მარტოობა ერთი სიტყვაა, მაგრამ მასში უამრავი აზრი დევს, ჩემი ცხოვრებაც ასეა, შეიძლება გარეგნულად არ ვტოვებ მარტოსული ადამიანის შთაბეჭდილებას, მაგრამ შინაგანად ყველაფერი სხვანაირადაა. შეიძლება ვიღიმი, მაგრამ ღიმილი ხშირ შემთხევაში ნიღაბია იმ ტკივილის დასაფარად, რომელიც სულიერად განადგურებს, შიგნიდან გჭამს და სადაცაა მთლიანად დაგეპატრონება. ტკივილი, რომელიც გინდა რომ არ არსებობდეს, გინდა ფეხი დაადგა, გასრისო და სანაგვეში მოისროლო, მაგრამ ხვდები რომ ეს შეუძლებელია, რადგან ამ ცხოვრებაში ტკივილის გარდა არაფერი დაგრჩენია, თითქოს ის იქცა შენს ოჯახად, შენს მეგობრად და ცხოვრების მეგზურად, თითქოს ის არის ერთადერთი მიზეზი შენი არსებობის და შენც მას ებღაუჭები. იღვიძებ და იცი რომ ტკივილის გარეშე არცერთი დღე არ ჩაივლის, ტკივილი შენი ცხოვრებისეული რუტინა ხდება, ოცნებობ რომ ოდესმე ხანგრძლივი წვიმების შემდეგ გამოიდაროს, შენს ცხოვრებაშიც გამოიდაროს, ხშირად კი ოცნებებიც ამაოა გრძნობ რომ ცხოვრების თავიდან დაწყების მცდელობა ნოლამდეა დაყვანილი. უაზრობაა ყველაფერი შინაგანად ცარიელდები, გრძნობები გიქრება, სადღაც ქრება, ხვდები რომ შენგან აღარაფერი დარჩა უბრალო უსუსური არსების გარდა. გამოსავალი მხოლოთ თვითმკვლელობაა.

ჩემი ცხოვრება სიბნელეს გავს, სინათლეს გვირაბის ბოლოსაც კი ვერ ვხედავ.ჩემი ცხოვრების მზე ჩაესვენა ან მისი ამოსვლის დრო ჯერ არ დამდგარა. შეურაწმყოფა, დამცირება, დავიწყებული წყენა, დაუმსახურებელი ბრალდებები,ცრემლიანი ღამეები, უსუსურობის შეგრძნება, სისუსტე და მაინც მომავლის იმედი, აი ეს არის ჩემი ვარდის ფურცლებით მოფენილი ცხოვრება.

არვიცი ასე როდის დავეცი, არვიცი რამ მიმიყვანა აქამდე, მაგრამ 17 წლის ასაკში სრულიად განადგურებული, დაცარიელებული ვზივარ ზღვის პირას და ერთადერთი რაც დამრჩენია ფიქრია. ვფიქრობ რა იქნებოდა დედა რომ მყოლოდა და თვალიდან ჩემსავით ობოლი ცრემლი იკვლევს ჩემს სახეზე გზას. 12 წლის ვიყავი დედამ რომ მიმატოვა და წავიდა დღემდე მაქვს კითხვები: რატომ? ნუთუ ჩემი ბრალი იყო? მე არ ვიყავი ისეთი როგორიც უნდოდა? მე დავაშავე რამე? ჩემში იყო პრობლემა? იმდენად არ ვუყვარდი რომ მის გვერდით ვერ ამიტანა?რატომ გამიმეტა ასეთი ტკივილისთვის? ახლა სადაა? ნეტა ფიქრობს თუ არა ჩემზე? ვენატრები? ისევ ვახსოვარ? ხომ ცოცხალია? ხომ კარგადაა? ხომ დაბრუნდება?ხომ ისე ძლიერ ვეყვარები როგორც პატარაობისას? ათასი კითხვა მიტრიალებს თავში, მაგრამ პასუხი არცერთზე მაქვს.ხშირად წარმოვიდგენდი სკოლიდან შინ მისულს სახლში ბებიას ნაცვლად დედა დამხვდებოდა და ცხელ საჭმელს დამახვედრებდა. ყოველ დღე იმ იმედით ვიღვიძებდი რომ დედა დამხვდებოდა, ღამის მოსვლას მოუთმენლად ველოდი, რადგან იმედი მქონდა დედა გამოჩნდებოდა და ისევ წამიკითხავდა ზღაპარს ძილისწინ შემდეგ კი მძინარეს ისევ მაკოცებდა შუბლზე. მშობელთა კრება ეს იყო დღე რომელიც მიყვარდა, ამ დღეს იმედებით აღსავსე ვჯდებოდი სკოლის მერხზე და დედაჩემს ველოდი, ველოდი ერთი, ორი, სამი საათი, მთელი დღე მანამ სანამ ბებია ძალით არ წამიყვანდა ატირებულს სახლში. დედის დღე ეს დღე ჩემს მეხსიერებაში სამუდამოდ აღიბეჭდება ,რადგან მაშინ გავაცნობიერე რომ დედა არასდროს დაბრუნდებოდა, რომ მე სულით ვიყავი ობოლი, რადგან დედაჩემი ჩემი სულის მეორე ნაწილი იყო ის წავიდა, ობლობისთვის გამწირა. ყველა ვინც ჩვენგან ქრება ტოვებს ორმოს, რომელიც არასოდეს ამოივსება.

ჩემი ცხოვრების ეს ფურცელი სამუდამოდ დავხურე. მე ელენე გავაშელი ვარ. გავაშელი ალბად მამაჩემის გვარია, რადგან დედა ორჯონიკიძეა. მამა არასდროს მყოლია ,ზოგადად არც არსდროს საუბრობდნენ დედა და ბებია მამაზე. ამ ისტორიას ვეტო ჰქონდა დადებული. არც მე ვიკითხავდი დიდად მამას, რადგან ის არასდროს დამჭირვებია. ყოველგვარ სიცარიელეს დედა მივსებდა. დედას წასვლის შემდეგ ხშირად მქონია ცუდი დღეები ღამე კოშმარები არ მაძინებდა დღისით კი ჩემი სკოლელების მიერ ნასროლი ფრაზები. „ნახეთ ობოლი მოდის“, „რა საცოდავია“, „ნახეთ რას გავს “, „დედამისი ალბად იმიტომ წავიდა ასეთი მახინჯი რომ არის“ და ბევრი სხვა მრავალი ფრაზა დავკომპლექსდი თავი ყოველთვის მახინჯი მეგონა ამის გამო ხშირად მიტირია.

იცით ჩემს ცხოვრებაში მხოლოდ ერთადერთი ადამიანი მეამაყება და ეს ბებიაჩემია. ეს ადამიანი ჩემი გმირია, ჩემი დამცველი. დედის როლიც მან შეითავსა, მან გამზარდა ის იყო ჩემთვის ყველაფერი. ის იყო იმედი, ნათელი სხივი, მხოლოდ იმიტომ ვსწავლობდი რომ მას ეამაყა, მის ნაოჭებიან სახეზე ღიმილი დამენახა, ის იყო მიზეზი რის გამოც სიცოცხლე მიხაროდა. მაგრამ ცხოვრება სასტიკია, შემოგაძარცვავს საყვარელ ადამიანებს არაფერს არ დაგიტოვებ მარტოობისთვის გაგწირავს ბებიაჩემი გარდაიცვალა. მაშინ მითხრეს რომ ანგელოზებთან წავიდა და შენს გვერდით იქნება თუ იტირებ დაინახავს და ცუდად გახდებაო მას შემდეგ არ მიტირია ბებიას ღიმილით ვიხსენებ მეამაყება ასეთი ბებია რომ მყავდა.

ბებია გარდაიცვალა და სრულიად მარტო დავრჩი. ობოლთა თავშესაფარში წამიყვანეს იქ ვცხოვრობდი ორი წელი მერე კი ორმა არაჩვეულებრივმა პიროვნებამ მიშვილა. ვახტანგი და ნონა ორი არაჩვეულებრივი ადამიანი, დედამიწაზე მოვლენილი ანგეოზები არიან ჩემთვის. მათი დახმარებით გავიგე რა არის ბედნიერება. მათ მაჩუქეს ის სითბო, რომელიც მაკლდა არასდროს მაკრიტიკებდნენ. ყველაფერში მხარს მიჭერდნენ, შეცდომების დაშვების უფლებას მაძლევდნენ და წამოდგომაშიც დაუფიქრებლად მეხმარებოდნენ. მეხმარებოდნენ, რადგან ისინიც დავკარგე, ორი დღის წინ ავტო ავარიაში მოყვნენ. მათაც დამტოვეს ისევ მარტო დავრჩი, ისევ არაფრის გარეშე. ხშირად მგონია რომ დაწყევლილი ვარ, ყველა ადამიანი მტოვებს ვინც მიყვარს ზოგი ნებით, ზოგიც კი უნებლიედ.

მეგობრები არასდროს მყოლია, არ მჯერა ამ ცნების, ადამიანების არ მჯერა მათ არ ვენდობი. ვფიქრობ, რომ ისინი ჩემს ცხოვრებაში ხელებს აფათურებენ, უაზროდ ერევიან მასში და მკარნახობენ რა გავაკეთო, მაშინ როცა თავიანთი ცხოვრება ვერ აუწყვიათ და სადაცაა თავზე დაემფხობათ. არაფრის არმჯერა არც სიყვარულის არც დაპირებების აღარაფრის მწამს.

ახლა არ ვიცი რავქნა. ისევ მეშინია ხვალინდელი დღის, მაგრამ ვიცი რომ ის აუცილებლად დადგება. ნონას და ვახტანგს საკარდისი პატივი უნდა ვცე ისე უნდა გამოვემშვიდობო როგორც საჭიროა.
ბევრი ფიქრის და წარსულის გახსენების შემდე როგორც იქნა მივხვდი და სახლში წავედი, სადაც ორი უსაყვარლესი ადამიანის გვამი მელოდა. სახლში, რომელშიც სითბო და სიყვარული მეგულებოდა ახლა მხოლოდ სიცარიელეს და სიკვდილს დაუსადგურებია. სახლამდე მისულს პოლიციის ოფიცერი მაჩერებს
-ელენე გავაშელი თქვენ ბრძანდებით?-მეკითხება
-დიახ მე ვარ რახდება ბატონო ოფიცერო-ვეკითხები და ინტერესით ვაკვირდები
-მე ოფიცერი ნიკოლოზ ვასაძე ვარ პოლიციის განყოფილბაში უნდა გამოგყვეთ დანარჩენს იქ გაიგებთ-მეუბნება და მანქანის კარებს მიღებს არასდროს მიყვარდა ზედმეტად საუბარი ამიტომ ზედმეტობების გარეშე ჩავჯექი მანქანაში და მაიორს გავყევი. განყოფილებაში მალევე მივედი ნეტავ ახლა რაღა მოხდა. მაშინვე გამომძიებლის კაბინეტში შემიყვანეს სადაც გამომძიებელი და კიდევ ორი მამაკაცი იყო ერთი ჩემი მშობლების ადვოკატი გახლდათ მეორე კი თვალით არასდროს მენახა
-დაბრძანდით თუ შეიძლება-დაიწყო საუბარი გამომძიებელმა
-ელენე ვიზიარევ შენს მწუხარებას-აგრძელებს ოჯახის ადვოკატი-ვიცი ახლა ამის დრო არ არის მაგრამ შენ არასრულწლოვანი ხარ ამიტომაც შენს თავშესაფარში დაბრუნებას ვაპირებდით
-ოღონდ ეს არა-მაშინვე გავაპროტესტე -ორ თვეში სრულწლოვანი ვხვდები და არ მინდა ეს ორი თვე თავშესაფარში გავატარო
-ვაპირებდითთქო ვახსენე მე. შენმა მშობლებმა მეურვეობა ამ პიროვნებას გადააბარეს თუ რამე დაემართებოდათ-დაასრულა სათქმელი ადვოკატმა
-გინდათ თქვათ რომ ძიძა უნდა მყავდეს ორი თვით? უკვე საკმაოდ გავიზარდე და არავის მეურვეობა არ მჭირდება, თანაც ამ ადამიანს არ ვიცნობ-ვთქვი და მზერა პირდაპირ მას გავუსწორე
-ნიკა სვანიძე. არც მე ვოცნებობდი ძიძობაზე მხოლოდ ნონას სურვილს ვცემ პატივს-ამბობს და სკამზე ჯდება
-არასდროს მინახიხარ საიდან უნდა ვიცოდე რომ მკვლელი ან თაღლითი არ ხართ-არ ვნებდები
-ელენა რადგან შენი მეურვეობა ნონამ და ვახტანგმა მას გადააბარებს ესეიგი იცნობდნენ და ენდობოდნენ-ამბობს ადვოკატი
-აირჩიეთ ან დათანხმდებით მის მეურვეობაზე ან კიდევ მოგიწევთ თავშესაფარში დაბრუნება-საბოლოო განცხადება გააკეთა გამომძიებელმა
-არმინდა მაგრამ თავშესაფარს სჯობია -ვამბობ და სკამიდან ვდები
-კარგი შეგიძლით წახვიდეთ-გვამცნობს გამომძიებელი და მეც მაშინვე კარისკენ მივდივარ ბატონი ნიკა და ადვოკატიც უკან მომყვებებიან
-მხოლოდ ორი თვე გასაგებია მხოლოდ ორი თვე აგიტან მერე კი ჩემი ცხოვრებიდან გაქრები-ვტრიალდები და ნიკას ვეუბნები კატეგორიული ტონით
-ეგრე იყოს არ მე მაქვს მეტხანს შენი ატანის სურვილი- ამბობს და მზერა სხვა რამეზე გადააქვს
-პირობას მაძლევ?-არ ვეშვები მაინც
-გპირდები როგორც კი სრულწლოვანი გახდები გავქრებ შენი ცხოვრებიდან იმ დღიდან ვეღარ მნახავ არ მიცნობ არ გიცნობ ისე მოვიქცევი თითქოს არასდროს შევხვედრივართ დაგაკმაყოფილა პასუხმა? შეიძლება წავიდე? კიი? მადლობა -მითხრა მწყობრიდან გამოსულმა და გვერდი ამიარა მივხვდი რომ ძალიან ზედმეტი მომივადა სრულიად უცხო ადამიანთან.
ორი დღე ისე გავიდა ნიკა არ გამოჩენილა არც შემხმიანებია ამასობაში დასაფლავებასთან დაკავშირებით ყველაფერი მოვაგვარე ყველაფერმა წესის დაცვით ჩაიარა ძალიან კი მიმძიმდა მათი გაშვება მაგრამ ეს უნდა გამეკეთებინა და გავაკეთე კიდეც. სასაფლაოდან დაბრუნებული სამზარეულოში ვიყავი ომლეტს ვამზადებდი როდესაც ჩემი მობილური აწკრიალდა მისი არსებობაც კი არ მახსოვდა
-გისმენთ-ვპასუხობ უცხო ნომერს გაკვირვებული
-ელენე ნიკა ვარ?-მესმის მისი დამთბარი ხმა
-ვინ ნიკა?-ვითომ ვერ ვიცანი
-სვანიძე-ამბობს გაღიზიანებული
-აა ჩემი ძიძა გამახსენდა. რამ შეგაწუხათ ბატონო ნიკა-ვსვამ საჭირო კითხვას
-ბარგი ჩაალაგე და ერთ საათში გამოგივლი-რაო ბარგიო რატომ უნდა ჩავალაგო სჯობია ვკითხო
-ვერ მიგიხვდი ხუმრობას-ვამბობ არ მაინტერესებს ტონალობით
-მაშინ აგიხსნი მე შენი მეურვე ვარ ამიტომ ჩემთან უნდა იცხოვრო ახლა კი ბარგი ჩაალაგე და გამოგივლი-ამბობს და მობილურს თიშავს ესღა მაკლდა თითქოდა პრობლებები არ მყოფნიდა ახლა ნიკაც დაემატა როგორ მინდა გავქრე ყველას და ყველაფერს მოვშორდე. მინდა არაფერი არ მადარდებდეს. ოცნებას კაცი არ მოკლავსო და მეც ვოცნებობ შეუძლებელზე
ბარგი მალევე ჩავალაგე ჩხუბის თავი არ მქონდა უფრო სწორად ემოციებისაგან დაცლილს არ მინდოდა. ნიკამ მალევე გამომიარა. ბარგი გამომართვა და საბარგულში მოათავსა მეც დავიკავა წინა სავარძელში ჩემი ადგილი და დავიძარით.
თვალები გამიფართოვდა ნიკამ მანქანა ორსართული ანი უზარმაზარი და საოცრად მდიდრული სახლის წინ რომ გააჩერა არმჯეროდა რომ ეს სახლი მისი იყო
-ნიკა შენი უფროსის სახლში მომიყვანე?-წავკბინე მაინც არ ვიცი რას ვერჩი ამ ადამიანს არც მისი სურვილი ყოფილა ჩემი მეურვეობა მაგრამ ეს სულაც არ მიშლის ხელს სისულელეები ვუთხრა და გავაბრაზო
-ხო ჩემი ძალიან ღარიბულია და ვერ გაკადრე-მითხრა იმდენად სერიოზული ხმით რომ მართლა დავიჯერე
-მერე სირცხვილი არაა სხვის სახლში რომ ვრჩებით-კითხვის დასმა და მისი სიცილი ერთი იყო იდიოტი რა აცინებს რა ვთქვი სასაცილო
-გეხუმრე ჩემი სახლია-ამბობს და სიცილის შეკავებას ცდილობს
-ხუმრობის მნიშვნელობა არ იცი თავიდან გაქვს სასწავლი- ვეუბნები და მანქანიდან გადავდივარ
-კაი არ მითხრა გავბრაზდიო-მითხრა და გვერდით დამიდგა
-მეტი სამქე არ მაქვს რა-ვუთხარი და ცხვირი ავიბზუა
- მაინც უსაქმურად ხარ და შენი ბარგი წამოიღე-მითხრა და კარებში გაუჩინარდა დამტოვა თვალებ გაფართოებული . ბარგის სახლამდე მისატანდ მთელი ძალისხმევა დამჭირდა
-იქნებ მაჩვენო ჩემი ოთახი, სახლი გაქვს თუ ლაბირინთი-ნიკა მეხმარება და მეორე სართულზე დერეფნის ბოლოს მდებარე ოთახში მათავსებს მეც მაშინვე სააბაზანოში შვდივარ შხაპს ვიღებ იქედან გამოსილი ჩემს საყვარელ მიკი მაუსის საღამურებს ვირგებ და დასაძინბლად ვწვები ვერანაირად ვერ დავიძინე დიდხანს ვწრიალებდი ბოლოს ისევ ნონას ნასწავლ ხერხს მივმართე და თვლა დავიწყე ნონა ცხვრებზე თვლას მასწავლიდა მაგრამ მე შევცვალე
-ერთი ძიძა, ორი ძიძა სამი ძიძა........ 49 ძიძა......-არციცი მერამდენზე ვიყავი რომ ჩამეძინა
გონს რომ მოვედი უკვე საკმაოდ ბნელოდა მივხვდი რომ საღამო იყო ტანსაცმელი გამოვიცვალე და ქვევით ჩავედი ნიკა არ დამხვდა. ძალიან მშიოდა არც სამზარეულოში დამხვდა საჭმელი მაცივრის კარი გამოვაღე და ჩემით გადავწყვიტე რაიმეს მომზადება ძალიან მიყვარს მაიონეზის სალათა და ოლადები ამიტომ მისი მომზადება დავიწყე. ცოტა გამიჭირდა სამზარეულო საშინელ მდგომარეობაში ჩავაგდე მზარეულობა არასდროს მიზიდავდა მაგრამ უნდა ვაღიარო შესანიშნავი გამოვიდა ყველაფერი. სამზარეულო მივალაგე სუფრა გავშალე და გადავწყვიტე ნიკას დავლოდებოდი არასდროს მიყვარდა მარტო ჭამა თანაც ვიფიქრე რომ დაღლილი იქნებოდა და ესიამოვნებოდა ეს ყველაფერი მინდა ამ ორი თვის განმავლობაში ჩვენს შორის მეგობრული ურთიერთობა ჩამოყალიბდეს. ისე შეუძლებელი გახდება ჩემი აქ ცხოვრება
დიდხანს არ დამჭირვებია ლოდინი ნიკა მალევე მოვიდა მაგრამ სახეზე ეტყობოდა რომ ძალიან დაღლილი იყო
-გამარჯობა როგორ გეძინა- მომიკითხა მაშინვე
-მშვიდად შენ როგორი დღე გქონდა?-ვკითხე და მის სახეზე გამოსახული უკმაყოფილება დავაიბნორე დაიგნორების ოსტატი ვარ
-ჩვეულებრივი-ამბობს და ოთახში მიდის იქედან სპორტულებში გამოწყობილი ბრუნდება და სამზარეულოში მიდის
-ნიკა ვახშამი მოვამზადე და ერთად ვივახშმოთ-ვეუბნები და მაგიდისკენ ვანიშნებ
-ამას რატომ აქეთებ-მკითხა აშკარად გაღიზიანებულმა ვერ ვხვდები რამ გამოიწვია მისი ასეთი რეაქცია
-უბრალობ მინდოდა ერთად გვევახშმა. რა გავაკეთე ასეთი-ვუთხარი და უდანაშაულოს სახე მივიღე
-არაფერი- ამბობს და სამზარეულოდან გადის
-ნიკა რახდებაარ მომიყვები-მეც დავედევნე უკან
-არა საიდან უნდა ვიცოდე რომ მკვლელი ან თაღლითი არ ხარ-გააკეთა ჩემი სიტყვების ციტირება
-ასე არა მე ურთიერთობის მოგვარებას ვცდილობ, ვცდილობ ამ სახლში ჩემი ატანა არ გაგიჭირდეს თავი არ მოგაბეზრო შენ კიდევ ეს სულაც არგინდა.-ხმას ვუწევ და შედეგზე არც კი ვფიქრობ არაფერი უთქვამს წავიდა. ამ ადამიანის არ მესმის მისი იმედია ორი თვე მალე გავა თორემ უკვე მომბეზრდა აქაურობა
საჭმელი მშვიდად მივირთვი მარტომ. მერე კი ჩემს ოთახში ავედი ისევ აწკრიალდა ჩემი მობილური
-გისმენთ-ვპასუხობ ცოტა არ იყოს დაბნეული
-ელენე მე ვარ რუსკა-მესმის ჩემი კლასელის უფრო სწორად ყოფილი კლასელის ხმა
-რუსუდან როგორ ხარ ?-ვეკითხები ზრდილობის გულისთვის
-კარგად მადლობა, დღეს ჩამოვედი და მინდა რომ შევხვდეთ ძველი დრო გავიხსენოთ-მეუბნება და მის საუბარზე მეღიმება
-კარგი რუსუდან ეხლა ძალიან გვიანია ხვალე მოდი ჩემთან სახლში და ვისაუბროთ-ვეუბნები თბილად ვემშვიდობები და მობილურს ვთისავ მერე კი მშვიდად ვერა მარამ მაინც ვიძინებ.
მაღვიძარას ხმა მაცნობებს რომ უკვე გათენდა საწოლიდან ვდგები და ამაზანაში სევდივარ დილის პროცედურებს მალევე ვითავებ თანისამოსს ვირგებ და სამზარეულოში ჩავდივარ. ვიცი ამას არ უნდა ვაკეტებდე ნიკა უკმაყოფილო სახის დანახვა არ მინდა მაგრამ სხვანაირად არ გამომდის მომწონს მისი უკმაყოფილო სახე. მე ახლა მოწონება ვახსენე.
საჭმელი მოვამზადე სუფრა გავშალე მარტომ ვისაუზმე და ნიკას წერილი დავიტოვე
„საწამლავი არ ურევია და რომ დაგამშვიდო გეტყვი მეც ვჭამე და ცოცხალი ვარ “
სახლიდან გასულმა სასაფლაოსკენ ავიღე გეზი ჯერ ბებიას საფლავი მოვინახულე შემდეგ კი ნონას და ვახტანგის ემოციებით დატვირტული დავბრუნდი სახლში და სამზარეულოში შევდივარ ფურცელზე მინაწერი მხვდება
„ნუ ცდილობ“-ვერ გავიგე რას ნიშნავდა ეს ორი სიტყვა სიმართლე გითხრათ ბევრი არც მიფიქრია. მოულოდნელად გამახსენდა რომ დღეს რუსკა უნდა მენახა და მობილური ამოვიღე ჯიბიდან უამრავი გამოტოვებული ზარი რომ ვნახე მაშინვე დავრეკე მასთან
-ალო რუსკა ბოდიში რა-დავიწყე მონოლოგი
-გოგო სხვა მისამართზე თუ ცხოვრობდი ვერ მითხარი გირეკავ არ მპასუხობ კარზე ზარს ვრეკავ არავინ მიღებს ბოლოს შენმა მეზობელმა მითხრა სხვაგან გადავიდაო-ერთ ამოსუნთქვაში ჩაატია ყველაფერი რატომღაც ეს გოგო ჩემს მოწონებას იწვევს
-ხო რთული ასახსნელია მისამართს მოგწერ და მოდი კარი
-კარგი-მეუბნება მემშვიდობება და მეც მობილურს ვთიშავ
რუსკა მალევე მოდის დიდხანს ვისაუბრეთ ყველაფერი მოვუყევი მშობბლების გარდაცვალების შესახებ არაფერი სცოდნია. მომისამძიმრა მერე დიდხანს ვისაუბრეთ. რუსკა ამაღლობელი 18 წლის. რუსკა გერმანიაში გაემგხავრა ჩემი სკოლაში გადასვლიდან ორი თვის თავზე მას შემდეგ არ მინახავს მიხარია რომ ვახსოვარ
-ელენე ზაფხულია უკვე სანამ უნივერსიტეტი დაიწყება წამო რა სადმე დავისვენოთ და შენთვისაც კარგი იქნება გარემოს გამოცვლა
-ნიკას უნდა ვკითხო მის გარეშე ვერანაირად-ვეუბნები და ნერვები მეშლება
-ნიკა?-უკვირს
-ხო ჩემი მეურვეა ორი თვით -ვამბობ და მიკვირს ძიძა რომ არ ვთქვი
-ალბად ჭირვეული 50 წელს გადაცილებული მოხუცია ხომ-სახე დაემანჭა რუსკას
-ელენე მოვედი-მესმის ნიკას ხმა
-ეს ვინაა?-თვალებგაფართოებული მეკითხება რუსკა
-ნიკა სვანიძე ჩემი მეურვე-ვამბობ და მის სახეზე რომ არ გამეცინოს თავს დაბლა ვხრი
-კარგი რა ხუმრობ სრულწლოვანი მაინცაა-(რუსკა)
-სრულწლოვანიცაა დაა უფრო მეტიც-(მე)
-თუ დაასრულეთ მე წავალ ბარგი უნდა ჩავალაგო-ამბობს ნიკა და გვტოვებს
-გოგო მეხუმრები ძალიან სიმპათიური მეურვე გყავს-ამბობს რუსკა და თვალებს ატრიალებს ცოტა არ იყოს გავბრაზდი მაგრამ არ შევიმჩნიე,
-არ შემიმჩნევია-ვთქვი სრული სიმართლე
-ხო ზედაც არ უყურებ და თვითონ რომ არ გაგეჩხირება თვალებში-მოკლედ მომიჭრა რუსკამ
-კარგი რა სისულელეს ნუ ამბობ-ვთქვი და ამზერით გავიქნიე ტავი
-სისულელე არის თუ არა ორი თვის მერე ვნახოთ-მეუბნება და უცნაურად იცინის - წამოდი რა მე და შენ ვიქნებით კიდევ ჩემი ძმა რეზი და მისი ძმაკაცები ლუკა და თორნიკე.
-არვიცითქო ნიკას უნდა დაველაპარაკო-ძაღლი ახსენე და ჯოხი ხელში დაიწირეო ამაზეა ნათქვამი სწორედ ამ დროს გამოჩნდა ნიკაც
-რაზე უნდა მესაუბრო-მკითხა და ჩემს გვერდით დაჯდა
-რუსკა დასასვენებლად მიდის და უნდა რომ მეც გავყვე-ვამბობ და წინასწარ ვიცი უარს რომ იტყვის
-კარგია გაყევი. მე ორი კვირით მივლინებაში მივდივარ და მარტო არ იქნები-რაა პირდაპირ პირი დავაღე
-ორი კვირით ?-თვალები გამიფართოვდა
-რამოხდა ?-მკითხა ჩემი რეაქციით გაოცებულმა
-ასე ცოტა ხნით ცუდია-ვღქვი ის რისი თქმაც არ მინდოდა და მისი გაღიზიანებაც დავიმსახურე
-ხვალ დილით მივდივარ, შენს მეგობარს არ გამაცნობ-ნიკა
-რუსკა ამაღლობელი-(რუკა)
-სასიამოვნოა-(ნიკა)
-ჩემთვისაც. ელენე ჩვენც ხვალ დილით გავალთ გამოგივლით ახლა კი უნდა წავიდე -ამბობს და ფეხზე დგება. რუსკას გავაცილე და უკან დავბრუნდი
-ნიკა ნონას დაიდან იცნობდი-ვკითხე ის რააც ამდენი ხნის განმავლობასი მაინტერესებდა
-ნონამ და ვახტანგმა ქუჩაში მიპოვეს. მათი მონაყოლიდან ვიცი რომ სულ რაღაც ორი თვის ვიყავი ტანისამოსზე კი ჩემი სახელ-გვარი ეწერა.საავადმყოფოში წავუყვანივარ საშინლად ვყოფილვარ ძლივს გადავურჩენივარ ქიმებს. მას შემდეგ მათთან ვცხოვრბდი ვახტანგი უშედეგოდ ცდილობდა ჩემი მშობლების პოვნას. ბოლოს კი უბრალოდ ჩემი თხოვნის შემდეგ ძებნა შეწყვიტეს ნაშვილევი არ ვარ რადგან მათ მე შვილად არ ავუყვანივარ უბრალოდ ასე დაემთხვა მათ გამზარდეს ჩემი სწავლა დააფინანსეს ეს სახლიც მათი ფულით არის ნაყიდი მათ ამაგს ვერასოდეს დავივიწყებ.-ამბობს და თვალები უცრემლიანდება
-კი მაგრამ მე რატომ არასდროს შემხვედრიხარ, ან რატომ არ გამაცნეს შენი თავი-ვიკითხე დაბნეულმა
-ეს არ ვიცი-ამბობს და მობილურზე რეკავს
მეც არ ვაპირებ მისი საუბრის მოსმენას ბარგს ვალაგებ და მახსენდება რომ რუსკასთვის არ მიკითხავს სად მივდიოდით. თუ გავითვალისწინებთ რომ ბათუმში ვცხოვრობ ძნელი მისახვედრი არ უნდა იყოს რომ სადმე მთაში წავიდოდით ან სვანეთი ან ყაზბეგი გარგი ჩავალაგე და რუსკასთანაც დავრეკე გაირკვა რომ ყაზბეგში მივდიოდით. ორი კვირის შემდეგ კი მე სახლში დავბრუნდებოდი ისინი კი სვანეთისაკენ გააგრძელებდნენ გზას .
მთელი დღე ვერ ვისვენებდი რაღაც უცნაურად ვიყავი მახსენდებოდა რომ ნიკა მიდიოდა და ვფორიაქდებოდი. ღამეც არ მძინებია ნორმალურად რა მემართება ვერ ვხვდები. ღამით კოშმარი მესიზმრა და კივილით გავიღვიძე. მერე კი კივილი შევწყვიტე ემბრიონის ფორმა მივიღე და ტირილი დავიწყე. არ ამიგია კარის გაღების ხმა არც ის ნიკა როგორ მომიახლოვდა
-ელენა კარგად ხარ-გავიგე მისი ანერვიულებული ხმა
-კი უბრალოდ კოშმარი მესიზმრა შეგიძლია წახვიდე-ვეუბნები და საბანს ვიცი რომ საშინლად ვიქცევი ურთიერთობის გამოსწორებასაც ვცდილობ და თან არც მინდა ეს გავაკეთო ყველაფერს ვაფუჭებ ნიკა უხმოდ გადის ოთახიდან .
დილით რუსკას ესემესი მატყობინებს რომ დროა ჩავიცვა და გარეთ გავიდე თორემ ჩემს გარეშე წავლენ. მეც მალევე ვწესრიგდები და ქვევით ჩავდივარ. ნიკა სამზარეულოში მხვდება მის ბარგს რომ ვხედავ გული მწყდება ასეთი შეგრძნება მხოლოდ მაშინ მქონდა როცა დედა წავიდა. მეშინია მეშინია რომ ნიკაც წავა და არ დაბრუნდება. შეიძლება რამოდენიმე დღის წინ მისი გაუჩინარება მინდოდა მაგრამ ვამჩნევ რომ ძალიან შევეჩვია ისაა ერთადერთი ვინც დამრჩა და ვისაც ვენდობი ჩემდა უნებურად.
ნიკას არაფერის ვეუბნები ისე ვტოვებ სახლს და რუსკას ძმის მანქანაში ვჯდები. არაფერი იმიტომ არ ვუთხარი რომ არ შემეძლო თავს რაღაც უცნაურად ვგრძნობ. ნიკაზე ფიქრს გონებიდან დიდი ძალისხმევის შემდეგ ვიგდებ და საუბარში ჩართვას ვცდილობ.
-რუსა გაგვაცანი შენი მეგობარი, ხო მე ლუკა მარგიანი ვარ-ამბობს და იღიმის
-ბიჭებო გაიცანით ეს ელენეა გავაშელი, ელენე ეს ლუკაა წინ რომ ზის, მის გვერდით ჩემი ძმაა რეზი, შენს გვერდით კი თორნიკე გველესიანია, მისი გვარიდან გამომდინარე გველივით ენა აქვს და ყურადღება არ მიაქციო-ამბობს და იცინის
-კაი რუსა ნუშაშინე გოგო, ისეთი სახით იყურება დარწმუნებული ვარ მანქანიდან გადახტება-ამბობს რეზი და იცინის
-არა უბრალოდ პირველად ვარ ასეთ სიტუაციაში და ცოტა უხერხულად ვგრძნობ თავს-რატომღაც გადავწყვიტე რომ სიმართლე მეთქვა მომწონს ეს ხალხი რატომღაც ჩემში პოზიტიურობა შემოაქვთ
-უბრალოდ არ გვკადრულობს-თქვა თორნიკემ მეწყინა ძალიანნ მაგრამ გამახსენდა მისი მწარე ენის ამბავი და დავაიგნორე
-ახლა თუ არ გაჩუმდები ისეთს გაკადრებ არ დაგავიწყდება-(ლუკა)
-კაი ცხოვრე ნუ იშლი სათუთ ნერვებს-(რეზი)
-კიდევ ერთხელ დამიძახებ მაგ სიტყვას და ყაზბეგის ნაცვლად მიქელასთან მოხვდები-(ლუკა)
-კაი პაწკუ ნუ მეჩხუბები მწყინს-(რეზი)
-რუსა მომაშორე შენი პიდარასტი ძმა-(ლუკა)
-ქორწილი არ გამოგვაპაროთ-(თორნიკე)
-რძალო შე ძველო-(რუსკა)
-შენ მაინც დამეხმარე -მომიბრუბდა ლუკა მე
-თუ გინდა ბავშვის ნათლია ვიქნები-ვეუბნები და ყველას გვეცინება ამაზე მთელი გზა ვმხიარულობდით მინდა გითხრათ რომ ყველა ზალიან მომეწონა და დავუმეგობრდი კიდეც ადრე თუ მეგობრები არ მყავდა ახლა მათი სახით საუკეთესო მეგობრები მყავს. ყაზბეგში მგონი ძალაგამოცლილები ჩავედით რეზი კი მაშინვე გაითიშა როგორც კი მანქანა გააჩერა ბიჭებმა აიტანეს და საწოლში დააჭვინეს ყველამ დავიკავეთ ჩვენ ჩვენი ოთახები მე მაშინვე სააბაზანოს მივაშურე შემდეგ კი გემრიელად დავიძინე. ღამით ისევ მესიზმრა კოშმარი გაღვიძებულმა მაშინვე ნიკას დავურეკე
-ელენე იცი რომელი საათია?-მესმის მისი ნამძინარევი ხმა და ცოტა ვმშვიდდები
-ხომ კარგად ხარ? კარგად იმგზავრე? რამე ხომ არ გჭირდება?არვიცი რომელი საათია? უბრალოდ მინდოდა გამეგო როგორ იყავი? ვნერვიულობდი შენზე-წამოვაყრანტალე ყველაფერი რაც მგონი არ უნდა მეთქვა ჩემი ემოციურობის და შიშის ბრალი აყვლაფერი
-კარგი ამოისუნთქე-ამბობს და დარწმუნებული ვარ რომ იღიმის რადგან სულთქვის სიხშირე ეცვლება-კარგად ვა რ კარგად ვიმგზავრე. შენ როგორ ხარ და ასე გვიან რტომ მირეკავ
-უბრალოდ ცუდი სიზმარი ვნახე-ვამბობ და თავს დამნასავესავით დაბლა ვხრი
-კარგი არაუსავს დაიზინე უბრალოდ სიზმარია-მეუბნება და მითიშავს რა სულელი ვარ ისიც ი არ მიკითხავს სად მიდიოდა.
დილით როგორც კი გავიღვიძე მაშინვე აივანზე გადავწყვიტე გასვლა და უბრალოდ არშემიძლია სიტყვებით გადმოგცეთ ის სილამაზე რაც ჩემს თვალწინ გადაიშალა. სოფელი სტეფანწმინდა ულამაზესი კავკასიონის ქედის ფონზე სასწაულ სანახაობას ქმნიდა. ძალიან სუფთა ჰაერიი ასე მეგონა აქამდე არ ვსუნთქავდი, ამ ყველაფრის ფონზე კი ულამაზესი გერგეტის ტაძარი რომელიც ზემოდან დაგვყურებდა და მისი სიდიადით როგორც მაგნიტი ისე მიზიდავდა. ვიცი რომ არასდროს ვინანებ აქ წამოსვლას. ეს ადგილია ნამდვილია სამოთხეა, ადამიანბი სამოთხეს დედამიწის გარეთ კოსმოსში ეძებენ ძალიან ცდებიან სამოთხე ჩვენს წინაა სამოთხე დედამიწაზეა. არვიცი რამდენ ხანს ვუყურებდი ამ თავალის მომჭრელ პეიზაჟს დაჰიპნოზებულივით მაგრამ მხოლოდ მაშინ ვიკადრე ოთახში დაბრუნება როცა სიცივის ატანა უკვე გაუსაძლისი გახდა.
თავი მოვიწესრიგე და ქვევით ჩავედი რუსკას უკვე გაეღვიძა და სამზარეულოშიც ფუსფუსებდა ბევრი არც მიფიქრია მალევე შევუერთდი მას და ერთ საათში შესანიშნავი სუფრა გავშალეთ აი რომ იტყვიან ჩიტის რძე არ აკლდაო აი ისეთი. ბიჭებიც მალევე ჩამოვიდნენ ერთად დავსხედით სუფრასთან
-განცხადება-დაიწყო რუსკამ- ვინც ბოლო დგება სუფრიდან ის ალაგებს მაგიდას და ჭეურჭელსაც რეცხავ პროტესტი არ მიიღება-აი ეს იყო ყველაზე სასაცილო მათი ყურებით გართულმა ვერც კი შევამჩნიე რომ ბოლო მე დავრჩი, მათ სახეებზე გულიანად მეცინებოდა
-ასე ჩქარა ცხოვრებაში არ მიჭამია-(ლუკა)
-კაი რძალო არგინდა ვიცით შენი სათუთი კუჭის ამბავი-(რუსა)
-ისე შენ ყველაფერი სათუთი გაქვს თუ არის გამონაკლისიც-(თორნიკე)
-გველესიანო გამასწარი აქედან-(ლუკა)
-ჩემი პაწკუ როგორ გააბრაზე, მიფრთხილდი იცოდე-აყვა რეზიც და მაგიდის გარშემო დაიწყეს სირბილი ზუსტად ვერ გეტყვი რამდენი ხანი დარბოდნენ მთელს სახლსი მაგრამ ბოლოს ძალაგამოცლილები უღონოდ რომ ჩაესვენენ სავარძელში სირბილი კი არა სუნთქვაც უჭირდათ. მე მაგიდა ავალაგე ყველაფერი მოვაწესრიგე და მათ გვერდით სავარძელში დავიკავე ადგილი
-აბა დღეს რა გეგმები გვაქვს-(რეზი)
-ჯერ გერგეტი და მერე სხვა დანარჩენი-ვამბობ მე
-კაცის სიტყვა კანონია ქალის სიტყვა განაჩენი მივდივარ გერგეტის სანახავდ-რუსკა
მოკლედ სახლიდან გავდივართ და ერთ მანქანას ვქირაობთ რადგან ჩვენი ძალებით 4 კილომერტიან გზას ნამდვილად ვერ ავივილიდით. ნახევარსაათიანი გზის სემდეგ როგორ იქნა ავედით მონასტრამდეც
სასწაულების გჯერათ? ვისაც არა მოგიწევთ დაიჯეროთ რადგან რაც მე დავინახე ის ნამდვილი სასწაულია უყურებ ამ საუკნის მონასტრს და გრძნობ უფალს შენს არსებაში, უყურებ მას და ხვდები რაოდენ ამაყი ხარ, უყურებ ამ სილამაზეს და უფიქრდები რამდენის შექმნა სეუძლია ადამიანის ხელს. ეს ნამდვილი სასწაულია მე უბრაროდ მონუსხული ვარ მინდა გითხრათ რომ ერთი ნახვით ვარ შეყვარებული ყაზბეგზე.
რუსკა ყოველი ფეხის ნაბიჯზე ფოტოებს იღებდა და ბიჭების უკმაყოფილებასაც იწვევდა. რუსკა ისე იყო ფოტოების გადაღებით გართული ლამის გადავრადა კიდეც ტაძრის კედლიდან
-გოგო შენ ნორმალური ხარ , სად მიდიხარ არ უნდა იყურებოდე, რომ გადავარდნილიყავი მე რომ არ დამეჭირე რას შვრებოდი-ეჩხუბება თორნიკე რუსკას
-ყვავილის ყიდვა დაგენანა და იმიტომ დამიჭირე თორემ ძალიანაც გაგიხარდებოდა რომ მოვმკვდარიყავი-არ ჩამორჩა რუსკაც
-ხოდა კისერიც გიტეხია თუგინდა ხელმეორედ გადახტი ამის -ეუბნება და გაბრაზებული თოვებს რუსკას , ესენი ისე ჩხუბობენ მალე ქორწილი არ აგვცდება ვფიქრობ და ამაზე მეცინება
-ვაიმე ელენე გიომ მომწერა- მთელ ხმაზე ყვირის რუსკა და ყველა მას უყურებს
-ვინაა გიო?-ვეკითხები ინტერესით
-მოდი მოგიყვები-მეც მაშინვე მივდივარ მასთა ახლოს-არავის არ მოუწერია უბრალოდ ის ვირი მინდა ვაეჭვიანო და უნდა დამეხმარო ისეთი სახე მიიღე ვითომ მართლა გაჩვენებ ფოტოებს-ამას ქვია გულახდილობა ფაქტიურად მითხრა რომ თორნიკე უყვარდა მეც დავეხმარე,
-რუსკა რაო ყაზბეგში ვარ მეც და შევხვდეთ საღამოსო-დავფრქვი ახალი ტყუილი არასდროს დამავიწყდება თორნიკეს გამომეტყველება აი თვალებით მოგკლავდა ისეთი იყო.
-რუსა ვინაა გიო-(რეზი)
-გერმანიაში გავიცან და კარგად შევეწყვეთ-(რუსკა)
-ჩვენც გაგვაცანი საღამოს ჩვენთან დაპატიჟე-(ლუკა)
-კარგი აზრია დაპატიჟე-დაეთანხმა რეზიც და აქ მივხვდი ჩემი ტყუილით რუსკას მთელი გეგმა რომ ჩავუშალე
-რუსკა რა უნდა ვქნათ-ვკითხე ნირწამხდარ რუსკას
-რამეს მოვიფიქრებთ-ამბობს და ბიჭებისკენ მიდის მეც მას მივყვები-მივწერე საღამოს ცხრაზე მოვა და როგორც წესია ისე დავხვდეთ-ეს გოგო გადამრევს ვინ მოვა ან რას გეგმავს
მოკლედ ეს ისტორია მალევე გადავაგორეთ და ისევ სოფლის დათვალიერება გავაგრძელეთ ბევრი ისეთი ადგილი აღმოვაჩინე რამაც ჩემი გაოცება გამოიწვია მოკლედ ბევრი ვიხალისეთ და შთაბეჭდილებებით სავსე დავბრუნდით საღამოს სახლში. ჩვენი გამოგონილი გიო სამ საათში უნდა მოსულიყო მანამდე კი ბიჭებმა მარკეტში გავლა გადაწყვიტეს არ გვინდა შევრცხვეთო.
სამზარეულოში რუსკას ვეხმარებოდი ჩემი მობილური რომ აწკრიალდა ნომერ დავაკვირდი ნიკა იყო
-გისმენ ნიკუშ-ჩავძახე ტელეფონში მხიარულად
-გეტყობა კარგ ხასიათზე ხარ-მოწყენილი ხმა ქონდა
-კი დღეს გერგეტის ტაძარი ვნახეთ და ძალიან ვისიამოვნეთ-ვეუბნები და გახსენებაზეც კი მეღიმება
-მოიცადე თქვენც ყაზბეგში ხართ-მესმის ნიკას გაკვირვებული ხმა
-შენც აქ ხარ ?-არც მე ვაკლებ გაკვირვება
-კი-მპასუხობს და ეცინება მე კიდევ გიო მახსენდება
-ნიკა რაღაც რომ გთხოვო ხომ დამეხმარები-ვეუბნები დარუსკას ხელით ვანიშნებ მოდითქო მერე კი ტელეფონს სპიკერზე ვრთავ
-თხოვნას გააჩნია-მპასუხობს მალევე
-აქ მარტო მე და რუსკა არ ვართ მისი ძმა და არი ძმაკაციც არიან, ხოდა რუსკას მისი ძმის ძმაკაცი უყვარს დღეს მოიტყუა რომ გიომ მიწერა მე კიდევ დავეხმარებითქო და უარესი სისულელე ვთქვი რომ თითქოს გამოონილ გიოს უნდა შეხვედროდა-ვამბობ და პაუზას ვაკეთებ
-ბიჭებმა კი ჩვენთან დაპატიჟე და ჩვენც გაგავაცანიო, მეც ვუთხარი კარგითქო, ხოდა გიო არ გვყავს რადგანაც შენც აქ ხარ ერთი დღით იყავი გიო რა გთხოვ-აგრძელებს რუსკა
-კარგით დაგეხმარებით -ნიკას ყველაფერს ვუყვებით რა როგორ უნდა თქვას მისამართიც ვუთხარით და დროც მერე კი დავემშვიდობეთ
-ყველაფერი რიგზეა როგორ გაგვმართლა-ვამბობდით და ერთმანეთს ვეხუტებოდით ოლოს ტრიალიც დავიწყეთ და სწორეს ამ დროს შემოვიდნენ ბიჭებიც
-რახდება რას აღნიშნავთ-დაინტერესდა თორნიკე
-არაფერს. რუსკა ეგრე თუ მოგწერა ნამდვილად აქვ გრძნობები შენს მიმართ-ვეუბნები და ორივე სამზარეულოში მივდივართ სიცილით
სუთრა მალევე გავშალეთ ტანისამოსი გამოვიცვალეთ და ნიკას მოსვლად დაველოდეთ.
-აგვიანებს შენი გიო-წაკბინა თორნიკემ
-ჩემი გიო-ისე საყვარლად ჩაილაპარაკა რუსკამ ლამის მართლა დავიჯერე რომ არარსებუი გიო უყვარდა ეს გოგო ნამდვილი მსახიობია.სიყვარული რას არ გაგაკეთებინებს ადამიანს. კარზე ზარის ხმა მალევე გაისმა . მე კიდევ სახე დავალაგე რომ არ გამცინებოდა
-გიო, მიხარია რომ მოიცალე და მოხვედი შემოდი-მიეგება რუსკა
-ეს მე მიხარია შენი ნახვის საშუალება რომ მომეცა-ამბოს და ეხუტება-მომენატრე -მე კიდევ თორნიკეს ვაკვირდები რომელსაც ძარღვები დაბერვოდა და მუშტი შეეკრა ცოტაც და ნიკას მოკლავდა
-შემოდი -პატიჟებს რუსკა შემდეგ კი ბიჭებს აცნობს
-რუსკა ბევრს მიყვებოდა თქვენს შესახებ.-ამბობს და ზრდილობიანად იღიმის
-მე გავალ-ამბობს თორნიკე სიგარეტს იღებს და გარეთ გადის მეც მას მივყვები
-ელენე რახდება?-მეკითხება როდესაც მის გვერდით ვდგები მოაჯირთან
-გიყვარს არა-პირდაპირ გადავდივარ სათქმელზე
-ასე ძალიან მეტყობა-არ მალავს არც ის
-არგინდა რამე გააკეთო, მისი გული რომ მოიგო
-ვერ მიტანს, ვძულვარ-ამბობს და სიგარეტის ჩამწვარ ღერს აგდებს
-ხანდახან სულელები ხართ ეს მამაკაცები-ვამბობ და ოახში ვბრუნდები
ბიჭები უკვე მაგიდასთან ისხდნენ და სვამდნენ ნიკა ათვალს არ მაშორებდა ვგრძნობდი რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ ვერ ახერხებდა. მალე მათ თორნიკეც შეუერთდა საეჭვოდ კარგ ხასიათზე მყოფი, ყველაზე ბევვრს სვამდა და იცინოდა კიდეც. ღამის ორი იყო საათი უგონოდ მთვრალები ოთახებში რომ ავიყვანეთ მე და რუსკამ. ნიკას კი დივანზე გავუშალე საწოლი. მალევე ჩაეძინა მასაც. მისი მობილური აწკრიალდა არ მინდოდა გამეღვიძებინა ამიტომ მე ვუპასუხე
-ნიკო გილოცავ დაბადებისდღეს სულ სულ ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებ-ხმის ამოღებას არ მაცლის ისე ყვირის ტელეფონში ვიღაც ქალი
-უკაცრავად ნიკას სძინავს მე ელენე ვარ რომ გაიღვიძებს გადავცემ რომ ურეკავდით-ვეუბნები და ტელეფონის გათიშვას ვაპირებ უცებ მისი სიტყვები რომ მესმის და ადგილზე ვიყინები
-მე ნიკას საცოლე ვარ გადაეცი რომ დამირეკოს- ამბობს და თვითობ თიშავს ტელეფონს არვიცი რამდენი ხანი ვიყავი ერთ ადგილას გაშეშებული მარმარილოს ქანდაკებასავით მაგრამ სურვილი გამიჩნდა ნიკა დამეხრცჰო და ის ქალიც ზედ დამეყოლებინა
არაფერი გამიკეთებია ტელეფონი მაგიდაზე დავტოვე და ოახში ავედი შხაპი მივიღე მერე კი მშვიდად დავიძინე.
დილით რეზის ყვირილი მაღვიძებს საწოლიდან ვდები დილის პროცედურებს მალევე ვითავებ და ქვევით ჩავდივარ
-რეზი რა გაღრიალებს დაჭრილი დათვივით-ვეკითხები და მეციება
-თავი მტიკა და მიშველე რამე არ უნდა დამელია რა არაფერი არ მახსოვს-აგრძელებს წუწუნს
-შენ არ იძახდი ჩემი სიძის სადღეგრძელო თუ არ დავლიე ისე არ გამოვაო-უცებ მომინდა მეხალისა რეზი გაოცებული მიყურებდა-ხო ის ორი ბედოვლათი სადაა, გუშინ ვირივით რომ ყროყინებდნენ-ვამბობ და ვიცინი
-ელენე გვატყუებ ხო-მესმის ლუკას და თორნიკეს ხმა
-როგორ მინდა მართლა გატყუებდეთ და ის ყროყინი არ მომესმინა საბრალო რუსკამ სმენა დაკარგა-ვეუბნები და დავცინი სწორედ ამ ბროს შემოდის რუსკაც
-აუ რუსა ბოდიში რა გუშინ ჩვენი სიმღერით თუ შეგაწუხეთ-ოო ეს არ გამითვალისწინებია ჯობია გავიპარო აქედან
-არ გიმღერიათ არაფერი-ეუბნება და მერე ცვდება რომ მე მოვატყუე მაგრამ უკვე გვიანია
-გავაშელი გაგვასწარი აქედან თორემ შემოგვაკვდები-ყვირის სამივე ერთად მე კიდევ ახალგაღვიძებული ნიკასკენ გავრბივარ
-მიშველე თორემ მომკლავენ-ვეუბნები და მის ზურგს უკან ვიმალები
-გიო შენ არ ჩაერიო -ამბობ რეზი და ჩემსკენ იწევს
-ვიხუმრე რა -ვეუბნები და ნიკას ხელს არ ვუშვებ
-კარგით ბიჭებო ასეთი რა დააშავა შეეშვით-მიცავს ნიკა
-სტუმარს ვცემთ პატივს-ამბობს თორნიკე და თავს მანებებს
საუზმის შემდეგ ნიკა მიდი მეც მას მივყვები იმ მიზეზით რომ რაღაც საქმე მქონდა მანქანაში რომ ჩავჯექით მხოლოდ მაშინ დავიწყე სიცილი
-რატომ იცინი -უკვირს
-სენმა საცოლემ დარეკა გუშინ და დაბადებისდღე მოგილოცა-მახსენდება წუხანდელი ინციდენტი-ხო ასე დაიბარა რომ გაიღვიძებს დამირეკოსო
-გასაგებია-ამბობს და ეღიმება ამაზე კი ნერვბი მეშლება საშინლად
-რა საშინელი დღეა და რა ცუდი მზეა იმტომ რომ დღეს ნიკას ერთი წლით დაბერების დღეა გილოცავ 18 ივლისი მართლაც რომ ცუდი დროა დაბადებისდღისთვის-ვეუბნები და ირონიულად ვუღიმი
-მადლობა- მეუბნება და ტელეფონს იღებს-ლიკა როდიდან ხარ ჩემი საცოლე ან რატომ რეკავ ჩემს მობილურზე, არმაინტერესებს, არ არსებობ , არა, ტყუილად ენას იღლი , მშვიდობით-ეუბნება და მობილურს თიშავს-რა საქმე გქონდა
-არაფერი უბრალოდ დაბადებისდღე მინდოდა მომელოცა -მოვიტყუე მარტო ეს მიზეზი არ იყო მაგრამ ხომ ვერ ვეტყოდი მომენატრე და შენთან ერთად მინდოდა ყოფნათქო
მანქანიდან გადავედი მარკეტში შოკოლადები ვიყიდე და სახლამდე მარტო დავბრუნდი. ყველანი სახლსი დამხვდნენ
-ელენე შენ გელოდებოდით ბალიში მოიტა ა მოდი-მეზახის ლუკა მეც ბალიშს დავავლე ხელი და წრეს შევუერთდი სიმართლე თუ მოქმედება უნდა გვეთამაშა
ბოთლი რუსკამ დაატრიალა და რეზიზე გაჩერდა
-აბა ძამიკო რომელი-მოემზადა რევანშისთვის
-სიმართლე
-შენს დაბადებისდღეზე სად გაიპარეთ შენ და თამთა-თქვა და ანიშნა მოგიგეო
-მთაწმინდაზე, არ გაგიმართლა დაიკო კითხვა არასწორად დასვი-უღიმის ნიშნის მოგებით და ბოთლს ატრიალებს ლუკა ჯერი დადგა
-მოქმედება-(ლუკა)
-სიყვარული აუხსენი ელენეს ვიცი ეს არასდროს გაგიკეთებია და აბა ვნახოთ-გაეცინა რეზის ამ დროს ჩემმი მობილური აწკრიალდა ნიკა იყო
-გისმენ ნიკა
-მშვიდობით მიხვედი-მეკითხება და მისი ყურადღება მიკვირს
-კი ერთი წუთით დამელოდე კარგი-ვეუბნები როცა რეზი მანიშნებს
-ელენე დიდი ხანია არაა რაც გიცნობ ვიცი ასე არ უნდა ამეკეთებინა არ მქონდა უფლება მაგრამ გულს ვერ უბრძანებ ხომ გაგიგია. ძალიან მიჭირს აზრებისთვის თავის მოყრა პირველად ვუხსნი გოგოს სიყვარულს ამის დედაც რთული ყოფილა. მოკლედ მიყვარხარ ძალიან და იმედია შენც იგივეს გრძნობ-ამბობს და სიცილის შეკავებას ცდილობს
-რათქმაუნდა ლუკა მეც ძალიან მიყვარხარ მიხარია რომ ბოლოსდა-ბოლოს გაბედე და მითხარი-ვამბობ და ლოყაზე ვკოცნი
-გვრიტებო ამას გვიმალავდით-ხუმრობს რეზი
-ნიკა აქ ხარ -ვეუბნებიტელეფონში
- გილოცავ შეყვარებული ყოფილხარ-მესმის ნიკას გაღიზიანებული ხმა და მერე ტელეფონს თიშავს არვიცი რა დაემართა მაგრამ ხასიათის გაფუწებას სულაც არ ვაპიებ ამის გამო. ბოთლს ახლა ლუკა ატრიალებდა რუსას ჯერიც დადგა
-სიმართლე -(რუსკა)
-გიო გიყვარს -ლუკა აშკარად თორნიკეს მხარესაად და მისი გრძნობების შესახებაც იცის
-არა -ამბობს გაბრაზებული. ისევ რუსკა ატრიალებს ბოთლს და ოი საოცრებაც თორნიკე აღმოჩნდა ის იღბლიანი
-მოქმედება-(თორნიკე)
-შემთხვევით აკრეფილ ნომერზე დარეკე და სიყვარული აუხსენი მერე კი ხელიც სთხოვე-ეუბნება და იცინის მე ვკრეფ თორნიკეს ტელეფონზე ნიკას ნომერს და სიცილისთვის ვემზადები თანაც სპიკერზე ვრთავ
-გისმენთ-ისმის ნიკას სერიოზული ხმა
-გამარჯობა საყვარელო მომენატრე-ამბობს და ისეთ სახეს იღებს თამაში რომ დამთავრდება მოკლავს რუსკას
-დემეტრე შენ თუ ხარ მოგკავ იცოდე-ამბობს გაბრაზებული
-არა ვინაა დემეტრე ვისთა მღალატობ-ვაიმე ცუდად ვარ სიცის ძლივს ვიკავებ
-ნომერი გეშლება, სხვაჰან მოხვდით-ამბობს მწყობრიდან გამოსული
-მიყვარხარ საყვარელო დიდი ხანია და მინდა დავქორწინდეთ-აი ეს პიკი იყო სიცილი ვეღარ შევიკავე და ავხარხარდი თორნიკემაც მაშინვე გათიშა ტელეფონი
-აუ რატო გათიშე ეგება თანახმა იყო -არ ეშვებოდა რუსკა
-ბედი გაგეხსნა და რა გააკეთე-აყვა ლუკაც
-ასე პირდაპირ რომ ატაკე და ხელი სთხოვე მოგეთმინა ცოტა-არ დააკლო რეზიმაც თამაში ისევ გავაგრძელეთ საღამომდე ვიცინეთ ბოლოს დაღლილებმა დავიძინეთ.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო გეტყვით რომ ყაზბეგში შესანიშნავი დრო გავატარე დავათვალიერეთ იქაური ღირსშესანიშნაობები, გავერთეთ ბევრი ვიხალისე ორი კვირის შემდეგ კი მე სახლში დავბრუნდი დანარჩენები სვანეთისკენ გაეშურნენ ამ დროის განმავლობაში ნიკა არ შემხმიანებია მეჭყინა სიამაყენ არ მომცა უფება მე დამერეკა. არადა ძალიან მომენატრა მისი ხმაც კი , ახლა მახსენდება მიში სახე კუპრივით სავი თვალები ამავე ფერის თმები სწორი საშუალო ზომის ცხვირი და წთელი ბაგეები, და ვფიქრომ რომ მართლაც ზალიან სიმპათიურია. ნეტა რას აკეთებს ან რატომ არ მირეკავს ვიმედოვნებ ტელეფონი გაუტყდა ან დაკარგა.
ორი დღეა რაც ბათუმში დავბრუნდი და უკვე სული მეხუთება თავისუფლება მხოლოდ მთებშია წავიკითზე გერგეტის დაძრის კედელზე და მინდა ვთქვა რომ ეს მართლაც ასეა. სახლში უსაქმოდ ყოფნას ისევ სასაფლაოზე წასვლა ვარჩიე. გზად ყვავილები ვიყიდე და ბებიას სასაფლაოწე ავედი
-ბებია როგორ მენატრები ნეტა იცოდე, რატომ წახვედი შენ მაინც რატომ დამტოვე არ დამპირდი ყოველთვის შენს გვერდში ვიქნები და დაგეხმარებიო, მჭირდები გესმის არვიცი რავქნა ვინც მიყვარდა ყველამ მიმატოვა მარტოობა კი მანადგურებს , სენი ცახუტება მოფერება და თბილი სიტყვები ზალიან მაკლია, შენ მაკლიხარ ბებო,-ტირილით გული რომ ვიჯერე ვახტანგისა და ნონას საფლავზეც მივედი
-ნონა არვიცი რა მოხდა რატომ დამტოვეთ მაგრამ ვიცი რომ ეს ძალით არ გაგიკეთებიათ თქვენ მე მაგრძნობინეთ რა იყო სიყვარული, რას ნიშნავს ყავდეს მშობლები, ჩემი მესაიდუმლეები იყავით, ჩემი მეგობრები, არასოდეს მიგვრძნია თქვენგან სიძულვილი, ისე გიყვარდით როგორც ბიოლოგიური შვილი, ჩემს დარდს ტკივილს სიხარულს იზიარებდით. ჩემთან ერთად ბავშვად იქცეოდით რომ მე გაგემხიარულებინეთ, თავი შემაყვარეთ საკუთარ მშობლებად მიგიღეთ გულის კარი გაგიღეთ. მინდა პატიება გთხოვოთ, ნონა ვიცი შენთვის ეს სიტყვა არასდროს არ მითქვამს არც შენთვის ვახტანგ, ორივე ძალიან მიყვარხართ. დედა მამა თქვენთვის ვლოცულობ, მეამაყებით.
სახლში ემოციებით დატვირთული დავბრუნდი ზალიან გადავიღალე ჩემი სიამაყე სადრაც გაქრა მობილური ავიღე და ნიკას დავურეკე ქალის ხმა როგორც კი გავიგე მაშინვე გავთიშე.
**********************************************************************

ერთი თვე გავიდა და ნიკასგან არაფერი მსმენია მივხვდი რომ ისიც წავიდა. მაგრამ რატომ ? მიზეზი არ მესმის. რუსკასთან ტელეფონით საუბრის შემდეგ კარგ ხასიათზე დავდექი აღმოჩნდა რომ თორნიკეს სიყვარული აუხსნია მისთვის ნეტა ასეთი რა სასწაული მოხდა რა გადაუტრიალდა თავში კაცმა არ იცის მაგრამ მიხარია მათი ამბავი. მიხარია ერთხელ და სამუდამოდ ურთიერთობა რომ გაარვიეს. კაფეში ვიჯექი და ყავას ვსვამდი ტან წიგნს ვკითხულობდი რმელც საკმაოდ საინტერესო აღმოჩნდა „გუგულის ბუდეზე სხვა გადაფრინდა“ ეს წიგნის სახელწოდებაა ძალიან მომეწონა ამიტონ კაფესი ნებართვა ვითხოვ და სახლში წამოვიღე სახლში მისულმა კი სავარძელში მჯდომი ნიკა რომ დავინახე შოკი მივიღე იმდენად გამიხარდა არ მახსოვს როგორ აღმოვჩნდი მის გვერდით მხოლოს ის მახსოვს რომ მთელი ძალით ვეხუტებოდი. ნიკას გაოცებული სახე არ დამავიწყდება თითქოს არ ელოდა გაშეშდა და ერთი მომენტი ვფიქრობდი რომ არც კი სუნთქავდა ჩემ რეაქციაც თითქმის იგივე იყო ემოციების ზღცა ვიგრენი მისი სურნელი რომლითაც ფილტვები გაივსო სხეულზე მოსიარულე ჭიანჭველები და ტემპერატურის მატება.
-ბოდიში ზედმეტი მომივიდა-ვამბობ და ვშორდები
-არაუშავს-ამბობს ურეაქციოდ
-მივლინება გაგიგრძელდა არა-უცებ ვცვლი თემას
-ხო გადავწყვიტე შენთვის მესიამოვნებინა და ცოტა ხნით თავისუფლება მომენიჭებინა შენც ეს არ გინდოდა-ისევ იგივე ურეაციო საზე და გაყინული სიტყვები
-ნიკა რამე დავაშავე და არ ვიცი-ვეკითხები მისი რეაქციით ნაწყენი
-არაფერი-ამბობს მაგრამ ამ სიტყვაში მთელ გულს დებს რაღაც მოხდა მე კი იზეზი არ ვიცი ასე რატომ გაუცხოვდა ჩემს მიმართ. ძალიან ახლოსაც არ ვყოფილვართ მაგრამ ეს უკვე ის ურთიერთობაა გამარჯობა გაგიმარჯოს ფარგლებს რომ არ ცდება
-რატომ არ შეგიძლია ნორმალურად დამელაპარაკო-მისი ურეაქციობა უკვე საზღვარს სცდება
-არმინდა -ხმას უწევს
-იქნებ მითხრა რა დავაშავე ამისთანა ერთი თვე რომ დაიკარგე დარეკვის ღირსადაც არ ჩამთვალე ასე ვერ მიტან ამდენად გეზიზღები? მიპასუხე რატომ ხარ ჩუმად. თქვი რომ არ გინდა ჩემი აქ ყოფნა და წავალ უპრობლემოდ-ვყვირი მწყობრიდან გამოსული
-არ მინდა შეგეჩვიო
-ნიკა ეს რა პასუხია ან რას ნიშნავს-არ ვთმობ ჩემს პოზიციას დღეს ყველაფერს გავარკვევ
-გაიხსენე შენი პირობა და მიხვდები, მხოლოდ ორი თვე მერე კი ჩემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გაქრები მგონი სწორად მახსოვს ამიტომ არ მინდა შეგეჩვიო-აი რაში ყოფილა სამე პატარა გოგოს ერთი სიტყვა ვერ მაპატია
-ეს ხომ ერთი თვის წინ გითხარი მაშინ არ გიცნობდი და დასანახად ვერ გიტანდი-ვამბობ და ყელსჰი მობკენილი ბურთის გადაყლაპვას ვცდილობ უშედეგოდ
-ლუკა მარგიანი ესეც ერთი თვის წინ იყო-აი ეს უკვე ვეღარ გავიგე რა შუაში იყო ლუკა ის ხომ ჩემი მეგობარია
-იცი რააა მგონია მიზეზებს ეძებ შენც არ იცი რა გინდა ერთ დღესაც გაიღვიძებ ვეღარ მიპოვი გული დაგწყდება მაგრამ ყველაფერი უკვე გვიანი იქნება-ვეუბნები და ცრემლბი თავისით იკვლევენ გზას სწრაფად ავდივარ ჩემს ოთახში და ბარგს ვალაგებ გადავწყვიტე ნონას და ვახტანგის სახლში დავბრუნდე ამ სახლში უკვე სული მეხუთება. ბარგი ნახევრად ჩალაგებული მქონდა როცა ჩემი მობილური აწკრიალდა უცხო ნომერი იყო არ მინდოდა მეპასუხა მაგრამ გული მკარნახობდა რაღაც მნიშვნელოვანიაო
-გისმენთ-ვიღებ ყურმილს
-გამარჯობა ელენე გავაშელს ვესაუბრები-ხმაც არ მეცნობა ზალიან ოფიციალურად მესაუბრება რახდება
-დიახ მე გახლავართ-ცოტა არ იყოს შიში მიპყრობს ნეტავ რა ხდება
-მაკა ორჯონიკიძეს იცნობთ-ამ სიტყვების გაგონებაზე ტელეფონი ლამის ხეიდან გამივარდა მუხლები მომეკვეთადა ჩავიკეცე თვალებიდან ცრემლებმა იწყედ დენა დაუკითხავად
-დიახ ვიცნობ? რა შეემთხვა?-მემგონი პასუხის მოლოდინში ნახევარი სიცოცხლე მომაკლდა
-საავადმყოფოშია სიკვდილს ებრძვის, მის ნივთებსი თქვენი ნომერი ვიპოვეთ და შეგატყობინეთ-ეს მეორე შოკი აღმოჩნდა ჩემთვის
-რომელ საავადმყოფოში მითხარით და ეხლავე წამოვალ
-თბილისის მთაარ საავადმყოფოში
-კარგით მოვდივარ -ვეუბნები და მობილურს ვთიშავ მაშინვე ტაქსის ვიძახებ და ბარგის ჩალაგებას განვაგრძობ
ტაქსი მალევე მოვიდა ოთახიდან გასულს ნიკა არ დამხვდა ამიტომ მალე დავტოვე სახლი და ტაქსში ჩავჯექი მატარებლის სდგურთან გავაჩერებინე ფული გადავუხადე ბილეთი ავიღე და თბილისში წავედი
ვერ გეტყვით რამდენი ხანი ვიმგზავრე რადგან მეძინა თვალები რომ გავახილე მატარებელი სადგურში შედიოდა და საკმაოდ ბნელოდა . სადგურიდან გამოსულმა ტაქსი გავაჩერე და საავადმყოფოსაკენ წავედი მალევე მივედი
-უკაცრავად მაკა ორჯონიკიძე რომელ პალატაშია-ვკითხე მიმხებში მომუშავე ექთანს
-მეოთხე სართული 419-ე პალატა. ვინ არის თქვენი
-დედაჩემია-ვამბობ და კიბეებით მეოთხე სართულამდე ავდივარ პალატას მალევე ვპოულობ კარებს ვაღებ და შევდივარ. საავადმყოფოს საწოლზე მწოლიარე ქალს ვუყურებ და მასში რაიმე ნაცნობს ვეძებ ვერ ვპოულობ რადგან სახე სულ დალურჯებული აქვს ფეხიც მოტეხილი. მოკლედ საშინლად გამოიყურება. არვიცი რა მოხდა ამ მდგომარეობამდე როგორ მივიდა მაგრამ ჩემი სულის ნაწილი, ჩემი იდეალი დედაჩემი ცოცხალია.ჩემს სიხარულს საზღვარი არ აქვს. ისევ შოკში ვარ უამრავა კითხვა მიტრიალებს თავში და ვიცი რომ პასუხსაც აუცილებლად მივიღებ. უცებ პალატის კარი იღება და პალატაში ექიმი შემოდის
-ექიმო როგორ არის დედაჩემი-ვეკითხები მაშინვე
-მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრება მაგრამ მრავლობითი მოტეხილობები, აღენიშნება ასევე ძალადობის კვალიც, თავის არცისე მძიმე ტრავმა, ოპერაცია გავუკეთეთ დანა გულს აცდა მილიმეტრებით, ხვალ დილამდე ვერ გაიღვიძებს ამიტომ თქვენს აქ ყოფნას აზრი არ აქვს-მიკვირს ადენი რამის გადატანა როგორ შეეძლო ვხვდები რომ დალხენილი ცხოვრება არ ქონია დედაჩეს
-ექიმო შეიძლება დავრჩე? ძალიანგთხოთ? ხმას არ ამვიღებ მშვიდად ვიქნები-ვამბობ და კატის თვალებით ვუყურებ
-კარგით-მეუბნება და პალატიდან გადის მეც იქვე პაატარა სავარძელში ფეხმოკეცილი ვჯდები და მშვიდად ვიძინებ
დილით როგორც კი თვალს ვახელ მაშინვე დედაჩემის მწვანე თვაკებს ვხედავ რომლებშიც ცრემლები უბრწყინავდა, ვგრძნობდი რომ ჩემი რეაქციის ეშინოდა არ იცოდა როგორ მივიღებდი. სავარძლიდან აავდექი და მასთან ახლოს საწოლთან ჩამოვჯექი
-გაზრდულხარ. მინდა ყველაფერი აგიხსნა-მესმის მისი ხრიციანი მაგრამ მაინც სულის შეძვრამდე თბილი ხმა
-არლა შენთვის საუბარი არ შეიძლება, დამშვიდდი უბრალოდ მინდა იცოდე რომ ძალიან მომენატრე და არასოდეს, არასოდეს მოგცემ ჩემგან წასვლის უფლებას-ვეუბნები და შუბლზე ვკოცნი ჩახუტებას ვერიდები რადგან გულზე ოპერაციაა აქვს გაკეთებული არრ მინდა რამე ვატკინო
-მეც მომენატრე, აღარასოდეს წავალ გპირდები-ამბობს და ჩემი რეაქციით გაოცებული ხელს მკიდებს მე მშვიდად ვკოცნი მის ხელს და ისევ უკან ვაბრუნებ. ჩემი ტელეფონის წკრიალის ხმა მანიშნებს რომ დაუსრულებელი საქმეები დამრჩა
-გისმენ რუსკა-ვპასუხობ მშვიდად
-სად ხარ ვნერვიულობთ შენზე ნიკა გადარეულია ყველგან გეძებს
-დამშვიდდით კარგად ვარ ყველაფერი რიგზეა,
-სად ხარ ის მაინც გვითარი-არ ცხრებოდა რუსკა
-დედაჩემთან -ვამბობ და უნებლიედ მეღიმენა
-ელენე სასაფლაოზე ხარ-მესმის რუსკას შეშინებული ხმა
-საავადმყოფოში, ახლა ვერაფერს აგიხსნი გპირდები რომ დავბრუნდები აუცილებლად მოგიყვები
-ელენე ნიკასთან რას აპირებ-ნიკას სენებაზე გულში ჩხვლეტა ვიგრძენი
-ჩვენ უკვე ყველლაფერი გავარკვიეთ-ვამბობ და ვცდილობ ცრემლები შევიკავო
-მეეჭვება გელოდები მალე დაბრუნდი-ამბობს მემშვიდობება მეც ვუთიშავ მობილურს
დედა ერთ კვირაში გამოწერეს მალე სახვევებიც მოხსნებს ჩვეული სახეც დაუბრუნდა, მომხდარზე საუბარს ვერიდებოდი ჯერ ისევ ცუდად იყო და მისი ანერვიულება არ შეიძლებოდა ექიმმა ყოველი კვირის ბოლოს მოიყვანეთ საავადგმყოფიშიო ამიტომ თბილისში დავრჩი და ბინაც ვიქირავეთ. უნივერსიტეტში სწავლასაც აქით ვაპირებდი ამიტომ გადავწყვიტე ბათუმი სამუდამოდ დამეტოვებინა.
ნიკას ზარებს არ ვპასუხობდი ბოლოს ნომერიც კი გამოვცვალე. მენატრებოდა უსაზღვროდ უსაშველოდ, მაგრამ თავს მასთან დარეკვის უფლებას არ ვაძლევდი, არვიცი რა უნდა რატომ ვერ მიტანს მაგრამ მე არ მინდა სხვის ცხოვრებაში შევიჭრა და მითუმეტეს ხელები ვაფათურო, იცით რას მივხვდი ნიკა მიყვარს ვერ გავაცნობიერო როდის მოხდა ეს ან რა მომეწნა მასში მაგრამ ვიცი რომ უზომოდ მიყვარს, გული მტკივა ჩემი გრძნობები ცალმხრივი რომ არის, ყოველთვის მიყვარდა შეუძლებელზე ოცნება ახლაც ვიოცნებებ რეალურ ცხოვრებაში თუ არა ოცნებებში ხომ მანც ჩემი იქნება.
რუსკა და ბიჭებიც თბილისში გადმოცხოვრდნენ რადგან მათაც ილიას უნივერსიტეტი აირჩიეს სწავის გასაღრმავებლად თითქმის ყოველდღე ვნახულობდი რამოდენიმე საათით. ჩემი ცხოვრება სრულიად შეიცვალა მყავს დედა რომელიც უსაზღვროდ მიყვარს, ერთმანეთზე გიჟი მეგობრები, რომლებზეც ჭკუას ვკარგავ სწავლას ვაგრელებ და ღმერთს მადლობას ვუხდი რომ ასეთი მოწყალეა წვიმიან ამინდებს მზიანი ამინდებიც მოსდევს ჩემს ცხოვრებაშიც გამოანათა მზემ.
********************************

29 აგვისტო-ჩემი დაბადებისდღე

დილიდან კარგ ხასიათზე ვარ, დღეს 18 წლის გავხვდი სრულწლოვანი ვარ.
-ელენე შვილო გაიღვიძე -როგორ მიყვარს დედაჩემი ასე ტკბილად რომ მაღვიძებს
-მღვიძავს დე მალე ავდგები-ვეუბნები და მაინტერესებს ჩემი დაბადებისდღე თუ გაახსენდება
-კარგი ჩაიცვი და გამოდი ვისაუზმოთ-არა მეწყინა დაბადებისღე არ მომილოცა არახსოვს დავიჯერო ჩემი დაბადებისდღე არ ახსოვს საწოლიდან ვდგები სააბაზანოში შევდივარ იქედან გამოსული ტანისამოსს ვირგებ და გარეთ გავდივარ
-დე მე არ მშია რუსკას უნდა შევხვდე და მასთან ვისადილებ კარგი-ვეუბები და სახლიდან ავდივარ
რუსკა იქვე კაფეში ვნახე უამრავ თემაზე ვისაუბრეთ უნივერსიტეტის საკითხებიც განვიხილეთ,მაგრამ ისე წავიდა დაბადებისდღე არ მოულოცია დავიჯერო არ ახსოვს არც ბიჭებს შეუწუხებიათ ჩემთან დარეკვით და მოლოცვით თავი რახდება ყველამ პირი შეკრა ასე უბრალოდ დაავიწყდათ ჩემი დაბადებისდღე.
სახლში არ დავბრუნებულვარ ხასიათი გამიფუჭდა პარკში გადავწყვიტე გასეირნება.
უცებ ჩემი მობილური აწკრიალდა ლუკა მირეკავდა
-ისმენ ლუკა-ვეუბნები გახალისებული იმ იმედით რომ მას მაინც ახსოვს ჩემი დაბადებისდღე
-სად ხარ?
-პარკში რამე მოხდა ?-ვეკითხები იმედ გაცრუებული
-არაფერი უბრალოდ მინდოდა მომეკითხე-ამბობს და მემშვიდობება
ახლა კი მე ავიღე მობილური და რეზის დავურეკე
-ელენე რამე ხდება-მპასუხობს გაოცებული
-არაფერი რეზი შეგიძლია თაწმინდის პარკში წამიყვანო უცებ ბავშვობის გახსენება მომინდა
-რათქმაუნდა მითხარი სად ხარ მვალ და წაგიყვან
-მისამართს მოგწერ ნახვამდის-ვეუბნები და მობილურს ვთიშავ შეტყობინებას მალევე ვუგზავნი დ მოლოდინის რეჟიმზე გადავდივარ რეზი მალევე მოდის მერე კი ერთად მივდივართ მთაწმინდის პარკში
მოკლედ გეტყვი ძალიან ბევრი ვიხალისე თითქმის ყველა ატრაქციონზე დავჯექით რეზი სულ ბავშვს მეძახდა დიდი მავშვი ხარო შენ უნივერსიტეტში რა გინდაო დამცინოდა. საღამომდე იქ დავრჩით მერე კი რეზიმ აიჩემა სადმე დავსხდეთ ვიახშმოთ და მერე სახლში გაგიყვანო. ძალიან მშიოდა ამიტომ უარი არ მითქვამს.
ქალაქში დაბრუნებულებმა უახლოესი რესტორნისკენ წავედით ვივახშმეთ და ისევ სახლისაკენ წავედით. მთელი დღის განმავლობაში არ ახსენებიათ ჩემი დაბადებისდღე არცერთს როგორ მაწყენინეს.
სახლის კარი შევაღე მაგრამ ყველაფერი ჩაბნელებული დამხვდა კედელზე კი პატარა ნათურებით ეწერა გილოცავთ გვიყვარხარ სურპრიზი ეს სიტყვები რომ წავიკითხე ყველაფერს მივხვდი სწორედ ამ დროს აინთო სინათლეც და ყველა ჩემი საყვარელი ადამიანი ვნახე ერთად შეკრებილი სახლი ბუშტებით და ათასი ნათურით მოერთოთ გამიხარდა უზომოდ ძალიან. მომინდა ნონა და ვახტანგიც აქ ყოფილიყვნენ მაგრა რასვიზამთ ყველაფერი ისე არ ხდება როგორც ჩვენ გვინდა,
-გილოცავ საყვარელო გეგონა დამავიწყდა შენი დაბადებისდღე, აღარე რომ აბრაზდი-(რუსკა)
-ვაღიარებ-ვეუბნები ემოციებს ვერ ვაკონტროლებ მეცინება
-ელენე ხომ იცი აუ ჩემს პაწკუს დავივიწყებ და შენს დაბადებისდღეს არა-(რეზი)
-არა როგორ იფიქრე რომ დამავიწყდა, გილოცავ -(ლუკა)
-ანუ 18-ის გახდი მე 25-ის მეგონე გილოცავ-(თორნიკე)
-თორნიკე გაქრი აქედან-ვეუბნები და მეცინება
ყვეაფერმა კარგად ჩაიარა ბევრი ვიხუმრეთ და გავერთეთ ბოლოს სუთა ჰაერის ჩასუნთქვა მომინდა ამიტომ აივანზე გავედი,
ნეტა ნიკას თუ ახსოვს ჩემი დაბადებისდღე. ნეტა საერთოდ ვახსოვარ ? ალბად ძალიან ბედნიერია თავიდან რომ მომიშორა
-ელო ეს გამომართვი-მეუბნება რუსა და კონვერტს მაწვდის
-კი მაგრამ ეს რა არის-ვეკითხები გაკვირვებული
-არვიცი შენი ბინის კარებთან ვიპოვე-მეუბნება და ოთახში შედის მეც მაშინვე ვხსნი კონვერთს რომელშიც წერილი და ყელსაბამი აღმოჩნდა ანგელოზის ლამაზი ფრთებით
„არასოდეს მეგონა ოდესმე ამ სიტყვებს თუ დავწერდი მერჩივნა ეს პირადად მეთქვა მაგრამ პირობას ვასრულებ შენს დაბადებისდღეზე ვუჩინარდები. გილოცავ უკვე 18 წლის ხარ. და იმასაც გილოცავ რომ შენი ძიძა აღარ ვარ. მახსოვს მკითხე რატომ არ შემეძლო ურთიერთობის გამოსწორება ახლა გიპასუხებ. მე შენ ადრეც გიცნობდი იმ დღიდან გიცნობდი როდესაც 15 წლის პატარა გოგონო პირველად შეხვდი ნონას. იმ დღიდან ჩემსი თითქოს რაღაც შეიცვალა. შენ ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი ადგილი დაიჭირე. ჩემი გრძნობები გადაატრიალე.
მიყვარხარ ელენე. შენ ჩემი სიყვარული ხარ, შენ სამყარო ხარ რომელშიც ვცხოვრობ, შენ მაძლევ ყველანაირ საზრდოს რომ ვიარსებო. შენ დედოალი ხარ მე კი შენი მონა, შენ მზე ხარ მე კი შენს ნათელზე შეყვარებული პლანეტა, შენ დედამიწა ხარ მე კი შენი მუდმივი თანამგზავრი მთვარე, შენ წყალი ხარ მე კი თევზი რომელსაც შენს გარეშე არ შეუძლია,შენ ცა ხარ მე კიდევ ვარსკვლავები.არ მჯეროდა სიყვარულის მაგრამ შენ მე სასწაულების არსებობაშიც დამარწმუნე, შენ ჩემი ამქვეყნიური სასწაული ხარ, შენ ის უფსკრული ხარ რომელშიც სიამოვნებით გადავიჩეხებოდი, ჩემი გული ხარ წუთში 60-ჯერ ან უფრო მეტჯერ რომ ფეთქავს. მე შენზე მიჟაჭვული ამირანი ვარ, შენ გვირაბის ბოლოს ის სინათლე ხარ რომელიც იმედებს და ოცნებებს მიცოცხლებს.
მაპატიე რომ ეს სიტყვები პირადად ვერ გითხარი. მაპატიე რომ გული გატკინე და ამის გამო სახლიდან წახვედი. მართალი აღმოჩნდი შენ წახვედი წაგებული კი მე აღმოვჩნდი. ძალიან შეგეჩვიე არ მინდოდა ეს მომხდარიყო არმინდოდა ჩემს ცხოვრებაში შემოჭრილიყავი მაგრამ გულს ვერ უბრზანებ. შენ და ლუკას ბედნიერებას გისურვებთ მშვიდობით“-ჩავიკეცე ხმა ვეღარ ამოვიღე თვალებიდან ცრემლებმა გაიკვლიეს გზა მარცხენა მხარეს ტკივილი ვიგრძენი, ის წავიდა პირობა შეასრულა ნეტა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეტანე ამ სიტყვებს რომ ვამბობდი. მას მე ვუყვარვარ და გონია რომ მე ლუკა მიყვარს ეს ხომ მხოლოდ თამაში იყო მაგრამ მან ეს არიცოდა არიცოდა რომ სიმართლე თუ მოქმედებას ვთამაშობდით და ამიტომ ამიხსნა ლუკამ სიყვარული. ახლა გასაგებია მისი ერთი თვით გაუჩინარების მიზეზიც. ჩემი გრძნობა ცალმხრივი არაა. გიპოვი აუცილებლად გიპოვი მთებს გადავდგამ და მაინც გიპოვი მთელი ცხოვრებაც რომ მომიწიოს შენი ძებნა არ დავნებდები ბატონო ნიკა
ცრემლები შევიმშრალე და ფეხზე წამოვდექი. მერე კი დანარჩენებს შევუერთდი
******************************************

1 სექტემბერი

უნივერსიტეტი ახალი გამოწვევები ახალი იმედები და სრულიად ახალი სამყარო. დღეს პირველად უნდა მივსულიყავი უნივერსიტეტში არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა და ცოტას ვნერვიულობდი
დილით რუსკას დავურეკე და ვთხოვე გამოევლო არ მინდოდა მართო მისვლა. მანაც მაევე გამომიარა და ერთად წავედით უნივერსიტეტს რომ მივუახლოვდი ნერვიულობამაც იმატა მაგრამ უკან ხომ ვერ გავიქცეოდი.
მინდა გითხრათ რომ სულაც არ ყოფილა უნივერსიტეტი ისეთი საშინელი როგორსაც აღწერენ ხოლმე უნრალოდ უამრავი უცხო სახის ყურება გიწევს ყოველდღე და ესაა
პირველი დღე საშინლად მოსაწყენი აღმოჩნდა ტველა რაღაცაზე საუბრობდა ჩემი ყურადღება კი რამოდენიმე გოგოს საუბარმა მიიქცია რადგან ლექტორებს ეხებოდა
-ამბობენ ახალი ლექტორი გვასწავლის ისტორიას-ამბობდა ქერა გოგონა
-ხო გავიგე სიმპატიური ყოფილა
- ჭორების არ მჯერა -ქერა
მეტი აღარ მომისმენია უბრალოდ ესენი სასწავლად კი არა საარშიყოდ იყვნენ აშკარად აქ.
-ელენე მოდი პირველი დღეა და წავიდეთ კარგი -მეუბნება რუკსკა მეც მხარს ვუჭერ და უნივერსიტეტიდან გავდივარ კაფეში ვსხდეით და ყავას ვსვამთ. მერე კი სახლში ვბრუნდები
დედაჩემი გამოჯამრთელდა დროა ცნობისმოყვარეობა დავიკმაყოფილო და გავარკვიო რა მოხდა 6 წლის წინ
სახლში მისულს დედა სამზრეულოში დამხვდა მეც მაშინვე შევედი სამზარეულოში და ზურგიდან ჩავეხუტე
-შემაშინე, მოხვედი აბა როგორ ჩაიარა პირველმა დღემ-მეუბნება და მიღიმის
-დედა რა მოხდა 6 წლის წინ-მოულოდნელად ვუსვამ კითხვას
-ველოდი ამ კითხვას როდის დამისვამდი დაჯექი და ყველაფერს მოგიყვები
-კარგი-ვეუბნები და მაგიდასთან ვჯდები ისიც იკავენს ჩემს პირდაპირ ადგილს.
-მამაშენს ცოლად რომ გავყევი ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი 16 წლის ყველაფერი კარგად აეწყო შენზე დავორსულდი დიდი და ბედნერი ოჯახი გვქონდა მანამ სანამ მამაშენმა ნარკოტიკების მიღება არ დაიწყო.მერე დაიწყო პრობლემები. იღაც ნარკოდილერისთვის მას და მის მეგობრებს დიდი რაოდენობით ნარკოტიკი მოუპარავთ. და გაქცეულან მას შემდეგ მამაშენი არ ინახავს მაშინ სამი წლის იყავი. მერე იყო იჯახში შემოვარდნები და მუქარა თუ ფულს არ გადავიხდიდით ან მოპარულს არ დავაბრუნებდიტ მოგვკვლავდნენ. 9 წლის განმავლობაში ვიხდიდი მამაშენის ნამოქმედარისთვის ფულს. მერე სამსახური დავკარგე და ეს სეუძლებელი გახდა. მახსოვს შენი დაბადებისდღე იყო 12 წლის ხდებოდი მაღაზიიდან გამოვდიოდი საჩუქრით ხელში ჩემს წინ შავი ფურგონი რომ გაჩერდა იქედან კინიღბიანი ხალხი გადმოვიდა და ძალით წამიყვანეს. ბებიაშენიც მათ მოკლეს შენი მეურვეებიც. და შენს მოკვლასაც აპირებდნე როცა გამოვიქეცი და ყურადღება ისევ ჩემსკენ გადმოიტანეს პოლიციაში შევიტანე სარჩელი და იმავე საღამოს თავზე დამადგნენ სასტიკად მცემეს და დანით ჭრილობა მომაყენეს და წავიდნენ. მერე რა მოხდა ვერ გეტყვი გონს საავადმყოფოში მოვედი. შენს შესახებ ყველაფერ მიყვებოდნენ მითხრეს რომ შენთან საუბრის ულებასაც მომცემდნენ თუ ვეტყოდი სად იყო მამაშენი. მაგრამ ეს მე არ ვიცოდი გაქცევის დღეს იმ ბორდელს სადაც 6 წლის განმავლობაში ძალით მამყოფეფდნენ ცეხლი წავუკიდე უფროსის ოთახიდან შენი ნომერი მოვიპარე და გავიქეცი. შენი მიტოვება არასდროს მიფიქრია ეს იცოდე. საბედნიეროდ ყველა დამნაშავე დაიჭირეს და ეხა გისოსებს მიღმა არიან. მაპატიე ამდენი ხანი უჩემოდ რომ იყავი-მე სკამიდან ვდგები და მთელი გულით ვეხუტები სეუძლებელია იმის გადატანა რაც მან გადაიტანა წარმოდგენაც კი მზარავს მიხარია დამნაშავეები რომ დაისაჟნენ მაგრამ გული მტკივა რომ ამას ჩემთვის საყვარელი ადამიანები შეეწირნენ
-საპატიებელი არაფერი ვამაყობ რომ დედაჩემი ხარ-ვამბობ და საეს ვუკოცნი
***************************

2 სექტემბერი

ნიკას ადგილსამყოფელი ვერანაირად ვერ გავარკვიე მის ნომერზეც უშედეგოდ ვრეკავ არავინ პასუხობს მაგრამ დანებებას მაინც არ ვაპირებ
ძილბურანში მყოფს ტელეფონის ხმა მაღვიძებს
-ალო -ვპასუხობ ნამძინარევი ხმით
-ასწიე შენი ლამაზი უკანალი და ჩამოდი გელოდები -მესმის რუსკას სიცილნარევი ხმა
-კაი ვდგები-ნახევარი საათის სემდეგ კი უკვე მოწესრიგებული რუსკას მანქანაში ვჯდები და უნივერსიტეტისკენ მივდივართ
უნივერსიტეტში მისულებმა ჩვენ ჩვენს აუდიტორიაში წავედით. პირველი ისტორიის ლექცია მაქვს. საინტერესოა ნეტავ ვინ იქნება ლექტორი. აუდიტორიაში შესულმა ბოლო მერზტან მოვთავსდი და ლექტორს დაველოდე. აუდიტორიის კარი გაიღო და ნიკა რომ შემოვიდა აი აქ გამიფართოვდა თვალები. ძალიან გამიხარდა მისი დანახვა მონატრება სიყვარული ბრაზი წყენა ყველა გრძნობა ერთად მომაწვა. ცოტა დამაკლდა რომ არ ჩავხუტებოდი.
არაისთვის შეუხედავს ისე გააგრძელა გზა თავის მაგიდამდე
-მოდესალმებით მე ნიკა სვანიძე ვარ თქვენი ახალი ლექტორი. გოლოცავთ სასწავლო წლის დაწყებას. დღევანდელი ლექცია ერთმანეთის გაცნობას დავუთმოთ ხვალიდან კი სწავლა უპირველეს ყოვლისა. აქედანვე მინდა იცოდეთ რომ არავის ვაპატიებ უცოდინრად მოსვლას ლექციაზე სხვა საქმეებით დაკავებას....-კიდევ აპირებდა რაღაცის თქმას მზერა ჩემზე რომ შეაჩერა და რამოდენმე წამით თვალები გაუფართოვდა ვითომ არ მელოდა ჩემი ბინის მისამართი თუ გაიგო ისიც ეცოდინებოდა რომელ უნივერსიტეტში ვსწავლობდი. ბევრი რომ არ გავაგრძელო გეტყვთ რომ პირველი ლექცია მართლა გაცნობას დავუთმეთ დანარჩენმა ორმაც ასე ჩაიარა.
ლექციიდან რომ გამოვედი გასასვლელისკენ მიმავალი ნიკა დავინახე მაშინვე უკან ავედევნე და გავეწიე კიდეც
-გაუჩინარების ოსტატი ხართ ბატონო ლექტორო-ვეუბნები და მას მივყვები
-უკაცრავად არ მესმის რას გულისხმობთ-მეუბნება ისე რომ არც მიყურებს
-ნიკა თავს ისულელებ თუ მე მასულელებ-ბრაზისაგან მომინდა დამეხრჩო
-პირობას ვასრულებ-მითხრა და ნაბჯს აუჩქარა
ღმერთო ნუთუ არასდროს დაივიწყებს იმ პირობას მაშინ უბრალოდ გაბრაზებული ვიყავი თანაც ნორმალურადაც არ ვიცნობდი აბა რას მოელოდა ჩემგან მაშინვე მივიღებდი და შემიყვარდებოდა.
-ელო რაზე ფიქრობ-დედამიწაზე რუსკას ხმა მაბრუნებს
-ჩემს ისტორიის ლექტორზე-ვეუბნებ და ვიღიმი
-ვინაა ასეთი მთელი უნივერსიტეტი მასზე საუბრობს, გოგოები უკვე გეგმებს აწყობენ როგორ ჩაიგდონ ხელში
-ნიკა სვანიძე-ვეუბნები და მის გაოცებულ სახეს ვაიგნორებ
-იმედია ის არ....
-ის არის-ვეუბნები და გასასვლელისკენ მივდივართ ბიჭებიც მალე მოდიან და სახლისაკენ მივდივართ
-რუსკა შენი მეგობარი გიორგი თუ ჩვენი ლექტორი იყო რატო დაგვიმალე-(თორნიკე)
-მოგატყუეთ-(რუსკა)
-ეს როგორ?-(თორნიკე)
-სინამდვილეში ნიკა ქვია იმ ლექტორს - ბიჭებს ყველაფერს ვუსხნით აოცებულები გვიყურებენ კი ბრაზდებიან მაგრამ მალევე გადაუარათ გაბრაზება
********************************************

3 სექტემბერი

უნივერსიტეტში მალევე მივედი ამჯერად სულ პირველ მერხზე მოვთავსდი მალე დანარჩენი სტუდენტებიც მოვიდნენ და ჩვენი პატივცემული ლექტორიც მობრძანდა
-მოგესალმებით იმედია მზად ხართ-დაიწყო როგორც ყოველთვის ლექციამ შესანიშნავად ჩაიარა აუდიტორიიდან გამოსულმა ისევ მას დავედევნე
-სიყვარულის ახსნა მომეწონა პირდაპირ მერჩივნა რომ გეთქვა მაგრამ მორიდებული ხარ და რას ვიზამთ- ვეუბნები ხელს ვუქნევ და გასასვლელისკენ მივდივარ
მობილურს ვიღებ და რუსკას ვურეკავ
-ალო რუსკა ისეთ კარგ ხასიათზე ვარ არმგონია რამემ გამიფუჭოს.
-რახდება?
-ნიკას მწყობრიდან გამოყვანის გეგმა მაქვს-ვამბობ და ვიცინი
- ზოგჯერ მგონია რომ ნიკა გიყვარს და მალავ-გააკეთა დასკვან
-მეც
-რაააა მართლა გიყვარს და ამას მიმალავდი გავაშელი გამასწარი არ შემხვდე სამდე-მემუქრება ტელეფონიტ
-კარგი რა
-შენი ნაოჭებიანი თვინით გადაწყვიტე რომ დაგემალა -არ ცხრებოდა რუსკა
-ბოდიში რა არმეგონა თუ გაბრაზდებოდი-ვამბობ ვითომ სევდიანი
-შენ ჩემი გაბრაზება არ გინახავს გადმო ჩემთან დღეს დაგეხმარები
-სხვანაირად არ მაპატიებ ხომ
-ელენე
-კაი რამე ტკბილულს წამოვიღებ ეგ ენა რომ დაგიტკბოს -ვეუბნები და ვიცინი
-შენთვის აჯობებს -ამბობს და ტელეფონს თიშავს მეც მაშინვე მივდივარ ავტობუსის გაჩერებასთან და ველოდები როდის იკადრებს ავტობული გამოჩენას. ბოლოს მომბეზრდა ლოდინი და ტაქსი გავაჩერე მალევე მივედი დანიშნულების ადგილას მძღოლს ფული გადავუხადე და ტაქსიდან გადმოვედი. იქვე მარკეტში შევირბინე შოკოლადები ვიყიდე და რუსკას ბინის კარს მივადექი ზარი დავრეკე და დაველოდე როდის იკადრებდა კარის გაღებას
-ხომ არ მეჩვენება, არა მოჩვენებების არ მჯერა, თანაც ელენე ვერ მომეჩვენებდა, აქ რა ქარმა გადმოგაგდო-მეკრიჭება რეზი
-ქარმა არა შენი დის მუქარამ-ვეუბნები და ბინაში შევდივარ
-რუსა ოთახშია,-ამბობს და სახლიდან მიდის
-რუსა რუსკა რუსუდან-ვყვირი ხმამაღლა
-რა გაყვირებს გოგო ყრუ კი არ ვარ -თავი გამოყო ოთახიდან
-უი საყვარელო თოკუჩელას უნდა შეხვდე და იპრანჭბი-დავცინი
-ხო და შენ გირჩევნია მომეხმარო
რუსკას დავეხმარე მალე მისი რომეოც მოვიდა და წაიყვანა მე კიდევ სახლში დავბრუნდი
********************************************************

4 სექტემბერი

დილიდან პოზიტიურ ხასიათზე ვარ . დღეს ისტორიის ლექცია არ მაქვს სამაგიეროდ სხვებს აქვს და უნივერსიტეტში იქნება.
უნივერსიტეტში დაგვიანებით მივედი. ლექტორმა გამლანძღა კიდეც მაგრამ როგორმე გადავიტან. უხასიათოდ ვიჯექი ლექციაზე. ლექტორს არც კი ვუსმენიდ. ერთი სული მქონდა როდის დამრთავდებოდა და აუდიტორიიდან გავიდოდი, ნუ უფრო სწორად რომ ვთქვა ერთი სული მქონდა ნიკას როდის ვნახავდი.
როგორც იქნა ლექცია დასრულდა და მე მაშინვე დავტოვე აუდიტორია. დარბაზში მიმავალი ნიკა დავინახე და დაუყოვნებლივ მის გვერდით გავჩნდი
-ჩემზე მიჯაჭვული ამირანის კვალობაზე საკმაოდ კარგად გამოიყურები-ვეუბნები და წასვლას ვაპირებ უცებ ხელს რომ მკიდებს და მისკენ მატრიალებს
-ერთხელ უკვე გითხარი და მეორედაც გაგიმეორებ ნუ ცდილობ ჩემს ცხოვრებაში შემოჭრა-მითხრა გაბრაზებულმა და აუდიტორიაში გაუჩინარდა მომბეზრდა მისი ეს უხეშობა მომბეზრდა ეს იდიოტური თამაშიც ან ახლა ვითყვი ყველაფერს ან არასოდეს
აუდიტორიის კარი შევაღე და მისკენ წავედი დავაიგნორე იქ მყოფების გაკვირვებული სახეები
-ნუ ვცდილობ შენს ცხოვრებაში შემოჭრას სურპრიზი მე უკვე შენს ცხოვრებაში ვარ, ნუ ვცდილობ თავი შეგაყვარო საბედნიეროდ უკვე გიყვარვარ, ნუ ვცდილობ ყველაფრის შეცვლას, უი უკვე შევცვალე. დავიღალე იმით რომ პატარა გოგოსავით მექცევი. არასდროს დაივიწყებ იმ სიტყვებს რაც გითხარი მაშინ ცუდად ვიყავი გესმის არვიცოდი რას ვამბობდი. ერთხელ უკვე წავედი ისე რომ არაფერი გითხარი ეს აღარ განმეორდება არც შენ მოგცემ წასვლის უფლებას რადგან მიყვარხარ, ნუ მიყურებ ესე გაოცებული მიყვარხარ და მილიონჯერ რომ მითხრა ნუ ხდილობ ჩემს შეყვარებას და დამივიწყეო, მილიონჯერვე გაგიმეორებ რომ ეს შეუძლებელია რადგან უკვე მიყვარხარ და შენი დავიწყების სურვილი არც მაქვს.-დავასრულე ჩემი სათქმელი და მხოლოდ ახლა გავაცნობიერო რომ ეს სიტყვები უამრავი ადამიანის თანდასწრებით ვთქვი შემრცხვა სახეზე საშინლად ავწითლდი და თავი დავხარ
-ლუკა-მესმის ნიკას ხმა და ეს უკვე ზედმეტია
-ლუკა რა შუაშია ის ჩემი მეგობარია, ახლახან გითხარი რომ მიყვარხართქო და შენ ისევ ლუკას გაიძახი, იცი რას გეთყვი ახლა წავალ და შენ და შენს მისტერ ეჭვიანობას მარტო დაგტოვებთ-ვტრიალდები და გასასვლელისკენ მივდივარ, მეწევა და მკლავში მკიდებს ხელსმერე კი თავისკენ მატრიალებს -ახლა რაღა მოხდა ვინმე გაგ.....-სიტყვის დასრულებას არ მაცლის ისე ეწაფება ჩემს ბაგეებს. რეაქცია დაუვიწყარი, ტემპერატურის მატება მუცელში დატრიალებული ქარბორბალა. ასე მეგონა ღრუბლებში დავფრინავდი. აუდიტორიაში სტუდენტების ტაშის დაკვრის ხმა ისმოდა ზოდი უსტვენდა ზოგი კი ალბად შურის თვალით გვიყურებდა მაგრამ ეს დიდად არ მაღელვებს
-ნუ ცდილობ ჩემგან გაიქცე ამ წუთიდან მე მეკუთვნი, და ასე იქნება სამუდამოდ-მეუბნება და მეხუტება
-პატივცემულო დროა ლექციაა გააგრძელოთ-ვეუბნები ლოყაზე ვკოცნი და ჩემი საქციელით კმაყოფილი აუდიტორიიდან გავდივარ
ყველაფერს ვუყვები რუსკას რომელიც გაოცებულია ჩემი საქციელით მორცხვი პრინცესა უცებ უშიშარ დედოფლად გადაიქცაო დამცინოდა.

*********************************************

5 სექტემბერი

-დე, დედა, დედიკო,დე,-ახლად გაღვიძებული ვეძახი დედაჩემს მთელ ხმაზე მემგონი ნახევალი კორპუსი გავაღვიძე
-გოგო რა გაყვირებს -ოთახში შემოდის დედაჩემი
-დე ნიკამ მომწერა საღამოს ერთად ვივახშმოთო და რაჩავიცვა არ ვიცი
-საღამომდე ჯერ დიდი დროა ელენე-მეუბნებ და გადის ოთახიდან
-დედა დე, დედიკო-ისევ ვაგრძელებ ყვირილს
-ახლა რაღა მოხდა-მესმის დედაჩემის ხმა
-უნივერსიტეტში მივდივარ და რა ჩავიცვა-ვეუბნები და ნერვებ ვუსჰლი
-ტანსაცმელი-ამბობს და გაბრაზებული ოთახიდან გადის ხო მართლა დღეს დედაჩემის დაბადებისდღეა, ჰგონია რომ მისი დაბადებისდღე არ მახსოვს
მობულურს ვიღებ და ნიკას ვურეკავ
-დილამშვიდობის-მესმის მისი ბარიტონი
-არ მაქვს მშვიდობიანი დილა. ისტორიის ლექცია მაქვს პირველი, საშინელი კაცი მასწავლის და რავქნა არ ვიცი-ვეუბნები და სიცილის შეკავებას ვცდილობ
-მაგ საშინელ კაცზე გიჟდები-ამბობს კმაყოფილი
-თანაც როგორ-ვამბობ და ვიცინი-ნიკა დღეს დედას დაბადებისდღეა და საჩუქრის არჩევაში ხომ დამეხმარები
-მაგას კითხვა უნდა-ამბობს და იცინის
-კაი წავედი, თორემ ლექციაზე დამაგვიანდება-ვამბობ და მობილურს ვთიშავ
უნივერსიტეტამდე ლუკას მივყავარ დღეს მისი რიგია კარებთან აჩერებს მანქანას სწორედ ამ დროს ვხედავ კარებთნ მდგონ მიკას რომელიც გაბრაზებული იყურებოდა ძარღვები დაჰბერვოდა თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა შემეშინდა ამ მომენტში მისი ცოტახანი გვიყურა მერე კი უნივერსიტეტის კარებში გაუჩინარდა. მე და ლუკა ერთად შევედით უნივერსიტეტში მერე კი მე ჩემს ლექციაზე შევედი ის თავისსაზე. მთელი უნივერსიტეტი ჩემს საქციელს რომ ანიხილავდა ამას ისედაც მიხვდებოდით. აუდიტორიაში შესულ ყველამ მზერა მე მმაპყრო ყურადღება არ მიმიქცევია ისე დავიკავე სულ პირველი ადგილი. ნიკაც მალევე გამოჩნდა ყველას მოგვესალმა და მასალის გამოკითხვა დაიწყო. ლექციამ საშინლად ჩაიარა ყველას აკრიტიკებდა ნასწავლს უწუნებდა ზოგს ლანძღავდა კიდეც. ასეთი არასდროს მინახავს უნდა ვაღიარო. ლექცია დასრულდა და ყველამ დატოვა ოთახი მხოლოდ მე და ნიკა დავრჩით
-ნიკა რა გემართება-მასთან ახლოს მივედი და ვკითხე
-მე და მისტერ ეჭვიანობას ლაპარაკი არ გვსურს-მიჭრის კარეგრიული ტონით
-ისევ ლუკაზე იეჭვიანე-პირდაპირ გადავედი სათქმელზე
-სიყვარული აგიხსნა, საკუთარი ყურით მოვისმინე ყოველივე, შენც გამოუტყდი გრძნობებში და ამის მერე ისევ მე რა მემართება-ხმას უწევს
-ხო ამიხსნა სუყვარული რადგან ეს მხოლოდ თამაში იყო შენ რომ დარეკე მაშინ ვთამაშობდით სიმართლე თუ მოქმედებას და ვხუმრობდით გესმის, ლუკა მართლა ჩემი მეგობარია და ზედმეტად არასდროს შემომხედავს ის ჩემი უფროსი ძმაა გესმის-ვამბობ და ყელში მობჯენილი ბურთის გადაყლაპვას ვცდილობ
-მაპატი არ ვიცოდი. იცი მიყვარს შენი თბილი რაღაცნაირი ფერის თვალები....შენი აზრიანი და სევდით სავსე გამოხედვა....მიყვარს შენი სიცილიც და სერიოზულობაც.... ჩემს სამყაროს შენი ფერი აქვს... -მეუბნება და ჩემს ბაგეებს ეწაფება
-შენს სიყვარულს ტკივილი მოაქვს,მაგრამ ამ ტკივილს ვერაფრით დავთმობ - ვეუბნები როგორ კი შორდება ჩემს ბაგეებს
-ბოდიში ხელს თუ გიშლით მაგრამ დღეს მაკას დაბადებისდღეა და რამე უნდა მოვიფიქროთ-გვესმის ლუკას ხმა და ორივე დენდარტყმულივით უკან ვბრუნდებით
-შემაშინე პაწკუ-ვეუბნები რეზის საყვარელ ფრაზას და ვიღიმი
-ელენე შენც-თვალებს ატრიალებს
-კარგი დედაჩემის დაბადებისდღესდან დაკავშირებით მინდოდა რამე საჩუქარი ამერჩია მაგრამ მერე გამახსენდა დედაჩემი ყოველთვის ოცნებობდა თავისი სამკერვალო ქონოდა მემგონი კარგი აზრია რაიმე კარგი ადგილი ვიპოვოთ და მისი ოცნების ასრულებას შევუდგე-ვამბობ და მეღიმება დედაჩემის გაცისკროვნებული სახის წარმოდგენაზე
-კარგი აზრია მაგრამ თანხა-(ლუკა)
-უკვე სრულწლოვანი ვარ ქონების განკარგვა შემიძლია ნონას ანგარიშიდან მოვხსნი თანხას
-მეც დაგეხმარები-(ნიკა)
-არა არაა საჭირო პატივცემულო-ვამბობ და ხელებს ვხვევ უნივერსიტეტს ერთად ვტოვებთ. სამი საათი ვეძებდით კარგ ადგილს და ბოლოს ვიპოვეთ კიდეც. მეპატრონეს დაველაპარაკეთ და ყველაფრის მოგვარებას დაგვპირდა. მალე რუსკა და ბიჭებიც მოვიდნენ ყველამ ერთად მოვრთეთ ის ოთახი და დედას დავურეკე
-გისმენ შვილო-მესმის მაკას ხმა
-მაკა შეგიძლია მომაკითხო
-რახდება სად ხარ? რათქმაუნდა მოგაკითხავ
-ყველაფერ მოგიყვები რომ მოხვალ ახლა არ შემიძლია მისამართს მოგწერ- ვეუბნები და მობილურს ვთიშავ მალევე ვწერ მისამართს და მის გამოჩენას ველოდებით, ლუკამ ტორტი მოიტანა დანარჩენებმა რესტორნიდან მზა საჭმელები. მოკლედ ყველაფერი მზად იყო მხოლოდ მაკას გამოჩენა იყო საჭირო
მაკაც მალევე მოვიდა ტაქსიდან გადმოსული მაშივნე შენობაში შევიყვანე არასდროს დამავიწყდება მისი სიხარულით სავსე თვალები
-დე გილოცავ, ყველას და ყველაფერ დავივიწყებ, მაგრამ შენს დაბადებისდღეს არასდროს, მიყვარხარ. მეამაყები მიხარიხარ, მიხარია რომ მაქვს ბედნიერება დედა შენ დაგიძახო მიხარია რომ არსებობ, -ვეუბნები და ვეხუტები- ახლა კი საჩუქარი, მახსოვს შენ და ბებია ხშირად საუბრობდით თუ როგორ გახსნიდით სამკერვალო ატელიას ყველაფერს რომ მოაგვარებდით. ეს შენობა სადაც ახლა ხარ შენი ოცნების ასრულების დასაწყისია დროა აქ საკერავი მანქანები დაიდგას-ვამბობ და თვალცრემლიან დედაჩემს ვუყურებ-არა რა დე გაიღიმე ცრემლები არ დამანახო არ მიყვარს რომ ტირი
-სიხარულის ცრემლებია. არვიცი ასეთი რა სიკეთე მაქვს გაკეთებული ღმერთმა შენი თავი რომ მარგუნა- ყველას მადლობა ამ საჩუქრისთვის
ბევრი რომ არ გავაგრძელო მერე იყო მილოცვები ქეიფი სიცილი დროსტარება ყანწებით დალეული სადღეგრძელოები და ბედნიერება.
*********************************************

12 სექტემბერი <3 <3 <3ოცნებები ხდება<3 <3 <3

ყველაფერი ისე აეწყო როგორც ვგეგმავდი დედაჩემის სამკერვალო დღე-დღეზე გაიხსნება. ჩემი და ნიკას ურთიერთობაც კარგად აეწყო. რუსკა და თორნიკეც ერთად არიან. რეზიმ თავის პაწკუზე (ლუკაზე) უარი თქვა და თათა ჯაშს აუხსნა სიყვარული საყვარელი წითური თმახუჭუჭა გოგოა ნამდვილი პრინცესა. ლუკა კიდევ მომავალი ბაბნიკია ნამდვილი მექალთანე, არამგონია სერიოზული ურთიერთობა წამოიწყოს.ეს მოკლედ მოგიყევით რაც ერთი კვირის განმავლობაში მოხდა ახლა კი მთავარი მომენტი ჩემს ცხოვრებაში უნდა მოგითხრო
დილით უცნაური შეგრძნება მაღვიძებს თვალებს ვახელ და ვხედავ არათითზე მიმაგრებულ წითელი ფერის სქელ ძაფს, მიკვირს რა ხდება ან ეს ძაფი საიდან გაჩნდა. ვიღაც ძაფს ექაჩება და მეც იძულებული ვარ ავდგე და მას გავყვე. ჩემი მიკი მაუსის პიჟამოთი გავდივარ სახლიდან მერე კორპუსიდან. ქუჩაში მოძრაობა გაჩერებულია შუქნიშნები წითელს აჩვენებს. ქუჩის გავლაც მიჭევს არ ვიცი ვინ აწყობს ამას მაგრამ ინტერესს იწვევს ჩემში მაინტერესებს რა მოხდება ამიტომ მივყვები მას. რამოდენიმე მეტრი გავიარე და რაგბის მოედანზე შევედი. მოედნის შუაში ვიდექი და ირგვლივ ვიყურებდი რომ გამეგო რა ხდებოდა. უცებ მოედანზე მორაგბეები რომ გამოჩნდნენ წარწერიანი ფურცლებით
„მახსოვს გითხარი რომ შენ ჩემი ამქვეყნიური სასწაული იყავი“-ვკითხულობ სიტყვებს და თვალები ცრემლებით მევსება
„მახსოვს ისიც გითხარი სიყვარულის არსებობასი დამარწმუნეთქო“
„ამ რამოდენიმე თვის განმავლობაში ყველაფერი გითხარი რაც შეიძლებოდა“
„ერთის გამოკლებით“
„ შენთვის არ მითქვამს უფრო სწორად არ მიკითხავს“
„გახდებოდი თუ არა ჩემი გულის დედოფალი“
„გახდებოდი თუ არა ჩემი ცხოვრების მეგზურუ“
„ვიცი დიდი ხანი არაა რაც ერთმანეთს ვიცნობთ“
„ერთმანეთზე თითქმის არაფერი ვიცით“
„ვიცი გაგვიჭირდება“
„ყველაფერი ჩვენი გეგმის მიხედვით არ წავა“
„მაგრამ ამას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს “
„ამიტომ მინდა გკითხო“-გული ამიჩქარდა სუნთქვაც კი შევწყვიტე
-ცოლად გამომყვები-მესმის ნიკას ხმა რომელსაც ცალ ხელში მიკროფონი უჭირავს მეორე ხელში კი იმ ძაფის ბოლო რომელიც არათითზე მაქვს მიმაგრებული. მოედნის მაღალი ადგილიდან დამყურებს და ჩემს პასუხს ელოდება.
-გამოგყვები-ძალას ვიკრებ და ბოლო ხმაზე ვყვირი დავაყრუე მორაგბეები მგონი. ვხედავ ნიკას რომელიც მიკრაფონს სკამზე დებს ჯიბიდან ბეჭედს იღებს და ძაფზე ათავსებს მერე კი ხელს უშვებს. ბეჭედი პრდაპირ ჩემს არათითზე ჩერდება. მინდა გითხრათ რომ ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ არსებობს . ნიკა ჩემსკენ მოიწევს რამოდენიმე წუთში ფარავს შცენს შორის არსებულ მანძილს და მკოცნის მომთხოვნად და ვნებიანად.
-მიყვარხარ-მეუბნება და შუბლზე მკოცნის
-სიგიჟემდე-ვეუბნები და ძლიერად ვეხუტები.
ჯერ კიდევ არ მჯერა ნიკამ ხელი მთხოვა და ეს სასწაულად კარგად ამოუვიდა. რუსკასა და ბიჭებს ყველაფერი მოვუყევით და ყველანი რესტორანში წავედით ამ ამბის აღსანიშნავა
-მეჯვარე მე ვარ იცოდე-(რუსკა)
-მე ნათლია-(რეზი)
-მე მეორე შვილის ნათლია ვიქნები-(ლუკა)
-მე უბრალოდ გილოცავთ-(თორნიკე)
-ჩვენი წყალი გადაგსხმოდეთ- ვეუბნები ყველას და ვიცინი მათ შეცვლილ სახეებზე
ძალიან კარგი დრო გავატარე დაუვიწყარი. არაფერი შეედრება საყვარელი ადამიანების გარემოცვაში ყოფნას როდესაც თითოეულს უყურებ და ხვდები რომ გაქვს მიზეზი რის გამოც შეგიძლია იცხოვრო მათ უყურებ და მათი მზერით თბები მათ თვალებში შენდამი სიყვარულს კითხულობ ენდობი და გჯერა მათი, იცი რომ რამე თუ გაგიჭირდება მაშინვე დაგეხმარებიან. იცი რომ მხარში ამოგიდგებიან თუ დაეცი წამოდგომაში მოგეხმარებიან და გასწავლიან როგორ ახვიდე მწვერვალამდე, ვუყურებ მათ და ამ ყოველივეს განვიცდი, მყავს უზარმაზარი ოჯახი რომელიც მიყვარს და მუდამ ასე იქნება
****************************************

26 ნოემბერი happy and

ყველაფერი ისე არ ხდება როგორც ვგეგმავთ ხშირად ცხოვრება გვეთამაშება. გვაცლის საყვარელ ადამიანებს და ისევ არაფრის იმედად გვტოვებს.
ნიკას საქმეები გამოუჩნდა ამიტომ იძულებული გახდა ბათუმში წასულიყო და ბიზნესისთვის მიეხედა. არ მომწონდა ეს იდეა არც ის რომ ნიკა უნდა წასულიყო გული მკარნახობდა რომ არ უნდა გამეშვა რომ რაღაც ცუდი მოხდებოდან ბევრი ვეცადე მაგრამ ვერაფრით გადავაფიქრებინე ამიტომ მეც მას გავყევი სადაც ის არის იქ ვარ მეც თანავ ბებიას ნონასა და ვახტანგის საფლავების მოვახულებაც მინდოდა
-ნიკა მალე ჩავალთ-ვეკითხები და მოუსვენრობა მიპყრობს გული ცუდს მიგრძნობს ვცდილობ არაფერი შევიმჩნიო მაგრამ არაფერი გამომდის შიში უკვე მთელ ორგანიზმს დაეპატრონა
-ორ საათში -ამბობს და ჩემს ხელს კოცნის
-ნიკა ხომ არასადოს დამტოვებ მარტო-არვიცი რატომ მაგრამ მინდოდა ისევ მომესმინა მისგან მილიონჯერ ნათქვამი სიტყვები
-არასოდეს, ბოლო ამოსუნთქვამდე შენს გვერდით ვიყნები
-დამპირდი-ვიცი პირობას ყოველთვის ასრულებს
-გპირდები
-მიყვარხარ-ვეუბნები და თვას გვერდზე ვატრიალებ
- უსასრულოდ-ასრულებს ფრაზას
-ნიკა ფრთხილად-ვყვირი ბოლო ხმაზე როცა ჩვენსკენ მომავალ სატვირთოს ვხდავ . ნიკა საჭეს ატრიალებს. ტრაილერის შეჯახება კი ავიცილეთ თავიდან მაგრამ მანქანა გზიდან გადავიდა და ხრამში გადავარდა
-მაპატიე-მესმის ნიკას ხმა მერე კი ვითისები არაფერი მახსოვს.
გონს საავადმყოფოში მოვდივარ, როგორც კი თვალს ვახელ მაშინვე ნიკა მახსენდება. წამოდგომა მინდა მაგრამ არ სემიძლია ვერ ვახერხებ ყვირილი მინდა მინდა ვინმეს ვკითხო მისი ამბავი მინდა გავიგო როგორ არის, უცებ პალატის კარი იღება და თეთრ ხალატში გამოწყობილი მამაკაცი სემოდის სავარაუდოდ ექიმი
-ექიმო ნიკა როგორ არის. ხომ ცოცხალია-ვეკთხები და პასუხის მოლოდინში გულის ფეთქვასაც ვაჩერებ
-სამწუხაროდ გარდაიცვალა-ადგილს ვეყინები მარცხენა მხარეს ტკივილს ვრძნობ. თვალებიდან ცრემლები მონდის ერთიანად მეყინება სხეული
-ეს შეუძლებელია გესმით, ის ვერ მოკვდებოდა, არ დამტოვებდა, დამპირდა რომ არ მიმატოვებდა რომ ჩემს გვერდით იქნებოდა. არ დამტოვებდა მატყუებთ გინდათ რომ გული მატკინოთ გინდათ მასთან დამაშოროთ. ნიკა ვერ მოკვდებოდა მას სიკვდილი არ შეეძლო-ვყვირი სასოწარკვეთილი
-ყველაფერი გავაკეთეთ რაც შეგვეძლო მაგრამ მისი გადარჩენა ვერ მოვახერხეთ
-არა არ მჯერა არ მიმატოვებდა შეუძლებელს შეძლებდა, და ჩემს გვერდით იქნებოდა გთხოვთ ნიკასთან წამიყვანეთ მისი ნახვა მინდა ვიცი ცოცხალია, ნუ მატყუებთ მომეცით უფლება მის გვერდით ვიყო
-ელენა კარგად ხარ, ელენა საყვარელო გაიღვიძე აქ ვარ. ყველაფერი კარგადაა-მესმის ნიკას ხმა და თვალებს ვახელ
-ნიკა სენ ცოცხალი ხარ
-მკვდარი არც ვყოფილვარ- მეუბნება და მიღიმის
-კი მაგრამ ავარია საავადმყოფო ექიმის სიტყვები-ვიმეორებ ერთი და იმავე სიტყვებს გიჟივით
-ეს მხოლოდ ცუდი სიზმარი იყო არაფერი მომხადარა- მეუბნება და მეხვევა მე ვმშვიდდები ვაანალიზებ რომ ავარია არ მომხდარა. ღმერთს მადლობას ვწირავ რომ ყოველივე სიზმარი აღმოჩნდა რომ ნიკა ცოცხალია.
მართალია ცხოვრება ხშირად გვეთამასება მაგრამ ამ თამაშში მოგების იმდენივე შანსი გაქვს რამდენიც წაგების და ჩვენ გავიმარჯვეთ
მე და ნიკა ქუთაისში ვიყავით გზად ბაგრატის ტაძარი უნდა გაგვევლო ნიკას ვთხოვე გაგვეჩერებინა და გვენახა. ჩემი სურვილი შეასრულა როგორც კი ბაგრატის ტაძარს მიუახლოვდით მაშინვე გადმოვედით და ტაძარში შევედით
-ელენე მოდი თუ სიგიჟეა მოომდე სიგიჟე იყოს-მეუბნება ნიკა
-რას გულისხმობ-ვერ ვხვდები მის ჩანაფიქრს
-მოდი ჯვარი დავიწეროთ. მამაო აქ არის მოწმეებიც არიან ხელს არაფერი გვიშლის-მეუბნება და გაბრწყინებული თვალებით მიყურებს
-ნუ მეფსიქოპატები, თორემ შემეჭმები.-ვეუბნები და მამაოსკენ მივდივარ ნიკას უკვირს რას ვაკეთებ-მამა სეგიძლიათ ჯვარი დაგვწეროთ-ვეუბნები ახლოს მისული. ნიკაც ხვდება ყველაფერს და გვერდით მიდგება
-რათქმაუნდა შვილებო-გვეუბნება და გვიღიმის მისი ღიმილით კი სულში სითბო მეღვრება
მე და ნიკამ ჯვარი ბაგრატის ტაძარში დავიწერეთ და ბათუმისაკენ გავემართეთ მანქანაში ვიყავი მობილური რომ აწკრიალდა
-გისმენ რუსკა-ვუპასუხე რუსკას
-სად ხარ გოგო ტელეფონს რომ არ პასუხობ-მესმის მისი გაბრაზებული ხმა
-ბოდიში ჯვრისწერა მქნნდა და აბა როგორ გიპასუხებდი-ვეუბნები პირდაპირ
-რაააა? მომესმა ხომ, იმედია მატყუებ ჩემს გარეშე როგორ გათხოვდი გოგო-დაიწყო მსახიობობა რუსკამ
-კაი რა დანარჩენებს შენ სატყობინე და ჩამოდით ბათუმში-ვეუბნები და ვიცინი
-გილოცავთ გვრიტებო, მიხარია თქვენი ბედნიერება - გვეუბნება და გვემშვიდობება
-გიჟია-ვამბობ და მეღიმება
-რაღაც დოზით ყველა გიჟები ვართ-ამბობს ნიკა და მიღიმის

*************************************

-ნიკა ადექი რა-ვცდილობ ნიკას საწოლიდან წამოგდებას მაგრამ არაფერი გამომდის
-დამაძინე რა, ან უკეთესი მოდი სენც დაიძინე-აგრძელებს თავისსას
-კარგი რა რუსკასთან უნდა წავიდეთ-ვეუბნები და საბანს ვაცლი
-ვინაა რუსკა არ ვიცნობ-თავს ისულელებს
-ნიკა ესეიგი არ მოდიხარ -ვეუბნები გაბრაზებული
-მეძინება
-კარგი მაშინ მარტო წავალ-ვეუბნები და კარებისკენ მივდივარ
-სად წახვალ გოგო ღამის ორი საათია- მაშინვე დგება საწოლიდან და კარებს კეტანს
-მინდა წასვლა-ვეუბნები და ხელებს ვაჯვარედინებ
-ვერსადაც ვერ წახვალ-მეუბნება და მკოცნის
-მაშინ ნაყინი, მარწყვი შოკოლადი და პიცა მინდა-ვეუბნები და სახე მინათდება
-მივდივარ. მეუბნება და მაშინვე იცვამს ტანისამოსს მერე კი მუცელზე მკოცნის-ჩემი ბიჭი დედა გაუფრთხილდი ჩემს მოსვლამდე უკვე დიდი ბიჭი ხარ
-არინერვიულო მშობიარობამდე ჯერ ერთითვეა არაფერი მომივა-ვეუბნები და ვაცილებ 10 წუთის შემდეგ კი ნიკას ტელეფონზე ვურეკავ
-რახდება ელენე-მესმის მისი ანერვიულებული ხმა
-ნიკა არაჟანიც წამოიღე რა-ვეუბნები დასჯილი ბავშვივით
-არის ჩემო ცოლო -ამბობს და იცინის
-მალე მოდი-ვეუბნები და ტელეფონს ვთიშავ
ნიკა მალევე ბრუნდება და ყბელაფერს საწოლზე აწყობს
-აუ ნიკა აღარ მინდა ესენი-ვეუბნები და ვცდილობ მის სახეზე არ გამეცინოს
-კაი რა გინდა აბა-მეკითხება მშვიდად
-მე არა ჩვენს ბიჭს უნდა-ვამბობდ და ვხედავ ჩემს სიტყვებზე ეღიმება
-ვიცი რაც გინდა - მეუბნება და მკოცნის
-ეგ არ მინდოდა-ვამბობ და ვიცინი
-შენ არა ჩვენს ბიჭს უნდოდა- მეუბნება და ტანისამოსს იცვლის- მოდი დავიძინთ
- მიყვარხარ
-გულის გავლით სულში-მეღიმება მის სიტყვებზე და მის გვრდზე ვიკავებ ადგილს მკლავებს მხვევს და შუმლზე მკოცნის მე კი მის გულმკერდზე ვდებ თავს. მისი გულისცემის სმენით გართულს არვიცი როდის ჩამეძინა
************************************

მეგობრებო იმედია შევძელი იმ ემოციის მიტა თქვენამდე რაც განვიზრახე, იმედია მოგეწონებათ ეს ისტორია და ჩემი შრომა ფუჭად არ ჩაივლის. ვიმედოვნებ არც თქვენ ჩათვლით ფუჭად იმ დროს რომელსაც ამ ისტორიის კითხვისას დაკარგავთ. შეცდომებისგამო ბოდიშს გიხდით, და რათქმაუნდა მოულოდნელად ველი თქვენს შეფასებებსა და შენიშვნებს. ყველანი მიყვარხართ და ბედნიერებას გისურვებთ ისეთივეს არა როგორიც ამ ისტირიის დასასრულშია ამაზე მილიონჯერ მეტ და უსაზღვრო ბედნიერებას გისურვებთ.