...კარგი იყო ალექსანდრესთან ურთიერთობა.მალე მეგობრებმაც გაიგეს ჩვენზე.ყველას ძალიან გაუხარდა და ფიქრობდნენ,რომ საუკეთესო წყვილი ვიყავით.ალექსანდრე ძალიან ეჭვიანი იყო ძალიან ეგოისტი.ამას კი მისი დიდი სიყვარულით ამართლებდა.ერთხელ ძალიან ვიჩხუბეთ.ყველა ერთად ვიყავით ერთ-ერთ რესტორანში.ვცეკვავდით,ვსვავდით და ვერთობოდით.სანამ რესტორნის კარი ჩემმა ბავშვობის სიყვარულმა არ შემოაღო(ჩემი და მარიამის მეგობარი იყო ოდესღაც,მაგრამ მერე მე შემიყვარდა.ხოო 3 წელი მიყვარდა რაცარუნდა გასაკვირი იყოს.თუმცა ბოლოს მივხვდი რომ არიყო ისეთი კარგი როგორიც მეგონა და შევეშვი)როცა შემოვიდა,ვერ შეგვამჩნია და შვებით ამოვისუნთქე,მაგრამ მარიმ გამწირა და ხმამაღლა დაიწყო კისკისი,მერე კი გადმომიჩურჩულა
-აუუ ეს გიო არაა?გახსოვს სამი წელი რო დასდევდი?-მეუბნებოდა სიცილით და საერთოდ არ იმჩნევდა ალექსანდრეს რომელიც ჩვენს შორის იყო და ახლა უკვე გაბრაზებული აცეცებდა თვალებს ,,მსხვერპლის''აღმოსაჩენად.მარიამს ალბათ ეს იმიტომ წამოცდა რომ უკვე გრადუსში იყო.ხველა ამიტყდა და როცა დავწყნარდი ჩემს დაქალს თვალები დავუბრიალე,ისიც წამში გაჩუმდა.გიორგი ჩვენს გვერდზე მაგიდასთან იჯდა და ჩემდა საბედნიეროდ ჯერ-ჯერობით ვერ გვამჩნევდა.ალექსანდრე კი ისეთი გაბრაზებული და დაძაბული იჯდა მეგონა ჩხეუბს დაიწყებდა.ვეღარ გავძელი და ხელი ვკარი
-სანდრო...-პასუხს არ მცემდა-სანდროო...წამოდი აივანზე გავიდეთ რაა-ვთხოვე და წამოვდექი,ისიც უსიტყვოდ გამომყვა.თან თვალს გიორგისკენ აპარებდა და მუშტს კრავდა(არა,არა არა არუნდა იჩხუბონ.დამშვიდდი ბარბარე-ვაწყნარებდი საკუთარ თავს და ვცდილობდი გიორგის არ შევემჩნიე)საბოლოოდ მეგონა რომ გადავრჩი და აივნის კარებში გავდიოდი როცა უკნიდან ნაცნობი ხმა გავიგე
-ბარბარეე-ოღონდ ეს არაა.სახე მომეღუშ მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა და მივტრიალდი გიორგისკენ.ალექსანდრე კი მის უკან იდგა და ირონიულად გვიყურებდა.
-როგორ ხარ?სად დამეკარგე?მაგრად მომენატრე ეე-მითხრა გიორგიმ და ჩამეხუტა.მე კი სახით სანდროსკენ ვიყავი და ვხედავდი როგორ უყურებდა გიოს მეგონა იქვე მოკლავდა.
-ამმ...კარგად შენ როგორ ხარ?-შეძლებისდაგვარად მშვიდად ვუთხარი და ვცადე ჩემი აკანკალებული ხელები დამემალა.
-რავი ვარ რა ნელნელა-მითხრა და გამიღიმა-რა კარგად ვიყავით გახსოვს,ნეტა ეხლაც ისდრო იყოს-თქვა დანანებით
-ჰო რავიცი...-ერთი სული მქონდა როდის გამეცლებოდა,რადგან ალექსანდრე უფრო და უფრო იძაბებოდა და ვიცოდი მალე ,,აფეთქდებოდა''
-ვისთან ერთად ხარ აქ?-სწორედ ამ კითხვას ველოდი,უნდა გავაცნო ალექსანდრე რომ შემეშვას
-მე ...მეგობრებთან ერთად ვარ და აი-ალექსანდრესთან მივედიი და ხელი ჩავკიდე-ეს ალექსანდრეა ჩემი შეყვარებული-ვუთხარი და ალექსანდრეს მხარზე თავი მივადე
-აა შეყვარებულია-თქვა გიორგიმ,თავი დაახარა და ირონიულად გაიღიმა.
-სასიამოვნოა-და აი გაისმა ალექსანდრეს ბოხი ხმა,მერომ ვგიჟდებოდი ის ხმა(მაინც როგორი ჰუმანური იყო...არაასდროს მოიქცეოდა არაკაცივთ,გიროგისგან განსხვავებით...)
-ჩემთვისაც-თქვა და ერთმაენთს ხელი ჩამოართვეს-აჰჰ..რა ძლიერი შეყვარებული გყოლია,არუჭირს ხო შენი დაცვა?-მითხრა ირონიულად გიორგიმ და ხელი დაიზილა
-ჰოო ვიცი ძალიან ძლიერია და საერთოდ არუჭირს ჩემი დაცვა-მეც არ ჩამოვუვარდი და ამაყად ალექსანდრეს გავხედე რომელსაც სახეზე კმაყოფილება ეხატა.
-ძალიან კარგია-მითხრა გიორგიმ-ჰოო უნდა დაგტოვოთ მე და სანდრომ საქმე გვაქვს რაღაც-ვუთხარი სასწრაფოდ გავეცალე და ალექსანდრეც გავიყოლე.
-ხოიციი,რომ ჩემი ბრალი არარის?-ვუთხარი სანდროს და აწყლიანებული თვალებით შევხედე
-ვიცი,შენ არაფერ შუაში ხარ,ვის არ ჰყოლია ბავშვობის სიყვარული,მაგრამ ხოიცი არშემიძლია ვიღაც რო ზედმეტად გეფლირტავება რაა-მითხრა და თმაზე ხელი ჩამომისვა.
-ვიცი,ესეც უნდა იყოს...მიყვარხარ...-ვუთხარი და ჩავეხუტე
-მეც ყველაზე მეტად
იმ საღამოს გიორგიმ თავისი არაკაცობა ბოლომდე გამოაჩინა და ცეკვაც მთხოვა.დიდი ხანი მეხვეწა მაგრამ არაფერი გამოუვიდა.ალექსანდრე კი ჩემი საქციელით უფრო ამაყი იყო.
მარი თოკას ეცეკვებოდა.თეკლა კი ეკეს.ოო ამ ორს შორის რაღაც ისე არარის როგორც უნდა იყოს-ვფირობდი გულში და თან მოცეკვავე წყვილს ვადევნებდი თვალს.მართლა უცნაურად იქცეოდნენ.თავიდან როცა თეკლა ჩამოვიდა სულ ჩხუბობოდნენ და ცდილობდნენ ერთმანეთისთვის ნერვები მოეშალათ.ერთხელ კი როცა ეკეს ყელში ამოუვიდა თეკლას ესეთი საქციელი.ხელში აიყვანა და მანქანაში ჩასვა(ჰოო ამაზე მართლაც დიდი ძალისხმევა დასჭირდა)იმ საღამოს ეს ორი არავის უნახავს.თეკლაც ძალიან გვიან მოვიდა სახლში მაგრამ არაფერს მიყვებოდა.იმის მერე ასე უცნაურად იქცევიან.(ნუ რათქმაუნდა მაინც ყველაფერს გავიგებ-ეშმაკურად ჩავიცინე) და ახლა ბიჭებს გადავხედე რომლებიც უშედეგოდ ცდილობდნენ გოგოები ,,დაეკერათ''.მე და ალექსანდრემაც ვიცეკვეთ.ვგრძნობდი გიორგის მწველ მზერას მაგრამ ეს მაშინ ყველაზე ნაკლებად მაინტერესებდა.იმ საღამოს ისე წამოვედით გიორგის არ დავმშვიდობებივარ(მარისგან განსხვავებით)სახლში სანდრომ მიმიყვანა...
...ყველაფერი შესანიშნავად იყო.დღეები ისე გადიოდა ვერც ვიგებდი.მაგრამ ყველა ბედნიერება ოდესღაც სრულდება....


პ.ს იმედია მოგეწონებათ.ვიცი რომ პატარა თავია მაგრამ ვერანაერად ვერ მოვახერხე დიდი თავის დადება..