-არამგონია ჩვენთვის კარის ღიად დატოვება მიზანშეწონილი იყო_დაჩის ხმა გაიგონა ლილიამ, როცა გვიან სალში დაბრუნებული ნიას პორტრეტს ასრულებდა.
-არამგონია ვისაც ვუფრთხით დაკეტილი კარების ეშინოდეს.
-ნუ ხო ეგეც მართალია.
-აქ რა გინდა დაჩი? რამე დაგვრჩა გაურკვეველი?_ირონია არ შეიმჩნია დაჩიმ და ჩუმად აათვალიერა საღებავებით დასვრილ პერანგში გამოწყობილი გოგო.
-ლამაზია.
-მთელი ცხოვრება მეხვეწებოდა დამხატეო, მე კიდევ სულ რაღაცას ვიმიზეზებდი უარის სათქმელად.
-მგონი უნდა ....
-არა დაჩი, მაპატიე მაგრამ ჩვენ უკვე აღარაფერზე გვაქ სათქმელი ეგ უნდა. უკვე აღარ მჭირდება. როცა გელოდებოდი, მენატრებოდი და ყოველ კარის გაღებაზე შენ ნაბიჯებს ველოდი, მაშინ მიღალატე, ახლა უკვე აღარაფერს არააქ აზრი. არ მჯერა ფრაზის სჯობს გვიან ვიდრე არასდროსო. გაცილება არ დაგჭირდება, ისედაც იცი კარი სადაა.
გამწარებული გამოვარდა გარეთ გამომძიებელი, ამდენი ხნის მანძილზე არცერთი გადაწყვეტილების მიღება არ გაჭირვებია ასე როგორც ლილიაზე და მაინც ვერ განახორციელა. რას უშვებოდა ეს გოგო ასეთს. ახლა სად უნდა წასულიყო? მშოლებთან რომლებიც ხმასაც აღარ სცემდნენ თითქმის? დემნასთან, რომელიც ჭკუის სწავლებით და საყვედურებით დაღლიდა? სამსახურში? ჯანდაბა, ცხოვრებაში პირველად არ უნდოდა სამსახურში წასვლა. მართლაც და რა ჯანდაბას უკეთებდა ეს გოგო. არა აღარ უნდოდა აღარც ფიქრი და აღარც ახალი გამოსავლის ძიება, მიხვდა ამ წუთს რაც უშველიდა.
-ორი ნემიროფი და ერთიც ფილიპ მორისი_ გამყიდველს ფული გადააწოდა და სახლის კიბეებს აუყვა. სანამდე დაეცი დაჩიი, სამსახურის ნაცვლად სახლში დარჩენა და გამოთრობა გადაწყვიტე. სინანულით გადააქნია თავი და კარი შეაღო.


-ლილ პრივეტ.
-გამარჯობა დემნა, ხომ მშვიდობაა?_ საათს გახედა ლილიამ, რომელიც თორმეტის ნახევარს აჩვენებდა.
-კი ლილია, უბრალოდ კითხვა მინდოდა დაჩი შენიდან სად წავიდა?
-მე რავიცი დემნა?
-სამსახურში არ დაბრუნებულა და ცოტა ვნერვიულობ, ნატალის მარტო ვერ ვტოვებ, ცოტა თავს ცუდად გრძნობს, შეგიძლია შეამოწმო სახლში თუა?
-ამ, დემნა...
-გთხოვ რა.
-კარგი კარგი. მისამართი მითხარი.


ნახევარ საათში უკვე დაჩის ბინის კართან იყო, დაკაკუნებას შედეგი არ მოყოლია ამიტომ პირდაპირ სახელური ჩამოწია და კარიც გაიღო. თავი გადააქნია, ამხელა გამომძიებელი კაცი ტოვებდაა კარებს ღია და აქეთ ასწავლიდა ჭკუას. ტელევიზორის ხმა გაიგონა და თითონაც იქეთ წავიდა. უცებ შეჩერდა ასეთი დაჩის დანახვაზე, წინ არყით სავსე ჭიქა ედო და ხელში გაჩრილი სიგარეტით უყურებდა ფეხბურთს. არც გამოუხედია ისე დაუძახა
-მობრძანდით ქალბატონო, ბოლო ათი წუთი დარჩა, მაგრამ არ ინერვიულო არაფერი გამოგიტოვებია ჯერ კიდევ ფრეა.
-ვისი თამაშია?
-წარმოდგენა არ მაქვს_გაეცინა და გვერდულად გამოხედა ლილიას. „როგორ უხდება ამ დამპალს ღიმილი და რა იშვიათად იღიმის“, მწარე ფიქრებით მიუჯდა გვერდით.
-ვერასდროს ვგებულობდი ამ თამაშს, ჩემი კალათბურთი და ფაჩულიაა,ორი წელი დავდიოდი კიდევაც_ამაყად მოიღერა დაჩისთან ყელი და ბიჭის სიცილზე თითონაც გაეცინა.
-ახლა არ მითხრა სიმაღლის გამოო.
-ხო, ნია მეჩიჩინებოდა იქნებ გეშველოსო.
-თუმცა არ გაამართლა_წარბ აწეულმა აათვალიერა პატარა თანის გოგო.-კი მაგრამ საჭმელს სულარ ჭამ?
-უჰ, მე რო ვჭამ ისე უნდა, ალბათ გენი არ მაქვს მსუქნის.
-ისე არასდროს გდომებია მშობლები მოგეძებნა?
-რატო? მათ ხომ მიმატოვეს? ადამიანს არჩევანი ყოველთვის აქვს, პატარა რომ ვიყავი, სხვადასხვა ვარიანტს განვიხილავდი, შეიძლება საშუალება არ ქონდათ ჩემი რჩენის, მაგრამ მჯერა ღმერთი მის გაჩენილს არ მიატოვებს, მერჩივნა ორი დღე მშიერი ვყოფილიყავი და გაქუცული პური მეჭამა, სამაგიეროდ დედა ჩამხუტებოდა, შეიძლება არ ვუნდოდი და აბორტი ვერ გაიკეთა და მიტო დამტოვა, შეიძლება არ ვიცი, ბევრი ვრიანტია, მაგრამ ყველა მტკივნეულად მთვრდება, ამიტომ მირჩევნია ასე გავექცე სიმართლეს და ჩემთვის ვიყო.
-არ გინდა იცოდე შენი ოჯახი? იქნებ და გყავს? ან ძმა?
-და რა ვქნა? დედა შევაძულო? მაგაზეც მიფიქრია, მაგრამ შემდეგ იმაზე დავფიქრი, რა მოხდებოდა ერთხელ ოჯახი რომ მყოლოდა, ვინმე მოსულიყო და ეთქვა, მეც თქვენი წევრი ვარ და თქვენგან განსხვავებით დედათქვენმა მიმაგდოო, დედა შემზიზღდებოდა, წამში დაეკარგებოდა აზრი ყველა მის საქციელს. ამიტომ, ჯობია მე ვიცხოვრო შეგუებული ჭირით, ვიდრე სხვებიც გავსვარო.
-ასეთი კარგიც არ მეგონე._კიდევ ერთი ჭიქა გადაკრა დაჩიმ.-ახლა მითუმეტეს არ მემეტები.
-ვერ გავიგე, რისთვის?
-ჩემი ცხოვრებისთვის_კიდევ ერთი ჭიქა მიაყოლა. გოგო მიხვდა, ლაპარაკის დრო მოვიდა.
-და ახლა სერიალებივით დავიწყებთ შენ ჩემთვის ზედმეტად კარგი ხარ და უნდა გაგიშვა ჩემზე უკეთესი რომ იპოვოო?_სიმწრით ჩაეცინა ლილიას.
-არ მეგონა თუ გამოძიების მსვლელობა არ გეცოდინებოდა, ისე იყავი ამ საქმეზე ჩაციკლული, მეგონა დემნადან ყველა ინფორმაციას იღებდი, გეფიცები არც მიფიქრია დამემალა, უბრალოდ დემნა ხშირად იძახდა ნატალიდან ლილიაზე ყველაფერი ვიციო და ავტომატურად ვიფიქრე ესეც გეცოდინებოდა.
-გამიხარდა შვილი რომ ეყოლებათ.
-ხო წარმოგიდგენია? ამდენი წელი ელოდნენ და ასეთ არეულ სიტუაციაში მოინდომა პატარამ გამობრძანება.
-იქნებ ასე ჯობდა.
-ამდენ გატაცებებში და ასეთ დაძაბულ დროს? არამგონია, არ ვიცი, ჩემი საქმე არაა.
-კარგი, რადგან ვიცით სად ხარ და არაფერი გემუქრება, წავალ, სამსახურს ადრე ვიწყებ.
კარებამდე არ იქნებოდა მისული ნაბიჯების ხმა რომ გაიგონა და დაჩის ხმაც მოყვა:
-შემეშინდა. ცხოვრებაში პირველად შემეშინდა. _კითხვის ნიშნიანი მზერით მიუბრუნდა ლილია. შეცბა ისე დაძაბული იდგა დაჩი.
-18 წლის ვიყავი პირველივე კურსიდან რომ მოვხვდი სამმართველოში, რა თქმა უნდა ნაცნობობით, ეს ხომ ქუთაისია. მის შემდეგ, მთელი ათი წელია სამსახურის გარდა ჩემთვის აღარაფერი არსებობდა, მანქანასავეთ ვიყავი, თუ დამიჯერებ პაემანზეც კი არ ვყოფილვარ, მხოლოდ ჟინის დაკმაყოფილება და მორჩა. შენი გაცნობის შემდეგ_ლილიას გააკანკალა, მოისმენდა ახლა 4 თვის ნანატრ სიტყვებს?_ პირველად მოხდა, რომ სამსახური დავივიწყე და შემეშინდა. ამ გრძნობის შემეშინდა. იმ დღეს როცა დაიკარგე და მივხვდით რაც მოხდა, ყველა გეძებდით, ლამის ფეხით გვინდოდა ყველა კუნჭული დაგვეძებნა, როცა მომაკითხეს, გახსოვს გაგიკვირდა ასე იოლად როგორ დაგიჭირესო, არ გამიწევია წინააღმდეგობა, მე თითონ გავაჩერე მანქანა და ხელებ აწეული გადმოვედი, ინტუიციით ვგრძნობდი შენთან მომიყვანდნენ და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი ცოცხალი მენახე, ნინძა მართლა არ ვარ, მაგრამ იმ სამ კაცს ნამდვილად დავაღწევდი თავს. შემდეგ კი, შემდეგ_ისე ამოიხვნეშა ლამის გული ამოაყოლა_ როცა იმ ბიჭებს გაგაყოლა და შენი კივილი გავიგონე, პირველად ვუღალატე სამსახურს და რომ მცოდნოდა ბარათის ადგილმდებარეობა, მართლა ვიტყოდი. ამიტომ გავიქეცი შენიდან, შემეშინდა ამ გრძნობის, იმ ღამით მივხვდი, თურმე რა მნიშვნელოვანი ყოფილხარ ჩემთვის და პირველად არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა, იმდენად დიდი იყო შენი დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი.
-ნუ მაფიქრებინებ, რომ მათ მადლობა ვუთხრა_ნერვიულად გაეცინა მის მონოლოგზე, ორმაგად უძგერდა გული და არიცოდა როგორ იკავებდა თავს რომ არ ჩახუტებოდა.
-არც კი გაიფიქრო, იმ ღამით ცხოვრება დაგინგრიეს, ისიც კი არ ვიცი ახლა ამ სიტყვების თქმის უფლება თუ მქონდა, ისიც არ ვიცი საერთოდ როგორ დადიხარ და საწოლიდან როგორ ადექი, ვერც ვფიქრობ და არც მინდა ვიფიქრო რას გადაიტანდი, მხოლოდ ცხოველური ჟინის დაკმაყოფილებაზე რომ ფიქრობდნენ.
-მოიცა დაჩი, რას გულისხმობ? ჯანდაბა, რა გვიან მივხვდი, ამიტომ გაქრი? ამიტო არ მკარებოდი? მათ რა არ გითხრეს? ჩემთვის ხელი არ დაუკარებიათ, აი თურმე რაშია საქმე, აქამდე გეგონა, რომ ძალა იხმარეს? დაჩი მე კარგად ვარ_ფრთხილად მიუახლოვდა და ლოყებზე ხელები დაადო_არაფერი დაუშავებიათ_გაკვირვებულ თვალებში ჩააშტერდა და ცერებით მოეფერა. ორ წუთში იგრძნო ზურგზე ბიჭის ხელები და ნელნელა მის გავარვარებულ მკერდშიც ჩაიმალა.
-სპეცილურად დალიე ამდენი არაყს შენი სუნი რომ დაეფარა და ჩახუტებას არ მივჩვეოდი არა?_ფხუკუნით დაარღვია დაძაბული სიჩუმე ლილიამ და ტანით იგრძნო დაჩისაც რომ გაეცინა.
-რა თქმა უნდა, თორემ მერე ვეღარ მოგიშორებდი ისე მოგიტყუებდა ჩემი ტკბილი სუნი_ დაჩიც ცერით მოეფერა ლილიას ლოყაზე და დივნისკენ წავიდა._აქ დარჩი ნასვამი ვერ წაგიყვან, წესები გამომძიებლისთვისაც კი არსებობს, მე დივანზე დავიძინებ.
-კარგი იქნება, ტაქსის ფული აღარ მაქვს, ასეა როცა გამტაცებლებს სამსახურს წირავ.
-თუ გინდა გასესხებ_ისევ ხუმრობაში გადავიდა დაჩი.
-ოჰ, და ორ კვირაში პროვენტით მომთხოვ არა? ვერ ეღირსები გამომძიებელო ჩემ ხარჯზე გამდიდრებას. ჩემი არიყოს პატარა ბინა გაქვს, ამიტომ ოთახამდე მიცილება არ მინდა.
შესვლამდე კვლავ გამოხედა და დაინახა როგორ გადაკრა ბიჭმა კიდევ ერთი ჭიქა.
-მურთაზის მონაყოლით წინ წაიწიეთ არა?
-მკვდრები არ ლაპარაკობენ ლილია_მწარედ ჩაეცინა_ ჩვენი გათავისუფლების დროს შეტაკებისას მოკვდა, მისიანის ტყვიით, ყველაფერი დაგეგმილი იყო, თავიდან მოიშორეს.
-ანუ ისევ არაფერი გვაქვს?
-როგორ არა, ბარათი ვნახეთ, ყველა იმ მაღალჩინოსნის ფოტოა ვინც ამ ქსელშია გარეული, მაგრამ ნაცნობმა პროკურორმა ფოტოები როგორც მტკიცებულება არ ივარგებსო და თვალთვალს ვაწარმოებთ, ცოტა რთულია ისეთი ხალხია გარეული, ერთი პროკურორი და გამომძიებელი ბათუმში, ათამდე გივე თანამდებობის თბილისში და რაც ყველაზე მთავარია შინაგან საქმეთა მინისტრის მოადგილეა მთავარი. ამიტომ აქვთ ამდენი შესაძლებლობა და საზღვარსაც ბათუმის ხალხით იოლად გადადიან. გეგმა გვაქვს და ნელნელა ვანხორციელებთ._უკნიდან მიუახლოვდა ლილია და უნდოდა მოხვეოდა, მაგრამ ბიჭმა არ დაანება.
-ასე არა ლილია, ასე არ შემიძლია, ამხელა ქსელი თამაზსაც კი არ ქონია მის პრაქტიკაში, საქმის ბოლომდე მიყვანისთვის მთელი გონება დამჭირდება და მაპატიე, მაგრამ ამ შემთხვევაში ეს საქმე უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე ჩვენი ურთიერთობის გარკვევა. არ მინდა შეცდომაში შეგიყვანო და რამე ცუდად იფიქრო, უკვე გითხარი ჩემთვის რამდენს ნიშნავ და რამდენად მნიშვნელოვანი ხარ, მაგრამ საქმე ასობით უგზოუკვლოდ დაკარგულ გოგონას ეხება და ახლა მნიშვნელოვანია გონება ბოლომდე მოკრებილი მქონდეს.
-გასაგებია, მე შენ გვერდით ვარ, ყოველთვის და ყველაფერში. დაველოდები როდის მოვა ჩვენი დრო_ფრთხილად დაუდგა ბიჭს და ფეხის წვერებზე აწეულმა ნაზად მიაკრა ტუჩები ცხვირსა და თვალს შორის დამრეც ადგილზე, რატომღაც სწორედ ეს ადგილი მოწონდა კოცნისთვის. ასევე ფრთხილად მიუახლოვდა ტუჩებით ბიჭის ყურს და ნაზად ჩაჩურჩულა
-ტკბილი ძილი დაჩი.
-ტკბილი ძილი ლილია_ ოთახისკენ მიმავალს დაეწია დაჩის თბილი სიტყვები.



----------------------------------------------------------

იმდენად შემომიტია ამ სცენის წარმოდგენისას მუზამ, მთელი დილა ვიკაკუნე კლავიატურაზე და ესეც მოზრდილი თავი თქვენ.
მადლობა რომ კითხულობთ და ორმაგი მადლობა, რომ მოგწონთ.... <3