იო <3
მშვენიერ ხასიათზე გამეღვიძა. ყოველი დღე დღესასწაული იყო, რომელიც მაღვიძარას ხმით არ იწყებოდა. სწრაფად ჩავიცვი სახლის ფუმფულა ფეხსაცმელი და აბაზანისკენ ავიღე გეზი. როგორც ყოველთვის დაკეტილი დამხვდა. სახლში იმდენი ვცხოვდობდით, არასდროს არ იყო თავისუფალი. კარებს ავეყუდე და ფიქრი დავიწყე რა ჩამეცვა-ზოლიანი მაისური შავ შარვალთან ერთად თუ შავი თეთრ კაბასთან ერთად? ამ ფიქრებში ვიყავი კარი რომ უცებ გაიღო და ზურგით აბაზანაში შევარდი. თავი ვერ შევიმაგრე და იატაკზე საჯდომით დავეცი.
-ვაიმე ტრ^კი.....-(ხმამაღლა ამოვილაპარაკე მე და წამოდგომა ვცადე.)
-მითვალთვალებდი?-ბოხი ბარიტონი გავიგე. ავიხედე და ვინ იქნებოდა თუ არა იო? თავზე მედგა და ტუჩის მარცხენა მხარეს ირონიულად ტეხავდა.
-მეტი საქმე არ მაქვს.... (მე)
-ფაქტი სახეზეა. მე ვბანაობდი და შენ კარებთან აყუდებული ჭუჭრუტანიდან მიყურებდი (იო)
-საძაგელო! ნუ მაბრალებ! მე ეგეთ რაღაცას არ ვიკადრებ ვინ გგონივაარ საერთოდ? (მე) გავბრაზებული წამოვდექი და მხარი გავკარი.
-კომპლექსიანო! (იო)
ოთახში შევარდი და კარები მაგრად დავკეტე. ნერვები მეშლებოდა ყოველთვის რომ უხერხულ სიტუაციაში მაგდებდა. ვინ არის იო? ცემი ბიძაშვილის ძმაკაცი. ბიძასთან ვცხოვრობ. სასწავლებლად ჩამოვედი თბილისში. სახლში არ მქონდა და ამიტომ ამათმა შემიფარეს. იოს სახლი რემონტდებოდა და ცოტა ხნით ჩვენთან გადმოვიდა საცხოვრებლად. რაც აქ იყო სულ ნერვებს მიშლიდა. ჯერ მხოლოდ ერთი კვირა იყო გასული და მთელი დღეები აწითლებულს მატარებდა. ვინ ვარ მე? მე მარიამ ბენდელიანი ვარ. სვანი. დედ-მამა ბავშვობაში გარდამეცვალა და ბებია მზრდიდა. სულ უნდოდა მესწავლა. ამისთვის ყველაფერს აკეთებდა. აბიტურიენტობის დროს კი გარდამეცვალა. სულ მარტო დავრჩი. რომ არა ბიძაჩემი ალბათ ქუჩაში მყოფს ამომხდებოდა სული. ძალიან მადლიერი ვიყავი მისი. მისი დამსახურებით ვსწავლობდი, ვჭამდი და ვსვამდი. კიდევ კარგი უფასოზე ვარ, თორემ სწავლის გადასახადიც რომ მის კისერზე ყოფილიყო, სირცხვილით თავს ვერ გამოვყოფდი.
-მარიამ მოდი ისაუზმე. (ბიცოლაჩემი)
-ახლავე გამოვალ. (მე)
ბანაობა სულ დამავიწყდა, სწრაფად ჩავიცვი და სამზარეულოში გავედი. ყველა იქ იყო. მათ შორის იოც. ვაკვირდებოდი, რომ უტუხად მიყურებდა და სულ მათვალიერებდა. ამჯერადაც შემავლო თვალი. დიდხანს გაუგრძელდა ჩემს მკერდზე თვალები და იქამდე არ გაუხედია, სანამ არ ჩავახველე.
-მარიამ შენთან შემოთავაზება გვაქვს. (ბიძაჩემი)
-გისმენ თამაზი ბიძია.-გავუღიმე და სკამზე ჩამოვჯექი.
-მოგეხსენება, რომ იოს კომპანია აქვს. ვიფიქრეთ, რომ მასთან სამსახური რომ დაგეწყო, ურიგო არ იქნებოდა. შენი ფული გექნება, მარტო უნივერსიტეტში არივლი და მეგობრებსაც გაიჩენ.
გავშრი. ამ მაიმუნთან მუშაობას ეხუმრებოდით? შანს არ გაუშვებდა ხელიდან რომ არ გავეწითლებინე.
-იცით...
-რაიყო უარზე ხარ ყველაზე პრესტიჟულ კომპანიაში მუშაობაზე?-ირონიულად მითხრა იომ.
-რამხელა ამბიციებით ხარ? (მე)
-იცი მარიამ ცუდი იდეა არ არის დედი. გამოცდილებას დააგროვებ. იო გატარებს და მოგიყვანს კიდეც, ერთ სახლშ ცხოვრობთ და ეგ პრობლემა არ იქნება. ასე არ არის იო? (ბიცოლაჩემი)
-ხო ქალბატონო მზია. არანაირი პრობლემა არაა. (იო)
-დაფიქრება მჭირდება. (მე)
-რა დაფიქრება ამას უნდა დედი.
-აცადეთ ქალბატონო მზია. ალბათ საკუთარი თავის იმედი არ აქვს და ამიტომ არ თანხმდება. (იო)
საშინლად გამაღიზიანა მისმა ნათქვამმა.
-იცი რა, ძალიანაც მაქვს ჩემი თავის იმედი და ამას დაგიმტკიცებ კიდეც. როდის მოვიდე კომპანიაში?
ხმამაღლა ვთქვი. ხაზგასმით რომ მიმხვდარიყო ჩემთან თამაში არ გაუვიდოდა.
-ახლავე წავიდეთ. (იო)
-კარგი.
მანქანაში ისე ჩავჯექით ხმა არ ამოგვიღია. ღვედის გაკეთებისას მივხვდი რომ კაბა საკმაოდ ზემოთ ამწეოდა. იო გზის მაგივრად მე მიყურებდა. სწრააფად ჩამივიწიე და გაბრაზებულმა გვხედე.
-გზას რომ უყურო იდიოტო არ გიფიქრია? (მე)
-შენი ფორმები უფრო მომწონს (იო)
-ქალი ჯერ არ გინახავს? ასე აპირებ გაგრძელებას? რამდენჯერ უნდა გითხრა რომ მე შენს ნაშებს არ ვგავარ? (მე)
-კაი რა კაპასი ხარ, რა გჭირს.... სამსახურში ასეთი მოკლე კაბით არ იარო (იო)
-ეგ შენ არ გეკითხება. შენ მე გეუბნები ამ პიჯაკით ნუ დადიხართქო? (მე)
-მე რასაც გეტყვი იმას გააკეთებ და შენ არ გეკითხება მე რა მეცმევა. თან შენ ისეთი მოგწონვარ როგორიც ვარ. (იო)
-არაფერიც არ მომწონხარ. (მე)
უცებ მანქანა გზიდან გადაიყვანა და გააჩერა.
-რას აკეთებ? (მე)
-უნდა დაგიმტკიცო რომ მოგწონვარ... (იო)
ღვედი გახსნას ვაპირებდი მანქანიდან გადავალთქო, მაგრამ ვერ მოვასწარი. ხელები დამიჭირა და მთელი ძალით მაკოცა. პეპლები კიარა, სპილოები დარბოდნენ ჩემს მუცელში. ყველაზე მაგარი შეგრძნება იყო. თან ისეთი რომ შეწინააღმდეგებაც ვერ მოვახერხე. პირველი კოცნა იყო და ისიც ვერ მოვიფიქრე რა გამეკეთებინა. მის ტუჩებს გრძNობდი მაგრამ მე პატარა ბავშივით ვაცმაცუნებდი ტუჩებს. იო ღიმილით მომშორდა და ტუჩზე ენა გაისვა.
-კოცნა არ იცი მაგრამ მე რომ მოგწონვარ ფაქტია (იო)
ვერაფრის თქმა მოვახერხე. ჯერ კიდევ შოკში ვიყავი. სოფელში რომ ვცხოვრობდი, კი მოვწონდიბიჭებს მაგრამ არავის არვიკარებდი. თან ბებია მაკონტროლებდა და მე თუ არა ის მაინც აშინებდა ბიჭებს. ჯერ პატარა ხარ რა დროს შენი ბიჭებიაო. იომ კიდევ ისე უცებ მოახერხა ჩემს გულში აღმოჩენა ვერც კი გავიაზრე. თვალებშ ვუყურებდი და უდიდეს ვნებას ვხედავდი. ეს იყო საოცნებო წუთები. მაგრამ მაშინ ვერ ვიაზრებდი. თითქოს შემრჩვა და თავი შეურაწყოფილად ვიგრძენი. ვერ გავიაზრე ისე ჩამომიცვივდა თვალებიდან ცრემლები. იოს მაშნვე შეეცვალა მზერა ჩემი ცრემლების დანახვისას. ჩემკენ გამოიწია და უძლიერესი მკლავები მომხვია. ისეთი დაკუნთული იყო მაშინვე მის ხელებში ჩავიმალე.
-რა გატირებს პატარა? არმოგეწონა ? (იო)
ხმა ვერამოვიღე.
-ბოდიში მაგრამ შენ გამომიწვიე. ნუ ტირი თორემ მეც განვიცდი იცოდე.
თითებს თმებზე მისმევდა. დამშვიდების მაგივრად უფრომეტირებოდა.
-დამშვიდდი პატარა.... ყველაფერი კარგადაა..... ეს უბრალო კოცნა იყო.... (იო)
ამაზე უფრო ამეტირა. რას ქვია უბრალპ კოცნა ამას ვინ ვგონივარ?
-გაიწიე იდიოტო! რასქვია უბრალო კოცნა..... მე შენი გოგოები ხომ არგგონივარ ყელზე რომ გეხვევიან? (მე)
-აუ დაიწყოოოოო......
მობეზრებულად აატრიალა თვალები და მანქანა დაძრა. არაფერი მითქვია. ჩუმად მივედით კომპანიაში.
-შენ ჩემი მდივანი იქნები. აქ იჯდები ჩემთან ერთად ა საბუთებს მომიწესრიგებ. თანახმა ხარ? (იო)
-იყოს. (მე)
უნივერსიტეტის გაცდენა მომიწია. იომ მითხრა რომ ყველაფერს მოაგვარებდა. მთელი დღე სამსახურში ვიყავი და საბუთებს ვაწესრიგებდი. საღამოს იომ წამიყვანა სახლშ. არაფერი უთქვია. მთელი გზა ჩუმად ვიმგზავრეთ. ცოტა გული დამწყდა. დაავვაფიქსირე რომ მიკი კოცნა მინოდა მაგრამ ვერ ვბედავდი. მანქნა სადარბაზოსთან რომ გააჩერა მაშინ ემომხედა.
-დღეს დათო უცნაური თვალებით გიყურებდა. იცოდე რამე არ მიქარო. (იო)
-ვერ გავიგე რას გულისხმობ. ვინარი დათო? (მე)
-თავს ნუ გაისულელებ იცოდე. არ ვაპირებ ვინმეს შენი თავი დავუთმო. (იო)
-მე შენი არ ვარ. კოცნა არ ნიშნავს რამეს. (მე)
-დამიჯერე რაც უფრო მეტს შეემეეწინააღმდეგები მით უფრო მიზიდავ.
საყვარლად გაიცინა და თითი ცხვირზე დამკრა. გაბრაზებული აგდმოვედი მანქანიდან. უკან გამომყვა. სადარბაზოში შესულს ხელი მომკიდა და ზურგით კედელს მიმაკრა. მაშნვე ემძგერა და მაკოცა.
-ვიცოდი რომ ელოდებოდი. ამის გარეშე არ გაგიშვებ. დღეს დავრწმუნდი რომ ჩვენს შორის სხვა რაღაც ხდება და დღეიდან ჩემი ხარ პატარა! (იო)



პირველად ვტვირთავ ჩემს ისტორიას.ეს საცდელი თავია თუ მოგეწონებათ გავაგრძელებ ????♥️♥️♥️