მაკოცა...მაკოცა და მეგონა რომ, ჩემს ირგვლივ დრო გაჩერდა... ეს ის გრძნობა იყო, რომელიც არასდროს გამომიცდია, მითუმეტეს საყვარელი ადამიანისაგან.
მას კოცნაში მეც ავყევი. ვერ ვიაზრებდი რას ვაკეთებდი იმდენად გაფანტული მქონდა გონება. ვფიქრობდი მხოლოდ ალექსზე. ახლანდელ მდგომარეობას კი საერთოდ არ ვიაზრებდი. უეცრად კი ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს მოსწყდა. მე კი გაშტერებული ვუყურებდი ალექს. მის სურნელში დაკარგულს რა ხდებოდა ვერ გამეგო. ალექსმა კი ამ ემოციაზე გვერდზე ლოყა ჩატეხა და ისევ ახლოს მოიწა.
-პატარა, სულ აწითლდი.
-ჰოო... მე... ვბლუყლუყებ ჩემთვის, და უფრო ვწითლდები. ჩემს თავს კი ვაჯერებ, "არა ანამარია! არაა! შენ არხარ ასეთი სუსტი!"
-ჰო რაიყო?. მეუბნება და ლოყაზე მკოცნის... ჩემი ემოციების კვალობაზე კი სიცილს იწყებს.
-ანამარია, ასე ძალიან გიყვარვარ?.
-აა.. რასამბობ.. არა!. ვეუბნები და ჩემთვის ვფიქრობ,”ანამარია, მას ვინ გონიხარ, რამხელა ამბიცია აქვს საკუთარ თავზე.. იდიოტი..”.
-მიდი პატარა, შედი სახლში. მეუბნება და სახლში მივდივარ, ისე რომ უკანაც კი არ ვიხედები.
კარებს ვაღებ ქვემოთ ლიზი და ნენე არის. მაგარამ მათკენაც კი არ გავიხედე, ზემოთ ავედი და ჩემს ოთახში შევედი. "არა ანამარია არა! თავიდან ამოიგდე ეს ალექსი". ვუჩიჩინებ ჩემს თავს მაგარამ სულ ტყუილად. ამავდროულად ჩემი "პირველი კოცნა" რომელიც ალექსმა მაჩუქა საუკეთესო იყო. ესეთი გრძნობა ჯერ არასოდეს გამომეცადა. არაა რა რეებს ვბოდავ სულ გამოვშტერდი. ჯობია წიგნი მაინც წავიკითხო, მაგრამ ვინ გაცდის. ლიზი და ნენე ოთახში შემომივარდნენ.
-აბა ახლა მოყევი, რამოხდაა. ამთავრებს ლიზი და ნენე იწყებს.
-ვიცი შენი ხასიათი, რაღაც არხარ კარგ ხასიათზე.. და მოყევი დროზე... დამიკივლა ბოლო ხმაზე. რაზეც იძულებული გავხვდი მომეყოლა ჩემი პირველი კოცნის შესახებ. ბოლოს კი გაოცებულები მიყურებენ. მაგარმ ნენე თავდაჯერებული ამბობს:
-არა რა ვიცოდი, თქვენს შორის რაღაც რომ ხდებოდა რა.
-არაფერიც. მე ვფიქრობ რომ მისთვის იმ გოგონების კატეგორიაში შევდივარ, ვისაც იყენებს გასართობად.
-ხო და, მაშინ შეეშვით ერთმანეთს. ამბობს ლიზი და კმაყოფილი სახით მიყურებს.
-კარგი რა ლიზი! ეგეთი იოლიც არაა...
-რა არააა? ანამარია?? გიყვარს? ლამისაა და თვალები გადმოუცვივდეს ლიზის.
-არააა, უბრალოდ...
-ხო რაა? ამატებს ნენეც.
-მომწონს! დანაყრდით?
-მოწონს გოგოს. ამბობს ლიზი და ნენე და ბოლომდრ ხარხარებენ. ისევ მათი გაყრა მომიწია ოთახიდან სხვა გზა არიყო.
ცოტა ხანში შხაპი მივიღე. ვცდილობდი თავიდან ამომეგდო ფიქრები, ამიტომ ერთადერთი საუკეთესო გამოსავალი, წიგნი იყო. წიგნი ავიღე, საქოლთან მდებარე მდივანზე დავჯექი, ჩემთვის კომფორტულ პოზაში და წიგნის წაკითხვას შევუდექი.
ისე გავიდა 3 საათი არც კი შემიმჩნევია. თვალებს ხელით ვისრისავ, წიგნს გვერდზე ვდებ და ოთახიდან გავდივარ. ქვემოთ სრული სიწყნარე იყო. ნენე ლიზი და ნელი ბებო. ოთახში ჩამი-ჩუმიც კი არ ისმოდა. ლიზი მეტად გაოცებული სახით იჯდა ჩაფიქრებული. მე კი გაუნძრევლად ვდგავარ. მაგრამ ჩემს ფიქრებიდან გამოსვლა და საქმეზე კონცენტრირებას ვახდენ. კიბეებს მალევე ჩავდივარ და ნელის გვერდით ვჯდები.
-აბა მეტყვით რა ხდება?!. ვეუბნები და ველოდები პასუხს.
-იცი ანამარია, პოლიციდან დარეკეს. ამბობს ნენე და ტანში გაუტკვეველმა ტალღამ დამიარა. მეც კიდევ აღარ დავაყოვნე და მათ ვკითხე:
-რაო რახდება? ამოიღეთ ხმა!.
-რა დაა... მამას და დედას მკვლელის ვინაობა გაარკვიეს. ამბობს და თვალებიდაც ცრემლი უგირდება ლიზის.
-რაა? ვინ არის? წამიერად გავშეშდი. დიდხანს ველოდი ამ მომენტს და დადგა კიდევაც.
-ივა მეტრეველი. ამბობს ნელი. მე კი ერთიანად დამიარა ჟრუანტელმა. არვიცი ეს უნდა გამხარებოდა, თუ უნდა მწყენოდა.ვცდილობდი საკუთარ აზრებში გავრკვეულიყავი. ამიტომ ზემოთ ასვლა გადავწყვიტე. ოთახში შევედი, მდივანზე დავჯექი და წამიერად გონება გავთიშე. ვფიქრობდი ივა მეტრეველი ვინ ინდა ყოფილიყო. "აიი მივხვდი" წამოვიკივლე სიხარულისგან უცებ. ის ხომ ალექსის მამა ან ბაბუა იქნება. ვამთავრებდა და გაუაზრებელ ნათქვამს ვუფიქრდები.
კი მაგრამ ალექსის ოჯახის გარდა სხვა ხომ იქნება მეტრეველი. ვცდილობ დავაჯერო ჩემს თავს. მაგრამ არ გამომდის, ამ მოულოდნელ ამბავს თავიდან ვერ ვიგდებ, მაინც და მაინც მეტრეველი, მაინც და მაინც ალექსის ოჯახი, ყველაფერს მასთან რატომ მივყავარ. ვფიქრობ და ტირილი მეწყება. ჩემს მდგომარეობაზე. ოთახიდან გასვლა დავაპირე რადგან ნენეს ეცოდინებოდა ყველაფერი, ან უკვე გაიგო, მიხვდა და მიმალავს. კარების სახელურს უეცრად ვსწვდი და ოთახიდან გამოვვარდი. ქვემოთ ჩავდიოდი როდესაც ლიზის ოთახიდან საუბრის ხმა გავიგონე.
-ნენე შენ წარმოგიდგენია, როდესაც ანამარია გაიგებს ვინ მოკლა დედა და მამა, რა რეაქცია ექნება. ამბობს აზლუქუნებული ლიზი.
-და თანაც ამავე დროს, მკვლელის შვილი ვინც არის. ამთავრებს ნენე და ცრემლებს ვერ იკავებს. მე კი მათ კარებთან ვდგავარ რომელიც ოდნავ ღიადაა.
ამის გაგონებაზე, ათასმა აზრმა გამირბინა თავში. ფეხება ვეღარ ვგრძნობდი. თვალებში დამიბნელდა, დავხუჭე და უგონოდ დავეცი იატაკზე... როდესაც თვალები გავახილე, ჩემს წინ ალექსი იდგა...