რამდენიმე წუთში შეაღო დაჩიმ თავიანთი ოთახის კარები და ნერვიულად, წინ და უკან მოსიარულე ლილია რომ დაინახა გაეცინა, როგორც ჩვეოდა გოგო თითებს იმტვრევდა, საკუთარ თავთან ქონდა გაბმული დიალოგი და წამით არ ჩერდებოდა:
-როგორ არის ის ფრაზა სულ რომ ისმის ფილმებში და სერიალებში? ხო, დაწყნარდი ძვირფასო, შენთვის ახლა ნერვიულობა არ შეიძლება.
-დაჩი, მე.....
-დაწყნარდი ლილია, ასე მართლა რა განერვიულებს, მოდი მომიჯექი და დავილაპარაკოთ_ლოგინზე ჩამოჯდა და გვერდით ხელი დაარტყა იქ რომ მიჯდომოდა ცოლი-როდის გაიგე?
-საავადმყოფოში, გული რომ წამივიდა ექიმმა უკითხავად ჩამიტარა რაღაც ანალიზები.
-მის მერე ერთი კვირაა გასული, რატო დამიმალე?
-არ ვიცი დაჩი, უბრალოდ, არ ვიცი, მე ვიფიქრე..
-გთხოვ, გეხვეწები, ოღონდ ახლა არ მითხრა მეგონა არ გაგიხარდებოდაო, თორემ გფიცები არ ვიცი რას ვიზამ.
-არა, არა დაჩი, წამითაც არ მიფიქრია, უბრალოდ დაბნეული ვიყავი, ჯერ დაჭრილი იყავი, მერე ჯვრისწერა.
-ჯვრისწერა? მაგიტომ დამთანხმდი?
-ღმერთო დაჩი, რეებს ფიქრობ, რა თქმა უნდა არა, ქორწილი სანამდე გავიგებდი მანამდე დავგეგმე.
-წარმოგიდგენია? ჩემი და შენი შვილი, აუჰ საწყალი ჩვენ და მერე საწყალი მისი სანაცნობო წრე, წარმოგიდგენია ჩვენი შვილი როგორი იქნება? უჰ, ყველა მეცოდება მის სიახლოვეს_მაინც ვერ შეიკავა სიცილი დაჩიმ, მაგრამ ისეთი სითბოთი ლაპარაკობდა, ლილიას ცრემლები მოადგა თვალებზე.ჰო, ჰორმონები.
-კარგი რა ლილ, ახლა არ მითხრა ვტირიო?
-ხო, რა ვქნა, მომავალი 7 თვე ტიპიური ორსული ვიქნები_თითით მაოიწმინდა ცრემლი და დაჩის გადახედა.
-ისე სქესი იცი? ნეტა რომელია? მირჩევნია ბიჭი იყოს.
-ოჰ, ბიჭი და გვარის გამგრძელებელი მოგინდა? გოგოს რას უწუნებ?_წამში გაცხარდა ლილია.
-რა აზრები გაწუხებს, გვარის გამგრძელებელი რა შუაშია, გოგო უფრო საშაროა, უნდა სდიო, კაბის სიგრძე უკონტროლო, ვისთან წავა, ვის მოეწონება, როგორი სანაცნობო ეყოლება, ერთი ფეხი რომ გადაუბრუნდეს სად მივდივარ მერე? პრინციპში ბიჭიც ასეა, იმასაც ზდევა უნდა, იქნებ თამაში მოეწონოს? ან ერთ დღეს ადგეს და გამომიცხადოს სწავლა არ მინდაო? ან პატარა ასაკში ცოლი რომ მომიყენოს და გამომიცხადოს ორივე გვარჩინეო? ვაიმე, ლილია, შარში ვართ_თვალებ გაფართოებულმა ამოხედა ცოლს და ნერვიულად მოიქექა კეფა.
-კარგი დაწყნარდი, მე ვარ ორსულად და იქეთ გაწყნარებ, ხომ იცი ერთად ყველაერს შევძლებთ, თანაც უნდა ვაღიარო დიდი ოჯახი მინდა_დარცხვენილმა ახედა ქვემოდან ბიჭს და დაჩის გახარებულ სახეზე თითონაც გაეცინა.
-მოდი ჩემთან_გულზე მიიხუტა გოგო და ხელი მოხვია_რა თქმა უნდა ერთად, სხვანაირად არც შეიძლება.
შეხვედრა დილისთვის გადადეს და მთელი გუნდი თავიდან შეკრიბეს ვისაც ენდობოდნენ, არც ბატონი თამაზი დავიწყნიათ და ისიც გამოიძახეს. ლილიამ რომ გაიღვიძა, დაჩი უკვე მოწესრიგებული გამოდიოდა აბაზანიდან. კბილების ხეხვას ასრულებდა ზარი რომ დარეკეს კარზე და ისიც ნახევრად კბილის პასტიანი გავარდა ოთახიდან და დაჩის ამოუდგა გვერდით.
პირველები დემნა, ნატალი და ლიზა იყვნენ, ბავშვს ჯერ კიდევ ეძინა და ოთახში შეიყვანეს, მათ გიორგი მოყვა, რა თქმა უნდა ნინასთან ერთად, შემდეგ თამაზი და კიდევ ორი ბიჭი, რომლებიჩ დემეტრესა და ნიას საქმიდან ახსოვდა ლილიას და დაიწყეს კიდევაც გეგმის მოფიქრება.
-ყველაფერი კარგი, მაგრამ მაეჭვებს ის გარემოება, რომ მაშინდელივით არავინ ამბობს უფროსის საქმე. ნუთუ ისევ მაღალჩინოსანთან გვაქვს საქმე? თუ არა, მაშინ ისეთი ვიღაც უნდა იყოს მთელ ქუთაის შიშის ზარს რომ ცემდეს. დაჩი, მოწმეების ჩვენებები აქ გაქვს? მოდი კიდევ ერთხელ განვიხილოთ, იქნებ რამე გაგვეპარა.
ორი საათი კითხულობდნენ და ერთმანეთს აწვდიდნენ, ოცი ადამიანი ცოტა არა, ამათ დამატებული ბინიდან აყვანილები. ბოლოს ლილია აწრიალდა, ისე მოშივდა, ვერც იფიქრებდა ადამიანს ასე მოშიება თუ შეეძლო. წყნარად წამოდგა, საფულე აიღო და მოსაცმლისკენ რომ წაიღო ხელი, დაჩი წამოადგა.
-სად მიიპარები მეუღლევ.
-მომშივდა დაჩი და მაღაზიაში ჩავალ.
-კი, მაგრამ მაცივარი სავსეა.
-ხოო, ვიცი, მაგრამ მალაკო მინდა, აი საბავშვო პეჩენიას რომ გადაუსმევ და ბუტერბროდივით გააკეთებ._დაბნეული სახე დაჩის ხარხარმა შეუცვალა.
-ვაიმე, მალაკოიანი ბუტერბროდი კარგი იყო_სულს ვეღარ ითქვამდა_ მიდი, დაჯექი შენ, მე ჩავირბენ და ამოგიტან_შუბლზე აკოცა და სირბილით დაეშვა კიბეებზე.
მათ მუშაობაში გოგოებმა საუზმობა, ლიზამ გაღვიძება და ლილიამ სამზარეულოს მილაგება მოასწრო. უკვე შემოსასვლელში გადიოდნენ გარჩევა რომ მოესმათ.
-ბიჭებო_დაძაბული იყო დაჩის ხმა_ იცით რა მეუცნაურება, ყველა მოწმის ჩვენებაში ბატონია ნახსენები, ბატონის სახელი არ ვიცით, აბა ჩვენ ვინ გვეტყოდა ბატონი ვინ არის და ა. შ. აი ნახეთ არც უფროსი, არც მთავარი, ყველგან მხოლოდ ბატონი.
-სწორი ხარ დაჩი, ზუსტად ამწუთას ვაზუსტები ხოარ ვცდებითქო_ყველას ჩვენება ერთად ქონდა გადაშლილი და თითებს აყოლებდა.
-ბატონი? დარწმუნებული ხართ?_ლამის იქვე წაიქცა კანკალისგან ლილია, თან თავი ჩაეხარა და გამალებით ფიქრობდა, არც ნინა იყო უკეთეს დღეში.
-ბატონი ახსენეთ?
-რა მოხდა გოგოებო, დაჯექით, ლილია ნერვიულობზე რა გითხარი?
-ჯანდაბა, ასე სუსტი როდის გავხდი_ღრმად ამოიქშინა ლილიამ და დაჩის გადახედა-არამგონია ფეხზე მყარად დგომა შევძლო, ჩემი სამკაულების ყუთი მომიყანე რა.
სწრაფად ადგა დაჩი და ოთახიდანაც მალე დაბრუნდა, ხელში ჩვეულებრივი დასაკეცი სამკაულის ყუთი ეჭირა და ლილიას გაუწოდა, გოგოც მაშინვე შიგნით ჩაძვრა და პატარა შეფუთული ტომსიკა გადმოაპირქვავა. ულამაზესი იყო თეთრი ოქროთი შესრულებული და მოხატული ლილიას ყვავილი, რომელსაც ყლორტები და ფოთოლი ოქროსი ქონდა.
-ოჰოოოჰ_ახლოდან შეათვალიერა დაჩიმ კულონი_ასეთი ძვირიანი ნივთი საიდან ლილია?
-ჯერ სად ხარ, ბარათი ნახეთ აბა_წინ დადო ბარათი გოგომ ყველას დასანახად და თითქოს ყველასთვის ყვიროდა იქ დაწერილი ერთი სიტყვა.
არ დასცალდათ გაოცების გამოხატვა ნინამ რომ წამოიძახა:
-აჰა, ვიპოვე, კიდევ კარგი სულ თან ვატარებ, ჯერ მოიცადეთ და ბარემ ამასაც რომ ნახავთ ერთნაირად გაოცდით_ზუსტად იგივენაირ ტომსიკაში ჩადებული ნივთი ამოიღო ნინამ, იგივენაირად შესრულებული, ოღონდ ვარდი იწონებდა ამჯერად თავს. წარბები აეწია დაჩის და გაოცებულმა გადახედა გოგოებს.
-აბა ესეც ნახეთ_ამჯერად ბარათი დადო ლილიას ბარათის გვერდით და უკვე გაოცებისგან წამოძახილებიც გაისმა, ზუსტად ერთნაირი ბარათი, ზუსტად ერთნაირი კალიგრაფიითა და შინაარსით:


„ბატონისგან“