ნატალის მათ ლოდინში ლამის ყველაფერი გადაეჭამა რაც ქონდათ,სამივე კომპიუტერთან მოთავსდა და სტუმარს დაელოდნენ კამერაში. შეხვედრამდე 15 წუთი რჩებოდა ლილია რომ შემოვარდა.
-ხომ მოვასწარი? თუ ისევ ისე ხვდებიან 15 წუთი უნდა იყოს კიდევ, ხოარ მოსულა?
-არ ინერვიულო მთავარია შეყვარებულმა გამოგიშვა_თვალი ჩაუკრა დაჩიმ.
-რამეთი უკმაყოფილო ხარ დაჩი?
-რა ვერ გაიგე სიტყვებში ახლოს არ მოუშვათქო რომ გაფრთხილებდი?
-და აბა ბიჭი როგორ დავიახლოვო გამაგებიე, ხომ უნდა მენდოს?
-კოცნა-პროშნა საჭირო არაა, თუ რა თქმა უნდა შენ არ გინდა.
პირი დააღო ლილიამ რაღაც რო ეყვირა, მაგრამ არ დასცალდა, გამოვიდნენო ნატალიმ რომ იყვირა. მაშინვე დაჩის გვერდით ჩაჯდა დივანზე და მოვლენების განვითარებას დააკვირდნენ.
„-უეჭველი დღეს მოვა ლაშა?
-რავი ბიჭო ოთხშაბათსო და დაველოდოთ ჰა.“
აღარც უსაუბრიათ, მეორე სართულზე ასასვლელ კიბესთან ჩამოჯდნენ და რიგრიგობით გააბოლეს. დაახლოებით 20 წუთში მესამე სილუეტიც გამოჩნდა, სამწუხაროდ ზურგით იდგა და სახეს ვერ ხედავდნენ. დაჩიმ ხმამაღლა შეიკურთხა და ლამის ლოცვა დაიწყო შემობრუნდიო.
-ჯერ მაყუთი.
-რა ვქნათ გიორგი, ამ ერთხელ პოსლეზე იყოს რა.
-ხოიცით რო გამორიცხულია? მომკლავს. პოსლეზე არასდროს მუშაობს და არც მამუშავებს. რავერ იშოვეთ ბიჭო ამხელა ბარია, თუ პაცანებში გაასაღეთ და ვეღარ ამოიღეთ?
-კაროჩე დაგვჭირდა რა და ამ ერთხელ უნდა გვიშველო.
-გამორიცხულია ლაშა, თქვენ გამო თავს ვერ მოვაჭრევიებ, პოსლეზე არ მუშაობს. თუ ფული არ გაქვთ წავედი.
-მოიცა, როდემდე ხარ აქ?
-ორი დღე, ჩემთვის ქუთაისი საშიშია, 2 წელი კი გავიდა, მაგრამ რამდენიმე ძაღლმა ვერ დამივიწყა.
მაშინ წასვლამდე გამოგვიარე რა ძმურად, რაღაცას შევაგროვებთ.“
უცნობმა ხელი აიქნია და შემობრუნდა. ბედი ამათი, რომ სწორედ კამერის მხრიდან მოტრიალდა, დაჩის და დემნას გამარჯვების ღიმილი სახეზე შეეყინათ კაცს რომ შეხედეს. ანუ ეს იყო გიორგი, ანუ დაბრუნდა ან არც წასულა.
-ამის დედაც მოვ*ყან ბიჭოოო, ეს ეს....
-ხო დემნა, ხო ეგაა.
-იცნობთ? ანუ ვიცით ვინ არი?_ვერ ისვენებდა ლილია.
-თქვით რა ბოლო ბოლო საქმე ნარკოტიკშია თუ გოგოებში?_ვეღარც ნატალიმ მოითმინა.
-პრობლემაც ეგაა ჩემო ნატაშკა რომ საქმე ახლა უკვე ორივეშია. ამის დედა ვატირე ეს აქ ვინ იფიქრაა.
-ორი დღე გვაქვს, დემნა, დამპალი ორი დღე და ეს როარ ჩავაყუდო ჩემი ხელით დავწერ წამოსვლის განცხადებას. ეს ვიდეო თამაზმა უნდა ნახოს._ლეპტოპს ხელი დაავლო და ჩაცმა დაიწყეს.
-მოიცა მოიცა, ასე სად მიდიხართ, არაფერს გვეტყვით?
-სახლში დარჩით რა ნატ, მოვალთ და მერე.
-არც კი გაბედო გარეთ ბოდიალი და აქ დამელოდე_მკაცრად დაუქნია თითი ლილიას დაჩიმ და კარი გამოაღო_თორემ იმ შენს საყვარელ ლაშიკოს გაგიყენებ უკან.
-ვერ ეღირსები დაჩი, ეს ჩემი დამსახურებაა და აქ ასე ვერ გამომამწყვდევ, ჩვენც მოვდივართ_გამწარებული წამოხტა ლილია და დაჩის სახეზე ორი ნაბიჯი უკან გადადგა.
-ახლა კარგად მომისმინე ლაწირაკო, ან აქ დაჯექი და სახლში წაყვანას დაელოდე ან ტაქსით წაბრაძანდი, შენი დეტექტივობანას თამაში აქ დასრულდა, ამიერიდან ეს საქმე დაივიწყე, შეგიძლია დარეკო და ამბავი იკითხო, ან დაელოდო როდის დავიჭერთ მკვლელებს და დაგირეკვთ.
-ასე ვერ მომექცევი, მე...._აკანკალებული ხმა გააწყვეტინა დაჩიმ
-მოგექცევი, ჩვენ ათ წლიანი გამოცდილება და შესაბამისი განათლება გვაქ, შენ კი უბრალო მიმტანი ხარ, რომელიც მხატვრობაზე ოცნებობს და მორჩა. შეიგნე და დაწყნარდი._გაბრაზებულმა გაიჯახუნა კარი და აცრემლებულ ლილიას მისი ნაბიჯების ხმაც კი ესმოდა კიბეებზე.



----------------------------------------------------------------------------------
მაპატიეთ მეგობრებო, ეს 5 დღე საავადმყოფოში მყავდა ბავშვი და შემოსვლის შანსიც არ მქონდა. ეს რაც დაწერილი მქონდა ის პატარა თავია.
კიდევ ერთხელ მაპატიეთ და მადლობთ მოთმინებისთვის.....
აუცილებლად გამოვასწორებ....