#მთხრობელი. ????

5 თვის შემდეგ.

- ცოლად გამომყვები? - ეკითხება დემიანი ბაბის. ეს ისეთი მოულოდნელი იყო მისთვის კინაღამ მოაჯირიდან გადავარდა.
- ხუმრობ?. - ჰკითხა გაკვირვებულმა გოგონამ
- არა არ ვხუმრობ. ხვალვე დავიწეროთ ჯვარი. - ბიჭს თვალები ჰქონდა გაბრწყინებული, და მოუთმენლად ცმუკავდა ადგილზე.
- კარგი. - მოულოდნელად თქვა გოგონამ და როცა დემიენის თვალები დაინახა გულში სითბო ჩაეღვარა.
- რა?
- ცოლად გამოგყვები. - ბიჭს კისერზე ჩამოეკიდა და ტუჩებზე დაეძგერა.
- მიყვარხარ ბაბი, ისე როგორც არავის არავინ.
- მიყვარხარ უსასრულობამდე. - დიდხანს იდგნენ ასე ჩახუტებულები. იმ წამს მათ გარდა არავინ და არაფერი არსებობდა. ერთმანეთის გულებს უსმენდნენ და სიხარულისგან მეცხრე ცაზე იყვნენ. უყვარდათ ასე ბანალურად მაგრამ გულრწფელად.

. . .

მალევე დადგა ქორწილის დღეც ბარბის მეჯვარე რათქმაუნდა მართა იყო, რომელსაც გამობურცული მუცელი უფრო საყვარელს ხდიდა. ლუკა და სალომეც ჩამოვიდნენ. სალომე 4 თვის ფეხმძიმე იყო და ლუკას აქეთიქით დაარბენინებდა, აი მართას კი ძალიან უპრებლემო ფეხმციმობა ჰქონდა, ყველა ერთობოდა და მხიარულება, ბარბარესი და დემიენის ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი დღე იყო. სიყვარულით სავსე თვალებით შესცქეროდნენ ერთმანეთს და გული. სიხარულით ევსებოდათ.

. . .

2 თვის შემდეგ.
- ორსულად ვარ. - წამოიძახა უცებ ბარბარემ და ქმარს მიაშტერდა.
- რა? - მაშინვე ფეხზე წამოხტა ბიჭი. - იცოდე თუ მეღადავები მოგკლავ. - შეჰყურებდა მომლოდინე თვალებით გოგოს.
- არ გატყუებ. - უთხრა და წინ ორსულობოს ტესტი აუფრიალა. გახარებულმა ბიჭმა ბარბარე ხელში აიტაცა და იმდენი აბზღრიალა სანამ, თვითონაც არ დაეხვა თავბრუ.
- მიყვარხარ ბაბი, ყოველდღე მაბედნიერებ. - ბიჭი ისეთი გახარებული იყო მთელს ქალაქს მოსდო ამ ამბის შესახებ. ცოლს გვერდიდან არ შორდებოდა.
"რამე ხომ არ გინდა?"
"დაიღლები"
"მძიმე არ აწიო"
"წვენი დალიე"
"მკვეთრ მოძრაობებს ნუ აკეთებ" ეს და ამდაგვარი შეძახილები ყოველდღე, ბარბარას კი არ ბეზრდებოდა პირიქით გულში სითბო ეღვრებოდა ქმირს შემხედვარეს.

. . .

3 თვის შემდეგ ლუკას და ელენეს ბავშვი შეეძინათ, ბარბარამ აიტეხა უნდა წავიდეო. დემიენს ძალიან არ უნდოდა მისი გაშვება მაგრამ ვერაფერს გახდა, მეორე დღეს უკვე ისე შემოუტია ცოლის მონატრებამ, დაივიწყა ყველაფერი და საქართველოში წავიდა. ვერ წარმოედგინა თუ ასე მოენატრებოდა საქართველო. შემდეგ ტაქსი გააჩერა და ცოლს თავზე დაადგა ბიჭი. ბარბარე სიხარულისგან მეცხე ცაზე იყო. დემიენი მის ოდნავ წამოზრდილ მუცელს ეფერებოდა.
მაინც ერთად იყვნენ, ორივე უზომოდ ბედნიერი.
ერთ დღეს როცა ბარბარე სალომესთან და ბავშვთან მიდიოდა დემიენთან ერთად, სადარბაზოდას გასვლისას მათგან ცოტა მოშორებით მანქანამ მკვეთრად დაამუხრუჭა, დაბურული მინა ჩაიწია და იქიდან იარაღი გამოჩნდა. 1... 2... 3... და მანქანა ადგილს მოსწყდა. იქაურობა დემიენის განწირულმა ღრიალმა და ძირს დაგდებული ბარბარეს სისხლმა მოიცვა, ვერ აღგიწერთ რას გრძნობდა იმ წამს დემიენი, რომელსაც მთელს დედამიწაზე ყველაზე მეტად ის არსება უყვარდა რომელიც მის ფეხებთან სისხლის გუბეში ცურავდა,
სასწრაფოს მანქანების გამაგყრუებელი სირენის ხმა. 9 საათი მიმდინარეობდა ოპერაცია. 9 საათი დემიენისთვის საუკუნეზე მეტი გამოდგა. იჯდა დერეფანში და ცრემლიც კი არ მოსდიოდა, მის თვალებში იმხელა ტკივილი და სიძულვილი იყო, ნებისმიერ ადამიანს მოუკვდებოდა გული მისი შემხედვარ. რამდენი ტკივილის ატანა შეუძლია თურმე ადამიანს, საყვარელი ადამიანის დაკარგვის შიში ღრნიდა შიგნიდან თანაც ორი ადამიანის, მისი ჯერ არ დაბადებული შვილის რომელიც უკვე სიცოცხლეს ერჩია. ახსენდებოდა მისი და ბარბარეს ცრემლიანი თვალები როცა შვილის გულის ცემას პირველად უსმენდნენ. ახსენდება როგორ ენატრებოდა როცა საქართველოში იყო. და ვერ წარმოედგინა მთელი ცცოვრება მის გარეშე. 1 წამითაც არ უფიქრია რომ მოკვდებოდა. არაძლევდა თავს იმის უფლებას რომ ბარბარე გარდაცვლილი წარმოედგინა.
პალატიდან ექიმი გამოვიდა, დაღლილი სახე ჰქონდა, ფეხის ბორძიკით მიიწევდა ბიჭისკენ. დემიენი ფეხზე წამოდგა და ექიმს სასოწარკვეთილი თვალებით მიაშტერდა. ექიმმა სიბრალულით სავსე თვალები შეანათა, დემიენი იქ მოკვდა ის გაიფიქრა რისი გაფიქრებაც ყველაზე მეტად ზარავდა. ექიმმა საუბარი დაიწყო.
- კომაშია, ნაყოფი გადავარჩინეთ. მაგრამ...
ჩვენ არ ვიცით გაიღვიძებს თუ არა. ბავშვზე უნდა დავამყაროთ იმედები 70% მშობიარობის დროს გამოდის კომიდან. - დემიენი ბედნიერი იყო, მხოლოდ იმითაც რომ ის არ მომკვდარა და მისი გადარჩენის თუნდაც 1% ჰქონდა. ყოველდღე მის სასთუმალთან აღამებდა და ათენებდა, ადამიანს არ გავდა, ჭკუიდან გადადიოდა. მაგრამ არ ნებდებოდა, ნივ-იუორკში გადაიყვანა, თავიანთ სახლში ექთანები დაიქირავა მის მოსავლელად, მთელი დღეს სახლიდან არ გადიოდა.
მხოლოდ ის იყო და მეტი არავინ, მხოლოდ მას ხედავდა სხვა ყველაში.
იმ ერთს რომლის სხეულშიც მისი გადარჩენის ერთადერთი შანსი იყო. მთელი დღე მის გვერდით იწვა და უკვე საკმაოდ წამოზრდილ მუცელზე ეფერებოდა, უცებ იგრძნო როგორ გატოკდა ბავშვი მუცელში, მაშინვე წამოჯდა და კიდევ ერთხელ შეახო ხელი მის მუცელს, ბავშვმა კიდევ ერთხელ დაარტყა, დემიენი იმწამს ენით აღუწერელ ბედნიერებას გრძნობდა. ლოყები ცხელმა სითხემ დაუსველა, იღიმოდა, და ტიროდა. როგორ უნდოდა იმ წამს რას არ გაიღებდა რომ ბარბარესაც შეეგრძნო ეს ბედნიერება. მოეხვია და მის კისერში ჩარგო თავი, ისევ ისეთი შოკოლადის სურნელი გქონდა. ისევ მასზე ფიქრებში ჩაეიძინა, ისევ ისე, ისევ კისერში ჩაურგო თავი და ხელი მუცელზე მოხვია. პატარა ბავშვივით იყო სხვანაირად ვერ იძინებდა. სიზმარში ბარბარა ნახა, უყურებდა როგორ დასდევდა პატარა გოგონას რომელსაც გრძელი შავი თმა და მუქი ლურჯი თვალები ჰქონდა. ბარბარეს ასლი, ბიჭი სიზმრებში მაინც იყო ბედნიერი, გამოღვიძებაც კი აღარ უნდოდა. დილით ნაცნობმა შეხებამ გააღვიძა, ვიღაც მის სახეზე დაასრიალებდა თითებს. მთელი სხეული დაეჭიმა, ტანში ატომური ტრაექტორით დაუარა სისხლმა ძარღვებში. არუნდოდა თვალის გახელა, იცოდა რომ იმედი გაუცრუვდებოდა. მაგრამ მაინც გაბედა ქუთუთოები ერთმანეთს ოდნავ დააშორა, ხელი თავის სახეზე მოსრიალე ხელისკენ წაიღო და როცა შეეხო, თვალები გაახილა. მმღიმარი ბარბარეს დანახვისას ყველაფერი დაავიწყდა, თვალები ცრემლებით აევსო და პატარა ბავშვივით დაიწყო ტირილი.
- მითხარი რომ არ მეჩვენები. - ეუბნებოდა ტირილით და საყვარელი ქალის თბილ სხეულს ეკვროდა.
- დემი ხომ იცი რომ მარტო არასდროს არ დაგტოვებ. - ენის ბორძიკით თქვა დასუსტებულმა და ბიჭს თმებზე ფერება დაუწყო.
- ვერცკი წარმოიდგენ როგორ მიყვარხარ.
მთელი დღის განმავლობაში ერთმანეთს არ მოშორებიან, მთელი დღე ერთმანეთზე ჩახუტებულები იწვნენ. საღამოს ბარბარეს ჩაეძინა მაგრამ დემიენს ძილი არაფრისთ ეკარებოდა არ უნდოდა რომ დილით გაღვიძებულს სიტუაცია უწინდებურად დახვედროდა. მთელი ღამით მის ცქერაში გაატარა, თვალი არ მოუშორებია ერთი წამითაც კი. შეეძლო ასე დღეები მჯდაროყო და უბრალოდ მისი სახისთვის ეყურებინა.
ყველაფერი კარგად მიდიოდა, ყველაზე ბედნიერი ოჯახი ყავდათ.
დამნაშავეც დაისაჯა და დემიენმა შვებით ამოისუნთქა.
ბიჭი შეეძინათ, ნაცრისფერ თვალება, მაგრამ მამას მხოლოდ თვალებით და ხასიათით ჰგავდა, დანარჩენი ყველაფერის დედის ჰქონდა.
დღეს ბარბარე დადიანი ცნობილი ოფთალმოლოგი და 3 არაჩვეულებრივი ბავშვის დედაა, ანდრეა 5 წლის არის, გაბრიელი 4 და თებე 5 თვის. დემიენი კი ყველაზე ბედნიერი კაცია მთელს მსოფლიოში.

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი.

იმედია მოგეწონათ :)