კვირის ბოლოს დანაპირების შესრულება მთხოვა ეთუნამ და შესაბამისად შაბათ-კვირის შინ გატარება და მთელი დღე ძილი არ გამოვიდა.თავი ვერ დავიძვრინე,დაპირება დაპირება იყო. ო,როგორ მეზარებოდა ახლა ამ სიცხეში გარეთ გასვლა,დუღდა და გადადუღდა თბილისი.
დილით გემრიელად გამოვიძინე.იმ ჩხუბის შემდეგ ჩემს მეზობელს ქალები აღარ მოუყვანია სახლში და შესაბამისად მშვიდად მეძინა ღამით.ხასიათიც აშკარად გამომიკეთდა.
ჯინსის მოკლე შორტი ამოვიცვი,თხელი,თეთრი წვრილბრეტელებიანი შიფონის ზედა გადავიცვი.ზედის შესაფერისი თეთრი კეტები ამოვიცვი,გრძელი სწორი ქერა თმა გავიშალე,საერთოდ ყოველთვის მიყვარდა გაშლილი თმის ტარება და არც ამჯერად მითქვამს უარი,სამაგიეროდ მაკიაჟზე თამამად ვამბობ უარს ზაფხულში,მხოლოდ ტუჩებზე გადავისვი ღია ფერის ტუჩსაცხი,მზის სათვალე და პატარა სპორტული ჩანთა ავიღე,ყურსასმენები მოვირგე დასახლიდან გავედი. ეთუნას სახლისკენ მიმავალ გზას ფეხით დავადექი,შორს არ ცხოვრობდა ჩემი ახალი სახლიდან.ქუჩა რომ ჩავიარე და მის ბოლოს მოვუხვიე მაშინ მოვკარი ნაცნობ სახეს თვალი.იმის მიუხედავდ რომ ქუჩაში ამდენი ხალხი ირეოდა მაინც შევამჩნიე,მაინც გამოვარჩიე სხვებისგან..ან რა დამავიწყებდა...უცებ ამომიტივტივდა გონებაში როცა მითხრა თავის სამუშაო ადგილი მაშინ და მივხვდი რომ სადღაც ახლოს იყო მისი სამსახური. აქ შეხვედრას და ამდენ ხალხში ნამდვილად არ ველოდი,არ შევიმჩნიე რომ შევამჩნიე,ვიღაც ბიჭთან ერთად მოდიოდა,საუბარში ისე იყვნენ გართულები რომ როცა მან შემნიშნა,მე უკვე გვერდით ჩავუარე და გავცდი.შეიძლება დამიძახა კიდეც არ ვიცი,არ გამიგია ყურსასმენები მეკეთა დ მუსიკას ვუსმენდი.მაგრამ ვგრძნობდი მზერას რომელიც ზურგს იქამდე მიწვავდა სანამ ისევ არ მოვუხვიე და სხვა ქუჩაზე არ გავედი.
-ეს სულ ასეთი სიმპატიური იყო თუ ახლა გახდა ასეთი? გავიფიქრე და ჩამეღიმა,რატომღაც ახლა შევხედე სხვანაირი თვალით.-არაა ეტყობა ის ბობოქარი ღამეები მოქმედებს შენზე,ვუპასუხე საკუთარ ეგოს.
რა გასაკვირია რომ ეთუნასთან იქნებოდა ქეთოც.ისე არასოდეს არ ყოფილა სადაც ვიყავით ორნი იქ ყოველთვის იყო მესამეც.ბავშვები მეუღლეებთან ერთად გაეშვათ მაკდონალდსში და თვითონ სახლში ყოფნით და სიმშვიდით ტკბებოდნენ. ვერანდაზე ვიჯექით და ეთუნას მიერ მომზადებულ საოცრად გემრიელ ცივ ყავას ვწრუპავდით, თან ქეთოს გამომცხვარ გემრილ ნამცხვარს ვაყოლებდით.
-აბა მოყევი კიდევ გაწუხებს შენი მეზობელი?
-ნწ.თავი გავუქნიე-გაჭრა ჩემმა მუქარამ
-რა ხდება მე არ მეტყვით?
-რა და ყოველ ღამით თავისი ახალი მეზობლის სექსუალურ თავგადასავლებს ესწრება,უფრო სწორად ისმენს.დააკმაყოფილა ქეთოს ცნობისმოყვარეობა ეთუნამ.სიცილი აუტყდა და ქეთოც აიყოლია
-ნუ დამცინიხართ რაა.
-მართალია ეთუ,ნუ დავცინივართ ამას თავის გაჭირვებაც ეყოფა. და ისევ ჩაიფხუკუნა ქეთომ
-გაჭირვებული ის იქნება თუ კიდევ მოიყვანს იქ ქალს და შემაწუხებს,უარეს დღეში ჩავაგდებ ვიდრე ის ჩხუბი იყო
-მოცა სენ რაა შუაღამისას მიუვარდი სახლში?
-კი ეთუ და შენ წარმოიდგინე მას საპირისპირო რეაქცია ჰქონდა,ისევ მე გამოვედი წყობიდან და მე ავიშალე ნერვები,
-მოიცა ჩაცმული მაინც იყავი?
-თუ პირდაპირ შენი პენუარით მიადექი?
-თან რო წარმოვიდგენ როგორი პენუარი გაცვია ხოლმე შენ რა გიკვირს რომ იმ ბიჭს უარესი არ დამართე. იქვე ხო არ მოანდომე სექ..ი ჰაა? დამცინოდნენ გოგოები და ერთმანეთს ასწრებდნენ რომელი უფრო მეტად გამაბრაზებდა.
-დიახ ჩემი პენუარით მივადექი,მეტიც ისიც შიშველი დამხვდა,უფრო სწორად თითქმის შიშველი და სიმართლე გითხრათ მისი შეფასებაც მოვასწარი, დავაკმაყოფილე თქვენი ცნობისმოყვარეობა?
-მდაა... პირი დააღო ორივემ ერთად
-და შენ დიდხას აპირებ ასე მარტყო ყოფნას?
-რა ვქნა ქეთო?არ გამოჩნდა არავინ ჩემი შესაფერისი და ძალით კიდევ ვის ავეკიდო ან ვის შევუხტე ლოგინში?
-შენ მეზობელს... პირდაპირ მაჯახა ეთუნამ.-თან თუ სიმპატიურიია...ეშმაკურად აათამაშა წარბები
-არის რააა.
-არის თუ ისე რა?
-ახლა უფრო.. წამომცდა და მაშინვე ვიკბინე ენაზე. უკვე ვიცოდი რომ დაკითხვა არ ამცდებოდა რადგან ორივემ ერთად დაქაჩა გაოცებისგან თვალები
-აბა აგვიხსენი გისმენთ,თქვა ორივემ ერთდროულად,ხანდახან მართლა მეგონა რომ ისინი ტყუპები იყვნენ და სულ არ იყვნენ სხვადასხვა დედის შვილები.ერთნაირად აზროვნებდნენ და ერთნაირ კითხვებს სვავდნენ ერთ დროს თითქოს შეთანხმებულები იყვნენ
-ოოო კარგით რააა,- თავის არიდება ვცადე
-გოგოოოოო.-ისეთი გადმომხედა ეთუნამ რომ მივხვდი სხვა გზა არ იყო.
-მოკლედ ისეთი არაფერი.ადრე გავიცანი.ახალი დაშორებულები ვიყავით მე და ის.მაშინ გამოჩნდა,ერთი-ორჯერ შევხვდით.მაგრამ არაფერი გამოვიდა და ისე დასრულდა რომ დაწყებაც ვერ მოვასწარით
-და ეს ჩვენ რატომ არ ვიცოდით?
-იმიტომ არ იყო მნიშვნელოვანი,თან ყველას შესახებ ხომ არ მოგიყვებით ვისაც მოვეწონები ან ვისთანაც თუნდაც ერთი ორი დღით ვიფლირტავებ
-ეხლა ამას მოვკლავ,რადგან შეხვდი ესეგი მოწონება და უბრალო შეხვედრა არ იყო და უფრო მეტი იყო.თქვა ქეთომ
-არა არ იყო,ან იყო...არ ვიცი.მე არ მოვინდომე.
-სულელი ხარ და მერე იტყვი რატომო.როდემდე უნდა მისტიროდე წარსულს?ხომ ხედავ რომ ის ბედნიერია ოჯახი ყავს უკვე.შეიგნე ადამიანო შეიგნეეე.
-სულელი მაშინ ვიქნებოდი ასე უცებ,ქუჩაში გაცნობილს,არსაიდან მოსულ ბიჭს რომ მივნდობოდი.ახლა ზუსტად იმ გოგოების რიცხვში ვიქნებოდი მასთან ყოველ ღამით რომ დადიან.სათვალავი ამერია უკვე,შევაწყვეტინე ეთუნას
-მაგრამ უნდა გეცადა,ასე ვფიქრობ მე
-ახლა უკვე გვიანია ვერ გავიგებ რა იქნებოდა მაშინ.მორჩა,იყო და აღარ იქნება.აღარ არის..
-იქნებ მაინც სცადო ჰა?იქნებ შენი მაგ ბინაში გადასვლა და მასთან ისევ შეხვედრა შემთხვევითი არაა?
-კარგი რა ეთუ.დავიღალე,მართლა დავიღალე სიმშვიდე მინდა.გაიგეთ რომ მე ასე ვარ ბედნიერი.მარტო მამაკაცის გარეშე.
-არაა ეგ სრულყოფილი ბედნიერება,დამიჯერე შენ მე და სცადე მაგ ბიჭთან
-გეყოთ,მკაცრად ვითხარი და ყავას დავწვდი...
იმ საღამოს ისევ ფეხით დავბრუნდი უკან.სანამ სახლში შევიდოდი კართან შევჩერდი.მისი ბინისკენ გავიხედე,სიმშვიდე იყო,არაფერი მოითითებდა იმაზე რომ შინ იყო და ამაღამ ძილს რამე დამიფრთხობდა.ესეგი მშვიდად შემეძლო დამეძინა. გაბადრულმა შევაღე სახლის კარი...

ორშაბათი დილა იმით დაიწყო რომ მაღვიძარამ არ დარეკა.გვიან გამეღვიძა და სამსახურში დამაგვიანდა.წამოვხტი და ოთახში უაზრო სირბილს მოვყევი.ძლივს მოვახერხე დამშვიდება.მაინც არაფერი შეიცვლებოდა და თან ერთი დაგვიანებით არაფერი დააშავდებოდა.ტანსაცმლის არჩევის დრო არ მქონდა რაც ხელში მომხვდა პირველი ის ჩავიცვი.ყავა მოვიდუღე და თან მაკიაჟი გავიკეთე.არა მაინცადამინც დღეს მომინდა ესეც.ან რა ჯანდაბამ დამაძინა ასე. საბოლოოდ სახლიდან იმ დროს გავედი როცა სამსახურში უნდა ვყოფილიყავი. ფეხით წასვლის დრო არ იყო,ქუჩა გადავკვეთე და გაჩერებაზე დავდექი. ისევ შორიდანვე შევამჩნიე ვაჟბატონი.ისე დავდექი ვითომ ვერ დავინახე და მასაც არ შევემჩნიე,ტრანსპორტიც მაინცდამაინც ეხლა აგვიანებდა.რატომ გავურბოდი?განა რა დაშავდებოდა თუნდაც უბრალო მისალმებით,ასე როდემდე უნდა გაგრძელებულიყო?ყოველთვის ხომ ვერ ავარიდებდი თავს?
ქუჩა გადმოკვეთა.გვერდიდან მომიარა და პირდაპირ წინ ამესვეტა.მშვიდად მომესალმა, გადამკოცნა.სათვალე მოვიხსენი მეც მივესალმე და გავუღიმე
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-მეც
-მშვენივრად გამოიყურები.
-მადლობა.შენც შეცვლილი ხარ.
-კარგია თუ ეს შეამჩნიე.
-ფორმაში ხარ.
ჩაეღიმა ალბათ მიხვდა რაც ვიგულისხმე
-როგორ მიდის შენი საქმეები?
-ნორმალურად.კარგად.რა ვიცი ცუდად არა ყოველშემთხვევაში.
-ისევ იქ მუშაობ?
-არა წამოვედი.სხვაგან გადავედი უფრო სწორად.კარგი თანამდებობა შემომთავაზეს იმავე კომპანიაში და დავთანხმდი.
-გილოცავ..მაგრამ როგორ არ მინდა მაგ სფეროში მუშაობდე.მინდა რომ მანდედან წამოხვიდე საერთოდ შეეშვა..
-მართლა?შენ საერთოდ ვინ გეკითხება.ცოტა გავბრაზდი მის მბრძანებლურ ტონზე.-არ გეჩვენება რომ არ გაქვს მაგის მოთხოვნის უფლება.
-არ გთხოვ უბრალოდ ჩემს აზრს ვაფიქსირებ.
-შენ არავინ გეკითხება მე სად ვიმუშავებ,წარბები ავქაჩე ზემოთ გაბრაზებულმა.
-ეჰ ნია,ნია..წამოდი მანდედან მართლა წამოდი..თქვა დანანებით
-ბევრის უფლებას აძლევ საკუთარ თავს არ გგონია?
-არა არ მგონია,არ მომწონს-თქო გეუბნები პირდაპირ.
-არც მე მომწონს შენი ღამეული თავგადასავლების მოწმე რომ ვარ მაგრამ გეუბნები რამეს
-რა არ მითხარი?ისეთი მომივარდი იმ ღამეს კინაღამ ჩამოიღე კარი.
-სხვა გზა არ დამიტოვე
-მერე ხომ შევასრულე?მგონი აღარ გაწუხებ ამ ბოლო დროს.
-ნუ ეგ კიი..
-გყავს ვინმე?მკითხა პირდაპირ,არც კი მორიდებია.
-მოგერიდოს მაინც.
-მე ყოველთვის პირდაპირი ვარ
-არა,.გავიქნიე თავი
-მაშინ მიდი მითხარი შენი ნომერი,არც მე არ მყავს არავინ სერიოზული,იქნებ ერთმანეთის ბედი ვართ.მაოცებდა მისი სიმშვიდე.
-კარგი რაა ხომ ხედავ არ გამოვიდა არაფერი.
-მითხარი,იქნებ ახლა გამოვიდეს.
-დავიჯერო არ გახსოვს?მოძებნე შენს მობილურში
-არ მაქვს რომ გეუბნები ესეგი არ მაქვს.
-ნუთუ ასე უცებ წამშალე.მეწყინა
-ასე უცებ არა ნია. ორი წელი გავიდა თითქმის
-და მაინც წამშალე
-მე არ წამიშლიხარ.შენ მოინდომე ასე.
-და შენც არაფერი გაგიკეთებია ამისთვის.არაფერი გაგიკეთებია რომ მუდამ ჩემს მეხსიერებაში დარჩენილიყავი
-მე დავრჩი შენს მეხსიერებაში,ვერ დამაჯერებ რომ ის დღე არ გახსოვს და ის დღეები.მართალია ბევრი არ იყო მაგრამ,რაც იყო კარგი იყო.ახლა კი ნუღა მელაპარაკები ბევრს და ნუ მეწინააღმდეგები,მითხარი.
-რატომ?
-ვცადოთ ისევ.
-კარგი მიდი ჩაიწერე.
-დავიმახსოვრებ.
ეჭვის თვალით შევხედე და ნომერი ვუკარნახე.
-კარგი დაგირეკავ
-არა მგონია რომ დამირეკო.და პირდაპირ გეტყვი არც დაგელოდები..
-ცდები.მე მაინც მგონია რომ ერთმანეთის ბედი ვართ.
-იოცნებე.გამეღიმა.დავემშვიდობე და ტრანსპორტში ავედი.
-რატომღაც კარგ ხასიათზე დავდექი.აღარ მადარდებდა სამსახურში დაგვიანება და უფროსისგან საყვედური.
მთელი დღე ველოდი მის ზარს.თუმცა არც იმ დღეს არც მეორე დღეს და არც იმის მერე არ დაურეკავს.მერე კი საკუთარ თავზე გავბრაზდი,არა როგორ ახერხებდა რომ ყოველთვის ჩემი ნების საწინააღმდეგოს ვაკეთებდი მის სასარგებლოდ.არადა უნებურად ისევ ამეკვიატა მასზე ფიქრები.თან ისე ახერხებდა რომ საკუთარ კარის მეზობელს ვერსად ვხვდებოდი. ნერვები მეშლებოდა საკუთარ თავზე რომ ისევ ავირიე.რომ გამაბრიყვა,მე კი როგორ ველოდებოდი მის ზარს.არადა მაშინ როგორი მტკიცე და მწარე უარი ვუთხარი.ვერ ვენდე .ან როგორ უნდა გამომეჩინა ნდობა ასე არსაიდან ციდან მოსული ადამიანის მიმართ,როცა მის შესახებ თითქმის არაფერი ვიცოდი. ახლაც ისე დადიოდა თითქოს მართლა ციდან მოსული იყოს... წარმოდგენა არ მქონდა როგორ განვითარდბოდა მოვლენები და ეს გაურკვევლობა უფრო მაგიჟებდა....