საღამოს, ჩემოდნით პირდაპირ ბარში წავედი და დამიანეს შემოვუსკუპდი სკამზე ღიმილიტ.
-ეე, რა მალე ჩამოდი, გამოფრინდი?
-უკვე გზაში ვიყავი რომ მომწერე.რაიყო ასე უცებ მოგენატრე?
-მე არა მაგრამ, შენმა ბიჭმა მოიარა ყველაფერი შენს ძებნაში, ორი დღე გელოდა, ახალი გასულია რამდენიმე წუთით აცდი._ეს ცოტა არ მესიამოვნა მაგრამ არ შემიმჩნევია.
-კარგი რა დამიანე, ბავშვია, გადაუვლის დაივიწყებს, აბა რამე ახალი კოქტეილი გექნება და ნანოსთან წავალ, სამი დღეა არ მინახავს.
ვითომ ღიმილით გამოვედი, თუმცა არ მეღიმებოდა, სადღაც გულის მიბნელებულ, მივიწყებულ კუნჭულში, სხივს რომელსაც იმედი ერქვა, ეგონ ვნახავდი. არ გამიმართლა. ნანოსკენ წავედი და კარი ისევ ჩემი გასაღებით გავაღე. კომპიუტერთან იჯდა და ღიმილით წერდა ვიღაცას.
-ჩამოვედი.
-ნინელიიი, რა კარგია, როგორ ვინერვიულე, ასე დაუკითხავად მეორედ არ წახვიდე გთხოვ_ხელები გამოიწვდინა რომ ჩავხუტებოდი, მეც შევაგებე.
-აღარ წავალ ნანო არა.
-იმ ბიჭს გაექეცი არა? ხვდები რომ ნელნელა მოგწონს და გაიქეცი?
-რა სისულელეს ამბობ ნანო, შენ თვითონ გჯერა? აღარ გვინდა რა.
-კარგი_ ამობრუნებული ტუჩებით ჩაიბუზღუნა. ღმერთო ისევ 15 წლის პატარას გავდა ასე, გამეცინა და ისე ჩავეხუტე ლამის გავგუდე. ასე როგორ გავიმეტე, ან ღმერთმა ასე როგორ გაგვიმეტა ორივე, ოთხივე. არა ახლა ცუდზე ფიქრისთვის დრო არ მქონდა. გამოვიცვალე და ისევ ბარისკენ წავედი. ამჯერად ტრადიციას ვუღალატე და ლამის ჩემსიმაღლე ფეხსაცმელბი მოვირგე. დამიანეს წინ სკამზე იოლად მოვკალათდი და თვალი ჩავუკარი, იცოდა რაც უნდა ჩამოესხა, ვისკი ყინულით. 5 წუთიც არ გავიდოდა და გვერდითა სკამის გაჩოჩების ხმა გავიგონე. თვალები დავხუჭე და სანამ ხმას ამოიღებდა ვფიქრობდი მინდოდა თუ არა ეს ვიღაც ალექსანდრე ყოფილიყო.
-ერთიც გაგვიმეორეთ მე და ქალბატონს_ ცბიერი ღიმილით მიყურებდა საკმაოდ სიმპატიური 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდა. ოჰ, როგორი ცისფერი თვალები ქონდა, არაუშავდა ერთი ღამისთვის. თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვიოხრე ჩუმად, კიდევ ერთი ბინძური ღამე, კიდევ ერთი ასო შეემატებოდა ჩემს კოლექციას, კიდევ ერთხელ დავანახებდი ჩემ თავს როგორი ბინძური ვარ და კიდევ ერთხელ დავბლოკავდი ავადმოსაგონარ სიტყვებს ყურს რომ მიხურებდა „შენ ჩემი ძუკნა ხარ, მარტო ჩემი.
-აბა „ლ“ამაზო, სახელს მაჩუქებთ?_ ლამის პირი დავაღე ჯერ ვითომ დაკერვის მეთოდზე, შემდეგ შერბილებულ „ლ“-ზე და ბოლოს წარბები მაღლა ამეწია მისი ხელი ჩემს მუხლზე მოფათურე რომ ვიგძენი. ერთ ადგილას არ აჩერებდა, თითქოს ნელნელა მაპარებდა და ისე მიიწევდა საშოსკენ. ამას რა აქვე უნდოდა თუ ესეც დაკერვის მეთოდი იყო ერთგვარი? პირი დავაღე საპასუხოდ ნაცნობი სიცილი რომ გავიგონე. ცივად მივტრიალდი უკან და მაგიდასთან მიმავალ ალექსანდრეს გავხედე, მარტო არიყო, ბიჭები ახლდა. დასალევის შესაკვეთად აწეული სახე პირდაპირ ჩემსკენ გამოატრიალა და სიტყვები პირზე შეაშრა, ჯერ დამაკვირდა, შემდეგ კი ჩემს მუხლზე დადებულ ხელს დახედა, როგორ დააცოცებდა უცნობი მამაკაცი. წარბები შეჭმუხნა და მივხვდი წამოდგომას აპირებდა, უცებ რო წამოვხტი.
-დამიანე გავედით ჩვენ. იცოდე არაფერი წამოგცდეს _თავი დამიკრა და ბარიდან გამოვედით. ალექსანდრეს იმედგაცრუებული მზერა მიწვავდა ზურგს.
სამსახურში დროულად გამოვცხადდი, როგორც ყოველთვის. საბუთებში ჩავეშვი თავით და გასავლის ფურცლებზე ხელი გამეყინა. უცებ გამახსენდა ჩემი ცხოვრება 7 თვის წინ და ახლა. ან გუშინდელი ღამე რას ნიშნავდა. როგორც გარეთ გამოსულს ხელი გადამხვია ცისფერთვალებიანმა ისეთი ზიზღი ვიგრძენი მეც რომ გამიკვირდა, ზიზღი? როდის იყო რამეს ვგრძნობდი მითუმეტეს ზიზღს. ამ ბიჭმა სულ ამომიტრიალა ცხოვრება, მარტო მისი შეხება რატო მახსენდება? დახუჭული თვალებით შუბლი ფურცლებს დავადე და ცოტა ხნით დავისვენე. არც დღეს მქონდა ბარის ხმაურის თავი ამიტო პირდაპირ სახლში წავედი, ნანოსთან გვიან გვიდოდი, ახლა ცოტა დასვენება მინდოდა.
ის იყო აბაზანიდან პირსახოც შემოხვეული გამოვედი და ტელევიზორის პულტს ვეძებდი, კარზე ძლიერი ბრახუნი რომ ატყდა. გაღებული არ მქონდა ალექსანდრე რომ შემოვარდა და ოთახში დადგა. ჯერ განრისხებული თვალებით მიყურა, მერე კი გააზრებაც რომ ვერ მოვასწარი ტუჩებზე დამაცხრა. ისე მესიამოვნა მისი ხელების ჩემ კანზე შეხება ლამის ამოვიკვნესე. წამში გავათავისუფლე მაისურისგან, შარვლის ღილს დავწვდი თითონაც ერთი ხელის მოძრაობით რომ მოიშორა ჩემი პირსახოცი. ენა შემომიცურა პირში და ჩემი ენის დაგემოვნებას შეუდგა, აღარ ვიცოდი რა მეწოდებინა იმ სიამოვნებისთვის რასაც იმ დროს განვიცდიდი. ფეხი გამოვუდე იქვე იატაკზე რომ დაცემულიყო და მეც ზევიდან მოვექეცი. -დღეს აღარაფერი გაქვს დასამტკიცებელი ბავშვო_ნაზად ვუჩურჩულე და ტუჩებით დავუყევი მის სხეულს, ისეთი მკვრივი და სურნელოვანი კანი ქონდა. ჯანდაბა, რატომ უნდა გჭირდებოდეს ადამიანს ასეთ დროს ჰაერი, თორემ ასეთი სხეულიდან მოწყვეტა იქნებოდა? მოკუმული დავწვდი მონატრებულ ორგანოს და ისეთი ძალით მოვქაჩე ტუჩებით გავიგონე როგორ დაიგმინა, ამან უფრო გამათამამა და ენა ისე მოვუსვი და ისე მოვუტარე ასოს ძლივს შევიკავე თავი კბილებიც რომარ დამეხმარა. ვიგრძენი მალე გაა*ავებდა და ხელით მაშინვე საშოში დავაბინავე. რამდენიმე ნაზი ბიძგი და მისი თბილი ს*ერმაც ვიგრძენი როგორ გაიშალა ჩემს სხეულში.
-მეორედ ასე აღარ დამტოვო რა.
ჩემთან დარჩენის უფლება არ მივეცი, არ მინდოდა ჩემი კოშმარის მოწმე კიდევ გამხდარიყო. ლამის ძალით გავაგდე სახლში და მე სამზარეულოს შესასწავლად გავეშურე.
როგორც ყოველთვის სამსახურში პუნქტუალობით გამოვირჩევი, ამის გამო ერთხელ უფროსმა მისაბაძ მაგალითად მომიყვანა და იმ დღის შემდეგ ჩემზე მაღალი თანამდებობის პირებისთვის დაბრკოლებას წარმოვადგენდი, არადა მთელი დღე ფურცლებში თავჩარგული რას ვუშავებდი.
საღამოს ბარში სიარულს გადავეჩვიე, ალექსანდრე ყოველ საღამოს ერთსა და იმავე დროს მოდიოდა და ერთმანეთის გაოცებას ვახერხებდით ახალ ახალი ილეთებით. გამორჩეულ პოზად ალბათ პლაზმურს რომ შემომაჯინა და ორი დღე ბარძაყებზე ტელევიზორის ზედაპირის ხაზი მეტყობოდა, ამას დავასახელებ.
ერთ საღამოს კიდევ ერთი მხურვალე სექსის შემდეგ, პრეზერვატივი რომ მოიძრო და ლოგინში წამოჯდა უცებ გამომხედა.
-ნინელი იმ დღეს, გაქცეული რომ დაბრუნდი თავი არ დაგვიცვია და ტაბლეტებს ხო სვამ? თუ მოვემზადო მამობისთვის? _ზუსტად ვერ შევატყვე ამას როგორი ტონით ამბობდა. გამომხედა, აშკარად ჩემ პასუხს ელოდა, მე კი ფანჯარაზე შემომჯდარი სიგარეტით ხელში გული მეწურებოდა, აი ისე ხელს რომ შეყოფ, მთელი ძალით სულ ბოლომდე მოუჭერ და ელოდები ბოლო წვეთსაც როდის ჩამოცლის რომ მოისროლო. გამეცინა, თუმცა სიმწრის ღიმილს უფრო გავდა ეს ყველაფერი.
-ნუ ნერვიულობ, ჩათვალე არაფერი მომხდარა, არცერთი თავდაცვა არაა საჭირო, არც ღმერთი გაიმეტებს ჩემისთანა ქალისთვის შვილს და მითუმეტეს არც ჩემი ორგანიზმი.
-ნინელი....
-არა ალექსანდრე, უკვე შევეჩვიე ყველაფერს შევეჩვიე_მობეზრებულმა ჩავილაპარაკე და სიგარეტი საფერფლეში ჩავსრისე.
-მომიყევი_დავინახე ისიც ჩემ წინ რომ წამოჯდა ფანჯარაზე_ ვიცი არავისთვის გექნება მონაყოლი, მომიყევი და ამოისუნთქე.
თვალებში ვუყურებდი და რამეს ვეძებდი ისეთს რაც მაიძულებდა მეყვირა მისთვის და სახლიდან გამეგდო. ვერ ვიპოვე, სუფთა აბრჭყვიალებული თვალებით მიყურებდა და მელოდა. მეორე ღერს მოვუკიდე და თავი ოდნავ შესამჩნევად დავუქნიე.
-დროა ყველაფერი გაიგო და აქედან ჩემგან შორს გაიქცე. მოგიყვები...
---------------------------------------------------------

ვეცადე ცოტა დიდი გამომსვლოდა...
დიდი მადლობა თბილი კომენტარებისთვის <3