...მე რათქმაუნდა ეს არ მოვუთბინე და ძალიან გავბრაზდი,ეს რათქმაუნდა ელემ შემატყო და მითხრა,ისე წავსულიყავით თითქოს არაფერი მომხდარა.ეს ხომ უსამართლობაა,როგორ შეიძლება ადამიანი ასე მომთბენი იყო.-მაშინვე მივბრუნდი და ვეუბნები: -ბოდიში მოიხადე! -შარს ეძებ?(მეუბნება იქედან ერთ-ერთი,როგორც შევატყვე მათი მთავარი) -ბოდიში მოიხადე! (სიტყვას ვუმეორებ) -ფული აიღე ეს გეყოფათ(მეუბნება ის) -ამაზე ვეღარ მოვითმინე და მაშინვე გაუაზრებლად ხელი წავიღე დასარტყმელად,თუმცა მან ხელი შემიჩერა და მის მეგობრებს თვალით რაღაც ანიშნა.მათ წივილ-კივილით ისე გაგვიყვანეს გარეთ ხმაც არავის ამოუღია,როგორ შეიძლება ამდენი ხალხი შეაშინო ან მოისყიდო.მე კარიდან მივაძახე: -ეს საქმე ასე არ დამთავრდება -უფრო მეტიც ლამაზო ჯერ არც დაწყებულა(მეუბნება ის) -იმ დღეს სახლში ისე წამოვედი არაფერი მიტრიალებდა თავში იმის გარდა,რომ პირველად მოხდა, როცა ადამიანს საკადრისი პასუხი ვერ გავეცი,რა დამემართა?მაგრამ არიღელვო მიკა ის ხომ ადამიანი არ იყო სასტიკი პირუტყვი,შენ კი პირუტყვებთან ლაპარაკი ჯერ არ გისწავლია (ვეუბნები საკუთარ თავს და ვცდილობ დავმშვიდდე) -ელე იმ ღამით ჩემთან დარჩა ისიც ცუდად გრძნობდა თავს,როგორ შევრცვით ამდენი ხალხის წინაშე,მაგრამ ელეს დავპირდი,რომ ამ ყველაფერს ასე არ დავტოვებდი.მან მითხრა რომ თავი დამენებებინა მათთვის,მაგრამ მაშინ ჩემი სიამაყე ფეხქვეშ გაითელებოდა. მეორე დღე,როგორც გათენდა არცერთს გვინდოდა უნივერსიტეტში წასვლა,თუმცა მეორე დღესვე ხო ვერ გავაცდენდით,თანაც ///სკოლა ისე დავამთავრეთ უკიდურესი შემთხვევების ფროს ვაცდენდით მხოლოდ ,ყოველთვის სამაგალითო მოსწავლეები ვიყავით და ჩვენ შრომას უკვალოდ არ ჩაუვლია ორივებ სრული დაფინანსება მივიღეთ///
თავს ძალა დავატანეთ და მაინც წავედით იმ იმედით,რომ იმ ცხოველთა ფერმას ვერ ვნახავდით,თუმცა როგორც კი კარი შევაღეთ,ჩვენი ოცნება უკუღმა დაგვიბრუნდა. -თქვენ რა ისევ აქ ხართ?(მეუბნება მთავარი ცხოველი) -მგონი ხედავ რომ აქ ვართ! -მგონი საკმარისი არიყი ის მაგალითი რაც გუშინ გაცვენეთ!(მეუბნება მბრძანებლური ტონით) -წესიერად ილაპარაკე შენ იმ გოგონებში არ აგრიო ფულის გამო ფეხ -ქვეშ,რომ გეგებიან! -ფეხ-ქვეშ სხვა რამის გამოც მეგებიან გოგონები ლამაზო! -(ნეტავ რა იგულისხმა იმ ცხოველმა)ლამაზოს კიდევ ერთხელ დამიძახებ და ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ და ეგ სიტყვა იმას დაუძახე ვინ ფეხ-ქვეშ გეგება მე თავი დამანებე! -ეგ მასე მარტივი აგარ იქნება,ნე გითხარი პირველ დღეს შარს ნუ ეძებთქო ახლა გვიანია(მეუბნება ირონიით) -შენ საერთოდ რა ადამიანიხარ,თუმცა ცხოველი ხარ ცხოველი! -რა თქვი გაიმეორე! -ცხოველიხარმეთქი.ამ დროს ელენე მეუბნება: -წამოდი გთხოვ თავი დაანებე. -აი შენი მეგობარი კარგად ხვდება,რომ არ უნდა შემეპასუხო. -ახლა წავალ და... -ვიცი ხო ამას ასე არ დატოვებ (ისევ ირონია). შემდეგ ლექციაზე შევედით და ლექტორიც მალე მოვიდა.ძალიან მომეწონა ლექტორებიც და კურსელებიც,როდესაც გარეთ გამოვედით ცოტახნით სკამზე დავსხედით,ერთი ჩვენი კურსელი მოვიდა და საუბარი დაიწყო. -გამარჯობა მე ლიზა ვარ თქვენი კურსელი!გუშინ რაც გააკეთე ეს საოცრება იყო შენამდე ვერავინ გაუბედა ხელის დარტყმა,მართალია ბოლიმდე არ გამოგივიდა,მაგრამ ხომ ეცადე.იცი ვინ არიან ის ბიჭები? -იმ ცხოველების ფერმას გულისხმობ? -აი შენ ვისაც ხელის დარტყმა დაუპირე ლექსო ჩოფლიანია,მამამის საზღვარგარეთ რამდენიმე ბიზნესიაქ,სკოლა ამერიკაში დაამთავრა და შემდექ საქართველოში დაბრუნდა აქ გააგრძელა უნივერსიტეტსი სწავლა ახლა მეოთხე კურსზეა და ის მეგობრებიც აქ გაიცნო:დემეტრე,ბექა,სანდრო,ხოლო მისი საუკეთესო მეგობარი ვაკო,რომელიც სრულიად განსხვავდება მისგან.ძალიან წყნარი და კარგი ადამიანია,ყოველთვის ცდილობს,რომ დაამშვიდოს. -რაღაც არმგონია გამოსდიოდეს(მე) -მოკლედ არ გირჩევ მასთან გადამტერებას,რადგან ლექსო ვერ იტანს,როდესაც არ ემორჩილებიან და ყოველთვის აღწევს იმას რაც სურს.(ლიზა) -მადლობა ინფორმაციისთვის,მაგრამ მე ვიცი ვუფრთხილდე თუ არა და ვნახოთ ვინ მოიგებს ამ გამოწვევაში.გამოწვევაა?იყოს გამოწვევა!მე და ელე გზაში ფეხით წამოვედით ,მართვის მოწმობა მქონდა,მაგრამ გახშირებული ავტოსაგზაო შემტხვევების გამო მეშინოდა მანქანაის ტარება.მოულოდნელად ელე მეუბნება: -იქნებ ჯობდეს თავი დაანებო? -რას გულისხმობ? -იცი რასაც შეეშვი მათ ყოველთვის შარში ეხვევი რის გამო?ან ვისგამო?ცდილობ ყველას რაღაც უმტკიცო ყველას ვე შეაგნებინებ გაიგე ეს. -და შენ ,რატომ არასდროს მიდგები ასეთ საკითხებში გვერდით,ყოველთვის გიცავდი,როცა ვინმე ზედმეტს იტყოდა მაშინვე მე ვცემდი პასუხს,ყოველთვის გიცავდი და დაგიცავ რადგან შენ დასავით ხარ ჩემთვის,მაგრამ მეც გამიხარდება შენი თანადგომა. -მე წავალ ასე აჯობებს(ელენე). სახლამდე ისე მივედი ლამის გავგიჟდი იმაზე ფიქრში,რომ ელეს ვაწყენინე ვიცი ელე ასეთი ადამიანია,არ უყვარს ,როდესაც ჩხუბში ერევა არც ის აინტერესებს ვინმე თუ რამეს ეტყვის ყოველთვის ითმენს,რადგან უკეთილშობილესი ადამიანია მე ძალიან ამაყი .ერთმანეთისგან სრულებით განსხვავდებით,მაგრამ ერთმანეთს ძალიან კარგად ვუგებდით ყოველტვის,როცა სახლში მოვედი დედამ მაშინვე იგრძნო ჩემი უხასიათობა და მკითხა რა მოხდა დღეს უნივერსიტეტში.მე ვუტხარი,რომ ყველაფერი რიგზე იყო და ძალიან მომეწონა ახალი კლასელები და ლექტორები.დედამ მითხრა,რომ ვერაფერს გამოვაპარებდი,მართალიც იყო ელენეზე ვუამბე ყველაფერი(იმ ბიჭებზე არაფერი მითქვამს)დედამ მითხრა რომ ბოდიში უნდა მომეხადა მან იცოდა,რომ ამაყი ვიყავი და ბიდიშს ძალიან ისვიატად ვიხდიდი,მაგრამ ახლა ნამდვილად უნდა მომეხადა.დედას ვუთხარი,რომ როგორც ვნახავდი მაშინვე დაველაპარაკებოდი.