ჩემი ცხოვრება არასდროს მიყვარდა და არ მოგატყუებთ არც ახლა მიყვარს. რომ შემეძლოს მოვიკლავდი და დავისვენებდი ამ სამყაროსგან, ბევრჯერაც მიფიქრია ამზე, მაგრამ ერთი რამ მაჩერებს, ეს კი ჩემი ძმაა. წარმოიდგინეთ: ჩვენი მშობლები ავარიაში დაიღუპნენ. მე მაშინ 9წლის ვიყავი და ჩემთვის რთული იყო იმის გაცნობიერება რომ დედას და მამას ვეღარასოდეს ვნახავდი, ჩემი ძმა კი 15 წლის იყო. ჩვენ მხოლოდ ერთმანეთი გვყავდა. საცხოვრებლად ბებიაჩემთან გადავედით მაგრამ იგი 4 წელში გარდაიცვალა. ისევ მარტო დავრჩით. ძმამ სამსახური იშოვნა და ამ შემოსავლით ვირჩენდით თავს. შემდეგ ცოლი მოიყვანა, მაგრამ სამწუხაროდ მისი ცოლი ორ წელში ლეიკემიით გარდაიცვალა. მან ეს ამბავი ძლივს გადაიტანა, მაგრამ ჩემს გამო იდგა ფეხზე, რომ მე მქონოდა ბედნიერი მომავალი. და ეხლა ფიქრობთ, რომ თავი უნდა მოვიკლა? არა რათქმაუნდა მეც ფეხზე უნდა ვიდგე ჩემი ძმის გამო. იგი ამას ნამდვილად ვეღარ გადაიტანს.
ასეთი მძიმე წარსული მქონდა მე. იმის გამო რომ ჩემს ძმას თავი ცუდად არ ეგრძნო, ჩემს თავში ჩაკეტილი ვიყავი ყოველთვის, ყველა ტკივილს გულში ვიკლავდი და ერთ მიტოვებულ, მიუწვდომელ და მიყრუებულ ოთახში ვკეტავდი და არასოდეს ვაძლევდი გამოსვლის საშვალებას. მაგრამ ვინ იცის ეს ტკივილები, როდის მოაწყობენ აჯანყებას და საბოლოოდ გამოაღწევენ იმ ოთახიდან, სადაც ამდენი ხანი ვამწყვევდი და ყველანაირად ვცდილობდი შემეკავებინა ისინი. ამ ყველაფრით კი ჩემს ფსიქიკანს ზიანს ვაყენებდი ყოველთვის, მაგრამ ამაზე საერთოდ არ ვფიქრობდი. მარტო შენს თავზე როდი უნდა იფიქრო. ტკივილს გამოსვლის საშვალებას ყოველთვის ღამით ძილის დროს ვაძლევდი ცრემლები საშვალებით.
„- იცით რა მტკივნეულია ტირილი?!
ისე ჩუმად... ჩუმად რომ არავინ გაიგოს.“
ახლა 20 წლის გახლავართ. ვცხოვრობ მარტო. არ მიყვარს ხალხმრავალი ადგილები. ჩემი სახელია სანდრა. მყავს ერთი ძმა ლუკა. არ მყავს ბევრი მეგობრები იმიტომ, რომ არ ვენდობი ადამიანებს. ამ სამყაროში მხოლოდ ოთხ ადამიანს ვენდობი: ჩემს ძმას, ჩემს ორ საუკეთესო მეგობარს თიკოს და ნინოს, და რმერთს. იმით გამოვირჩევი ჩემი თანატოლებისგან, რომ ვარ ძალიან ლამაზი და მთავარი მე მაქვს ერთი თვალი ცისფერი და რთიც მწვანე ეს კი ძალია მალამაზებს. ვარ მესამე კურსზე და ვსწავლობ სამედიცინოზე, კერძოდ ქირურგიაზე. ალბათ ეს პროფესია ჩემი ცხოვრების გამო ავირჩიე, რადგან ჩემი მშობლების გარდაცვალების მიზეზი ის იყო, რომ ცუდ საავადმყოფოსი მოხვდნენ, იქ მართლა არ იყო წესიერი საავადმყოფოები. ჩემი ძმის ცოლის გარაცვალების მიზეზი განუვითარებელი მედიცინა იყო. შეიძლება სწორედ ამიტომ მომინდა გავმხდარიყავი ქირურგი და გადამერჩინა ადამიანები. ამბობენ თუ ექიმობის სურვილი გულიდან და სულიდან არ მოდის, ვერასოდეს დადგები კარგი ექიმიო. მე კი ვთვლი რომ ეს ნამდვილად მინდა, მინდა , რომ გავხდე ექიმი და გადავრჩინო ადამიანების სიცოცხლე, ეს მართლა ძალიან მინდა. განსაკუთრებით ის მომენტი მეყვარება ექიმობის პერიოდში, როდესაც ვიტყვი „ საბედიეროდ, ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა“ ამ ფრაზას კი მადლობები და ბედნიერი სახეები მოყვება. ამ ბედნიერი სახეების დანახვა ჩემთვის უბედნიერესი მომენტი იქნება. ამის გამო, სწორედ ამის გამო მინდა გავხდე ექიმი. მე მაქვს მზიმე წარსული, მაგრამ ეს მე ვერ შემაჩერებს, ამის გამო მე ვერ დავეცემი ფეხზე ვიდგები სამუდამოდ. როცა დავეცემი ფეხზე ავდგები და გავაგრზელებ ცხოვრებას. დარწმუნებული ვარ ჩემს მშობლებსაც სწორედ ეს უნდოდათ, სწორედ ეს რომ ვყოფილიყავი ძლიერი. მოდი მოგიყვებით ჩემს ისტორიას და იმედი მაქვს დაგაინტერეებთ.
///////////////////////////////////////
გამარჯობა! ეს ჩემი პირველი მოთხრობაა და იმედი მაქვს მოგეწონებათ. გთხოვთ მითხრათ ღირს გაგრძელება? და ბოდიში გრამატიკული შეცდომებისთვის.