ჩავედი ქვემოთ..
-აქ რას აკეთებ? შენ სულ გააფრინე?
-შენი ნახვა მინდოდა მელანო..
-შენ რაიყო მთვრალი ხარ? გაკვირვებული სახით გავხედე
-არ შეიძლება? ირონიული მზერა არ შორდებოდა
-ახლავე წადი აქედან,თავს უფრო ნუ შემაზიზღებ..ხვალე მოვუყვები ლილეს ყველაფერს,შენნაირ ავადმყოფთან საერთოდ რა უნდა ვერ ვხვდები..
სიცილი დაიწყო,ისე მეშლებოდა ნერვებიი,ცოტა სიმპატიაც თუ მქონდა ამ იიდიოტის მიმართ,ან რატო მქონდა? ეგეც გამიქრა მგონი..
-მოდი ჩემთან..მომხვია წელზე ხელები და ახლოს მიმიზიდა,ისე ძლიერ ვყავდი დაჭერილი,ვერ გავაშვებინე ხელები..ყელში ნაზად შემახო ტუჩები და კოცნა დამიწყო..
-ვაჩე გამიშვი,არ ხარ საღ გონებაზე,ნუ გააკეთებ იმას,რაც მერე სანანებელი გაგიხდება..
უცბად გამიშვა ხელი,ჩაიკუზა,ხეელები სახეზე გადაისვა და შემომხედა..
-არ მინდოდა მელანო,მაპატიე..
ისეთი გაგკვირვებული ვიყავი,უცბად სხვა ვაჩე იდგა ჩემს წინ,რას ვიფიქრებდი ამას ბოდიშის თქმა თუ შეეძლო..მაგრამ ამ დროს ისეთი ზიზღი ვიგრძენი მის მიმართ,მინდოდა გამქრალიყო,აღარაფერი აღარ ეთქვა..
-არ ვარ მელანო ისეთი,როგორიც ვჩანვარ,ხო ბაზარი არაა ნასვამი ვარ,მაგრამ ეგ არაფერშუაშია..დიდი რთული გზა მაქვს გამოვვლილი,მაგრამ მაინც ფეხზე ვდგავარ,შევიცვალე,ცხოვრებამ შემცვალა,ადამიანებმა შემცვალეს მელანო,არ ვიცი რა მინდა,გულს ვაყოლებ ასეთი ბინძური საქციელებით ვიცი,ყველას გულს ვტკენ,მაგრამ შენ სხვა ხარ..სულ სხვა..არ ხარ ადვილად ხელმისაწვდომი,ეგ მაგიჟებს შენში,ეგ მიზიდავს,რომელიც არცერთი გოგოსგან არ მიგვრძნია,ყველას ისე ვექცეოდი,როგორც მე მინდოდა,შენთან ვერ შევძელი და ზუსტად იმიტომ გამიჩნდა ინტერესები შენს მიმართ..
-მე..
-ჩუ..თითი ტუჩზე შემახო და გამაჩუმა..
-არაფერი არ მითხრა ახლა მელანო გთხოვ,დაფიქრდი და ხვალე ვილაპარაკოთ..ადი სახლში ახლა,მაკოცა ლოყაზე და გაქრა ადგილიდან..
შოკირებული ვიყავი,ვერ ვუკავშირებდი ამ ყველაფერს რეალობას..სიზმარი,უსასრულო სიზმარი აღმოჩნდა..ღრმა ფიქრებმა ჩამითრია..ვფიქრობდი რომელ რთულ გზაზე მელაპარაკებოდა? რა ჰქონდა გამოვლილი ისეთი,რამ გაამხეცა ასე? ძალიან ბევრი კითხვებით მქონდა თავი გამოტენილი,ვერ დავიძინე..დილის 8 საათი იყო,ავდექი ყავა გავიკეთე..მოვწესრიგდი შავი შარვალი,თეთრი ზედა და ბოტასები ჩავიცვი..9ზე უნისში უნდა ვყოფილვიყავი,ევამ დამირეკა,უკვე მოსული იყო,ტყავის კურტკა გადავიცვი და გავედი გარეთ..
-რა სახე გაქვს,რა გჭირს? დაიწყო ევამ..
თავი არ მქონდა ლაპარაკის,სიტყვებს ძლივს ვაწყობდი,მაგრამ მოვუყევი ყველაფერი..
-მეღადავები ხო? გიჟი თვალებით შემომხედა ევამ
-ნეტა გეღადავებოდე ევა რა..ლილეს ვეტყვი დღეს ყველაფერს..
-ვაიმეე მელანო,იქნებ სიმართლეს გეუბნება? არასდროს აარავისთვის პატიება არ უთხოვია,არასდროს არავისთან თავის წარსულზე არ უსაუბრია..მთვრალი ყოველთვის იმას ლაპარაკობს,რასაც საღ გონებაზე ფიქრობს და ვერ ამბობს..არ იცი შენ?
-აუ ევა ვერ დავიჯერებ რა,არ ვაპირებ მასთან რამე ურთიერთობას,სისულელეა..
არასდროს თქვა არასდროს,მომაძახა და სიცილი დაიწყო..

*

-ვაჩე შენ სულ გაუბერე შეჩ***?
-აააუ სანდრიკ ტვინს მიბურღავ შენს ძმობას ფიცავარ
-მაგას ვერასდროს ვერ დამაჯერებ,რო მაგას სერიოზულად შეხედე,პროსტა ლამაზია და გამოყენება მოგინდა,როგორც სხვებს..
-მაგას არა,მელანო ჰქვიაა,მელანო.ირონიულად უპასუხა და ნაგლი მზერა გააყოლა სანდროს..საქმეცც მაგაშია,რომ ვერ შევძელი ისე დამეტრიალებინა,როგორც მე მინდოდა,ეგ მიზიდავს მასში,ყველა ბეზ ატკაზნები რო არიან ჩემთან,თვითონ აი ენით აუღწერელია..
-აუ ვაჩე ატრ**** და გიხარია,ისე გააცანი თავი,რო შენი აზრით სერიოზულად შემოგხედავს ეგ გოგო?
-მოუწევს სანდრიკ,მოუწევს,დავარწმუნებ,რომ მართლა სერიოზული ინტერესები გამაჩნია მის მიმართ და არა 2-3 დღიანი..
-ვერ გცნობ ძმაო,ვერა..
-ვერც მე ვერ ვცნობ საკუთარ თავს...
სანდრო ვაჩეს ბავშვობის მეგობარია,ყოველთვის ერთად არიან,რაც არუნდა მოხდეს..ყველაფერი იცის მის ცხოვრებაზე..ყველაფერი ერთად აქვთ გავლილი..
როგორც კი უნისში შევედი,ლილე შევნიშნე და ახლოს მივედი..
-ლილე სალაპარაკო გვაქვს..
-მელანო,თუ ვაჩეზე გაქვს აქცენტი,ვიცი ყველაფერი,მომიყვა..
-რა? ვერ ვიაზრებდი მის ნათქვამს,არ მეგონა ამას თუ იზავდა ვაჩე..
-ლილე უბრალოდ იმის თქმა მინდოდა,რომ არ მინდა გული გატკინოს,როგორც სხვებს გესმის? ახლო მეგობრად რომ არ გთვლიდე და რამეს რო არ ნიშნავდე ჩემთვის,თავსაც არ შევიწუხებდი,შენთან მოსვლით და მოყოლით..
-მელანო ვიცი,მაგრამ შენზე,რომ მელაპარაკებოდა,ნამდვილად იგრძნობოდა მის თვალებში,გულწრფელობა..სიტყვები თუ არა,თვალები ყველაფრის მთქმელია..იქნებ მისცე შანსი? არ იქნებით ცუდი წყვილი ხო იცი..
ისე მიყვებოდა ყველაფერს,თითქოს მას არ ატყუებდა და არ იყენებდა,გაოცებული ვიყავი..
სიყვარული..ყველას სხვაგვარად ესმის და სხვაგვარად შეიგრძნობს.ამბობენ თუ ნამდვილად გიყვარს მას სიტყვებით ვერ გადმოცემო, ალბათ, მართალია, რადგან ჩემი აზრით, როდესაც გიყვარს ამ გრძნობას ვერ გადმოცემ და სხვას ვერ აღუწერ იმ განცდებს, რომელსაც სიყვრული განიჭებს..თუ ადამიანი მთელი ცხოვრების განმავლობაში ტკივილს ვერ შეიგრძნობს, ის ვერც სიყვარულს შეიგრძნობს. როდესაც გიყვარს ესეიგი გტკივა, თუ გტკივა ესეიგი გიყვარს....ადამიანი თავის მეორე ნახევარს მხოლოდ მაშინ აფასებს, როდესაც მას კარგავს და გრძნობს, რომ ის მის გვერდზე აღარ იქნება და მის ქცევებს აღარ აიტანს..სიყვარული ისეთი გრძნობაა, რომლის გადმოცემა სიტყვებით არ შეიძლება,ის უნდა შეიგრძნო..
არვიცი რა მემართებოდა..როგორც კი უნივერსიტეტიდან გავედით მე და ევა,ვაჩე დამხვდა სანდროსთან ერთად..
-მელანო,გაიცანი სანდროა ჩემი ძმაკაცი..
-სასიამოვნოა სანდრო..გავუღიმე და ევას შევხედე..ევა გაბრწყინებული თვალებით სანდროს უყურებდა,ხელი ვკარი,მივანიშნე გონს მოეგეთქო..
-შენს დაქალს არ გამაცნობ მელანო? კითხვით შემოიფარგლა სანდრო..
-ევა..ევა მქვია,რათქმაუნდა დამასწრო ევამ,ისე უნდოდა გაცნობა,სიცილი ამიტყდაა და თავი შევატრიალე..
-წამო ევა დავტოვოთ მარტოები ესენი..უთხრა სანდრომ და ცალკე გაიყვანა..
-მელანო..გუშინ რაც მოხდა..
-არ მინდა მაგაზე ლაპარაკი ვაჩე,შევაწყვეტინე..
-უნდა მომისმინო..
-არ მინდა შენი მოსმენა ვაჩე,არ მინდა..
-მელანო,ნუ მეჯიუტები,ნუ ცდილობ ჩემს გაღიზიანებას..
-აა გაღიზიანებას? ირონიულად ჩავიცინე..ხოდა ნურც შეწუხდები ლაპარაკით..
-2 წლის ბავშვივით იქცევი..
- მეე ვაჩე? რატომ უნდა მოგისმინო საერთოდ,რატო უნდა მჯეროდეს ვაფშე შენი,როცა მომახალე "გგონია შენ შემოგხედავ სერიოზულადო?" მითხარი მაგ სიტყვების მერე,რამის უნდა მჯეროდეს?როცა ყოველ მეორეს იყენებ და როცა მოგბეზრდება მოისვრი ნაგვისყუთში..
-მივხვდი,მელანო,მივხვდი..შენ სხვა ხარ,ყველასგან განსხვავებული,უკანასკნელი სირ***თ მოგექეცი,არც გეუბნები ახლავე დაბრო მომცე და "შეყვარებულები" გვერქვას,სულ არ მჭირდება ეგ ოფიციალურობა,შენთან ყოფნა მჭირდება,შენთან კარგად ვარ,არავისთან არ ვყოფილვარ ასე,არავისთან არ მქონია ასეთი შეგრძნება..
-არ მინდა მეტის მოსმენა ვაჩე,ავიქნიე ხელი და ადგილი დავტოვე..

*
-ანუ ევა ხო?
-ხო ევა ელიზბარაშვილი
-ძალიან ლამაზი ხარ..( ევა მართლაც ულამაზესი იყო,ქერა,თაფლისფერი თვალებით,გამხდარი,არც თუ ისე მაღალი ).
-ვუუა მკერავ ახლა? გაეცინა ევას
-აუ არა თუ გგონია,რო ვაჩეს ძმაკაცი ვარ და მისნაირი ვარ ცდები..ვაჩეს მიზეზები ქონდა ასე შეცვლისთვის..ახლა უფრო კარგისკენ შეცვალა მელანომ,ძნელი დასაჯერებელია იასნია,მარა არ დანებდება..
-მათი საქმეა..ჩვენ ვალდებულები ვართ მხარში ამოვუდგეთ და მათ გადაწყვეტილებას პატივი ვცეთ..
-რა კაი ბავშვი ხარ ტო..გაეცინა სანდროს
-ოხ ეს ჟარგონები,ევასაც გაეცინა..
-დღეს საღამოთი შევიკრიბოთ ჩვენ ოთხნი,ჩემთან უთხარი მელანოსაც..მე ვაჩეს ვეტყვი
-არამგონია მელანოს მოეწონოს ეს იდეა სანდრო,ჯობია დრო მივცეთ ორივეს და ასეთი აჩქარებული ნაბიჯები არ გვინდა ჯერ..
-ხო მართალიხარ..

*

ევა და სანდრო ადგილს დაუბრუნდნენ,მაგრამ მარტო ვაჩე შენიშნეს..
-მელანო სადაა? ჰკითხა ვაჩეს ევამ..
-არვიიცი წავიდა..
ევა უჩუმრად მოწყდა ადგილს და იფიქრა სახლში მივიდოდა მელანო და გზას გაუყვა დაქალის სახლისკენ..

*
-რა მოხდა ბიჭო მელანოსთან?
-აუ არვიცი რა არ სჯერა ჩემი,ვიცი ადვილი არარის,მაგრამ ტვინი გამოტუმბული მაქვს უკვე..
-დრო მიეცი ცოტა რა შეჩ***,ცოტა ხანი არ ნახო,არ მიაქციო ყურადღება და დაელოდე,იქნებ ივარგოს ეს ხერხი..
მხრები აიჩეჩა ვაჩემ და გაჩუმდა..

*
გზას გავუყევი არ ვიცოდი სახლში წავსულვიყავი თუ არა..ბოლოს მაინც სახლში მივედი,ლიზამ შემატყო უხასიათობა
-რაიყო დე? რა გჭირს ეს დღეებია?
-არაფერი არ მკითხო დედა გთხოვ,უბრალოდ ჩამეხუტე,თვალები ცრემლებით ამევსო..უკვე მეძინებოდა,როცა ევას ზარმა გამომაფხიზლა..
-მელანო სახლში ხარ?
-კი ევა
-კარგად ხარ?
-კი
-კაი არ დაგტვირთავ კითხვებით,ცოტა დაისვენე და საღამოთი კაფეში გნახავ..მიყვარხარ!!
-მეც ძალიან ევა..
-მელანო რა გჭირს? არ შემიძლია შენი ასეთი სახის ყურება დე
-დედი გთხოვ სხვადროს ვილაპარაკოთ,ახლა მომეფერე და დავისვენებ..
სიჩუმემ დაისადგურა..
9საათი იყო,როცა გავიღვიძე,ლიზა ვერ შევამჩნიე..ევას დავურეკე და კაფეში ჩავედი..
როგორც კი კაფეს კარი შემოვაღე,ცივმა ოფლმა დამასხა..ევა სანდროსთან ერთად იჯდა,ლაპარაკობდნენ..ვაჩე გოგოებთან ერთად იყო,იცინოდა,სვავდა..ვაჩემ შემამჩნია თუ აარა ჩემსკენ წამოვიდა,სწრაფი ნაბიჯებით გარეთ გავვარდი,ევაც და ვაჩეც გამომყვნენ..


დააკომენტარეთ,რამდენს მოგწონთ?