ბიჭმა სწრაფად გადაკვეთა მანძილი და საწოლზე ჩამოჯდა. ნინის ყურადღებაც კი არ მიუქცევია იმისთვის, თუ ვინ შევიდა ოთახში. უბრალოდ ამოილაპარაკა:
-მარტო მინდა ყოფნა, გადი აქედან, ვინც არ უნდა იყო!
სანდრომ ყურიც კი არ ათხოვა გოგოს სიტყვებს, სწრაფად შეუცურა ხელი მუცელზე, მეორე ფეხებში და სულ რამდენიმე წამში ნინი მის კალთაში იჯდა. გოგომ მოულოდნელობისგან წამოიკივლა და გაუაზრებლად შემოხვია ხელები ყელზე. ნინიმ თავი მის ყელში ჩამალა და ტირილი გააგრძელა. სანდრო კი თმაზე ეფერებოდა და შიგადაშიგ შუბლზე აკრობდა ცხელ ტუჩებს. მალე შეამჩნია, რომ გოგოს მის მკლავებში ჩასძინებოდა. ეცადა ფრთხილად გადაეწვინა საწოლზე, მაგრამ ნინი შეიშმუშნა, ხელები უკეთესად მოხვია და ცხვირი ყელზე გაუხახუნა. სანდროს ნინის სხეულზე მოხვეული ხელები დაეჭიმა, ძარღვები დაებერა და სუნთქვა გაუხშირდა.
-დავიჯერო ასე ძლიერ ვმოქმედებ შენზე? - მის ყელში ამოილაპარაკა გოგომ და თბილი ჰაერი მიაფრქვია.
-მეგონა გეძინა, - ძლივს ამოთქვა სანდრომ და კიდევ უფრო დაიძაბა.
-მეძინა, მაგრამ... - გოგომ აღარ დაამთავრა და რბილი ტუჩები სანდროს მფეთქავ არტერიას მიაკრო.
ბიჭს სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა ტანში, გოგო უფრო მეტად მიიკრა სხეულზე და დაბოხებული ხმით უთხრა:
-ნინი, ნუ მიწვევ, თორემ...
გოგომ სიტყვის თქმაც კი არ აცადა ისე დააცხრა ტუჩებზე. სანდრომ თავიდან ვერ გაიაზრა რა მოხდა, მერე კი კოცნაში აჰყვა და უფრო მომთხოვნიც კი გახადა. ხელები ტანზე აუსრიალა, საწოლზე გადააწვინა, თვითონ კი ზემოდან მოექცა და ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა.
-ძალიანაც ნუ გაგიტკბება, - ამოილაპარაკა გოგომ და სანდროსგან თავი დაიხსნა, - ისე, კარგი კოცნა გცოდნია, დასახვეწი ნამდვილად არ გვა... არ გაქვს, - უკვე კართან მდგომმა უთხრა და სწრაფად გავიდა ოთახიდან.
-ოხ, ნინი, მე შენ გაჩვენებ კარგ კოცნას! სულ თუ არ დაგანატრო ჩემი თავი, ნახავ შენ! - თავისთვის თქვა სანდრომ და ისიც უკან გაჰყვა.
უკვე კიბეებზე ჩადიოდა, როცა ანასტასია გამოვიდა თავისი ოთახიდან. გოგოს გამოცვლა მოესწრო და თავიც მოეწესრიგებინა. ტანზე მოტკეცილი ღია ფერის ჯინსი, ბრეტელებიანი გამოყვანილი მაისური და სანდლები ეცვა, თმა კი ცხენის კუდად შეეკრა.
-რა ქენი, სანდრო? ისევ ხომ არ ბრაზობს ჩემზე? - სევდიანად ჰკითხა ანასტასიამ და სანდროს შეხედა.
-იცი... ჩვენ შენზე... - მაგრამ სიტყვა ვეღარ დაამთავრა, ქვემოთ მოკისკისე ნინი რომ დაინახა.
-მადლობა, სანდრო, მისი ხასიათზე მოყვანა მხოლოდ შენ შეგიძლია, - ოდნავ გაუღიმა ტასომ და გაოცებულ ბიჭს ლოყაზე აკოცა.
-ვაო, ანიკოო, - აათვალიერა ლაშამ ანასტასია და ხელი ტელეფონზე მოლაპარაკე რეზის გაჰკრა, რომელიც ზურგშექცევით იდგა და ანასტასიას შემოსვლა არც კი გაუგია.
-რა გინდა, შე ჩემა, რა გამიწყალე გული? - ტელეფენი გათიშა და შემობრუნდა, ლაშა კი უცებ ანასტასიას ამოეფარა და ბიჭსაც მზერა ტასოზე გაუშეშდა.
იმედოვნებდა, რომ ვერავინ შეამჩნია, როგორ მძიმედ გადააგორა ნერწყვი და გოგო თავიდან ბოლომდე აათვალიერა. ეს ტანსაცმელი ტასოს ყველა ღირსებას ერთიანად კარგად გამოჰკვეთდა. გამხდარი და გრძელი ფეხები, წვრილი წელი, კარგად გამოკვეთილი მკერდი, სავსე ბაგეები, რომელთა კოცნის სურვილიც უკვე მერამდენედ აღეძრა გულში, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია, გვერდზე გაიხედა და ისე თქვა:
-ვაა, სნაიპერაც მოსულა.
ნინიმ გადაიკისკისა, ტასო კი ერთიანად აწითლდა სახეზე, მაგრამ რეზის ყურადღებაც არ მიაქცია და ნინის გასაღები გაუწოდა.
-ეს... - გაოცებულმა შეხედა დამ და ხელის კანკალით გამოართვა გასაღები, - ეს... ეს...
-იძახე ახლა ერთი და იგივე, და ამის მერე კიდევ მე ვარ თუთიყუში, - უთხრა სანდრომ და გასაღები გამოართვა, ისე რომ ოდნავადაც არ შეხებია, - რას მიყურებთ, აეყარენით ახლა და წამოდით, ბილიარდი ვითამაშოთ!
-კი, მაგრამ სამუშაო? - გაიკვირვა რეზიმ.
-კარგი ერთი, რეზი, - დაუბღვირა ლაშამ, - ნუ გაგვწყვიტე წელში მუშაობით. მე შვილი მაინც მრჩება და ამათ რაღა ქნან? - ბიჭებზე ანიშნა ხელით და გაიცინა, - ისე, ამათ რას ვერჩი, შენც არ გყავს არც ცოლი და მითუმეტეს არც შვილი. ასე რომ, ხმა არ გავიგო, - მაშინვე გააჩუმა რეზი, - წავედით, ცოტა ხანს დასვენება არც ერთს არ გვაწყენს!
სათამაშო ოთახი იქვე პირველ სართულზე იყო, ამიტომ შორს წასვლა არ დასჭირვებიათ. სანდრომ კარი გახსნა და პირველი შევიდა. ოთახში ბილიარდის მაგიდის გარდა პინგ-პონგის მაგიდაც იდგა, ოთახის ბოლოში კი ბოულინგის კეგლებიც შენიშნა რეზიმ.
-აბა, როგორ გადავნაწილდეთ? - იკითხა დათომ და ოთახში მყოფები გადათვალა, - ჩვენ ცხრანი ვართ, მაგრამ არამგონია ქეთომ თამაში მოახერხოს, არ გეწყინოს ქეთა, - გაუღიმა გოგოს და განაგრძო, - ასე კი რვანი ვრჩებით. ისე ცუდია, ერთი კარგი მოთამაშე გამოგვაკლდა.
-არჩევანი-არადანმა რომ აარჩიოს? - იკითხა ჩუმად გვანცამ.
-არა, ხომ ვამბობ, ჭკვიანი გოგო მყავს! - შეაქო დაქალი ნინიმ და ეშმაკური მზერით გახედა ნიკას.
-მაშინ არჩევანი მე ვარ! - ყველას დაასწრო ლაშამ და ცოლს იქვე პუფში ჩაჯდომაში დაეხმარა, - არადანი კი ჩვენი რეზიკო იყოს.
-კარგი, - თქვა რეზიმ, ისე რომ ტელეფონიდან თავი არც კი აუწევია.
-რახან ყველანი თანახმანი ხართ, - შესავალი გააკეთა ლაშამ და მერე ფიქრიანი მზერა მოავლო ოთახში მყოფებს, - ანიკო, მოდი ჩემთან!
რეზის გაუკვირდა, ლაშამ ტასო რომ აარჩია პირველივეზე. იცოდა, რომ ლაშა კარგად თამაშობდა ბილიარდს, აი ტასო კი მისი სუსტი აღნაგობის გამო სუსტად მიიჩნია.
-სანდრო, - წამოთქვა დაუფიქრებლად და მხოლოდ მერე გაიგონა ბიჭის ხმა.
-ანასტასია და ნინი ერთ გუნდში არ გაუშვაა! - მაგრამ დააგვიანდა.
-ნინი, მოდი აქ, საყვარელო, - სიცილით მოხვია ხელი ლაშამ გოგოს და რეზის შეხედა, - თქვენი ჯერია. ისე გვანცა როგორი მოთამაშეა? - ჩუმად ჰკითხა გოგოს და რეზის ყურადღებაც არ მიაქცია, რომელმაც თავის გუნდში დათო აიყვანა.
-გვანცამ თამაში საერთოდ არ იცის, - ასევე ჩურჩულით უპასუხა ნინიმ, მერე კი მოწინააღმდეგე გუნდს გახედა და თქვა, - საკამოდ არასამართლიანი განაწილებაა.
-ვითომ რატომ? - მაშინვე ჰკითხა სანდრომ.
-კარგი, რეზი ახალია ჩვენთან და არ იცის, მაგრამ, აი, თქვენ ორმა ხომ იცით, არა? - და თავით დათოსა და სანდროზე ანიშნა, - ჩვენ ზედმეტად კარგად ვთამაშობთ ბილიარდს, მითუმეტეს, თუ მე და ჩემი დაიკო ვართ ერთ გუნდში, ჩვენი დამარცხების შანსიც კი არ გაქვთ!
-მაგასაც ვნახავთ! - არ შეეპუა სანდრო.
-ჰეი, ჰეი, გვრიტებო, - მათ შორის ჩადგა ლაშა, - სანამ ერთმანეთს დახოცავთ, მოდით ჯერ ვითამაშოთ. ჩემს გუნდში მე ვიყვან... - ლაშა დაფიქრდა და დარჩენილ წყვილს, ნიკას და გვანცას გახედა. უნდოდა მართლა „უძლეველი“ გუნდი შეეკრა, მაგრამ ბოლო წუთს გადაიფიქრა, - გვანცა, მოდი.
-კი, მაგრამ... - ამოილუღლუღა გვანცამ, - მე თამაშიც კი არ ვიცი.
-შენ დამშვიდდი ფერია, - გაუღიმა ლაშამ, - ამ ორს კარგად არ იცნობ, - თავით ხელიხელ გადახვეულ დებზე ანიშნა და გაიცინა, - ერთხელ მოგვატყუეს, სამი-სამზე ვთამაშობდით და ისე მოგვიგეს, აზრზეც კი ვერ მოვედით, ტოო.
-კარგი, რახან ნიკა მე დამრჩა, დავიწყოთ, - თქვა რეზიმ და თავის ჯოხს ცარცი წაუსვა.
-მოიცა, მოიცა, - თქვა უცებ ნიკამ და გაიცინა, როცა ყველა გაკვირვებული მას მიაშტერდა, - რას მიყურებთ მასე გაკვირვებულები? მუღამი არ შევძინოთ ცოტა?
-აუუ, კიი, რაა, - აჰყვა მაშინვე ნინი.
-სურვილებზე რას იტყვით? ანუ მოგებულ გუნდის თითო წევრს თითო სურვილი ჰქონდეს მოწინააღმდეგე გუნდთან, - თქვა დათომ ფიქრის შემდეგ.
-მაწყობს, - თქვა ნინიმ და ეშმაკურად ჩაიცინა, - მოემზადეთ ჩემი სურვილის ასასრულებლად.
-კარგი, როგორც ჩანს ყველა თანახმაა, მაშინ დაიწყეთ, - თქვა ქეთიმ.
ანასტასიამ თავისიანებს გადასცა უკვე გაცარცული ჯოხები და ლაშამაც გახსნა თამაში. პირველივე ტყორცნაზე დაშალა და 2 ბურთი ჩააგდო. მაგრამ, მერე ქეთამ დაუძახა, ლაშა, წვენი მომიტანეო, ზუსტად მაშინ, როცა უტყამდა და ხელი შეუშალა. კაციც კარისკენ წავიდა, მაგრამ ქეთიმ მაშინვე გააჩერა, როცა რეზიმ პირველი ბურთი მოათავსა ლუზაში.
-იცი, საყვარელო, რაღაც გადამინდა წვენი, - თან რეზის ჩაუკრა თვალი.
-ვერ გავიგე, გოგო, შენ შენი ქმრისკენ ხარ თუ ამათკენ? - გაუჯავრა ცოლს და ვითომ ნაწყენი სახე მიიღო.
-კარგი ერთი რა, ლაშა, - საყვარლად გაუღიმა ქეთიმ, - თქვენი გუნდი მაინც მოიგებს და ამათკენ რომ ვიყო რა დაშავდება?
ამასობაში კი რეზიმ კიდევ ერთი ბურთი ჩააგდო, შემდეგი კი ააცილა. ამის დანახვაზე ტასომ და ნინიმ ერთმანეთს გადახედეს და ეშმაკურად ჩაიცინეს.
-ჰეი, გორილა, - მიმართა ბიჭს, დაკუნთულ მკლავში ხელი ჩაავლო და უკან გასწია, - თუ თამაში არ იცი, პროფესიონალებს გვაცადე რა.
-მართლა, დეიდა? - გაიოცა რეზიმ, - ბილიარდსაც თუ ისევე თამაშობ, როგორი სნაიპერიც ხარ, მაშინ... - და სიტყვისდაუმთავრებლად ჩაიცინა.
მართალია, რეზის ანასტასიას კომენტარზე რეაქცია არ ჰქონია, მაგრამ ტასო გააბრაზა ბიჭის სიტყვებმა. „დამაცადე, ეგ სიტყვები თუ არ განანო!“ - გაიფიქრა თავისთვის და ამოჩემებულ მთლიანად შავ ბურთს, რვიანს ესროლა. მაგარამ რვიანის ნაცვლად ლუზაში წითელი სამიანი ჩავარდა.
-ანგარიშს ითვლი, იმედია, - გველურად გაუღიმა რეზის და კიდევ ერთი ბურთი მოათავსა ლუზაში.
-შენით ვამაყობთ ანუშკიი, - დას ამხნევებდა ნინი და იცინოდა.
ანასტასიამ რამდენჯერაც რვიანს ესროლა, ლუზაში იმდენჯერ სულ სხვა ბურთი ჩავარდა. ხუთით ორს იგებდნენ, როცა ანასტასიას კიის დარტყმისას შემთხვევით გაედო დათო და გოგოს დარტყმა გააფუჭებინა.
-ეეე, არ ითვლება! - მაშინვე გააპროტესტა ნინიმ, მაგრამ ანასტასიამ გააჩერა.
-ნინი, აცადე ბავშვებს, გაერთონ!
ნინიც შეეშვა და დას დაუდგა გვერდით. სანდრომ მხოლოდ ერთი ბურთის ჩაგდება მოახერხა, მეორე გააფუჭა და ნინის ჯერიც დადგა. გოგომ ეშმაკური ღიმილით შეხედა სანდროს და ბილიარდის მაგიდასთან ისე დაიხარა, ბიჭს მისი მკერდის დანახვა კარგად შეეძლო. სანდროს სუნთქვა შეეკრა და მხოლოდ მაშინ ამოისუნთქა, როცა გოგო წელში გასწორდა.
-ისუნთქე, შე ჩემა, - ჩუმად უთხრა რეზიმ და მხარზე ხელი დაჰკრა.
-არა, ხედავ რას მიკეთებს? მგონი უნდა, რომ ჭკუაზე გადამიყვანოს და გამაგიჟოს! - თქვა გაბრაზებულმა ბიჭმა და ნინის გახედა, რომელსაც მეორე ბურთის ჩაგდებაც მოესწრო და ახლა ბოლო ბურთის ჩაგდებას აპირებდა, - ამათ როგორ უნდა მოგვიგონ? - ამოილაპარაკა და ნინისკენ დაიძრა.
სანდრო ზუსტად იმ დროს ამოუდგა ნინის უკან, როცა გოგო დარტყმისთვის ემზადებოდა. გოგომ კიი დაუმიზნა და უნდა დაერტყა, როცა მოშიშვლებულ ზურგზე გახურებული ხელის შეხება იგრძნო, რომელიც ხერხემალს ძალიან ნელა მიუყვებოდა. ნინის სუნთქვა შეეკრა და იმის ნაცვლად, რომ ბოლო ბურთი ჩაეგდო და თამაში დაესრულებინა, თეთრი ბურთი ჩააგდო ლუზაში და ამით მოწინააღმდეგე გუნდის სიცილი გამოიწვია.
-როგორც ჩანს, ჩემი ჯერია, - მხიარულად თქვა დათომ და მაგიდისკენ წავიდა.
-მოვკლავ ამ საცოდავს, - თავისთვის ჩაილაპარაკა ნინიმ და დათოს მაგიდასთან ადგილი დაუთმო.
ბიჭმა მიყოლებით 2 ბურთი ჩააგდო, შემდეგ კი გვანცას ჯერი დადგა.
-აბა, შენ სროლა არ მოგიწევსო? - საყვარლად ჰკითხა გვანცამ ლაშას და მაგიდისკენ წავიდა.
-აქ ბრძოლა წესების გარეშეა, როგორც ჩანს, - თქვა ქეთიმ და გაიცინა.
-ხალხო, მართლა არ ვიცი თამაში, - ამოილაპარაკა გვანცამ.
-კარგი, - თქვა ნინიმ და ოთახში შეკრებილი ხალხი მოათვალიერა, - ნიკუშ, არ გინდა დაეხმარო?
-ჰა? მე? - გაიკვირვა ნიკამ და ჯერ ეშმაკურად მომღიმარ ნინის გახედა, მერე კი აწითლებულ გვანცას.
-ხო, შენ. თუ არ იცი და არ შეგიძლია, სხვას ვთხოვ, - მხრები აიჩეჩა ნინიმ და დაელოდა.
-კარგი, ხო, - თქვა ნიკამ და გვანცასთან მივიდა, - ასე დაძაბული ნუ ხარ, მოადუნე მკლავი და შენც მოეშვი, - რჩევებს აძლევდა გოგოს და უკნიდან აკრული ცდილობდა ხელების სწორად დაჭერა ესწავლებინა.
ამ დროს კი ნინი თავისთვის ფხუკუნებდა და დათოს ეშმაკურად ჩაუკრა თვალი.
-ახლა კი დაუმიზნე და დაარტყი, - ყურთან ახლოს უთხა ნიკამ და გოგოს ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია, - გვანცა, ისუნთქე, - გვერდულად გაუღიმა ბიჭმა და მოშორდა.
გვანცას შეამცივნა, როცა იგრძნო, რომ ბიჭი მის სხეულზე აღარ იყო აკრული. ღრმად ჩაისუნთქა, მაგრამ ჰაერიც კი ნიკას სურნელით იყო გაჯერებული. ბურთს დაუმიზნა და დაარყა, თუმცა ააცილა.
-არაუშავს, გვანცა, - გაამხნევა ანასტასიამ და გოგოს მოეხვია, - თავიდან მეც შენსავით ვიყავი.
ნიკამ ანგარიში გაათანაბრა და უკვე ბოლო ბურთს დასდევდა ყველა ჩასაგდებად. ბოლო კი ანასტასიას ამოჩემებული რვიანი იყო. ვერც ნიკამ, ვერც ლაშამ და ვერც რეზიმ ვერ მოახერხეს ბურთის ჩაგდება. ისევ ანასტასიას ჯერი დადგა. ყველა დაძაბული იყურებოდა.
-მიდი, ნასწია, ჩააგდე და ერთი კვირა სახლს მე დაგილაგებ, - გაამხნევა თავისი ჭკუით ლაშამ.
-მოკეტე, - კბილებში გამოსცრა გოგომ და მაგიდისთან დაიხარა, უკეთ რომ დაემიზნებინა.
ანასტასიამ ჯოხი უკან გასწია და დარტყმისთვის მოემზადა, მაგრამ უცებ სანდრომ ხმამაღლა დააცემინა და გოგონა შეკრთა.
-არა, განა ხელის შეშლა მინდოდა, - ჩაიცინა ბიჭმა და ტასოს გახედა.
-თუ გინდა, რომ მთელი გადამირჩე, შენი ხმა არ გავიგო, - დის ნაცვლად შეეპასუხა ნინი და დას ზურგზე ხელი ჩამოუსვა გასამხნევებლად, - მიდი, ანასტასია, უჩვენე ამათ, ვინაა აქ უფროსი!
გოგომ ღრმად ჩაისუნთქა, თვალები დახუჭა და წარმოიდგინა რომ ოთახში სრულიად მარტო იყო. სწორედ ისე იქცეოდა, როგორც ანდრეამ ასწავლა. თავში მოგონებები წამოუტივტივდა, თუ როგორ ასწავლიდათ მას და ნინის ანდრეა თამაშს. გოგომ კიდევ ერთხელ ღრმად ჩაისუნთქა და ბურთს კიი მიარტყა. თეთრი ბურთი თავიდან სულ სხვა მიმართულებით წავიდა და ისე ჩანდა, რომ ბურთი რვიანს საერთოდ არ მოხვდებოდა და რეზის გაუკვირდა კიდეც რატომ უხაროდა ლაშას და მის გუნდს უყვიროდა, ჩემი სურვილის შესასრულებლად მოემზადეთო. მერე კი დაინახა, რომ თეთრი ბურთი კუთხეს მოხვდა და რვიანი პირდაპირ მოათავსა ლუზაში.
-ანასტასია, ეგ დარტყმა აუცილებლად უნდა მასწავლო, - თვალი ჩაუკრა ნინიმ დას და ბიჭებს მიუბრუნდა, - ახლავე გაგაცნოთ ჩემი სურვილი თუ სხვა დროისთვის გადავდოთ?
ამ დროს კი ოთახში თამრო შემოვიდა. ხელში შეფუთული ყუთი ეჭირა და ანასტასიას უღიმოდა.
-რა ხდება, ბებო? - ჰკითხა გაკვირვებულმა გოგომ და თამროს გახედა.
-საჩუქარი მოგიტანეს. ახლახან გამოვართვი ფოსტალიონს.
-კი, მაგრამ, დაბადების დღე ერთი კვირის წინ მქონდა. ნეტა ვის გავახსენდი, თან ასე გვიან?
-გამომართვი და ნახე, - ჩაიცინა ქალმა, საჩუქარი ტასოს მიაჩეჩა და გავიდა.
ანასტასიამ საჩუქარს ქაღალდი შემოაცალა და ხელში უბრალო თეთრი ყუთი შერჩა. კიდევ უფრო გაკვირვებულმა ახადა თავსახური და მაშინვე გახედა ნინის, რომელიც ჯერ გვანცას ამოეფარა, მერე კი სანდროს.
-ნინიიი!
-კარგი, რა, ანასტასია, - გამოხედა სანდროს ზურგს უკნიდან და გაიღიმა, - იცი, რამდენ ხანს ვეძებე ამერიკაში? ძლივს ვიშოვე, ნაღდი ლუდოვიკოებია.
-კარგი, ყავის სერვიზი მესმის, მაგრამ, აი, ეს წერილი რაღა საჭირო იყო? - ანასტასიამ ყუთიდან პატარა ბარათი ამოაძვრინა და ააფრიალა.
ბიჭებს ეცინებოდათ და აღარ იცოდნენ სად წასულიყვნენ. აი, რეზი კი თავიდან ვერ ხვდებოდა, მაგრამ მერე მასაც გაეცინა.
-აუუ, მაჩვენე რა, ამჯერად რაღა დაგიწერა? - ჰკითხა დათომ სიცილით და ანასტასიასთან მივიდა.
-უფანტაზიო, რომ იქნები ადამიანი, - თქვა ანასტასიამ და ბარათი დათოს გაუწოდა, - იგივე წერია, რაც წინა წელს. ლექსი მაინც დამიწერე ან ახალი მოიფიქრე, სიტყვები გადაანაცვლე წინადადებაში, რავიცი, გამაოცე. არა! „როდის თხოვდები და ამ სერვიზით აპირებ დედამთილს ყავა დაალევინო?“. იზრდები და ტვინი არ გემატება, - ანასტასია ცდილობდა არ გაეღიმა და ნინისკენ წავიდა.
-ვაიმეე, მიშველე სანდრო! გიკლავენ ცო... - სიტყვა უცებ გადააკეთა, - გიკლავენ ძმაკაცის ბიძაშვილს!
ანასტასიამ ნინის ყველა სიტყვა დაიჭირა და ეჭვები უფრო გაუძლიერდა. ამასობაში კი ნინი რეზისკენ გაიქცა, რადგან სანდრომ აშკარად ამჯობინა გზიდან ჩამოცლა.
-ნინი, შენ გგონია, ეგ გორილა შემაჩერებს, ახლა რომ ამოფარებიხარ? - ჰკითხა და რახან რეზის სხეული მთლიანად ფარავდა ნინის, ბიჭს შეხედა და ისევ ზღვისფერ თვლებს წააწყდა.
-მართალი ხარ! ვერ შეგაჩერებს, - უპასუხა გოგომ და ახლა კარისკენ გადაინაცვლა.
-მანდ გაჩერდი! - უკვე კართან მისულს უთხრა და დას გახედა, - ჩემი სურვილის ასრულებას მოვითხოვ, - მოიფიქრა უცებ და წაგებულ გუნდს მიუბრუნდა, რომლებიც ჯერ კიდევ იცინოდნენ ანასტასიას საჩუქარზე.
-რა გინდა, რომ გავაკეთოთ? - უხალისოდ იკითხა დათომ და გოგოს მიაჩერდა.
-გააკეთოთ - არა. მინდა, რომ მხოლოდ სანდრომ გააკეთოს, - გაიღიმა ანასტასიამ.
-ეს უკვე აღარ მომწონს, - ამოილაპარაკეს ნინიმ და სანდრომ ერთდროულად.
ამას კი ანასტასიას გველური ჩაცინება მოჰყვა.
-სანდრო, მინდა, რომ ნინის აკოცო, - წყნარად თქვა გოგომ და გაოცებულ ბიჭს შეხედა.
-ვაკოცო? სულ გადაირიე? ამ... ამ... ამას როგორ ვაკოცო? რომ მომწამლოს?
-დამშვიდდი, არაფერი მოგივა.
-მაშინ კარგი, - მხრები აიჩეჩა ბიჭმა და შოკირებული ნინის წინ დადგა.
-ოოო, არა, სანდრიკო, - გააჩერა ბიჭი, როცა დაინახა, რომ ნინის ლოყაზე აკოცა და მოშორებას აპირებდა, - ლოყაზე კოცნა არ ითვლება. ტუჩებში აკოცე.
-ანასტასია, ეს ნამდვილად შენ ხარ? - იკითხა ლაშამ და გოგოს შეხედა, - რას სთხოვ, ხვდები?
-მოკეტე, თორემ სანდროს ნინის ნაცვლად შენთვის ვაკოცნინებ! - იმავე ტონით უთხრა ბიჭს და ღიმილი სახეზე შეაყინა.
-სამაგიეროს მიხდი, არა? - ჰკითხა ნინიმ დას, - კარგი, რაა. ანასტასია, ეს ხო ლუდოვიკოებია. მადონას სერვისზეც კი არ გქონია ასეთი რეაქცია!
-სანდრო ასრულებ ჩემს სურვილს თუ არა? - ნინის ყურადღებაც არ მიაქცია, ისე ჰკითხა.
-რახან ასე გინდა, - თქვა ნინიმ, სანდროს პერანგში ჩაავლო ხელი და თავისკენ დაქაჩა.
ერთმანეთის ტუჩებს შეეხნენ თუ არა, ბიჭმა მაშინვე შემოხვია წელზე ხელები და უფრო მომთხოვნი გახადა კოცნა. ნინიმ კისერზე შემოხვია ხელები და კოცნაში აჰყვა. ორივენი გაითიშნენ და აღარც კი ახსოვდათ სად იყვნენ. ტასო მათ თითოეულ მოძრაობას აკვირდებოდა და როცა წყვილი აღარ მოშორდა ერთმანეთს, როგორღაც მათ შორის ჩაეკვეხა.
-კარგი, გეყოთ, გვრიტებო! ჩემს ნათლულს მუცელშივე ნუ გააგებინებთ, როგორ კეთდება ბავშვი, - ჩაიცინა და პირღია ნინის, შემდეგ კი აწითლებულ გვანცას გახედა, - ნინი, გვანცა და ქეთო, თუ გინდა შენც, სწრაფად ჩემს ოთახში. ნუ პირველი ორი ბრძანებაა, ქეთო, შენ თუ არ შეწუხდები, წამოდი, დამჭირდები.
-რამე დააშავეს? - იკითხა ქეთიმ და გაიღიმა.
-სწორედ მაგის გარკვევას ვაპირებ. გმადლობთ, მშვენიერი თამაშისთვის, - მიუბრუნდა ბიჭებს, - შენც გეხება, გორილა. დიდი ხანია ძლიერი მოწინააღმდეგე აღარ მყოლია.
ბიჭები პირღია შეჰყურებდნენ ჯერ კარიდან გამავალ ტასოს, რომელმაც წინ „გაირეკა“ გოგოები, მერე კი რეზის გახედეს.
-რა ჩაიდინე ამისთანა? - ჰკითხა ნიკამ.
-რაზე ამბობ? - მიუბრუნდა გაოცებული რეზი და ბილიარდის ჯოხების დალაგება დაიწყო.
-არა, თქვენც ხომ გაიგონეთ? - მიუბრუნდა ახლა ბიჭებს.
ბიჭებმა თავი დაუქნიეს და მათაც დაიწყეს ოთახის მილაგება.
-ღმერთო, არ მჯერა, რომ ეს ჩვენი ანასტასია იყო. უკვე ვფიქრობდი, რომ მას ასეთს ვეღარასდროს ვნახავდი! რეზი, რა გაუკეთე ამ გოგოს ასეთი?
-ნორმალურად ამიხსნი?
-რა შეუგნებელი ვიღაც ხარ, ტოო, - თქვა სანდრომ, - არც დაკვირვებიხარ, ხო, ანასტასიას ბოლოდროინდელ ქცევებს?
-და რატომ უნდა დავკვირვებოდი?
-ანასტასია მთელი სამი წელია ასეთი აღარ გვინახავს, - ახსნა დაიწყო დათომ, - მას შემდეგ რაც... ნუ არ გვინდა ახლა მაგაზე. მოკლედ, რაც შენ გამოჩნდი, ჩვენმა გოგომ ისევ დაიწყო ხატვა და თუ არ ვცდები ჯირითიც იმ დღეს, როცა შენ ჩამოხვედი. ახლა კი, ახლა მან შენ ბილიარდში ძლიერ მოწინააღმდეგედ გაღიარა. ასეთები კი მისთვის მხოლოდ ნინი და ანდრო იყვნენ. ნუ ნინი ახლაცაა.
-და რისი თქმა გსურს მაგით?
-ანასტასიასთან ურთიერთობა გააგრძელე. მოგვენატრა ჩვენი მხიარული და გიჟი გოგო და მისთვის გულის ტკენა არც კი გაბედო, თორემ... - ბოლო სიტყვები მუქარით უთხრა ლაშამ და თითები გაატკაცუნა, - მართალია, ანდრო აღარ ჰყავს, მაგრამ ჩვენ ვყავართ.
-და ვინ გითხრათ, რომ ანასტასიასთან რაიმე სახის ურთიერთობა მსურს?
-შუბლზე გაწერიათ, - სიცილით თქვა ლაშამ.
-თ? - გაუკვირდა რეზის.
-თ. სწორედაც, რომ თ! - თქვა და ბიჭებს გახედა, - შენც, სანდრიკოსაც და ნიკასაც. სამივეს შუბლზე გაწერიათ, რომ მაგარ შარში ხართ.
-შარში? რას ბოდავ, შე ჩემა? - იკითხა ნიკამ.
-ცოტაც მოითმინეთ და მიხვდებით, - მერე კი დათოს გახედა, - ეჰ, ნეტავ, ჩემი დათუჩაც დამეყენებინა სწორ გზაზე და მერე თუნდაც მომკლა, აღარ დავეძებ.
-მოკეტე რაა, - შეეპასუხა დათო, - ესენი აღარ გყოფნის და მეც გადმომწვდი?
-კარგი, გვეყო, - თქვა რეზიმ და კარისკენ წავიდა, - მგონი საკმარისად დავისვენეთ. ახლა კი წამობრძანდით ბატონო ლაშა და დარჩენილი საქმეების გაკეთებაში დამეხმარეთ.
-ოოოოო, გაახსენდება ხოლმე რაა, - ამოიბუზღუნა ლაშამ და რეზის უკან მიჰყვა, - ისე, რეზი, შენ ნანახი გაქვს ანასტასიას მზითევი?
-რა მზითევი, შენ შიგ ხომ არ გაქვს? მე რატომ უნდა მენახა? რაში მაინტერესებს?
-ხოდა, წამოდი, გაჩვენებთ.
-წამოდი, წამოდი, მართლა მაგარია! - მხარზე ხელი დაჰკრა დათომ და წინ უბიძგა.
-ნორმალურები არ ხართ თქვენ, - თავი გადააქნია რეზიმ და ბიჭებს აედევნა.
მალე გაჩერდნენ მისაღებში მდგარ ერთ-ერთ კარადასთან.
-და-და-დაააააამ, - წაიმღერა სანდრომ და კარადის ორივე კარი ფართოდ გამოხსნა.
-რა არის ეს? - გაიკვირვა რეზიმ და კარადაში რიგებად დალაგებულ ყავის სხვადასხვანაირ ჭიქებს დააკვირდა.
-ნინის მიერ ნაჩუქარი ანასტასიას მზითევი, - სიცილით თქვა ნიკამ.
-ვერ მივხვდი.
-მოკლედ, - დაიწყო ახსნა სანდრომ, - სანამ პატარები იყვნენ და მათი მშობლები დაბადების დღეს უხდიდნენ სანათესაოს გარემოში, სტუმრები სულ ყავის ჭიქებს სჩუქნიდნენ ხოლმე. ხოდა, გოგოებმა ტრადიცია არ დაივიწყეს და ახლა ყოველ დაბადების დღეზე ახალ-ახალ ყავის სერვიზს სჩუქნიან ერთმანეთს. ნუ, ჩემ... ნუ, ნინი უფრო კრეატიულია და სადღაც 5 წელია საჩუქარს ბარათებსაც აყოლებს, „როდის თხოვდები“ წარწერით.
-ნეტა არ ბეზრდებათ? - გაუკვირდა რეზის და სიცილი დაიწყო.
-მაგას ვერ გავარკვევთ, სანამ ერთ-ერთი არ გათხოვდება, - უპასუხა დათომ და კარებები დახურა, - ახლა კი-საქმე. გვეყოს გართობა!