- აი ვფიქრობ და არ მესმის ეს როგორ გითხრა- ერთი კვირის მერეც იგივე აწუხებდა ელეს.
- ელენე მაგ თემას აღარ შევეხოთ თქო ასიათასჯერ ხომ გითხარი უკვე ?- გაღიზიანებულმა დავაგდე ტელეფონი.
- მესმის მაგრამ გავბრაზდი ..
- მე არ გავბრაზებულვარ და შენ რაზე გაბრაზდი?
- ნუ მატყუებ სახეზე გეტყობოდა ყველაფერი..
- კარგი ვაღიარებ, მეწყინა.
-ხო..
- ვის არ ეწყინებოდა- როგორც იქნა საუბარში ჩაერთო ნინი- ადამიანი თავს რომ მოტყუებულად იგრძნობ მაგარი ****..
- ნინი შენ ზრდილობა ისწავლე და მერე მე ვიცი- ისევ გაბრაზდა ელენე.
- შენ რა გაღიზიანებული ხარ დღეს?- როგორც იქნა ვკითხე.
- არაფერია- ხელი აიქნია და მეასე ჭიქა წვენი დალია.
- ნამდვილად?- წინ წაიწია ნინი და ელეენს დააკვირდა.
- მგონი ვიჩქარე ლაშასთან გადასვლა- ძლივსგასაგონად გაისმა ელეს ხმა.
- ალილუია- ხელები მაღლა აღარპყრო ნინიმ.- რამ მიგახვედრა?
- მეგონა თუ მასთან გადავიდოდი შეიცვლებოდა, სახლში ადრე მოვიდოდა, შედარებით მეტ დროს დამითმობდა მაგრამ - ელენემ პაუზა გააკეთა და მე გადმომხედა- სულ გარეთაა, გამთენიისას მოდის და მერე შუადღემდე სძინავს, არანაირი პროგრესი, ზუსტად ისევე ცხოვრეობს როგორც აქადე.
- არ დაელაპარაკე?- იმდენად უინტერესოდ ვიკითხე შემრცხვა.
- ხო..
- მერე?- თვალები დააწვრილა ნინიმ.
- ხომ იცოდი როგორიც ვიყავიო- კიდევ უფრო დაუწია ხმას ელემ.
- არ მინდა წაქცეულზე ზედ გადავლა გამომივიდეს ელენე მაგრამ ლასა მართალია. არ იცოდი? იცოდი, ისიც იცოდი მაგის გამოსწორება შეუძლებელი იყო, ამიტომ სიყვარულო მოკიდე ხელი შენს კერკიდევ ამოულაგებელ ბარგს და წამოდი მანდედან სანამ შეგიძლია..
- არ ვიცი, მართლა ძალიან მიყვარს- თვალები აუცრემლიანდა ელეს.
აღარაფერი მითქვამს, სასწავლი მაქვს თქო მოვიმიზეზე და წამოვედი.
ამ ბოლო დრო კამათს ყველასთან გავურბივარ. არ ვიცი ეს რატომ ხდება მაგრამ აღარ მინდა ვინმეს რამე დავუმტკიცო, უკვე მეზიზღება არგუმენტები, რომელიც ჩემს მოსაზრებას ამართლებს და მერე რა რომ მე მართალი ვარ ელესთან და შემიძლია მილიონი მიზეზი ჩამოვუთვალო რატოც უნდა წამოვიდეს ლაშასგან? ხო მერე რა, მეტყვის რომ ზალიან უყვარს და ვერაფერს ვუპასუხებ, ვერ ავუხსნი რომ გადაწყვეტილების მიღებაა ძნელი თორემ ადამიანი ყველაფერს ეჩვევა და თუ მე შევეგუე გეგას დაკარგვას, არც ელეენს მოკლავს ლაშასგან შორს ყოფნა.
არ მინდა ამის დამტკიცება, არ მინდა და მორჩა...
მთელმა თვემ ჩაიარა ელენეს წუწუნში. გეგა აღარ მინახავს, მხოლოს ერთი თვის მერე შევხვდით შემთხვევით ბარში.
- აბა დღეს ვის ვუბაგუნებთ ბიჭობა?- ხმა დაიბოხა ნინიმ როგორც კი ლაშას სრული საძმაკაცო დაინახა.
- ფრთხილად შენ არაფერი მოგხვდეს- გაღიზიანებული ჩანდა აკო.
- აკუნ, ჩემო ძმაო, ვინც ნორმალურად იქცევა არავინ არაფერს უსავებს.
- ნინი ნერვები არ მაქვს - გააფრთხილა აკომ.
- აი სულ რომ დაძაბულები ხართ როგორ არ შემიძლიხართ- ხელები გაასავსავა და როგორც იქნა დაჯდა.
- კარგად ხარ?- ელენეს ვკითხე.
- კი რა იყო?
- არაფერი- ამ გოგოს მხიარულება მაგიჟებს. გუშინ ტიროდა ლაშა ისევ ისე იქცევაო დღეს ბედნიერი ზის.
ისევ არ მიმჩნევდა გეგა მხოლოდ დამშვიდობებისას მიკადრა და შემომხედა, თავით მანქანაზე მანიშნა და უსიტყვოდ გამიღო კარი. არ გამიპროტესტებია მშვიდად დავჯექი და სერიოზული კამათისთვის მოვემზადე, ამჯერად აღარ ვაპატიებდი.
- იმდღეს ცუდად გამომივიდა- ათწუთიანი დუმილის შემდგებ მოაბა თავი სათქმელს.
- მეჩვენება თუ ბოდიშს მიხდი?- სიმწრით გამეღიმა მის ვერნათქვამ ბოდიშზე.
- როცა ხედავ რომ ყველა გაღიზიანებულია უნდა გაჩერდე და არა პირიქით სიტუაცია გაამწვავო..
- ხომ შეგეძლო უბრალოდ ბოდიში მოგეხადა?- გაცხარებულმა მივატრიალე თავი- შენ კიდევ პირიქით ცდილობ ამიხსნა რომ მე ვიყავი დამნაშავე და ფაქტობრივად გაიძულე ჩემთვის ეს ყველაფერი გეთქვა და მე რომ ასე არ მოვქცეულიყავი შენ საბოდისო არაფერი გექნებოდა- უკვე ნერვულად მეცინებოდა- შენი ლოგიკით პირიქით მე მაქვს ბოდიში მოსახდენი რადგან ამ სიტუაციაში ჩაგაგდე. სასწაული ადამიანი ხარ- თავი გავიქნია და დასამშვიდებლად ღრმად ჩავისუნთქე.
- შენ რა ძაან გაგფუჭებია ნერვები..
- რას ვიზამთ ცხოვრებამ და ამ ცხოვრებაში არასწორმა ადამიანებმა მოიტანა.
- ზედმეტი მოგდის ნია..
- თუ დაფიქრდები რა გააკეთე მიხვდები რომ მართალი ვარ..
- შენ თქვი ჩემთან ყოფნაზე უარი.
- არ გინდა გეხვეწები, ორივემ ვიცი ეგ მიზეზი იყო. საერთოდ მაგით ხალხს ატყუებ თუ საკუთარ თავს?
- რისი მოსმენა გინდა?- მანქანა დაამუხრუჭა გეგამ და მთელი ხმით იყვირა.
- პირველი -თითი გამაფრთხილებლად ავუწიე- ნუ ყვირი და მეორე, არაფრის მოსმენა არ მინდა, მითუმეტეს იმის რაც ისედაც ვიცი.
- ვერ ვიქნებოდით ერთად- მშვიდად დაიწყო ერაძემ- ჩმენაირი ადამიანი ჩემნაირი ცხოვრებით შენტან ვერ.. მუდმივად ვიკამათებდით, შენ მუდმივად პასუხებს ითხოვდი ნია მე კი ისინი არასოდეს მქონდა, მე კაცი მომიკლავს, მე ყოველდღე ვცემ ვიღაცას, მე იარაღი დამაქვს შენ კი ეს ყველაფერი გძულს, ვერ გამიძლებდი..
- წამალი გამოგრჩა - შევახსენე მთავარი მიზეზი.
- აღარ ვიკეთებ.
- არ გადამრიო- ხმამაღლა გამეცინა მის დამარწმუნებელ ტონზე.
- აი ხომ ხედავ არც კი გჯერა.
- არ მითხრა რომ გეწყინა არ გამაცინო..
- ნია ნორმალურად ლაპარაკი შეგიძლია?
- გეგა სახლში მიმიყვანე და თავი დამანებე გეხვეწები.
- კარგი როგორც გინდა...
მობეზრებულმა გააქნია თავი და მანქანა დაძრა. უხმოდ მიმიყვანა სახლამდე და დამშვიდობების გარეშე წავიდა.
რამდენიმე კვირა აღარ მინახავს მერე შემთხვევით შევხვდი რესტორანში, კურსელის დაბადებისდღეზე, ისევ ჩხუბობდნენ, ისევ დეჟავუ მქონდა, პირისპირ პირველად ასე შევხვდი გეგას. ინსტიქტურად ავდექი და მივუახლოვდი, პოლიცია ორ წუთსი მოვიდა, ყველა დასალა და გარეთ გაიყვანა გარეთ გავყევი მეგონა დაიჭერდნენ, გეგა და აკო იყო მეტი ვერ ვიცანი.
- ერაძე დავიღალე- შედარებით თბილად ესაუბრებოდა პოლიციელი- კარგი შვილო დაისვეენ და ჩვენც დაგვასვენე.
- ვა ნია?- უხერხულად გაიღიმა აკომ.
- ნორმალურად მოქცევა არ შეგიძლიათ ხო?- დავისისინე და პოლიციელს გავუღიმე.
- წავედი მე და ჭკვიანად მიდით სახლში, ირაკლი მომიკითხე- დაემშვიდობა პოლიციელი და წავიდა.
- აქ რა გინდა?- ტუჩიდან სისხლი მოიწმინდა ერაძემ და როგორც იქნა შემომხედე.
- რესტორნებში შენსგარდა სხვებიც დადიან გეგა ..
- სულ ერთნაირი ადგილები როგორ მოგვწონს- გაეღიმა.
- მხოლოდ რესტორნებში ვემთხვევით.- წარბაწეულმა მოვახსენე და აკოს მივუბრუნდი.
- რას გავხარ აკო..
- დიდი მადლობა- რვერანსი გააკეთა და სახე დამანჭა ალბათ კარგად მოხვდა.
- რატომ ეჩხუბებოდით?
- არ გვევასებიან ეგენი..
- თბილისსი არის ვინმე ვინც გევასება?
- კი მაგრამ შენი კურსელები მაგათ სიაში არ შედიან- თავით მანიშნა რესტორანზე აკუნამ.
- მაგათგან რაღა გინდა?
- ერთი, მაღალი, რიჟა, კომისარის შვილის, მაგან გამსროკა ორი წლით იმდენი ფული ჩამაყრევინა ნაბ$$44-მა ..
- რომელი ჩხაიძე?
- ჰო ..
- და მერე ?
- ვაბშე რა პონტში ხარ მაგ სასტავში ვერ გავიგე, მეორე კოდუა ნაბი@@@ ბიზნესმენის შვილია მამამისი სამჯერ მყავს ნაცემი..
- აკო თქვე მთელი თბილისი ნაცემი გყავთ და მთელი თბილისი ვერ გიტანთ და მაგისგამო სახლში ვერ გამოვიკეტები, თანაც ეგ თქვენი პრობლემაა და არა ჩემი..
- ერთ-ერთი დვალის ბიჭია- სიაგრეტის ამოღება მოესწრო გეგას- აი იმ პოლიციელის საავადმყოფოში რომ გაგამწესა..
დავიბენი, რაცარუნდა მომხდარიყო ჩემსა და გეგას შორის ის დღე ჩემს კოშმარად დარჩება.. ირაკლი დვალი კარგი ბიჭია, მასთან ძალიან ახლოს არ ვარ მაგრამ ვმეგობრობ.
- არ ვიცოდი- დავიჩურჩულე და უაზრო მიმართულებით დავიწყე ყურება.
- ახლა ხომ იცი..
- მერე რა? იქნებ სულაც არ აქვს არანაირი შეხება მამამისის საქმეებთან.
- რა აზრი აქვს ნია? იმ ძაღლის შვილია არ გახსოვს რა გვიქნა?
- შენთან კამათს არ ვაპირებ, მეგობრებთან ვბრუნდები..- ზურგი ვაქციე და წამოვედი.
- ნია? ნიკუშა დანელია ვინ არის?- აკოს ხმამ გამაჩერა ადგილზე.
ნიკუსა დანელია იმ ბიჭის სახელი და გავრია ნინამ რომ გვაჩვენა კაფეში.
- რა აზრი აქვს აკო- მისკენ მივბრუნდი და ვცადე მაქსიმალურად წამეკითხა მისი ემოცია.
- კაი ჩემით გავარკვევ..
- შეეშვი რა..
- ვერა - გამიღიმა. ისე გამიღიმა გეგა რომ იღიმოდა "ვერა"ს თქმის მერე.
არაფერი მიპასუხია შემოვტრიალდი და წამოვედი.
უცნაური ემოციები დამიტოვა ამ დღემ, ცოტა მელანქოლია, ცოტა ნოსტალგია და ცოტა ცინიზმი..
ხო ცინიკურია ცხოვრება? ხო, ასეა. სხვანაირად როგორ შეიძლება ჩემნაირ გოგოს გეგასნაირი ბიჭი
უყვარდეს...