-როგორ მენანები გასაშვებად მარიამ...
-მეც ალექსანდრე.. -მარიამს თავისი თითები ალექსანდრეს თითებში ჰქონდა ახლართული და მანქანიდან ვერ გადადიოდა.
-ყველაზე საოცარი დღე გავატარე შენთან ერთად..
-მადლობა შენ ამ საოცარი დღისთვის ალექსანდრე..
-ვიყოთ რა არ წახვიდე. შევცდი არ უნდა წამოვსულიყავით...
-შეგვიძლია ჩემთან ვიყოთ.. -შეევედრა მარიამი..
-ამოვიდე?
-კიი.. არ მინდა რომ გაგიშვა. მინდა ჩემთან იყო.. -ალექსანდრეს გაეღიმა. როგორ აბედნიერებდა ეს პატარა გოგო.
-იცოდე მოგიტაცებ!
-ჩემი გიჟიი ხარ შენ. -გაეცინა მარიამს.
-იცი უკვე როგორი რთულია ჩემთვის სხვაგან გტოვდე?
-ჯერ ხომ მხოლოდ ერთი თვეა გიცნობ? -მშვიდი ხმით ელაპარაკებოდა თავის სვან ბიჭს.
-განა სიყვარულს დროს უთვლიან მარიამ? -ანთებული თვალებით უთხრა და მოწყვეტით აკოცა. მარიამს ტანში ჟრუანტელმა დაურა. იგრძნო როგორ ჩაეღვარა მუცელში მწველი სითხე.
-სიყვარულს?
-ხო სიყვარულს.. "მე მხოლოდ შენს სიყვარულს ვგრძნობ!, ყველაზე ღვთაებრივს და მართალს!"... -კისერში ხელი შეუცურა და ისეც აკოცა მარიამს. მარიამს აეტირა. ისეთი ბედნიერი იყო ბედნიერებისგან აეტირა. სულ რაღაც ერთ თვეში შეძლო ალექსანდრემ მისი გაბედნიერება.
-ალექსანდრეე. როგორ მიყვარხაარ იციი... -გულში ჩაეკრო მთლიანად.
-ვიცი ჩემო პატარა ვიცი...
-წამოდი ავიდეეთ რა..
-კარგი ავიდეთ.. -მანქანიდან გადმოვიდნენ და მარიამის ბინაში ავიდნენ. მარიამმა ჩაი გაამზადა და აივანზე მდგარ სავარძელში მოთავსდნენ ორივენი. წვიმდა.. მთელი გამეტებით წვიმდა. მარიამს თავისი საყვარელი ამინდი და საყვარელი მამაკაცი აბედნიერებდა. არაფერზე ფიქრობდა, არაფერზე დარდობდა. იმ წუთას მხოლოდ ის და ალექსანდრე იყვნენ. გარშემო კი ყველაფერი გამქრალიყო.
-წამოხვალ ჩემთან ერთად?
-სად ალექსანდრე?
-რომ გითხრა სვანეთში წავიდეთ და სულ იქ ვიყოთთქო წამოხვალ? -მთელი სერიოზულობით ჰკითხა ალექსანდრემ.
-შენთან ერთად ქვეყნის დასალიერშიც კი წამოვალ! მითუმეტეს სვანეთში ჩემო სიყვარულო! -გაუღიმა და ტუჩის კუთხეში აკოცა თავის სვანს.
-ჩემი პატარა გოგო. -მანაც იგივე გაიმეორა. -იცი როგორ მინდა ახლავე წაგიყვანო? არ მინდა ლოდინი. მინდა სულ გვერდით მყავდე.
-ჯერ ვსწავლობ ალექსანდრე. წელიწად ნახევარში დავამთავრებ და მერე სადაც გინდა წამიყვანე.
-ახლა რომ დაამთავრო არა? -კისერში ნაზად კოცნიდა მარიამს და გონებას აკარგვინებდა.
-ალექსანდრე ნუ მკოცნიი.. -ეცადა თავი დაეხსნა მისი კლანჭებიდან.
-ხომ იცი ჩემისთანა კაცი ამდენ ხანს ვერ მოითმენს მარიამ. -ავალიანს ვნება ჩაუდგა თვალებში.
-ალექსანდრე...
-მარიამ..
-ხოდა ნუ მოითმენ. -თვალებზე ვნების ბინდი გადაეკრა მარიამს და ახლა უკვე ყველაფერზე "თანახმა" იყო.
-მოდი ჩემთან.. -მარიამი კალთაში ჩაისვა და ხარბად დაუწყო კოცნა. ერთმანეთის სურვილით აეწვათ სხეულები. ორივემ იცოდა, რომ ერთმანეთისთვის იყვნენ. არაფერს არ ქონდა მნიშვნელობა. არც იმას რა დრო გავიდოდა მათ ქორწილამდე. უბრალოდ ერთად უნდოდათ. უნდოდათ ერთნი ყოფილიყვნენ. ალექსანდრემ ხელში ფრთხილად აიყვანა და საძინებლისკენ გაემართა. მაისური ნაზად მოაშორა და მისი ბურთების დანახვისას ერთი შეაკანკალა. მის ზემოდან იყო მოქცეული ტრუსის ამარა. მარიამსაც მხოლოდ საცვლები ეცვა. მალევე სულ გააშიშვლა და მაინც კითხვით მიმართა.
-მარიამ დარწმუნებული ხარ, რომ ამის გაკეთება გინდა?!
-სრულებით ალექსანდრე. ასე მე სულ შენი ვიქნები. მნიშვნელობა არ აქვს როდის ვიქორწინებთ, მე სულ შენი ვარ და ასე შენც სულ ჩემი იქნები!
-ჩემი ეგოისტი გოგო. ძალიან მიყვარხარ!
-მიყვარხარ ჩემო სვანო.. -გაუღიმა და მის ტუჩებს წაეტანა. მერე იყო ორი ერთმანეთში ახლართული სხეული. მარიამში გაღვიძებული ქალის ინსტინქტები. ბევრი ვნება და ვნებაში ჩაქსოვილი გრძნობები. სულ ცოტა ფიზიკური ტკივილი და ბევრი სასიამოვნო შეგრძნება. ერთმანეთით დაკმაყოფილებული სხეულები. დასამახსოვრებელი წუთები. ქმედებები ბევრი ოცნების ნაცვლად და უბრალოდ ალექსანდრეს და მარიამის სამყარო! ოთახში კი მათი ერთიანობით გამოწვეული სასიამოვნო ხმები გამეფდა! სამუდამოდ მიისაკუთრა მარიამის სხეული და გული ალექსანდრემ.
-ხვალ ოფიციალირად დაგნიშნავ მარიამ!
-რა? -გაოცდა მარიამი.
-ხოო დაგნიშნავ. შენ მშობლებთან წავალთ და ისე. მინდა ჩემი იყო გესმის? შენ უბრალოდ ერთადერთი ხარ!
-როგორ მიყვარხარ! როგორ მაბედნიერებ ჩემო ალექსანდრე.
^^^
მეორე დღეს მართლაც დანიშნა ალექსანდრემ მარიამი. მისი მშობლები მოინახულა და ნიშნობის ბეჭედიც მოარგო თითზე. საღამოსკენ კი თბილისში დასხდნენ მეგობრები საქეფოდ. მათთან ერთად რა თქმა უნდა სალომეც იყო თავის საქმროსთან ერთად, რომელიც თბილისში ცხოვრობდა და თვეში ერთხელ ძლივს ნახულობდა სალომეს. ასე თავისუფალ დროს რომ მოძებნიდა ადგებოდა და მასთან მიფრინავდა ხოლმე. ლილეს და მაქსიმეს ქორწილამდე დარჩენილი 3 დღე უბედნიერესად გაატარეს. მარიამი საერთოდ დაფრინავდა დედამიწაზე აღარ დაიარებოდა. სიგიჟემდე ებედნიერებოდა თავისი ალექსანდრე. მთელი სხეულით გრძნობდა, რომ მისი იყო. მას ეკუთვნოდა და მისით ცოცხლობდა, იმ ღამის მერე უფრო მეტად გრძნობდა ამას. ლილე ყოველ დღე ახდიდა ყუთს თავს და თავის ულამაზეს კაბას უყურებდა. ერთმანეთის ჰორმონებზე თამაშს კი კვლავ აგრძელებდნენ ლილე და მაქსიმე. ისევ არ ეუბნებოდა მაქსიმეს რომ უყვარდა. უკვე იდეაც ჰქონდა როგორ და რა ვითარებაში ეტყოდა. ნიშნობაზე მარიამის სახეს, რომ ხედავდა ლილე ეცინებოდა და ვერ ხვდებოდა რაში იყო საქმე.
-მარიამ იცი როგორ ანათებ?
-ვანათებ?
-ხოო ხოო ანათებ, საახალწლო ნაძვის ხესავით. -სიცილი ვეღარ შეიკავა ლილემ.
-იცი. მე.. ჩვენ..
-რამე მოხდა? ან ასე უცბად დანიშვნა?
-იცი ჩვენ.. -ბლუყუნებდა მარიამი და დებილივით ეცინებოდა.
-რა თქვენ ადამიანო თქვი ახლა. მოიცა.. თქვენ რა ერთად იწექით? -უცბად მიხვდა რაში იყო საქმე.
-კი ლილე.. -უთხრა და სახეზე ხელი აიფარა.
-დედაა ეს რა ატეხილი დაქალი მყოლია და არ ვიცოდი. -ახარხარდა ლილე.
-კარგი ახლა მთელ რესტორანს ნუ გააგებინებ. -სახეზე სულ წამოწითლდა მარიამი.
-როგორი იყო?
-არ მკითხო.. საოცრება ნამდვილი. -ისევ სულელური ღიმილი აიკრო სახეზე.
-დედა ეგრე თუ აბედნიერებდა კაცი არ ვიცოდი..
-მოიცა ქალბატონო მოიცა შენც შეგეჯახება მალე ტიტანიკი და მერე ვნახავ როგორ იჭიკჭიკებ. -გაუჯავრდა მეგობარს.
-კარგი ხო ვსო ჩუმად ვარ. ისე მტკივნეული იყო? ძალიან გეტკინა? -ზუსტად ამ დროს რესტორნის ვერანდაზე მაქსიმე გადიოდა და ლილეს სიტყვებს ყური მოკრა, რაზეც კინაღამ გადაიხარხარა.
-სულ ცოტა. ისეთი ნაზი და მზრუნველი იყო იმ ტკივილს არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონია. სულ დამავიწყა ყველაფერი.
-ღმერთო როგორ მიხარია შენი ბედნიერება მარიამ. -ჩაეხუტა მეგობარს. -ისე რაღა დაგიმალო და ცოტა მეშინია. მაგიტომაც ვერიდები მაქსიმეს, თორემ რა მნიშვნელობა აქვს ქორწილამდე იქნება, თუ ქორწილის შემდეგ ისედაც ჩემი ქმარია. -შიშები გაუმხილა მეგობარს და მაქსიმე დაღონდა. ვერ წარმოიდგენდა, რომ ლილეს მისი ეშინოდა.
-კარგი რაა ნუ გეშინია. ხომ გიყვარს არა? ხოდა არაფერიც არაა საშიში.
-მიყვარს რომელია, მაგრამ მაინც ეს გამოუცდელობის ამბავი ხომ იცი.
-ხოდა დამიჯერე არაფერია საშიში. -მაქსიმე შეუმჩნევლად გავიდა იქიდან და ამ ამბავმა ძალიან ჩააფიქრა. იფიქრა ალბათ ამიტომ არ მიკარებს, რომ ეშინიაო. იმ დღის შემდეგ მაქსიმე უფრო ნაზად და თბილად ეპყრობოდა უნდოდა, რომ ლილეს მისი ნდობა ჰქონოდა და როდესაც იმ ყველაფრის დრო მოვიდოდა მშვიდად ყოფილიყო. ყველაფერს გააკეთებდა მაქსიმე, რომ მას არ ენერვიულა. თუ საჭირო გახდებოდა კიდევ დიდხას არ ექნებოდა მასთან სექსი. 3 დღის შემდეგ როგორც იქნა სვანეთისკენაც გაემართნენ. ლილე უბედნიერესი იყო ისე ენატრებოდა თავისი მთები. ფილტვები აივსო მონატრებული ატმოსფეროთი. ძალიან მონატრებია ანა და მაიზერი. ორივეს თბილად ჩაეკრო გულში.
-ქალბატონო ანა როგორ ხართ. ძალიან მომენატრეთ. -გულწრფელად მოიკითხა დედამთილი.
-ჩემი ლამაზი გოგო, კარგად შვილო შენ როგორ ხარ? ჩემი გადარეული შვილი ხომ არ გიშლის ნერვებს?
-რავიცი კარგად, რას ამბობთ სულ თავს მევლება. ეს როგორ მომიშლის ნერვებს. -სიცილით უთხრა და მაქსიმეს გადახედა
-დედე ჩემო ერთადერთო ხომ იცი, რომ მე ჩემს საყვარელ ქალებს ნერვებს არ ვუშლი. -დედეს გაეკრიჭა და შუბლზე აკოცა.
-ჩემი შვილებიც მოსულაან -როხროხით წამოვიდა მათკენ მაიზერი. -როგორ ხარ? -ორივე გულში ჩაიკრა და ლილეს თმებს აკოცა.
-კარგად მამა კარგად ვართ რა გვიშავს. მოგვენატრა აქაურობა. -ლილეს მაგივრადაც უპასუხა მაქსიმემ.
-ჩემი მეხუთე ვაჟიც მოიყვანს ცოლს და ვსო საბოლოოდ დავბერდი. -ახარხარდა მაიზერი.
-გული მაიზერ გული არ უნდა დაბერდეს და პირიქით ამ ახალგაზრდებმა უნდა გაგვაახალგაზრდაონ. -ბედნიერმა ამოილაპარაკა ანამ.
-ჩემი გულის ვარდი ყოველთვის სწორ დასკვნებზე, რომ გადის. -გაეცინა და ანა მიიხუტა. ლილე მათი შემხედვარე ბედნიერდებოდა. თვალები აუწყლიანდა თავისი დედა გაახსენდა. მაქსიმე მიხვდა მის გულის ტკივილს და წელზე ხელი შეუცურა, ფრთხილად აკოცა შუბლზე და უჩურჩულა.
-დამშვიდდი ჩემო სიცოცხლე.. ახლა ჩვენ ავართ შენი ოჯახი.
-მაქსიმეე. -მიეხუტა ქმარს აცრემლებული და ანაც მიხვდა მის ტკივილს.
-ლილე შვილო მოდი ჩემთან. -ცრემლები მოიწმინდა და მისკენ წავიდა.
-გისმენთ ქალბატონო ანა.
-ლილე არ მინდა, რომ შენს სახეზე ცრემლს ვხედავდე. ჩვენ შენი ოჯახი ვართ და მინდა სულ ბედნიერი იყო. უკვე ჩვენი ხარ გესმიის ჩვენი. ასე რომ გაიღიმე, ჩემო ლამაზო და შეგიძლია შენცდედე დამიძახო.
-როგორ მაბედნიერებთ დედეე. -ჩაეხუტა ლილე და ლოყები დაუკოცნა საყვარელ ანას. მართლაც, რომ ძალიან საყვარელი ქალი იყო.
-აი ასე არ ჯობია?! ვსო შენს სახეზე ცრემლი აღარ დავინახო იცოდე! -გაუღიმა და მათი შემხედვარე მაქსიმე უდიდეს ბედნიერებას გრძნობდა. უფრო მეტად უყვარდა ამის გამო ლილე, თავის დედეს, რომ ასეთ პატივს სცემდა და უყვარდა. უხაროდა, რომ ერთმანეთს უგებდნენ თავისი საყვარელი ქალები.
-ჩემი საყვარელი ქალები. -ორივე გულში ჩაიკრა მაქსიმემ და მაიზერმა სიამაყით გადახედა.
-კარგი ვაჟი გამიზრდიხარ შვილო! ვამაყობ შენით, რომ ორივე ქალი ასე ძალიან გიყვარს! -შვილთან მარტო დარჩენილმა გაუმხილა სიხარული.
-შენი შვილი მამა სხვანაირი ვერც გამოვიდოდი ხომ იცი?! -გაეკრიჭა მაქსიმე და მხარზე ხელი მოარტყა მეგობრულად. ლილე და ანა კი სამზარეულოში ჭორაობდნენ. სალომე და თავისი საქმრო სალომეს მამასთან წავიდნენ და ქორწილზე მოვიდოდნენ მაიზერის სახლში. მარიამი და ალექსანდრე კი, ალექსანდრეს ბებიასთან იყვნენ, რომ მარიამს გაეცნო. საღამოს კი ლილესთან დააბრუნებდა. ლილესაც და მარიამსაც უნდოდათ, რომ ეს ღამე ერთად გაეტარებინათ. მაქსიმეს ძალიან არ უნდოდა, რომ ამ თემაზე ეფიქრა თუმცა სხვა გზა არ ჰქონდა.
-მამა დედას ჯანმრთელობის საქმე როგორ მიდის? კიდევ ცუდად ხომ არ გამხდარა? იცოდე არ დამიმალო.
-რავიცი შვილო ძალიან მედარდება. შენც ხომ ხედავ როგორ დასუსტდა. თავბრუს ხვევა აქვს ხოლმე და ტკივილები. მესტიაში გვყავდა მე და გიორგის და ქიმიო თერაპია ესაჭიროება კიდევ.
-დედას რომ რაიმე დაემართოს გავგიჟდები მამა. -სევდა ჩაუდგა მაქსიმეს თვალებში.
-არ ვიცი შვილო დიდხანს ვერ გაძლებს ხომ იცი. არც მე მინდა ამაზე ლაპარაკი და ფიქრი თუმცა ეს ორივემ კარგად ვიცით. მე ყველაფერს ვიზავ, რომ იქამდე იცოცხლოს სადამდეც შესძლებს. არც წამალი და არც ექიმი არ მოაკლდება. რამდენიც არ უნდა მითხრას ექიმმა გადავიხდი. -ცრემლი მოერია მაიზერს.
-კარგი მამა დამშვიდდი. ძლიერები უნდა ვიყოთ და დედას დაეჩენილი წლები გავულამაზოთ და გავაბედნიეროთ. -ხელები მაგრად მომუშტა და მთელი ძალების მოჯრება დასჭირდა, რომ მამისთვის ეს სიტყვები ეთქვა.
-მართალი ხარ შვილო. ძლიერები უნდა ვიყოთ. ხვალინდელი დღე კი მას ძალიან გაახალისებს. უკვე ყველაფერზე ვიზრუნე.
-მადლობა მამა ყველაფრისთვის.
-რას ამბობ შვილო! ჩემი ვაჟის ქორწილზე მთელმა სვანეთმა უნდა ილაპარაკოს! -ბედნიერი იყო მაიზერი ამ ამბავით. ამასობაში ლილემ და ანამ სუფრა გაშალეს და მათაც დაუძახეს. გემრიელად მიირთვეს და ქორწილის დეტალებს კვლავ გადახედეს. ჯვრისწერა რა თქმა უნდა უშგულში იქნებოდა. მათ ეზოში კი ლამაზად იქნებოდა გაშლილი მაგიდები. ორიგინალური გაფორმებებით. ალექსანდრემაც როგორც იქნა თავისი გოგონა დააბრუნა მეგობართან.
-რა ქენი აბა გაიცანი ალექსანდრეს ბებია? -ღამე მარტო დარჩენილებმა ლაპარაკი დაიწყეს. არცერთს ძილი არ ეკარებოდა.
-ვაიმე კიი. ისეთი საყვარელი ქალია. შეჩიჩხინა დროით მოიყვაე ცოლადო. აბა ალექსანდრეს კიდევ ეგ უნდოდა?
-ხოო მაგრადაა მონდომებული შენი ბიჭი.
-მოინდომოს რამდენიც უნდა. სანამ უნივერსიტეტს არ დავამთავრებ მანამდე არ იქნება ქორწილი. მერე თუ უნდა სამუდამოდ აქ დავბრუნდეთ.
-მართლა გინდა აქ ცხოვრება? -ისედაც იცოდა მისი დამოკიდებულება სვანეთის მიმართ, თუმცა მთლად ასეთი სიყვარულიც ვერ წარმოედგინა.
-ხომ იცი აქაურობა როგორ შემიყვარდა. მითუმეტეს მაგ ყველაფერს მისი სიყვარულიც ემატება და.
-ხო სიყვარული უფრო მეტად გცვლის. იმედია მაქსიმეც მოინდომებს აქ დაბრუნებას. ვერ ვძლებ აქაურობის გარეშე. იქაც კარგია მაგრამ აქ სულ სხვაა.
-იქნებ დაბრუნდეთ რა იცი. ჯერ ყველაფერი წინ გაქვთ.
-ხოო მართალი ხარ. ვაიმე მარუს კი არ მჯერა, რომ ხვალ ქორწილი მაქვს.
-ერთი თვის წინ რას ვიფიქრებდი, რომ შენ გათხოვდებოდი და მე დავინიშნებოდი. -ეცინებოდა მარიამს.
-ხოდა კიდე კაცის გემოსაც გაიგებდი. -ახარცარდა ლილე.
-რა იყო ნუ დარდობ ხვალ შენც გაიგებ. -ენა გამოუყო მეგობარს.
-აუ კაი ჰაა. ხომ იცი, რომ მენერვიულება მაინც. ნუ კი დიდი ხანია ორივე მაგას ველოდებით მარა მაინც. -ეცინებოდა თავის თავზე.
-თქვენ, რომ ნამეტანი გაგიჟებულები ხართ ეგ ხომ ფაქტია ისედაც. მარა არ ინერვიულო ყველაფერი კარგად ჩაივლიის.
-რავიცი მარ რავიცი.. ღმერთო როგორ მიყვარს ეგ ახურებული კაცი ვაიმე! -ემოციებში იყო ლილე. -ხვალიდან სულ სულ ჩემი იქნება.
-ყველაფერზე მეტად შენი ბედნიერება მაბედნიერებს ლილე. შენ დაიმსახურე ასეთი ბედნიერება.
-ჩემი სიყვარული ხარ შენ! თქვენც როგორ მაბედნიერევთ ნეტავ იცოდე.
-მგონი ჯობია დავიძინოთ, თორემ ერთი სულიერი ვატყობ საერთოდ უძილო იჯდება ქორწილზე.
-არ მეძინება და რა ვქნა? იმ წუთების მოლოდინი არ მაძინებს მარიამ.
-ვიცი, მაგრამ შეეცადე. -ზუსტად ამ დროს ლილეს მაქსიმემ მისწერა ტელეფონზე.
-აი ნახე ისიც ვერ იძინებს მომწერა. -გაეცინა ლილეს
-რა მოგწერა?
-შემეკითხა გღვიძავსო. ჩემი ნახვა უნდა.
-წადი მერე რაღას ალოდინებ.
-მივქრივარ ჩემს მეფესთან. -იკრიჭებოდა და თავს ათვალიერებდა სარკეში.
-ჭკვიანად იცოდე. -გააფრთხილა სიცილით და დასაძინებლად გადაბრუნდა. ლილე კი დაბლა ჩავიდა მაქსიმესთან.
-რაო ჩემო სიცოცხლე ვერ იძინებ უჩემოდ? -კისერზე ჩამოეკიდა მაქსიმეს და გემრიელად აკოცა.
-რა დამაძინებს როდესაც ჩემს გვერდით არ ხარ? -ჩუმად უჩურჩულა ყურში, რომ დანარჩენებს მათი ხმა არ გაეგოთ.
-ვერც მე ვერ დავიძინებ უშენოდ.
-ხოდა ახლა გამომყვები სადღაც.
-კარგი. -ყოველგვარი წინააღმდეგობის გარეშე გაჰყვა მაქსიმეს. კოშკში აიპარნენ და იატაკზე დაგდებულ ლეიბებზე მოკალათდნენ. მაქსიმემ გადაწყვიტა რადაც არ უნდა დაჯდომოდა მაინც გამოეტეხა სიყვარულში. მიხვდა მის ცუღლუტობას.
-ლილე..
-ჰოუუ
-ხომ იცი როგორ მიყვარხარ მე შენ!?
-ვიცი მერე. -თამაშს ისევ აგრძელებდა ლილე.
-მერე მაინც და მაინც პირველ ღამეს უნდა ელოდო, რომ მითხრა როგორ გიყვარვარ? -ეშმაკურად შეხედა და ლილეს გაოცება დაეტყო სახეზე.
-რა? რა პირველი ღამე მაქსიმე.
-კიდე თამაშს აგრძელებ გოგო? -სიცილს ვეღარ იკავებდა. -მშვენივრად ვხვდები შენს ჩანაფიქრებს. გინდოდა პირველი ღამის მერე გეთქვა, რომ გიყვარვარ? მოდი ახლა უბრალოდ ყველანაირ თამაშს მოვეშვათ. ვიყოთ ჩვენ და ჩვენი სიყვარული. მიყვარხარ მე შენ და უბრალოდ მითხარი. ქორწილამდე მითხარი კარგი? სიგიჟეები ცოტახნით გადავდოთ რა. -მუდარა იგრძნობოდა მის ხმაში. ლილეს მის სიტყვებზე ბედნიერების ცრემლები მოაწვა. წამომჯდარ მაქსიმეს კალთაში ჩაუხტა და ძლიერად ჩაეხუტა. ყელზე მიაკრო ტუჩები და ტირილს უმატა.
-ლილე ნუ ტირი, ხვალ ქორწილი გაქვს დაგავიწყდა? -თმაზე მიეფერა უნდოდა დაემშვიდებინა. ლილემ თავი წამოწია, ცრემლები მოიწმინდა და ტუჩები ახლოს მიუტანა. ისე უთხრა თითოეული სიტყვა მისი რბილები მისას ედებოდნენ.
-მი სი მალატ გვიჩიანო! (მე შენ მიყვარხარ გვიჩიანო) ჰოოო. დაე ყველამ გაიგოს, რომ მე შენ უღმერთოდ მიყვარხარ მაქსიმე გვიჩიანო!


უტელეფონობისა და უკომპიტერობის ჟამს როგორც იქნა დაგიბრუნდით :(( იმედია მოგეწონათ და ჰორმონები არ აგითუხთუხდათ. ჯერ კიდევ წინაა ჰორმონების ათუხთუხება:დდდ ველი შეფასებას ჩემო შოკოლადებო და კამფეტებო:დ❤❤