დღეს 22 თებერვალია, დღე როცა დავიბადე, ისევ არავინ მყავს გვერდით , არადა რამდენჯერ მიოცნებია, ოჯახზე, მეგობრებზე, უბრალოდ ადამიანზე, რომელიც რთულ დროს გვერდში დამიდგებდა და მეტყოდა: ,,ესეც გაივლის ყველაფერი კარგად იქნება’’. იცით რამდენჯერ მიოცნებია ამ სიტყვების მოსმენა, მაშინაც კი, როცა ღამით კოშმარები არ მასვენებდა, მაშინაც კი, როცა სკოლაში ყველა დამცინოდა, მაშინაც, როცა ტალახს მესროდნენ, მაგრამ ყველაზე ძალიან მაშინ, როცა ოჯახმაც კი ზურგი მაქცია.
არა არ იცით! ეს უნდა გამოსცადო, მარტოობა საწამლავია, რომელიც მალევე ვრცელდება შენს სხეულში და დროზე თუ არ იმოქმედე სიცოცხლესაც დაემშვიდობები.
მე მოვკვდი!!! ელენა, რომელიც ჩემში ცოცხლობდა სადღაც გაქრა, დაიმალა, უბრალოდ გამოჩენის ეშინია. ეშინია რომ არ მიიღებენ, რომ გულს ატკენე, რომ ვეღარ გადაიტანს თავიდან იგივეს. მკვდრები არ ცოცხლდებიან, მაშესადამე ვერც მე გავცოცხლდები, მკვდრები არ ლაპარაკობენ და ჩემს ლაპარაკს რა აზრი აქვს. მკვდრები ვერაფერს გრძნობენ და მეც მკვდარი ვარ . მე აღარ დამრჩა გრძნობი, რომ ვინმეს გავუზიარო. იმედიც კი, რომელიც ბოლოს კვდება ჩემშემთხვევაში პირველი მოკვდა. მე თქვენ მომკალით თქვენ მაქციეთ ასეთად. მხოლოდ ერთი კითხვა მაქვს რატომ? რას მერჩოდით?
იცით რას მივხვდი? კითხვა, რომელზეც პასუხი არ გაქვს სხვას არასდროს არ უნდა დაუსვა. შეიძლება პასუხმა გული გატკინოს, შეიძლება მისმა წარმოთქმულმა სიტყვებმა მოგკლას. ამიტომ არ ვსვამ კითხვებს ვაკეთებ იმას რაც მომწონს და რასაც სწორად ვთვლი.
მე მომკლეს! ეს ორი თვისწინ მოხდა, როდესაც მითხრეს, რომ ჩემს ნაცვლად ავარიაში ილია დაიღუპა. ის არ უნდა მომკვდარიყო, ჩემს გადარჩენას ცდილობდა, იგი მე გადამეფარა, ახლა მე უნდა ვყოფილიყავი მიწაში და არა ის. ილია ერთადერთი ნათელი წერტილი იყო ჩემს ცხოვრებაში, ის მინათებდა ბურუსით მოცულ სამყაროს, ის იყო მიზეზი, რატომაც მიხაროდა დილით გაღვიძება, საჭმლის მომზადება, მისი ერთი გაღიმება, კოცნა, ჩახუტება, გამოხედვაც კი მთელს სიცოცხლეს მერჩივნა.
იცით მისი თვალები ღია ნაცრისფერი, გამჭვირვალე სარკეს გავდა, სადაც საკუთარ თავს ვხედავდი და ეს მაბედნიერებდა. მე მისი თვალები მიყვარდა, ისინი მორევს გავდნენ, რომელიც თავბრუს მახვევდა,გონებას მიბინდავდა, აზროვნებისა და მოქნედების უნარს მართმევდა. მისი ერთი გამოხედვაც კი საკმარისი იყო ჩემს ორგანიზმში ამ მორევის დასატრიალებლად.
როგორ გავიცანი? აუცილებლად მოგიყვებით.........
***********
ერთი წლის წინ........
***********
-ელენა! გაღვიძე გასაუბრებეწბაზე დაგაგვიანდება,-მაღვიძებს ჩემი ძმა.
-დემუშ ხუთი წუთიც რა-ვეუბნები და ბალიშს თავზე ვიფარებ.
-ლენა ადექი თორემ ნაადრევად დაგიდგება ზამთარი!-ამ სითყვების გაგონება და ჩემი საწოლიდან წამოფრენა ერთი იყოო, ყინულის აბაზანა ნამდვილად არ მინდოდა.
-დემუშ დედა და მამა სად არიან?-ვეუბნები სანამ სააბაზანოში შევალ.
-რავიცი. შეიძლება ტბილისში არიან ან აქ ბათუმში, არაა გამორიცხული -ამბობს სიცილით
-მოკლედ შენგან ადამიანი ვერაფეს გაიგებს-ვეუბნები და სააბაზანოში შევდივარ. ნახევარი საათის შემდეგ უკან ვბრუნდები და კარადას ვუახლოვდები, იქედან თეთრი კლასიკური სტილის შარვალს ამავე ფერის მაისურს ვიღებ და ტანზე ვირგებ, ჩანთას ვიღებ და ბინიდან გავდივარ.
გუშინდელი საშინელი ამინდის შემდეგ მზემ გამოანათა და ცხელა კიდეც, თუ გავითვალისწინებთ რომ ზამთარია ეს ცოტა გასაკვირია. ტაქსი არ გამიჩერებია, რადგან კომპანია სადაც უნდა მივსულიყავი ორი კვარტლის მოშორებით იყო. ფეხით გავუყევი გზას. თითქმის მივუახლოვდი კიდეც ქუჩის მეორე მხარეს ვაპირებდი გადასვლა, როდესაც ფეხი დამიცდა და იქვე არსებულ გუბეში ჩავვარდი.
-აი ყოჩაღ ელენა, სწორედ შენ შეიძლება ასე დაგმართნოდა,მაიც და მაინც გუბეს როგორ დაუმიზნე, არა მიზანი ყოველთვის მქონდა უნდა ვაღიარო, აი იღბალი კი არასოდეს, რავქნა ახლა ასე გასაუბრებაზე ვერ მივალ-ვბუტბუტებდი ჩემთვის და გუბიდან ამოსვლას არ ვჩქარობდი საკუთარ თავთან საუბრით გართულმა ვერ შევამჩნიე როგორ გაჩერდა ჩემს წინ მანქანა და იქედან ახალგაზრდა მამაკაცი ადმოვიდა.
-გოგონა შემიძლია დაგეხმაროთ?-მკითხა და მკვლელი მზერით შემომხედა. აი ისეთით ადამიანს რომ ერთ ადგილას გაგაშეშებს.
-ზებუნებრივი ძალები გაქვთ?-ვეკითხები სერიოზული სახით
-არა-მიჭრის მოკლედ
-მაშინ ვერ დამეხმარებით.-ვეუბნები და ისევ საკუთარ თავს ვლანძღავ-არადა სიარული 2 წლისამ ვისწავლე, როგორ მოვახერხე რომ ახლა ამ გუბეში გომბეშოსავით ვზივარ. გამართლებაცაა და გამართლბაც. ან გასაუბრება თან დილით რა უბედურებაა, ასე ხო არ ვიჩქარებდი, ნეტა ვინაა ამ კომპანიის მფლობელი მაცოდინა რა . საერთოდ იცის ძილი რა ხილია. ეგ ალბად მამალზე ადრე დგება და ქათამზე ადრე იძინებს. დარწმუნებული ვარ ერთი გათამამებული, ზმანზე აწყობილი იდიოტი იქნება, სიმდიდრეში რომ ცურავენ ტვინი კი ზღვის ფსკერზე აქვთ დამარხული. ზღვა ახლა მართლაც კარგი იქნებოდა, მაგრამ თებერვალია და გავცივდები-ჩქარა ვსაუბრობდი და ჩემს წინ მდგომ მამაკავს ყურადღებას არ ვაქცევდი.
-გოგონა გაცივებით ნამდვილად გაცივდებით თუ მანდ ნებივრობას გააგრძელებთ-მითხრა და ხელი გამომიწოდა. მე მაშინღა ვიკადრე შეხედვა.
-არ ინერვიულო მკურნალობის ხარჯებს თქვენ არ გადაგახდევინებთ.-ვეუბნები და ხელს ვკიდებ. ფეხზე წამოდგომაში მეხმარება- არა ჩემნაირი უმადური ადამიანი მეორე არ მოიძებნება, ხალხი ქვეყნის მეორე ბოლოში მიდის ტალახის აბაზანების მისაღებად და ათასებს ხარჯავენ მე კი სრულიად უფასოდ მივიღე აბაზანა ისე რომ არსად წასვლა არ დამჭირდა და ვწუწუნებ კიდეც აშკარად დაუნახავი ადამიანი ვარ. -ვაგრძელებ სკუთარ თავთან საუბას.
-მოკეტე და გამომყევი!!!-დაიყვირა მწყობრიდან გამოსულმა
-უკაცრავ....
-ჩაჯექი მანქანაში!!-მითხრა მკაცრი ტნით
-მე არ მინ....
-სულ ფეხებზე ეგ, ჩაჯექი მანქანაში!-იმდენად შეუვალი იყო რომ შემეშინდა, აღარაფერი მითქვამს ისე ჩავჯექი მანქანაში. გამიკვირდა რამ გამოიწვია მისი ხასიათის ასეთი ცვლილება, ზრდილობიანი ჯენტლმენი უცებ მოძალადედ გადაიქცა,
-ბოდიში მანქანის სავარძელი დაგისვარე, იმის იმედი არ გქონდეს, რომ გაგიწმენდ რადგან ჩემი ნებით არ ვზივარ ახლა აქ.-ვუთხარი, როგორც კი მანქანა დაძრა
-კარგი-მითხრა და მანიშნა რომ, საუბარი დასრულებულია.
-ღმერთო ჩემო რა სუნი ამდის, გეგონება ღორებთან მეძინაო, ისე მათთან რომ დამეძინა საკითხავია გაღვიძებას თუ შევძლებდი. დილით ალბად ჩემს ძვლებს იპოვიდნენ, არა ძალიან იდიოტური სიკვდილია, ამ საქციელით მაქსიმუმ კომედი არხზე მოვხვდებოდი, არა ეს კომედი არხიც ძალიან მაგარია უნდა ვაღიარო, ესმით იქ მომუშავეებს იუმორი. მე იუმორის მეფეებს ვუწოდებდი მათ. მე კიდევ იუმორის გარე ბიძაშვილის ქვისლის მეზობლის ახლო ნათესავი ვარ, არა ახლა იმ კომპანიის დირექტორის სახე მანახა, რომ არ მივედი გასაუბრებაზე ალბად ცოფებს ყრის, ცოფიან ძაღლებს ვერ ვიტან და არც ეგ კაცი მომეწონება. არა საიდან დავასკვენი რომ კაცია, იქნებ ქალია ან სულაც ორივე ერთადაა, ისე კომპანიაზე ,,ლავიჯი’’ რამ დაარქმევინათ. სახელიდან ჩანს რა დირექტორიც ყავთ-საუბარი ძლიერი დამუხრუჭების ხმამ შემაწყვეტინა.
-შეგიძლია გაჩუმდე? თავი ამატკივე-მეუბნება და ჩემსკენ ტრიალდება. მე მის თვალებს ვხედავ, ღია ნაცრისფერი ძალიან ლამაზი, მაგრამ ცივი.
- თუ გაიხედავთ მარცნივ აფთიაქს დაინახავთ, მიბრძანდით იყიდეთ წამალი, დალიეთ და გაგივლით, თუ არ გაგივლის ესეიგი ნერვოზი გაქვს და ექიმს ეჩვენე, ისე ჩვენი ექიმების გადამკიდე არ გამიკვირდება სიმსივნე აღმოგაჩნდეს, მერე დაიწყება ქიმიოთერაპიები ერთ ან ორ წელიწადში მოკვდები კიდეც. შენს საფლავზე კი მიაწერენ:,, გარდაიცვალა თავის ტკივილით“, ისე შეიძლება შაკიკი აღმოგაჩნდეს. ამ უკანასკნელის აღოჩენის ალბათობას გამოვრიცხავ, მაგრამ კაცმა არიცის რახდება,ან იცის და არ ამბობს, ისე რომ გაკვირდებით ნერვოზის ნიშნები აშკარად გაქვთ. შეკრული შუბლი, განრისხებული თვალები, მოკუმული ბაგეები. ეს ღვედი რომ არა და ის ფაქტიც რომ გოგო ვარ დარწმუნებული ვარ სიამოვნებით მომკლავდით, მერე ციხეში აღმოჩნდებოდით, მაგრამ განძრახ მკვლელობისთვის სამუდამო პატიმრობას მოგისჯიან მაგას კიდევ სიმსივნით სიკვდილი სჯობია-ვტიტინებ ხუთი წლის ბავშვივით.
-გადადი მანქანიდან.-მეუბნება და ღვედს თვითონ მიხსნის
-რატომ უნდა გადავიდე? ან სად მოვედით? იქნებ გეკითხა მინდოდა თუ არა წამოსვლა? მაგრამ მაგასაც მოფიქრება უნდა, შენ კიდე ფიქრისთვის სად გცალია თავი გტკივა და ზედმეტად ხომ არ გაირჯები. ისე გამაგებინა მაინც რატომ გტკივა ეგ თავი. დარწმუნებული ვარ ტვინის ნაცვლად თაგვის სორო გაქვს თავში, ხოდა ხანდახან ეს თაგვები ზარებს რეკავენ შენს თავში და მაგიტომ გტკივა, რასაკეთებ ? ხო გაიქეცი მიდი მიდი წადი, იდიოტი ხეპრე ეს ძალით წამომათრია სად კაცმა არ იცის, ეი რას აკეთებ , ხელი გამიშვი დამსვი სიარლი ვიცი მამუნტო , გორილა დამსვითქო, ჩემითაც ვივლი კი მსიამოვნებს ხელის გულზე რომ მატარებენ, მაგრამ მხრებით ტარება არაა სასიამოვნო,
-აირჩიე რომელიც გინდა-მეუბნება მიწაზე მაბრუნებს და ბუწიკებისკენ მანიშნებს
-უკაცრავად, მაგრამ არაფერსაც არ ავარჩევ. მითუმეტეს შენთან ერთად მეტი საქმე არ მაქვს . კაი მე არ მაქვს საქმე, მაგრმ შენ მაინც არ გეჩქარება? წადი საქმეს მიხედე თორემ უფროსმა ჩემს გამო რომ გაგანთავისუფლოს ნამდვილად ვერ გადავიტან. არ იფიქრო გულზე დამარტყამს უბრალოდ შენ მომკლავ და ეგაა. მე კიდე ჯერ ძალიან ახალგაზრდა ვარ სიკვდილისთვის, ჯერ მუშაობაც არ დამიწყია, პირველი ხელფასი არ ამიღია შეყვარებულიც არ მყოლია, არ გავთხოვილვარ, არა რომ ვუფიქრდები რამდენი რამე არ გამიკეთებია თავი ბოლო დონის ზარმაცი მგონია.
-ღმერთო შენ დამეხმარე-თქვა და ხელი ჩამკიდა. მერე კი ერთერთი მაღაზიისაკენ წამიყვანა
-ხომ ვთქვი არ მინდათქო! არ ვიყიდი არაფერს, ნუ მიმათრევ!
-რათმაუნა შენ არ იყიდი. ფულს მე გადავიხდი და ჩემი ნაყიდი გამოვა, ახლაკი მიდი აარჩიე ბევრი დრო არ მაქვს-რაღაცის თქმას ვაპირებდი, როდესაც ჩვენთან კონსულტანტი მოვიდა.
-მოგესალმენით, მე მარი ვარ რით შემიძლია დაგეხმაროთ?-თქვა დამზერა ტანისამოსს მიაპყრო.
-კაბის არჩევა მინდა, გასაუბრებაზე რომ გამომადგეს-ვეუბები და მზაკვრულად ვუღიმი
-კარგით წამობრძანდით-მეუბნება და წინ მიდის, ჩემი ეგრედწოდებული უტაქტო გორილა კი შემოსასვლელში დავტოვეთ
-უკაცრავად გოგონა ამ ტანსაცმლის მაღაზიას უკანა კარი აქვს?-ვეკითხები როგორც კი ვჩერდებით
-დიახ აქვს
-შეგიძლიათ დამეხმაროთ? ამ მამაკაცმა ძალით მომიტაცა და აქ მომიყვანა. ჩემი ცოლად მოყვანა უნდა მე კიდევ არ ვიცნობ სხვა მიყვარს, შეგიძლიათ აქედან გამაპაროთ, მას კი არაფერი არ უთხრათ სანამ არ იკითხავს-ვეუბნებ და ცრემლიანი თვალებით ვუყურებ მსახიობი ვარ ქუულ
-ღმერთო ასეთები ისევ ხდება, რა საშინელებაა, წამობრძანდით რათქმაუნდა დაგეხმარებით- მეუბნება და უკანა გასასვლელისკენ მიდის, მაღაზიიდან გამოსვლის შემდეგ ტაქსის ვაჩერებ და ბინაში ვბრუნდები
სახლში მისული მაშინვე სააბაზანოში შევდივარ შხაპს ვიღებ პირსახოცს ვიფარებ და ოთახში ვრუნდები. დღევანდელ მოვლენებს ვიხსენებ და მეცინება წარმომიდგეია იმ გორილას რა სახე ექნება იქ რომ ვერ მიპოვოს
ფიქრი მობილურის ხმამ გამაწყვეტინა ეკრანს რომ დავხედე მაშინვე ვუპასუხე
-ძვირფასო დედიკონა დედა, გაგახსენდათ რომ შვილები გყავთ და მოგენატრეთ, თუ იმის გამო რეკავთ რომ გაარკვიოთ ხომ არ მოვკვდით და დაისვენე ჩვენგან-ვეუბნები და ვიცინი
-ძირზე გაქვს მოსაჭრელი ეგ ენა
-ხო მერე საერთოდ ვეღარ მომიშორებ ისევ შენი პრობლემა გავხვდები მუნჯს ვინღა მითხოვს და დავრჩები შინაბერა
-რაქენი გასაუბრებაზე
-რაუნდამექნა, ისე ზოგადად რას აკეთებენ გასაუბრებაზე როგორც ვიცი ბავშვებს,
-ელენა ეგრე ნუ ხუმრობ
-იცი დედა ანიკო სულ შენ გგავს
-ვინაა გოგო ანიკო
-უი დედიკო არიცი მოვკლავ დემეტრეს ყველაფერს როგორ გიმალავს მისი ცოლია, ახლა შეგიძლია არ იდარდო ანიკო გვივლის სამივეს
-ვინ სამივეს
-მე დემუშას და მათ შვილს პატარა ლაშიკოს, დედა, აქ ხარ, დედა გესმის, ამ მომენტისათვის აბონენტი დაკავებულია დემეტრეს გალანძღვით დარეკეთ მოგვიანებით მანამდე კი გაქცევის გეგმა შეადგინეთ ან ანდრძი დაწერეთ თორემ დემეტრეს ვერ გადაურჩებით-ვიცინი ტანისამოს ვიცმევ და სამზარეულოში გავდივარ .
დილიდან არაფერი მიჭამია ჭამი კი ის არის რაზეც უარს არასდროს არ ვიტყვი ნუ ჭამა სულ სხვაა როგორც ბალი. მაცივრის კარი გამოვაღე და იქ როგორც კი ტორტი დავინახე ჩემი ტკბილეულის გიჟი მეგობარი თამო გამახსენდა.მობილური ავიღე და დავურეკე
-გისმენ ელო-ჩამძახა ტელეფონში
-მისმენ კი არა გოგო მაცივარში უზარმაზარი შოკოლადის ტორტი ვიპოვე და რა მოვუხერხო არ ვიცი-ვეუბნები და ვიცინი
-ოჰო მოვალ 10 წუთში და ერთად მოვიფიქროთ-ისეც მყვება სიცილში
-გელოდები-ვეუბნები და ტელეფონს ვთიშავ
თამუნა კვარაცხელია 22 წლისაა ჩემი საუკეთესო მეგობარია უნივერსიტეტში გავიცანი ერთმანეთი ბიზნესს ვსწავლობდით ორივე. ერთმანეთი პორველ კურსზე გავიცანით კარგად შევეწყვეთ და მას შემდეგ ერთად ვართ.
თამო მართლაც ათ წუთში მოვიდა როგორც კი კარი გავაღე მაშინვე სამზარეულოსკენ წავიდა
-აბა საადაა ტორტი
-მაცივარში-ვეუბნები და ვიცინი სიტყვა შოკოლადი მასზე ცუდად მოქმედენს აზროვნების უნარს კარგავს
-შენ ხო შეჭამ საყვარელო-მეკითხება თამო
-შენ თუ გადაგირჩა ერთი წაჭერი შევჭამ
-რას დგახარ მანდ დახურე კარები და მოდი ვჭამოთ თან გასაუბრებაზე რა მოხდა მომიყევი-მეუბნება და ტორტს ჭრის
-რა უნდა მომხდარიყო-ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი ბევრი იცინა
-ელო დამიჯერე მის ადგილას მე რომ ვყოფილიყავი ენას ამოგგკეჯდი ამდენი არასოდეს გილაპარაკია და აინაზღაურე ერთად ხო-დამცინოდა თამო
-აუ მეც არ ვიცი რა დამემართა უბრალოდ ლაპარაკის ხასიათზე დავდექი მინდოდა და მორჩა
-კაი და სადმე რომ გადაგეყაროს ისევ მერე რას შვრები
-რავი ვილოცებ სიკვდილის წინ -ვეუბნები და ახლა მე ვიცინი
-სვანეთში წამოხვალ-თემა შეცვალა თამომ
-კაი რა ახლა თან სვანეთი ზაფხული მაინც იყოს
-ჩემები გერმანიაში მიდიან მე არ მინდა იქ ამიტომ სვანეთში მგზავნიან ბებიასთან მე კიდევ იქ შენს გარეშე რა უნდა გავაკეთო წამოდი რა გთხოვ-კატის თვალებით მიყურებდა თამო
-კაი ხო ჩემებს ვკითხავ და თუ გამომიშვეს წამოვალ
-ლენა შენ ნორმალური ხარ გოგო სად ხარ გამოდი უნდა მოგკლა-მესმის ჯერ კარის გაღების შემდეგ კი ჩემი ძმის ყვირილის ხმა
-რატომ მკლავ ნაადრევად რა დავაშავე -გამოვიშტერე უცებ თავი
-გოგო დედას რა უთხარი მომკლა ლამის შენ ოჯახის სემარცხვენელოო და რა არ მეძახა რა უთხარი-მძვინვარებდა ჩემი ძმა
-კარგი რა დემუშ ვიხუმრე-მივხვდი რომ სულელური ხუმრობა გამომივიდა და სატირლად მოვემზადე
-გოგო ასეთი რა იხუმრე ლამის მიწასთან რომ გამასწორა დედამ- ტონს არ იცვლიდა
-ვუთხარი რომ ცოლი მოიყვანე და უკვე შვილიც გყავდათ-ვთქვი და თამოს ამოვეფარე
-ოხ ლენა და ოხ დედაჩემო, თამუნა გამოდი უნდა მოვკლა ეს მატყუარა
-არა თამო არ გახვიდე
-თანუბა გამოდი
-არ გახვისე თამო
-ახლა გაჩერდით ორივე და მაცალეთ ტორტის ჭამა-ამგოგს და ტორტის ჭამას აგრძელებს
-არ მითხრათ რომ მაცივარში რომ ტორტი იყოო იმას მიირთმევთ
-გეტყვით იმას მივირთმევთ-ამბობს თამო
-ეს ტორტი დათას დაბადებისდღისთვის ვიყიდე
-კაი დამშვიდდი ახალს იყიდი-(თამო)
-დემუშ თამო სვანეთში მიდის ბებიასთან და მეც გავყვები რა თან ნერვებს აღარ მოგიშლი- ვეუბნები და კატის თავალებით ვუყურებ
-კარგი წადი ოღონდ ჭკვიანად იყავი -მარიგებს ჩემი ძამიკ -მე გავდივარ ტორტი უნდა ვიყიდო თქვენ როდის მიიხართ?
-ხვალ დილით-მოკლედ უებნება თამო
-შენ გოგო მალე ძროხას დაემსგავსები -წაკბინა თამოც
-შენ შენს პრესებს მიხედე-არ დააკლო თამომ
მოკლედ თამომ როგორც კი ტორტის ჭამა დაასრულა მალევე წავიდა მე კი სამზარეულო მოვაწესრიგე და ბარგიდ ჩალაგება დავიწყე. საღამოს უკვე მზად იყო ჩემი ბარგი. საწოლზე დავწექი ლეპტოპი ავიგე და ცოტა ხნიტ ცჰემს სოციალურრ ქსელს ვეწვიე მალევე დამირეკა გუგამ ვიდეოთვალით გუგა ჩემი მეორე ძმაა ის კიდევ ნამდვილი ბაბნიკია მექალთანე ერთი წლისწინ წავიდა და ჯერ არ ჩამოსულა არც აპირებს მემგონი
-აუ გუგა ჩამოდი რა მომენატრე -ვეუბნები აცრემლებული
-მანდ რა უნდა გავაკეთო ტო-ამბობს და იცინის
-მანდ რას აკეთებ?
-მაგას ვერ გეტყვი სირცხვილია-გუგა
-ფუ ეს უზრდელი ეგა მე და თამო სვანეთში მივდივართ იცი-დავიწყე შორიდან ხო გუგას და თამოს ერთმანეთი უყვრთ მაგრამ როგორც ორი სულელი არცერთი აპირებს აის გამჟღავნებას
-სვანეთში ზამთარი გოგო რა გინდათ-წარბები შეკრა უცბბ გუგამ
-რა უნდა გვინდოდეს თამო ხო დაინიშნა და მისმა საქმრომ ბება მინდა გაგაცნოო თამომ კი მარტო მეცხვენიაო და მეც გამიყოლა-დავფრქვი ახალი ტყუილი
-ამის დედაც! რა თქვი გოგო! რას ნიშნავს დაინიშნა! მე რატომ არ ვიცოდი ამის შესახებ!-დაიწყო ღრიალი გუგამ
-შემთხვევით გერმანიაში რომ ხარ მაგიტომ ხომარა ან რაშენი საქმეა ჩემი დაქალი რას იზამს-გავბრაზდი მეც
-მერე ერთხელ მაინც ვერ იტყოდი ამის შესახებ
-რატო ინტერესდები შენ ან რას მიყვირიხარ ვერგავიგე ? პირიქით უნდა გაგიხარდეს მისი ბედნიერება
-კარგი ნახვამდის-მითხრა და გამითიშა ასე ბატონო გუგა ასე მოგიხდება არ დამიტანჯა დაქალი ახლა ხომ მაინც იკადრებს ჩამობრძანებას
მშვიდად დავიძინე დილიტ კი თამო დამადგა თავზე
-ელო გაიღვიძე მივდივართ-უშედეგოდ ცდილობდა ჩემს გაღვიზებას
-აუ რომელი საათია დამაძინე რა-ვეუბნები და ბალიშს თავზე ვიფარებ
-ელო კაი რა ადექი დავაგვიანებთ და სირცხვილია მე მღვიძავს უკვე და შენ რატო უნდა გეძინოს-მიტხრა და საბანი ამხადა
-ოხ თამო ოხ კაი ხო ვდგები -ვეუბნები საწოლიდან ვდგები და ზლოზინით მივდივარ სააბაზანოში ნუ დილის პროცედურებს მალევე ვითავებ ვიცვამ ბარგს ხელს ვკიდებ და ქვევით ჩავდივართ. საბედნიეროდ თამოს მანქანა ყავს და ავტობუსით მგზავრობა არ მოგვიწევს. ბარგი საბარგულში მოვათავსეთ მანქანაში ავსხედით და სვანეთისაკენ წავედით.
მე როგორც მგზავრობის მოყვარულმა მალევე დავიძინე. სულ ასე მემართება როდესაც ვიცი რომ სჰორს მივდივარ. არვიცი რამდენი ხანი მეძინა მაგრამ გონს მხოლოდ მაშინ მოვდივარ როცა თამო მაღვიძებს
-ელო გაიღვიძე რა მანქანა გაგვიფუჭდა და ვერსადაც ვერ წავალთ-ამბობს ანერვიულებული ხმით
-რა თქვი გოგო იმედია ბებიაშენის სახლთან ახლოს ვართ-ვეუბნები და გაღვიზებას ვკადრულობ
-სვანეთში კი ვართ მაგრამ ჯერ მხოლოდ სოფელ ისკარში ბებია კი მაზერში ცხოვრობს-ამბობს მოწყენილი
-აი ხომ ვამბობდი რა იღბალი მაქვს კაცმა არ შემეცილოს-ვამბობ და მანქანიდან გადავდივარ
-ჩემი მობილურის ელემენტი დაცლილია და შენი მათხოვე რა
-მანქანაშია და აიღე ვინმეს დავურეკოთ აბა აქ ხომ არ დავრჩებით-ვწუწუნებ მე
-ელო შენი მობილურიც დასატენია -ამბობს და მანქანას ეყრდნობა
-აქ დარჩენას ნამდცილად არ ვაპირებ მანქანა ჩაკეტე და გამოადგი ფეხი აქვე ახლოს იმედია სოფელი იქნება და ერთი დგით ვინმე შეგვიფარებს ორ უსახლკაროს-ვამბობ და წინ მივდივარ
ნახევარ საათინი უშედეგო სიარულის შემდეგ გავჩერდით და დასვენება გადავწყვიტეთ
-შენიბრალიარა დავტეულიყავით ბათუმში რა გვინდოდა რომ ავიტეხეთ სვანეთი-არ ვწყვეტ წუწუნს
-წუწუნს ჯობია რამე მოვიფიქროთ თორემ ჩემი კუჭი უკვე წითელს ანთებს-ამბობს თამო და მუცელზე ისვამს ხელს
-არა მეტის ღირსი ვარ შენ რომ დაგიჯერე, მანქანა მაინც არ დადის ამ სოფელში ან ავტობუსი რომ გავყვეთ-უკანასკნელ იმედს ვეჭიდები
-დადის ალბად მაგრამ როდის არ ვიცი-ამბობსს თამო მეკიდევ ყურადღებას არღარ ვაქევ გაბრაზებული მივდვარ წინ
-მაინცდამაინც შუა სვანეთში უნდა გავჭედილიყავით. ვიღაც ნამდვილად დამცინის, ყველაფერი სასწაული მე რატო მემართება, ყველა უბედურებამ პირი შეკრა და ჩემს წინააღმდეგ გაერთინდა.
-ელო მოდი ჩაჯექი- მესმის თამუნას ხმა მეც ინსტიქტურად ვტრიალდები უკან-რას დგახარ გოგო მოდი მალე ეს სიმპათიური მამაკაციც მაზერში მიდის და გაგვიყოლებს-სხვა რა გზა მქონდა. სწრაფად მიუალოვდი მანქანას და ისე დავიკავე ჩემი ადგილი მძღოლისთვის არც შემიხედავს.
ხუთი წუთის განმავლობაში არაფერზე ვფიქრობდი და ღრმად ვსუნთქავდი ნაცნობი სურნელი რომ ვიგრძენი მხოლოდ მაშინ ვიკადრე თვალების გახელა და მძღოლს შევხედე. ხომ ვამბობ უიღბლო ვართქო ის გორილა აღმოჩნდა რომელსაც გამოვეპარე.
-ოღონდ ეს არა. ხომ შეიძლება ერთი დღე ისე გავატარო რომ რაიმე ცუდი არ მოხდეს. -ვწუწუნებ ჩემთვის
-თავი მეტკინა-აღმოხდა გორილას
-თავის ტკივილთან დაკავშირებით ჩემი მოსაზრება მოისმინე უკვე განმეორება ცოდნის დედააო გამიგია მაგრამ იმედია იმდენად წკუასუსტი არ ხარ რომ რაც გითხარი დაგვიწყებოდა. ისე მაგ დაავადებას სკლეროზი ქვია და არც გამიკვირდება რომ აღმოგაჩნდეს, ყველგან შენ როგორ უნდა გადაგეყარო მითვალთვალებ თუ რახდება - თამოს გაკვირვებულ სახელს ვაიგნორებ და ტლიკინს განვაგრძობ
-ოდესმე გაჩუმდები-დასვა იდიოტური კითხვა
-ეგ შენი საქმე არაა. სხვათაშორის შენი პირით არ ვსაუბრობ და თუ გაწუხებ შეგიძლია მუსიკა ჩართო ან ყურსასმენები გამოიყენო ან კიდევ მშვენიერი გამოგონება ყურის ბალიშები.არჩევანი დიდი გაქვს ოღონდ სწრაფად აირჩიე თორემ სად სეუძლია შენს სათუთ ნერვებს ამდენის ატანა. მახსოვს შენი სათუთი ნერვების გაწყვეტას რა შედეგიც მოყვება. ზრდილოიანი ადამიანი უცებ მოძალადედ გადაიქცევი ტრანსფორმერი ხარ ისე კარგი მურთფილმია ეგ უნდა ვუყურო ერთ დღეს
-ეს სულ ამდენს ლაპარაკობს-ეკითხება ახლა თამოს
-არასდროს-ჩამიშვა თამომ გორილას ჩაეცინა იდიოტს ჩაციებაც კი უხდება
-გაპარვის ოსტატიც ხომ არაა-აი ახლა გავაღებ მანქნის არებს და გადავხტები იმედია თამო არაფერს იტყვის
-არა გუშინ გაეპარა მხოლოდ მისი თქმით ვიღაც გორილას-ამბობს და იცინის-მაგრად ვიხალისე ისე იმ ბიჭის ადგილას რომ ვყოფილიყავი მივახრჩობდი ამას
-თამო ხო გაინტერესებდა ვინიყო ის გორილი ახლა შენსწინაშეა და შეგიძლია გაიცნო მე კიდევ ვილოცებ სიკვდილისწინ-თვალები დავხუჭრე და მანამ არ გამიხელია სანამ დნანიშნულების ადგილას არ მივედით
მანქანიდან გადმოსულმა ვიკადრე არემარესთვის თვალის მოვლება. უდიდესი სიხარული ვიგრძენაი რამოდენიმე საათის წინ რომ ვბრაზობდი საერთოდ გადამავიწყდა. თოვლით დაფარაული მთები და მასში ჩაფლული პატარა სახლები ისეთი საიცარი ხედი დაგაიშალა ჩემს თვალწინ რომ ასე მგონია სვანეთზე დამოკიდებული გავხვდი.
*********
ნოსტალგია შემომაწვა ეს მოგონებები დღემდე არსებობს ჩემში დღემდე ენით აღუწერელ ტკივილს იწვევს, ვიცი რომ ამ დროის უკან დაბრუნება შეუძლებელია და ეს მტკივა გესმით, ამბობენ დრო ყველაფრის მკურნალიაო მაგრამ არ დაუჯეროთ ეს ასე არ არის დრო არაფერს კურნავს მითუმეტეს ჭრილობებს არ ახორცებს იგი უბრალოდ გაიძულებს შეეგუო მწარე რეალობას, გაიძულებს შენს ყვეცნობიერში ღრმად დამარხო ასა თუ ის მოვლენა.
მე ვერ შევძელი ძნელია დაივიწყო როცა გულით გიყვარს, როცა იცი რომ მისგარეშე ნაბიჯს ვერ გადადგამ, წაიქცევი მიწაზე ძლიერად დაენარცხები ხალხი დაგცინის ზედ გადაგივლის და ამ დროს გვერდით არავინ გეყოლება ისეთი ვინც ხელს გამოგიწვდის და წამოდგომაში დაგეხმარება.
სვანეთში რა მოხდა? ყველაფერი...........
*********
-ელო ადექი რა გავისეირნოთ-ისევ მძინარეს მაღვიძებს თამო
-დავიღალე და გამოძინება მინდა გთხოვ რა ხვალე მოვიაროთ და ვნახოთ ყველაფერი-თამო მეთანხმება სხვათაშორის უბდა ავღნიშნო რომ დინა ბებო საოცრად თბილი ტკბილი და ჩასაყლაპი ქალი აღმოჩნდა
მეორე დილით სიზმარში მყოს თამო რომ დამაცხრა არწივივით თავზე და ჩამილეწა თითქმის ყველა საღი ნეკნი ვიკადრე თვალების გახელა
-გაგიჟდი ჩემი მოკვლა თუ გინდოდა რაიმე ნაკლებად მტკივნეული ვერ მოიფიქრე?-ვზმუი ტკივილისაგან
-ადექი გამოადგი ფეხი უკვე შუადღეა აქ დასაძინებლად კი არ წამოვსულვართ ძილი ტომ მდომებოდა საწოლი სახლშინ მქონდა-ამბობს და საბანს მხდის მეც მაშინვე ვდგები საწოლიდან და სააბაზანოში შევდივარ ნახევარ საათში უკვე მხად ვარ ისე თბილად მაცვია გეგონება გარეთ -50 გრადული ყინვა იყოს.
სახლს უკვე დიდი მანძილით ვიყაით დაშორებული როცა რამოდენიმე მეტრში ტბა შევნიშნე იმდენად მომეწონა რომ მისი ახლოს ნახვა მომინდა, თამო ძივს დავითანხმე
-კაი რა თამო მხოლოდ ხუთი წუთი -ვეუბნებოდი და კატის თვალებით ვუყურებდი-ხოიცი ახლა შენი მეგობარი კი არა სტუმარი ვარ სტუმარს კი უნდა ასიამოვნო
-კარგი კარგი ოღოდ მხოლოდ ხუთი წუთი-მე სიხარულისაგან კი არ დავდივარ დავხტივარ
ტბა მართლაც ლამაზი იყო რამოდენიფე ფოტოც კი გადავუღე და ეს მომენტი სამუდამოდ აღვბეჭდე ჩემი ტელეფონის მეხსიერებაში უკან გამობრუნებას ვაპირებდი სჰემთხვევით ერდობის მოლიპულ ნაწილზე ფეხი რომ დამიცდა და რამოდენიმ წამში ტბაში აღმოვჩნდი. პირველი რაც ვიგრძენი ეს იყო სიცივე ყინულივით ცივი აღმოჩნდა ტბა მერე კი ენით აღუწერელი შიში სიკვდილის რომელიც უფროდა უფრო მიპყრობდა ამას ხელს ისიც უწყობდა რომ ცურვა არ ვიცოდი. მხოლოდ ის მახსოვს რომ წყალში ვიძირებოდი ვეღარ ვხედავდი მზეს რომელიც დილიდან ასე მცხუნვარედ ანათებდა ვერც თამოს რომელიც შიშისაგან ერთ ადგილს მიეყინა. ფილტვები მარილიანი წყლით მევსებოდა ვცდილობდი წყლიდან ამოსვლას მაგრამ ამაოდ უაზროდ ვაფართხალებდი ხელფეხს აქეთ იქითბოლოს კი ამ ყველაფრისგან ძალაგამოცლილმა გონება დავკარგე.
არვიცი რამდენ ხანს ვიყავი გათიშული, თვალები რომ გავახილე ჩემს გვერდით ტირილისაგან თვალებ დასიებული თამო მეწვა,გონებაში აღმიდგა გადატანილი და შემამცივნა ღმერთს მადლობა გადავუხადე რომ არ გამწირა და სიცოცხლის უფლება მომცა
-თამო კი გძინავს მაგრამ გაიღვიძე რა მშია მე-დავიწყე წუწუნი როგორც ყოველთვის არ მინდოდა ვინეს მითუმეტეს კი თამოს ჩემი ცუდად ყოფნის გამო თავი დამნასავედ ეგრძნო
-ელო გამოფხიზლი, იცი როგორ შემაშინე, ლამის სენსგამო მეც დავიხრჩე-მაშინვე წევს თავს როგორც კი ჩემი სიტყვები ესმის
-მოიცა არ მითხრა რომ შენ გადამარჩინე და არა ვიგაც პრესებიანმა მაჩომ როგორ მინდოდა-ვამბობ და ვიცინი
-მე არ გადამირჩენიხარ, ილიამ გადაგარჩინა სხვათაშორის ისიც პრესებიანია და აი მაჩოს შენ რას ეძახი ეგ არ ვიცი
-ვინაა გოგო ილია ?-ვეკითხები დაბნეული არ მახსენდება ასეთი არავინ
-მოიცა რა ეძახი შენ ხო გორილას-თქვა და სიცილი დაიწყო -სხვათაშორის ახლაც გარეთ დავტოვე და მგონი ისევ აქაა
-რააა, ღმერთო მოვმკვდარიყავი და იმ გორილას არ გადავერჩიე რა იქნებოდა, მისი პირიდან რა ამოვა ახლა სიცოცხლით ვარ ვალში მასთან-ვამბობ ა თეატრალურად ვიცინი
-სულელო ადამიანმა სიკვდილს გადაგარცჰინა სენ კიდევ არ უფასებ, ეს უზრდელობაა მადლობა მაინც გადაგეხადა-გაბრაზდა თამო
-კარგი ხო გადი რამე მოამზადე რა მშია და თუ ის ვაჟბატონი ხო ილია აქ ბრზანდება უთხარი შემოვიდეს, არ მოვკლავ-თამო მაშინვე დგება და გარეთ გადის მე კიდევ ვაანალიზებ რომ ის რომ არა ახლა საწოლის ნაცვლად კუბოში ვიქნებოდი სინდისმა შემაწუხა და გადავწყიტე მადლობა გადამეხადა.
რამოდენიმე წუთში ბატონი ილია მართლაც გამოჩნდა, არა მე კი ვერ ვხედავდი მაგრამ ნაბიჯების ხმაზე რაღაცნაირად ვხვდებოდი რომ ის იყო,ან მინდოდა რომ ყოფილიყო,ჯერ კარზე ფრთხილად დააკაკუნა მერე კი თცითონაც გამოჩნდა
-შეიძლება შემოვიდე?-მეკიტხება არა ეს ადამიანი მე გამაგიჟებს უფრო სწორად ამ ადამიანის ხასიათის ცვლილება
-შემოდი-ვეუბნები და გონებაში სირტვებს ვალაგებ და ვაკოწიწებ, ისიც არ აყოვნებს და შემოდის საწოლის კიდესთან ჯდება და ინტერესით მაკვირდება -ასე ნუ მიყურებ არ ვაპირებ რაიმე სისულელის თქმას უბრალოდ მადლობა მინდოდა მეთქვა ჩემი გადარჩენისთვის
-არაფრის, ის გავაკეთე რაც საჭიროდ ჩავთვალე-ამბობს და მზერას არ მაშორებს იცით როგორ მიყურებს აი მარტო მზერით რომ უნდა დაგეპატრონოს. მე კი ეს მზერა მაგიჟებს მერე მაწითლებს და ჩემდა უნებურად თავს დაბლა ვხრი რომ ეს სიწითლე ვერ შეამჩნიოს
-ასე ნუ მიყურებ-ვეღარ გავუძელი მის მწველ მზერას და მაინც ვუთხარი
-დამნაშავე არ ვარ შენ მიწვევ, უფროსწორად სენი ორი საკუთრებიდან ერთ ერთი-ამ სიტყვების გაგონებისთანავე ტანზე ვიხედები და გამოჩენილ მერდს დავცქერი სწრაფად ვიფარებ საბანს, სირცხვილისგან სად გავიქცე კიარადა სად დავიმალო აღარ ვიცი სახეზე უფრო ვწითლდები რომ მახსენდება ილია ჩემს მკერდს ხედავდა. იღბალი რომ მაქვს ეს მემგონი ავღნიშნე უკვე ხომ დაკვირვებული მეგონა აქამდე ჩემი თავი მაგრამ აღმოჩნდა რომ ესეც აღარ ვარ
-ელენა სულ გაწთლდი სიცხე ხომ არ გაქვს-მეუბნება და ირონიულად იღიმის
-მშვენივრად ვარ მადლობა უკვე გადაგიხადე ახლა კი მიბრძანდი ჩემი ოთახიდან-ვამბობ ნირწამხდარი
-არ გეგონოს რომ რაც გააკეთე დამავიწყდა -აი ამ სიტყვების გაგონებას კი ნამდვილად არ ველოდი
-უკაცრავად მაგრამ ღირსი იყავი არამკითხე მოამბესავით ჩაერიე ჩემს საქმეში მერე მიყვირე ძალით ჩამტენე მანქანაში და ბოლოს გინდოდა ძალით მეყიდა რაიმე ამიტომ რასაც დათესავ იმას მოიმკი
-სასჯელი ჯერ ამ რომიფიქრებია ამიტომ მშვიდად იყავი-მეუბნება და ოთახიდან გადის
ილია ცუდი არასდროს ყოფილა სასკელიც არ ჰქონია ცუდი მახსოვს მხოლოდ ის მითხრა რომ მას სახლში გავყოლოდი . არვიცი რატომ მაგრამ მისდამი ნდობა გამიჩნდა ვიცოდი რომ ცუდს არაფერს მოიმოქნედებდა.
იმედები არც გამიცრუა შეიძლება პირდაპირ რომ ეთქვა არ დავთანხმებულიყავი. მან დედამისი გამაცნო, დედა რომელიც სიმსივნეს ებრძოდა.ძალიან თბილი და კეთილი ქალი აღმოჩნდა სათნო და მრავლისმეტყველი ღიმილით. ოთახში როგორც კი შევედით და საწოლში მწოლიარე დავინახე მაშინვე გული შემეკუმშა
-ილია შვილო მოხვედი-გაისმა მისი ხავერდოვანი და ნაზი ხმა
-დედა სტუმარი გვყავს გაიცანი ეს ელენაა-ქალი თვალებს ახელს და ღიმილით მაკვირდება მე კი ვწითლდები და თავს დაბრა ვხრი ეს ჩვევა უნდა მოვიშორო- ელენა ეს კი დედაჩემია ნატა
-სასიამოვნოა ქალბატონო ნატა თქვენი გაცნობა-ვეუბნები ზრდილობიანად და ვიღიმი -გამოჯამრთელებას გისურვებთ
-შვილო მე ვეღარ გამოვჯამრთელდები ექვსი თვე ან უფრო ცოტა დამრჩა -ქალბატონი ნატა ჩემი მეგობარი გახდა . ხო გიკვირთ ალბად ის ნამდვილი მეგობარი გახდა მე და თამო ამ ამბის შემდეგ ხშირად ვნახულობდით.
სვანეთში ორი თვე დავყავით. სანამ წავიდოდით ნატას მონახულება გადავწყვიტე თამო ბარგს ალაგებდა ამიტომ მარტო წავედი. იქ მისულს სახლის კარი ღია დამხვდა რაც ძალიან გამიკვირდა უცებ საშინელებები ამომიტივტივდა თავში ამიტომ დაუკითხავად შევედი სახლში უცებ საუბრის ხმა მომესმა, სიტყვები ძალიან მკაფიოდ მესმოდა ნატა და ილია ჩხუბობდნენ
-შვილო ხომ იცი რომ ბევრი აღარ დამრჩა მალე წავალ ამსამყაროდან და მინდა დამშვიდებული წავიდე-ნატას ხმა ხრიწიანი გაუხდა ის ტიროდა
-დედა ეს აღარ გაიმორო, შენ არ მოკვდებ გესმის, ამას არ დავუშვებ-სასოწარკვეთილი ყვიროდა ილია მეტკინა მისი ტკივილი მეც მეტკინა
-ვერაფერ ვერ შეცვლი შვილო. სჯობია მას შეეგუო მერე უფრო რომ არ გეტკინოს, მაპატიე კარგი რომ გტოვებ სულ მარტოს რომ გტოვებ, მაპატიე შენს ქორწილს რომ ვერ დავესწრები შენს შვილს რომ ვერ ავიყვა ხელში მაპატიე სვილოს რომ ვეღარ დაგიძახებ და ისიც დედის დაძახების ბედნიერებას რომ გართმევ მაპატიე რომ ჩემი წასვლით გულს გტკენ -ცრემლეებმა თავისიტ იწყეს წამოსვლა კარებთან ჩავიკეცე და პირზე ხელი ავიფარე რომ ჩემი ტირილი არავის გაეგონა ამ დიალოგმა შემძრა ძირეულად სეარყია ჩემი გრძნობები, პირველად ვიგრძენი საყვარელი ადამიანების დაკარგვის შიში და დამიჯრეთ ამაზე საშინელი გრძნობა არ არსებობს შიგნიდან გჭამს.
-დედა ასე არ შეიძლება,მე მჭირდები გესმის მჭირდება რომ იცოცხლო, შენღა დამრჩი მარტო შენ თუ დამტოვებ მე რა გავაკეთო რატომ გავაგრძელო ცხოვრება ვის გაუზიარო ბედნიერება მწუხარების დროს ვის ჩავეხუტო ვინ დამარიებს და ვინ დამიდგება გვერდით წაქცეულს ვინ წამომაყენებს
-ამიტომ მინდა შვილო რომ ცოლი მოიყვანო მარტო რომ არ დარჩე მინდა გამოვცადო ბედნიერება რასაც საკუთტარი შვილის ქორწილი და დაოჯახება ქვია განა ბევრს ვითხოვ, ვინმე კარგი გოგო მოიყვანე შვილო ცოლად
-არ მჭირდება ცოლი დედა არა-შეუვალი იყო ილია
-ჩათვალე ეს ჩემი უკანასკნელი თხოვნაა
-დედას ამას რატომ მიკეთებ ხომიცი რომ შევასრულებ ხომიცი შენ რომ მითხრა გაუჩენეს გავაჩენ, თუ გინდა პირველივე შემხვედრს მოვიყვან ცოლად-ილია უკვე დედის საწოლთან იყო ჩამუხლული მისი ხელი თავის ხელებში მოექცია და კოცნიდა
-პირველივე შემხვედრი არ მინდა, მინდა რომ ელენა მოიყვანო ცოლად ძალიან კარგი გოგოა რაღაცით მე მგავს ჩემს ახალგაზრდობას მაგონეს-ჩემი სახელის გაგონებაზე შევკრთი გამიკვირდა მაგრამ სულგანაბული ველოდებოდი ილიას პასუხს
-ის ამას არასოდეს დასთანხმდება, ვერ მიტანს-ასე ფიქრობს მეწყინა ნეტა იცოდეს რომ არ მძულს
-იქნებ ჯერ მისთვის გეკითხა თანახმა თუ არა
-დედა ის არ დათა.......
-თუ ბატონ ილიას პრობლემა არ აქვს მე თანახმა ვარ-ამ სიტყვებით მინდოდა ნატას უკანასკნელი თხოვნა სემესრულებინა, ვიცი შეიძლება არასწორად ვიქცევი მაგრამ მომაკვდავის უკანასკნელ სურვილს ვერ წავუყრუებდი.
-ელენა შენ არ ხარ ვალ.....
-მე უკვე გადავწყვიტე-ამით საუბარი დავასრულეთ
თამოს ყველაფერი მოვუყევი მისმა რეაქციამ კი გამაოცა
-ელენა ვიღაც ქალის ახირების გამო ცხოვრებას დაინგრევ
-მე ასე გადავწყვიტე
-ჩემი იმედი არ გქონდეს მე მივდივარ ჩემი გითხარი და თუ გინდა სულ კლდიდან გადამხტარხარ თავით-ამ სიტყვებთ დამემშვიდობა ბარგი აიღო და წავიდა მეგობრობაზე სულ სხვანაირი წარმოდგენა მქონდა მეგონა რომ თამო მაინც გამიგებდა და მხარს დამიჭერდა, ახლა მივხვდი რომ ნამდვილი მეგობარი არ ყოფლა ისე წავიდა უკან არც კი მოუხედავს. თანაგრზნობა და ადამიანის დახმარება არ შეუძლია ისეთი მეგობარი კი რომელიც მარტო ლხინის დროს ჩნდება არ მჭირდება
ჩემი გადაწყვეტილება ყველამ აითვალისწუნა მშობლებმა და ჩემმა ძმებმაც რომლებისგანაც ამას არ მოველოდი მშობლებმა მაშინვე მომკვეთეს ოჯახიდან ზურგი მაქციეს მარტო დამტოვეს ახლა რეალურად ვიაზრებდი რისი ეშინოდა ილიას,მაგრამ ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში ბოლომდე ვიყავი დარწმუნებული. იმედი მქონდა რომ გამიგებდნენ და ჩემს გადაწყვეტილებას პატივს სცემდნენ,მაგრამ ამაოდ ასე არ მოხდა, ჩემმა მშობლებმა ილია მაშინვე აითვალისწუნეს დასანახადაც კი ვერ იტანდნენ, არჩევანის გაკეთებაც კი მაიძულეს. ყვეაზე მეტად კი მაშინ მატკინეს გლი როდესაც მითხრეს რომ მე მათი შვილი აღარ ვიყავი რომ ისინი შევარცხვინე მათი სახელი ლაფში ამოვსვარე.
********
ახლაც კი როდესაც ილია აღარ არის მაინც უშვერი სიტყვებით მოიხსენიებენ მას, არშემიძლია ამის მოსმენა მათი მოსმენა არ მჯერა რომ ასეთები არიან, მაგრამ ხელს მაინც ვერ ვკრავ ისინი ჩემი მშობლები არიან. ფიქრებში წასულს ტელეფონის ხმა მაბრუნებს რეალობაში
-გისმენ ქალბატონო ნანა-ვპასუხობ დედაჩემს დედას ნიკას გარდაცვალების დღიდან აღარ ვეძახი ამას არ იმსახურებს
-ელენა დღეს ჩვენთან ამოდი-თბილი ხმით მესაუბრებოდა
-არ მინდა საკუთარი დაბადებისდღე ჩავიმწარო ამიტომ სახლში დავრჩები -ვამბობ კატეგორიულად
-ამოდი რაღაც გვინდა რომ მოგიყვეთ-ამბობს და მითიშავს მეც სხვა გზა არ მაქვს იძულებული ვარ წავიდე
ტანისამოს ვიცვლი თეთრ კლასიკურ შარვალს და ამავე ფერის მაისურს ვირგებ ქურთუკს და ჩანთას ხელს ვკიდებ და ბინიდან გავდივარ ტაქსის ვაჩერებ და მისამართს ვეუბნები, 20 წუთიანი მგზავრობის შემდეგ როგორც იქნა მივდივარ ჩემი მშობლების კორპუსამდე ლიფტი როგორც ყოველთვის დღესაც არ მუშაობს ამიტომ მეხუთე სართულამდე ფეხით ავედი და კარებზე ფრთხილად დავაკაკუნე. კარი გუგამ გამიღო, სახლში შესულს მაშინვე მომხვდა თვალში უცხო ადამიანები
-ელენა მოხვედი შვილო მოდი დაჯექი მინდა მამაშენის ბიზნესპარტნიორი ბატონი ზაზა ჯაში და მისი შვილი სანდრო გაგაცნო -ახლა მივცხდი სემი აქ ყოფნს მიზეზს დედაჩემს ჩემი ხელმეორედ გათხოვედა აქვს განზრახული რით ვერ მშვიდდება ეს ქალი არ მესმის
-ქალბატონო ნანა იმიტომ მოვედი რომ მითხარით რაღაც საქმე მაქვსო თუ ესაა მხოლოდ შენი საქმე მე წავალ-ვეუბნები და კარებისკენ მივდივარ
-მოიცადე პირველი მე დადაშენი ვარ მეორეც დიახ ესაა ჩემი საქმე და მესამე არსადაც არ წახვალ-ხმას აუწია ნანამ
- პირველი უკვე აღარ ხარ დედაჩემი ეს უფლება დიდი ხნის წინ დაკარგე მეორეც შენი საქმე სულ ფეხებზე და მესამეც შენ ჩემი არავინ ხარ რომ განსაზღვრო წავალ თუ არა გემით თქვენ ყველამ ჩემზე უარ დიდი ხნის წინ თქვით და ეს კარგად გაიხსენეთ ახლა კი შემეშვით დამაცადეთ ჩემი ცხოვრებით ვიცხოვრო, ჩემს ცხოვრებაშ ნუ იქექებით ნუ მახვევთ თქვენს აზრებს თავს ნუ ცდილობთ ჩემში ნიკა აღმოფხვრათ ეს შეუძლებელია გესმით ნურც მის შეცვლას ცდილობთ მდიდარი მამიკოს ბიჭებით გესმით, ეს ჩემი ცხოვრებაა და ჩემი გადასაწყვეტია გავაგრძელებ მას თუ ერთხელ და სამუდამოდ ბოლოს მოვუღებ ამ გაუსაძლის ტანჯვას-თვალებიდან ცერემლები მომდიოდა უკვე აღარ ვსაუბრობდი არამედ სასოწარკვეთილი ვყვიროდი-თქვენ კი ჩემო ძმებო ახლა მე მცხვენია თქვენი და რომ ვარ გახსოვთ ბავშვობაში რას მეუბნებოდით ცხოვრებამ ზურგი რომ გაქციოს ყველამ რომ ტალახი გესროლოს ჩვენ მოგწმენდ იმ ტალახს და ჩვენ დაგიბრუნებთ ცხოვრებისადმი რწმენასო ასე ასრულებთ არა დანაპირებს ამდენად ვღირვარ თქვენთვის ხომ ასე ამტკიცებთ ჩემდამი სიყვარულს ხომ აღარასდროს დამიძახოთ და მე თქვენი და აღარ ვარ ჩემთვის აღარც თქვენ არსებობთ -უკან მოუხედავად მივრბივარ ბინიდან აღარ შემიზლია ეს საშინელებაა კორპუსიდან გამოვდივარ და ტაქსში ვჯდები
-საით ქალბატონო-მეკითხება მძღოლი
-შეგიძლიათ უმისამართოდ იაროთ ფულს გადაგიხდით-მძღოლი მეთანხმება და მანქანას ძრავს მე კი ისევ მოგონებების სამყაროში ვიკარგები
*******
ჩვენი ქორწილი? მოკრძალებული იყო ჩვენ ჯვარი დავიწერეთ იქვე სოფლის ეკლესიაში არასდროს დამავიწყდება ილიას ანთებული თვალები და მასში მოთამაშე ჭინკები აქამდე ისინი არასდროს შემინიშნავს მისი გამოხედვა მათბობდა და ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში მარწმუნებდა
-ელენა ჯერ კიდევ არ არის გვიან შეგიძლია უარი თქვა-საკურთხეველთან მდგომს მეუბნება ილია
-შენზე ვთქვა უარი? არასოდეს-ვეუბნები და ხელს ვკიდებ
ამ დღის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა
-ილო მოდი რა-ვეძახი სამზარეულოდან
-ახლა რაღა გააფუჭე-მესმის მისი სიცილნარევი ხმა
-ძალით არ მინდოდა თვითონ გატყდა-ვეუბნები და სამზარეულოსი შემოსულს მისი საყვარელი ჭიქისკენ ვანიშნებ
-ოღონდ ეს არა, გამასწარი აქედან-მეუბნება ღიმილით
-ჩემპიონი ვარ სირბილში ილო- ვეუბნები და მაგიდის ირგვლივ ვიწყებ სირბილს ისიც უკანს მომსდებვს და ასე სიცილით გადის მთელი ხუთი წუთი მე რომ იღბლიანი ვარ იცით ხოდა გატეხილი ჭიქის ნამსხვრევს დავაბიჯე ფეხი და წავიქეცი-აუჩ ფეხი
-ელენა კარგად ხარ რა მოხდა-შეშინებული მიახლოვდება ილია
-შენი ჭიქის ბრალია სად უნდა გატყდეს არ იცის -ვამბობ და ვიცინი
-მოდი ჭრილობას დაგიმუშავებ-რატომღაც სულ აღარ ეცინება გორილას საძინებელში ავყავარ საწოლძე მაწვენს და კარადიდან აფთიაქის ყუთს იღებს და გვერდით ჯდება ჩემს ფეხს ხელებში იქცებს მე მისი შეხებისგან ჟრუანტელი მივლის სულ მიკვირდა და ახლაც მიკვრს როდის მოვასწარი მისი შეყვარება
-არაფერია ისეთი მალე მომიეჩება სხვათაშორის მიყვარს წითელი ფერიც იცი სისიხლიც მიყვარს რატომგაც მსიამოვნებს მისი ყურება, გაიღიმე რა ისეთი არაფერია მალე მორჩება საოპერაციო ხამ არ ვარ ნუ ხარ გაუცინარი ხელმწიფე, ისე ეგ კარგი ზღაპარია ჩვენს შვილებს აუცილებლად მოვუყვები ტყუპები მინდა გოგო ბიჭი გოგო მე უნდ მგავდეს ნატას დავარქმევ ბიჭი კი შენ უნდა გგავდეს ანდრეას დავარქმევ რა კარგად ჟღერს არა ნატა და ანდრეა დადეშ.....-სიტყვის დასრულება არ დამცალდა ისე დამაცხრა ტუჩებზე რა ვიგრზენი ? ნამდვილი ფეივერკი იყო ჩემს გონებაში იმდენად მომთხოვნად მკოცნიდა რომ აზროვნების უნარს ვკარგავდი კიდევ კარგი ვიწექი ტორემ დავეცემოდი ალბად
-ვერ წარმოიდგენ შენი შემთხვევით ნათქვამი სიტყვებით როგორ გამაბედნიერე-მითხრა როგორც კი ჩემს ბაგეებს მოშორდა მერე კი შუბლზე დამიტოვა ცხელი კოცნის კვალი
-ილია მიყვარხარ-თითქმის ჩურჩულით დასცდა ჩემს ბაგეებს ეს სიტყვები
-გაიმეორე რაც თქვი-მითხრა აღელვებულმა
-ვთქვი რომ უტაქტო სვანი მოძალადე გორილა შემიყვარდა-ვამბობ და ვიცინი
-კომპანია ლავიჯის დირექტორი მე ვარ-ამბობს და იცინის მოიცა ეს რა შუაში იყო. გამახსენდა ღმერთო ჩემო-ხო ცოფიანი არ ვარ ეს იქედან დავადგინე რომ გიყვარვარ, ტვინი რომელიმე ზღვის ფსკერზე არ დამრჩენია, არც მდიდარი მამიკო მყოლია ხო ქატამივით ადრე არ ვიძინებ
-და ეს რას ნიშნავს?
-იმას რომ სამსახურში მიმავალმა გუბეში სასაცილოდ მჯდომი გოგონა დავინახე რომელიც საკუთარ თავს ლანძღავდა, ვაღიარებ მაშინვე მომეწონე და ხმა რომ ამოიღე მაშინ ვინანე ჩემი გადაწყვეტილება ყველა მონოლოგში მლანძღავდი ერთითემიდან მეორეზე გადადიოდი უაზროს დაუბრობდი, ერთ წუთში ჩემი მოკვლაც და ციიხეში ჩასმაც კი მოახერხე. მაღაზიიდან რომ გაიპარე ეგ ბოლო წვეთი აღმოჩნდა მაშინ გავიფიქრე ეს გოგო ან ჩემი იქნება ან არავისთქო შენნაირად არავინ მოქცეულა გესმის. სვანეთის გზაზე მიმავალი რომ დაგინახე ვიფიქრე ტუზი დამეცათქო მონატრებული მქონდა შენი ტლიკინი. აი ტბაში რომ დაგინახე აც კი დავფიქრებულვარ შემეშინდა იცი შენი დაკარგვის შემეშინდა ერთი ნახვით შემიყვარდი დედოფალო ელენა. ჩემს ცოლობას რომ დათანხმდი მაშინ გონებაში მემგონი ყველა სახის ფეივერკი ათქდა. ეს იმას ნიშნავს რომ მეც მიყვარხარ ეს არდაგავიწყდეს არასდროს, ყოვრლთვიშ შენს გვერდით ვიქნები და დაგიიცავ.
********
-უკაცრავად ქალბატონო მრიცხველი უკვე 50 ლარს აჩვენებს-ჩამესმის ტაქსის მძღოლის ხმა და თვალებს ვახელ
-შეგიძლია კომპანია ლავიჯში მიმიყვანოთ-ვეუბნები და მახსენდება რომ აქ მისი გარდაცვალების სემდეგ არ ვყოფილვარ
-დიახ რათქმაუნდა -ამბობს და მანქანას ძრავს
10 წუთში უკვ დანიშნულების ადგილს ვარ მძღოლს ფულს ვუხდი და ტაქსიდან გადმოვდივარ. ქუჩის მეორე მხარეს ვაპირებ გადასვლას როდესაც ფეხი მიცდება და იქვე არსებულ გუბეში ვვარდები
-აი ბედიც ამას ქვია რა ნორმალურად სიარულიც კი არ ვიცი, რა უბედურებაა-ვლანძღვ საკუთარ თავს
-გოგონა შემიძლია დაგეხმაროთ-ეს ხმა ეს სიტყვები მხოლოდ ერთ ადამიანს ეკუთვნის თავს მაღლა ვწევ და ღმერთო ჩემო ილიაა, ის ცოცხალია არ მომკვდარა ჩემს წინ დგას მაგრამ უემოვიო ტვალებით მიყურებს, მისი თვალებია მისი სახე ყველაფერი მისია მაგრამ ის გრძნობა არაა მის თვალებში საკუთარ გამოსახულებას ვერ ვხედავ, მწყინს მტკივარ რომ ეს ასე არ არის ამავდროულად კი ჩემზე ბედნიერი რავინაა ის ცოცხალია, ამდენი ხნის განმავლობაში ჩემთან იყო სულ ახლოს მე კი ერთხელაც ვერ შევხვდი.
-ზებუნებრივი ძალები გაქვთ-ვსვამ ნაცნობ კითხვას და პასუხის მოლოდინში სუნთქვასაც კი ვწყვეტ. ეს ხომ შეუძლებელია
-არა-ისევ იგივე პასუხი და გონებას ვკარგავ
**********
რა მოხდა ორი თვის წინ
მე და ილია ისევ სვანეთში ვიყავით ნატას ჯამრთელობის მდგომარეობა უარესდებოდა დედაჩემმა დამირეკა
-ელენა მამაშენს გულის შეტევა აქვს საავადმყოფოშია ჩავთვალე რომ უნდა გცოდნოდა-მეუბნებოდა აფორიაქებული ხმით
-რომელ საავადმყოფოსჰი როგორ მოხდა ეს რა მოუვუდა-სასოწარკვეთა შემერია ხმაში
-არვიცი ალბად რამეზე ინერვიულა გთხოვ ჩამოდ-მეუცხოვა მისი ტონი მაგრამ მამას მდგომარეობის გამო ყურადღება არ გამიმახვილები
-კარგი მოვდივართ-ვეუბები და მობილურს ვთიშავ . ილიას ყველაფერს ვუყვები და ვთხოვ საჭესთან მე დამსვას ისიც მისრულებს თხოვნას
საღამო იყო სვანეთიდან რომ წამოვედით ძალიან წვიმდა ჩაინისსლა კიდეც თითქოს ამინდიც რაღაც უბედურებას გვიქადდა არვიცი რატომ მაგრამ უცებ ანდრეა მძღოლის ანუ ჩემ კუთხეს აღმოჩნდა გადამეფარა და მაგრად ჩამეხუთა წამით ვერ მივხვდ ეს რატომ გააკეთა მაგრამ მერე შეჯახება მოხდა დავინახე მანქანა როგორ ამოყირავდა მერე გავითისე აღარაფერი მახსოვს. გონს საავადმყოფოში მოვედი მშობლბმა მითხრეს რომ კომაში ვიყავი ერთი კვირით მითხრეს რომ ილია გარდაიცვალა მისი საფლავი მაჩვენეს და ამით მორჩა . მერე იყო დაუსრულებელი გლოვა ყოველი გამის საფლავთან გათენება სიგიჟის ზღვარი,უამრავი ცრემლია მაგრამ ილია არ ყოფილა, დამაკლდა თითქოს სხეულიდან გული ამომგლიჯეს და გავარვარებულ ბუხარში შეაგდეს დაწვეს ნაფლეთებად აქციეს.
*********
გონს რომ მოვედი და თვალების გახელა ვიკადრე ყველაფერი სიზმარ მეგონა, საწოლზე წამოვჯექი და ოთახს მოვავლე თვალი ჩემს ოთახს არ გავდა ეს ნამდვილად არ იყო ჩემი ოთახი. საწოლიდან წამოვდექი თავი ძალიან მტკიოდა თავბრუსხვევაც მაწუხებდა მაგრამ ისე მინდდა ყველაფრის გარკვევა რომ ოთახში ვერ გავჩერდებოდი. ოთახიდან გამოვედი და კიბეებს ჩავუყევი მისაღებში ვერ ვნახე ამიტომ სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი იქ დამხვდა მაგიდასთან მჯდომი ყავას მიირთმევდაა. ძალიან მომინდა რომ ჩავხუტებულიყავი მისი ტუჩები შემეგრძნო მონატრებული სურნელით გამევსო ფილტვები
-გაიღვიძეთ? თავს როგორ გრძნობთ-მისი ხმაც თურმე როგორ მაკლდა , სხეულში ჭიანჭველებმა დაიწყეს მოძრაობა, თურმე რამდენად მომნატრებია მაგრამ თქვენობით რატომ მესაუბრება ვერ მცნობს ნატამ მაივ არაფერი მოუყვა, ეს შეუძლებელია ასე ვივად ემოციის გარეშე საყვარელ ქალს ვინ ესალმენა გული მეტკინა აშინლად მეტკინა, გაუცხოებამ მატკინა გული.
-უკეთ ვარ, რა დამემართა?-ძალიან გამიჭირდა ამ ორი წინადადების თქმა. სხეულს ძლივს ვიმორჩილებდი,მასთან რომ არ მივსულიყავი, ჯერ ყველაფრის ნორმალურად გააზრებას ისედაც ვერ ვახერხებდი.
-გეწყინათ ზებუნებრივი ძალები რომ არ აღმომაჩნდა და გაითიშეთ-თქვა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა მივხვდი რომ რაღაც ისეთი მოხდა რაც მე არ ვიცოდი, ილიას ნამდვილად არ ვახსოვდი
-მადლობა რომ დამეხმარეთ-ვეუბნები და ცრემლების შეკავებას ვცდილობ
-ჩემს ადგილას ყველა ასე მოიქცეოდა-ამბობს და სკამიდან დგება
-კარგით მე წავალ აღარ მოგაცდენთ-ამს სიტყვებს კი ვამბობ მაგრამ წასვლა ყველაზე ნაკლებად მინდოდა
-გაგაცილებთ
-არაა საჭირო თვითონაც გავალ-ვამბობ და სამზარეულოდან გავდივარ მერე სახლიდანაც და ისევ ტაქსში ვჯდები
უაზრო გაურკვევლობისაგან თავი მტკივა უკვე რა მოხდა ილია თუ ცოცხალია მაშინ რა მოხდა გამოდის ჩემმა მშობლებმა მომატყუეს ეს რატომ გააკეთეს, რა დავუშავე შეიძლება მშობელს ასე არ უხაროდეს შვილის ბედნიერება, მათ მე გამწირეს, ტანჯვისთვის გამიმეტეს მაშინ როცა იცოდნენ ილო ცოცხაი იყო.
სახლში გამოფიტული დავბრუნდი ამდენი ერთიანად ამოხეთქილი ემოციისა გა გრძნობებისაგან გადაღლილმა სააბაზანოში შევედი შხაპი გადავივლე მერე კი დასაძინებლად დავწექი, მორფეოსის სამყაროში გადავეშვი გადავწყვიტე ხვალ დილით ყველაფერი გამერკვია, ერთხელდასამუდამოდ რა ჯანდაბა მოხდა.
მეორე დილით ძალიან ადრე გამეღვიძა დილის პროცედურები მოვამთავრ შავი მეხლებამდე ტანზე მოდგმული კაბა ჩავიჩვი ამავე ფერის ცექმები და ქურთუკი. ილიას ნახვა მინდოდა ძალიან მინდოდა ამიტომ კომპანიამდე მანძილი ფეხით დავფარე. გული ამიფრთხიალდა როცა განცხადება ვნახე კედელზე გაკრული მდივანს ეძებდნენ და გასაუბრებაც დღეს 10 საათზე იყო დანიშნული.ვაღიარებ თლად უიღბლოც არ ვოფილვარ კომპანიაში შევედი მიმღებში აცნობე რომ გასაუბრების თაობაზე ვიყავი მისული სულ ბოლო სართულზე გამგზავნეს დანიშნულების ადგილას მისულს კი იმდენი გოგო დამხვდა ცჰემი გადაწყვეტილების სისწორეში დავრწმუნდი ვერ დავუშვებდი რომელიმე მათგანს მის გარშემო ეტრიალა წარმოდგენაც კი ნერვებს მაწყვეტდა
-ასე როგორ შეიძლება იმის გამო რომ მამაკაცს თავი მოაწონონ ლამის შიშვლები არიან მოსულები სულ ცოტაც და მკერდს და უკანალს თავზე დააწყობს ალბად რა სშინელებაა ან ეს ესთი ტონა მაკიაჟი რა უბედურებაა უმაკიაჟოდ სადმე რომ შემხვდნენ ვერ ვიცნობ ამათ წვიმა არ ეყვარებათ, ღმერთო ან ეს 10 სამტიმეტრიანი ქუსლები რა უბედურებაა ციდან რამდენ მეტრზე არ ვიცი მაგრამ მიწიდან 3 მეტრზე კი არიან, ოხ ილო სულ შენი ბრალია ახლა აქ რომ ვარ როგორ მინდა ერთი მაგრად მოგცხო-ლიფტთან მდგონი ვტლიკინებ ჩემთვის ვერ ვამჩნევ როგორ მიახლოვდება ილია მემგონი ფარული ნიჭი აქვს, შეუმჩნევლად შეუძლია თავზე დაგადგეს როგორც კი დავინახე მაშინვე ენაზე ვიკბინე იმედია ბოლო სიტყვები არ გაუგია მეთქო მაგრამ მალევე გამახსენდა რომ მას არაფერი ახსოვს და სახიიდან დაძაბულობაც გამიქრა
-საინეტესოა ყველას ველოდი აქ თქვნს გარდა, საინტერესო მოსაზრებაც გაქვთ ამათთან დაკავშირებით-ამბობს და გადატყლარწული გოგონებისკენ მანიშნებს
-სხვისი საუბრის მოსმენა უზრდელობაა ამის შეხსენაბა არ უნდა გჭირდებდეთ დირექტორო-წამოვროშე სისულელე
-საიდან მიხვდი რომ დირექტორი ვარ?-გაუკვირდა
-შემთხვევით გამოვიცანი მეთქი რომ გითხრათ მოგატყუებთ თქვენმა საშვმა გაგცათ-ვუთხარი და შვებსგან ამოვისუნთქე კინაღამ გამომიჭირა არაფერი უთქვამს გზა გააგრძელა და კაბინეტს კარში გაუჩინარდა მალე
გოგნები ერთმანეთის მიყოლებით ცვლიდნენ ერთმანეთს მე კი ყველა მომსვლელს ვუთმობდი რიგოს არვიცი რატომ მაგრამ ისეთი შეგრზნება მქონდა თითქოს მე მელოდა და ამიტომ ვაწიანურებდი იქ შესვლას, ან რომ შევსულიყავი რა უნდა მეთქვა სივიც კი არ მქონდა წამოღებული. საათს დავხედე და მივხვდი ახლა თუა არ წავიდოდი დედაემს ვერ მივუსწრებდი და სიმართლესაც ვეღარ გავიგებდი ამიტომ ჩანთას დავავლე ხელი და სასწრაფოდ მოვშორდი იქაურობას
ქალბატონი ნანას სახლს რომ მიუახლოვდი და კარზე ვაპირებდი ზარის დარეკვას სწორედ ამ ბეოს გაიღო კარი,
-ქალბატონო ნანა კიდევ კარგი მოგისწარით თქვენთან სალაპარარაკო მაქვს და დარწმუნებული ვარ ეს თქვენც დაგაინტერესებთ
-ელენა რახდება სამსახურში მაგვიანდება-შეწუხდა ნანა
-სახლშია ყველა?
-კი რახდება -არ მოსწონს რომ გაურკვევლობაშია
-თუ შემომიშვებ გაიგებთ ყვლა -ვეუბნები და ირონიულ ღიმილს ვიკრავ სახეზე ნანა სახლში მატარებს -დაუძახე ყველას მინდა რასაც ვიტყვი ყველამ გაიგოს
ნანა ასრულებს ჩემს თხოვნას მალე შემოდის ოთახში სამი მამაკაცი მამაჩემი და ჩემი ორი ძმა მათ რომ ვუყურებ გული მტკივა, ვერ ვიჯერებ რომ ასეთი რამის გაკეთება შეეძლოთ ზიზღის გრძნობა მიჩნდება
-იმედია გვეტყვი რისთვის შეგვკრიბე ასე საჩქაროდ -მეუბნება მამაჩემი
-მე კი იმედი მაქვს თქვენ მეტყვით ყველაფერს , მეტყვით რა მოხდა ორითვის წინ, ოღონდ სიმართლეს მეტყვით გასაგებია. ერთხელ და სამუდამოდ ყველაფერს ფარდა აეხდება, რავიცი იქნებ შევძლო თქვენი პატიებაც, მინდა ყველაფერი ვიცოდე მინდა რაცარუნდა მტკივნეული იყოს ეს მინდა რომ ვიცოდე მე ხომ არაფერი დამისავებია რა მერჩოდით ასეთი ტკივილისთვის რომ გამიმეტეთ რას მერჩოდით აალგაზრდა გოგოს ოცნებები რომ წამართვით რას მერჩოდით ოჯახი რომ დამინგრიეთ რას მერჩორდით ცოცხალ-მკვდარი რომ მიმაგდეთ, რას მერჩოდით ჩემს გრძნობებს რომ ფეხით თელავდით რატომ გძულვართ მე თქვენი შვილი არ ვარ ყველა მშობელს უხარია შვილის ბედნიერება თქვენ კი მე ბედნიერების ულება წამართვით თქვენ ჩემი უბედურებით იკვებებით გსიამოვნებთ მომაკვდავს რომ მხედავთ
-ელენა არ გაქვს ასე საუბრის და მითუმეტეს მათი განსჯის უფლება-ხმა ამოიღო დემეტრემ
-პირიქით მაქვს ამის უფლება მათ მე მომატყუეს ცხოვრება დამინგრიეს ცოცხალი ადამიანი გამომაგლოვინეს ვიღაცის საფლავთან მათენებინებდნენ ღამეს როდესაც ილია ცოცხალი იყო იცოდნენ ყველაფერი იცოდნენ და დამიმალეს რატომ ამის გაგება მინდა ასე რატომ მომექეცით ოდნავადაც არ შეგრჩათ ადამიანობა საკუთარ შვილს ასე როგორ მომექეცით სინდისი საერთოდ არ გაწუხებთ -გემეტრესა და გუგას სახეზე გაოცება გამოესახათ მივხვდი რომ მათ არაფერი იცოდნენ
-დედა ეს სიმართლეა თქვი ჩუმად ნუ ხარ რასაც ელენა ამბობს სიმართლეა-ახლა გუგა აყვირდა
-არ არის ეს სიმართლე ილია მოკვდა შეიგნე ეს ერთხელ და სამუდამობ-როგორც იქნა ხმა ამოიღო დედაჩემა
-და გინდა თქვა გუშინ ილია არ მინახავს მასთან არ ვყოფილვარ სახლში არც დღეს მინახავს კომპანიაში და უბრალოდ ეს ყოველივე დამესიზმრა იქნებ გიჟადაც შემრაცხო ნანა
-ხო ცოცხალია მოგატყე მაგრამ ეს იმიტომ გავაკეთე რომ ბიზნესი გადამერჩინა ულუკმაპუროდ რომ არ დავრჩენილიყავით -ვეღარ მოითმინა და მაინც აღიარა ყველაფერი
-დედა ეს რაშუაშია, -ეკითხება გაკვირვებული გუგა
-კარგით ყელაფერს აგიხსნით მაგრამ არ გამაწყვეტინოთ-ამბობს ნანა ჩვენ თავს ვუქნებთ-ელენა შენი აზრით ოდესმე შენს გადაწყვეტილებას გავაპროტესტებდი ზურგს შეგაქცევდი რაიმე მიზეზი რომ არ მქონოდა მამაშენის კომპანია გაკოტრების პირას იყო ზაზა რომ მივიდა და გვითხრა შემიძლია დაგეხმაროთ და ამ უფსკრულიდან ამოგათრიოთ თუ ჩვენი ოჯახები დანათესავდებიანო. მას ერთადერთი სვილი ყავდა სანდრო და მივხვდ რასაც გულისხმობდა ამიტომ დავთანხმდი ვიცოდი რომ არავინ გიყვარდა და აზრს მარტივად შეგაცვლევინებდი. მაგრამ რომ დარეკე და გვითხარი ვთხოვდებიო თითქოს ურო ჩამცეს თავში მამაშენი და შენი ძმები დავარწმუნე რომ უსიყვარულოდ თხოვდებოდი რომ ილია გაიძულებდა მასზე დაქორწინებას და ამით ცხოვრებას ინგრევდი მაგრამ ვერაფერი გავაწყე შენ მაინც გათხოვდი. ზაზასთვის მიცემულ პირობას კი ვერ ვარულებდი. სამი თვის წინ ისევ შევხვდი ზაზას მან მითხრა რომ ერთადრთი გამოსავალია ილიას მოკვლა იყო ამიტომ ავარია დავგეგმეთ რას წარმოვიდგენდი საჭესთან თუ შენ იჯდებოდი ან ილია თუ გადარჩებოდა. საავადმყოფოში რომ მოვედით ილია ისევ ოპერაციაზე ყავდათ შე კი თავის თვინის შერყევა გქონდა და კოლასი იყავი. დემეტრე გუგათან გავგზავნე გერმანიაში ყურადღება რომ მიექცია ეს უბრალოდ მიზეზი იყო მამაშენი ადვილად დავარწმუნე რომ შენთვისვე აჯობებდა თუ გეტყოდით ილია მოკვდაო საფლავსაც გაჩვენებდით და ამით დასრულდებოდა ყველაფერი მდგომარეობიდან რომ გამოხვიდოდი მერე სანდროზე გაგათხოვებდით და ამით დამრთავდებოდა ყველაფერი მაგრამ ასე არ მოხდა -დაასრულა დედაჩემმა ამბის მოყოლა ვუსმენდი და არ მჯეროდა რომ ეს ქალი დედაჩემი იყო ქალი რომელმაც ცხრა თვე მუცლით მატარა გამზარდა სიარული მასწავლა ჩემთვის ყველაფერი გააკეთ და ბოლოს გამანადგურა
-ჩემს გაყიდვას აპირებდი ნანა, ფულის გამო ჩემს ძალით გათხოვებას გეგმავიდი, ფულის გამო ცოცხლად დამმარხე, ფულის გამო სიყვარული წამართვი,ფულის გამო ოჯახს დამაშორე იმედი მაქვს ერთ დღესაც ჩაიხრჩობი მაგ ფულში- ვუთხარი და სახლიდან წავედი ყურადღება არ მიმიქცევია ჩემი ძმების სიტყვებისთვის. მახრჯობდა უმოქმედობა, ის ტკივილი რასაც იმეგაცრუება ქვია
სახლში დაბრუნება არ მინდოდა ამიტომ პარკში წავედი სკამზე ჩამოვჯექი და მწარედ ავტირდი, ასე რატომ უნდა მომხდარიყო საკუთარი დადა რატომ უნდა მომქცეოდა ასე მიყურებდა როგორ ვნადგურდებოდი და ხმას არ იღებდა მისთვის ფული უფრო მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა ვიდრე ჩემი სუცოცხლე. ამ ამბავს ვერასოდეს დავივიწყებ ერთადერთი ის მახარებს რომ ჩემმა ძმებმა არაფერი იცოდნენ და ისინი ტყუილად დავადანაშაულე თურმე ისინიც დედაჩემის მზაკვრული მახეში გაებნენ
ცრემლები სევიმშრალე ჩემს თავს შევუძახე რომ ტირილი და გვემა საკმარისია არავის აღარ მივცემ უფლებას გული მატკინოს მითუმეტეს ჩემს ცხოვრებაში ცხვირი ჩაყოს ყველაფერს გავაკეთებ ილიამ რომ გამიხსენოს დავიბრუნებ შემს ადგილს მის გულსა და თვალებში.
სკამიდან წამოვდექი სახლში დავბრუნდი საბუთებიდან ერთი წლის წინ გამზადებული ჩემი სივი ავიღე და კომპანიისაკენ ავიღე გეძი მიმღებში ისევ ვუთხარი რომ დირექტორის ნახა მინდოდა მალევე მიმიყვანეს მის კაბინეტთან კარზე ფრთხილად დავაკაკუნე და როგორც კი შესვლაზე თანხმობა მივიღე მაშინვე შევაღე კარები
-შემოდი დაჯექი-მითხრა როგორც კი დამინახა
-მადლობა-ვუთხარ და მის პირდაპირ დავჯექი სკამზე
-აბა რამ შეგაწუხათ?
-მე გასაუბრებაზე მოვედი ვიცი ეს რამოდენიმე საათის უკან დაასრულეთ მაგრამ მაინც-ვუთხარი და ჩემი საბუთები დავაწყე მაგიდაზე
-აქ იყავი მაგრამ არ შემოხვედი მიზეზი არ ვიცი მარამ მიხარია რომ აქ ხარ-თქვა და ჩემი სივი აიღო -ელენა წერეთელი 22 წლის -კითხულობს ხმამაღლა
-უკვე 23. გუშინ კიდევ ერთი წელი მომემატა -დიდხანს აკვირდებოდა ჩემს სივს არვიცი რას ფიქრობდა
- მე ილია დადეშქელიანი ვარ თქვენ კი ხვალიდან ჩემი მდივანი იქნებით სამსახურში აყვანილი ხართ-წამოდგა და ხელი გამომიწოდა მეც მოვაქციე ჩემი მარჯვენა მტევანი მის ხელში დანამდვილი ელექტროშოკი მივიღე როგორ მომნატრებია ეს შეგრძნებაც კი ხელი ჩამოვართვი მის თვალებსი კვლავ შევნიშნე მოცეკვავე ჭინკები და სადღაც თვალის კუთხეში ჩემს გამოსახულებასაც მოვკარი თვალი გამახსენდა მისი სიტყვები ერთი ნახვით შემიყვარდი დედოფალო ელენა და მივხვდი რომ დასასრული სულაც არ ნიშნავს დასასრულს იგი რაღაც ახალის დასაწყისია .