მოკლედ ის დღე ავღნიშნეთ და ყველა ერთად საღამოს წავედით ჯერ კინოში,შემდეგ რესტორანში, ბოლოს კიდე ვაკომ დაიჟინა ბოულინგის სათმაშოდ წავსულიყავით და წყვილებში გვეთამაშა,მაგრამ მე არასდროს მითმაშნია ბოულინგი,თუმცა ამას ნამდვილად ვერ გავამხელდი,რადგან ლექსო დამცინებდა ზუსტად ვიცი.
მოკლედ ისე გამოვიდა თუ მოაწყვეს ,რომ მე და ლექსო ერთ გუნდში ვიყავით,ელენე და ვაკო ერთ გუნდში,ბექა და სალომე ერთად,ხოლო ნიაკო და დემეტრეც ერთ გუნდში,თავიდან ვთქვი გოგონები ბიჭებზე ვითამაშოთთქო,მაგამ გოგონებმა უარი თქვეს იცოდნენ მე რომ თმაში არ ვიცოდი ასე რომ თამაში დაიწყო:
-იცოდე კარგად ითმაშე თორემ მოგკლავ!(ლექსო)
-ეგ შენს თავს უთხარი მე ბავშბიდან ვთმაშობ და კარგად ვიცი!
-ძალიან კარგი მიდი ისროლე შენი ჯერია რას ელოდები! (ლექსო)
მეც ვისროლე ფეხი დამიცურდა და ზურგით პირდაპირ იატაკზე აღმოვჩნდი. ყველამ სიცილი დაიწყო,მაგრამ ჩემთვის სასაცილო ნამდვილად არიყო ბურთიც მძიმე იყო ფეხზეც კი ვერ ვდგებოდი ლექსო იდგა და იცინოდა ჩემი წამოყენებაც კი არ უცდია იდიოტი როგორ ბედავს! ვაკო მოვიდა და მაშნვე წამომაყენა,იქვე სკამზე დამსვა!
-როგორხარ?ძალიან გეტკინა?თუგინდა ექიმთნ წაგიყვანთ! (ვაკო)
-კარგად თმაშბ არა?ოღონდ იატაკზე!(ლექსო)
-მოკეტე კრეტინო!ფეხი დამიცურდა უბრალოდ თორე ნმდვილად მოვიგებდი!
-გოგო წესიერად მელაპარაკეთქო ენას ამოგაძრობ,აი ხედავ ვაკო?რაზე დაეხმარე საერთოდ,წოლილიყო ცოტახნით ძირს ცოტახნით მაინც გაჩუმდებოდა(ლექსო)
-ახლა შემეძოს ფეხზე ადგომა,მოგკლავ! (მე)
-აი ხედავ მშვენივრადაა არაფერი ექიმიც არ სჭირდება!
იმ დღეს ბევრი იხალისეს,რასაც ჩემზე ნამდვილად ვერვიტყვით ალბათ ვერც ლექსოზე,რადან თამაშს გამოერიცხა.მეორე დღეს ლექსომ გამომიარა:
-მიკა წამო მე წაგიყვან თან უნდა გელაპარაკო!
-არმინდა მე თვითონ წავალ,და ვიცი რაც უნდა მითრა!გუშინ არიყო ჩემი ბალი რომ წააგე და ახლა უნდა წავიდე!
-შენი ბრალი იყო,მაგრამ სხვა თემაზე უნდა გესაუბრო
-არმცალია !მეჩქარება !მივდივარ!
-ნუხარ ჯიუტი წამოდი!
- არ წააააააააააააააააააააააა მეტი არაფერი მახსოვდა მხოლოდ საავადმყოფოში ვიყავი და ირგვლივ არავინ იყო გარდა ლექსოსა ,თვალებს ვერ ვახელდი,მაგრამ ექიმის საუბარი მესმოდა : მანქანა შეეჯახა ძიერი ავარია იყო მდგომარეობა ჯერ კიდევ კრიტიკულია,გონს მალე მოვა თუმცა არვიცით გადარჩება თუ არა ანტეროგერდული ამნეზია აქვს და გონება დაკარგა რამოდენიმეჯერ,დაჟეჟლობაც მრავლად აქვს,ხოლო მოტეხილობა არ აღენიშნება! გავიგონე როცა ექიმი გავიდა ჭიქის დამტვრევის ხმა და ლექსოს ყვირილი:
-ჯანდაბა! ჯანდაბა მიკა შენრომ რამე დაგემართოს გეფიცები არც მე ვიცოცხლებ თავს,ყველაფერი ჩემი ბრალია ვერ მოგარჯულე ხომ შეიძლებოდა ასეთი ჯიუტი არ ყოფილიყავი ერთხელ მაინც(ისე ყვიროდა ექიმები შემოვარდნენ და შენიშვნა მისცეს)ამდენიხანია ვცდილობ გითხრა შემიყვარდი! სიცოცხლეზე მეტად, მართალია ჯიუტი და აუტანელი ხარ მაგრამ შენი შეუპოვრობა მაგიჟებს,შენი მტკიცე და ჟიუტი ხასიათი,შენი ბავშრობა და გულუბრყვილობა და საერთოდ ყველაფერი გაიგე?ახლაც იყავი ჯიუტი და გადარჩი,თორემ ჩემი ხელით მოგკლავ გაიგე ლამაზო?იცოდე თუ რამე დაგემათება სულ ასე დაგიძახებ შენ ხომ ვერიტან ასე რომ გეძახი!ცოტახანში გონზე მოვედი!
-გაიმეორე რაც თქვი?
-მიყვარხართო.
-რა სასაცილოხარ ყველაფერი მესმოდა!ხუმრობაც კარგად მოგიფიქრებია!
-მე ეს ხუმრობით არმითვამს!
-გული ისევ წამივიდა ჩემი მშბლები და მეგობრები გადარეულები იყვნენ,ყველა თვს დამტრიალებდნენ და ტიროდნენ,თუმცა მე გადავრჩი. ამის შემდეგ 5 თვე გავიდა ამ დროის მანძლზე ექიმების დაკვირვების ქვეშ ვიმყოფებოდი. ლექსოს სიტყვებს რაც შეეხება არვიცი რამეფიქრა ჩვენ ხომ სულ ვჩხუბობდით! მოკლედ უნივერსიტეტში ყოფნა მაბედნიერებდა ასევე ჩემი მეგობრებიც. მიყვრდა ჩემი ფაკულტეტი და ჩემი მომავალი პროფესია იმ დღს ლექსო ჩემთან მოვიდა:
-როგორახარ მაიმუნო!
-ისევ დაიწყე ხომ?
-აი სწორედ ეს მომენატრა შენთნ კინკლავი,სულ რაღაც ერთი თვეა გამოგწერეს და ისევ შემართებით ხარ! მაგრამ არგეგონოს მაშნ რაც გითხარი ხუმრობა იყო და შენგანაც პასუხს ველი!
-რა პასუხს ჩვენ ხომ გამუდმებით ვჩხუბობთ და რა სიყვარულზე მელაპარაკები,თანაც სიყვარულისთის ნამდვილად არმცალია უნივერსიტეტს და ჩემს ცხოვრებას უნდა მივხედო!(ვიცი უხეშად გამომივიდა,თუმცა ამ სიტვაციაშ არვიცი როგორ უნდა მოვქცეულიყავი,თნაც იმას ვამბობდი რასაც ნამდვილად ვფიქრობდი)
-ვიცი რომ სულ ვჩხუბობდით ,მაგრამ რაც შენ გაგიცანი თვს ბედნიერად ვგრძნობ არვიცი ეს სიყვარულში როდის გადაიზარდა და მოგწონს შენ თუ არა მე მაინც მიყვარხარ და ამას ვერ შეცვლი!
-ადამიანი არხარ?წყანარად გეუბნები ჩვენ როგორც მეგობრები ისეც კი ვერ გავძლებთ ერთი კვირაც კი და როგორც წყვილი?ეს ხომ სრულიად წარმოუდგენელია!
-მაგასაც ვნახავთ ლამაზო ხომ იცი რასაც ვამბობ ყოველთვის ვაღწევ გინდა დავნიძავდეთ?ზუსტად ერთ კვირაში ისე შემიყვარებ ,ჩემს გარდა ვერც შენს პროფესიას შეამჩნევ და ვერც შენს სიჯიუტეს!
-დიდი ამბიციებიგავს, და რაიქნება თუ ვერ შემაყვარებ თავს?
-ეგ არმოხდება !
-და მაინც!
-და მაინ ჩემი იქნები ლამაზო! ისე წავიდა სხვა ვერაფრის თქმა მოვასწარი მაშინვე დავურეკე ელენეს,სალომეს და ნიაკოს და სამივეს ამ გამოწვევის შესახებ ვუამბე:
-ვიცი მიკა მთელმა საავადმყოფომ გაიგო მისი სიყვარულისა და შენი სიჯიუტის შესახებ(სალომე)მე მისი და ვარ და არგეგონოს ვიცავ მაგრამ მას მართლა უყვარხარ და გულს ნუ ატკენ გთხოვ!
-თანაც უკვე დროა გაიზარდო მიკა არაფერი მოხდება თუ მისცემ სიყვარულს უფლებას შენს ცხოვრებაში შემოვიდეს,მთელი ცხოვრებაა მხოლოდ სწავლაზე და სხვის კეთილდღეობაზე ფიქრობ ასე არ შეიძლება,დარწმუნებულივარ საუკეთესო იქნები შენს საქმეში,მაგრამ მხოლოდ პროფესია ვერ გაგაბედნიერებს.(ელენე)
-ასეც რომ არიყოს დაფიქრდი ძალიან სიმპატიურია,უამრავი გოგო გიჟდება მასზე და ორივე საყვარლები ხართ ,ერთადერთი ბიჭა რომელმაც შეძლო და გითხრა რომ უყვარხარ,არგახსოვს სხვებს შენი როგორ ეშინოდათ ვერავინ გიბედავდა ეს შენთვის ეთქვათ და ყველა ჩმად საუბრობდა ამაზე!(ნიაკო)
-კარგით რა ასე მგონია ლექსოს უჭერთ ყველა მხარს!
-დიახაც და ჩვენ მას დავეხმარებით შეიძლება შენ ჩვენი მეგობარი ხარ,მაგრამ ის სასიძოა უკვე და თან შინაბერა გინდა დარჩე?სულ არგეცოდებით? შენ ვინ გიგუებს მთელი ცხოვრება ასეთ ანჩხლს მხოლოდ ლექსო შეძლებს შენს მორჯულებას!
-თვენ ხართ მეგობრები საერთოდ არ მიდგახართ გვერჩი მე ახლა მინდა თქვენი დახმარება!
-მისმინე მიკა შენ მხოლოდ ჩვენი მეგობარი არხარ ჩვენი დაცხარ და როცა ცუდ გადაწყვეტილებას იღებ ყოველთვის გეხმარებით და ახლაც ასე ვიქცევით მარტოხარ ამ ბრძლაში იმიტომ რომ შენ არ ხარ მართალი!და ვხვდებით რომ შენც არხრ გულგრილი მის მიმართ შეიძება ისე არგიყვარს როგორც მას, მაგრამ ამას შენც ხვდები და ცდილობ შენი გრძნობები გულში დამარხო (ელენე)