მოთხრობა ეხება გოგოს რომელიც წელს ქვევით პარალიზებულია მის ცხოვრებაში თითქმის საინტერესო არაფერია რამდენიმე დროის მანძლიზე ის სკოლაში არ დადიოდა და როდესაც მივა ნახავს ერთადერთს ვინც მისთვის სიბედნიერის მომტანია

შეუძლებელი არაფერია
მე ემილი ვარ მოკლედ მოგიყვებოთ ჩემ უაზრო და მოსაწყენი ცხოვრების შესახებ .
ერთხელ როდესაც მე დედა და მამა მივდიოდით სამოგზაურით უეცრად როდესაც თვალები დავხუჭე ირგვლივ ყველაფერი ნისლში იყო დაფარული როდესაც ნისლი გადაიწმინდა დედაჩემი სავადმყოფოს მიყავდა მე კიდევ ჩემს ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი მეორე დღეს როდესაც გავიღვიძე ინვალიდების სავარძელში ვიჯექი როდესაც ვიკითხე თუ რატომ პასუხი ის იყო რომ:წელს ქვემოდ მოწყდი ავარიის შემდეგ.
როდესაც ვიკითხე თუ დედა სად იყო პასუხს არვინ მცემდა თითქოს ჩემი არავის ესმოდა
შემდეგ კიდევ გავიმეორე და მითხრეს რომ:დედა ავტოკატასტროფაში დაიღუპა
2 წლის შემდეგ
დღეს ჩემი დაბადების დღეა
16 ის ვხდები დედის გარდაცვალების მერე 1 წელი და 6 თვდ დეპრესაიში ვიყავი ახლაც არ ვარ დიდა კარგად.ჩემ დაბადების დღეზე მხოლოდ მამა იქნება და ჩემი მეგობარი ელინორი მოვა.კიდევ კარგი ეგ მაინც მიხალისებს ცხოვრების რამოდენიმე წუთს.სკოლაში დიდი ხანია არ ვყოფილვარ რადგან’ნამდვილად არ ვარ ხასიათზე რო წავიდე.ხვალ ასე რომ ვთქვათ პირველად მივალ
სკოლის 1 დღე:
გავიღვიძე და ვიგრძები ყვავილების სუნი თუ როგორ მოვიდა გაზაფხული.ელინორი ჩემთან მოვიდა და დამეხმარა რომ ჩამეცვა სკოლაში როდესაც წავედი საშინლად ვნერვიულობდი და როდესაც სკოლაში შევედი:
ყველა მე მომაშტერდა თითქოს პირველად დაინახეს ადამიანი ასეთ სავარძელში. არა სასიამოვნო იყო მინდოდა სკოლიდან უკან დაბრუნება მაგრამ...
როდესაც გზა გავაგრძელეთ მე და ელინორმა დერეფნის ბოლოში დავინახე ბიჭი რომელის დანახვის თითქოს ჩემსში რაღაც უცნაურმა გრძნობებმა გაიღვიძა
როდესაც გზას ვაგრძელებდი მას უფროდაუფრო ვუახლოვებოდი თვალს ვერ ვაშორებდი როდესაც მას ძალიან მივიახლოვდი დავინახე მისი მანათობელი ცისფერი თვალები

ასევე გირჩევთ სიმღერას რაც შეგიძლით მოუსმინოთ მოთხრობის დასაწყისში ან დასასრულში:
NF-Let You Down