როგორც ყოველთვის იმ ღამესაც ტელეფონის ზარმა გააღვიძა წყვილი.
-ერთი დღე იქნება გადაგიგდებ_გამოუფხიზლებლად დაემუქრა ლილია და ავტომატურად ესროლა მობილური ბიჭს.
-გისმენ დემნა.
-დაჩი, განყოფილებაში გელოდები სასწრაფოა.
-გამოვდივარ_წამიერად გამოფხიზლებული წამოდგა დაჩი ლოგინიდან.
-მიყვარხარ_კოცნის გარეშე არასდროს დაუტოვებია ლილია.
-მეც ბატონო გამომძიებელო_ხელით მოეფერა ბიჭს სახეზე და გაუღიმა_ფრთხილად იყავი რა.
-როგორც ყოველთვის_კიდევ ერთი აკოცა საფეთქელთან და სახლიდანაც გავიდა.
განყოფილებაში მისული გაოცებული იყურებოდა აქეთ-იქეთ, ყველა სადღაც გარბოდა და მთელი პოლიცია ფეხზე იდგა. კაბინეტში დემნა და ახალი უფროსი დახვდა. ორივეს ისეთი გამომეტყველება ქონდათ, მაშინვე სერიოზული სახე მიიღო დაჩიმაც.
-რა მოხდა?
-ერთ-ერთი გვამი ამოიცნეს დაჩი.
-რომელი? ჩვენი საქმიდან?
-გოგონასი, ლია ჩოგოვაძე და სანამ რამეს იტყვი გვარს დაუკვირდი.
-ჩოგოვაძე? მოიცა ეგ მერის მოადგილე ჩოგოვაძის რამეა?
-შვილი ბიჭო, შვილი, შუადღით დაწერეს განცხადება გაუჩინარებაზე და და საღამოს ამოცნობაზე იყვნენ. შეძრეს მთელი განყოფილება.
-რა მნიშვნელობა აქვს ვისი შვილია, მე გამოძიებას წოდებების მიხედვით არ ვაწარმოებ, მსხვერპლი მსხვერპლია, აქამდე სად ვიყავითო ერთი კვირაა გასული.
-ეს საქმე დღეიდან ორივეს გეკუთვნით, ისევ პარტნიორები იქნებით და თუ დაგჭირდათ ღამესაც გადააბამთ და გახსნით. დანარჩენი შეკითხვები მათ დაუსვით გვერდით ოთახში იცდიან_წერტილი დაუსვო უფროსმა მათ საუბარს და კარისკენ გაახედა.

გაღვიძებულ ლილიას ცარიელი საწოლი ისე ეხამუშა ტირილი მოუნდა, უკვე მიეჩვია სამი წელია ერთად ცხოვრობენ, მაგრამ ისეთივე მტკივნეულია, როგორც პირველ დილას. ასეთ მომენტებში ყველაზე მეტად ძულს დაჩის სამსახური. ახლა ამ განწყობას მხოლოდ ერთი ადამიანი თუ გამოუკეთებდა.
-ნათლიიიიიი_კარები შეღებული არ ქონდა 2 წლის თმა ქუჩქუჩა გოგო რომ შემოახტა ხელებ გაშლილი.
-ლიზიკოოო, როგორ მომენატრეეე, ეს ბუჩქი დედამ ისევ არ შეგჭრა?
-ვერ ველევი ისეთი კულულები აქ_სამზარეულოდან გამოძახა ნატალიმ.
-არც დემნაა ხო?
-რა თქმა უნდა არა, სადაც დემნა იქ დაჩიც და პირიქით_ბუზღუნით გამოძახა ნატალიმ.
ლიზიკო აბსოლიტურად ყველაფრის წამალი იყო ლილიასთვის, რა უნდა მომხდარიყო მისგან ისევ ცუდ ხასიათზე მყოფი წამოსულიყო. ნატალისთან ყავა დალია, ერთმანეთი გაართეს, განწყობა გამოუკეთეს და ლილიას ტელეფონიც აწკრიალდა
-მომკლა ამ ბიჭმა რა თავისი ემაილი ჩემს ტელეფონში აქ ჩართული და ყველაფერი მე მომდის, რა ვე....
-რა მოხდა? ლილია?
-მერე მოგიყვები ლიზიკო ჩამიკოცნე_ლამის ჩანთა დაავიწყდა ისე გამოვარდა ნატალიდან და განყოფილებისკენ წავიდა. ისე უნდოდა აჩქარებულიყო ლამის მარშუტის მძღოლი შემოელანძღა და როგორც იქნა მიაღწია. პირდაპირ დაჩის კაბინეტისკენ უნდოდა წასვლა, მაგრამ არ დასცალდა, ბიჭის გადამკიდე ყველა იცნობდა და ყოველ ნაბიჯზე აჩერებდნენ მოკითხვებით, ლამის ხვეწნა დაიწყო გამიშვითო, მაგრამ ვერც გვერდს უვლიდა, დაჩის ასე უზრდელობით ვერ შეარცხვენდა. როგორც იქნა კაბინეტამდეც მიაღწია და დაუკაკუნებლად შეიჭრა.
-თუ კარი დაუკაკუნებლად იღება მაშინვე ვხვდები სავარაუდო სტუმარს_ თავი არც აუწევია ისე ღიმილით უთხრა დაჩიმ და ხელი გაუწვდინა-აი ერთი წინადადებაც და მოვრჩები, აჰა_ ჩაჭიდებული ხელით მიიახლოვა ლილია და ნაზად აკოცა.
-რას მივაწერო თქვენი სტუმრობა დიდო ქალბატონო?_დემნამაც გადმოიწია გადასაკოცნად.
-დაჩი იმდენჯერ გაფრთხილებდი შენი ფოსტა ამოშალე ჩემი ტელეფონიდან აღარც მახსოვდა თ....
-მოიცა ამხელა გზა მაგიტო გამოიარე?
-დამამთავრებინებთ?
-გვაპატიეთ, გისმენთ_მაინც ვერ შეიკავა ღიმილი დაჩიმ, ეს გოგო ძირფესვიანად ცვლიდა.
-ნახე დღეს რა მოგივიდა, რეკლამა მეგონა წავშლითქო, მაგრამ სათაურმა ისე მიიქცია ჩემი ყურადღება მაპატიე გავხსენი_უცებ აუფრიალა ტელეფონი ბიჭს თვალწინ.
-საყვარელი მყავს და არ ვი.... ჯანდაბა_უცებ გამოსტაცა ხელიდან და დემნასთან მივიდა
-ოჰოოო, ნუ კარგი მალხაზი გვჭირდება სასწრაფოდ, იქნებ გამომგზავნის ვინაობა დავადგინოთ.
-სწორია დემნა ახლავე გავუტან, ლილია ტელეფონი უნდა დაგვიტოვო რა, თუ რამე აუცილებელია ჩემსას გაგატნევ და სამსახურისას დავიტოვებ ჩემთვის.
-კარგი რა დაჩი ერთი საღამო უტელეფონოდ გავძლებ, ისედაც ყოველი ნაბიჯი იცი სად ვარ_ხელი აიქნია გოგომ და წასვლა გადაწყვიტა -აქ მაინც ვერ მომიყვებით და შევიკრიბოთ რა მაინტერესებს ასეთი არეულობა რატოა.
-ვნახოთ როდის მოვიცლით, მართლა საგიჟეთია.
საუბარი კარზე კაკუნმა გააწყვეტინათ და დემნამ ხმამაღლა დაიძახა შემოდითო და კარებშიც გამოჩნდა ახალგაზრდა გოგო.
-გამარჯობათ, მითხრეს ბატონ დაჩის აქ ვიპოვიდი, მე ჩვენების მოსაცემად მოვედი_დაბნეული აცეცებდა გოგონა თვალებს.
-ოჰოოო _ერთად ამოიძახა სამივემ და ბიჭებმა გაოცებულმა დახედეს ლილიას. ასევე თვალებგაფართოებული მიეყინა გოგო ლილიას დანახვაზე და პირი დააღო რაღაცის სათქმელად, მაგრამ ალბათ ვერ მოიფიქრა ისევ დახურა.
-სავარაუდოდ სალაპარაკო მართლაც ბევრი იქნება_დაბნეულმა თქვა დაჩიმ და ბეჭზე მოუჭირა ლილიას ხელი გამოსაფხიზლებლად.