თვალები გავახილე და პირველი რაც ვიგრძენი,უცხო გარემო იყო, თვალი სიბნელეს შევაჩვიე და სავარძელში მჯდომი მაღალი სილუეტი დავლანდე რომელსაც თავი ჩაეხარა და ხელებს ეყრდნობოდა,თითქოს ჩემი გსმოფხიზლება იგრძნო, წამში შემომხედა...ნოე იყო, მაგრამ იმ სიბნელეშიც კი კარგად ვარჩევდი ცვლილებას მის თვალებში, თითქოს ბრაზისგან შავად უელვარებდა.
-ნოე...-ამოვიხრიალე მე.
-ელ...-საწოლთან მოვიდა, ჩემს თავთან ჩაიმუხლა და თმაზე ნაზად მომეფერა.-ელ...
-რა...რა მოხდა?-ჩემმა გონებამ ნელ-ნელა დიწყო მეხსიერების აღდგენა.
-არაფერი ელ...დაიძინე ნუ გეშინია...-მისმა სიტყვებმა დამამშვიდა, თვალებიც თითქოს უფრო დამთბარი ჰქონდა.
-ნოე...-მინდოდა მცოდნოდა რა მოხდა.
-არაფერია,უბრალოდ შენი შეშინება უნდოდა ...გტკივა?-სახეზე მანიშნა,ჯერ ვერ მივხვდი რატომ მეკითხებოდა,შემდეგ კი გავიაზრე რატომ მეწვოდა ამ ხნის განმავლობაში სახე.
-მმ..მცემა?
-სულ ცოტა დამაგვიანდა...-თავი ჩახარა და ჩემს თმაში ჩადო.- უნდა მომესწრო...
ცრემლებმა თვალები ამიწვა და უნებურად დავიწყე მოთქმა.
-ჰეი,ჰეი...ნუ ტირი...-თავი ასწია და სახეზე დამიწყო ფერება.- გთხოვ ნუ ტირი...მოდი ჩემთან.-წამოიწია, ძლიერი ხელები მომხვია და მეც ცოტა დავწყნარდი.
-ლიზა?-მაშინვე ის გამახსენდა.
-დამშვიდდი კარგადაა, ტარიელმა წამოიყვანა.
-სად ვართ?
-სასტუმროში...ჩემს ოთახში.
-კარგი...უნდა წავიდე,ნინო ბიცოლა მომკლავს.-ადგომა ვცადე.
-ლიზას ველაპარაკე...ყველაფერს მოაგვარებს.
-რა?უთხარი?!
-არა,არა არ მითქვამს...უბრალოდ ვუთხარი რომ ვერ მიხვალ, ქალბატონ ნინოსთან ის მოაგვარებს...შენ იწექი.
-არა, გთხოვ აივანზე გავიდეთ რაა...-ვთხოვე მე.
ხელი ჩამკიდა და აივანზე გამიყვანა, მე კი იქვე მდგარ სავარძელში მოვთავსდი.
-ერთი წუთით...-ისევ ოთახში შევიდა და მალევე დაბრუნდა უკან თბილი პლედითა და ყინულით..-გამომართვი.-ყინული მომაწოდა პლედი მომახვია და გვერდით მომიჯდა.-სახეზე დაიდე.
-მადლობა.
ცოტა ხანი ჩუმად ვისხედით,ბოლოს სიჩუმე ისევ მე დავარღვიე.
-ჩემგან რა უნდოდა?-მის გახსენებაზე ხმა ზიზღისგან მიკანკალებდა.
-მანიაკი...-გამომხედა და თმაზე მომეფერა.-ნუ იხსენებ...
-უბრალოდ... სხვა გოგოს რომ...
-ჰეი, დარწმუნებული ვარ ვერავის ვეღარაფერს დაუშავებს.
-რა უქენი?
-ელ...-ისევ ისე აუელვარდა თვალები.-ბოლოს თავისი სისხლის გუბეში იწვა...
-შენ...ის...-ხმა ამიკანკალდა.
-ტარიელმა გამაჩერა ...საავადმყოფოშია... -ახლაღა შევხედე ხელებზე, რომლებიც მთლიანად გადაყვლეფილი ჰქონდა.
-შენი ხელები...
-არ მტკივა.-თავი გააქნია.
ჩემი ტილოდან რამდენიმე ყინული ავიღე და ხელზე დავადე.
-მოკლედ რაა...ჩვენი შეხვედრა მუდმივად დრამატულად მიმდინარეობს.-ვცადე ყურადღება გადამეტანა.
-გამოვასწორებთ.-დამპირდა.-ახლა დავიძინოთ.
-კარგი...მე ჩემს ოთახში ჩავალ.
-ასე არ გინდა.-სახეზე მანიშნა.-თან სუსტად ხარ...აქ დაიძინე.
-კი მაგრამ...
-ელენა.-ისეთი თვალებით მომხედა რომ უარი ვეღარ ვუთხარი, მე მის საწოლში დავიძინე,თვითონ კი დივანზე დაწვა.მე დილით ადრე გამეღვიძა და ნოე კი აღარ გავაღვიძე ისე ჩავედი ლიზას ნომერში. საწლში იწვა და კარის ხმაზე გამოფხიზლდა.
-ელენა შენ ხარ?-დამიძახა ნახევრად მძინარემ.
-კი ლიზ...ნინოს რა უთხარი?
-გადამდები ვირუსია და ნუ შეხვალ-თქო...შენ სად იყავი?-გამომხედა და სუსტად წამოიკივლა.-სახეზე რა გჭირს?!
-იმ შენი მაღალი ქუსლებიდან გადმოვვარდი-მოვატყუე რადგან არ მინდოდა ენერვიულა,ლიზა ძირითადად ძალიან ემოციური იყო.-და ნოემ თავისთან წამიყვანა.
-ღმერთო,გული გამისკდა...გტკივა?იცი როგორ ჩაგილურჯდება...
-არა დამშვიდდი, ყინული დავიდე და თან აღარ მტკივა უკვე...ღმერთო რაა...ხანდახან ნინო როგორი მართალია ხოლმე...
-კარგი, მოდი დაიძინე.-მითხრა და გვერდით გაიწია.მე საწოლში შევძვერი და მალევე ჩამეძინა, მეორე დღეს ლიზამ სახეზე მაკიაჟით კარგად დამიფარა ჩალურჯებები,ისე რომ თუ ძალაინ არ დამაკვირდებოდნენ ვერაფერს შენიშნავდნენ, გამიმართლა და ნინო გადაღლილი იყო ამიტომაც ძალიან არ დამკვირვებია, გაუხარდა იმის გაგება,რომ გამოვკეთდი და საუზმეზე ჩავედით, იქიდან კი მე და ლიზამ სასტუმროს სპა სალონს მივაშურეთ.
-აუ, წამო აუზზე წავიდეთ.-მითხრა ლიზამ, როდესაც ნომრებისაკენ მივდიოდით.
-კარგი.
საცურაო კოსტუმი ჩავიჩვი, პირსახოცი და სხვა ნივთები ჩანთაში ჩავალაგე, ზევიდან გამჭირვალე კაბა გადავიცვი და ლიზასთან ერთად ჩავედი ქვევით, აუზთან ნოე და ტარიელი ისხდნენ და ჩვენც იქით ავიღეთ გეზი, ნოეს დანახვისას სუნთქვა შემეკრა, შემდეგ კი მის ღიმილს წავაწყდი.
-ბიჭებო.-თავი დაუკრა ლიზამ.-რას აკეთებთ?-იკითხა და ტარიელზე გვანიშნა,რომელუც რაღაცას წერდა ფურცელზე. მე ჩემი ნივთები იქვე დავდე,კაბა გავიხადე და შეზლონგზე გავწექი.
-ტარიელი გეგმას ადგენს.-თქვა ნოემ.
-რა გეგმას?-დაინტერესდა ჩემი ბიძაშვილი და ნაწერს დახედა.- რა ხიდიდან გადახტომა?
-„ზაფხულში ჩასადენი სიგიჟეების" გეგმა.-გამოაცხადა ტარიელმა ღიმილით,რაზეც სამივეს გაგვეცინა.
-რა გეგმა?!-წამოიყვირა ლიზამ.-აუ მაგარია, მე და ელენასაც გვინდა.
-მე დიდად მოხარული არ ვარ ხიდიდან გადახტომით.-ხელები ავწიე.
-არც მე.-დამეთანხმა ნოე.
-აუუ რა მოსაწყენი ხალხია რაა...-თავი გააქნია ლიზამ.-კარგი თქვენ გვიყურეთ.
-არა,არა ლიზა წლებია მიყურებს.-გამოგვხედა ტარიელმა.
-აბა რატომ უნდა გადავხტე ხიდიდან?-წარბი ასწია ნოემ.- ტარიელი ან გიჟი კი არ ვარ?
-ოჰ რა მეგობარი მყავს!-გაიკრიჭა ტარიელი.-გიჟებში არ ჩამთვალა.
-ჰო რბილი ნათქვამია.-ჩაიღიმა ნოემ.
-ხე.-ტარიელმა უკმაყოფილოდ გააქნია თავი.
-კარგი,კარგი რადგან დაგპირდი მეც გადავხტები.-თქვა ნოემ.-როგორ ხარ?-გადმომჩურჩულა სანამ ტარიელი და ლიზა ლიზას გადახტომა,არ გადახტომაზე კამათობდნენ.
-შენ?
უბრალოდ გამიღიმა და ისევ ჩვენს გიჟებს მიუტრიალდა, რომელთაც უკვე მოესწროთ იმაზე შეთანხმება რომ ლიზაც მიდიოდა.
ოთახში ვბრუნდებოდი,როდესაც ჩემი სახელი მომესმა.
-ელენა.-მივბრუნდი და ლამაზ თვალება ქალი დავინახე მწვანილებით ხელში, გაკვირვებულამ ავწიე წარბი.
-გამარჯობა.
-გუშინ კარგად გაერთეთ?-ის მომიახლოვდა და ერთად გავაგრძელეთ სიარული.-სახეზე რა გჭირს?-ქალს თვალები გაუფართოვდა.
-დავეცი...-ხელზე დავხედე.-მწვანილი რატომ გიჭირავთ?
-აა ეს...-თვითონაც დახედა და გაიცინა.-პირველად რომ მივდიოდით პაემანზე ჩემმა ქმარმა მკითხა რომელი ყვავილი მივარდა, თავს აზრს არ თმობდა მე რაღაც სერიოზულზე ველაპარაკებოდი ის კი პაემანს მინიშნავდა და ვუთხარი მწვანილები-თქო და აჰა იმის შემდეგ ასე მჩუქნის.-ისეთი სინაზით და სიყვარულით ლაპარაკობდა.-მაპატიე ახლა უნდა წავიდე...მალე შევხვდებით.
შეტყობინება მომივიდა,ტელეფონი ამოვიღე და გავხსენი.
„ელენა,ძალიან გთხოვ ქვევით ჩამოდი"-მწერდა ლიზა.
სუნთქვა შემეკრა,ლიზას ასე არასდროს უთხოვია და რაც შემეძლო სწრაფად გავიქეცი.