ელი მანქანას მივარდა, კარი გამოაღო და მეგი თითქმის ძალით გადმოათრია გარეთ. ხელები მხრებზე მოჰკიდა და გაფართოებული თვალებით დააკვირდა, რამე ხომ არ სჭირდა…

- კარგად ხარ? მითხარი, რომ კარგად ხარ…

- მე კარგად ვარ, ელ…

- მაშინ რა ხდება? ცუდად ვინ არის?
ელიმ ანას შეხედა, რომელიც მანქანიდან გადმოსულიყო და აცრემლებული თვალებით იყურებოდა.

- მეთი…

- მეთი?

წამოიძახა გაოგნებულმა ელიმ. მის თავში ნამდვილი ქაოსი დატრიალდა. თუ მეთიუს რაღაც შეემთხვა, მის ცოლს აქ რა უნდა? რატომ არ არის მასთან?..

- მეთიუ დაიკარგა!

ძლივს
ამოთქვა ანამ, სახეზე ხელები აიფარა და აქვითინდა.

- დაიკარგა? რას ჰქვია, დაიკარგა? სად დაიკარგა?..

ელი დაბნეული ხან მეგის მიაჩერდებოდა, ხან ანას.

- სასტუმროში...

- პოლიციას არ შეატყობინეთ?

- შევატყობინეთ და ეძებენ… მაგრამ ამაოდ…

ელიმ ანა ეზოში შეიყვანა, საქანელა-სავარძელში ჩასვა და თვითონაც გვერდით მოუჯდა.

- ახლა დამშვიდდი და ყველაფერი დალაგებულად მომიყევი!

- სასტუმროში რომ ვიყავით, "შავ ოთახში" მოინდომა შესვლა… ვუთხარი, არ გინდა-მეთქი, მაგრამ არ დამიჯერა! მე გავბრაზდი და ჩვენს ოთახში ავედი… დილამდე არ შემოსულა… მეგონა, ჩემი შეშინება უნდოდა… მაგრამ არც დილით გამოჩნდა. საუზმეზე მის გარეშე ჩავედი… ყველა გამოვკითხე, პერსონალიც, სტუმრებიც. არავის დაუნახავს… "შავი ოთახიც" ჩემ თვალწინ გააღეს, მაგრამ არც იქ იყო…

- რა არის ამ "შავ ოთახში"? რატომ არ გინდოდა, რომ იქ შესულიყო?

- "შავ ოთახს" გარედან აწერია, რომ იქ შესვლის უფლება მხოლოდ მომსახურე პერსონალს აქვს… ისიც, ყველას არა. პერსონალი დაყოფილია რანგებად… ყველა მათგანს წვდომა მხოლოდ გარკვეულ ობიექტებზე აქვს… "მდუმარე სასტუმროს" ლეგენდა აქვს... თურმე, ძველად მაგ "შავ ოთახში" მონებს აწამებდნენ...

მთელი სასტუმრო ფეხზე დადგა! გამომძიებელი ჩამოვიდა, ყველაფერი გადაჩხრიკა, მაგრამ…

- იქნებ სასტუმროდან წავიდა სადმე? მიმდებარე ტერიტორია არ შეამოწმეს?

- ყველაფერი, ელ… ყველაფერი საგულდაგულოდ გადაჩხრიკეს… მეთიუს რაღაც შეემთხვა, თორემ ამდენი ხნით არ დაიკარგებოდა! ასე არ მანერვიულებდა, ზუსტად ვიცი…

- კარგი, დაწყნარდი…

ელის ანას ნათქვამმა თავზარი დასცა.

- ალბათ, გიკვირს, შენთან რატომ მოვედი...

- სიმართლე გითხრა, ვერ ვხვდები… ალბათ, გაინტერესებდა, მეთიუ აქ ხომ არ იყო...

- არა, არა… სახლში დავბრუნდი თუ არა, თქვენთან გამოვიქეცი… მეგიმ მითხრა, რომ ჩვენს სახლს არავინ მიკარებია… არც სინათლე დაუნახავს და არც ხმაური გაუგია… მერე თქვა, რომ შენ გინდოდა იქ სამსახურის დაწყება და თავი შეიკავე…

- ჰო… ასე იყო…

- მითხრა, ორი გოგოსთვის ვაკანსია ჰქონდათო… ჰოდა, ელ… მე პოლიციის იმედი არ მაქვს! ვგრძნობ, რომ აქ რაღაც სხვა ამბავია! ჩემს ეჭვებს მოგვიანებით გაგიმხელ… ახლა, უბრალოდ, დამეხმარე…

- გინდა, იქ წავიდე და ჩემი კანდიდატურა შევთავაზო?

- არა, ამას ვერ გთხოვდი… მინდა, რომ შენი სახელით დარეგისტრირდე… მე წავალ, ოღონდ შენი სახელით… ჩემი სახელი რომ ვახსენო, არ მიმიღებენ…

- მივხვდი…

- თქვენ გარდა, აქ არავის ვიცნობ! შენ ჩემი უკანასკნელი იმედი ხარ…

- კარგი! ოღონდ ერთი პირობით… მე დავრეგისტრირდები ჩემი და ჩემი დის სახელით… და იქ მე და შენ ერთად წავალთ! წავალთ და ჩვენს კანდიდატურებს შევთავაზებთ, როგორც – "სისხლიანი მერი" და "ქალიშვილი მოჩვენება!"

მეგიმ შეშინებული სახით გადახედა ელის და იმწამსვე მიხვდა, რომ რამდენიც უნდა ეცადა, მას აზრს ვერ შეაცვლევინებდა. ელის ეს გამომეტყველება მისთვის კარგად იყო ნაცნობი…

***
ელიმ მეგი ჩარლისთან ერთად – ფერმაში დატოვა. შაბათს ისინი ერთად დაბრუნდებოდნენ ნაიადაში. ჩარლი მთელი კვირით დარჩებოდა, ხოლო მეგი ბარში მუშაობას გააგრძელებდა. პრობლემა მოგვარებული იყო.

ელის საკმაოდ გაუჭირდა მეგის დაყოლიება თავის გადაწყვეტილებასთან დაკავშირებით. მან ძლივს დაითანხმა თავისი და, რომ ეს ამბავი საიდუმლოდ შეენახა. ჩარლის უთხრეს, რომ ელის გაგზავნილ განცხადებას, სამსახურის თაობაზე, ერთ-ერთი სასტუმროდან გამოეხმაურნენ და ადგილი შესთავაზეს მენეჯერის თანამდებობაზე. ოღონდ, მხოლოდ გარკვეული ვადით, ვიდრე სასტუმროს მენეჯერი შვებულებიდან არ დაბრუნდებოდა.

ჩარლიმ მეთიუს გაუჩინარების შესახებ არაფერი იცოდა. ანაც პირველად ახლა გაიცნო და ელი გულდამშვიდებულმა გაუშვა, რადგან, როგორც მას უთხრეს, ელისთან ერთად ანაც იმუშავებდა იმავე სასტუმროში.

***
- ელ, ყოველდღე უნდა დამირეკო! წინააღმდეგ შემთხვევაში, მამას ყველაფერს მოვუყვები…

- დარეკვა შენც შეგიძლია, მეგ! ყველაფერი კარგად იქნება! თავს მიხედე…

ამ სიტყვებით დაემშვიდობა ელი თავის დას და ანასთან ერთად ნაიადაში დაბრუნდა.
ჩამოსვლისთანავე სასტუმროს ადმინისტრაციულ ნომერზე დარეკეს და გასაუბრების დრო შეათანხმეს.

- საბუთები რომ მოგვთხოვონ?

ანა ნერვიულობდა.

- მეგის მოწმობის ფოტო იმდენი ხნის წინაა გადაღებული, რომ თვითონ მეგიც კი არ ჰგავს საკუთარ თავს! თმის შეღებვა კი მოგიწევს, რადგან იქ არავინ უნდა გიცნოს!

- ეგ მეც ვიფიქრე! თმის საღებავი უნდა ვიყიდოთ!

- საღებავს მე ვიყიდი! არ ღირს შენი ცენტრში გამოჩენა!

- ამ სიკეთეს, ალბათ, ვერასოდეს გადაგიხდი!

ანა ელის მოეხვია და ატირდა. ელიმ უნებლიეთ წარმოიდგინა, რას გრძნობდა მეთიუ, როდესაც ანა ასე ეხვეოდა ხოლმე მას და ისეთი შეგრძნება დაეუფლა, თითქოს ვიღაცის უხილავმა ხელმა მისი გული მუჭში მოიქცია და მთელი ძალით მოუჭირა.

***
ელიმ ყველაფერი იყიდა, რაც იქ წასასვლელად დასჭირდებოდათ და ჯონის სანახავად ბარშიც მოასწრო შევლა.

- ელი?.. ჩამოხვედი?

მისი დანახვა ჯონის ძალიან გაუკვირდა.

- შენი და დღეს საერთოდ არ გამოჩენილა! დილიდან ველოდები… ბარს მარტო ვამუშავებ…

- ვიცი, ჯონ… ჩემი ბრალია! საქმე იმაშია, რომ ვაკანსიასთან დაკავშირებით პასუხი მომივიდა. ხვალ დილით მივემგზავრები ერთი კვირით. ჰოდა, მეგი მამასთან დავტოვე! ხვალ ნაიადაში დაბრუნდებიან და ორშაბათიდან ჩვეულებრივ გამოვა სამსახურში.

- სად მიემგზავრები, პატარა?

- ერთ სასტუმროში! მენეჯერი შვებულებაში გადის და დროებით შემცვლელს ეძებენ! კარგადაც იხდიან და გადავწყვიტე, წავიდე…

- კარგად მოქცეულხარ! რაღა მეთქმის… წარმატებებს გისურვებ, ელ…

- მალე დავბრუნდები, ჯონ! აქ იმის სათქმელად შემოგიარე, რომ ყველაფრისთვის დიდი მადლობა მინდა გადაგიხადო! შენ ყოველთვის განსაკუთრებული ყურადღებით მექცეოდი… ყოველთვის გვერდში მედექი… მაშინაც კი, როცა მე თვითონ აღარ მჯეროდა ჩემი თავის… – მადლობა ამისთვის, ჯონ!

- ისეთი არაფერი გამიკეთებია, რასაც შენ არ იმსახურებდი, ელ… და თან, არ მომწონს ასეთი ფორმით რომ მელაპარაკები! გამომშვიდობებასავით ჟღერს… მე კიდევ ვერ ვიტან დამშვიდობებებს… ასე რომ, წადი ახლა და იცოდე, თავი არ მომანატრო ძალიან! თორემ იქაც მოგძებნი და როგორც შარშან გამოგათრიე სახლიდან, ახლაც ისე წამოგიყვან!

ელის გაეცინა, ფეხის წვერებზე აიწია და ჯონის ლოყაზე აკოცა. ფეხის წვერებზე კი იმიტომ აიწია, რომ ჯონი ძალიან მაღალი იყო, სიმაღლეში მეტრი და ოთხმოცდაჩვიდმეტი სანტიმეტრი… სიმაღლესთან ერთად, ისეთი დაკუნთული იყო, რომ ადგილობრივები – "დიდ ჯონის" ეძახდნენ.


თეა ინასარიძე