სად ჩნდება მომავლის იმედი ?
ალბად სწორედ იქ სადაც იმედგაცრუება ყოფს თავს,იწყებ ფიქრს ლამაზ მომავალზე და აანალიზებ რომ ჯერ კიდევ ყელამდე ტალახში ხარ..
ხელს იშვერ,შველას ითხოვ,ეს უკვე ბედისწერის გადასაწყვეტია გაგიმართლებს თუ არა და ჩაგკიდებს ვინმე კი ხელს,ამოგათრევს ტალახიდან და გაგასუფთავებს ?
სხვა თუ არაფერი,იმედი ერთადერთი რამ არის,რისი ქონაც ადამიანს უფასოდ შეუძლია და თანაც მისი ჭკვიანური გზით გამართლებაც ..

სხეულზე უცნაური ეკლები მაყრის,დღემდე რომ არ მქონია აი ისეთი. წამიერად მისი სხეულის ნაწილის სიმხურვალით ვთვრები,მერე საკუთარი უბედო ცხოვრება მახსენდება და ვეშვები ღრუბლებიდან,მე ან დეფნე ვარ ან ანა რომელსაც სიკვდილის ხიდზე ფეხის წვერებით უწევს სიარული.
ვაანალიზებ რომ რეალობა იმაზე რეალურია ვიდრე ფილმი ან სიზმარი,ხელს ნაზად ვაშორებ მისი ლოყისგან და ვანთავისუფლებ მისი ვეება ხელიდან,უკან დაშინებული პირუტყვის მსგავსად ვიწევ და დაბნეული თვალებს გაურკვევლად ვაცეცებ.
თვალებს ახელს და ისიც ისევე იძაბება როგორც მე,ამ წამს ჩენ შორის ან უცნაური კავშირი იყო რასაც ვერ ახსნი ან მოჩვენებითი სიმშვიდე.
-იცი,მე თოთქოს არც კი მეშინია გოჩასი მას შემდეგ რაც შენ შეგხვდი -ვიღიმი და ხელებს ბუხრისკენ ვიშვერ
-მართლა ? მგონი იმაზე ძლიერი კედელი ვარ შენთვის ვიდრე მე მეგონა აქამდე -თვალებში ეშმაკური ნაპერწკლები დაურბიან,აშკარაა რომ ჩემმა სიტყვებმა სიამოვნების მწვერვალამდე აიტაცეს
-მეც მასე ვფიქრობ
-არ უნდა გეშინოდეს და იცი რატომ ? ყველა ძლიერ,საშიშ და ერთი შეხედვით დაუმარცხებელ ადამიანს აქვს ერთი პატარა მაგრამ ძლიერი სუსტი წერტილი,რომელზეც თითის დაჭერის შედეგად ან აფეთქებ ან სულიერად ტეხ -გონებაში მრავალი აზრი მიტივტივდება.
გოჩასაც აქვს სუსტი წერტილი,მაგრამ არ ვიცი ჯერ.. ამის გასარკვევად კი იმაზე მეტი ძალისხმევა დამჭირდება ვიდრე ვფიქრობ..თუმცა დედაჩემის გადასარჩენად ნებისმიერ რისკზე წასვლა ღირს
- არც თუ ისე უცოდველი ჩანს მამაშენი,მასაც ექნება მაგეთი წერტილი -წარბებს ვათამაშებ
-მასეა-იცინის მხიარულად..

მთელ ღამეს იმაზე ფიქრში ვატარებ,თუ რა შეიძლება იყოს გოჩას გასატეხად ძლიერი ხერხი.
კარგა ხანია რაც ლაშას ძინას,მე კი ისე ვცემ ბოლთას როგორც მგლოვიარე დედაკაცი,ოთახში სადაც ღამის გათენება შემიძლია უზარმაზარი შავი კარადა დგას.
საწოლის გვერდით პატარა მაგიდა რომელზეც დიდი რვეული დევს კალამთან ერთად,ხის მაგიდას სამი უჯრა აქვს ჩასაკეტის გარეშე.
ფანჯარას ვცილდები და მაგიდის უჯრებს ვხსნი,შიგნით პატარა კონვერტი მხვდება ზედ წარწერით "დეფნე"...
გული მიჩერდება,აკანკალებული ხელით ვიღებ კონვერტს და საწოლზე ფრთხილად ვჯდები,ღირს კი კონვერტის გახდა და იმის ნახვა რაც შიგნით დევს ?
თუმცა ხომ შეიძლება კიდეც რომ გამომადგეს რაიმეში ?
დაბნეული ვერ მივდივარ ერთ ძირითად დასკვნამდე და დაუფიქრებლად ვხსნი უკვე რამდენჯერმე გახსნის კონვერტს და უკვე მოძველებულ ფურცელს ვიღებ,რომელიც რამდენჯერმე გადაკეცილია და ზედ სანთლის ნარჩენები ამჩნევია.
ცნობის მოყვარე თვალებით ვაჩერდები,ქაღალდს ვშლი და კითხვას ვიწყებ


" ადვილია თითი გაიშვირო სხვისკენ,გაკიცხო,განიხილო მისი ცხოვრება,დაჩაგრო,სახელი გაუტეხო.
ადვილია შუბლზე მიაკრა იარლიყი დიდი წარწერით,გული ატკინო,დასცინო,შეურაცხყო..
მაგრამ ძნელია ჩასწვდე მის გრძნობებს,ჩასწვდე მის ფიქრებს,
ძნელია აღიქვა ყველაფერი ისე როგორც თვითონ აღიქვამს,იგრძნო ისევე როგორც გრძნობს თავად.
შენ ხომ არ გაგივლია ის გზა რაც გაიარა მან,არც ახლა გადიხარ იგივე ბეწვის ხიდზე როგორც ის.
არ გიტირია იგივე მიზეზების გამო,არ დათრგუნულხარ ისევე..
ერთი წამით... მხოლოდ ერთი წამით წარმოიდგინე მის ადგილას თავი,მართალია ვერ იგრძნობ ყველაფერს მაგრამ,იქნებ მიხვდე კიდეც რაშია პრობლემა ?
იქამდე,სანამ გადასწვდები სხვის გრძნობებსა და სახელს,იქამდე სანამ შეეხები იმათ ვინც მას უყვარს,იქამდე სანამ ატკენ,დაფიქრდი,შეიგრძენი როგორ ანადგურებ,შეისისხლხორცე მისი ტანჯვა,მიიღე შენად რადგან ადრე თუ გვიან შენც იგივე სიტუაციაში აღმოჩნდები,ისევე მარტო როგორც სხვაა,ისევე მოგიწევს ტირილი,ისევე მოგიხდება იგივე გზის გავლა როგორც მას,მიხვალ იმ წერტილამდე სადაც ადრე ისიც გაჩერდა და გაიჭედა სამუდამოდ...
ოთხ კედელს შუა ამომწყვდეულს ფიქრები შეგშლიან,ცოდვები გაგაწამებენ,შენი განვლილი გზა მილიარდჯერ დაგიდგება თვალწინ და იმაზე მეტად გეტკინება ვიდრე სხვას ტკენდი აქამდე. ბოდიშის მოხდა მოგინდება,ტირილი,ღრიალი მაგრამ ვეღარავინ გაიგებს,მოძებნი მაგრამ არსად იქნება და რატომ ?
რადგან შენ და შენნაირებმა აიძულეთ გაქრობა ! რადგან ადამიანობა იქამდე ვერ ისწავლე სანამ თავად არ დაიტანჯე !
და უკვე მის ფერფლად ქცეულ სხეულს,მიწას რომელშიც იმალება ხელით მუჭებში მოიქცევ,ცრემლებით დაასველებ და მათაც კი წაგართმევს ქარი,რადგან მისი ფერფლიც კი,ის მიწაც კი რომელიც მალავს შენზე ბევრად ღირებული აღმოჩნდება.
საბოლოოდ კი,შენც ფერფლად იქცევი,ან მიწა დაგამძიმებს ...
თუმცა მიყვარხარ.. მაპატიე

შენი დეფნე "

ცოტა ხანს გაშეშებული ქვას ვემსგავსები,ფურცელს ისევ ვკეცავ და კონვერტში ვაბრუნებ,უჯრაში ისე ფრთხილად ვდებ თითქოს ჩართულ ბომბს ვამაგრებ რაიმეზე.
თავზარდაცემული მაგიდას ორივე ხელით ვეყრდნობი,ვამჩნევ როგორ მადხამს სახეზე ცივი ოფლი,ვფიქრობ არ უნდა წამეკითხა... მაგრამ გვიანია და წავიკითხე უკვე,აზრი კი ვერ გამომაქვს მაინც..
ვერ ვხვდები ეს წერილი ლაშას ეკუთვნის თუ გოჩას ? თუ დეფნეს სიტყვებზე დაყრდნობით ვიმსჯელებ გოჩას შეეფერება,ისეთივეა როგორც ზემოთ ხსენებულ წერილში აღწერილი ადამიანია,მაგრამ სიტყვა მიყვარხარ და მაპატიე ლაშასთვის განკუთვნილი უნდა იყოს წესით,რადგან ლაშას უყვარდა დეფნე დეფნეს კი ლაშა...
მაგრამ.. იქნებ საერთოდაც სხვა რამეში იყო საქმე ? დეფნე მკვდარია,ინფორმაციას ვერ გამოვძალავ,მაგრამ ლაშაა ცოცხალი და მისგან შემიძლია გავიგო ყველაფერი,იქნებ სწორედ ეს არის გოჩას სუსტი წერტილი ?
ფიქრს ვერ ვეშვები,ახლა იმაზე მეტი საფიქრალი მაქვს ვიდრე ოდესმე მქონია..
მაგიდას ვცილდები და ფანჯარას ვაღებ,ცივ ჰაერს ვუშვებ ოთახში,ღრმად ჩავისუნთქავ ფილტვებამდე და ოხვრით ვუშვებ უკან..
მთელ ღამეს წერილზე ფიქრში თეთრად ვათენებ,მრავალი აზრი,იდეა მიჩნდება მაგრამ ზოგი იმდენად არადამაჯერებელი მეჩვენება საკუთარი თავი გიჟი მგონია ზოგჯერ.
თავზე ისე მათენდვა ვერც კი ვხვდები,დილაუთენია მამლის ყივილი იკლებს სოფელს და ხმა აქამდეც აღწევს. ხემდა გასაკვირად არც ძილი მინდა და დაღლილადაც არ ვგრძნობ თავს.
ოთახიდან გავდივარ და მაგიდაზე გაწყობილ საჭმელს ვამჩნევ,შემწვარი ქათამი,წითელი ღვინო და მოხარშული კარტოფილი მხვდება. ვერ ვხვდები როდის მოასწრო ამ ყველაფრის მომზადება და თანაც ისე რომ ვერც გავიგე ვერაფერი?
მაგიდასთან ვჯდები და ჩემს წინ მჯდარ ლაშას თვალს არ ვაშორებ,ქათამს გრხელი შავ ტარიანი მაკრატლით ჭრის მოხსრხებულად და ლამაზად ალაგებს უზარმაზარ თეფშზე,გულ-მლერდის ნაწილს თეფშზე მიდებს და გაცისკროვნებული მიღიმის.
მადლობის ნიშნად თავს ვუკრავ,ხორცს გემრიელად ვიქცევ ყბებში და შევიგრძნობ გემოს,არომატი იმაზე მეტად მადის აღმძვრელია ვიდრე გემო.
-როდის მოასწარი ? -მეცინება უკვე კარგად დანაყრებულს
-გეძინა და ვერ გაიგე ალბად-მეძინა ? .. გულის სიღრმეში ჩემი მეორე მე გემრიელად ხითხითებს,რა იცის როგორ გავატარე ღამე ნეტავ თორემ ასე ბედნიერი აღარ იქნებოდა რომ სცოდნოდა..
-ხო,ალბად მასეა-მაგიდის ალაგებაში ვეხმარები,დასვრილ ჭირჭელს უზარმაზარ ნაცრისფერ ჯამში ალაგებს და კუთხეში პატარა ნიჟარაზე დგამს.
დილა უჩვეულოდ იდუმალია,მოქუფრული ზეცა ზემოდა აყრის დედამიწის ნიადაგს წვიმის წვეთებს და თოვლს მაშინათვე აქრობს,გარედან შემოსული ხმა მიყინავს ძარღვებში სისხლს.
დღის ნახევარი სიჩუმეში გაგვყავს,ლაშა თავის საქმეებს აგვარებს უზარმაზარ რვეულში გამალეით წერდ რაღაცას,მე კი უბრალოდ ვზივარ და მას შევყურებ,ხან დავდივარ და სახლს ახლიდან ვათვალიერებ რამდენჯერმე.
კარზე ძლიერი კაკუნის ხმა ისმის,მოულოდნელობისგან ვხტები სკამიდან და ლაშასკენ გავბივარ,მკლავზე ვაფრინდები.
მშვიდად დგება,ხელს ხელებზე მადებს და ნაზად მიშორებს.
კარს ხსნის და სახლში მძიმე ნაბიჯებით გოჩა შემოდის ,რომელსაც სახეზე შეჭაღარავებული წვერი აქვს დაკიდული,მაღალი და ახოვანი მამაკაცი მამჩნევს და ადგილზევე იყინება
-ეს რა ხდება აქ ?-თვალებში ნაპერწკლები დაურბიან,ხან ლაშას ხანაც მე გვაპარებს თვალებს და არ იცის ჯერ რომელს წასწვდეს პირბელად
-ვერ ხედავ ? -დინჯად პასუხობს შვილი მამას
-მე კი ვხედავ.ამას რა ჯანდაბა ესაქმება აქ ? -ხრიალით უშვებს ბაგეებიდან და ჩემკენ იწყებს ნელი ნაბიჯებით სვლას,მე უკან მოვიწევ და გამომწყვდეული ვირთხასავით ვისვეტები კედელთან. მკლავში ძლიერად მაფრინდება,ხელს მთელი ძალით მიჭერს და ტკივილისგან ვგრძნობ როგორ მეპარება სული პირიდან.
სხეულსი ათასი შიშის გრძნობა დამდის,ნერწყვს გაჭირვებით ვყლაპავ და მომდარე თვალებს ლაშას ვაჭდობ..
გთხოვ მიშველე !
გაიძახის მეორე მე და უნებლიედ მცვივა ცრემლები
-ხელი გაუშვი გოგოს-უკნიდან ძლიერი მოძრაობით თავისკენ იზიდავს გოჩას,მკლავში ჩაფრენილი ხელს არც მე მაშორებს და მას მეც მივყვები ხოხვით
-ხელი გამიშვი ბიჭო ! -ღრიალებს გოჩა და შვილს მკაცრად აჭერდება
-შენ გაუშვი ხელი ანას
-ზედ დაგაკლავ ამ შენ ანას,ისევე როგორც დეფნე დავაკა....-წყდება ხმა.. თვალებს ძლიერ ვხუჭავ,ვგრძნობ როგორ მინთავისუფლდება ხელი და სასოწარკვეთილი ძირს ვეცემი მუხლებით,ხელის გულებს ხის იატაკზე ვახახუნებ და ისტერიულად ვოხრავ.
დავარდნის ძლიერი ხმა ჩამესმის ყურებში,თვალებს ახლაღა ვახელ და ჩემს წინ ტუჩ-წარბ გახეთქილ ძირს გაშოტილ ლაშას გააფთრებული ვუყურებ.
შიში ერთიანად მიბყრობს,მინდა მივიდე და ვუშველო რამე მაგრამ თავზე მამამისი ადგას რომელიც ჩემკენ მოიწევს ფრთხილი ნაბიჯებით და იატაკზე დალაგებული ხელებიდან ერთ-ერთზე მავიჯებს და მაჭერს მთელი ძალით.
ტკივილისგან ხრიალი მცდება ბაგეებიდან,ის კი თმაში მკიდებს ორივე ხელს და ფეხზე პირუტყვივით მაყენებს.. ისევ იწყება...
გულში ლოცვას ვყვები მაგრამ უკვე ვიცი რა ბედი მეწევა მის ხელში,თმაშო ხელ ჩაბღუჯული მიმათრევს სწრაფად ოთახისკენ და ერთი ხელის მოქნევით კედელზე მანარცხებს. უნებლიედ ყურებში საკუთარი გულის ბაგა-ბუგი ჩამესმის,კარგს კეტავს შიგნიდან,ჩემთან მოდის და ფეხებში მავლებს ხელებს,იატაკზე მასტორებს და დამფრთხალი ჩიტივით ვიწყებ ფართხალს და წრიალს. უკვე მოძველებულ იატაკს ხმაურო გაუდის,ხელებს გამეტებით ვიქნევ,გოჩა ერთი ხელით ხემს ორივე ხელს ამაგრებს და იატაკზე აბჯენს ჩემს თავ ზემოთ
-არა...არა.. გევედრები არა ..-პატარა ბავშვივით ვტირი,ვწყევლი დღეს როცა დავიბადე,ანდა რა აზრი ქონდა ჩემს დაბადებას ?
-შეწყვიტე-ვყვირი ,ლაშა კარის მეორე მხარეს უგონოდაა იატაკზე მისვენებული,ვერ მიშველის..
თხელ მაიკას ერთი ხელით მახევს,უჩვეულო სიცივე მეფინება მკერდის თავებზე და ლატასავით ვიბუზები ასგილზევე
-გაჩერდი-სილას მაწნის ლოყაზე,თვალებს ძლოერად ვხუშავ და ქვედა ტუჩს კბილებ შორის ვიქცევ,მთელი ძალით ვაჭერ და თბილი სითხე მეღვრება ახლა უკვე პირის ღრუში
-მომშორდი-ღონემიხდილი ვევედრები უიმედოდ.
შარვალს მხდის და კოჭებამდე მიწევს,მუცელზე ვტრიალდები,ფრჩხილებს ამოღრმავებულ ხის იატაკს შორის ვაჭერ და ვცდილობ გავნთავისუფლდე მისგან.
ფეხებში ისევ მკიდებს ხელებს და თავისკენ მქაჩავს,მარცხენა ხელზე ყველა ფრჩხილი ერთდროულად მტყდება,ხელები მეშვება სიღრმეებიდან და ახლა უკვე გოჩას მკლავებში მოქცეული ფეხსბის ქნევას ვაგრძელებ.
მეორე სილასაც მთავაზობს,თავს ვწევ მაგრამ მაშინვე ხელის გულს მაბჯენს სახეზე და მთელი ძალით იატაკზე მარტყმევინებს,გონს არ ვკარგავ მაგრამ უკვე განძრევის უნარი წამერთვა..
თვალებ გაფართოვებული ჭერს ვაშტერდები,ზედ ობობა ზის,მეღიმება... ვგრძნობ როგორ მახებს ხორკლიან ხელებს მუცელზე,მუცლიდან ტრუსამდე აცირებს და ორივე ხელით მახევს ზედ. მუნჯი ინვალიდივით მისვენებული მხოლოდ ცრემლებს ვღვრი იატაკზე,მისი შეხება სიკვდილს უდრის,თვითოეული შეხება მიწის დაწყრას წააგავს.
შარვლის ელვა შესაკრავს სწევს და მისგან თავისუფლდება,მხრებში ხელებს მაბჯენს ორივე მხრიდან,ოსიც იწევა ჩემკენ და ცალი ხელით მარცხენა ფეხს მაკეცინებს,უღონოს ფეხი თავისით მეშლება და იატაკზე ებერტყება ის კი ისევ მახრევინებს.
კბილებს ძლიერ ვაბჯერ ერთმანეთს,გოჩა თეძოებზე მასობს ფრჩხილებს და მთელი ძალით შემოდის ჩემში,ცოტა ხანს გონს ვკარგავ,ალბად წამით..
თვალებს ვახელ,ყურში მისი ამაზრზენი ხვნეშა კვნესა გარეული ხმა ჩამესმის,მისი ცხვირის ნესტოებიდან წამოსული თბილი ჰაერი ყელზე მხვდება,თავს ვატრიალებ და უფრო ვწევ რომ ვეღარ შევიგრძნო.
ხელს ყელზე მაბჯენს,მიჭერს და გაცეცხლებული ზემოდან დამყურებს გამარჯვებული სახით.
ურეაქციო....
უფერული ....
მხოლოდ მის სიამოვნებასღა ვამჩნევ,ჩემში კი ბუშტუკები გროვდება,ყოველი ბიძგისას სკდება და საზარელ ტკივილს მაყენებს.
კარის ხმა ისმის,ვიღაც ფეხით შემონგრევას ცდილობს,თვალებს უფრო ვაფართოვებ და უფალს მადლობას ვუხდი,მგონი მორჩა...