გაჩუმებული ვიყავი და გზას ვუყურებდი, არმინდოდა სახლში ასვლა. აიი იცით როგორ ვიყავი ? მინდოდა მთაში წავსულიყავი სადაც სრულიად მარტო ვინქბოდი მხოლოდ და მხოლოდ მე...
მე ...
მე მარტო ...
მე მთაში...
მე სიმწვანეში...
მე ბედნიერი ...
მე უპრობლემო ...
სახლში ასვლის მრცხვენოდა, ტელეფონიც გათიშული მქონდა ვიცოდი რომ ინერვიულებდნენ თუმცა მამა მიცნობს, იცის რომ უმიზეზოდ არაფერს არ გავაკეთებ, და როცა ჩემს ცხოვრებაში უარყოფითი ხდება განმარტოვებას ვცდილობ, მაგრამ მაცდის ვინმე ?!
დედაჩემი რო კივილით ამკლებს ზუსტად ვიცი ამიტომაც არ მინდა სახლში ასვლა..
ყველაფერზე მეტად მამას იმედგაცრუებული სახის დანახვა არმინდა მაგრამ ვიცი მაინც მომიწევს და აზრი არაქვს თავის არიდებას.. გონზე მათეს ხმას მოვყავარ
- არ გინდა მომიყვე რა გატირებდა ?
- არანაირად !
- გინდა გამოვიცნო ?
- აზრი არაქვს ცდას
- იქნებ გვეცადა?
- არა
- მაშინ ის მითხარი სკოლიდან რატომ გამოგაგდეს
გაოცებულმა შევხედე მიკვრიდა საიდან იცოდა თუმცა სანამ აზრზე მოვიდოდი სიტყვაც მომიგდო.
თეკლა ჩემი დეიდაშვილიაო
-ეხლა გასაგებია. აქ გამიჩერე მე
- აქ გადმოხვედით?
- აქ გამიჩერეთქო.
- მომისმინე ანანიკო.. თეკლა ჩემი დეიდაშვილი რადგანაა ეგ იმას არნიშნავს რომ მის მხარს დავიჭერ გასაგებია ?რადგან ვიცი თეკლა რატიპიცაა და მაგიტო მოვედი შენთან და გთხოვე გაგერკვიე სიტუაციაში, ვიცი რო არ ხარ ის გოგო რომელიც თავის გასამართლებლად შეალამაზებს ტყუილს... თუმცა შენი აცრემლიანებული თვალები ყველაფერს მიყვება, მიყვება თუ როგორ გატკინა გული ჩემთვის არანაცნობმა თემმამ, როგორ მოაღწია შენამდე და როგორ აგიცრემლიანა თვალები, როგორ გაგანადგურა და როგორ აგაკანკალა.. ერთს გეტყვი რა ნუ მიგაქ გულთან ახლოს ყველაფერი, არ ღირს დამიჟერე ... ეხლა მომიყევი რა მოხდა...
- ჯერერთი ანანიკო არა ! ანო, და მერე მეორეც არ ვაპირებ ჭორიკანა და გულგატეხილი გოგოს როლის თამაშს რაც მოხდა გვეხება მხოლოდ მე და შენს დეიდაშვილს! მესამე და მეოთხე პირის ჩართვას არ ვაპირებ მითუმეტეს არ დავდგები და არ მოვუყვები თეკლაკოს დეიდაშვილს. ეხლა კი ნება იბოძე და გამიჩერე აქ..

მანქანა გააჩერა და გადმოვედი კიდე კაი სახლთან ახლოს მაინც დამტოვა ამ იდიოტმა თორე რა ივლიდა ფეხით.. სახლში როგორც კი შევედი დედაჩემიი დამხვდა მდივანზე გაშოტილი და წიკვინა ქალის როლიც ეგრევე მოირგო.
- არა გამაგებინე რა გინდა ?! შენ უნდა მომისწრაფო სიცოცხლე მე ხო ? ნერვებს რომ გვიშლი მე და მამაშენს ეგ არ იმყოფინე და ეხლა სკოლიდანაც გამოარიცხინე თავი ხო ? არა კი ვიცოდი სკოლაში სიარულს რომ ყველაფერი რომ გერჩინა მაგრამ ასე თუ მოიქცეოდი აღარ მეგონა ! უზრდელი ხარ და მეტი არაფერი სულ მამაშენის გატუტუცებული ხარ !
- ეკა გეყოს რა ! მართლა და მართლა გეყოს ! ნუ წიკვინებ და ნუ ირგებ წიკვინა ქალის როლს ნუთუ არ დაიღალე ? ყველას კიცხავ, ყველას ეჩხუბები, არავინ და არაფერი არ გაინტერესებს მარტო გაჩხუბოს კაცმა და მეტი არაფერი.. სანამ ამხელა ალიაქოთს დაიწყებდე და ჩემს ლანძღვას იქნებ მოხვიდე ცხოვრებაში ერთხელ მაინც და მკითხო რა მიჭირს რატომ ვაკეთებ რა ხდება ჩემს თავს და როგორ ვარ ! მაგრამ არა მერე ხომ დაკარგავ შენს მთავარ როლს?! დედობა მარტო გარეცხვა, სახლის ლაგება და წიკვინი ნუ გგონია !
მამას გაოცებულ და ტკვილით სავსე თვალებს ვუყურებდი ეკამ რომ გამარტყა... ცხოვრებაში პირველად.. მამას ხმა არ ამოუღია, გაჩუმებული იჯდა და გვიყურებდა ჩვენ ორს..
- შვილი კი არა გველი გამიზრდია უბეში, უზრდელი გველი.
გამწარებულმა გამოვიჯახუნე კარები და ჩემს ოთახში შევვარდი, ლოგინზე დავემხვე და ტირილი დავიწყე..
მეწყინა..
მეტკინა..
ყველაზე მეტად მამას სიჩუმემ გამანადგურა , ვხვდებოდი რომ ზედმეტი მომივიდა...
თუმცა ვერ ვაპატიებდი ეკას ამ ნაბიჯს.
ღამის 5 საათი ხდებოდა უკვე ვერაფრით ვერ მოვხუჭე თვალი.. ვწრიალებდი და დღევანდელზე მეფიქრებოდა. თითქოს ჭაობში ჩავვარდი, საიდანაც ვერ ამოვდიოდი და ვერ ხსნას ვერ ვხედავდი, ვერ ვხედავდი ვერავის გამოწვდომილ ხელს, ვერავის გვერდში დგომას..
ისევ იმედგაცრუება..
ისევ მარტოობა...
ისევ სიჩუმე...
ისევ პრობლემები..
არა ამდენს ვერ გავუძლებ..
ფეხზე წამოვხტი და შუქი ავანთე, მამას ნაჩუქარ რუგზაკში რამოდენიმე წყვილი ტანსაცმელი ჩავაწყვე და ფურცცლის და კალმის ძებნა დავიწყე..
ელენეს და მათეს მივწერე, შემდეგ აღარ დავლოდებივარ პასუხს
და გავთიშე ტელეფონი...
სახლიდან ჩუმად გამოვიძურწე, და 24 საათიანი მაღაზიისკენ გავეშურე, მამა რომ ფულს მაძლევდა თითქმის ყოველთვის ჩემს ყულაბაში ვაგდებდი ამიტომ მაქვს ასე თუ ისე საარსებო წყარო. რამოდენიმე კოლოფი სიგარეტი, პური, ძეხვი და საჭირო ნივთვი ვიყიდე. შემდეგ წამოვიმხე თავზე " კაპიშონი" და გავუდექი გზას.. როგორმე დიდუბემდე უნდა გავსულიყავი ერთ-ერთ ტაქსშიც ჩავჯექი და სიგარეტის მოწევაც დავიწყე.. რადგან გზები არ იყო გადაჭედილი ტაქსი დანიშნულების ადგილზე მალევე მივიდა. ეხლა საფიქრალი მხოლოდ ის მქონდა დარჩენილი სად წავსულიყავი. მთაში მინდოდა სადმე ისეთ ადგილას სადაც ნაკლებად იმოძრავებდა ხალხი, მაგრამ ეხლა არჩევის არც დრო არ მქონდ და არც საშვალება... თვალი მოვავლე მარშუტების განრიგს და მხოლოდ ყაზბეგი მომინდა ! აარაა რა ყაზბეგის მწვერვალები უნდა დავიპყრო ! გავიფიქრე და მარშუტში მოვთავსდი... რომ გამეღვიძა მარშუტი უკვე ყაზბეგში იყო, ჩამოვედი და ხარბად ჩავისუნთქე ყაზბეგის სუნი. ბავშვობიდანვე სიგიჟემდე მიყვარდა ყაზბეგი, ვხვდებოდი რომ ახალი საოცარი თავგადასავლები მელოდა ! სახლის ძებნაც დავიწყე, ყოველ გამვლელს ვეკითხებოდი ბინას ხომ არ აქირავებდა ვინმე.. მთელი დღის სიარულის შემდეგ დაღლილობამაც შემომიტია და იმედგაცრუებული ჩამოვჯექი ქვაფენილზე.. ვატყობ მე ბედნიერს მომიწევს ბომჟივით ქუჩაში დაძინება ! არა რა გეგონა ერთი ქალბატონო ესე ადვილი იყო ბინის შოვნა?! ხოდა ნება იბოძე ანო და გაანძრიე ეხლა !

დავდიოდი და უკვე უიმედოდ ვეკითხებოდი ბინასთან დაკავშირებით გამვლელ ხალხს... შემდეგ ერთმა ბებომ მითხრა სახლი მაქვს ჩაბარებული, მისი პატრონები თბილისში არიან, პატარა გოგო ხარ ქუჩაში ხომ არ გაათევ ღამეს რამე არ აუტეხო თავს, იქ დარჩი რამდენი ხანიც გინდა, წლებია არ ჩამოსულან მისი პატრონები ოღონდ სახლი ძალიან დასალაგებელია, თეთრეულს კი გაგატან ჩემგან სანამ შემეძლო ლაგება კი ვალაგებდი მაგრამ მეც ხომ აღარ ვარ პატარა გოგო აღარ შემიძლია, ეხლა თქვენი დროა შვილო...
ჩავკოცნე ეს ბებო და სულ მადლობები ვუხადე.. რაღაცაში მაინც გამიმართლა. არ მჯეროდა...
სახლში როგორც კი შევედი პირველ რიგში ფანჯრები გამოვაღე, ბებოს მოცემული თეთრეული გადავაკარი ძველი რკინის ლოგინს და ჩამეძინა ემოციებით დაღლილს, დილას სიცივემ გამაღვიძა.. სულ მთლად გალურჯებული ვიყავი და ვკანკალებდი.. წამოვხტი და ფანჯრები მივკეტე, შემდეგ გრძელმკლავიანი ზედა გადავიცვი და ლოგინს დავუბრუნდი. როგორც კი ჩავთბი სახლის დალაგება გადავწყვიტე..
ფიქრებს გავურბოდი ...
არ მინდოდა ფიქრი...
ყაზბეგი უნდა ყოფილიყო ის ადგილი სადაც წარსულზე არ უნდა მეფიქრა შეძლებისდაგვარაც ვიქცეოდი.
თუმცა მაინც მეფიქრებოდა ვხვდებოდი
როგორი
მშიშარა
მხდალი
დაუფიქრებელი
და სულელი ადამიანი ვიყავი !
ვაწყენინე ჩემს საყვარელ ადამიანებს და პლიუს სახლიდანაც წამოვედი...



------
ეკატერინე (ანოს დედა)
დილას როდესაც გავიღვიძე, მეუღლეს მოვუმზადე ტანსაცმელი და საუზმე შემდეგ გავაცილე
ველოდებოდი ქალბატონის გამოსვლას, ღამით საჭმელიც არ უჭამია... უკვე 6 იყო დაწყებული მისი ოთახის კარები რომ შევაღე ოთახი მოვათვალიერე და არავინ არ იყო
ცოტა არ იყოს შემეშინდა, შემდეგ მის ბალიშთან დადებულ ფურცელს მოვკარი თვალი




თქვენი უვარგისი ანო

ამ წერილს თუ კითხულობთ ესეიგი მე უკვე სახლში აღარ ვარ, შეიძლება მაგ დროს ახლოს ვიყო ან თუნდაც ძალიან შორს... არ ვიცი წერაც კი მიჭირს, რა გითხრათ ?! ის რომ უვარგისი თქვენ კიარა ჩემით გავიზარდე? თუ ის რომ უგრძნობი და ენატკლიკინა გოგო ვარ? თქვენ არაფრის ახსნა არ გჭირდებათ, თქვენ ისედაც ყველაფერი კარგად იცით.უბრალოდ ცხოვრებაში ერთადერთ რაღაცას გთხოვთ ჩემი სურვილის წინააღმდეგ არ მოიქცეთ ცხოვრებაში პირველად მაინც.. არც ჩემზე არ ინერვიულოთ და არ მომძებნოთ, მალე დავბრუნდები.. ცოტახნით მონასტერში მინდა წასვლა, ტელეფონს აქ ვტოვებ. ბოდიში იმის ძალაც რომ არ შემწევს რომ პირადად გითხრათ ეს ...
მაპატიეთ რომ უვარგისი ვარ . ..
მაპატიეთ რომ კარგი მშობლების ცუდი შვილი ვარ...
მაპატიეთ რომ სამარცხვინო ვარ...
მაპატიეთ რომ ესეთი გაუბედავი ვარ ...
მაპატიეთ რომ ესე გტკენთ ყოველთვის გულს...
არ ინერვიულოთ
მალე დავბრუნდები
თქვენი ანო <3

ატირებულმა მეუღლეს დავურეკე, გზაში იყო და აღარ მინერვიულებია, დაველოდე მის მოსვლას, როდესაც მოვიდა წერილი მქონდა გულში ჩაკრული და ბოლო ხმაზე ვტიროდი
-რამოხდა ეკა მშვიდობაა?
მივაწოდე წერილი და მის სახეს ვაკვირდებოდი..
- ეკა სწორი გადაწყვეტილება მიიღო, კარგია მონასტერში თუ წავიდა, დაუფიქრდება მის საქციელს და დაბრუნდება ხო იცი ყველაფრის მიუხედავად ანო ჭკვიანი გოგოა ზედმეტს არ გააკეთებს, თუმცა ამ წერილის დაწერას სჯობდა მოსულიყო და პირდაპირ ეთქვა გაპარვების გარეშე. შენც ნუღარ ინერვიულებ დაბრუნდება მალე
..........



ელენე (ანოს დაქალი)
დილას რომ გავიღვიძე, ანოს მოწერილი დამხვდა
" ვიცი გამიგებ ჩემო ერთადერთო უთქმელად წასვლას, მალე დავბრუნდები და გპირდები ყველაფერს მოგიყვები ჭკვიანად"
გავოგნდი, რატომ მოიქცა ასე ან სად მიდიოდა, მე რატომ არ ვიცოდი არაფერი. რამოდენიმეჯერ გადავრეკე მის ნომერზე და გათიშული ქონდა, თუმცა ანოს ჯიუტი ხასიათის ამბავი ვიცოდი, სანამ არ გადაუვლიდა არ დაბრუნდებოდა ამიტომ დაველოდე მის გამოჩენას...



- მათე ( მისტერ უსიმპათიურესობა)

ანოს სმს რომ მომივიდა მაგ დროს მეგობრებთან ერთად ვიყავი და ვსვავდი, კარგად ვერთობოდით და ჩვენთვის ვაჯაზებდით რა სმსს სანამ გავხსნიდი გადავიკისკისე ანოათქო მაგრამ უცებ სახე შემეცვალა
მივხვდი რომ დღეს ზედმეტი მომივიდა თეკლასთვის არ უნდა მეთხოვა დახმარებადა იმდონეზე დამაბრმავა მისმა ენის ტლიკინმა რომ ვეღარ მოვტვინე ლიჟბი გამეგიჯებინა...

"მალე დავუბრუნდები ჩემს პროფესიას და ისევ გავაგრძელებ პროფესიონალურად შენს ნერვებზე თამაშს " დროებით .. ანო "
ეგრევე გადავრეკე თუმცა გათიშული აქვს ჯანდაბა !! ამის დედა შევე*ი