-არაფერს მეტყვი?
-მიყვარხარ. - ამოიჩურჩულა ისე, რომ თვითონაც ვერ გაიგო.
მაგრამ შედეგი გამოიღო.
სიტყვებმა ადრესატამდე მაინც მიაღწიეს.
დემეტრე გაშრა.

-ანუკი... - დაიჩურჩულა ამაშუკელმა.
-თუ არაფერი გაქვს სათქმელი, ნურაფერს იტყვი. - შეაწყვეტინა მამაკაცს- ესე მირჩევნია.
-და მეც რომ მიყვარხარ, იცი?!- გვერდით მჯდომს გახედა პირველად.
-რა თქვი? - ამოილუღლუღა არჩვაძემ და მზერა გაუსწორა ამღვრეული თვალებით.
-ხო მიყვარხარ, 22 წელია მიყვარხარ. როცა დაიბადე მივხვდი, რომ რაღაც სხვა იყავი ჩემთვის. ტყუპების დაბადების მერე უფრო მეტად გავაცნობიერე, როცა გავიაზრე რომ საერთოდ არ აღგიქვამდი, როგორც დას. სამზარეულოშიც იმ დღეს მაგის თქმას ვაპირებდი, მაგრამ ჯერ ნიკუშას უნდა დავლაპარაკებოდი. სხვანაირად მისთვის თავზე გადახტომა გამომივიდოდა.
( ხოხ, ჩემს აზრებს კითხულობს ეს ბიჭი თუ რა მაფიაა? არა მაინტერესებს, როდემდე უნდა ვაფუჭებდე ასეთ მომენტებს... კაი ხო, ვჩუმდები არ ჩამქოლოთ)
-ხო ანუკი, მიყვარხარ და ბოდიში რომ ასე გამოვიდა. ბოდიში რომ ვერ დაგასწარი ამაში გამოგტყდომოდი. ბოდიში, რომ ნიკუშას ინტერესები შენსაზე წინ დავაყენე. ბოდიში, რომ..
-მაკოცე, თორე მაგასაც მე დაგასწრებ - გააჩუმა მოულოდნელად და აღქმისთანავე დააცხრა გოგონას ტუჩებზე..

აი ხო ვთქვი, უეჭველი დავესწრები ამ სცენას-მეთქი. არა ბიჭოს, ეხლა ამას გამოვტოვებდი რა. ნურას უკაცრავად, ვერ მივართვი.

-ხო ნიკუშ, ვიპოვე და სახლში მივიყვან, იქ მოდით თქვენც.
-მოგვკლავს - ამოიხრიალა არჩვაძემ.
-მე კი, შენ არა- დაამშვიდა შეყვარებული და თავზე აკოცა.
-გოგოებს რა ვუთხრა? - შეშინებული თვალების ახედა მასზე ერთი თავით მაღალ მამაკაცს.
-გაგიგებენ, ბოლოსდაბოლოს ძნელია ასეთი ბიჭის არ შეყვარება - გაუცინა დემეტრემ და უფრო მჭიდროდ მიიკრა სხეულზე.
-ჩემი ძმა ნამდვილად მოგვკლავს.
-ნუ ღელავ, გადაგეფარები - მაინც მოახერხა ანუკის გაცინება ამაშუკელმა და სახლისკენ გადაუხვიეს.

-სად იყავი , ანუკი? - შეეგება შესასვლელშივე ნიკუშა. - ტელეფონს რატომ არ იღებდი?
-სანაპიროზე სეირნობდა და მობილური დაუვარდა. მერე ეძებდა და მაგ დროს გადავაწყდი, ძლივს ვიპოვეთ და წამოვედით. - წამებში მოიფიქრა ტყუილი დემეტრემ და სავარძელში ჩაჯდა.
-აი შენ აზრზე არ ხარ, რამდენი ვინერვიულეთ - „უსაყვედურა“ უჩამ - მაღაზიაში თუ მიდიოდი სანაპიროზე რაღა გინდოდა.
-კარგი ამინდი იყო და გავისეირნე- დამნაშავეს თვალებით შეხედა ღლონტს და კედელთან აიწურა.
-კარგი ნუღარ ნერვიულობ - დაამშვიდა და არჩვაძემ და ხელი მოხვია - უბრალოდ მეორეჯერ აღარ მოიქცე ეგრე, ან წინასწარ გაგვაფრთხილე ხოლმე. - შუბლზე აკოცა და მისაღებისკენ წავიდა.
-არის ბოს - გაუცინა ძმას და გოგოებს გადახედა.
-რაღაც უნდა გითხრათ - მოულოდნელად წამოდგა დემეტრე და ანუკისთან დადგა. - ბევრი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე, მე და ანუკი ერთად ვართ. - გამოაცხადა საზეიმოდ და გაქვავებულ მეგობრებს გადახედა.
უმცროსი არჩვაძე უფრო მეტად მოიკუნტა და მაგრად აეკრო უფროს ამაშუკელს. სირცხვილისგან ტყუპებს თვალი ვეღარ გაუსწორა და მზერა მოარიდა.
ნიკუშა ნელა შემოტრიალდა და ჯერ ერთი აათვალიერა, მერე მეორე. ორივე შესამჩნევად დაიძაბა.
-დაგადგათ საშველი? - უხერხულობა გაფანტა ნატამ და ნიკუშას გვერდით დადგა.- ნახე რა საყვარლები არიან- იდაყვი მხარზე დაადო და წყვილს გახედა.
უფროსმა არჩვაძემ ცალყბად ჩაიცინა და დას გახედა.
-საიმედო ხელში კი ხარ და მოლოცვის მეტი რაღა დამრჩენია - აშკარა წყენა დამალა და ორივეს გადაეხვია.
დაბნეულმა ანუკიმ ჯერ დემეტრეს, ხოლო შემდეგ ნიკუშას გახედა.
-ანუ?
-ანუ ოჯახში მიღებული ვარ - თვალი ჩაუკრა შეყვარებულს და მოწყვეტით აკოცა.
-მთლად ეგრეც არ მიმიღიხარ, რომ დისშვილების ჩასახვის პროცესს მაყურებინოთ - დაუღრინა უფროსმა არჩვაძემ და აწითლებულ დას თმები აუჩეჩა. - ჭკვიანად იყავი შენ .
ყველას გაეცინა ნიკუშას გარდა. აივანზე გავიდა მოსაწევად. მალევე გაჰყვა დემეტრეც.
-არ ვაოირებდი, ესე გამოსულიყო. რაც აქ ჩამოვედით სულ მინდოდა ანუკისთვის მეთქვა როგორ მიყვარდა, მაგრამ შენ გამო ვიკავებდი თავს. მინდოდა დაგლაპარაკებოდი და საქმე იქამდე მივიდა, რომ თვითონ გამომიტყდა პირველი. სხვა გზა არ მქონდა უბრალოდ.
-შენ რა, გგონია ვერ ვამჩნევდი რომ ჩემს დას სხვანაირად უყურებდი? 10 წლის ვიყავი ეგ რო შევამჩნიე და მაგის მერე გაკვირდებოდი. დროთა განმავლობაში ანუკის ინტერესიც რომ დავინახე, მივხვდი გარდაუვალი იქნებოდა თქვენი ერთად ყოფნა. გაფასებდი იმის გამო, რომ მოვლენებს წინ არ უსწრებდი და მის გაზრდას დაელოდე. მაგრამ ყოველთვის მიკვირდა, რატომ არ მოდიოდი ჩემთან სალაპარაკოდ. მერე მივხვდი, რომ სწორ დროს ელოდებოდი და ჩემთვისაც რთული იქნებოდა ამ ყველაფრის გადახარშვა. გენდობი დემეტრე. საკუთარ თავზე მეტად გენდობი. დღეს რო დაიკარგა, მგონი ჩემზე მეტად შენ აღელდი და მაგ დროს მივხვდი, რომ როცა დრო იქნებოდა, საუკეთესო ადამიანი იქნებოდი მის გვერდით. ვეჭვიანობ , მაგრამ გენდობი და ვიცი რომ საკუთარი თვალის ჩინივით გაუფრთხილდები. უბრალოდ, მაშინვე დამთავრდება ჩვენი ძმაკაცობა, როგორც კი შენ გამო ცრემლს დაღვრის.
-ვა რა საინტერესოა - გაეცინა ამაშუკელს - დაახლოებით მეც ეგ ვუთხარი ალექსანდრეს, ლიზაზე რომ მელაპარაკებოდა.
-უყვარს ტო? - გაუკვირდა არჩვაძეს.
-უყვარს. - ღრმა ნაპასი დაარტყა დემეტრემ.
-მეგონა პროსტა ეღადავებოდა..
-თავიდან მეც, მაგრამ მერე მივხვდი რომ უყვარდა. შენი არ იყოს მეც საიმედო ადამიანს ჩავაბარე ჩემი და - უთხრა და ნიკუშა გააცინა.
-წამო შევიდეთ, აღვნიშნოთ 21 წლიანი დუმილი - თვალი ჩაუკრა ძმაკაცს და გასასვლელისკენ დაიძრა.

არა ნუ ახლა, ხომ ხვდებით სად მივდივარ? კი ბატონო, თინისთან და იმ მეორეს რა ერქვა? რეზის ძმაკაცი რომ იყო.. ხო კაკი. გმადლობ რომ გამახსენე. თინისთან და კაკისთან. კაკისთან და თინისთან. დალაქიშვილთან და ვარსემაშვილთან და პირიქით.
უი 16:16ია, სურვილი ჩაიფიქრეთ.
ხო კარგი კარგი, დაივიწყეთ. რაო აბა რა ხდებაო?
ჰიი, ესენი კიდე შიშვლები არიან.. აიფარეთ, ხალხო, თვალებზე ხელი.
ბლა ბლა ბლა ბლა ბლა..
შეგიძლიათ გამოიხედოთ. წეღან დებილობა დავწერე, რომ რამე საინტერესო არ გამოგეტოვებინათ. ასე რომ, ნუ ინერვიულებთ.
მე მგონი რაღაც საინტერესო მოხდა აქ.
კაი ერთი, რას მე“ლ“აპარაკები, მართ“ლ“ა?
ხანდახან მეც ვსაუბრობ ხოლმე მეორე მესთან, ნუ გიკვირთ.
რეზი და კეკე სადღა არიან?
მგონი არც ესენი არიან უკეთეს დღეში. ტყუილად მომიყვანეს აქ.
კარგით ნუ წუწუნებთ, მალე ჩავალთ ბათუმში.
ბენზინი გაძვირდა, რატო მაწვალებთ ესე ძალიან? თქვენ გამივსეთ ბაკი! არ მაინტერესებს.
ისე, ხომ არ დაველოდოთ ბარემ?!
სადღაც 4-5 დღეში აქ იქნებიან.
ჰო კარგი, ვიხუმრე.
მერე იქ რამე რომ მოხდეს და გამომრჩეს, მერე თქვენი ნერვები არ მაქვს.
ნუ არც ჩემი სინდისი დამტოვებს აქ.
ამიგროვეთ ფული და მფრინავი ცოცხი მაინც მიყიდეთ. საცობებში აღარ გავიჭედები და შედარებით ნაკლებსაც დავწვავ.
ისე ხომ არ იცით, ცოცხები გაზზე სად გადაჰყავთ?
მითხრეს რაღაც ვულკანიზაციააო და იმის გვერდით არტურა იკითხეო, მაგრამ ჯერ მიყიდეთ რომ უფრო მალ-მალე ვიფრინო და დანარჩენებს მერე გავარკვევ.
„გძეტა“ 5 საათში მოგწერთ რა.

სადღაც 2 საათის მერე.
ჯანდაბა, მანქანა გამიფუჭდა. სადღაც სოფელში ვარ გაჭედილი და არ ვიცი რა გავაკეთო.
კიდევ 15 წუთის მერე.
ვიღაც კეთილმა კაცმა მიპოვა და სახლში წამიყვანა, ჩემთან გაათიეო.
ისედაც ბევრი გალოდინეთ ამ თავის დადებაზე და კიდევ ერთ დღეს ვერ გადავწევ. ამიტომ , უფრო საინტერესო სიახლეებით რამდენიმე დღეში დაგიბრუნდებით.
ჰმმმმ მეძინება ვსო, თან ლეპტოპიც მიჯდება, ელექტროენერგია კიდევ აქ არ არის და როგორმე ჩემი ტელეფონის ვაიფაის უნდა დავუკავშირო, რომ რამენაირად ავტვირთო ეს თავი.
ტკბილი ძილი.
ჰო მართლა, თუ ერთ კვირაში ვერ დამინახეთ ვერსად, „ზნაჩიტ“ ამ კაცმა მომკლა და ჩემი გვამი გადამალა ან ცხოველებს გადაუყარა საჭმელად.
„მამენტ“ სოფლის სახელიც რომ არ ვიცი და როგორ უნდა მომაგნოთ.
„იტოკში“, დაბალი, ჭაღარა, გამხდარი და ულვაშიანი კაცია.
ვიცი ეს დაგეხმარებათ.
თქვენს იმედად ვიძინებ..
პრინციპში, თუ მომკლავს, თქვენ რაღას მიშველით.
დიდუბის პანთეონში გადამასვენეთ, როგორც საზოგადო მოღვაწე.
თუ უარი გითხრეს, მამაჩემს დაუკავშირდით და ეს ანდერძი აჩვენეთ.
კარგით ვსო, 10 პროცენტზეა, ატვირთვაც უნდა მოვასწრო.
სბოგამ.