-რა საშინელებაა, ვწუხვარ_ თავი ჩახარა ლილიამ.
-შენ თქვი რომ ნია მიმტანი იყოო, ახლა ამბობ საცხობში მუშაობდა, ეს როგორ გავიგოთ?_გვერდულად გამოხედა დაჩიმ.
-ნია არტ კაფეში მუშაობდა რამდენიმე თვე, ხელფასი მოსწონდა, მაგრამ ერთ დღეს გამოაცხადა წამოვედიო, მიზეზი არ უთქვამს, თუმცა ორ თვეში როცა ეცალა ფოტოაპარატით მაინც დადიოდა, უყვარდა მოცეკვავე ხალხის გადაღება, ასე ბევრნაირ კადრს ვიჭერო ამბობდა. შემდეგ დემეტრესთან ერთად დაიოდა.
-გაუჩინარებამდეც იქ იყო?
-სიმართლე რომ გითხრათ არ ვიცი, ისიც არ ვიცოდი რომ გაუჩინარდა, რაც დემეტრე გაიცნო ღამით ხშირად უყვარდათ გასვლა, ახალი გზა რომ დააგეს ქუთაისში შემოსასვლელი იქ დგებოდნენ მანქანით , ერთ-ერთი ადგილიდან მთელი ქუთაისის ხედი ჩანდა და რომანტიულად მიაჩნდათ_კიდევ ერთი ცრემლი ჩამოუგორდა_იმითი მაინც დავმშვიდდები, რომ ახლაც ერთად არიან.
-შეგიძლიათ კამერა გვაჩვენოთ?
-რა თქმა უნდა._ლილია ნიას ოთახისკენ წავიდა, მაგრამ გაკვირვებული დაბრუნდა
-აქ არ არის, თუმცა როგორ იქნებოდა სულ გამოვშტერდი, თან ექნებოდა მანქანაში, მის გარეშე არსად დადიოდა.
-კარგი, სხვაგან სად იღებდა კიდე?
-ძირითადად ადამიანებს იღებდა, მაგრამ რამდენჯერმე რიონის პირასაც იყო, აი პირველი სკოლის ქვემოთ ჩასასვლელიდან რომ ქვებზე გადადიხართ.
-გასაგებია, ანუ საქმე კაფეშია_ ხმამაღლა ფიქრობდა დაჩი.
-კაფეში? კაფეში რატო? _გაოცებულმა გახედა გოგომ
-არაფერი, ეს თქვენი საქმე აღარაა.
-ის ჩემი და იყო.
-არაბიოლოგიური, ეს ჩვენი საქმეა, თქვენი ცხოვრების გაგრძელება და ხატვაა. თუ კამერას იპოვით გაგვაგებინეთ_მკაცრად მოჭრა და კარებისკენ წავიდა.
-როგორ?
-აი ჩვენი ნომრები_ფურცელი დაუტოვა დემნამ და დამშვიდობების ნიშნად თავი დაუკრა.

მაშინვე განყოფილებაში დაბრუნდნენ და იმედიც გაუცრუვდათ ახალი ისევ არაფერი.
-დაჩი, მოდი ძმურად სახლში წადი, ჯერ ახალი არაფერი იქნება, ეს შენთვის იოლი არ იყო, ცოტა დაწყნარდები წაუძინე და დილით ისევ განვაგრძოთ.
-არა დემნა, ახლა სახლში ვერ წავალ, არც მარტო დარჩენა მინდა და არც აქედან წასვლა. კიდევ გადავამოწმებ ყველაფერს.
დიდი ჩხუბის შემდეგ როგორც იქნა დაითანხმა და დაჩის სახლის კარი მძიმედ გაიღო. ტანსაცმელი გამოიცვალა და დივანზე ჩამოჯდა. დემეტრე ენანებოდა, ასეთი რა მოხდა, რომ ორი ახალგაზრდა ასე სასტიკად გაიმეტეს, ეტკინა, რომ დემეტრე შეყვარებულს უმალავდა, მითუმეტეს თუ ასეთი მნიშვნელოვანი იყო. ან ეს გოგო რა შუაში იყო, უბრალო ფოტოგრაფი რატომ უნდა მოეკლათ? იქნებ მისი ძმა იყო მართლაც რამეში გარეული? არა ვერ დაიჯერებს, მაგრამ თუ ასეა მისი ბრალია, ოჯახისთვის ვერასდროს იცლიდა. ამ გოგოს საქციელიც საკმაოდ საეჭვოა, თუ ბარიდან უსიამოვნების გამო წამოვიდა ასე ხშირად რატომ სტუმრობდა? მიზეზი რაცარუნდა ყოფილიყო ეს მაინც საეჭვო იყო. პიჯაკს ისევ დასტაცა ხელი და სამმართველოსკენ წავიდა.

სამსახურში დილით მისულ დემნას დაჩი უკვე მაგიდასთან, ფურცლებში თავჩარგული დახვდა.
-ღმერთო დაჩი, შენი გადამკიდე ცოლი გამშორდება.
-უკვე გათენდა? რატო ნატალის რა ჭირს?_თავი ფურცლებიდან არც აუწევია ისე ამოსძახა.
-კვირაში ორჯერ მხედავს და აბა რას იზამს ნორმალური ადამიანი? მოიცა უკვე გათენდა რას ნიშნავს სახლში რომ გაგიშვი უკან დაბრუნდი?
-დემნა ნახე რა ვიფიქრე_ვითომ არც გაუგონია მეგობრის ხმა დაფასთან ისე მიიყვანა_ ის გოგო ერთი წლის, ნუ ცოტა მეტი ხნის წინ წამოვიდა ბარიდან, არვიცით რატომ, მაგრამ წამოსვლის შემდეგ ლამის ყოველ მეორე დღეს იქ დადის და როგორც ის გოგო ამბობს, ფოტო.....
-ლილია.
-რა ლილია და ყვავილი აგიტყდა?
-ის გოგო კიარა ლილია.
-ჯანდაბა დემნა სერიოზულად გელაპარაკები.
-კაი ბოდიში ხოიცი არმიყვარს მასეთი მიმართვა.
-მოკლედ, ეს ნია უკან ბრუნდება და როგორც ეს ლილია ამბობს ხალხს ფოტოებს უღებს. ახლა კიდევ ერთი უცნაურობა, ლილიას გადავურეკე და ბარში სიარულის სიხშირე უფრო ზუსტად ვკითხე, გამოიცანი რა მოხდა, ნიას ბარში სტუმრობა ზუსტად ემთხვევა ცოცხალი ბენდის გამოსვლის დღეებს.
-და მერე რა? კარგი რა დაჩი, იქნებ უბრალოდ ცოცხალი მუსიკა უყვარდა?
-არა დემნა, იქ ყოველ საღამოს ერთი და იგივე სიტუაციაა, მუსიკაც ერთი ჟანრისაა. ვფიქრობ ღირს ბენდის ამბების გარკვევა. ნუ ბარის უკვე გავარკვიე_და დაფაზე მიუთითა სადაც პირამიდის მიხედვით მფლობელები და მომუშავე პერსონალის ფოტოები იყო გაკრული.
-დაჩი დარწმუნებული ხარ?
-ხომ იცი დემნა ინტუიციას ყოველთვის ვენდობი. ნატალი დაპატიჟე ამ საღამოს არტ კაფეს ვესტუმროთ.
-ნატალი? ჩემ ცოლთან რაღა გინდა?
-სანამ ჟეტონით მივაკითხავთ მინდა უბრალო კლიენტის სახით შევათვალიერო.

ორი კვირა ისე გავიდა ახალი ბევრი ვერაფერი გაიგეს, ბარში რამდენჯერმე იყვნენ ბენდის დროს მაგრამ საეჭვო არაფერი შეუმჩნევიათ. სულ ხუთნი იყვნენ, ოთხნი ინსტრუმენტთან, ერთიც კომპიუტერთან, ისიც რეპერტუარს არჩევდა. ლილიას ზარები ბიჭებს ლამის ყელში ქონდათ ამოსული. გოგო თითქმის ყოველდღე ურეკავდათ და ახალ ამბავს ელოდა, ბოლოს კარგადაც გამოლანძღა უმაქნისები ხართო და სამი დღეა აღარ გამოჩენილა. ის იყო დაჩიმ ვისკის ჭიქა მაგიდაზე დააგდო და დემნას გადახედა:-მომბეზრდა ჟეტონს ავუფრიალებო, უკნიდან საკმაოდ ნაცნობი ხმა რომ მოესმათ
-აბა, რამეს ხომარ დაამატებდით? _ფართედ გაიღიმა მიმტანის ფორმაში გამოწყობილმა ლილიამ და ბიჭების გაოცებული მზერა დააიგნორა.


----------------------------------------------------------

დიდი მადლობა ასე თბილი კომენტარებისთვის, მართლა ვცდილობ მოცულობა გავზარდო, მაგრამ რა ვქნა, არობრივად ასე პატარები უფრო ჯდება :(