მთელი ცხოვრება მინდოდა ვინმესთვის მუშტი მეთავაზებინა სიფათში და ეს ოცნებაც ასე სწრაფად ამიხდა.არ ვიცი იაკობს ეს როგორ მოეწონა მაგრამ მე კი კმაყოფილი დავრჩი .იძულებით რამის გაკეთება საშინლად მაღიზიანებს.ის კიდე საშინლად გამაღიზიანებელია.
თავისთან სახლში ამიყვანა ,ვიფიქრდებდი რამე ბოროტული აქვს თქო ჩაფიქრებული მაგრამ ჩემნაირი არ გამოადგება.ეს მანაც მშვენივრად იცის ბავშოვიბიდან ვიცნობ და ისიც ასეთუ ისე მიცნობს.ღვინით სავსე ჭიქას წინ დებს მარტო თავისთვის ალბათ ისევ პატარა ლიზიდ მთვლის ან უბრალოდ ძუნწია.
-აბა არ იტყვი არაფერს
-სილსწრაფი ხარ
-ლოდინი არ მიყვარს
-აქ შენ ძმაზე სასაუბროდ ამოგიყვანე
-არ გაბედო მასზე რამე ცუდის თქმა
-არადა ზუსტად მაგას ვაპირებდი
-არ გინდა
-და რატო უნდა გავჩუმდე?იმიტომ ხომ არა რომ ეს შენ გინდა
-დიახაც მაგიტო
ეღიმება მერე ისევ სერიოზულდება და ჩემთვალებს აშტერდება
-ვიცი ბავშვობაში რომ გიყვარდი
სუსტი წერტილიც იპოვნა.ზუსტად ეს მჭირდებოდა ახლა
-რა სისულელეა
-კარგი რა თავად მითხარი ეს ერთხელ ნასვამი რომ იყავი
-არ მახსოვს
-ისევ ის შეყვარებული გოგო მიზის წინ თუ
-თუ
-ანუ არ გიყვარვარ ჰო
-არც არასდროს მყვარებიხარ
-კარგი ნუ როგორც გინდა
-სახლში უნდა დავბრუნდე
-ნუ ჩქარობ
-შეეშვი ამ კარგი ბიჭის თამაშს ვიცი როგორი სასტიკიც ხარ
უეცრად ფეხზე დგება და მეც მაყენებს ,თავისკენ მიზიდავს.ცოტაც და მისი ტუჩემი ჩემსას შეეხება.სუნთქვა მეკვრის
-გამიშვი
-დავიჯერო არ გინდა?
-იდიოტი ხარ შემეშვი
ხელს ვკრავ
-დალევ?
-რა?
-რამეს დალევ
-ხო რამე ძლიერი მინდა ყველაფერი რომ დამავიწყოს
-კარგი და ვისკიზე რას იტყოდი
-არაა ცუდი აზრი
ცოტა ხანი გათიშვა მინდა მაგრამ არა მასთან ერთად ,ამიტომ ერთ ჭიქაზე მეტს არ ვსვამ
-სახლში მინდა
-წაგიყვან
-მართლა?
-კი მართლა.ადექი
ფეხზე ვდგები და მას მივყვები უკან ვხვდები რომ ერთი ჭიქაც ზედმეტი იყო მაგრამ ეხლა სინანული გვიანია.მანქანაში მე და ის ვსხდებით მარტო.20 წუთში მანქანას ჩემს სახლთან აჩერებს.
-მადლობა რომ მომიყვანე
-არაფრის
მანქანიდან გადავდივარდა სახლისკენ ვიღებ გეზს მაგრამ შუა გზაში გონებას ვკარგავ ყველაფერი ბნელდება და არც არაფრის ხმა აღარ მესმის.სინათლე თვალს მჭრის.ჩემ საწოლზე ვწევარ ასე მხოლოდ აქ ვგრძნობ თავს
-რა ჯანდაბაა?
იაკობის დანახვისას ზიზღი მაწვება
-დამშვიდდი სახლში ხარ
-მივხვდი,მაგრამ შენ რა გინდა აქ
-ცუდად გახდი და იძულებული გავხდი აქ მომეყვანე
-ახლა კარგად ვარ შეგიძლია წახვიდე
-ფულის საკითხი?
-აიითურმე რა
-დამშვიდდი დრო ჯერ კიდევ მაქვს
დრო მქონდა მაგრამ ახლა აღარ.2 კვირა გავიდა ამ საუბრიდან .დამატებით ფულიც მოვაგროვე 40 000 მაქვს ,თუმცა ესეც საკმარისია.დათო როგორც ყოველთვის კომპთანაა მარი ეწევა მე კი ყველაფერს ვაგვარებ
-უკვე დროა ,ბარგი აიღეთ.
-1 საათიც?
-ბოდიში მაგრამ თვითმფრინავი არ დაგველოდება
-კარგი ხო
ბარგს საბარგულში ვაწყობთ,საჭესთან დათო ჯდება მე მისგვერდით ვიკავებ ადგილს.
-ცოტა ხანი მოსაწევი გადააგდე კარგი
-ხოხო კარგი
აეროპორტისკენ მივემართებით ნახევარი გზა უკვე გავლილი გვაქვს
-არ მჯერა
უკნიდან მარის ხმა მესმის
-რა არ გჯერა
ეპასუხება დათო
-რომ აქაურობას ვტოვებთ
-ხოდა დაიჯერე
ვეუბნები ირონიულად
-მოკვდი რა
-კაი
მის გასაგონად უფრო ხმამაღლა ვიცინი
-გეყო ლიზი
-ჰომ რათქმაუნდა
აეროპორტთან მანქანას აჩერებს .
-რა ხდება
სახით წინ მანიშნებს ორი მანქანა წინ გვიდგება ერთიც უკან
-მე მოვაგვარებ
-არა ლიზი გთხოვ
-ყველაფერი კარგად იქნება
შუბლზე ვკოცნი და მანქანიდან გადავდივარ
ორი ტიპი მანქანიდან გადმოდიან ერთი კარს აღებს
-რათქმაუნდა
იაკობის ამჯერად განრისხებულ სახეს ვაწყდები
-შენ გესმის ქართული ლაპარაკი?
იმდენად ახლოს მოდის რომ უკან ინერციით ვიხევ.ასეთი არასდროს მინახავს
-რა ხდება?
-კიდევ მაგას მეკითხები?მე შენ გაგაფრთხილე რომ ვერსად ვერ წახვიდოდი ყველა შენი ნაბიჯი მეცოდინებოდა და მაინც ამას ბედავ
-მაინც რას?
ჩემსას არ ვეშვები
-სასწრაფოდ უკან დაბრუნდი
-მისმინე
-მორჩა შენი მოსმენა
-გთხოვ მარტო ამჯერად
-რა გინდა
-ისინი გაუშვი გთხოვ ჩემს გამო ნუ დასჯი გემუდარები
-მიზეზი არ მაქვს
-ყველაფერს გავაკეთებ ოღონდ ისინი არა ,გთხოვ მათ არაფერი დაუშავო.
-კარგი
-ორი წუთი მომეცი დავემშვიდობები
-მხოლოდ 2
-კარგი
მანქანასთან მივდივარ და კარს ვაღებ
-მარი დათო მისმინეთ ,მე უნდა დავრჩე თქვენ წახვალთ კარგი
-არა რა სისულელა
მარის ცრემლიან თვალებს თვალს ვაშორებ
-დათო შენ გაბარებ ,გაუფრთხილდი კარგი?
-გპირდები
-დაგიკავშირდებით როგორც კი შევძლებ
კარს ვხურავ და იაკობის მანქანაში ვჯდები (ხო მართლა რომ არ დამავიწყდეს 1 კვირა შეიძლება ვერ დავდო ახალი და თუ ვინმეს უფრო ადრე დადების სურვილი გექნებათ შევეცდები რომ უფრო მალე დავდო ))
მთელი გზა ხმის ამოუღებლადაა ეს უფრო საშინელი გრძნობაა
ღმერთო მიშველე
არა მას უშველე და მერე მეც მეშველება
არა ეხლა თავს მოვიკლავ
-საკუთარ თავს ელაპარაკები
-არა
-როგორ არა
-არა უბრალოდ
-გეყო უხეშად მაჩუმებს
მანქანით გლდანში გავდივართ
-სად მიგყავარ
-სადაც დარჩები
-რა?
-ხო რაც გაიგე
10 წუთში მანქანას აჩერებენ
-გადმოდი
კარს მიღებს
მეც გადავდივარ
ორ სართულიანი სახლი მესახება წინ კარს მიღებს მისი ერთ-ერთი ფინია
-იმედია მართლა აქ გაჩერებას არ მიპირებ ხო
-საერთოდაც კი
-შენი მონა არ ვარ
-ეხლა მარტო მე მეკუთვნი
-ასეთი სულელური აზრები საიდან მოგდის
-ამაზე საუბარი მერე იქნება
სახლიდან გადის
მასთან ერთად 3 კვირაც გავიდა
გაგიჟების პიკზე ვარ
მთელი სახლი დავლეწე ყველაფერი რაც შეიძლებოდა დავხიე
2 დღეა საჭმელიც არ მიჭამია
დილიაა ცხელა ,მაგრამ ადგომას აზრი არ აქვს საქმე ხომ არაფერი არ მაქვს
-გაიღვიძე?
ამდენი ხნის განმავლობაში იაკობის ფინიების შემდეგ პირველად ვხედავ ადამიანს
-რით დავიმსახურე ეგ პატივი?
-აქაურობა რას დაამსგავსე?
-რაც საჭიროიყო ის გავაკეთე
-ოუუ,ესე არაფერი გამოავა
-და რა უნდ აგამოვიდეს
-რამე მაინც
-ძალიან დამაკმაყოფილებელი პასუხია
-კიბატონო
-აბა დღეს რას აპირებ?
-რასაც ამ დროის განმავლობაში ვაკეთებდი
-რას?
-შენი მოკვლის სხვადასხვა ვარიანტებს განვიხილავდი
-სასაცილოა
-ჰო აბა რა
-გადარეული ხარ
-კიდე მე? შენ გამომკეტე აქ და კიდე მე ვარ გადარეული
-ჰო მართალია ჯობია ტყეში დაგაბა
-ხუმრობ ჰო
-სულაც არა
-არა ხუმრობ
-ჰო ვხუმრობ რათქმაუნდა
-ადექი
-რატო
-დღეიდან ჩემთან დარჩები
-მე ჩემს სახლში მინდა
-იცი რა ?მე გეგმები მაქვს და იქ შენც შედიხარ ასე რომ მორჩი წუწუნს
-არა
-შენ მე მეკუთვნი
ბოლო სიტყვებს რაც შეიძლება ხმამაღლა ამბობს და ოტახს ტოვებს
კიბეებზე ჩავრბივარ და სამზარეულოში შევდივარ დანა გამომაქვს.იაკობს ვუახლოვდები უკვე მზად ვარ გავაკეთო რაც საჭიროა ,უეცრად ტრიალდება
-ეგ არ გააკეთო...