ლილიადან დაჩი პირდაპირ განყოფილებაში წავიდა, კაბინეტში შესული არ იყო, მისი ერთგული პატრული, გიორგი რომ აქოშინებული შევარდა
-მოკლეს დაჩი. მკვდარია
-ვინ გიორგი რას ამბობ?
-დაკავებული, ორი საათის წინ ნარკოზის იმხელა დოზა აქვს შეყვანილი, ვერც გამოფხიზლდება ვერასდროს.
-რას ამბობ გიორგი? ვინ იყო ბოლოს მასთან?
-საქმეც იმაშია, რომ მე დაჩი. გეფიცები არც მივკარებივარ, შორიდან ვუთვალთვალებდი და მხოლოდ 2 წუთით გავედი საპირფარეშოში, გევედრები დამიჯერე დაჩი შენთვის არასდროს მიღალატია, იცი როგორც გაფასებ, გეფიცები....
-აღარ გინდა გიორგი, ისედაც ყველაფერი გასაგებია. დემნას გამოუძახე.
მთელ სამმართველოს ესმოდა დემნას მოსვლამდე ოთახიდან გამოსული დაჩის ღრიალი და ლეწვის ხმა. დემნაც კი ვერ შეაჩერებდა, ამიტომ სანამ ბოლომდე არ გათავისუფლდა არავინ მიკარებია.
-დაჩი....
-აქ არა დემნა, აქ უკვე სიტყვაც აღარ დაძრა. ჩვენები შეკრიბე და გოგოებიც გააღვიძე, უკვე სიტუაციას ვეღარ ვაკონტროლებთ.

შუაღამეს გადაცილებული იქნებოდა ლილია ტელეფონის ხმამ რომ გააღვიძა. გაკვირვებულმა დახედა დემნას ნომერს.
-დემნა ხო მშვ....
-ლილია, სახლში ხარ?
-ხო დემნა მეძინა.
-მისმინე, შუქი არ აანთო ისე ადექი სწრაფად ოღონდ, ჩაიცვი თბილად და პატარა ჩანთა გაამზადე, ისეთი რამდენიმე დღის სამყოფი ნივთები რომ გქონდეს და დაბლა ჩადი. ახლა ყველაზე მთავარი, შავი პასატი დაგხვდება, მძღოლი გიორგი ბერძენიძეა, ისე არ ჩაუჯდე მოწმობა რომ არ ნახო გასაგებია? არავითარ შემთხვევაში სხვას არ ჩაუჯდე. როცა სახლიდან გახვალ ყოველი შემთხვევისთვის ჩასვლის წინ დამირეკე ყველაფერი რომ გავიგონო.
-კარგი დემნა ახლავე._მიხვდა საქმე იმდენად სერიოზულად იყო ქალაქიდან გასვლა მოუწევდა, შეკითხვა რა მოხდა დაივიწყა და იმის გაკეთება დაიწყო რაც უთხრეს. 15 წუთი ეყო. დემნას ნომერი აკრიბა, მაგრამ გამორთული დახვდა. დაჩი. მაშინვე უპასუხა.
-უკვე ჩადიხარ?
-კი დაჩი, მაპატიე დემნას ტელეფონი გათიშუ.....
-გელოდები, ახსნა არ მინდა გასაგებია. სადარბაზოდან გასვლამდე ირგვლივ კარგად მიმოიხედე და მითხარი რას ხედავ.
-სამი მანქანაა, წითელი ჯიპი, ნომერს და მარკას ვერ ვხედავ, შავი პასატი და ლურჯი აუდი. ეს სამი ყველაზე ახლოსაა.
-ჯანდაბა... კარგი მოიცა, ცხვირი არ გამოყო მაქედან_ხმამაღალზე ჩართო და დაახლოებით 5 ადამიანის განსხვავებული ხმა მივიდა ლილიამდე.
-უთვალთვალებენ, ანუ ლილია უნდათ.
-გიორგი ადგილზეა, ელოდება.
-ვიცი მაგრამ ახლა სახიფათოა.
-ლილია რამდენად სწრაფად დარბიხარ?
-რავიცი დემნა, სირბილი შემიძლია,მაგრამ როგორც სპორტი ისე არასდროს დავკავებულვარ.
-მოკლედ, მოდი ასე გავაკეთოთ, ახლა გიორგისთან უცებ ჩაჯდები, ისე გააკეთებს, რომ 2 წამით მდევარს ჩამოიტოვებს, ამასობაში სადმე 24 საათია მარკეტი აფთიაქი ნებისმიერი რამ იპოვე და იქ შევარდი, რაც შეგიძლია სწრაფად, გიორგი შენ გარეშე გააგრძელებს გზას და მათ აგარიდებს. იქედან კი ვინმეს ტელეფონი თხოვე და ისე დაგვირეკე კარგი? შენი კი სადმე მოისროლე. ხომ არ შეგეშინდება?
-კარგი რა დემნა დამცინი?
-ასეც ვიცოდი. აბა შენ იცი. წარმატებები.
ლილიამ ყველაფერი ისე გააკეთა როგორც დემნამ უთხრა. თავშესაფრად პოპული აარჩიეს. რადგან მოსახვევი ჭირდებოდათ გიორგი კრუგი შემოარტყა და აღმაშენებლიდან მკვეთრად ჩამოუხვია, სანამ ადევნებული მანქანა წამოეწეოდათ ლილია მთელი ძალით პოპულისკენ გაიქცა და კარებში შესული მაშინვე ქუდი და კურტკა გაიხადა, კარტა უკვე მოშორებული ქონდა, თმა გაიშალა და ნელი ნაბიჯებით გააგრძელა მოძრაობა.
-დიდი ბოდიში, ერთი წუთით შეიძლება?_ღიმილით მიმართა ერთ-ერთ ახალგაზრდა კონსულტანტს._ძალიან გთხოვთ იქნებ ტაქსი გამომაძახებინოთ, ჩემი ტელეფონი ისე გაითიშა ვეღარც ჩავრთე. მანაც ღიმილით მიაწოდა მობილური და იქვე დაელოდა. მაშინვე აკრიბა ლილიამ დაჩის ნომერი:
-ლილია...
-გამარჯობათ, შეგიძლიათ პოპულთან ტაქსი გამოუშვათ? გარეთ დაველოდები ეს ჩემი ნომერი არაა.
-გასაგებია, 5 წუთიც არ მინდა.
-გმადლობთ.
ნომერი ყოველი შემთხვევისთვის ამოშალა ტელეფონიდან და კონსულტანტს მადლობით დაუბრუნა. ლოდინის დროს მიხვდა, რომ შეშინებოდა, ხელები აუკანკალდა და ფეხებში ცოტათი სისუსტე იგრძნო. ადრენალინი. აი თურმე რატომ ვერ გრძნობდა აქამდე ვერაფერს, ახლა ეტყობა მარაგი ამოეწურა. ჯანდაბა, ასეთ სიტუაციაში არასდროს ყოფილა, მოსაკლავად დაზდევენ და არამარტო მას, დაჩისაც დემნასაც ღმერთო ნატალისაც. ფიქრის დროს უსამმაგდება გადამალული ფლეშკის ნახვა, ბოლოსდაბოლოს რომ გაიგოს რის გამოა ასეთი ამბავი ატეხილი, ნეტავ რისი დაფიქსირება მოახერხა ნიამ? ან საერთოდ გააზრებული ქონდა რაში ერეოდა? ნეტა დემეტრე თვითონ ჩარია? ყელში ქონდა უკვე ამდენი კითხვა ამოსული, მითუმეტეს როცა არცერთზე არ ქონდა პასუხი.
-ლილია_ფიქრები დაჩის დაახილმა გაუწყვიტა. თითონ მოაკითხა. ამჯერად თითონ მოაკითხა. ვერც კი იფიქრებდა ასე თუ გაეხარდებოდა.
-დაჩი_ვერც კი გაიაზრა აკანკალებული ისე ჩაეხუტა.
-დამშვიდდი, ახლა უკვე ჩემთან ხარ, დამშვიდდი, უსაფრთხოდ ხარ._პატარა ბავშვივით უსმევდა თავზე ხელს და დაწყნარებას ცდილობდა.
-მა... მაპატიე ვერ მოვერიე თავს_ვერც მიხვდა რომ ტიროდა, სიტყვები რომ ვერ თქვა და ამოისლუკუნა მხოლოდ მაშინ მიხვდა ცრემლები რომ დიოდა.
-კარგი რა ლილია შენ ხომ ტიპიური გოგო არ ხარ, როგორ იქცევიი_ვითომ გაბრაზებულ ხმაში ღიმილი შეეპარა.
-სწორი ხარ, ასეთი საქციელი არ მეკადრება_ხმაურით მოიწმინდა ცხვირი ლილიამ და თავის გათავისუფლებაც გაიფქრა, მაგრამ რატომღაც ვერ მოახერხა. ნეტა თითონ არ უნდოდა? ნამდვილად არ უნდოდა, მაგრამ დაჩის ხელები ისე ქონდა შემოხვეული, ვერც კი შეტოკდა. ბოლო რამდენიმე საათის მანძილზე პირველად დაწყნარდა, დამშვიდდა, ყველა ფიქრი გაუქრა და მხოლოდ სითბოს გრძნობდა. რა სასიამოვნო იყო, მთელი ცხოვრება ასე დარჩებოდა, მაგრამ ცხოვრებამ ამჟამინდელი პრობლემები მოაგონა, არ შეიძლებოდა, სახიფათო იყო, ცანცარა ბიჭივით გრძნობების დაკრულზე ვერ იცეკვებდა. ჯერ ვერა. უცებ გაუშვა გოგოს ხელი და ხმამაღლა ჩაახველა. სიტყვაც არ უთქვამს ისე შებრუნდა მანქანისკენ და ლილიაც უკან აედევნა.
ავანგარდისკენ გადაუხვიეს, ღრმად შევიდნენ დასახლებაში და სულ ბოლოსკენ წავიდნენ, მონაყოლით იცოდა ლილიამ აქ „ციგნების“ დასახლება რომ ერქვა, გაკვირვება არ შეიმჩნია და დაელოდა სად მივიდოდნენ. ერთ-ერთ ცხრასართულიან ბინასთან გააჩერა დაჩიმ მანქანა, ფარებ ჩამქვრალი გარაჟში შეიყვანა და ლილიას ბინისკენ გაუძღვა. მეოთხე სართულზე ავიდნენ, ოქროსფრად ციმციმებდა კარებზე აკრული 16 ნომერი. მისაღებში დემნა, ნატალი, გიორგი და კიდევ ორი უცხო ადამიანი დახვდა, ერთი შედარებით ასაკიანი მოჩანდა სხვების ფონზე.
-ხომ კარგად ხარ?_მისალმებაც ვერ მოასწრო ისე მოეხვია ნატალი_როგორ შემეშინდა რომ ვერ მოასწრებდნენ.
-დამშვიდდი ნატ, კარგად ვარ, არ იციან ვის გადაეკიდნენ_გაღიმება სცადა ლილიამ.
-კარგი, გადავწყვიტოთ სად გავაგზავნოთ_ბოხი ხმა ქონდა უფროსს. ლილიას გაკვირვებულ სახეზე გაეღიმა და გოგონას გადახედა_მე თამაზი ვარ შვილო, დასაწყისიდანვე ამ ბიჭების მასწავლებელი, ამიტომ ვენდობით მხოლოდ ერთმანეთს, მოდი სანამ გაგიშვებთ ცოტა საქმეშიც გაგარკვევთ რაც ხდება.
-ბატონო თამაზ_ ჩარევა ცადა დაჩიმ და თავი გაუქნია.
-არა დაჩი, საკმაოდ ძლიერი გოგო ჩანს, იმსახურებს კიდევაც ცოტა რამ მაინც იცოდეს, ცოტა წარმოდგენა მაინც ქონდეს რისთვის კლავენ, მოკლედ ლილია,დაახლოებით სამი საათის წინ სამმართველოში ვითომ უსაფრთხოდ მყოფი გიორგი მოკლეს, მოიშორეს ისე, რომ შიში არც უგრძვნიათ პოლიციაში რომ კლავდნენ, ანუ განყოფილებაში მოღალატეა და თან რამდენიმე, გიორგი ძებნაშია დღემდე, ნარკოტიკები, პროსტიტუცია ქუთაისში მისით ვითარდებოდა, ჩვენ კი იმდენი ვქენით დაჭერით ვერა, მაგრამ აქედან გავაქციეთ, შენი წყალობით დავიჭირეთ და მოგვიკლეს, მისი სახელი პირველად 7 წლის წინ ამოტივტივდა და რამდენიმე დღე დაჭერილიც იყო, მაგრამ დღემდე ვერ ვხვდებით როგორ, თუმცა გადასარევად ვხვდებით, სამ დღეში ჩიტივით თავისუფალი იყო, ეჭვი გვქონდა ჩვენი სამმართველოს უფროსთან იყო შეკრული და მან ჩაუწყო, მაგრამ ვერ დავუმტკიცეთ, ახლა კი როდესაც ბატონმა მურთაზმა გაიგო გიორგი დაიჭირესო, ეტყობა იფიქრა ვეღარ გადავარჩენო და გაქრობა უფრო იოლ ვარიანტად ჩათვალეს. პირველი ეჭვის შემდეგ დაჩი და დემნა ჩემთან მოვიდნენ და ერთად დავიწყეთ, დროთა განმავლობაში ეს ბიჭებიც შემოვიერთეთ და მხოლოდ ერთმანეთს ვენდობი. გოგოებო გაიცანით და დაიმახსოვრეთ, მათ გარდა არავის გაყვეთ, არავის მანქანაში ჩაჯდეთ და არავის დაუჯეროთ სხვას. დაჩი და დემნა იცით, ეს გიორგია, პატრულად მუშაობს, ესეც დათო და თაზო. _ბიჭებმა ჩუმად დაუკრეს თავი და ისევ თამაზს შეხედეს_ახლა, როცა ვიცით შენი წაყვანა უნდათ, უნდა ავარჩიოთ ადგილი ქუთაისს გარეთ, სადაც დროებით შეაფარებთ თავს, ნატალიც შენთან ერთად იქნება და უკვე შევთანხმდით რომ ბიჭებიდანაც გამოგყვებათ ერთ-ერთი, თლად მარტოც ვერ დაგტოვებთ._მაშინვე გადახედა ლილიამ თავჩახრილ დაჩის, დაძარღვულ ხელებს რომ დაჰყურებდა და თამაზს გაეღიმა_ გიორგი წაგიყვანთ და თქვენთან იქნება.
-ბატონო თამაზ, ჩემი სიძე ზუგდიდში? სამხედროა, სახლში იარაღიც აქვს.
-თუ იციან, რომ ჩემთან ხარ ოჯახებსაც გამოიკვლევენ, ვინმე ცოტა შორეული გვინდა.
-მაშინ მისი მშობლები, მამამისიც ძველი სამხედროა, თურამე იცის როგორ უნდა მოიქცეს, სოფელში ცხოვრობენ, იმერეთში, მაგრამ საკმაოდ განცალკევებით და ვერავინ გაიგებს ღამე ჩუმად ისე ჩავალთ.
-კარგი, ეგ შეიძლება, დაურეკე და ყველაფერი მოაგვარე. ნახევარ საათში უნდა გავიდეთ.
დაჩი ნერვიულად ცემდა ოთახში ბოლთას და ფიქრობდა რა მოხდებოდა, ნელნელა უახლოვდებოდნენ, მაგრამ მეხსიერების ბარათის ადგილსამყოფელი კვლავ უცნობი იყო, თითონ უახლოვდებოდნენ, მაგრამ იქნებ ისინიც ახლოს არიან? იქნებ გზაში დახვდნენ გოგონებს? თითონ ხომ არ წაყოლოდა? უფრო მშვიდად იქნებოდა, მაგრამ აქ რომ უფრო საჭიროა? არა, ახლა ნაზი გრძნობების დრო არაა, ყველა კარგად იქნებიან, ცივი გონებით უნდა იფიქროს და იმოქმედოს, ვინ აცდის?
-დაჩი
-გისმენ ლილია
-ფრთხილად იყავი კარგი?
-მე სულ ფრთხილად ვარ ლილია, ეს სიტუაცია შენთვისაა უცხო და მე უნდა გეუბნებოდე ფრთხილად იყავითქო. ეს ჩემი სამსახურია.
-ვიცი, უბრალოდ შენზე ვნერვიულობ, არ მინდა რამე დაგიშავდეს, გთხოვ კარგი?
-ლილია შენ თავზე ინერვიულე, სხვაზე ფიქრს ჯობია შეეშვა._ლილიას გაბუშტულ ტუჩებზე მიხვდა, რომ ახლა ლილიაც ტიპიური გოგო იყო, რაცარუნდა მაგარი გოგოს როლი ეთამაშა, მასთან მაინც ხდებოდა ჩვეულებრივი, მიხვდა დაჩი რატომაც ხდებოდა ეს და გულისცემა გაუორმაგდა, ასე ნაწყნეს ვერ დატოვებდა, ახლა უფლება არ ქონდა, მთელი ცხოვრება ინანებდა ასე აცრემლებული რომ გაეშვა.
-ლილია_უკვე წასული მოაბრუნა ბიჭმა და არავისთვის მიუქცევია ყურადღება ისე მოეხვია_ფრთხილად იყავი კარგი? ფრთხილად უნდა იყო, თუნდაც ჩემ გამო, გთხოვ თავს გაუფრთხილდი._ლილიას ღიმილმა გაანათა ოთახი, ჩუმად დაუქნია თავი და თვალებში ახედა:
-თუ იგივეს თქვენც დამპირდებით ბატონო გამომძიებელო_ღიმილით დააქნია დაჩიმაც თავი, ლილიას ნათქვამი გამომძიებელო ყოველთვის სხვანაირად ხვდებოდა ყურში.
-მაშინ მომავალ შეხვედრამდე_ისევ ფეხის წვერებზე აწეულმა აკოცა ლოყაზე და კარებისკენ წავიდა.
-დაჩი ნუ მაფიქრებინებ, რომ შენთვის არაფერი მისწავლებია_ძლივს გაიგო თამაზის სიტყვები ფიქრებში წასულმა.
-ეს საქმესთან კავშირში არაა, დამიჯერეთ.
-სწორედ მაგაშია საქმე, რომ კავშირში არაა. იცი ახლა ამის დრო არაა.
-ეგ რომ ვიცი მიტო ვართ ასე და არა ერთად. ვთქვი კავშირში არაათქო და ასეცაა, თქვენი მოსწავლე ვარ წლებია და იმდენად მიცნობთ, რომ იცოდეთ პირადს და სამსახურს ერთმანეთში რომ არ ვურევ._თავი ამჯერად ჩუმად დაუკრა თამაზმა და ბიჭებს მიუჯდა.


საკმაოდ სწრაფად მოძრაობდა გიორგის მანქანა, უკანა სავარძელზე მობუზული იჯდნენ გოგონები და ერთმანთს ეხვეოდნენ, ერთმანეთი მაინც ყავდათ და ეს ახარებდათ, რაცარუნდა ყოფილიყო, ერთმანეთს გაამხნევებდნენ.
-ლილია ლეპტოპი წამოიღე?
-კი ნატ, რა ხდება?
-მიდი ბარათი ჩადე, მინდა ფოტოებს კიდევ გადავავლოთ თვალი, მაინც გრძელი გზა გვაქვს, უფრო დავუკვირდებით.
-ახლავე, ისე ეს დემეტრეს ლეპტოპია და დაჩისთვის არც მითქვამს, იქნებ თითონ უნდოდა, მოიცა ნატ ვერ ვდებ, მომინათე რა.
-რატო შესაერთებელს ვერ მიაგენი?
-კი ვიცი სადაცაა, მაგრამ მოიცა რაღაცაა შიქნით, ეს რა არი?
-ბარათია, ღმერთო ბარათია, გიორგიი ბარათია.
-ნამდვილად ისაა რომელსავც ვეძებთ?_დასარეკად ამოიღო მანაც ტელეფონი
-ეგაა, გიორგის ფოტოებით იწყება, ჯობია ყველამ ერთად ვნახოთ, გიორგი დაჩის დაურეკე, მეორე ბარათი ვიპოვეთ, ღმერთო ორი თვეა თურმე ამითი დავდივარ, დემეტრეს ქონია.
-დაჩი....
-გისმენ გიორგი რა ხმა გაქვს მშვიდობით ხარ? გოგოები?
-კარგად ვართ დაჩი, კარგად კიარა არაჩვეულებრივად, ბარათი ვიპოვეთ.
-რაა? მეორე ბარათი? სად? ახლა სად არი?
-კო......_ვეღარ მოასწრო გიორგიმ ხმის ამოღება, რადგან არსაიდან გამოვარდნილმა მანქანამ მკვეთრად მოხვევა აიძულა და ამოყირავდა. ხმამაღალზე ჩართულ ტელეფონში ნათლად გაიგონეს ბიჭებმა გოგონების კივილი, რკინის გამაყრუებელი ჭახანი და ბოლოს წყვეტილი ზარი.



---------------------------------------------------------------------

ამჯერად აღარ მივიღებ საყვედურს სიდიდის გამო :დ
ვერ წარმოიდგენთ რა მადლობელი ვარ თქვენი თბილი სიტყვებისთვის <3