისრიდან და ჩემსკენ მოტრიალდა
-ეს ულამაზესი არსება ვინააა? და თბილად გადამეხვია
-ეს ნეკაა ჩემი საცოლე სერიოზულად წარმოთქვა
-ვაიმეეე დედააააააა იმხელა ხმაზე იკივლა შევხტი..
-ბოდიში შეგაშინე.. დედაა რა ლამაზი არსება ხარ ბარბი... საყვარელი და ლოყების წელვა დამიწყო
-ჰეი ჰეი შეეშვიი ბავშვია ჯერ გამომექომაგა ჩემი საქმრო.... მთელი ამ დროის განმავლობაში სახიდან იდიოტური ღიმული არ მომშორებია
-მადლობა ესეთი თბილი შეხვედრისთვის.... მორცხვად ამოვილუღლუღე
-მაპატიე ჩემი სახელიც კი არ მითქვამს და საყვარლად გაიცინა ლოყები ეჩვრიტებოდა მე სალო მქვია ამ უჟმურის დეიდაშვილი ვარ.
-ისადა სალომე მთელი ეს დრო კარებში ვდგევართ შეგვატარე შენის ნებართვით
-უიი საყვარლად ამოიკრუსუნა და გზა დაგვითმოო....
-ნახე ბიჭო აქ ვინ ყოფილა ჩვენსკენ ასე 25 წლის ბიჭი წამოვიდა ... ვა ვა ვა რა კაცი ტოოო დემეე ძმა როგორ ხარ და ტკბილად გადაეხვივნენ ერთმანეთს
-კარგად ნიკო შენ როგორ ხარ?
-რა მიშავს ტო შენგან დავიწყებბულს
-სამსახური ბრალია ტო და ერთი მაგრად მიკრა ბეჭზე
-მალე ცოლი აღარ გამოუშვებს საუბარში სალომე ჩაერთო და დამსწრე საზოგადოებას ჩემი თავი გააცნოო
-ეს ნეკააა, დემტრეს საცოლე
-და ეხა ვგებულობთ დემუსია ამას საყვარლად თქვა ქერა ბიჭა
-უცებ გადაწყდა ყველაფერი და რა ჩემი ბრალია საყვარლად ჩაიცინა... და იქვე მდებარე მდივანზე ჩამოჯდა საჩუქარი კი სალოს აჩუქა , როგორც მივხვდი დღეს მისი დაბადების დღე ყოფილა
-ნეკა საყვარელო მოდი ხალხს გაგაცნობ და დამსწრე საზოგადოების გაცნობა დაიწყო
-ეს ნიკოა , ის ქერა ბიჭი დემეტრეს გვერდით მჯდომზე მანიშნა სანდროა, ეს ტასოა სანდროს შეყვარებული , ის ქეთაა, ნიკოს ცოლი. ის კი ჩემი ძმაა კულულა ბიჭზე მანიშნა აკო... ესაა ჩვენი სასტავი რომელიც ყოველთვის ერთადააა.
-სასიამოვნოა ყველას მსუბუქად დავუკარი თავი მათაც თბილად გამიღიმეს. მე კი ცალკე მდგომ მდივანზეე ჩამოვჯექი , მათ კი საუბარი განაგრძეს
-ეხა სუფრას გავშლით და დავლოცოთ ეს გიჟი გოგო ფეხზე ქეთა წამოდგა და სავარაუდოდ სამზარეულოსკენ წავიდა..
-მეც მოგეხმარებით და ფეხზე წამოვდექი, ამ დროს დემემ გამომხედა ,,დამცინი??? როდის აქეთ გახდა შენი დემე?“ ჩემი მეორე მეც სტარტზეა , საყვარლად ჩაიცინა და ისევ ბიჭებს მიუბრუნდა რომელებიც ცხარედ განიხილავდნენ რომ: კალადბურთი ს უფრო ჯობია ვიდრე ფეხბურთი...
-არ შეწუხდე საყვარელო
-არა პირიქით
-კარგი მაშინ წამოდი
მეც მათ შევუერთდი... და ერთად ვფუსფუსებდით სამზარეულოში სუფრაც გავშალეთ და წავიდა ნამდვილი ქართული ქეიფი.. უდედესი სადღეგრძელოებით.. ეს სანდრო ნახე ეე რა ლექსები ცოდნია... სიყვარულის სადღეგრძელოზე მის ტასუნას მიუძღვნა ლექსი... აქ კი გულში რაღაცამ გამკრა.. მეც მინდა ასეთი სიყვარული, რწფელი და ლაღი, ვიცი რომ დემეტრე ასეთი არასდროს იქნება, არ მექნება ესეთი ტკბილი ჩახუტებები, ყველა რომ დიდ სიყვარულს ასხივებენ, ცხოვრობენ დღევანდელობით, ერთმანეთს ერთ ლამაზ წამს ჩუქნიან, და ამით აბედნიერებენ მათაც და საკუთარ თავსაც.. მიხარია ესეთი კარგი მეგობრები რომ შევიძინე.. დემეტრე ცოტას სვამდა, თუმცა არცერთი სადღეგრძელო არ გამოუტოვებია. მე მის გვერდით ვიჯექი.. ხელი ჩემს სკმაზე ჰქონდა გადმოდებული და დროდადრო თითებს შიშველ ზუგრძე შემახებდა. ეს ისეთი გრძნობა იყო სიტყვებით აღწერაც კი შეუძლებელია. ვაცნობოირებდი რომ ამაში გრძნობებიც კი არ იყო ჩადებული... ვხდებოდი თითების ეს წრიული მოძრაობა, თითქოს და მოფერება, სიყვარულით არ იყო გაჟღენთილი. მე კი ამ მინიმალურითაც ვყირავდებოდი და საკუთარ თავს გრძნობებში ვკარგავდი. საათის ისრები 12 უჩვენებდა გვიანი იყო..ეს დღე ჩემთვის ემოციური იყო. თითქოს სიცოცხლით სავსე. არ იყო უგრძნობი.. მივხვდი თუ რა არის ნამდვილი მეგობრობა, სიყვარული.. ერთგულება და პატივისცემა ,
-დაიღალე ? ფიქრებიდან დემტრეს კიდევ უფრო ბოხმა ხმამ გამომიყვანა
-ცოტა მოკლედ მოვუჭერი
-მალე წავალთ ,ეს მითხრა და ფეხზე წამოდგა
-მეგობრებო შესანიშნავი საღამო იყო გაწონასწორებული ხმით დაიწყო საუბარი, მაგრამ ჩვენ უნდა წავიდეთ, ხვალ ნიშნობა და ჯვრისწერაა გამახარებთ თუ თქვენც ჩვენს გვერდით იქნებით. მოგვიტევეთ, მაგრამ ეხლა უნდა დაგტოვოთ და კარებისკენ გაემართა . კიდევ ერთხელ გადავუხადე მათ მადლობა და დემეტრესთან ერთად სახლი დავტოვე.. ლიფტის დანახვაზე დღევანდელი ინციდენთი გამახსენდა და ინსტიქტურად წავიღე ხელი ტუჩებისკენ
-შეძლებ კიდევ ერთხელ იმგზავრო?
-იმედი მაქვს კიი
ლიფტში შევედით დემეტრემ წელზე მომხვია ხელი და მისკენ მიმწია, ამით გამომმიცხადა რომ ისიც აქ იყო და არ უნდა შემშინებოდა. მაქსიმალურად ვცდილობდი თავი გამეკონტროლებინა და ნერვებს არ ავყოლოდი.. ამაში დემეს შეხებაც ემატებოდა. გამოწვეული მუხლებში სისუსტე.. რეცეპტორების ამოქმედება, . ტანზე ეკლების დაყრა.. მსუბუქად ჩაიღიმა... უსაფრთხოდ ვიმგზავრეთ ლიფტით.. მანქნაში ჩავჯექით და სიბნელეში გავუყევით გზას... ჯერ მე დამტოვა სახლში
-ტკბილი ძილი პატარავ
-ღამე მშვიდობის დემეტრე
სახლში შევედი მანამ იქ იდგა სანამ კარები არ მივხურე , შემდეგ კი გზა განაგრძო, უხმაურიდ ავედი ჩემს ოთახში, გამოუცვლელად დავებერტყე ლოგინზე და დღევანდელი დღით მადლიერმა გულწრფელად გავიღიმე... ყოველი მისი შეხება კი გულში იწერებოდა და საუკუნოდ მამახსოვრდებოდა.. უსასრულობაშიც კი მას ვიგრძნობდი...
თავი 3
ბოლო ერთი საათია უკვე, რაც ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და ერთ წერტილს მივშტერებივარ. რა იქნება შემდეგ? რა მოხდება?? ვინ ვიქნებით? ამ კითხვეზე პასუხი არ მაქვს.... მიკვირს ცხოვრების გასიებულ სტომაქში რამდენი უბედურება ეტევა?! ნუთუ? არის ვინმე ბედნიერი? თუ მხოლოდ მე ვფიქრობ ასე... დავიღალე, უამრავი კითხვა მაქვს , მაგრამ პასუხი არცერთზე ... ყველაფერს ახსნა მოეძებნება, მაგრამ ამას არა !... მეშინია, არა იმის რაც მოხდება, არამემდ მეშინია ცხოვრების გამოცდას თუ გავუძლებ...შემდეგ რა იყო?... ფარისევლური ღიმილი, უემოციოდ ჩავლილი წუთები, დადგმული სპექტაკლი, იმდენად კარგად განვასახიერებდით ჩვენს როლებს , რომ გრემის ღირსია. მხოლოდ ახლო სანათესაო, მხოლოდ მეგობრები, ისიც ძირითადად დემეტრეს მხრიდან. ჩემი ხელის მომკიდე სალომე იყო, დემეტრე როგორც ყოველთვის სერიოზული , წარბებშეკრული, დინჯი და თავდაჭერილი. მშობლები? მგონი მხოლოდ ეს ერთი მხარე იყო ბედნიერი, თითქოს ვგძნობდი, რომ მთელ ქორწილში დაძაბულობა იყო გაბატონებული. ჩემს ამ მწუხარებას ბუნებაც უერთდებოდა, შემოდგომა... ფერადი ფოთლები, რომლებიც სადღაც წყვდიადში იკარგებიან, როგორც მე დავკარგე ჩემი თავი, მზის კიდევ უფრო მკვეთრი, ოქროსფერი სხივები და ბოლოს კოცნა იყო , ემოცია? საშინლად ამაღელვებელი, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ყველაფერი დადგმული იყო, ამოუხსენელი გრძნობები გამოიწვია ჩემში... ვიწრო წრეში ავღნიშნეთ ჩვენი ,,ბედნიერი“ შეუღლება და ბოლოს სახლი, არა ჩემი , არამედ დემეტრესი... შიშის შეგრძნება , სიცარიელე, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს მშობლებს უზღვავი სითბო არ გამოუხატიათ, მაინც დამწყდა გული, ბავშვობის ადგილის მიტოვების... იცით რააა? მივხვდი, რომ სრულიად ახალი ცხოვრება იწყებოდა...
-შენი ოთახი ჩემს გვერდითაა! მტკიცე ხმით თქვა და კარებში გაუჩინარდა...
ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და ჩემს ახალ ოთახში შევედი... უკმარისობის გრძნობა გამიჩნდა, დავიცალე, გრძნობები შემომაწვა, მთელმა ცხოვრებამ თვალწინ ჩამირბინა, ეს შავ-თეთრი კედლები. ვგრძნობ, რომ სამუდამო კვალს დატოვებენ ჩემს გულში, ყველანაირ გრძნობას შემიცვლის და ვხვდები, რომ დიდ დაღს დაასვამს მთელ ცხოვრებას...აბაზანს მივაშურე დღევანდელი დღის ემოცია წყალს გავატანე, მაგრამ გულში აღბეჭდილს უშველის რამე?! არამგონია...სკოლა დასამთვრებელი მაქვს, მასწავლებლები, საკმაოდ რთული დღეები მელის წინ....
დილით ადრე გამეღვიძა, სასწრაფოდ ჩავიტარე დილის პროცედურები და სამზარეულოში გავედი, ჩემთვის სასიამოვნო შეგრძნებაა ამ სახლის დიასახლისი რომ მქვია, ეგოისტურად მებედნიერება... არ ვიცი დემეტრეს როგორ საჭმელები უყვარს და ამიტომ რაც მე მომწონს ის მოვამზადე ,იმედია კმაყოფილი იქნება. მომზადებას რომ მოვრჩი დემეტრეც გამოჩნდა ხედვის არეშე , სუნთქვა შემეკვრა მის ესეთ ფორმაზე... შავი ოდნავ მოტკეცილი კლასიჯური შარვალი და თეთრი პერანგი, ბოლო სამი ღილი შეხნილი ქონდა, თავს იწონებდა მისი ნავარჯიშები სხეული ამ პერანგში, ჯანდაბა ასეთი რამ ბავშვებისთვის არ შეიძლება... ფიქრებიდან დემეტრეს ხმამ გამომიყვანა..
-მე მხოლოდ ყავას დავლევ! გული დამწყდა , როგორი შემართებით მოვამზადე ყველაფერი და ამან მხოლოდ ყავას დავლევო, ვერ ხედავს მაინც როგორ გავისარჯე? გაუნათლებელი ხეპრეე..
-როგორი გინდა უშაქრო თუ შაქრიანი?
-უშაქრო
მალევე გავუმზადე და წინ დავუდქი, ვხედავდი მთელი ეს დრო თვალებით როგორ მჭამდა, მაგრამ ოსტატურად ვიშორებდი მის მზერას...
-სკოლაში მიდიხარ?
-კი! მოკლედ მოვუჭერი, არ მქონდა საუბრის გაგრძელების სურვილი
-მე წაგიყვან!
-მადლობა , მაგრამ ჩემითაც შემიძლია
-შენ ჩემი ცოლი ხარ და ვალდებული ვარ წაგიყვანო, მორჩეს ამაზე საუბარი, როცა გათავისუფლდები დამირეკე და წამოგიყვან... არ გამიცია პასუხი, რას არ მივცემდი რომ ეს ყველაფერი ვალდებულება არ ყოფილიყო, მაგრამ რას ვიზამთ, ვგრძნობ რომ ეს ყვეფერი კარგად არ დასრულდება. ჩემი ტანში ჟრუანტელი, ელექტროშოკები, ჯანდაბა, მის ყველა მოქმედებას ვიცნობ მილიონ კაცში, ეს რა შარში გავყავი თავი... ყველაზე მეტად არ მინდა რამე ვიგრძნო მის მიმართ, რადგან ეს გრძნობა გამანადგურებს, მიწასთან გამასწორებს, მაგრამ გულს ხომ ვერ უბრძანებ!.... მალევე მოვრჩით’..
-მანქანაში დაგელოდები! ისევ ეს მბრძანებლური ტონი.. უცებ ავალაგე სუფრა დავრეცხე და საწდეზე დავტოვე, ჯინსის მოსაცმელი და ჩანთა ავიღე, სახლი დავკეტე და დაბლა ჩავედი.. მანქანა დაძრა და გზას დიდი სისწრაფით მოწყდა. 10 წუთში სკოლასთან ვიყავი, მანქანიდან გადავედი და ვგრძნობდი უაზროდ მოშტერებულ ათას წყვილ თვალს, ვერ გავიაზრე ეს ყურადღება როგორ დავიმსახურე, მე ხომ ვერავინ მამჩნევდა, მაგრამ ამ გაოცებისგან დემეტრეს შეხებამ გამომიყვანა რომელმაც ტკბილად მაკოცა ტუჩებში და წარმატებული დღე მისურვა, აი რატომ მომშტერებოდა ხალხი ესეთი თვალებით, უკაცრავად მე არა დემტრეს.... ,,რა იდიოტი არსება ხარ“ საკუთარი ალტერეგრო რა მაგრად მამხნევებს, სრულიად პირღია შევედი სკოლაში, ბრბოში შექმნილი დერეფანი გავიარე და კლასამდე ძლივს მივაღწიე, ვგრძნობდი მათ ჩურჩლს და გადალაპარაკებს , მსგავსი ფრაზები ხვდებოდა ჩემს ყურთა სმენას... ,,ღმერთო რა ტიპი იყო“ ,,გოგო ეგ იცი ვინაა?, დემეტრე არღვლიანი“ ,,რა სიმპატიურია ღმერთო“ და მსგავსი ფრაზებით უკვე ყურები გამომეჭედა... ძლივს დამთავრდა სკოლის საათები და მასწავლებლებთან წავედი, საშინლად დაღლილი ვარ მოგეხსენებათ აბიტურიენტობა არც ისე ადვილია, მითუმეტეს როცა სკოლას ამთავრებ და სრულიად ახალ ეტაპზე გადადიხარ, თუმცა ჩემთვის ამ ეტაბებმა რაღაც ძაან ადრე მოიყარეს თავი... დემეტრეს შეგნებულად არ დავურეკე, უნდა გაიგოს რომ ყოველთვის მის ნებაზე არ იქნება ყველაფერი, მთელი ეს დრო ტელეფონი გამორთული მქონდა, ვიცოდი დარეკავდა და მის მბრძანებლურ ტონს ვეღარ გავუძლებდი.. საღამოს 10 საათი იყო როცა ინგლისურიდან გამოვედი, ტაქსი გავაჩერე და სახლისკენ ავიღე გეზი. 15 წუთში უკვე დანიშნულების ადგილზე ვიყავი. საკეტს გასაღები მოვარგე და შევედი... პირდაპირ ჩემს ოთახში ავედი და მოწყვეტით დავეცი ლოგინზე... რამდენიმე წუთში ქვემოდან ხმაური მომესმა , რასაც თან დემეტრეს ნერვიული ლაპარაკი ემატებოდა. და შიგადაშიგ გინებაც..
-ხო ბიჭო დღეს ტელეფონი გამორთული ქონდა, და ვერ ვპოულობ მთელი თბილისი გადავატრიალე, ჯანდაბა სად წავიდა?! ამის დედაც...
-დემეტრე რა მოხდა ვინ დაიკარგა? გაოცებულმა ამომხედა და ტელეფონი მექანიკურად გათიშა
-შენ გოგო ნორმანული ხარ, მთელი ეს დრო შენს ძებნაში ვარ და შენ ესე მშვიდად როგორ ხარ, შენ გეძებ შენ!!!! ბოლო ხმაზე ღრიალებდა. ინსტიქტურად ხელები ყურებისკენ წავიღე , თვალები ამიცრემლიანდა და ყელში მობჯენილი უზარმაზარი ბურთი ვერაფრით ვერ გადავაგორე და გასაქანი მივეცი, მის წინ ავტირდი, სულიერად გავტყდი, როგორც იქნა ძალა მოვიკრიბე და არაადამიანური ხმით დავიწყე ლაპარაკი, უფრო ყვირილი....
-შენი თავი ვინ გგონია ? არ მოგცემ ასეთი ტონით ლაპარაკის უფლებას , ყოველთვის ყველაფერი შენს ჭკუაზე ვერ იქნება, გაიგე ეს! მეც არანაკლებ ვუყვირე აკანკალებული ხმით და კიბეები ავირბინე.
- და მაგის გამო გოგო ტელეფონი უნდა გამორთო? შენ ნორმანული ხარ ?! ბავშვი ხარ ბავშვი! გაიზარდე არ არსებობს პრიცესები და პრინცები. შეუშვი მაგ პატარა ტვინში!
-თავი დამანებე, შემეშვი... იდიოტო, პირუტყვო გორილააა, ჯანდაბაშიც წასულხარ მათხოვარო და კარები მთელი ძალით მივაჯახუნეე, მეეჭვება კედელი ბზარების გარეშე თუ გადარჩა?
-ამის დედაც, ერთი მწარეთ შეიგინა და ისევ ის კარები გაიხურა , რომლითაც რამდენიმე წუთის წინ სახლში შემოვიდა. ანერვიულებული დავემხვე წიგნებთან, მაგრამ არაფრის თავი არ მქონდა.......
* * *
ამ ინციდენტის შემდეგ რამდენიმე კვირა გავიდა, საგრძნობლად შეიცვალა დემეტრე, სახლში უფრო გვიან ბრუნდებოდა, შეგნებულად მარიდებდა თვალს, არც მე ვიჩენდი განსაკუთრებულ ყურადღებას. არც დილით ვამზადებდი რაიმეს. პირდაპირ სკოლაში გავრბოდი, იქედან მასწავლებლებთან და ბოლოს სახლი. ეს იყო ჩემი დღის გრაფიკი... მთელი მარცხენა მხარე დიდ ტკივილს განიცდიდა, ზოგჯერ ისე გავიდოდა დღე ან კვირა, რომ მისი მნახველიც კი არ ვიყავი, მთელი ეს ,,განშორების“ დრო ცუდად აისახებოდა ჩემზე . მტკიოდა ძალიან, მაგრამ მისი შეძულება არ შემეძლო, როცა მთლიანად მისი სიყვარულით ვიყავი გაჟღენთილი. დიახ, მე დემეტრე არღვლიანი მთელი ჩემი არსებით მიყვარდა.... ცამდე და ცის იქით, უსასრულობაშიც ის მიყვარდაა.. იცით, როგორია სიყვარული ?! მერწმუნეთ ,ვისაც ეს არ გამოგიცდიათ ,მხოლოდ სიტყვები ვერაფერს გახდება თქვენში, ყველამ უნდა განიცადოს ეს... არ ვიძნებდი სანამ ის არ მოვიდოდა, სანამ არ ვიგრძნობდი მისი მძიმე ნაბიჯებით როგორ ჩაუვლიდა ჩემს ოთხს, მანამ არ ვიძინებდი სანამ სუნთქვის ხმა მესმოდა ჩემი ოთახის კარიდან, და მანამ არ ვხუჭავდი თვალებს სანამ ოთახის კარის ხმას არ გავიგონებდი... უკვე ზამთარი იყო...ცივი, თეთრი და სუფთა, იმ გრძნობასავით, რომელსაც ჩემი გული ატარებდა, თუმცა თბილისში ერთი ფიფქიც კი არ გადმოვარდნილა, ნამდვილად ჯადოსნურ ღამეს ელოდება, ვგრძნობ, რომ ახალი წლის ღამეს ითოვებს... მალე არდადეგები დაიწყება და ძალიან მიხარია, ეს რამდენიმე დღიანი დასვენება, ძალიან გადაღლილი ვიყავი, ყველაფრისგან დაღლილი. დილით ჩვეულებრივი რუტინით დავიწყე. აბაზანაში შევედი, ვიბანავე.., შავი შარვალი და თეთრი სვიტრი გადავიცვი ,თავზე კი თეთრი ქუდი დავიფარე და დაბლა ჩავედი.... სამზარეულოში მივდიოდი, როდესაც მისაღებში ლეპტოფთან მჯდომი დემეტრე დავინახე , რომელიც ყავას სვამდა, თან სიგარეტს ეწეოდა, სასიამოვნო შეგრძნებამ დამიარე მთელს სხეულში, როგორ მომნატრებია მისი ხილვა, გულმა ცეკვა დაიწყო, ნერვულმა იმპულსება კი უაზრო ხტომები... როგორ მიყვარს, თვალებში უდიდესი სითბო ჩამიდგა.... ჩემი დემე, მთელი ეს დრო როგორ გავძელი მის გარეშე, მასთან არაფერი შევიმჩნიე, არც მისი იქ ჯდომა და სამზარეულოში შევედი, აკანკალებულმა დავისხი ყავა, ნაბიჯების ხმა გავიგონე, ვგრძნობდი რომ სამზარეულოში მოდიოდა, უხმოდ შემოვიდა ჭიქა ნიჟარაში ჩადო და გასვლა დააპირაა, როდესაც შემოტრიალდა და მე მომმართა
-როდიდან გეწყება არდადეგები?
-ხვალიდან! მოჩვენებითი სიმშვიდით ვუთხარი, აბა მკითხეთ ამას თუ სიმშივიდე ერქვა, იმ მომენტში მეგონა ამერიკულ მთებზე თუ ვიჯექი, მისი ხმა, მამაკაცური, ბოხი , აი ისეთი ხმა მხოლოდ დემეტრეს რომ აქვს. ,,დემესებური“ მისი ბაგეები ყველა სიტყვას როგორი გაწონასწრებული სიმშვიდით იძახის...
-კარგია, მასწავლებლებსაც ამთავრებ?
-კი , ისინიც მითხოვენ
-მეგობრებმა ბაკურიანში წასვლა გადავწყვიტეთ,2 კვირით, სალომეს იდეაა და ძალიან უნდა შენც იქ იყო, არამარტო მას არამედ სხვებსაც, ამიტომ ბარგი ჩაალაგე და თუ არ შეწუხდები ჩემიც, უბრალოდ დღეს კომპანიაში ძალიან ბერი საქმე მაქვს და გვიანობამდე შევყვები და ვერ ვასწრებ უბრალოდ!
-კარგი მხოლოდ ეს ვუთხარი და მანაც მსუბუქად გამიღიმა და სამზარეულო დატოვა... ნეტა დემეტრე იმ სხვებში შენც თუ შედიხარ? შენც გინდა რომ მე იქ ვიყო? იმედი მაქვს , რომ კი... ჭიქები ამოვრეცხე და სკოლაში წავედი... ჩვეულებრივად გავიდა ეს დღეც... საღამოს ბარგის ჩალაგება დავიწყე, ჯერ ჩემი ჩავალაგე შემდეგ კი დემტრეს ოთახში შევედი.. ღმერთო მისი სურნელი მთელ ოთახში იყო.. სუნამოს სუნი... გარდერობთან მივედი, პერანგებიდან ერთ-ერთი საკიდიდან ჩამოვხსენი და ინსტიქტურად ცხვირთან მივიტანე, მისი სურნელი ღრამდ შევისუნთქე და შემდეგ გულში ჩავიკარი... მალევე გამოვედი ოცნებების სამყაროდან და ტანსაცმლის ჩალაგებას შევუდექი.. როდესაც დავამთავრე, ჩემს ჩემოდანს მივუდგი გვერდით... უკვე ძალიან გვიანი იყო... დალოდება ვარჩიე... საჭმელი გავუმზადე, ვიცოდი რომ ძალიან დაღლილი და მშიერი მოვიდოდა, შემდეგ კი ტელევიზორს მივუჯექი და რაღაც ფილმი გადიოდა და მას ვუყურებდი... ისე შევყევი ყურებას რომ საკმაოდ დიდი დრო გასულა, კარების გაღების ხმაც გაისმა და დემეტრე სახლში შემოვიდა, გაუკვირდა ჩემი იქ დანახვა.. ვიგრძენი როგორ ჩაეღიმა.. მანტო გაიხადა და იქვე საკიდზე დაკიდა და მისაღებისკენ წამოვიდა
-არ გშია? მე დავარღვი ეს სიჩუმე
-მაჭმევ? ძალიან მშია
-კი ეხლავე გავამზადებ სუფრას.. და ენერგიულად წამოვდექი .. ვგრძნობდი როგორი დაღლილი იყო.. მალევე გავამზადე და დემეს გავძახე
-მზადაა?
-მოვდივარ! სპორტული შარვლით და მაისურით იყო... სუფრას მიუჯდა და მადიანად დაიწყო ჭამა
-შენ არ გშია?
-არა ვჭამე უკვე
-კარგი როგორც გინდა.. ვაკვირდებოდი მის თითოეულ მოქმედებას და საუკონოდ ვიმახსოვრებდი, ზრდილობის გამო მეც ჩამოვჯექი და მხოლოდ წვენი დავლიე. მალევე მორჩა მეც მივალაგე სამზარეულო და დასაწალოდად წავედი.. როდესაც კიბეებზე ავდიოდი დემეტრემ დამიძახა
-ხვალ დილით 7-ზე გავდივართ და ტკბილი ძილი
-ტკბილი ძილი დემეტრე .. და გზა განვაგრძე... უაზროდ კმაყოფილმა და ბედნიერმა ტკბილად დავიძინე....
* * *
დილით მაღვიძარას ხმამ გამაღვიძა... მოვემზადე და დაბლა ჩავედი, სადაც დემეტრე მიცდიდაა..
-წავედით?
-კი
სახლში ყველაფერი შევამოწმე და ისე გავიხურე კარები. ჩემოდნები მანქანის საბარგულში ჩააწყო.. და მძღოლის ადგილს მიუჯდა მე კი მის გვერდით დავიკავე ადგილი... გზად სალომეს და ბავშვებს გავუარეთ და ასე გადავნაწილდით მანქანაში: მე, სალომე და აკო, დემტრესთან ვიჯექით, ქეთა, ტასო და სანდრო, ნიკოს მანქანაში.. მე აკოს გავუცვალე ადგილი და უკან სალოსთან გადავჯექი.. თუმცა ბოლოს ჩამეძინა, რადგან ძილი მაკლდა წინა ღამის ნათევს... არ მახსოვს როგორ ჩავედით ბაკურიანში. მხოლოდ ძლიერი ხელის შეხება მახსოვს, ვიგრძენი როგორ ამიყვანა ხელში, არ გამიპროტესეტებია და არც გამოღვიძება ვცადე, პირიქით კომფორტულად მოვეწყვე მის მკლავებში. ხელები კისერზე შემოვხვიე და გავიტრუნე.. გავიგე კიბეებზე როგორ ამიყვანა ერთ-ერთ ოთახში შემიყვანა, ლოგინზე დამაწვინა და თავზე მაკოცა... შემდეგ კი კარები გაიხურა.... არ ვიცი რამდენხანს მეძინა, საათს რომ შევხედე საღამოს ექვს უჩვენებდა.. ავდექი, ლოგინი გადავასწორე და დაბლა ჩავედი,ყველა მისაღებში იყო...
-გაიღვიძე მძინარე მზეთუნახავო? საყვარლკად მკითხა აკომ
-კიი და გავიცინე
-შენი აზრიც გვითარი რა, ამ საღამოს რა ვჭამოთ, ვერ გადავწყვიტეთ საყვალრად აბუზღუნდა ქეთა
- ამმ.. იცით ხინკალი გავაკეთოთ და ის ვჭამოთ, თან დამესიზმრა და...ყველას მოვავლე თვალი
-ვა მაგარი აზრია ისე, აღტაცებულმა დაიძახა სანდრომ
-მაგრამ პროდუქტები? ჭოჭმანით დავიწყე
-ნუ ღელავ პატარა ქალბატონო, სანამ შენ გეძინა გენაცვალე, დავიპყარით მთელი სავაჭრო ცენტრი, პატარა შეჯიბრიც მოვაწყვეთ, მაგრამ ბოლოს დაცვამ გამოგვყარა დანანებით ჩაილაპარა ბოლო სიტყვები ნიკომ
-შენი ბრალია და მიტომ უკმაყოფილოდ გაიბუსხა ტასო
-კარგი გვეყოს, ხომ ვიჩხუბეთ , და აღარ გვინდა ისევ მაგაზე კამათი, მთელი ამ დროის განმავლობაში ჩუმად მყოფმა დემეტრემ ხმა ამოიღო -ყველას ბრალი იყო, ის ნუშის თხილი არ უნდა დაგვებნია და საყვალად ჩაიხითხითა
-ეეე მეც მინდოდა და საყვარლად გავბუსხე ტუჩები... დავინახე ამაზე დემტრემ როგორ დაისველა ენით ტუჩები
-კაი წადით, გააკეთეთ გოგონებო ხინკალი , ჩვენ ბუხარს შეშას შევუკეთებთ და საღამოს ჩავუჯდეთ , ყველა სვამს, ბაბუაჩემის ღვინო წამოვიღე , იმენა დედას გტირობს სამ ჭიქაში, სანდრომ თქვა და ფეხზე წამოიმართა
-ანუ ჩვენც ვსვამთ გოგონებო, და ტაში შემოკრა სალომ ამ იდეიით აღტაცებულმა... სამზარეულოში გავედით და ხინკლის კეთებას შევუდექით. მაცივრისკენ მივტრიალდი, როცა რაღაც გადამეყარე თავზე, თვალებიდან როცა გამოვიხედე დავინახე ფქვილი როგორ მეყარა თავზე და გოგონები დამცინოდნენ .... სალომე სიცილით ძირს ხოხავდა
-გაიქეცი სალომე შემომაკვდები და ფქვილიან ჯამს ხელი დავავლე და მეც მას გავეკიდე.
-ააა მიშველეთ, მომკლავს, სალომე განწირული კიოდა
-ვერ გადამირჩები როგორ გაბედე
-კრუგს ვურტყავდით მდივანს, სადავ ბიჭები იჯდნენ და ჩვენს ამ ბავშვურობაზე გულიანად იცინოდნენ, თვით იმ ორანგუტანგის ჩათვლით... სა;ლო ხან დემეს, ხან აკოს, ხან, ნიკოს, ხანაც რას აღარ ამოეფარებოდა და უკვე როცა მიზანში მყავდა დაჭერილი, ისკუპა და დემეტრეს უკან ამოყო თავი მე კიდევ ინსტიტქურად მომზადებული ფქვილიანი ჯამი დემეტრეს ჩამოვაცვი თავზე... როცა გავიაზრე თუ რა გავაკეთე, ხელები პირზე ავიფარე და უაზროდ დავიწყე ლუღლუღი
-მე მაპატიე... უცებ გადმოხტა შენს უკან და ინერცია ვერ შევიკავე, ეს იდიოტი კი მთელი ამ დროის განმავლობაში იღიმოდა და ჩემს ამ დაბენულობაზე იცინოდა.. მე კი ახნას ვცდილობდი , რომ შემთვევით დამემართა
-კარგი არაუშავს , ხდება ხოლმე დანარჩენები კი გულიანად იცინოდნენ და უფრო მეტად დემეტრეს დაცინოდნენ
-ვა დემუსია რა ფითქინა ხარ, არ გინდა ამ ღამით სუსიმუსები გავაკეთოთ ქალივით აწრიპინდა აკო და კარგი მუჯლუგუნიც მიიღო დემტრესგან
-წადი შენი შე პიტარასტო, გაიტანეთ ეს ინდივიდი აქედან თორე მოვკლავ, და მის გრძელ თითს საყვარლად იშვერდა აკოსკენ... ბევრი ვიცინეთ მის ამ ჟესტზე, შემდეგ მოვწესრიგიდით და დაწყებული საქმე დავამთავრეთ... საღამოს კი ნამდვილი ქართული სუფრა გავშალეთ... და წავიდა სმა, მართლაც რომ ,,ჩაფსმამდე“ იმ განსხვავებით , რომ მე არ ვსვამდი, ცხოვრებაში არ გამისინჯავს ალკოჰოლი და არც ვაპირებდი, ბევრი კი მეხვეწეს მაგრამ რა ვქნა...
-ამდენ მთვრალ ხალხ ხომ გჭირდებათ პატრონი არა? და გავღიმე
-დემეტრე ეს ბავშვი ჩვენ რაღაც ძაან გაგვითამამდა თქვა ნიკომ და გადაიხარხარაა... ყველა გულიანად იცინოდა სუფრასთან... დემეტრეც სვამდა , ყველანი საშინლად დათვრენ, ერთმანეთს ვეღარ ცნობდენ
-უი სანდრო კულილები როდის აქეთ გაქვს? ქეთას სანდროს და აკო ერთმანეტში აერია. ჯერ გოგონები ძლივს ავიტანე მათ ოთახამდე, ბიჭები კი მდივანზეც კარგად მოკალათდნენ.... დემეტრე ეწეოდა, ისიც ძალიან მთვრალი იყო.. ,მისი ერთი ხელი კისერზე გადავიდე ხოლო ჩემი წელზე მოვხვიე და კიბეებს შევუყევი.. თან საყვარლად ბუტბუტებდა რაღაცას, ძლივს ავიყვანე ოთახამდე და ლოგინზე დაწოლის დროს ინერციით ორივე ზედ აღმოვჩნდით... გულის ცემა საგრძნობლად ამიჩქარდა.. პირისპირ ვუყურებდით ერთმანეთს, ერთმანეთის თვალებში ვმოგზაურობდით , შემდეგ დემეტრე დაიხარა და მის ტუჩები ჩემსაც შეაგება, ალკოჰოლის, სიგარეტის გემო ერთიანად ვიგრძენი, რასაც მენთოლის გემოც დაჰკრავდა, საოცარი ნაზავი იყო... ძალიან ფრთხილად მკოცნიდა... მუცელში მთელი დინოზავრები დარბოდნენ, ჯერ ერთი ხოლო შემდეგ მეორე ტუჩი დამიკოცნა და ბოლოს ეს კოცნა მომთხოვნიც გახდა , მეც ავყევი. ბედნიერებისგან დავფრინავდი, მან მე ამ წუთებში ფრთები შემასხა, როგორი სასიამოვნოა მთვრალი დემეტრეც კი... ფრთხილად მომშორდა და თვალებში მიყურებდა
-იცი რა ლამაზი ხარ? დაბოხებული ხმით დაიწყო საუბარი, იცი რომ ციცინათელასავით ანათებ, მზესავით ასხივებ, ჩემი პატარა ნეკა, ჩემი ხარ შენ, დარჩები ჩემთან... გულმა ტანგოს ცეკვა დაიწყო, მაგრამ ის მთვრალია და ვერ ხვდება რას ლაპარაკობს
-დემე მთვრალი ხარ, გთხოვ, გამატარე სუფრა უნდა ავალაგო, და წამოწევა ვცადე, მაგრამ ვერ ავდექი..,
-მე სიმთვრალეშიც ვიცი რას ვლაპარაკობ
-გთხოვ გამატარე.. ნეტა იცოდეს იმ მომენტში როგორ არ მინდოდა ადგომა და ამ ლამაზი წამის გაფუჭება, თუნდაც სიცრუე ყოფილიყო, უნდოდა გულს დაეჯერებინა ყველა ეს სიტყვა, მაგრამ ის მთვრალი იყო, და ვერ აანალიზებდა რას ლაპარაკობდა...
-ერთ თხოვნას შემისრულებ?
-რა თხოვნას?
-ამაღამ ჩემთან დაწექი , პირობას გაძლევ არ შეგეხები უბრალოდ დაწექი
-კარგი. ეს ვუთხარი და ოთახი დავტოვე... ყველაფერი შეძლებისდაგვარად მივალაგე ძალიან გვიანი იყო, როცა კიბეებს ისევ ავუყევი... მეგონა დემეტრეს ეძინებოდა, თუმცა აქაც მწარედ შევცდი, მას ეღვიძა და მე მელოდებოდა... ერთი გამიღიმა და თვალებით მადლობა გადამიხადა მას სურვილი რომ შევუსრულე. აბაზანაში შევედი ჩემი პენუარი გადავიცვა და ლოგინსკენ წავედი... ჩემი ბალიში კარგად ავაფუნფულე და საჩქაროდ შევწექი საბნის ქვეშ. კიდისკენ მივიწიე, თუმცა დემე ჩემსკენ გადმობრუნდა, მისი ცხელი სხეულის შეხებამ ჟრუანტელი მომგვარა ...ერთი ხელი წელზე მომხვია, მეორე კი თავ ქვეშ ამომიდო, მისი თავი ჩემს ყელში ჩარგო და დაიძინა... მე კი დამტოვა ასე აფორიქებული. და გულამოვარდნილი....
თავი 4
დემეტრე
საშინელი თავის ტკვილი მაღვიძებს, მინდა რომ რამე ჩავირტყა ისე რომ მოვკვდე, არა ვიცი რომ საშინელი ნაბახუსევი ვიცი და რატო არ ვაჩერებ პირს, რომ არ დავლიო მოვკვდები?!.... ასე მგონია აპოკალიფსი თუ დაიწყო, ერთი ბოთლი ბორჯომი იმენა მომნათლავდა, მაგრამ ადგომის თავიც არ მაქვს, ვეგდები ამ ლოგინში და განვუტევებ სულს... თვალებსაც ვერ ვახელ იმ მდგომარეობაში ვარ...მაგრამ ვიღაცის მშვიდი სუნთქვა აღწევს ჩემს ყურთა სმენას, ამას თან ემატება ვარდის სურნელი, რომელიც ცხვირში სასიამოვნოდ მიღიტინებს... ეს ყველაფერი მაიძულებს ჩემი ჯოჯოხეთიდან გამოვიდე, თვალებს ვახელ და ჰოი საოცრებავ... ნეკას ძინავს ჩემს გვერდით.... ისეთი პატარა და უცოდველი ძილით ეძინა ფრთხილად ავიღე მისი მუცლიდან ჩემი ხელი და ისე მოვეწყვე რომ უკეთესად დამენახა ანგელოზის სახე... გონებაში ნელ-ნელა აღვიდგინე გასული ღამის ინციდენტი და საკუთარი თავის დაგლეჯვა მომინდა , გრძნობების შეკავება რომ არ ვიცი... ჯანდაბა ესე უფრო დავაფრთხობ... იცით როგორ ეძინა? პატარა უფრთო ანგელოზს...გადაღლილი სახე მაინც აკიაფებულ ვარსკვლავს უგავს, ძილისგან კიდევ უფრო დაბუშტული , ბროწეულივით წითელი ტუჩები, პატარა კურნოსა ცხვირი , რომელიც აწითლებულიყო, და ლოყები, რომელსაც ვარდისფერი ფერი დაკრავდა... იმდენად ლამაზი იყო, იმდენად საოცრება, მინდოდა ჩავხუტებულიყავი და არასდროს გამეშვა... რა ჯანდაბა გემართება დემეტრე?! როდის აქეთააა ქალებზე ესე ფიქრობდე?! მაგრამ როცა ამ საოცრებას შეხედავ როგორ არ იგრძნობ რამეს?! ქვასაც კი გააცოცხლებს?! უგულოსაც გაუჩენს გულს! ფრთხილად ვაბრუნებ ხელს მის მუცელზე, ცხვირს ოქროსფერ თმებში ვმალავ, ღრმად ვისუნთქავ სურნელს და სიამოვნებისგან თვალებს ვხუჭავ... ჩემი თავის ტკივილი კი სადღაც ჯანდაბაში მიდის... პატარა ბავშვი, ჩემი პატარა ბავშვი, ჩემთვის ვბუტბუტებ და კვლავ მეძინება....
ნეკა
სიმძიმის შეგრძნებით ვიღვიძებ... ასე მგონია მთელი დედამიწა თუ მემაწევს, ალბათ წინა ღამის ბრალია... თვალის ქუთუთოებს ფრთხილად ვაშორებ ერთმანეთს, ფეხს ფრთხილად ვასრიალებ ჩემს ფეხზე და რომ მინდა ფეხზე ავდგე ვიღაც ზმუის ... შემდეგ მახსენდება რომ დემეტრეს გვერდით ვიწექი, და სავარაუდოდ ის იყო ჩემზე სუროსავით შემოხვეული, საშინლად გავწითლდი სირცხვილისგან... გადამალვა მინდოდა იმდენად უხერხულ ფორმაში მეძინა, ჩემი პენუარი ძალიან დამოკლებულიყო, მისი დაძარღვული ხელი კი შიშველ მუცელს ეხებოდა, თავი კი ყელში ჰქონდა ჩარგული, იმდენად თბილი იყო, იმდენად რომ კიდევ უფრო მაგრად ცახუტება მომინდა, ფრთხილად გავთავისუფლდი მისგან , თუმცა უფრო ძლიერ მომიჭირა ხელი და მის თანზე ახლა უფრო აკრული ვიყავი... თვალს ვაყოლებ მის ცისფერ ძარღვებს, რომელიც ამაყად იწონებს თავს მთელი თავისი სიდიადით, კისერზე არსებულ მფეთქვა არტერიას, რომელსაც მინდა შევეხო და დავკოცნო... ძილისგან დაბუშტული ტუჩები, დაბალზე დაყენებლი წვერი, ფუნჯივით ხშირი წამწამები, უბრალოდ სწორი ცხვირი და ყველაფერი ერთად ,,დემეტრე“... ჩემი პირადი საოცრებაა... თავის დაკარგვამდე მიყვარს... ხელს ფრთხილად ვახებ სახეს და კონტურების მოხაზვას ვიწყებ, სწორედ ამ დროს ახეელს თვალებს და ხელი ერთ ადგილზე მეყინება, საშინლად შემრცხვა... უარესად გავწითლდი... სწრაფად ვთავისუფლდები მისი მკლავებისგან და აბაზანაში გავრბივარ, სულ არ მახსოვს ჩემი უმოკლესი პენუარი რა დღეშია, მხოლოდ დამალვაზე ვფიქრობ, როგორც იქნა შევაღწიე აბაზანაში, გულამოვარდნილი ნიჟარას ვეყრდნობი.. წყალს ვუშვებ და დიდი რაოდენით ვისხავ სახეზე... სარკეში ვიყურები და სირცხვილის გრძნობა მიპყრობს... როგორღაც მშვიდდები დიდი ძალისხმევის შედეგად.. პენუარს ვისწორებ და დალაგებული სახით გავდივარ ოთახი, სადაც დემე აღარ არის.. სწრაფად ვწესრიგდები და კიბეებს ჩავუყევი ... მისაღები ოთახიდან ბავშვების ჟრიამული გამოდის, გაცხარებით განიხილავენ სასრიალო თემას.. გოგონებს ,,კოხტა გორაზე’’ სურთ სრიალი ბიჭებს ,,დიდ ველზე’’ შემდეგ განიხილავენ იმ თემას თუ რა მოელით კისრის მოტეხვის შემთხვევაში და ვინ რომელ ტრამვატოლოგიურში რა მოტეხილობებით დაწვება... საბოლოოდ მონეტის აგდებით წყვეტენ და ბიჭები იმარჯვებენ... მეც მათ ვუახლოვდები, დემეტრეს ვერ ვუყურებ თვალებში და ვცდილობ მათ ლაპარაკში ჩავება... დავიფიცებ როგორ ჩატეხა ტუჩის კუთხე და ,,დემესებური“ ღიმილით გაიღიმა... მე რომ მომწონს, ჭკუას რომ მაკარგვინებს აი იმ ღიმილით...
-ნეკაა სრიალი ხომ იცი? გახარებული სალომე მახტება და საყვარლად მიჩეჩავს თმებს
-ამ სამწუხაროდ არასდროს ვმდგარვარ, თქვენ ისრიალეთ მე ცხენით გავისეირნებ
-ცხენზე ჯირითი იცი, ქეთა აშკარად გაკვირვებული ჩანდა
-პატარაობაში ვისწავლე, დასასვენებლად ვიყავი ხევსურეთში და იმედი მაქვს რომ არ დამვიწყებია
-უყურე შენ ამ ბავშვს ნიკო კვლავ ხუმრობას აგრძელებდა, და სერიოზულად უკრავდა ნერვებზე
-არ მოგბეზრდა ნიკუშია
-რაო ამან მე მომმართა ნიკუშიათი? და საჩვენებელი თითი მკერდზე მიიდოო
-აბა გამასწარი პატარა ქალბატონო აქედა და საყვარლად ჩაიხითხითღა
-ჰე ხალხო გვეყო ჭორავი წავედით დავიპყროთ მთები.. აკო ფეხზე წამოფრინდა და გრძელი თითებით წინ ჩამოყრილი კულულები ისევ უკან გადაიწია...
ყველა თავის ოთახში დაბრუნდა.. 15 წუთში როგორც იქნა სახლიდან გავატიეთ.. დემეტრეს მანქანაში ვაი ვაგლახით ,,ჩავეკვეტეთ“ და სასრიალოდ წავედით... მალევე მივედით... გოგონები პირველები ჩახტნენ... ბიჭები თხილამურებს ირგებდნენ ჩვენ კი ბილეთები ავიღეთ და რიგი დავიკავეთ... გადავნაწილდით საბაგიეროებზე.. ისეთი სილამაზე იყო, ნისლში გახვეული მთები.. ყველაფერი საოცრება იყო , ფოტოებიც გადავიღეთ.. მე უკან დავბრუნდი . დანარჩენები კი ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ . გოგონები ბიჭებზე იყვნენ.. როგორც კი დაბლა ჩამოვედი თვალს ვადევნებდი.... ვგრძნობ რომ გაცხარებული ბრძოლა იქნება...
-ჰეი ნეკაა ! ღმერთო ჩემო შენ ხარ? ვიღაც ქერა ახმახი მიახლოვდებოდა, როდესაც ახლოს მოვიდა სილუეტში გეგა შევიცანი, სასიამოვნოდ გამიხარდა მისი დანახვა..
-ჰეი გეგა, და ჩასახუტებლად გამოწეულ გეგას თბილად გადავეხვიე
-როგორ ხარ ჭინკა? და თბილათ წამკრა თითი ცხვირზე
-შენ როგორ ხარ დაკარგულო, რამდენი ხანია არ მინახავხარ
-შენ ვიზე რას ამბობ , იმ ზაფხულის შემდეგ არ მინახავხარ
გეგა ჩემი ერთადერთი კარგი მეგობარია, აი ესაა ის ადამიანი რომელმაც ცხენზე ჯირითი მასწავლა, ფშავ-ხევსურეთის ულამაზესი ბუნება მთლიანად ფეხით მომატარა და მისი ტრადიციები წერტილ-წერტილ გამაცნო... საუკეთესო ადამიანი, ძალიან თბილი და კეთილი...
-ჰოო ეჭვნარევი ხმით დავიწყე. იმ ზაფხულის მერე არსად წავსულვარ
-შენ რას შვები აქ როგორ აღმოჩნდი? მთა გაკლდა თუ თოვლი? და ჩავიღიმე
-ნუ მეგობრებთან ერთად ვარ, წამოსვლა აიჩემეს და აღარ გავუტეხე, შენ რას აკეთებ აქ, მარტო ხარ?
-არა ჩემს ქმართან და მის მეგობრებთან ერთად ვარ...
-გაუკვირდა , იმდენად რომ სახე მჟავე წიწაკას დაემგვანა
-კი მაგრამ ვერაფერი გავიგე , შენ ხომ ძალიან პატარა ხარ
-რა არის აქ გაუგებარი?! ჩვენს სასიამოვნო საუბარს დემტრე საშინლად, აი საშინლად გაბრაზებული სახით შემოუერთდა, რომელიც მძიმედ სუნთქვდა, ვფიქრობ თუ არ განვმუხტავდი სიტუაცის გაგლეჯდა გეგას
-უკაცრავად თქვენ ვინ ხართ
-მისი მეუღლე , დემეტრე არღვლიანი...
საშინლად მკაცრი გაუხდა სახე, თითქოს ეს პიროვნება ადრეც ჰყავდეს ნანახი, ხელი ჩამოართვეს ერთმანეთს იმდენად მოუჭირეს, რომ ძვლების ტკაცანი აქ ვიგრძენი.. ფრთხილად შევახე ხელი დემეტრეს ხელს და ყურში ჩავჩურჩულე
-წავიდეთ გთხოვ
-გეგა ჩვენ უნდა წავიდეთ, სასიამოვნო იყო შენი ნახვა, ,,არ მინდა’’ ღიმილით შევხედე და მას გავეცალეთ
-შეხვედრამდე ნეკა! უკვე გამობრუნებულს ზურგს უკან მომესმა მისი ხმა, რომელიც ჩემს სახელს გამოკვეთდა
-მეორედ მაგ ახვარ ნაბიჭვარს შეხვდები, ან თუნდაც მოგეკარება და ყელს გამოვუღებ, არც შენ დაგინდობ იცოდე
-ჩემი მეგობარია და შენ ვერ დამიშლი მასთან ურთიერთობას. ბავშვობიდან ერთად ვართ,
-მე გაგაფრთხილე სულ ფეხებზე შენი მეგობარია თუ დედმამიშვილი , არ დავინახო მოკარებული, თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ
-ისევ იგივეს აკეთებ, ისევ ,ბრძანებლობ
-ამ შემთხვევაში ეს საჭიროა, და გირჩევ გაითვალისწინო თუ გინდა რომ ჩემი სიბრაზე არ გამოცადო, მერწმუნე არც ისე წყნარი ვარ...
-ეხლა ხო რასქვია, ჭიას ფეხს არ ადგამ და გაბრაზებულმა ტუჩები წინ გამოვწიე
-ჭია არ ვიცი, მაგრამ მაგ ჭრტალა ენას მოძრობა რომ ემუქრება, ვფიქრობ დარჩები ენის გარეშე
-ცხოველი ხარ მკაცრად ვუთხარი, ხმადაბალი ყვირილით, ირგვლივ ხალხი იყო და არ მსურდა გაეგოთ
-ქაჯი!
-ვირი!
-თხა! არც ის მაკლებდა
-უუუუხხხხ! სახე დავმანჭე ვდა კურტუმოს ქნევით წინ წავედი
- პატარა ბავშვი..
-მესმის დიდო ბიჭო
-შენ არ შემარჩინო ერთი სიტყვა
- არც ვაპირებ იდიოტო და გაბუსხული წავედი ცხენებისკენ...
დემეტრე
იმ ნაბიჭვარმა აქაც მოგვაგნო, იმის დედას რომ შევე*ი, ნაბიჭვა*ი ჯერ ჩვენი კომპანიების ჩაძირვა უნდოდა, მერე კი ნეკა მოითხოვა , ვითომ ,,საცდელი კურდღელი’’ ყოფილიყო, , ეხლა რაღა ჩაიფიქრა იმ ნაბო*ვარმა , გამწარებული ვიყავი, დაგლეჯვა მინდოდა იმ მათხოვრის, მხეცივით მომინდა მისი სისხლი დამელია....
-დემე ის იყო?!
-ჰო ნიკო ეხლა რა ინტრიგებს ხლართავს!... ნაგავი!
-ნეკა სასწრაფოდ უნდა გავაშოროთ, აქ რიგზე ვერაა რაღაც... საუბარში სანდრო ჩაერთო
-არ ეყო ციხე!... ეხლა ციხეს კი არა პირდაპირ მიქელასთან გავაგზავნი საკუთარი ხელით
-კარგი დამშვიდდი , გავრკვევთ რა მიზნები ამოძრავებს.... ნიკომ დაეჭვებული ხმით თქვა და სივრცეს თვალი გაუსწორა
-კარგი შეწყდა ბაზარი გოგონები მოდიან... აკომ სწრაფად მოახდინა რეაგირება...
-არ წავიდეთ სახლში ? საყვარლად ამოიბუტბუტა ქეთამ და ნიკოს მიეკრო
-კი წავედით

* * *
იმ ამბის მერე ერთი კვირა გავიდა, ორ დღეში უკვე ახალი წელი დგებოდა, სახლი მოვრთეთ, ნაძვის ხის დადგმაზე და აწყობაზე ბევრი ვიხალისეთ, ფოტოებიც გადავიღეთ.. ბევრიც ვიწუწუნეთ, დემეტრესთან უფრო მეტ კონტაქტში შევდიოდი, იმდენად აღარ მრცხვენოდა მისი, არც თვალებში ყურებას გავურბოდი... სასიამოვნოა ირგვლივ ამდენი მზრუნველი ადამიანი რომ გყავს, თავი სრულყოფილ ადამიანად ვიგრძენი... რა არის სრულყოფილება? ეს ის უკიდურესობაა სადაც გყავს ყველა მეგობარი, შეგიძლია სიყვარული, გაბედნიერებენ, სიცოცხლის ხალის გაძლევენ ... მაშ სხვა რაღააა თუ ეს არ არის....მგონი ზედმეტად სენტიმენტალური გავხდი.... ჰო სად გავჩერდით... ნაძვის ხის დადგმაზე ძალიან ბევრი ვიჩხუბეთ ყველას სხვადასხვა ადგილზე გვინდოდა და ერთამენთს სხვადასხვა არგუმენტებით ვაჯერებდით და საბოლოოდ ფანჯარასთან დავდგით, რომელიც კედლის ფუნქციას ითავსებდა იქედან კი ულამაზესი თოვლიანი ხედი იშლებოდა... ყველაფერი მზად გვქონდა, კაციშვილმა არ იცოდა ვინ სად, ან რაზე დარბოდა...

-სალომეეე!!! მეორე სართულზე გავყვირი სად ჯანდაბაშია საცივის სუნელი?
-მე რა ვიცი გოგო ისიც არანაკლებ ყვირის, რომ ხმა მომაწვდინოს, რაღაც ამ ბოლო დროს დაბნეულია ეს
-ჯანდაბა... ეს ჩავილაპარაკე და საცივის სუნელს დავუწყე ძებნა....
მსგავსი ჩხუბით თუ სხვა ბევრი უკმაყოფილების მიუხედავად ყველაფერი სრულყოფილად იყო.... ბედნიერი ხარ, როდესაც გყავს ის ადამიანები გვერდით , რომლებიც გაფასებენ , უყვარხარ და შენზე ზრუნავენ... ახალი წლის ღამეს, სანდრომ ტასუნიას ხელი სთხოვა ... მგონი ტასოზე ბედნიერი მე ვიყავი, ასე რომ ქორწილსაც მოვესწარი... ახალი წლის შემდეგ კიდევ ცოტახანს დავრჩით, შემდეგ კი წამოვედით... ქორწილი გაზაფხულზე გადაწყვიტეს, მაისში, შესანიშნავი დროა... ვიგრძენი ჩემი სახლისადმი მონატრება... ჩემი და დემეს სახლის.... გული საშინლად ამიფრთხიალდა, თითქოს პირველად მოვდიოდი... სამ დღეში სკოლა იწყებოდა.. და არდადეგებზე რაღაც პროექტი მოგვცეს გასაკეთებელი... დემეტრე სამსახურში გაიქცა.... მე კიდევ სახლში მარტო დავრჩი... აღარ მინდოდა უგრძნობად ყოფნა, ბედნიერება მინდოდა ოდესმე ხომ უნდა ვიყო ბედნიერი?... ვახშმისთვის საჭმელი მოვამზადე... შემდეგ ჩემს ოთახში ავედი და პროექტისთვის საჭირო ნივთების მოგროვება დავიწყე... და პირველ სართულზე მისაღებ ოთახში გავიტანე... და ყველაფერი პატარა მაგიდაზე დავაწყვე... დაბლა მდივნის ბალიშები დავყარე და დავიწყე კეთება... შუა კეთებაში ვიყავი, როცა დემეტრემ შემოაღო სახლის კარი, იმდენად გართული ვიყავი არც გამიგია კარის ხმა...
-ჰეი რას აკეთებ? დემეტრეს ხმა რომ გავიგონე ზემოთ ავიხედე, მხოლოდ ეხლა ვიგრძენი დაჭიმული კისერი და წელი როგორ მტკიოდა... ბალიშებზე გადავწექი და დემტრეს ლაპარაკი ქვემოდან დავუწყე
-ხომ გშია?
-ძალიან მშია... თან მელაპარაკებოდა. თან იხდიდა და მის საფულეს, ტელეფონს და მაჯის საათზე იქვე მდივანზე ყრის და სამზარეულოში გადის... მეც ვდგები და მას მივყვები.. სწრაფად ვშლი სუფრას, მეც მასთან ერთად ვჯდები და გემრიელად შევექცევი ვახშამს...
-რასთან დაკავშირებით აკეთებ პროექტს?
-ფიზიკაში ვაკეთებ, საშინელებაა და სახეს ვმანჭავ
-ძალიან მიყვარს ფიზიკა, ღიმილით ამბობს და წვენის ჭიქას იღებს
-ლოგიკურია, ბიჭების უმეტესობას ძალიან უყვარს, აი მე კიდევ ატანა არ მაქვს... საყვარლად ავტლიკინდი
-დაგეხმარები გინდა?
-სერიოზულად? სასიამოვნოდ გამიკვირდაა. უეცრად თვალწინ წარმომიდგა, როგორ ეხმარება ჩვენს შვილებს პროექტის მომზადებაში სამსახურიდან დაღლილი მოსული ...ფიქრებისგან დემეტრეს ხმას გამოვყავარ
-ჰეი გესმის?
-ამ კიი, კარგი დამეხმარე მაშინ... სუფრას ავალაგებ და ერთად დავიწყოთ
-მოდი მეც დაგეხმარები...
-არა იყოს მარტოც გავართმევ თავს
-ნუ მებუზღები, ასეთი კეთილი ხშირად კი არ ვარ, ასე რომ შეირგე და იღიმის.. სუფრის ალაგება დავიწყეთ ის თეფშებს მაწოდებდა მე ვრეცხავდი, ის ატილოვებდა ასე შეხმატკბილებულად მივალაგეთ სამზარეულო და მისაღებში გავედით... პერანგის სახელოები იდაყვებამდე აიწია... და ჩემთან ერთად ჩაუჯდა და დავიწყეთ ბჭობა
-აქ ლურჯი ფლომასტერით ჯობია
-მე ვარდისფერი მომწონს დემეტრე
-რა უნდა გოგო აქ ვარდისფერს, ლურჯია საჭირო
-კარგი ხო დამანებე თავი სწრაფად ვთანხმდები და კვლავ ხაზვას აგრძელებს
-წინა ცხოვრებაში შენ მხატვარი ხომ არ იყავი, კითხვა მიჩნდება, როცა მის შესანიშნავ ნახაზს ვხედავ, ჩემს ნაჯღაბთან შედარებით....
-ბავშვობაში მიყვარდა ხაზვაც და ხატვაც და კარგად გამომდიოდა
-ეტყობა შენს ნამუშევარს და თითით ჯერ მის ნამუშევარს ვანახებ, შემდეგ ჩემსას
-შესანიშნავი ,,კლაკნილებია’’
-ჰეი ნუ დამცინი ვბურტყუნებ და ფლომასტერ ვიღებ და სახეზე ვუსვამ, შემდეგ ვაანალიზებ, რომ შეიძლება ამის გამო ძალიან გაბრაზდეს... მაგრამ კიდევ უფრო მაკვირვებს როდესაც მომაჯადოებელი სიცილით იცინის
-თამაში მოგინდა პატარა ქალო? და სახეზე მანაც წამისვა ფლომასტერი...
მე კიდევ მესამე სართულიდან გადაგდებას ვწინასწარმეტყველებდი, მინიმუმ ენის მოცლას, ჯანდაბა ეს ჩემს გაოცებას არ ეშვება.. სასიამოვნოდ გაკვირვებული ვარ... სრულიად სხვა დემეტრეა.. მომწონს ესეთი...შემდეგ საღებავებზე გადავედით , პატარა ბავშვებივით დავრბოდით მთელს სახლში, მისი პერანგი დაისვარა, სახეზე ხომ არაფერს ვამბობ...
-მაინც დაგიჭერ..
-არა რა, გთხოვ, ვკისკისებდი და ვეჭვობ მეზობლები ჩემს ხმას აბაზანაშიც კი გაიგონებდნენ... ის-ის იყო უნდა დავეჭირე, რომ ფეხი ხალიჩას წამოვდე და დასაჭერად დემეტრეს მკლავს წავავლე ხელი და ორივე ხალიჩაზე გავიშხლართეთ...
-ვაიიი საწყლად ამოვიკვნესე...
დემეს თვალებს რომ წავაწყდი, მასში ჩავიკარგე. მის შავ უძირო თვალებში, რომელშიც დიდ ნაღველს ვხედავდი, ტკივილს , ბედნიერებას... სიყვარულს ყველაფერი ერთად იყო შეზავებული და დემეტრეს თვალებს ქმნიდა, დავიფიცებ ვერცერთი მსოფლიო დონის მხატვარი ვერ გადმოცემს იმდენ გრძნობას, რომელიც მასშია... თვალებდაუხამხამებლად მიყურებდა. შემდეგ დაიწია და მისი ტუჩებით ჩემი ტუჩები მოძებნა და ერთმანეთს შეაგება...ძალაინ ნაზი იყო... თბილი და ტკბილი.. ჩემს მუცელში კორიდას ხარები გამწარებული დარბოდნენ... ადრენალინმა თავიდან ფეხებამდე დამიარაა.. დამბურძგლა. გულის ცემამ კი საგრძნობლად აუჩქარა... იმდენად ჩქარა, რომ რაკეტაც ვერ დაეწეოდა. მეგონა მკერდს თუ გამიგლეჯდა და გარეთ გადმოვარდებოდა.... ცერა თითით ლოყაზე მეფერებოდა და უფრო ახლოს მიმწია... სასიამოვნო შეგრძნება იყო, იმდენად თბილი, იმდენი სიყვარული ვიგრძენი , გავთბი, გავბედნიერდი.. როცა სუნთქვა ორივეს საგრძნობლად გაგვიჭირდა ფრთხილად მშორდება და შუბლს შუბლზე მადებს და ღრმად სუნთქავს, სასიამოვნოდ მელამუნება მისი ჰაერი.. სუნამოს სუნით გაჟღენთილი, რომელიც ჩემში იკარგება....
-რას მიკეთებ ნეკა, ბოხი ხმით ხმადაბლა ჩურჩულებს, იმდენად ვიყავი გრძნობებისგან გარეტიანებული რომ პასუხიც ვერ გავეცი... ცხვირზე მაკოცა,...ფრთხილად ადგა და მეც ამაყენა.... ინსტიქტურად მეც მის მოძრაობას ვიმეორებდი....
არ მახსოვს პროექტი როგორ დავასრულეთ.. დემეზე და მის უდიდეს გრძნობებზე ვფიქრობდი...
-მზადაა... დარწმუნებული ვარ მაღალ შეფასებას მიიღებ
-ალბათ.. მადლობა რომ დამეხმარე ჯერ კიდევ გამოშტერებული ვიყავი
-მუდამ თქვენს სამსახურში ქალბატონო და საყვარლად ჩაიხითხითა.. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო.. ორივე დასაწოლად წავედით
-კარებს როდესაც მივუახლოვდი მარტოობის გრძნობა ვიგრძენი და ცხოვრებაში ისეთი საქციელი ჩავიდინე, რომლის აზრზე რომ ვყოფილიყავი აუცილებლად გამოვლანძღავდი საკუთარ თავს, მაგრამ ძალიან ძალიან მინდოდა...
-დემეტრე ჩემთან დაწვები? თავდახრილი ველაპარაკები, თან ჩემს ფეხებს დავშეტრებივარ...
-გამოვიცვლი და შემოვალ...
გულმა სალტოების კეთება დაიწყოო იმდენად, გავბედნიერდი.... მოკლე შორტი და ბრეტელებიანი მაისური ჩავიცვი და საწოლში შევწექი.. დემტრეც მალე გამოჩნდა ..შავი, სპორტული შარვალი ეცვა ... წელს ზემოთ კი შიშველი იყო, საბანი აშალა და შემოწვა... გადმობრუნდა თავის მკერდს ზურგით ამაკრო და წინა ღამის მსგავსად მისი ხელი მუცელზე მოათავსა მეორე კი თავქვეშ დადო, თავი ჩემს ყელში ჩარგო და მშვიდად სუნთქვა დაიწყო.. მეც მოვკლათდი და მორფეოზის სამყაროში გადავეში.....

* * *
პროექტმა მართლაც რომ შესანიშნავად ჩაიარა, მასწავლებლებტანაც ყველაფერი კარგად მიდიოდა... ღამით გამოვედი ქართულიდან... ისეთი სიცივე იყო კაშნე უკეთესად მოვიხვიე.. ჩანთა კარგად გადავიკიდე, ხელი პალტოს ჯიბეებში ჩავიწყვე და დემეტრეს დავუწყე ლოდინი.. რამდენიმე წუთში მანქანა ჩემს ფეხებთან იყო.. სწრაფად გავაღე კარები და შიგ ჩავხტი...
-დიდხანს გალოდინე? ჩემი საყვარელი ხმა რომ ვერ ამოვიცანი თავი სწრაფად მივატრიალე და დემეტრეს ნაცვლად მძღოლში ნიკო რომ ამოვიცანი.. ძალიან გამიკვირდა
-სადაა დემე, მან რატომ არ მომაკითხა?
-ტელეფონი გქონდა გამორთული, გირეკავდა. პრობლემა შეექმნა კომპანიაში და სასწრაფოდ გაემგზავრა დუბაიში. ერთი კვირა ვერ ჩამოვა, ხმაზე ეტყობოდა ნიკოს როგორი დაძაბული იყო
-თვითონ უნდოდა რომ ეთქვა, მოსვლას გეგმავდა, თუმცა აგვიანდებოდა და ამიტომ რომ ვერც დაგიკავშირდა , მე მთხოვა მეთქვა
-კარგი თვალები ამიწყლიანდა , საშინლად მომინდა ტირილი, უნებურად ავნერვიულდი, და თავი საპირისპირო მხარეს გავატრიალე...
-ჰო, კიდევ, არ უნდა რომ სახლში მარტო იყო, და გთხოვა ან შენს მშობლებთან ან მის მშობლებთან ან ჩვენთან დარჩე...
-კარგი დღეს სახლში ვიქნები... და შემდეგ გადავწყვიტავ სად დავრჩე.. დამძიმებული ხმით ვთქვი.. ჩემს ყელში გაჩხერილი ბურთი გამოსვლას ლამობდა
-ხვალ მძღოლი მოგაკითხავს და ის გატარებს ყველგან სადაც გინდა და აი ეს ბარათი დემეტრესია, შენ დაგიტოვა, თუ რამის ყიდვა მოგინდეს თანხა აქედან გამოიყენოსო
-კარგიი მადლობა ნიკო
-აბა ღამემშვიდობი... სწრაფად ავირბინე კიბეებს სახლის კარები ლამის შევანგრიე.. და ლოგინზე დავემხვე. შეკავებული ცრემლებს გარეთ გამოსვლის საშუალება მივეცი და ავტირდი.. მის გარეშე ერთი კვირა , მარტო ვერ წარმომიდგენია... საშინლად დამძიმებული ავდექი... გამოვიცვალე და ლოგინში შევწექი... უკვე ძილბურანში ვიყავი ,როცა ჩემი ტელეფონი ამღერდა... არც შემიხედავს ისე ვუპასუხე
-გისმენთ
-გაგაღვიძე? დემეს ხმა რომ ვიცანი თვალები ეგრევე ვჭყიტე
-დემეტრე სად ხარ?
-დუბაიში ვარ... მინდოდა ტკბილი ძილი მესურვა შენთვის...
-მალე ჩამოხვალ? საწყლად ამოვიკნავლე
-ძალიან მალე გავიფონე როგორ ამოიხვნეშა
-კარგი შენი ძლის დროა... რამდენიმე წამიანი სიჩუმის შემდეგ თქვა
-ტკბილი ძილი დემე
-ტკბილი ძილი ნეკა და ტელეფონში გაბმული ზუმერის ხმა ისმოდა.. სიამოვნებიგან გამეღიმა, მას მე არ დავავიწყდი...... ჩემი დემე.. მიყვარხარ.....
თავი 5
ყველაფერი ისე არ ხდება როგორც ადამიანებს სურთ, არის მომენტები როცა უაზროდ ბედნიერი ხარ, არის მომენტები როდესაც საერთოდ არ ხარ ბედნიერი....,,ცხოვრება ველოსიპედის ტარებას ჰგავს, რომ შეინარჩუნო ბალანსი მოძრაობა უნდა გააგრძელო’’... დემეტრეს გარეშე წამები სივრცეში დაიკარგა, დავკარგე დროის აღქმა... სუნთვის უნარი წამერთვა. ფილტვებში ჰაერის ნაკადი სუსტად ჩაედინება.. იკუმშება ყველა ნერვული დაბოლოება.საათის ისრების განგებ შეჩერდნენ... გაიწელა დრო უსაშველოდ... მაგრამ ერთმა საბედისწერო საღამომ ყველაფერი თავდაყირა დააყენა, ისედაც განადგურებული, უარესად მიწასთან გავსწორდი... გამოვიფიტე.. მეშინია მტკივა…დახმარებას ვითხოვ, მაგრამ არავინ არ ჩანს....
თებერვალია....
საშინლად ცივი საღამო იყო. ქართულის რეპეტიტორიდან გვიან გამოვედი...ყელსახვევი კარგად გავისწორე... თბილ ღაწვებზე ცივი ჰაერი სასიამოვნოდ მომელამუნა... მოძინებული უფრო გამოვფხიზლდი.. ველოდებოდი სანდრო როდის გამომივლიდა.. მისი მორიგეობა იყო.. დემეტრეს დაჟინებული თხოვნით ბიჭები მორიგეობით მაკითხავდნენ... ხან მათთან მივყავდი, ხან კი დემეტრეს მშობლიურ სახლში, სადაც გაიზარდა... ჩვეულებრივზე უფრო მეტად თოვდა .. საშინლად იყო დადებული... უაზროდ მივშტერებოდი ჩემს ფეხსაცმელებს, როდესაც მანქანის ხმა გავიგე, რომელიც ჩემს წინ გაჩერდა.... ფანჯარა ჩაიწია და თავი გეგამ გადმოყო...
-ჰეი ნეკა როგორ ხარ? ... არ ვიცი გეგა აქ საიდან აღმოჩნდა, მაგრამ მისმა გამოჩენამ გამახარა..
-კარგად შენ როგორ ხარ..... აქ როგორ აღმოჩნდი?
-ვიფიქრე ჩემს ძველ მეგობარს ვნახავდი... და აი შენც აქ ხარ...
-ოუუ, ნამდვილად სასიამოვნო იყო შენი ნახვა,მაგრამ მომაკითხავენ..
-შენი დათოვლილი მხრებით თუ ვიმსჯელებთ უკვე დიდი ხანია რაც მანდ დგახარ და ელოდები...
-ამ მე იცი... გამახსენდა დემეტრეს რეაქცია და ცოტა არ იყოს შემეშინდა... არ მინდოდა მის არ ყოფნობაში ისეთი რამ გამეკეთებინა, რაც მას გააბრაზებდა, თუმცა აქ დგომა და ლოდინი უკვე აღარ შემეძლო... და გეგას მანქანაში მოვთავსდი.... მესიამოვნა სითბო საშინლად თან...
-ხვალ შაბათია არა... საუბარი გეგამ წამოიწყო, ნამდვილად არ ვიცი რას უმიზნებდა
-აჰამ.. მეც ინსტიქტურად დავეთანხმე
-კარგია... ესღა თქვა და ჩაიცინა... სიმართლე გითხრათ ეს ჟესტი ნამდვილად არ მესმიავნა თუმცა, ის ხომ ჩემი ბავშვობის მეგობარია... ყველა უსიამოვნო ფიქრი უკუვაგდე და მეც მოვდუნდი... აქამდე დაძაბულად მჯდომს ყველა კუნთი მტკიოდა, ვფიქრობ ვისრუსის ნიშნებია... არასასიამოვნოდ მტეხავს ძვლებში...
უკვე დიდიხანია რაც გზაში ვართ და სიმართლე გითხრა ძალიან შემეშინდაა... თვალებ გაფართოებული შევხედე გეგას და აკანკალებული ხმით ვკითხე
-გე..გა ! ეს ჩემი სახლის გზა არ არის!
-ვიცი ძვირფასო ჩვენ ახლა ფშავ-ხევსურეთში მივდივართ, ძველი დრო უნდა გავიხსენოთ.. და ჩაიღიმა
-გეგა მე არ შემიძლია წამოსვლა... ასე გაუფრთხილებლად, გათხოვილი ქალი ვარ, გეგა ! გააჩერე მანქანა და მოაბრუნე..
-რაც არ უნდა იკივლო და იწივლო მიანც წავალთ, ასე რომ მოდუნდი და დატკბი
-შენ ხომ არ გაგიჟდი, რა ჯანდაბა მინდა შუა ზამთარში ფშავ-ხევსურეთში, გზებიც ჩაკეტილი იქნება... გეგა ახლავე მანქანა მოატრიალე... და სასწრაფოდ ტელეფონს დავუწყე ძებნა, საშინლად შემეშინდა.. მინდოდა ვინმესთვის დამერეკაა... როგორც კი ტელეფონი ამოვიღე , წამართვა და ფანჯრიდან ისროლა...
-რას აკეთებ ნეკა?!
-ვრეკავ! ვერ ხედავ, ინერვიულებენ უნდა გავაფრთხილო
-შენი ქმრის ფინია ძაღლები უნდა გააფრთხილო?
-როგორ ბედავ შენ მათზე ასე ლაპარაკს?
-მე როგორ ვბედავ კიდე? მაგარი ქმარი გყავს?
-შენ... შენ მასზე ასე რა უფლებით ლაპარაკობ, უკვე ხმას საგრძნობლად ვუმატე..
-მან წამართვა შენი თავი. მე ასე არავის ვპატიობ საყვარელი ქალის ,,ახევას“ არც მან დამაკლო ყვირილი..
-გეგა რას ბოდავ სახლში დამაბრუნე ინერვიულებენ,
-ნუ ჯავრობ საყვარელო, ნერვიულობისთვის არ ეცლებათ... ალბათ უკვე მორგვში გადაყავთ ის შენი სანდრო....
-რააააა, რა უქენი მას?!
-ისეთი არაფერი, მხოლოდ მანქანა ამობრუნდა
- ხარ... რატომ გააკეთე რა დაგიშავეს
- შენმა სირმა ქმარმა ჩემი საყვარელი ქალი წამართვა, შენ ნეკა შენ ხარის ქალი რომელიც შვილებს გამიჩენსს, შენ ხარ ის ქალი რომელსაც ვეყვარები.. შენ ხარ ჩემი დედამიწა... ჩემი ჰაერი და მაგ ნაბოზარმა არაკაცურად მომტაცა შენი თავი.. მამაშენმაც, რომ ხელი შეუწყო.. უარეს დავმართებ...იმდენს გავაკეთებ, რომ დუბაიდან ფეხი ვერ ჩამოადგას
-რაა.. ცრემლები უკვე მთელს სახეს მიფარავდა...არ მიყვარხარ..მე დემეტრე მიყვარს დემეტრეე.. რად გინდა ისეთი ქალი რომელიც შენი არ იქნება...
-შეგიყვარდები!
-დამპალი ხარ შემეშვი... მძულხარ.. არაკაცი გაუზრდია დედაშენს... დაჭრილივით ვბღაოდი.. ხმის იოგები გაცვდა... ბგერებს ვეღარ ამოვთქვამდი... ხმაჩახლეჩილი ვხაოდი. ხელებს უმისამართოდ ვიქნევ.. შველას ვითხოვ მაგრამ არავინააა... წყვდიადი, თოვლიანი გზატკეცილის, სწრაფად მოსიარულე მანქანის და ღვარძლიანი გეგას მეტი... შემდეგ რა იყოო? გათიშვა და სიბნელეში დაკარგვა...
რომ გავიღვიძე ლოგინში ვიწექი.... გვერდით კი გეგა მეწვა.. დენდარტყმულივით წამოვარდი ფეხზე.. და კივილი მოვრთე
-დამეხმარეთ... არის აქ ვინმე!
-რაც არ უნდა იკივლო მაინც ვერავინ ვერ მოვა დასახმარებლად, დაეგდე ახლა ამ ლოგინში ისედაც სიცხე გაქვს
-შენს გვერდით წოლას ნიანგს რომ ჩავუვარდე ხახაში ეგ მირჩევნია.. დაიმახსოვრე! არასდროს! არასდროს! გავხდები შენი, არასდროს ! მერქმევა შენი ქალი... თითიც რომ დამაკარო ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ... ცხოვრებას გაგიმწარებ... ასე ადვილად არ დაგნებდები...
-რაც გინდა ის ქენი.. შენ ჩემი ხარ... უკვე წყობილებიდან გამოსული გეგა ბოლო ხმაზე ბღაოდა
-არასდროს გერქმევა დემეტრესი.. მაგ ს ვერასდროს იქნები!
-შეცდი მე უკვე დემეტრესი ვარ. არაკაცი ის კი არა შენ ხარ.. გათხოვილი ქალი მოიტაცე
-უკვე აღარ ხარ გათხოვილი ქალი.. და სახეში ფურცლები შემომაყარა.. ხელი მოაწერე!
-არასდროს! მოკვლითაც რომ დამემუქროო მაინც არ მოვაწერ...
-იმ ნაბიჭვრის გამო რისკავ ასე?
-მის გამო მოვკვდები კიდეც... მაგრამ შენ სიყვარულიც, კი არიცი რაა არის...
-მე არ ვიცი, რა არის სიყვარული და იმ ნაგავმა იცის... მან და მამაშენმა გითხრეს ძალით რატომ გაგათხოვეს, აგიხსნეს რეალური მიზეზი? რათქმაუნდა არა?! იმიტომ რომ მშიშრები არიან...ბოლო ხმაზე ყვიროდა...
-გაეთრიე! აქედან გაეთრიე შე მათხოვარო დამპალო , თვალებში არ მომხვდე, თორემ მოგკლავ... რამდენი ხანიც არ უნდა გყავდე აქ, მაინც მიპოვნიან.. ილოცე შენი დამპალი სულისთვის ... და სახეში შევაფურთხე...
-ძალიან ბევრს ბედავ! შენი ადგილი იცოდე მომვარდა და სახეში გამარტყა... სიმწრისგან ცავიცინე
-ისე დაბლა დაეშვი ქალზე ხელს წევ?, მიმიფურთებია შენნაირი ნაბიჭვრებისთვის...
გამწარებული გარეთ გავარდა.... მე კი ამდენი ხნის ნაგროვები ემოციები ერთიანად ამოვუშვი და ბოლო ხმაზე ავღრიალდი....
თებერვალი...
მკვდარი ემოციები....
განადგურებული მე...
ცრემლი..
უიმედო სიყვარული...
მოლოდინი...
შველა..
არარსებული იმედი...
ტანჯვა...
ლოდინი...
უფლისიმედი...
გადარჩენა..
და უბრალოდ გამოფიტული ნეკა...
დემეტრე
უკვე ნერვული აშლილობა დამეწყოო... ვიცოდი ვისი ხელიც ერია ამსაქმეში.. ჩემი დუბაიში გაგზავნა მხოლოდ გეგას დასჭირდებოდა... ისე მოაწყო საქმე ჩაძირვა არ ამცდებოდა.... არ მოვდიოდი, თუმცა ბიჭებმა დამარწმუნეს რომ ნეკას კარგად მიხედავდნენ... ჩემს პატარა გოგოს.. ჩემს სიყვარულს.... მისი თვალების დანახვას არაფერი მერჩივნა... დამღლელი დღის შემდეგ სასტუმროში შევაბიჯე.. პიჯაკი გავიხადე და სადღაც მდივანზე ვისროლე... ტელეფონი ამოვიღე და ნეკას დავურეკე... გადის მაგრამ არ იღებდა.. რამდენიმეჯერ ვცადე. მაგრამ უშედეგოდ.. ბიჭებთან გადავრეკე ,თუმცა ისინიც არ იღებდნენ.. უკვე ნერვებს ვერ ვიწყნარებდი... ყველაზე ცუდის ფიქრში გაუზრებლად ავკრიფე მამაჩემის ნომერი
-ალოო? დემტრე შენ ხარ?! მამაჩემის ნერვიული ხმა მომესმა
-მამა! რა ხდება! ვერ ვუკავშირდები ვერც ნეკას და ვერც ბიჭებს.. ნერვიული სიარული დავიწყე აქეთ-იქეთ
-შვილო... სანდრო ავარიაში მოყვა მწარედ ამოიხვნეშა მამაჩემმა და გთხოვ არ გაგიჟდე ... ნეკასაც ვერ ვპოულობთ
-რაა როგორ თუ ვერ პოულობთ?!
-სანდროს უნდა მიეკითხა... და ავარიაში მოყვა როდესაც გავიგეთ ნიკო წავიდა, მაგრამ ის, იქ აღარ იყო, არც სახლში და არც არსად.. თითქოს მიწამ ჩაყლაპა...
-დამპალი გეგას ხელი ურევია, ახლავე მოვფრინავ არ მაინტერესებს
-სანდრო როგორაა?!
-სანდრო რეამინაციაში ყავთ მესამე ოპერაციას უკეთებენ...
-ჯანდაბაა! ბოლო ხმაზე ვიღრიალე და ტელეფონი სადრაც ჯანდბაში მოვისროლე...
მტკივა...
კვდები..
ნეკას გარეშე არ შემიძლია..
არავინ ვარ...
ვერ ვსუნთქავ..
გული ამომაცალეს...
ნუთუ რა ცოდვა მქონდა ისეთი ღმერთმა ასე რომ გამიმეტაა... უკვე აშლილობა დამეწყოო... ყველა ემოციამ ერთიანად იფეთქა და მე, იმ კაცს დავემგვანე , რომელიც სისხლს დალევდა.. ცხოვლეი ვიყავი.. მეგობრის დაკარგვის შიშით და საყვარელი ქალის დაკარგვით გამოწვეულმა ტკივილმა ბოლო მომიღო , გამანადგურა, ამხელა კაცი მიწაზე დამცა. უსუსურ ბავშვად ვიქეცი...
* * *
თვითმფრინავი მიწაზე არ იყო დაშვებული,რომ უკვე თბილისის აეროპორტის გასასვლელში ვიდექი... მამაჩემი დამხვდა და საავადმყოფოში წავედით..
საშინელი მდგომარეობა დამხვდა... არავის არ ჰქონდა სახეზე ფერი... მეორედ მოვკვდი. გავიაზრე რომ ჩემი ბრალი იყო... მტკიოდა .. ავტირდი ემოციებისგან ავტირდი... და მამაჩემს მწარედ ჩავეკონე გულში.. ორივე ვტიროდით...უსუსურ ბავშვად ვიქეცი, რომელსაც დედა სჭირდებოდა...
-დემე! ატირებული სალომე მომვარდა და ჩამეხუტა
-მითხარი, დემე, რომ ყველაფერი კარგად იქნება...
ეს ის მომენტი იყო, როდესაც რწმენა დავკარგე... თავი დავკარგე...
-არ ვიცი სალო რა იქნება...
მტკიოდა სასწორის ერთ მხარეს ძმაკაცს ვკარგავდი მეორე მხარეს კი ცოლს.. ჩემი ცხოვრების ერთადერთ სიყვარულს...
-დემე ბიჭები შევკრიბე... და ყველგან ეძებენ ნეკას... ნიკომ განადგურებლმა დაიწყო ლაპარაკი.. ჩემი ბრალია დემე, ვერ დავიცავი, ვერ გადაგირჩინე საყვარელი ქალი...პირობა ვერ შევასრულო
-ნიკო! მეორედ ეგ აღარ გაიმეორო თორემ დამკარგავ. ვიპოვით!
საავადმყოს კაფეტერიაში ჩავედი და საკმზე მოწყვეტით დავეცი, საფეთქელს ვიზელდი... სად შეიძლებოდა წაეყვანა, იქნებ ატკინა, იქნებ ჩემი გოგო ტირის, იქნებ...
არ ვიცი..
ვერ ვფიქრობ..
მენატრება..
მისი ბავშვური თვალები..
ბედნიერების სხივი...
ნეკა მენატრება..
ჩემი სიყვარული...

* * *
ორი ტანჯული სული...
უსაშველო მონატრება..
პატარა გულები...
დიდი სიყვარული...
იცი რამხელა მთელს დედამიწას რომ ეყოფა...
* * *
ნეკა
არ ვიცი რამდენი დღეა ასე ვარ, გაფუჭებული ფირივით მეორდება დღეები... ოთახში შემოსული გეგა.. შემოტანი საჭმელი.. სახეში აფარებული ლანგარი.. ჩხუბი.. წივილი. კივილი.. გაქცევის რამდენიმე გეგმა... იმედი... მომავლის რწმენა.. მოტეხილი ფრთები... გათელვა... წამოდგომა.. და კვლავ ახალი იმედი...
მჯეროდა... მთელი ჩემი არსებით მჯეროდა რომ დემეტრე მიპოვიდა... ვგრძნობდი რომ ახლოს იყო...ჩემთან იყო... მოვიდოდა.. პარანოია დამეწყო უკვე...
* * *
ღამეა...
ტკივილით მოცული ღამე...
ოთხად მოკეცილი.. ვწევარ საწოლზე, როდესაც კარები იღება... საწოლს მძიმე ნაბიჯებით უახლოვდება გეგა.. ალკოჰოლის სუნი ცხვირში მიღიტინებს... უხეშად მკიდებს ხელს და ლოგინიდან მაყენებს...
-კარგი მოქცევით ვერ მოგარჯულე, იქნებ ამან გიშველოს... და ცხოველივით მეცა ტუჩებში... ველურივით კოცნა დამიწყო... მკბენდა.. სისხლის გემოს ვგრძნობდი...
-გამიშვი გთხოვ არ გააკეთო ეგ...
-გაჩუმდი! დაიმსახურე!
ხელის კვრით ლოგინზე აღმოვჩნდი.. ტანსაცმლის სხეულიდან გლეჯვა დაიწყო... ვფართხალებდი, ვკიოდი.. .. შველას ვითოვდი... ის კი განაგრძობდა ჩემი სხეულის ,,დასახიჩრებას“ სულის ნაკუწებად ქცევას... გადაწყვეტილი მქონდა, ეს უკიდურესობაც დაშვებული მქონდა ის, თუ მე შემეხებოდა თავს მოვიკლავდი...ვტიროდი.. ვიკლაკნებოდი.. იქნებ შეესმინა და გაჩერებულიყო... მაგრამ ის განაგრძობდა..როდესაც უკვე დედიშობილა დავრჩი.. ის იმედიც წამერთვა რომ გაჩერდებოდა... მაგრამ უეცრად სიმსუბუქე ვიგრძენი...
ღრიალი..
-მოდი აქ შენი შენ ! გეგონა ვერ გიპოვიდი? ვირთხასავით რომ დაიმალე?
-დემტრეს ხმა ვიცანი.. ის მოვიდა.. იმედი მომეცა...მან მე მიპოვა.. არ დამტოვა... დაჭრილი ლომივით ბღაოდა... მხეცს გავდა... მოკლავდა... ზეწარი მოვიხვიე და მასთან მივედი
-დემე გთხოვ მას შენ მოკლავ! ცრემლები ჩანჩქერივით მომდიოდა
-დემეტრე ! ნიკო შემოვარდა და ძლივს მოწიწკნა, აქ ნეკაა... არ უნდა გნახოს ცხოველი..
გაჩერდა..
ჰაერში აწეული მუშტი გაუჩერდა...
ტკივილიანი მზერა მომანათა.. ის თვალები, რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა ტკივილს მოეცვა, გაუზრებლად დავფარე ჩევნს შორის მანძილი და დემტრეს ჩავეხუტე.. მისი სურნელი შევიგრძენი და იცით რა? მე დავიბადე...
-ჩუ ჩემო პატარა , აქ ვარ, მოგისწარი,ვერ მიიღო თავისი, ჩემო ცხოვრება, მიყვარხარ ნეკა სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ. შენით ვსუნთქავ ჩემო პატარა
-მეც მიყვარხარ დემეტრეე.. მჭირდები, არასდროს არ დამტოვო მარტო
ხელში ამიყვანა და იმ დაწყევლილი ადგილიდან გამომიყვანა...
მთელი გზა მეჩურჩუკებოდა... ნიკო სიყვარულის თვალებით გადმოგვხედავდა..
მაგრამ მხოლოდ მე და დემეტრე ვიყავით... და ჩვენი ლამაზი სიყვარულის ისტორია....
დაიწყო..
ფერადი დღეები..
ცისარტყელა...
მე..
დემეტრე...
და სიყვარული...
,,ადამიანი ნავს არ ჰგავს, სანაპიროზე დააბა და მიატოვო“

იმ საზარელი და საშინელი დღის შემდეგ , რამდენიმე თვე გავიდა, ჩემი და დემეს ურთიერთობა საგრძნობლად დათბა... თუმცა მქონდა მას შემდეგ, რამდენიმე კრიტიკული თვე... ღამე ყვირილით ვიღვიძებდი..დეემეტრეს ახლოს ვეღარ ვიკარებდი, მაგრამ ისიც მოთმინებით იტანდა ყოველივე ჩემს ამ გამოხტომას... მახსოვს საშინლად წვიმდა იმ ღამით.. მესიზმრებოდა როგორ მეფერებოდა გეგა, როგორ ცდილობდა ჩემი სხეულის დამორჩილებას, მისი ყველა ნაიარევი მახსოვს.. ყველა ადგილი სადაც მისი დამპალი თითები მეხებოდნენ. სწორედ ამიტომ არ მინოდა შემხებოდა დემტრე, არ მსურდა , მანამდე სანამ ჩემს თავს სულიერად არ ჩავთვლიდი მის ღირსად... ყოველთვის შემოდიოდა.. ოფლით დაცვარულ შუბლს მიწმენდა.. ეს იყო ჩემი სხეულის ერთადერთი ნაწილი სადაც კი , მას შეეძლო შემხებოდა..თბილად მექცეოდა... მაქსიმალურად ცდილობდა გაეგო ჩემთვის... სანდრო კარგად იყო,კრიტიკული დღეები გადაიტანა შაშინლად ცუდად იყო,.. მახსოვს რამდენჯერ გამოსტაცეს ხელიდან სიკვდილს...ეხლა კი კარგადაა და ცხოვრებას ჩვეულ რიტმში აგრძელებს, როგორც აქამდე...მთელი ამ დროის განმავლობაშიმა ქსიმალურად ვაწყნარებდი ჩემს თავს, რომ ისევ შემეძლო სრულფასოვანი ცხოვრება... გეგა ციხეში ჩაჯდა, დღემდე არ ვიცი ნამდვილი მიზეზი თუ რახდებოდა, რეალურად არც იმის დრო იყო , რომ ვინმესთან მელაპარაკა.. მხოლოდ ოთახში და მასწავლებლებთან დავდიოდი... მაქსიმალურად თავს ვარიდებდი ყველას.. მეგონა ბინძური, ჭუჭყით სავსე ვიყავი და მრცხვენოდა მათ თვალში გამოჩენის...საბოლოოდ თითქოს ყველაფერი დალაგდაა... მაისში ქორწილი იყო სანდროსი და ტასოსი მახსოვს როგორ აღიზიანებდნენ ბიჭები სანდრიკოს..

-ტასუნა, ჩემო ტასიკო.. ჩემო გოგო ეს როგორ უნდა გადავიტანოთ.. მთელი სამსახიობო ნიჭი ჩართო აკომ ამ ყველაფრის ჩამმოყალიბებაში -შენი სანდრო.. იმდენი ხანია ქალთან არ ყოფილა რომ..იქნებ ის აღარც მუშაობს, იქნებ გაფუჩდა და იმპოტენტად იქცა... მთელი დრამატულობა ჩააქსოვა შიგ და ვიტომ ობოლი ცრემლი მოიშორა თვალებიდა.. მუხლზე დაჩოქილი იყო და სლუკუნებდა.. სანდრო ხო საერთოდ გაგიჟდა და აილეწა, მდივნიდან წამოხტა და თაბაშირიანი ხელი კარგი რამედ შემოსცხო თავში აკოს..

-შე პიდარასდრო დაახვიე აქედან

უკვე ვერცერთმა ვერ გავძელით და ავხარხარდით.. ის იყო ჩემი გაცინების პირველი მომენტი იმ ამბის შემდეგ.. შედეგ ნელნელა თბებოდა ყველაფერი.. გამოიდარა.. სანდრიკოს და ტასოს ქორწილში ისეთი ამბები დაატრიალეს ბიჭემა რომ მთელი ქორწილი ფეხზე იდგა...უმაგრესად შესრულებული ლეზგინკა დ კავკასიურ ბალადაზე საერთოდ დახურეს მთელი ქორწილი.. ჩემი უჟმური ბიჭიც კი ჰაერში ფრინავდა, ისეთი საოცარი და შესანიშნავი იყო.. აქ მივხვდი სანამ ასეთი ქართველი ხალხი იარსებებს მანამდე ქართველი ერი არ გადაშენდება... ჩემი და დემეტრეს პირველი სიახლოვე ქორწილში შესრულებული ტანგოს დროს იყო.. რომლის დროსაც, დემეს თითები დათარეშობდა ჩემს ზურგზე... არ განჩენია იმის სურვილი რომ მე მას მოვშორებოდი... ქორწილის შემდეგ ჩემი გამოცდები დაიწყო... საშინელება იყო... ძალიან ვნერვიულიბდი... თუმცა აქაც არ დამტოვეს ჩემმა საყვარელმა ხალხმა... გამოცდაზე მივდიოდი როდესაც მანქანა გაჩერდა და მძღოლმა მთხოვა გადმოვსულიყავი.. გადმოვედი.. თბილისის ყველა შუქნიშანზე წითელია, ზემოთ ვერტალიოტი იყო , აბრით.. ,,წარმატებები ნეკა'' მანქანიდან გადმომხტარი აკო, სანდრო, სალო, ტასო, ნიკო დაა ჩემი ბედნიერება-დემეტრე არღვლიანი... სრული შოკი იყო, ემოციებით ისე დავიტვირთე რომ გამოცდები ნამდვილად კარგად ჩავაბარე... და სკოლაც დავამთავრე... ახლა კი ვჯდივარ ვერანდაზე, სიცხეს ვემალები... თეთრი გაშილი მოკლე კაბა მაცვია და სკამზე ფეხები მაქვს მოკეცილი, რის გამოც, ჩემი კაბა კიდევ უფრო დამოკლდა... და სივრცეს გავყურებ და ვფიქრობ უსასრულოდ... აზრზე ტელეფონის ხმამ მომიყვანა, ტასუნა რეკავდა
-ნეკაააააააა აღებული არ მქონდა ტელეფონი, რომ ყურმილს იქეთ ტასუნა სიცილ-ტირილით ბოლო ხმაზე გაკიოდაა
-რა ხდება ტასო?? ცოტა დავიძაბე
-ორსულად ვარ ნეკა.. საშინლად ბედნიერი გავხდი
-გილოცავ ჩემო გოგო, ძალიან გამახარე, სანდრიკომ იცის ?
- არაა დაბადების დღეზე მინდა რომ ვუთხრა, მაგრამ ვეღარ მოვითმინე და შენ დაგირეკე
- მადლობა საყვარელო, აბა შენ იცი თავს გაუფრთხილდი.. და ყურმილი გავთიშე...
ისევ სივრცეში გავიხედე.. რა ლამაზია თბილისი შებინდებისას, მთაწმინდა ხომ საოცრებაა.... დემეტრეს სუნი ვიგრძენი, მალე კი ჩემს გვერდით ჩამოჯდა...
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
ასეთი დიალოგი იყო ჩვენს შორის იმ ამბის შემდეგ...ვგრძნობდი რომ რამე უნდა შემეცვალა... მე უნდა გადამედგა ამ შემთხვევაში ნაბიჯი.. მე უნდა წამეწია წინ ჩვენი ცხოვრება ამას ვხვდებოდი... მითუმეტეს როცა გავანალიზე თუ რამდენს აკეთებდა მთელი ამ დროის განმავლობაში ის ჩენთვის.. რამდენს მიგებდაა... როგორ მეხმარებოდა მალულად... არ იძინებდა მანამ სანამ მე ტკბილად არ დამეძინებოდა... ვხვდებოდი, მთელი ღამე ჩემს სასთუმალთან იჯდა და მიყურებდა.... ცდილობდა და კარგადაც გამოდიოდა დახმარება.. ეხლა ჩემი დრო იყო, მე უნდა გადამედგა ნაბიჯი მისკენ, თორემ მას დავკარგავდი... მთელი ეს დრო დემეტრე საშინლად იყო, ვგრძნობდი ამას... როცა ადამიანი გიყვარს , ყოვეთვის მიხვდები მას რა უჭირს, რა სტკივა, როგორაა... ამ ყველაფერს მე მის ერთ გამოხედვაში ვხედავდი...ყოველი მისი ტკივილიანი მზერა მეც მასთან ერთად მკლავდა...დრო იყო ყველაფრისთვის წერტილი დამესვა.. ყველა უბედურებისთვის... დემეტრე უკვე შესვლას აპირებდა კარებში მდგომი ჩემმა სიტყვებმა რომ გააშეშა
-დემე! თუ გცალია შეგიძლია წავიდეთ სადმე, სადაც მხოლოდ მე და შენ ვიქნებით? მისკენ გაუხედავად ამოვთქვი ეს სიტყვები ერთი ამოსუნთქვით...
- ეს... ეს შენ ნამდვილად გინდა? გაოცებულმა გამომხედა
-კი მინდა მხოლოდ მე და შენ ვიყოთ
-ისედაც ხომ მარტო ვართ?
-ის ვიგულისხმე რომ ხალხისგან მოშორებით სადმე სიწყნარეში მინდაა...
-კარგი მაშინ ბარგი ჩააალაგე ხვალ წავიდეთ, ვიცი სადაც მოგეწონება...
-კარგი...
თავის ოთახში შევიდა მე კი ბარგის ჩაკაგება დავიწყე...


* * *
დილით კარებზე კაკუნმა გამაღვიძა...
-ჰეი ნეკა გაიღვიძე , გავდივართ
- ათი წუთი მომეცი და ახლავე გამოვალ...ნამძინარევი ხმით ამოვიბლუყუნე და სასწრაფოდ ჩავიცვი.... ბარგი მანქანაში ჩადო და გზას დავადექით... მთელი გზა ჩუმად ვიყავი... coldplays magic ისმოდა მანაქნაში ... არ მიკითხავს სად მივდიოდით.. ვენდობოდი მას მთელი ჩემი არსებით... ბურუსიდან მაშინ გამოვერკვიე, როცა კოშკები და ულამაზესი მთები დავინახეთ...
-არ მითხრა, რომ სვანეთში ვართ ... აღტაცევით წამოვიძახე... ყოველთვის მინდოდა აქ მოვსულიყავი... სიხარულით მანქანის სავარძელზე ვცქმუტავდი... დემეტრეს ჩემს ამ ბავშვურობაზე ეცინებოდა... გაფართოებული თვალებით მივშეტერებოდი ამ სილამასეს და ვტკბებოდი... ვამაყობდი იმით რომ ქართველი ვიყავი...
-აი ამ მთებში ვარ გაზრდილი!
დემეს ხმამ გამომაფხიზლა...
-ამიტომაც ხარ ესეთი მკაცრი... მთებივით ხარ... მკაცრი.. ზოგჯერ საშიში შესახედის და შიგნით ულევი ტკივილით და სიყვარულით ხარ სავსე...
-არავის აღუნიშნავს ჩემი ხასიათი ისე კარგად როგორც შენ...
-ალბათ...
ვინც უყბართ მას უთქმელად უგებენ... ეს ჩუმად ჩავიბურტყუნე ჩემთვის ისე რონ დემეტრეს არ გაეგო..მალე მივადექით ლამაზ ორსართულიან სახლს... მართლაც საოცრება იყოო... ეზოში ხალხი დაფუსფუსებდა.. ზოგი ცხენებს აჭმევდა ზოგი ეზოს აწესრიგებდა და ასე შემდეგ.. ალბათ სახლის მომვლელები არიან... მალევე გაჩერდა მანქანა და ძირს გადმოვხტი... აღტაცებული ვიყავი ყველაფრით...
-ბატონო დემეტრე როგორ ხართ?? დიდი მოწიწებით მიესალმა კაცი
-თქვენ როგორ ხართ მაქსიმე ბიძია, რით ვერ გადაეჩვიეთ ამ.ბატონოს, ბოლოსდაბოლოს თქვენი შვილის ტოლა ვარ . მაქსიმეს ყველა კარგად შეხვდა ისიც არ თაკილობდა მოხუცებზე ჩახუტებას და მათი დამჭკნარი სახის დაკოცვნას... ვხედავდი ამ ხალხში რამდენი სითბო იყო...
-გაიცანით ეს ჩემი ცოლია... ნეკა დელიბაშვილი.. თბილი და გულწრფელი ღიმილით შემხვდა ყველა, მეც არ დავაყოვნე და თბილად ჩავეხუტე მათ.... ქალები მათვალიერებდნენ. თუ გამოვდგებოდი ალბათ დემეტრესთვის... ძალიან ოჯახური და კეთილი გარემო იყო.... ოთახში ავედი.. უკვე ღამდებოდა დემე კი კვლავ დაბლა იყო და მონატრებულ ხალხს ესაუბრებოდა... კუჭმა თავი შემახსენა და დაბლა ჩავედი.. გზაში ვფიქრობდი ყველა ჩემი გეგმის შესახებ... როგორ უნდა გამეღრმავებინა ურთიერთობა.. ყველაფერი დალაგებული მქონდა და ასეც მოვიქცეოდი... ქვემოთ რომ ჩავედი სიჩუმე იყო ... გარეთ გავიხედე და არავინ იყო... დემე იქვე მოქანავე სავარძელში იჯდა და ცას უყურებდაა..
-სად წავიდა ყველა?
-თავიანთ სახლებში გავუშვი... მათი დახმარება ჯერჯერობით აღარ მჭირდება, სანამ აქ ვარ ყველაფერს მე მივხედავ დაისვენონ.. ისედაც დიდ სამსახურს მიწევენ.... აქ რომ არ ვართ ისინი უვლიან ჩვენს კერას...
-კარგია... არ გშია?
-არა შენ ჭამე თუ გინდა...
-კარგი...
უკან შევბრუნდი და კარგად გამოვივსე სტომაქი და გაბერილი შევძვერი ლოგინში.... ხვალიდან იწყებოდა ჩემი გეგმის ასრულება.... სასიამოვნოდ გამეღიმა და ტკბილად დავიძინე....


* * *
დილით საშინლად კარგ ხასიათზე გავიღვიძე... ვიბანავე და თეთრი უმოკლესი შორტი ჩავიცვი და შავი ბრეტელებიანი მაისური... თმები გავიშვრე და დემეტრეს ოთახისკენ გავიქეცი სირბილით.. ჩემი გეგმი შესრულება იწყება.... ჩუმად შევიპარე ოთახში... ტრუსით იყო მთელ საწოლზე გაგორებული და ღრმად ეძინა... ფრთხილად ავბობღდი ლოგინზე და ხტომიალი დავიწყე მთელი ძალით და დემეტრეს ვუკიოდი
-დემეტრე, დემუსია, დემკაა გაიღვიძე აშენდა ქვეყანა... ხტომიალს და სიცილს არ ვწყვეტდი , როცა დემეტრემ თვალები ჭყიტა...
-ჯანდაბა ნეკაა გაჩერდი ნუ დახტიხარ... ავითქვიფე კვერცხივით....
ბოლო ხმაზე ვმღეროდი radiactives...
-გოგო შეწყვიტეთქო.. ნეკა ! ბოლოს ფეხებში წამავლო ხელი და ლოგინზე ბუმბულივით დამცა... თვითონ კი ზემოდან მომექცა ხელები კი თავს ზემოთ გამიკავა..მისი მენჯი კი წელზე მომაბჯინა... ისე რომ საშინლად ამაღელევებელი იყო ყოველივე ეს...
-დაწყნარდი! მკავრად მკითხა...
-კი შეგიძლია ხელი გამიშვა...ცივად შემიშვა ხელი , ეგონა ისევ არ მინდოდა მისი შეხება სინამდვილეში გეგმაში სხვა რამ მქონდა... და სწრაფად ადგა ფეხზე....
-ამ მე მაპატიე...
-არაუშავს მეც ფეხზე ავდექი და პირისპირ დავუდექი დემეტრეს... შემდეგ ჩავიცინე და ველურივით ვეტაკე ტუჩებზე.... ,, აი მესმის კოცნაც ჩემმა მეორე მემ არ დაყოვნა რეპლიკის გაკეთება'' დემეტრე დაიბნა, არ ელოდა ჩემგან ასეთ ნაბიჯს მე კი სიამოვმებისგან უფრო გავაღრმავე კოცნა... მალევე მისი ტორები შემომხვია წელზე და დომინანტურობაც მან დაიმსახურა... არ ვიცი ამდენი გამბედაობა როგორ მეყო მაგრამ დრო იყო მეც რომ ბედნიერი ვყოფილიყავი.... მისი ტორები უკანალზე ჩააცურა და მუცელზე შემომისვა.. მეც ტკიპასავით მივეკარი... როცა მივხვდით რომ ჰაერი ორივეს გვჭირდებოდა ფრთხილად მოვშორდი... დაბლა ჩამომსვა... ჩემი ტუჩები კოცნისგან კიდევ უფრო დაიბურცა.. არ დემეტრესი იყო ნაკლებ დღეში... ღრმად ვსუნთქავდით... შემდეგ მოწყვეტით ისევ ჩემი ინიციატივით ვაკოცე და კარებისკენ წავედი
-ცხენებით გავისეირნოთ დღეს გთხოვ, დაბლა ფარეხში ვიქნები... და კიბებზე დავეშვი... ცხენები ბავშვობიდან მიყვარდა... ვგიჟდებოდი... მათთან ფერებაში ვიყავი გართული როცა დემეტრე შემოვიდაა.. სხვანაირად უთამაშებდა ჭინკები თვალებში.. ეს ბედნიერების ჭინკები იყოო....
-დაჯდები მეორეზე და თეთრი ცხენისკენ მიმითითა...
-კიი... ის შავზე დაჯდა მე თეთრზე და თავლა დავტოვეთ.. ცოტა თამაშის დროა...
-აბა დამიჭირე დემე
და ცხენი მთელი ძალით გავაქროლე
-გადმოვარდები ნეკა! მეძახდა მაგრამ სულ ტყუილად მე გავრბოდი ისიც გამომეკიდაა.. ჩენი სიცილით მთებსაც კი მიწვდათ ბედნიერი ვიყავი... დემე მომზდევდა თუმცა ჩემზე კარგი მხედარი აღმოჩნდა და დამიჭირა... დავიღალე ჩამოვქვეითდი
-რამ შეგცვალა ასე? უპასუხოდ დავდოვე ეს კითხვა, რამე რომ მეთქვა ყველაფერი ჩამეშლებოდა..დემეც ჩამოვიდა... ცხენები ხეზე მივაბით .. მე კი ხელი ჩავკიდე და მის მკკავზე მიხუტებულმა გავაგრძელეთ გზა... ფეხით ვიბოდიალეთ ძალიან ბევრი... თითქმის ყვეკა კუთხე კუნჭული მანახა , შემდეგ კი ისე სახლში დავბრუნდით.. მოშიებულები.... სამზარეუკოს მივაშურე, დემეც შემომყვა და მომზადებაში მომეხმარა, კარგად რომ დავნაყრდით ტელევიზორს ჩავუჯექით და ყურება დავიწყეთ... მაგრამ მომწყინდა და გამოვრთეე... დემტრეს კი წინ გადავუდექი
-დემე... ფრთხილად დავიწყე საუბარი
-გისმენ! თითქოს ელოდა ამ მომენტს
-მე, ჯანდაბა, მე მაინტერესებს ყველაფერი, გთხოვ მიამბე... ვიცი რომ ეს ყველაფერჯ დაგეგმილი იყო...
-ვინ გითხრა...
-არავინ უბრაალოდ ვხვდები.. თან გეგამაც ახსენა გატაცების დროს რაღაცები მაგრამ ვერაფერი გავიგე... ხელებს უაზროდ ვიქნევდი გთხოვ მითხარი..
-კარგი დაჯექი... მის წინ მოვკალათდი და ინტერესიანი მზერა მივაბყარი...
-გეგას მამა , მამაჩემი და მამაშენი მეწილეები იყვნენ ერთი ძალიან დიდი კომპანია ჰქონდათ.. გარდა ამისა სამივეს რაღაც წვრილმანი ბიზნეზი ჰქონდათ წამოწყებული... ერთ დღესაც ყველაფერი აირია გეგას მამამ არია .. ფულზე დახამდა... ამასობაში ჩვენც ჩავდექით მათთან ერთად... გეგა ყოველთვის მეჯიბრებოდა ყოველთვის ცდილობდა რამე შემშლოდა მაგრამ არაა... მამამისიც აუტანელი გახდა , ამიტომაც ბიზნეს ჩამოაშორეს... ანუ მისი აქციების თანხა გადაუხადეს და კომპანიიდან გაუშვეს... მერე შენ დაგინახეთ, გახსოვს ოფისსში რომ მოხვედი სკოლიდან...
-კი კი როგორ არ მახსოვს მაგრამ თქვენ რ მახსოვხართ
-იმიტომ არც დაგინახივართ მე კაბინეტიდან დაგინახე გეგამ როგორც ჩანს ყავის აპარატთან იდგა და ნუ ერთი სიტყვით ჩაგვივარდი ორივეს გულში და ამის შემდეგ უარესი ქიშპოპა დაიწყო... ბოლოს ნარკოტიკებს მიმართა და ასე შემდეგ... კაროჩე მამაშენმა ეს ყველაფერი გაიგოო.. შენი ხელი თხოვა... და გადაირია კომპანია თავზე დაამხო რა უფლებით მთხოვო.. მან უთხრა რომ ესეც ზრდილობისთვის იკითხა ახლა კი თავისნებით წაგიყვანდა... ამიტომაც სასწრაფოდ მომათხოვეს შენი თავი მე... ეს არის სიმართლე ნუ იქ ბევრი წვრილმანია მაგრამ ახლა აღარ დავკონკრეტდები , როცა ყველაფერი დასრულდა... ასე რომ სიგიჟემდე მიყვარხარ, ნეკაა ის პატარა კიკინებიანი გოგო მიყვარს...
დაბნეული რომ აცეცებდა თვალებს... შენ ხარ ჩემი ცხოვრები ქალი.... მტკიოდა ყოველი წუთი უშენოდ... ის დღეებიც უხეშად იმიტომ გექცეოდი რომ არ მინდოდა რამე ყოფილიყო, მერჩივნა ბედბიერი, ლაღი ბავშვი ყოფილიყავი ჩემს გარეშე . არ მინდოდა გტკენოდა მაგრამ ეგოისტი ვარ... შენ გაშვებას სიკვდილო მირჩევნია...
არაფერი მიპასუხნია... ასე ყველაფერი ჩამეშლებოდა... ამ სიტყვების მერე უარესად დავრწმუნდი ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში და ბედნიერმა ლამის ხტუნვა დავიწყე...
-არსად მივდივარ, ეხლა კი ძილის დროა...
ტკბილად ვაკოცე და ოთახში შევიკეტე....
ასე გრძელდებოდა ორი კვირა.. ახალი გამოხტომებით ჰორმონებს ავუშლიდი და შემდეგ გავქრებოდი... ერთად ვსეირნობდით.. ამხელა კაცი საწუწაოდაც კი გავიტყუე... ნაცხვრის ცხობის დროს ვეთამაშე... ერთად ვუვლიდით ცხემებს, დავდიოდით მდინარეზე... ეკლესიაშიც ვიყავით.. საშინლად კარგ დროს ვატარებდი... მასთან ერთად მაგრამ მის დაბადების დღეს ველოდებოდი, რომელიც მალე დადგებოდა....

* * *
დილით ფეხზე წამოვხტი და დემეტრეს ოთახში შევიჭვრიტე... არ იყო შემდეგ დავურეკე ძებნის შემდეგ რო ვერ ვიპოვე...
-დემუ სად ხარ საჩვენებელი თითი პირში მოვიქციე პასუხის მოლოდინში...
-მესტიაში წავედი ბიჭებთან ერთად... მაქსიმეს მეუღლე ცუდად გახდა დაა წავიყვანე გვიან დავბრუნდები ხომ არ გეშინია ჩემო სიცოცხლე?
-არა არ მეშინია კაი დემუსია... ფრთხილად იყავი და მომიკითხე ოჯახი..
-კარგი საყვარელო... ტელეფონი გავთიშე თუ არა სიხარულით აღარ ვიყავი იმაზე ფიქრი არ კომიწევდა როგორ გამეტყუებინა დემეტრე სახლიდან .... ნიკოსთან გადავრეკე შემდეგ.
-ყველაფერი გეგმის მიხედვით.... შუაღამეს არ დამადგეთ აქ იცოდეთ მეორე დღეს გელით
-კაი რძალო...
დავიწყე საძინებლის მორთვა სულ ღიღინით, რომანტიული გარემო შევქმენი სანთლები დავაწყვე ყველგან.. ბნელი ფარდები ჩამოვაფარე , შეკვეთილი ვარდის ფურცლებიც დავყარა... და ორ კაცზეც გავამზადე მაგიდა.... ამდენ ბოდიალში 11 საათი იყო უკვე... სასწრაფოდ ავვარდი ზემოთ და მომზადება დავიწყე... მთელი დღის განმავლობაში დემეს რამდენჯერმე ველაპარაკე ისიც ძალია მოკლე ხნით.... გარდერობთან დავდექი და სპეციალირად შერჩეული მოკლე პენუარი ჩავიცი, საჯდომსაც ძლივს ფარავდა... გამჭირვალე იყო და ყველა ფორმა მიჩანდა. ჯანდაბა სახეზე ისე ავხურდი რო. არ შემიძლია... ასე სიშველი ვერ დავდგები მის წინ... ,, იდიოტო შენი ქმარია დებილო, სექსი უნდა გქონდეთ და მონაზვნის ტანსაცნელში გამოწყობილს რო. დაგინახავს რაღა მოუნდება" საბოლოოდ ჩემმა მეორემემ გაიმარჯვა და ასე ,,ფაქტიურად შიშველი" ჩავედი.. გზადაგზა სანთლები ავანთე და დემეტრეს ლოდინი დავიწყე .. საათი თორმეტს ჩამოჰკრავდა მალე კარები რომ გაიღო... მაგიდა კარების გაღებისთანავე ჩანს... ამ მაგიდასთან კი მე ვიჯექი და მის გაოცებულ სახეს კარგად ვხედავდი.... ფეხზე წამოვდექი და მისკე გავემართე.. მრცხვენოდა საშინლად მრცხვენოდა მაგრამ ახლა ვეღარაფერს ვერ ვიზამდი...
-აქ რა ხდება...
გარემო თვალებით მოათვალიერა და გაუკვირდა ..მისი კითხვა დავაიგნორე
-დაიღალე??
-ცოტა
-მოდი ვჭამოთ.. დემეტრეც დაჯდა ჩემთან ერთად... ღვინის ბოკალი ავიღე და შევავსე
-ამ ჭიქით სიყვარულს გაუმარჯოს და ფრთხილად მოვსვი, როგორც ტასომ დამარიგა და ენისწვერი გადავატარე ტუჩებზე... დავინახე რამხელა ნერწყვი გადაყლაპა დემეტრემ.. ვხვდებოდი თავს ძლივს რომ იკავებდაა... მითუმეტეს ასეთ ფორმაში პირველად მხედავდა... შემდეგ ტანის ნაზი რხევით ავდექი.. უფრო გამომწვევად დავიწყე სიარული და ნაზი მელოდია ჩავრთე... მთელი ეს დრო გაშტერებული იყო დემეტრეე.. აბა რა იქნებოდა კაცს წიგნების გარდა ჩემი თავი არსად უნახავს მითუმეტეს ასე ....
-მეცეკვები??
ფრთხილად მივუახლოვდი და ხელი გავუწოდე ისიც წამში წამოდგა და ცეკვა დავიწყეთ, თან ტანს ვარხევდი.... უკვე ვეღარც მე ვითმენდი და ტუჩებში ვაკოცე შემდეგ მოვშორდი და დავიჩურჩულე
-დემეტრე არღვლიანო სიგიჟემდე მიყვარხარ და დაბადების დღეს გილოცავ.. ეს იყო ჩემი ბოლო სიტყვები როცა ჩემი ფარფატა სხეული აიტაცა და ტუჩებში მეტაკა... მეც ველურივით ვკოცნიდი.. მთელი ჩენი სხეულით მინდოდა... მინდოდა შემეგრძნო და სამუდამოდ მისი მრქმოდაა... კიბები ასე ავიარეთ.. ( ამასაც თუ ავლა ერქვა :-დ)
და ოთახში შემიყვანა... აქაც რომ დაინახა იგივე სიტვაცია, ტუჩის კუთხე ჩატეხა
-ყველაფერი დაგეგმე არაა... ვნებიანი ხმით დაიჩურჩულა
-ასე გამოდის გავიღიმე და მის მაისურს დავწვდი , რომელიც წამებში გადავაძვრე... ერთი ხელის მოსმით გადამაძრო ჩემი პენუარი და ლოგინზე ფრთხილად მიმაწვინა. კოცნით ყელს ჩაუყვა... შემდგ მკერდს.. მუცელს.. სიამოვმებისგან ვიკლაკნებოდი და ხმებს გამოვცემდი, მიჭირდა თავის შეკავება.. როცა დედიშობილა დავრჩი ღაწვები ამიწითლდა და შემრცხვა. ეს დემე შეამჩნია
-ჩემი ნუ გრცხვენია პატარავ...
მთვარიანი ღამე იყოო.. ნიავი ფარდებს აფრიალებდა.. შემდეგ იყო პატარა ტკივილი და ულევი ბედნიერება... სიამოვმება და დაუსრულებელი სიყვარული...


* * *

დილით სასიამოვნო შეგრძნებით გამომეღვიძა... ხოლო ჩემს შიშველ ხერხემალზე დემეტრე ათამაშებდა თითებს, თან საყვარლად მიღიმობდა
- როგორ ხარ ჩემო სიცოცხლე?
-ასე არასდროს ვყოფილვარ , მისკენ გადავტრიალდი და ტუჩებში მოწყვეტით ვაკოცე...
-ჩემი პნატერა ხარ შენ...
გამეცინა...
-რატო ? ჩემი ჩკუით გავეკეკლუცე... და ჩავეხუტე.. უზომოდ ბედნიერი ვიყავი...
-მიყვარხარ.
-მიყვარხარ
-უსასრულოდ
-უსასრულოდ ...
შემდეგ დემეტრე ადგა და აბაზანაში გაუჩინარდა... ჩუმაც მეც მასთან შევიპარე და ზურგიდან ავეკარი გაქაბულ დემეტრეს
-შენთვის ამდენი არ შეიძლება თორემ ვიცოდი რასაც გიზამდი...
საყვარლად ჩაიღიმა .... მაიმუნობის შედეგ როგორც იქნა აბაზანიდა გამოვედით.. დემე დაბლა ჩავიდა მე კი სასწრაფოდ გადავაძვრე თეთრეული და ოთახი მივალაგე... ნეტა ის გიჟები როდის მოეთრევიან .. გამეღიმა...
ოთახიდან გასული არ ვიყავი რომ უკვე ყვირილი და აკოს ხმა ამოდიოდა... მოლოცვებიი.. ბედნიერებას ასხივებდა დემეტრე ისე უხაროდაა.... შემდეგ იყოო ნამდვილი ქართული სუფრა დაა გალეშილი ხალხი, მათ შორის მეც... ორი სამი დღე ერთამენთის წვალებაში გავატარეთ... დემეტრემ კი სუსიმუსების კეთებაში. აიშვა ბიჭმა შემდეგ კი თბილიში დავბრუნდით... სამქეები ჰოქნდა კომპანიაში...

* * *
დილა ჩვეულებრივად.. ძალით გაგდებული დემეტრეთი დაიწყოო, რომელიც ჩემს ტუჩებს და ბურთებს ვერ ეშვებოდა.. დილის ნუგბარს მიიღებდა და აორთქლდებოდა... ჩვეულებრივად სახლი მივალაგე და მდივანზე მოწყვეტით დავეცი... ამ ბოლო დროს სულ ესე ვიყავი... ვერაფერს ვერ ვაკეთებდი...რამდენჯერმე გულიც ამერია... თავბრუც მეხვეოდა მაგრამ ვერ ვხვდები რიდი ბრალი უნდა იყოს... ექიმთან წავედი და ისეთი სასიხარულო ამბავი გავიგე რომ სიხარულით რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი.... ექიმიდან სავაჭრო ცენტრში გავიქეცი და პატარა ბაჩუჩები ვიყიდე და მამიკოს კომპანიისკენ ავიღე გეზი... მიმღებში მდივანი იჯდაა... ვუთხარი რომ არ ეთქვა დემეტრესთვის ვინ იყოო მოსული... ჩუმად შევიპარე მის კაბინეტში... ისე იყო გართული ქაღალდებში ქექვით რომვერ გაიგო როგორ შევედი... ფეხისწვერებით მივიპარე მაგიდასთან და ბაჩუჩები დავუდე პჯრდაპირ საქათალდეზე... გაკვირვებუკი უყურებდა შემდეგ მე შემომხედა და ვოლოს მუცელს
-ეს უს არის რაც მე მგონია. აქ როგორ შემოხვედი... როდის მოიპარე ... და ბოლოს დემეტრეს ბოლო ხმაზე ყვირილი.. მე მალე მამა გავხდები! ცრემლები.... და ბევრი კოცნა მუცელზეე... ბედნიერი ვიყავი... იმდენად რომ მთელს დედამიწას გავუზიარებდი...

* * *
საშინელი ორსულობა მქონდა, სად აღარ დავარბენინებდი საწყალ კაცს... ზოგჯერ შუა ღამე ტირილით ვიღვიძებდი და ჩემს ცრემლებზე ხო საერთოთ ირეორაა..რა აღარ გავაჩენიე და არ ვიცი ასე გადავიტანეთ ეს ორსულობაა.... შემდეგ იყო ბავშვის გულისცემა, ტირილი... ოფლით დაცვარული სხეული, მეგობრების ჟრიამული და დიდი სიყვარული....
-ახლა უკვე ჩემს განკარგულებაში ხარ.... შუა საქმის დროს დაიწყო ბავშვმა ტირილიი...
-დემე ბავშვი ტირის გამიშვი
-მე მიკეთებ მამა ამას

დემეტრეს უკმაყოფილო სახე... ბავშვის ,,დროული'' ტირილი დაა მაინც ბევრი სიყვარული....
იყავით ხალხო ბედნიერები, შეიყვარეთ , და გააბედბიერეთ თქვენი თავიც და სხვებიც... ეს ცხოვრება ხანმოკლეა ჩხუბისთვის....

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი !


ეს ისტორია ძალიან პატარამ დავწერე და მეტი ბავშვურობა იგრძნობა , თუმცა ამ საიტზე მისი სრულად დადების მიზეზი ის არის, რომ პირველად, სწორედ ამ ისტორიით გამიცნო მკითხველებმა, ამ ისტორიით შევუყვარდი მათ, მე კი ისინი, ამოიტომ გადავწყვიტე და სრულად დავდე, იმედია გაიხსენებთ თქვენს sad writer_ს...
ახალი ისტოიის დადებისგან თავს ვიკავებ რადგან მინდა სრულად დავდო, თანაც რელური მიზეზი რომ ვთქვა მეშინია რომ არ მოგეწონებათ ამიტომ მითხარით დავდო თუ არა