მე ნენე გასვიანი ვარ 24 წლის.
ვსო მხოლოდ ეს, არც იმის სურვილი მაქვს გარეგნობაზე დავწერო რამე. "ჩვეულებრივი" ვარ რაა.
კიდევ 3 საათი გავიდა.. უაზროდ ვზივარ და იატაკს დავჩერებივარ.. უკვე ეს მომენტი აღარ მეზიზღება ანდა შეჩვევის მომენტია. აი მაგალუთად როცა რაღაც არ მოგწონს მაგრამ ყოველდღიურად უყურებ მერე თითქოს ეჩვევი და უკვე მოგწონს კიდეც, ნუ რაღაც ამდაგვარადაა????
შავი ფეხსაცმელი, რომელიც მიმტანებისთვისაა განკუთვნილი მოსვლის დღიდან საშინლად მიჭერს მაგრამ ეს ის მომენტია როცა ტკივილი გსიამუვნებს. მაზოხისტი ვარ? არა საკუთარი თავი მიყვარს თანაც არაამქვეყნიურად უბრალოდ ახლა ამ გარემოებას თუ შევხედავთ ეს ფეხსაცმელი შვებად მოგეჩვენებათ.
სიტყვა შვება რამდენი ხანია არ მითქვამს იმიტომრომ ჩემს ცხოვრებაში ამ შავი 2 ზომით პატარა ფეხსაცმელზე დიდი შვება არასდროს ყოფილა.
ხანდახან მონატრების ერთი დიდი ტალღა მივლის.. მთლიანად მწუწავს ..
არ ვიცი რა ან ვინ მენატრება მაგრამ მაინც მენატრება..
უკვე 2 საათია რაც ასე გაუნძრევლად ვზივარ.. არც განძრევას ვაპირებ მაგრამ დარო შემოდის..
-ნენჩ (საიდან მოიტანა ეს ნენჩ :დ)
-ხოო
მობეზრებულად ვპასუხობ ვოცი რაღაც სისულელეს იტყვის მაინც.
-ბოსი მოდისო
-ვინოო?
-ბოსიო
-ბოსი ის მათეო არაა?
-უფრო სწორად ბოსის ბოსი
-მერე მოვიდეს გული არავის გაუხეთქოს
-ნენ
-რა ხდება?
-მათეომ ყველა მიმტანს გვიბრძანა აი ესენი ჩაგვეცვა.
ზურგს უკან დამალული ხელი გამოსწია და განჭირვალე ნაკუწი მაჩვენა. ასე დავარქმევდი იმიტომ, რომ საჯდომსაც არ დაფარავს ალბათ იმდენად მოკლეა.
-ეგ რა გაგიჟდა?
-არ ვიცი ნენ მაგრამ მე ხომ იცი
-რა?
-სიფისმა რომ გაიგოს გამეყრება
-უიი
-რავქნა?
-ვითომ ცუდად ხარ გაენთავისუფლე და შენს სვლაშიც მე ვიმუშავებ.
-მართლა?
-კიი
ოდნავ ვაშორებ ბაგეებს ერთმანეთს და ვცდილობ გავუღიმო.
-მადლობა სასწაული ხარ
-გაიქეცი.
ისევ ვუღიმი და სკამზე ვჯდები.
ხელში გამჭირვალე ნაჭერს ვატრიალებ და სიცილი მიტყდება..
გავგიჟდი ალბათ, ან ვერ აღვიქვამ, რომ ეს მე უნდა ჩავიცვა.
უკომპლექსო ვჩანვარ არადა კომპლექსი მაქვს. არაფერი ისეთი რაც გამომწვევია მაგრამ მაინც..
უკვე 3 საათი გავიდა ყველა მოძრაობაშია.
ზოგი დახლთან დგას და იქაურობას ალაგებს უკვე მე-5 ზოგიც თავიანთ ოთახებში და იცვლიან.
ეჰჰ შედი ნენე შედი არ აგცდება ამის ჩაცმა. ჩემ თავს მოვუწოდებ და ჩემს ოთახში შევდივარ. სწრაფად გადავიძრე უნიფორმა და მერე ეს გამჭირვალე ნაკუწი გადავიცვი.
რაღაცნაირად მომიხდა..
ისევ გამეცინა რა სულელი ხართქო ჩემთავს მოვუწოდე და სარკის წინ ორჯერ დავტრიალდი.
---
ყველა ერთ მწკრივზე ვდგავართ.
ეს რისთვისაა საჭირო არ ვიცი მაგრამ კარი ოღება და ვიღაც შემოდის. არ ვუყურებ რადგან ვიცი სავარაუდოდ ბებერია. და ავისმომასწავლებლად უყურებს ეკას მკერდს. 4 ზომა აქვს და ყურადღებას სულ იქცევს. ალბათ ახლაც ასეა, თავს მოულოდნელად ვწევ და ვშეშდები. მე მიყურებს ოღონდ სად არ ვიცი სავარაუდოდ ფეხზე. და ფეხზე რა მჭირს? ჯანდავა ეს შრამი დამავიწყდა.
და ის? ის მოხუცი არაა ალბათ ასე 27 წლის იქნება.
ეს ისაა გუშინ რომ იმ კაცთან იყო. ნამდვილად ისაა.
-გამარჯობა ნეენე!
უცბად ისმის ქართული აქცენტით და ყველაფერი უკუღმა იწყევს ტრიალს!
---
იმედია მოგეწონებათ???? შემიფასეთ რა