დიდი შესავალი რომ არ გავუკეთო, შეუძლებელია. დავიწყებ იმით, რომ ამ თავს მთელი სულით და გულით ვუძღვნი ბარბარე ბიბილეიშვილს. საღამოს დადებული თავი დილას რომ შევამოწმე და კომენტარების გარეშე დამხვდა, სიმართლე გითხრათ და გასაკვირი არ იქნება, რომ გული დამწყდა. მერე კიდევ რამდენჯერმე დავარეფრეშე დღის განმავლობაში და როცა მივხვდი, რომ აზრი აღარ ჰქონდა, შევეშვი. საღამოს მაინც ვნახე, იქნებ ვინმეს ხელი წაუცდა-თქო და დამხვდა ერთი კომენტარი. სანამ გავხსნიდი, ვიფიქრე, რომ „მალე დადე“ „გააგრძელე“ ან რაღაც მსგავსი დამხვდებოდა და დიდი ენთუზიაზმით არ განვეწყვე, რატომღაც. უბრალოდ როცა ქვემოთ ჩამოვედი და „მსუყე“ კომენტარი დავლანდე, პეპლებმა მერე დაიწყეს ფრენა. ვინც არ წერს, იმათ არ იციან რამდენად მნიშვნელოვანია თითოეული ადამიანის აზრი ჩვენთვის, თუნდაც უარყოფითი, და არა უბრალოდ „შემდეგს როდის დებ“ „ცოტა დიდი თავები რა“ და მსგავსი შინაარსის ტექსტები. დამხვდა დიდი კომენტარი, რომელშიც საოცრებები ეწერა, რომელმაც სტიმული შემმატა და რომელიც „მაიძულებს“, რომ რაც შეიძლება მალე დავდო ახალი თავი, თუნდაც მხოლოდ იმ ერთისთვის, და არ გადავაცილო 2-3 დღე, როგორც გეგმაში მქონდა. სწორედ ამიტომ, ეს თავი მთლიანად ბარბარეს ეძღვნება და მადლობა მას, რომ ამხელა ბედნიერება მომანიჭა.



------------------------------------------------------------


-ყველა წყალშია? - იკითხა ნატამ და ლიზას მისი კუთვნილი ყავის ჭიქა გაუწოდა.
-ხო, ვაჟბატონიც მობრძანდა და ჩაყარა ყველა
-და შენ გარეშე ჩავიდა? - გაიკვირვა სამი წუთით გვიან დაბადებულმა .
-აუ კაი რა, ნატა - გაუწყრა უფროსი და და ყავა მოსვა.
-ხო კარგი რა იყო, რას ერჩი
-ნერვებს მიშლის და მაღიზიანებს
-ვითომ? - თვალებმოჭუტული დააცქერდა გამომცდელად ტყუპს.
ლიზამ თვალი აარიდა.
-არასერიოზული ტიპია, მართლა რომ მოვწონდე კიდე ხო, არ გამაღიზიანებდა მაინც მისი საქციელები, მაგრამ კარგი რაა მართლა, რანაირად იქცევა.
-მე ეგრე არ ვიტყოდი
-რას არ იტყოდი
-რომ არასერიოზულია- მხრები აიჩეჩა უმცროსმა ამაშუკელმა
-აბა მაგისი სერიოზულობა სად დაინახე, ტიპს ელემენტარული რაღაცებიც კი ავიწყდება.
-გუშინ ყველა რო ზემოთ იყავით, ქვემოთ სამზარეულოში ვიჯექი და... დაიცა რა თქვი? - წამოხტა ფეხზე უცბად ნატა და გაოცებულმა ამოიღო შორტის ჯიბიდან ოცლარიანი.
-ელემენტარული რაღაცებიც კი ავიწყდება-მეთქი- თუთიყუშივით გაიმეორა დის საქციელით გაოგნებულმა.
-ჯანდაბა, ყავის ფულის გადახდა დამავიწყდა - თვალები აატრიალა და კაფისკენ გაეშურა, თან გზაში თავის თავს ლანძღვას მოჰყვა.
სწრაფი ნაბიჯით მიუხალოვდა უკვე ნაცნობ კაფეს და შიგნით შევარდა. მორიდებულად მიუახლოვდა ბარმენს და მობოდიშების ტონით ინგლისურად დაიწყო
-უკაცრავად წეღან ისე წავედი ფულის გადახდა დამავიწყდა და იმედი მაქვს პრობლემა არ იქნება ეხლა თუ გადავიხდი ..
-არა რას ამბობთ, იმ მამაკაცმა გადაიხადა წეღან თქვენი ყავის- მხრების აჩეჩვით მიმართა ქერათმიანმა ბიჭმა ამაშუკელს და საქმეს მიუბრუნდა.
-კი მაგრამ , რომელმა ბიჭმა - გაკვირვებისგან პირი დააღო ნატამ და გარემო მოათვალიერა.
-აი წეღან რომ იყო აქ. არ ინერვიულოთ, საქართველოში ეგ მიღებული ფორმაა, მამაკაცი იხდის ქალისას- თვალი ჩაუკრა ბარმენმა და ჰაერში ნასროლი ბოთლი ოსტატურად დაიჭირა.
-კი მაგრამ , ერთმანეთს არც კი ვიცნობთ - ვერ იჯერებდა გაგონილ სიტყვებს უმცროსი ტყუპი.
-ჩემთვის მაგას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ გადაიხდის - „ფეხებზე მ*იდია“ ტონით ამოილაპარაკა ცისფერთვალებამ- ამიტომ თქვენით მოგვარდით მერე.
-კარგით გმადლობთ - ამოილუღლუღა დაბნეულმა და კაფე დატოვა.



-რა სახე გაქვს რა გჭირს, ან ეგეთზე რაზე ჩაფიქრდი რომ ფულის გადახდა დაგავიწყდა - შეეგება უკან დაბრუნებულს ლიზა და ცარიელი ჭიქა ქოლგის ქვეშ განთავსებულ მაგიდაზე დადგა.
ნატამ ყველაფერი მოუყვა
-კარგი ტიპი იყო? - ეშმაკურად აუთამაშა წარბები უფროსმა ტყუპმა
-ოო, ისეთი დაბნეული ვიყავი არც შემიმჩნევია ეგ - ხელი მობეზრებულად აიქნია და თავის ყავას დაწვდა.
-ამოდის ვაჟბატონი - ჩაილაპარაკა ბუზღუნით სამი წუთით ადრე დაბადებულმა, როგორც კი მათკენ მომავალი ალექსანდრე დალანდა და მზეს მიეფიცხა.
-ნატუკ, როგორ ხარ? - მიესალმა ვეკუა უმცროს ამაშუკელს და გვერდით დაუჯდა.
-აუ კაი რა ვეკო, ნუ მასველებ - გაუწყრა ჯერ კიდევ ფიქრებში მყოფი და გაწუწულ წვივზე ხელი ჩამოისვა - თუ გაიწევი კარგს იზამ , მზეს მიჩრდილავ.
-ოო ვშრები და გავდივარ მალე.
-სად მიდიხარ? - ჰკითხა ლიზას ინტერესებიდან გამომდინარე.
-საქმეზე - თვალი ჩაუკრა გოგონას და უფროსი ამაშუკელისკენ არც გაუხედავს, ისე ჩამოჯდა ნატას ფეხებთან .
-ოო მაგარი იცით ეს საქმეზე წასვლა - ამოიბუზღუნა უმცროსმა ტყუპმა და ისევ ფიქრებში გადაეშვა.

არა კი ვიცი, რომ ამათი ისტორია უფრო გაინტერესებთ, ვიდრე ჩემი „ფრთიანი“ გამონათქვამები, მაგრამ რომ არ ჩავერთო ხოლმე არ შემიძლია და როგორმე ამიტანეთ. ისევ ამათზე გელაპარაკებით, ჩემთვის ხომ არ ვუბერავ და ჩემი პრობლემებით ხომ არ გაწუხებთ არა?! ბევრი მეკითხება ( არადა ამ დროს არც არავის უკითხავს, მაგრამ ხო უნდა გამოვიჩინო თავი ) ვიცნობდი თუ არა ამაშუკელების ოჯახს?! ვიცნობდი, თან იმდენად კარგად, რომ მათი ემოციებისა და განცდების გადმოცემას არ ვერიდები ხომ ხედავთ. ყოველთვის ვიცოდი ვინ რას ფიქრობდა, რას გულისხმობდა, როდის იტყუებოდა.
ვაიმე ეგ კი არა, კიდევ თემიდან მიწევს გადახვევა და აბა თუ გამოიცნობთ რატომ.
დიახ, ისე რეზის და კეკეს ვუბრუნდები.
ეხლა მოგიყვეთ ( აი რაღაც რო გაგახსენდება და სიცილს იწყებ ეგრე წარმომიდგინეთ ზუსტად. ნუ თუ არ იცით როგორი ვარ, ყველაზე ლამაზი გოგო დახატეთ თქვენს გონებაში და მიხვდებით რა.. ხო ჩემს თავმდაბლობაზე ზოგადად ბევრს ლაპარაკობენ ხოლმე) ხოდა რას გიყვებოდით?! ა ხო, ჯერ არაფერს. მოკლედ, თინი რომ ვახსენე, გახსოვთ? ხო ხო, კეკეს დაქალი რომ იყო. რა კარგი მახსოვრობა გაქვს შე ოხერო. ხოდა ეგ და რეზი მაგრად ჩაბრატდნენ რა, სანამ კეკესაც გულში ჩაუვარდებოდა ჩვენი თბილისის სასურველი სასიძო. ( ხო ხედავთ ამ წყვილს მაინც ვერ ვეშვები ) ხოდა მოკლედ ეს თინი ეხმარებოდა ყველაფერში. მისი მეშვეობით იცოდა რეზიმ ყოველთვის სად და ვისთან ერთად იმყოფებოდა აბულაძე. შესაბამისად აკონტროლებდა მაქსიმალურად და ცდილობდა არასდროს მიეკარებინა აბეზარი თაყვანისმცემლები. მოკლედ რამდენიმე კვირის განმავლობაში ეს ჩვენი ორმაგი აგენტი ამჩნევდა, რომ ვიღაც მიჰყვებოდათ კუდში, როცა დაქალები ერთად სეირნობდნენ. ბოლოს ვეღარ მოითმინა დალაქიშვილმა და რეზის მოახსენა, ვიღაც დასდევსო. ამაშუკელსაც მეტი რა უნდოდა, ადგა და ყოველგვარი ლაპარაკის და გაფრთხილებების გარეშე სცემა. ისე სცემა, რომ ტიპმა ძლივს მოახერხა ეთქვა, კეკე კი არა თინი მიყვარსო. გამწარებულ რეზის წამსვე გადაეწმინდა ბრაზი სახიდან და ისეთი ისტერიული სიცილი აუტყდა, რომ უცნობი ავთანდილი გაშრა. ( ანუ თინათინის და ავთანდილის პონტში) დღემდე ღადაობენ მაგ ამბავზე. მაგრამ აბა იმ კაცსაც ჰკითხეთ როგორ ეღადავებოდა იმ დროს, ამაშუკელმა რომ არცერთი კბილი აღარ შეარჩინა?! ოხ ეს გადახვევები. აზრი გამეფანტა. ჯანდაბას დავუბრუნდეთ ისევ იმათ და მაგახსენდება ალბათ ამ საუკუნეში, რისი თქმაც მინდოდა.

-ვეკო სად არის? - იკითხა უჩამ და დემეტრეს გადახედა, რომელმაც მხრები აიჩეჩა.
-მთელი საღამოა ვურეკავ და არ იღებს.
-აუ ეგ თუ ისევ შარში გაეხვა - ამოილაპარაკა ბექამ და გოგოების დანახვაზე და ბიჭების დაქაჩულ თვალებზე მიხვდა, რომ ზედმეტი წამოსცდა.
-რა შარში? - ჩაეკითხა ეგრევე ანუკი და სმენად იქცა.
-არაფერი რა, ძველი ამბავია- უდარდელად აიქნია ხელი ნიკუშამ და დას თვალი ჩაუკრა - დაი*იდე იტოკში.
-რას ქვია დავი*იდოთ, ტიპი შარში გაეხვა „ისევო“ და დავ*იდოთ? - აფეთქდა ნატა და ოლიმპიური სიმშვიდით მჯდარ დას გახედა, რომელიც ხმას არ იღებდა და თავი ისე ეჭირა, თითქოს ალექსანდრე პურზე იყო ჩასული და 5 წუთით დააგვიანდა.
-აუ ნატუკ, არ არის ეხლა მაგის დრო - გააწყვეტინა დემეტრემ და ამღერებულ ტელეფონს დახედა - ისაა.
-ხო შე*ემა სად ხარ... რა გინდა მანდ.... სერიოზულად? როდის ჩამოვიდა ეგ ... მერე უთხარი გამოგვიაროს.. აუ აიღე ხოლმე ტელეფონი რომ გირეკავთ, ვნერვიულობთ ყველა... რავი არ ვიცი - უპასუხა და ეგრევე ლიზას გახედა, რომელიც კვლავ მშვიდად აკვირდებოდა..- მგონი არა... მალე მოხვალ?... გასაღების პონტში გეკითხები შე*ემა, აბა რომელი მომვლელი მე მნახე.. კაიკაი მიდი..
-რაო? - იკითხა უფროსმა არჩვაძემ.
-ბიჭო, დამიანე ჩამოსულა და იმასთან ვარ საქმეზეო.
-ვინ დამიანე შე*ემა- ჩაერთო უჩა.
-ყიფიანი
-ყიფო ტო? - გაუკვირდა ბექას- ეგ იმ ამბების მერე თუ კიდე აქ ჩამომსვლელი იყო, ნაღდად არ მეგონა.
-აბა ბიჭო, სანამ ჩემი თვალით არ ვნახავ ვერ დავიჯერებ.
-ვისზე ლაპარაკობთ? - აფეთქდა გაურკვევლობაში მყოფი ნატა- ჩვენც ვართ აქ , ისე მაინც, რომ იცოდეთ ..
-აი ვეკო გამოიყვანს ამ დღეებში და გაგაცნობთ, ეგეც ჩვენი ძმაკაცია, პროსტა ქვეყნის დატოვება მოუხდა რა - „გაანათლა“ ნიკუშამ უმცროსი ტყუპი და საწოლზე წამოგორდა.
-რა მოხდა ეგეთი? - დაინტერესდა ანუკი და ინტერესიანი მზერა მოავლო ოთხივეს.
-ისეთი არაფერი - ყოყმანით თქვა უჩამ და სიგარეტი ხელში აათამაშა.
-იმედი მაქვს მაგ „ისეთ არაფერში“ თქვენც არ ხართ გარეულები - სასხვათაშორისოდ აღნიშნა უცმროსმა ამაშუკელმა, რომელიც ასე თუ ისე მიხვდა, რას გულისხმობდნენ. - და თუ შეიძლება - დაამატა ცოტა ხნის მერე უჩას მიმართულებით - გარეთ მოწიეთ ..- წამოდგა და კიბეებზე ავიდა.
ორმოც წუთში ლიზაც ავიდა და მოწყენილი დაეშვა საწოლზე
-რა გჭირს? - იგრძნო დის უგუნებობა ნატამ და ეგრევე წამოწია თავი
-არაფერი - ამოიბუზღუნა სამი წუთით ადრე დაბადებულმა
-კაი ერთი, მე რა უნდა გამომაპარო, ისედაც ვიცი ვეკოს რომ ეხება - „გაუმარტივა“ საქმე და მოსასმენად მოემზადა.
-მოვიდა
-მერე მაგას რა ჯობია
-ყურადღებაც არ მოუქცევია, მეძინებაო და ეგრევე ზემოთ ავარდა.
-იქნებ უხასიათოდ იყო, რა მოხდა მერე- დაიცვა „სიძე“ ნატამ და თავზე ხელი გადაუსვა უფროს დაიკოს.
-მშვენიერ ხასიათზე იდგა- ტუჩები დაბრიცა ლიზამ სატირლად.
-რა იყო, რა მგრძნობიარე ხარ, დეიდა ხომ არ ვხდები? - ეცადა გაემხიარულებინა უფროსი ამაშუკელი, მაგრამ როგორც კი მისი მზერა იგრძნო, ეგრევე გაჩუმდა.- აბა ის გაქვს?
ლიზას მომენტალურად გაეცინა, პირსახოცს დაწვდა და აბაზანისკენ მიმავალ გზაზე ნატას სიტყვები წამოეწია.
-არ ხარ, ლიზუ, შენ მაგ ბიჭის მიმართ გულგრილი და არ მესმის რატომ იკავებ თავს.
უფროს ტყუპს არაფერი უპასუხია. წამიერად შედგა და მერე ისე შევიდა სააბაზანოში, თითქოს არ გაუგია დის ნათქვამი.

მეორე დღეს ადრე ადგა დემეტრე და სასეირნოდ გავიდა. უკან დაბრუნებულს ანუკი დახვდა სამზარეულოში. ბევრი იფიქრა და ბოლოს შესვლა დააპირა. არჩვაძე მოტრიალდა და გაქცეული ღიმილის შეკავებას შეეცადა. სწრაფად დაალაგა სახე და ყავა შესთავაზა უფროს ამაშუკელს. ისიც სიამოვნებით დათანხმდა და იქვე ჩამოუჯდა.
წესით, მე რომ კარგი ადამიანი ვყოფილიყავი, ესენი მარტო უნდა დამეტოვებინა, მაგრამ ცნობისმოყვარე რომ ვარ და ძალიან ვგულშემატკივრობ ამ წყვილს რა გავაკეთო?! არა, აი ამ დიალოგს ვერც მე გავმაზავ და ვერც თქვენ გაგამაზინებთ, ასე რომ იქვე ჩამოვჯდები ჩემთვის გაზქურასთან და ხმას არ ამოვიღებ დედას გეფიცებით. ნუ რა ვქნა, ეხლა მე რომ აქედან წავიდე, მთელი ცხოვრება ვერ ვაპატიებ ჩემს თავს. ოო როგორ გავილექსე და იმათ უკვე დაუწყიათ „ჭუკჭუკი“. ესენი ერთად რომ გაიჩითებიან, წავაკითხებ ამ ნაწერს, ვანგობაზე მაქვს პრეტენზია და დამტკიცება ხომ უნდა. თან თქვენი სახით რამდენი მოწმე მყავს, იიფ. დაიცა სად დავდე ჩემი უჩინმაჩინის მოსაცმელი? ჰმმმ, ტყუპების ოთახში დამრჩა. კარგით ხო, მოვალ ეხლავე..

-და მერე რა მოხდა? - ეკითხება ანუკი დემეტრეს.
-არაფერი დავიშალეთ რა - უპასუხა უდარდელად და ცივ ყავას დაწვდა.
დაიცა ამათ რაო? ვერაფერი გავიგე. აუ აი ამიტომ არ უნდა ილაპარაკო ბევრი რა. დავიბენი. რატომ არ აქვთ უკან გადახვევის ფუნქცია? ხომ სიტყვა-სიტყვით ჩავიწერდი ეხლა ამათ დიალოგს და გამოვფენდი სააშკარაოზე.. აჰა, ესეც ერთ-ერთი მიზეზი, თუ რატომ არ აქვთ ეს ფუნქცია. დაიცა, დავუყენო ყველგან კამერები და ხმის ჩამწერები. მერე მიყურონ როგორ უნდა ჩემ გარეშე ინფორმაციის გაცვლა-გამოცვლა.
-ესე მარტივად?
-რაღა მარტივად ანუკი, საკმარისი მიზეზი არ გვქონდა? - ჩაეცინა დემეტრეს და ყავა მოსვა.
-ხო მაგრამ , რავი რა. მაშინ რატომ არ გვახსოვს ჩვენ ეგ ამბები თუ 5 წლის წინ მოხდა?
-არ იყო საჭირო, ისედაც არ იყვნენ კარგ საქმეზე ჩამოსულები.
-ციხეში რომ არ წასულიყვნენ, მაგიტომ გაიქცნენ და ეხლა რაღატო დაბრუნდნენ? ბრალდება მოუხსნეს?

ეხლა დაიცა, რა ციხეო? რაო ვინო? ვისზე ლაპარაკობენ საერთოდ. ჯანდაბა ვერაფერს ვხვდები. კარგით რა ხალხო, მეც მითხარით რააა..
-წესით არა, მაგრამ რადგან დაბრუნდნენ, ესე იგი ყველაფერი კარგადაა- მშვიდად ამოილაპარაკა ამაშუკელმა და წამოდგა.. კართან მისული უცებ შემოტრიალდა..
-ანუკი
-ჰო დემე - მთელი სხეულით დავიძაბეთ მეც და არჩვაძეც. გაზქურიდან ჩამოვხტი და ყველაზე ამაღელვებელ მომენტს ფეხზე მდგარი დაველოდე.
-არაფერი - ღრმად ამოისუნთქა და სამზარეულო დატოვა.
ჯანდაბა.
ყველაფერი გააფუჭა.