თავი პირველი
გამარჯობა, მე მქვია ემილი.ვარ 15 წლის, მაგრამ ჩვეულებრივი თინეიჯერებისგან იმით განვსხვავდები, რომ შეყვარებული არასდროს მყოლია.ვიცი ახლა რასაც ფიქრობთ იმას, რომ ერთი მოსაწყენი პიროვნება ვარ, იქნებ მართლებიც ხართ…
ძალიან ვღელავ, რადგან ამ ბოლო დროს ძალიან ცუდად ვარ. ჩალურჯებები მიჩნდება, ცხვირიდან სისხლი მომდის და ხანდახან გონებასაც ვკარგავ, ამიტომ შაბათს ექიმთან მივდივარ…ყველა ძალიან ვნერვიულობთ.დღეს კვირაა ახლა ღამის 9:47 წუთია.
ხვალ დილას ჩემი საუკეთესო მეგობარი ელისონი გამომივლის და სკოლაში ერთად წავალთ.ჩვენ 5 წლიდან საუკეთესო მეგობრები ვართ, ერთმანეთი ბაღში გავიცანით. მას დედა გარდაცვლილი ყავს ამიტომ დედაჩემი მისი დედაც არის. დედამისი ავტოკატასტროფაში დაიღუპა, როდესაც ელისონი 4 წლის იყო…

-ემილი,გაიღვიძე მალე,გვაგვიანდება
დილას ელისონის ხმამ გამაღვიძა,ადეიშვილი ჩაიცვა და გარეთ გავედით.
-შაბათს ექიმთან მიდიხარ?
-კი,ძალიან ვნერვიულობ
-ნუ ნერვიულობ,დარწმუნებული ვარ არაფერი გჭირს...
-იმედია
ამასობაში სკოლასთან მივედით,შევედი და კლასისკენ წავედი.შესასვლელთან ვიღაც დამეჯახა,მისკენ გავიხედე და თითქოს გავქვავდი.ბიჭს ცისფერი თვალები და ღია ყავისფერი თმები ჰქონდა.
-ბოდიში-ვუთხარი მე
-არა,ჩემი ბრალია.მე ლუკასი ვარ.
-სასიამოვნოა
-მოიცადე!სახელს არ მეტყვი?
-ემილი
ზარი დაირეკა,ჩვენ კი გაქვავებულები ვიდექით.როგორც იქნა მან ხმა ამოიღო
-კარგი ემილი,შეხვედრამ
-შეხვედრამ
მთელი გაკვეთილები მასზე ვფიქრობდი,მაგრამ შემდეგ გავაცნობიერე,რომ ის არასდროს შემიყვარებდა.გაკვეთილები დამთავრდა.მე და ელისონი სახლისკენ მივდივართ.
-რა გჭირს?მკითხა მან
-არაფერი რატომ მეკითხები?
-უბრალოდ მთელი გზაა გაჩუმებული ხარ
-დაღლილი ვარ(ვიცრუე)
-დერეფანში დაინახე,ვიღაც ბიჭს,რომ ელაპარაკებოდი
-მმმ...ლუკასს გულისხმობ?
-სახელიც გითხრა?კარგია...
ეშმაკურად გამომხედა ვერ მოვითმინე და ვკითხე:
-ასე რატომ მიყურებ?!
-არაფერი,უბრალოდ ვფიქრობ,რომ...
-რას ფიქრობ?
-იმას,რომ მთელი დღეა ჩუმად იმიტომ ხარ,რომ ლუკასზე ფიქრობ
-რა სისულელეა
ხმას ავუწიე მე.ამასობაში სახლთან მოვედით,დავემშვიდობე და სასწრაფოდ სახლში შემოვარდი.საწოლზე დავწექი და მასზე ფიქრი და ამავდროულად უაზრო ოცნებები დავიწყე.მოგვიანებით კი ჩამეძინა.
გამოვიღვიძე და სამზარეულოში ჩავედი.ქვემოთ დედა დამხვდა ჩემს საყვარელ ბლინებს აცხობდა.
-როგორ ხარ? მკითხა დედამ მე კი გავუღიმე და ვუთხარი:
-მშვენივრად,ახლა გავივიენ
დედამ წინ ბლინები და წვენი დამიდო.მამა სამსახურშია და მალე მოვა.
-საყვარელო,მე და მამა ერთი კვირით დასასვენებლად პარიზში მივდივართ .ხვალ დილას წავალთ დაშაბათ დილას ჩამოვალთ
-კარგია
საჭმელი დავამთავრე და ოთახში ავედი.

გავიღვიძე,მაგიდაზე წერილი ვიპოვე ,,საყვარელო მალე ჩამოვალთ''გვერძე კი ფული ედო.კარზე კაკუნის ხმა გავიგონე,რათქმაუნდა ელისონია.
-შემოდი,კარი ღიაა
ოთახში ელისონი შემოვიდა
-მშობლები სად არიან?
-ერთი კვირით პარიზში წავიდნენ და სახლში მარტო ვარ
-მაგარია
-ჩემთან ხომ დარჩები?არ მიყვარს როდესაც სახლში მარტო ვარ
-კი,რათქმაუნდა
სახლიდან გამოვედით და სტარბაქსში შევედით,დავჯექით და ცოტახანში ჩემს გვერდით ვიღაც დაჯდა,გვერძე გავიხედე და რას ვხედავ?!ჩემს გვერძე ლუკი იჯდა.
-ემ,როგორ ხარ?რა მოხდა?ისეთი სახით მიყურებ თითქოს ამ წამში შენს გვერძე უცხოპლანეტელი ზის
-გამარჯობა,ლუკ!აქ რა გინდა?
-ყავის დასალევად მოვედი.სხვა რა უნდა მინდოდედ ჩაიცინა მან.უცებ ელისონი სიჩუმეს არღვევს
-ემილი!
-....ხო ელისონ ეს ლუკასია,ლუკას ეს ელისონის
-სასიამოვნოა შენი გაცნობა
თქვა ლუკასმა

-------------------------------
იმედია მოგეწონათ...❤