მის წინ გაქვავებული ვიდექი.მიხაროდა,როგორ არა,მაგრამ ამას არ მოველოდი.კარგად იცის რომ ჩემმა გადაწყვეტილებამ შეიძლება ორივეს გვავნოს.არა რომ ვუთხრა ორივეს გვეტკინება და აღარ ვიარსებებთ,მაგრამ დათანხმების შემთხვევაშიც არ მოგვიწევს ნაკლები ტკივილის გავლა.იმდენის ატანა მოგვიწევს სანამ გამოვკეთდები,შეიძლება ინანოს და არ მინდა მის თვალებში სინანული დავინახო.არ მინდა ყოველ ღამე ჩუმად ეკითხებოდეს თავის თავს-რატომ?ეს რატომ გავაკეთე-ო? ეს უარესად მომსპობს.არც ის მინდა,დრო მომეცი-მეთქი რომ ვუთხრა.აღარ ვიცი რა ვთქვა.ჩემ წინ გაქვავებულ ერეკლეს თვალებში ვუყურებდი და ვხვდებოდი როგორ ელოდა პასუხს,ეტყობოდა,რომ ყველაფერზე იყო წამსვლელი.პირი გავაღე რაღაცის სათქმელად,მაგრამ ისევ დავხურე და ისევ ფიქრი დავიწყე.ღირდა ამის თქმა?მაგრამ მე ის მიყვარს,არ მინდა მისი დატანჯვა.ღრმად ჩავისუნთქე,თვალები დავხუჭე და ჩუმად განვუცხადე.
-კი,თანახმა ვარ-გავუცინე და ისევ შევეჩეხე მის სფეროებს.მივხვდი,რომ ამ ორ სიტყვას მისთვის დიდი მნიშვნელობა ქონდა.თვალები ჩვეულებრივზე უფრო უბრწყინავდა და ისე მიცინოდა ტვინმა აზროვნება შეწყვიტა.ხელები მომხვია,ოდნავ შემეშინდა,მაგრამ თავს ძალა დავატანე და სითბოს და დადებითი ენერგიის გარდა ყველაფერი უკუვაგდე.მხოლოდ ერეკლე ტრიალებდა თავში და მხოლოდ მის გამო უნდა მექნა ყველაფერი.
-ყველაზე ბედნიერად მაქციე ქეთო.
-მიყვარხარ აჩრდილო-დავიჩურჩულე და ღრად შევისუნთქ მისი არომატი.მივხვდი,არ იყო ეს სიზმარი.რეალობა იყო რომელიც ბედნიერებით შეიცვალა.
-წამოდი.-ხელი ჩამჭიდა და კიბეებზე დაეშვა.
-სად მივდივართ?
-შენებთან.
-ჩემთან?
-ხო,ახალი ამბავი ყველას უნდა გავაგებინო.-მიცინის და კიბეებზე სირბილს აგრძელებს.ბოლოს მანქანაში ვთავსდებით და იმავე გზას მივუყვებით რომელიც ნახევარი საათის წინ გამოვიარე.რას წარმოვიდგენდი,რომ უკან ასეთი გახარებული დავბრუნდებოდი.იმაზე ვფიქრობდი ის ტკივილი როგორ გადამეტანა მის უარს,რომ წამოყვებოდა,ან როგორ დავბრუნებულიყავი სახლში უარესად დაშლილი.ახლა კი არაფერი ხდება მსგავსი,პირიქით,სახლში ბედნიერი ვბრუნდები.აზრადაც რომ არ მომივიდოდა,აი ისეთი რამ მოხდა.ახლაც მგონია,რომ სიზმარში დავცურავ,მაგრამ არა,ეს რეალობაა!საკუთარ თავს ვარწმუნებ და გაბადრული შევყურებ გზაზე ერთმანეთის მიყოლებით მონაცვლე თეთრ ხაზებს.
-მოვედით-ყველას შევძახე და ერეკლესთან ერთად მისაღებში შევაბიჯე.მათი გაბრწყინებული სახეები არასდროს დამავიწყდება.
-ღმერთო,მგონი მეჩვენება-დედაჩემმა დაიჩურჩულა და თვალები მოიფშვნიტა,შემდეგ ისევ კარგად დაგვაკვირდა და სხვებსაც მოავლო თვალი.მათაც მსგავსი რეაქცია ჰქონდათ,მაგრამ სახეზე იმდენად ეწერათ ბედნიერება ამას ვერანაირად დამალავდნენ.
-რა ხდება?შერიგდით?-როგორც იქნა გიგიმ ამოიღო ხმა და ყველა მოიყვანა გონს.
-უკეთესი-ერეკლემ ისეთი აღფრთოვანებით წარმოთქვა ეს ერთი სიტყვა უფრო გაუღრმავა სხვებს ინტერესი.
-უკეთესი რა უნდა მომხდარიყო?-თამომ ორივეს ეჭვისთვალით გამოგვხედა.
-ვქორწინდებით-ეს რომ განვაცხადეთ უარესად გაოგნდნენ.მივხვდი რომ ამას არ ელოდნენ,ისინი კი არა არც მე ველოდი ამ გადაწყვეტილებას.მივხვდი რომ დაეჭვდნენ,მაგრამ ახლა ისინი აზრზს ვერ შემაცვლევინებენ.
-დარწმუნებულები ხართ?
-კი.ვიცი,რომ გაგვიჭირდება,მაგრამ ერთად უფრო მალე დავძლევთ ყველაფერს-მტკიცეთ განვაცხადე და ამითაც ვაგრძნობინე მათ,რომ ჩემი გადაწყვეტილება არ შეიცვლებოდა.
-ჩვენ არაფრის წინააღმდეგები ვართ,პირიქით ძალიან გვიხარია.შენ თუ შინაბერა არ დარჩებოდო რა მეგონა?!-დედაჩემმა გამიცინა და ორივეს მოგვხვია ხელი.
-ქორწილის წვრილმანები უნდა განვიხილოთ-თამომ ერთამნეთს გაუხახუნა ხელები.
-დიდი ქორწილი არ მინდა-პრეტენზია გამოვაცხადე და მეგიბარს ოცნების კოშკები დავუნგრიე.
-კარგი,მაინც მე ვიქნები ორგანიზატორი,მეჯვარეც, და კაბასაც შეგირჩევ.
-შენ როდის აპირებ?მოკვდა აკი-დედაჩემი ახლა მათ გადაწვდა.
-არ ესმის ნელი დეიდა-აკიმ გაუცინა.
-შენ მე ცოლობა მთხოვე და არ მახსოვს?-თამომ ეს რომ თქვა ყველას სიცილი აგვიტყდა.ეს დღე ასე ჩავამთავრეთ,შემდეგ კი მზადება დავიწყეთ.თამო თავის თავს აღარ გავდა,ყველაფრის ბოლო დონემდე შესრულებას ცდილობდა.არცერთ დეტალს ტოვებდა უყურადღებოდ,ყველას რაღაც დავალებას აძლევდა და მითითებებით იქით-აქით დადიოდა.ყოველ დილას თავზე მახტებოდა და მაღვიძებდა,მაგრამ ღამით მხოლოდ ერეკლეზე და ჩვენ მომავალზე ვფიქრობდი.
-ქეთევან-ისევ იმავეს ძახილით დაიწყო დილა.
-ვდგები.
-ყველაფერი მოვაწესრიგეთ,ახლა მხოლოდ შენი კაბა დაგვრჩა.
-კარგი,ნახევარ საათში მზად ვიქნები.
-გელოდები-ოთახიდან გავიდა და მეც ფეხზე წამოვდექი.ადრე როცა მშობლები გაიძახდნენ რა სწრაფად გადის დროო ვერ ვხვდებოდი რას გულისხმობდნენ.არა,როგორ ვერ ვხვდებოდი,მაგრამ ჩემთვის დრო ძალიან ნელა გადიოდა.ახლა კი ვხვდები ამ სიტყვების არსს,ვხვდები რომ დრო მართლა ჩქარა გადის.ეს ყველაფერი თვალის დახამხამებაში მოხდა,მაგრამ სულ რამდენიმე დღეში ყველაზე ბედნიერი ვიქნები.
-წავედით?-როგორც კი ოთახი დავტოვე თამო და ნათია შემომეგებნენ.
-კი,წავედით-ორივეს გავუღიმე და სახლი დავტოვეთ.მთელი გზა ორივე იმას გაიძახდა თუ როგორი კაბა მომიხდებოდა,რა ფერის და ნაჭერიც განიხილეს.სალონში მალე მივედით,მაშინვე დაავლეს რამდენიმე კაბას ხელი და გასახდელში შემაგდეს.მეც დაუზარებლად ვიცვლიდი კაბებს და გოგონების კრიტიკას ვისმენდი.ყველა კაბა მათი არჩეული იყო,ბოლოს მეც ავიღე ჩემ თავზე ამის უფლება.დიდ ხნიანი ძებნის შემდეგ რამდენიმე ქალთევზას სტილის კაბას დავავლე ხელი და გასახდელისკენ გავემართე.ხუთი არჩეული კაბიდან ოთხი დამიწუნეს,ერთადერთი იმედი მხოლოდ ბოლო კაბაზე დამრჩა,მაგრამ ალბათ იმასაც დამიწუნებენ.საშინლად დაღლილმა მოვირგე უკანასკნელი კაბა და მათ წინ წარვსდექი.იმდენად დაღლილი ვიყავი თვალები მეხუჭებოდა.
-ეს ბოლოს,დღეს მეტს აღარ მოვირგებ.-კატეგორიული ტონით განვაცხადე,იქამდე სანამ რამეს მეტყოდნენ.
-ღმერთო-ნათიამ ამოიგმინა.
-ასე ცუდია?-აღარ შემეძლო.
-ქეთო ის…-ახლა თამომ დაიწყო.
-საშინელია,კარგი წავედი გასახდელში.-შევბრუნდი და ნაბიჯი უნდა გადამედგა როცა ორივემ დაიკივლა.
-ვყიდულობთ.
-რა?-გაკვირვებულმა გავხედე.
-შენ არ იცი როგორ გიხდება.
-დამთავრდა?
-ხო ქეთო მორჩა,ეს შენი კაბაა-გახარებული ვიყვაი ამის მოსმენით.
-მადლობა ღმერთს-გამეცინა და ისევ გასახდელში შევედი.მალე დავტოვეთ სალონი და სახლში წავედით.კაბა მხოლოდ დედაჩემს ვანახე,შემდეგ კი სამზარეულოში შევვარდი რადგან ძალიან მშიოდა.
ეს დღეც უბრალოდ ჩავამთავრეთ.ნელ-ნელა ქორწილის დღეც ახლოვდებოდა და
ჩემი ნერვიულობაც იმატებდა.ეს არ გავდა იმ ნერვიულობას პატარძალს ქორწილის წინ რომ აქვს.ეს უფრო მომავალზე ღელვას გავდა,იმ მომავალზე რომელიც შეიძლება დანგრეულიყო და უარესი ტკივილი მოეყენებია.იმ მომავალზე ვღელავდი რომელიც მე და ერეკლეს გვეწერა.მე არ ვიცი მომავალი,მაგრამ არსებობს ორი ვარიანტი.პირველი-შეიძლება ყველაფერი დალაგდეს,დავიბრუნო ძველი გრძნობები,ისევ ხალისით გავაგრძელო ცხოვრება და უკან ჩამოვიტოვო შიში,მაგრამ არის მეორე ვარიანტი,სადაც ყველაფერი საპირისპიროდ ხდება.
ამ დღეების მანძილზე ვცდილობდი არ შემემჩნია ტკივილი და ეჭვი,ჩემ თავში ვიკლავდი ყველაფერს და ჩუმად ვუყვებოდი მთვარეს.არ დამვიწყებია ძველი ჩვევები,მაგრამ ახლა ეს ყველაფერი არ იყო ისეთი სახალისო და დასაიმედებელი.არ მაძლევდა ისეთივე სტიმულს როგორც ადრე.ახლა ამ ყველაფერს მხოლოდ დარდის მოსაშორებლად ვაკეთებ და ვხვდები,რომ პასუხი არ იქნება.შეიძლება ოდესმე გამოჩნდეს იმის პასუხი თუ როგორ ან რისი საშუალებით დავძლიო ეს შიში,მაგრამ ეს ჯერ არ მოხდება.მომიწევს ამით ცხოვრება,ჩემთან ერთად კი სხვების დატანჯვა.
-ქეთო,სასწრაფოდ ადექი-თამო ისევ შემოვარდა ოთახში,გამოწყობილი.მაგრამ მე ფიქრებში დავფრინავდი და იმაზე ვდარდობდი დავთანხმებოდი თუ არა ერეკლეს ცოლობას.
-ხო,მოვემზადები.
-რა გჭირს?არ გიხარია?
-როგორ არა,უბრალოდ ვნერვიულობ.
-ეს ნორმალურია.-გამეცინა რადგან მან საერთოდ არ იცოდა ჩემი ნერვიულობის მიზეზი,თქმაც არ მინდოდა.მაგრამ ახლა უნდა ვუთხრა.
-თამო.
-გისმენ.
-მეშინია.
-ეს ხომ ნორმალურია.
-არა იმის არ მეშინია რომ ვთხოვდები,იმის მეშინია რომ ჩვენი ურთიერთობა არ დალაგდება,დაინგრევა და უარესად მეტკინება.ალბათ უარი უნდა ვუთხრა.
-ქეთო მომისმენ.შეიძლება ახლა “ნანობ“ და ფიქრობ,რომ ყველაფერი დაინგრევა,მაგრამ დაიმჯერე ერეკლე მოგეხმარება,ამ ყველაფერს უკან მოიტოვებთ და ბედნიერი ოჯახი გეყოლებათ.დამიჯერე,ერეკლე მოგეხმარება,გვერდით დაგიდგება და არ მიგატოვებს.გჯეროდეს ამის,ახლა კი დაფიქრდი და გადაწყვეტილება ისე მიიღე.-თამოს სიტყვებმა დამაფიქრა.თავი დავუქნიე და გადაწყვეტლებაც მივიღე.დავფიქრდი და გადავწყვიტე დავთანხმებოდი თუ არა.
-თამო.
-გადაწყვიტე?
-კი,გადავწყვიტე.
-და?
-კაბა გაამზადე-გავუცინე და სააბაზანოში შევიკეტე.
მალე მოვრჩი მომზადებას და ოთახიც დავტოვე.ნერვიულობას წამითაც არ გაუვლია,მაგრამ მასში აღარ იგრძნობოდა უწინდელის კვალი.ერეკლეს დანახვისას კი უკეთ დავრწმუნდი ჩემ გადაწყვეტილებაში,და პირველად ცხოვრებაში ვიამაყე ამით.
ხომ ვთქი დრო სწარაფად გადის-თქო.ხოდა არ შევმცდარვარ.ერთი წელი გავიდა რაც მე და ერეკლე დავქორწინდით.ამ დროის მანძილზე შიშიც და ტკივილიც ნელ-ნელა ქრება,მაგრამ ვერ ვეკარები.ჩვენი ურთიერთობა მხოლოდ ჩახუტებით შემოიფარგლება.ღამითაც საწოლის კიდეში მძინავს და განძრევისაც მეშინია.ვხვდები,რომ ერეკლესაც ბეზრდება ეს ურთიერთობა,რაც საშინლად მაშინებს.დღეს ჩვენი ქორწილიდან ზუსტად ერთი წელი გავიდა,ამ დღეს განვაცხადე თანხმობა მის ცოლობაზე.
-ერეკლე.
-გისემნ-ღიმილით გამომხედა,მაგრამ თვალებმა გაყიდეს.მივედი და ხელები მოვხვიე.
-ბოდიში ამ საშინელი დღეებისთვის რომელიც აქამდე გამოვიარეთ,ბოდიში რომ ყველაფერი ისე არ მოხდა როგორც გვინდოდა.ბოდიში,რომ ვერ შევიცვალე და გამოვკეთდი.მაპატიე ის ყველაფერი რამაც გული გატკინა,არ შემიძლია იმის მოსმენა,რომ ჩემზე დაქორწინებას ნანობ,მაგრამ შენ თვალებში არანაკლები გრძნობა ჩანს.რამდენჯერ ვცადე ეს რაღაც არ დამენახა,მაგრამ მივხვდი და თავს ძალა დავატანე.მინდა,რომ ეს სინანული გაგიქრეს.მინდა რომ ისევ ისე გიხაროდეს და უარესად შეგაყვარო თავი.აღარ მინდა ეს შიში,თუ უშენობით მიწევს დატანჯვა ამას ვერცერთი ტკივილი შეედრება.აღარ მეშინია,დღეიდან ყველაფერი ჩვეულებრივად იქნება,ისე როგორც მოსიყვარულე ოჯახს აქვს.მინა იცოდე,რომ დღეიდან ყველაფერი შეიცვლება,თუ რა თქმა უნდა ჩემგან წასვლა არ გინდა.-ამ დროის მანძილზე მის თვალებს ჩავშტერებოდი.
-შენი აზრით მე შენგან წავალ?შენი აზრით ამ გადაწყვეტილებას შევიცვლი?სინანული?!არა ქეთო,ის არ არსებობს.ამაზე აღარ იფიქრო,მენდე და ყველაგერი შეცვალე.იცოდე,მე ყოველთვის შენთან ვიქნები და ის სისულელე ამოიგდე თავიდან,რომ აღარ მიყვარხარ-ხელები კისერზე მოვხვიე და მის ტუჩებს დავეძგერე.ამის შემდეგ კი მივხვდი,ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვალა.ვიპოვე კითხვებზე პასუხი და მივხვდი,ყველაფრის დაძლევაში ღამის აჩრდილი დამეხმარა.აჩრდილი რომლის თვალებმაც მომნუსხეს და რომელიც სულ რამდენიმე დღეში შემიყვარდა.