ლიზა ჰოლში იჯდა და მელოდა.
-ღმერთო,ლიზა რა გჭირს?!გული გამისკდა! როდის იყო მეუბნებოდი „ძალიან გთხოვ"?
-კარგი რა ელენე,ისე ვერ ჩამოგიყვანდი და... ბიჭები მიდიან უკვე გადასახტომად და ჩვენც უნდა გავყვეთ.
-შენ მართლა გადარეულხარ და ეგაა...რა ხიდიდან გადახტომა? სრულ ჭკუაზე ხარ?!
-აუ ეს ვინები არიან ტოო...-შემომესმა ტარიელის ძმა.-რელაქს ცუნცულ...-ნოეს მრებში მოკიდა ხელი და მასაჟის კეთება დიწყო.
-ცუნცულს მოგცემ!გასწიე ბიჭო ხელები!-მიუბრუნდა ნოე.
-მოკლედ ჩვენ მივდივართ და თქვენ იყავით თუ გინდათ.-გამოხტა ჩემი ბიძაშვილი.
-შენ ჩუ!-ავუწიე საჩვენებელი თითი.-ან შენ რატო მიჰყვები?- მივუბრუნდი ნოეს.
-სანაძლეო მომიგო.-გააქნია თავი.-და ერთი სურვილი უნდა შევუსრულო.
-რა სანაძლეო?-დაინტერესდა ლიზა.
-შენ ჩუ-თქო.-მივუტრიალდი ბიძაშვილს.-მე ვლაპარაკობ...რა სანაძლეო?
-რა და, გუშინ დავენიძლავე ბიჭსაც დავკერავ-თქო.-თავლი ჩაგვიკრა ტარიელმა.-ნოემ ვერაო.-თითი გაიშვირა ნოესკენ.
-და ამან ბოლოს ჩემთვის კი არა მეგობრისთვის მინდა შენი ნომერიო.-დაასრულა ნოემ.
მე და ლიზამ ჯერ ერთმანეთს გადავხედეთ შემდეგ კი სიცილი აგვიტყდა.
-კაი, კაი წავედით და გზაში ვილაპარაკოთ ვინ გადახტება და ვინ არა.-ტარიელმა ხელი გადამხვია და რასაც ქვია მიმიტანა მანქანამდე.
ერთ საათში რაღაც ხიდთან გაჩერდნენ , მხოლოდ მე დავრჩი მანქანაში.
-აუ ელე დროზე გადმოდი.-ხელები გადააჯვარედინა ლიზამ.
ბოლოს მეც გადავედი და ხიდის ჯებირზე დავჯექი, ტარიელი კი გვერდით მომიჯდა.
-ხომ იცი არაა?100% რომ არ ვიყო დარწმუნებული უსაფრთხოებაში მე თვითონ არ მივცემდი გადახტომის უფლებას.- მითხრა და ლიზაზე მიმანიშნა.
-კაი გენდობი.-დავნებდი ბოლოს.-ეცადე მთელი დამიბრუნო.
ჯერ-ჯერით გადაეშვნენ, პირველი ტარიელი, მეორე ლიზა და ბოლოს ნოე დადგა ჯებირზე.
-დარწმუნებული ხარ?-ვკითხე და ავხედე.
-მგონი კი.
-მგონი კი...-ჩამეცინა.
-ხელი მომეცი.-მითხრა უეცრად.
-რა?! არა...
-ელ...-მითხრა და ხელი გამომიწოდა.-ერთად გავაკეთოთ...
ქვევით გადავიხედე,სადაც ლიზამ და ტარიელმა ჯერ კიდევ არ იცოდნენ რა ხდებოდა მაღლა და ნოეს გადახტომას ელოდნენ... ჯანდაბა!რამდენი ხანია ადრენალინი აღარ მიგრძვნია...
გამეცინა, ნოეს ძლიერად ჩავჭიდე ხელი და ჯებირზე ავედი, რასაც ლიზას კივილი და აპლოდისმენტები მოჰყავ ქვევიდან.
-ახლა დარწმუნებული ვარ.-ჩაიცინა მან.
-გავაკეთოთ!-დავიყვირე და ერთად გადავეშვით წყალში, თავიდან სიცივე ვიგრძენი, შემდეგ კი ამოვყვინთე და ლიზას გაოცებულ სახეს წავაწყდი.
-აბა?-გაეცინა.
-იყო რაა...საბავშვო ბაღია.-ვთქვი მე.
-რა?-გაოცებით შემომხედეს ტარიელმა და ნოემ.
-ხო, ამას მაშინ ვაკეთებდი როცა დამწყები ვიყავი.
ახლა უფრო მეტი გაეოცება დაეტყოთ სახეზე.
-ელენა ექსტემალთა ჯგუფის ლიდერია.-გამოაცხადა ლიზამ.
-და ამაზე მახვეწნინებდი?-წარბი ასწია ტარიელმა და სიცილი დაიწყო.-უყურეთ ამ ქალბატონს...
ცოტა ხანი კიდევ ვიცურავეთ და ბოლოს შეციებულები დავბრუნდით მანქანასთან, ტარიელმა პირსახოცები მოგვაწოდა.
-ელე, შენთვის მშრალი ტანსაცმელი რომ არ გვაქვს!-თავი გააქნია ლიზამ.
-მე მაქვს ორი მაისური წამოღებული.-თქვა ნოემ.
ნოეს ორი მაისურიდან ერთ-ერთი ჩავიცვი, რომელიც კაბად უფრო მერგებოდა....მაგრამ ძალიან მოკლე კაბად.
-გაციებას ჯობია.-ვთქვი და მანქანში ჩავჯექი...„თან ისეთი სასიამოვნო სუნი აქვს" -ჩემს ფიქრებზე გამეცინა.
გზა სულ სიცილში გავლიეთ, ახლაც რაღაც ისტორიას გვიყვებოდნენ ბიჭები, როდესაც ტარიელმა მანქანა გააჩერა და მოულოდნელობისგან ინერციით წინ გადავვარდი.
-რა მოხდა?-იკითხა ლიზამ.
-ავარიაა...-ტარიელი მანქანიდან გადავიდა.
-გოგოებო აქ დარჩით.-თქვა ნოემ მკაცრად და ტარიელს უკან მიჰყვა.
მე და ლიზამ ფანჯრებიდან ვერაფერი დავინახეთ, ამიტომაც ჩვენც გადავედით და უეცრად ლიზას კივილი მომესმა.
-ელე, ელე...თოკოს მანქანაა.-ლიზა ჩაიკეცა,მე კი მდგომარეობის გაანალიზება ვცადე,ჩვენი მეგობრები...ჯანდაბა!ისინი დღეს აპირებდნენ ჩამოსვლას.
-ნოე!-დავიკივლე მე.
-რა გჭირს ელ?-მომვარდა ნოე და ხელი შემაშველა,რომ არ წავქცეულიყავი.
-ვინმე...ხომ კარგად არიან?
-კი, შენ ცუდად ხარ?მსუბუქი ავარიაა,მეორე მანქანის მძღოლი ალბათ გაიქცა,ამ მანქანის მძღოლი და მგზავრები გათიშულები არიან მაგრამ ყველა კარგადაა, სასწრაფო მალე მოვა...ელ რა გჭირს?-ანერვიულდა ის.
-ჩვენი მეგობრები არიან...დღეს აპირებდნენ ჩამოსვლას.-ვთქვი და ცრემლები წამომივიდა.
-დამშვიდდი ელ, ყველაფერი კარგადაა...კარგად არიან.-ნოემ ძლიერად მომხვია ხელები.
შემდეგ ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა, სასწრაფო დახმარების მანქანები... ბავშვები საავადმყოფოში წაიყვანეს... ჩვენც უკან მივყევით, როგორც კი მანქნა გაჩერდა გადავხტი და შენობაში შევვარდი, ალბათ ყველა ფიქრობდა რომ გიჟი ვიყავი, კაცის მაისურში გამოწყობილი, ფეხშიშველი მივრბოდი დერეფანში, დაშავებულები პალატაში გადაანაწილეს და მალე ექიმიც გამოვიდა.
-დამშვიდიდით, ყველაფერი კარგადაა, საბედნიეროდ მსუბუქი ავარია იყო და სერიოზულად არავინ დაზიანებულა.
-მადლობა ექიმო, შეიძლება შევიდეთ?-ჰკითხა შედარებით დაწყნარებულმა ლიზამ.
-დიახ შებრძანდით,მაგრამ ეცადეთ პაციენტები არ გადაღალოთ ახლა მათ დასვენება ესაჭიროებათ.პალატაში, რატი, თოკა და თამარი იყვნენ,ჩვენს დანახვაზე კი სახეზე გაოცება დაეტყოთ.
-ელე,ლიზ!აქ რა გინდათ?-გვკითხა თოკამ.
-ჩვენ გამოვიძახეთ სასწრაფო.-თქვა ლიზამ და თამარის გადაეხვია.
-რა?-გაუკვირდა თოკას.-იქ რა გინდოდათ?
-სასტუმროში მივდიოდით , ბიჭებმა დაინახეს ავარაში მოყოლილი მანქნა,თავიდან არ ვიცოდით თუ თქვენ იყავით...- თავი ჩავხარე და თოკას გვერდით მივუჯექი.-საშინლად ვინერვიულე.-თოკამ ხელები მომხვია და გულზე მიგვიხუტა.
-კაი ტოო...რა განერვიულებდა არ იცი ცხრა სიცოცხლე რომ გვაქვს?
-აუ რა ვიცი შემეშინდა.-ამოვისლუკუნე მე.
-კაი ნუ ტირი რაა...თან შენი მეგობრებიც არ გაგიცნია ჩვენთვის.
-ნოე.-ნომე ხელი აქამდე ჩუმად მჯდომ რატის გაუწოდა.
-რატი... ელენას შეყვარებული.-თქვა რატიმ ღიმილით და ნოეს ხელი ჩამოართვა.