თავი 19

-დილამშვიდობის -კარები შემომიღო ნიკამ ,მაშინვე შევკივლე ,ლოგინზე წამოვჯექი და საბანი მაგრად ავიკარი ტანზე
-რა ჯანდაბას აკეთებ ! -შევუბღვირე
-რაიყო უარესად არ მინახიხარ თუ რა - წარბები აწია და ჩემს აწითლებუილ სახეზე ახარხარდა
-რა იდიოტი ხარ რა! რა გინდა?
-საუზმე მზად არის
-შენ მოამზადე?-გაკვირვებულმა შევხედე
-ხო,წამო ჭამე და თან მოგიყვები რა შეიცვალა ამ დროის განმავლობაში
-არ მაინტერესებს
-არაუშავს მაინც მოგიყვები -თვალი ჩამიკრა
-მე სამსახურში უნდა წავიდე
-დღეს კვირაა -კარს მიეყუდა და ხელები გულზე დაიკრიფა
-უი ხო,მაშინ ..უი დემეტრეს უნდა შევხვდე
-არ შეხვდები !-წამში გაუმკაცრდა ხმა
-ბატონო ?!
-აუ ,გთხოვ რა ბარბი, გეხვეწები ეს შაბათ-კვირა ჩემთან გაატარე რა
-ზედმეტი ხომ არ მოგდის?
-გთხოოოვ ,აი გთხოვ -საწყალი თვალებით გადმომხედა
-არა დემეტრეს მაინც უნდა შევხვდე ,თან შენზე უნდა ვუთხრა
-არა ,არ ეტყვი!
-ნიკა გადი ,ჩავიცვამ და რო გამოვალ ვილაპარაკოთ,გადი! -ირონიულად ჩაეღიმა და გავიდა..სწრაფად ავდექი სპორტული შარვალი და მაისური ჩავიცვი,თმა ავიწიე და გარეთ გავედი
-რაკაი სუნია -თვალებდახუჭულმა შევიყნოსე სურნელი ,უეცბ წელზე ხელების შეხება ვიგრძენი ,წამში გავახილე თვალები და უკან გავიხედე -რას აკეთებ, ხომ არ გაგიჟდი! -ვიკივლე და ხელი გავაშვებინე
-რა არ გახსოვს ? ყოველ დილას ასე ვიქცეოდით -დაბნეულმა შემომხედა
-მაშინ ცოლ-ქმარნი ვიყავით ნიკა ,ახლა აღარ!
-ახლაც ვართ,ხელი მოწერილი გვაქვს ,ჯვარი კი დაწერილი ,დაგავიწყდა?-ღიმილით მომმართა
-იცი რას გეტყვი ,მაშინ რატომ არ გაგახსნედა ეგ როცა წახვედი, როცა დამტოვე აქ სულ მარტო და გადაიკარგე ,გეკითხები რატომ?! -წამში შეეცვალა სახე , კეფა მოიქექა და იქვე ჩამოჯდა
-დაჯექი ბარბი
-რა?
-დაჯექი ,უნდა აგიხსნა -მეც წყნარად ჩამოვჯექი მის წინ,ჩემი ხელები აიღო და თავისაში მოიქცია -ბარბი მე რომ ჩამოვედი,მაშინ პირდაპირ შენს სახლში მივედი,მამაშენთან,მეგონა შენც და ბავშვიც იქ იყავი..გახარებული მივედი, ერთი სული მქონდა როდის გნახავდით,გულში ჩაგიკრავდით და თქვენს სურნელს შვიგრძნობდი - ამ სიტყვებზე ჩაეღიმა ,მისი ღიმილი მეც გადამედო -იქ მამაშენი დამხვდა ,მითხრა რომ ჩემი წასვლიდან ერთ თვეში წახვედი და აბორტი გაიკეთე ,შენი ნებით
-რა?!
-ხო, ასე მითხრა..თავიდან არ დავუჯერე ,რადგან მახსოვდა როგორი სიყვარულით ლაპარაკობდი ჩვენს მომავალზე და პატარაზე ,არაფრით მეჯერა ,მაგრამ რაღაც საბუთები მაჩვენა შენი ხელმოწერით
-ეგ ის საბუთები იყო ალბათ საავადმყოფოში წასვლამდე ხელი ,რომ მომაწერინა ,მითხრა ბავშვს მკურნალობა სჭირდება და შენი ხელის მოწერის გარეშე არ გამოვაო
-აზრზე ხარ რა აფერისტი და საზიზღარი კაცია? ასე როგორ მოგვატყუა ..-მუშტები შეკრა
-მას ჩვენი დაშორება უნდოდა და შენც ხელი შეუწყვე
-მერე მოვედი ,შენთან და ბავშვი არ დამხვდა ,შენც მებოდიშებოდი, რა უნდა მეფიქრა ბარბი?-აცრემლებულმა შემომხედა
-უნდა გეკითხრა
-ხმა ვერ ამოვიღე ,ენა ჩამივარდა ..უბრალოდ ძალიან დავიბენი,ამიტომ წავედი..იქ ვმკურნალობდი, უშენოდ შევიშალე ,შენი საქციელის გამოც შევიშალე და ჯარიდან გამომიშვეს ფსიქოლოგიურ კურსებზე ..რუსეთში ვიყავი, როცა კურსს მოვრჩი ,მივხვდი ვეღარ გავძლებდი იქ და ჩამოვედი..-ამოიოხრა და მაგრად მომიჭირა ხელები
-არ ვიცოდი
-ახლა ხომ იცი,მინდა ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ ,გთხოვ მომეცი შანსი - სევდიანად შემომხედა ,თვალებში ვუყურებდი და ვხვდებოდი ბოლომდე გულწრფელი იყო ,მივხვდი ჩემგან თანხმობას ელოდა
-არა -ხელები მოვაშორე - არა ნიკა ,მე მიყვარს დემეტრე
-შენ მე გიყვარვარ,უბრალოდ ჩემს წასვლას განიცდიდი და დემეტრე გამოჩნდა ,ის ნამდვილად არ გიყვარს ,მე გიყვარვარ სინამდვილეში
-რა სისულელეებს ბოდავ ,ვგიჟდები მასზე ,ჩემი სულია ,მე ის ძალიან მიყვარს და არავის ჩანაცვლების გამო არ ვარ მასთან ! -გაღიზიანებული წამოვდექი
-აი, შენი გაბრაზებითაც ჩანს ,რომ მართალი ვარ
-მისმინე ,მე მიყვარს დემეტრე ,მეტიც ვგიჟდები მასზე და ამაში ეჭვის შეტანა არც გაბედო!
-კარგი,კარგი,დამშვიდდი..წამოდი ვჭამოთ - ხელი მომკიდა მკლავზე და სამზარეულოსაკენ მიბიძგა
-არ მინდა ,ოთახში შევალ
-თუ ჩაიკეტები ასე ვერაფერს გაარკვევ
-და რა მაქვს გასარკვევი ! -კბილებს შორის გამოვცერი,ოდნავ ჩაეღიმა -შემეშვი -ხელი გავაშვებინე და ოთახში შევედი..იქვე ჩამოვჯექი ,თავი ხელებში ჩავრგე ,ყველაფრის გახსენება დავიწყე ,წარსულის, გათხოვების, მამის,დედის,დემნასი,ჩემი ორსულობის და უცებ წამომივიდა ცრემლები ,ყველაფერი ასე არ უნდა მომხდარიყო,ჩემი ცხოვრების დამანგრეველი მამაჩემია,ადამიანი რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა ერთ დროს ,რომელსაც მინდოდა დავმსგავსებოდი და ჩემი კუმირი ყოფილიყო..მან მე გამაუბედურა ,გამაუბედურა და დაღი დამასვა სამუდამოდ -მუშტი საწოლის კიდეს ვკარი -ჯანდაბამდეც გზა გქონია გურამ დევდარიანო! -გიჟივით წამოვვარდი ფეხზე და რაც ხელში მომხვდა ყველაფერი დავლეწე -ჯანდაბაშიც წასულხარ შენი სიმართლით, შენი ვითომ სიყვარულითა და ოჯახის უფროსობით ! -ბოლო ხმაზე ვკიოდი, კარი ნიკამ შემოაღო ,ძირს დამჯდარი და მტირალი რომ დამინახა მაშინვე მომმვარდა ,ხელები მაგრად მომხვია ზურგზე ,ჩემი თავი მის სხეულზე მიიკრა და ნაზად მაკოცა შუბლზე
-დამშვიდდი საყვარელო,დამშვიდდი გთხოვ
-ეს რატომ გააკეთა ,ასე როგორ მომექცა?
-არ ღირს წარსულის გამო ტირილი
-უბრალოდ გული მტკივა
-მისმინე,შემომხედე -სახეზე მომკიდა ხელები და სახე მისკენ მიმატრიალებინა -შენ ძლიერი ხარ გესმის ,ძლიერი ,კეთილი,ლამაზი და ჭკვიანი ადამიანი ხარ...მდიდრულ ცხოვრებაზე თქვი უარი ,წამოხვედი სახლიდან და შენით აიწყე კარიერა ,დამოუკიდებელი ცხოვრებით ცხოვრობ ამ ასაკში.მე ვამაყობ შენით,შენც უნდა იამაყო
-მე ისეთი ძლიერი აღარ ვარ ნიკა ,შევიცვალე
-მართალი ხარ,ისეთი აღარ ხარ,უკეთესი ხარ ..გთხოვ ნუღარ ტირი - ცერა თითით მომწმინდა ცრემლი -დამშვიდდი კარგი? - თვალებში ჩამაჩერდა ,მეც თავი დავუქნიე ,კარგითქო - აი ასე ,კარგი გოგო ხარ -მაგრად ამიკრდა გულზე
-ბარბარე ! - წამში ავიხედე და ოთახის კარებში მდგარი დემეტრე დავინახე ,წარბები შეეკრა და ჩვენ ორს გვიყურებდა ,ნიკამ წამში გამიშვა ხელები, მეც ფეხზე წამოვვარდი
-დემეტრე? აქ რა გინდა?
-მართალი ხარ, არაფერიც არ მინდა - გაბრაზებულმა შემომხედა ,თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა ,ხელები მომუშტა ,ტუჩები განრისხებულმა მოკუმა და წამში გავარდა გარეთ ,მეც მას გავეკიდე
-დემეტრე ,დემეტრე დამელოდე გთხოვ ! -კიბეებზე ჩავრბოდი
-თავი დამანებე ბარბარე,მასთან დაბრუნდი !
-მასთან რა მინდა?
-ხო ეხუტებოდი,ალბათ კოცნის მომენტში შემოვედი!
-ასე უბრალოდ როგორ მადანაშაულებ,იქნებ ნათესავია ! -გაჩერდა და უკან შემოტრიალდა ,თვალები სულ ჩაწითლებული ჰქონდა ,გული მომიკვდა ,ცრემლები წამომივიდა
-ნათესავია?
-არა -თავი გავაქნიე ,წამში გაჩნდა ნიკა ჩემთან,როგორც ჩანს გამოგვყვა
-ეს არის დემეტრე?-ირონიული ხმით იკითხა ,თავი დავუქნიე -როგორც იქნა გნახე ,მე ნიკა ვარ ,ბარბარეს ქმარი -სიტყვა ,,ქმარი " მკვეთრად გამოთქვა ,დემეტრეს თვალები გადმოუტრიალდა ,ორივეს დაბნეული მოგვაჩერდა ,მის თვალებში ამდენი ხნის შემეგ პირველად შევნიშნე ცეცხლის ალი,სიძულვილი და გულის ტკენა
-ქმარი?- საყვედურით და დაბნევით სავსე მზერა მომაპყრო
-ჰო ქმარი ,ახლა მასთან ვცხოვრობ - კმაყოფილმა მიახარა ნიკამ
-მოკეტე ! -თვალები დავუბრიალე - დემეტრე ,დავილაპარაკოთ
-არაფერია სალაპარაკო - ზიზღით გადმომხედა ,მანქანაში ჩაჯდა და ადგილიდან დაიძრა
-ბარბარე მე.. - მომიტრიალდა ნიკა
-შენ ,შენ ხარ დამნაშავე ,შენ..შენ..საერთოდ რას ჩამოეთრიე ,რას მობრძანდი ,რატომ არ მოკვდი იმ ომში,რატომ! -მუშტები დავუშინე
-ჯარში
-ხო ჯარში,რატომ არ მოგკლეს ,რომ აღარ მენახა შენი სახე ,რატომ !
-ბარბარე დამშვიდდი - მკლავები დამიჭირა ,მაგრამ მაინც ვფართხალებდი ,მინდოდა მისთვის ჩამერტყა ,უცებ დემეტრეს მანქანა ისევ გამოჩნდა ,სადარბაზოსთან სწრაფად გაჩერდა ,იქიდან გამწარებული დემეტრე გადმოვიდა ,არა კი არ გადმოვიდა გადმოხტა ,ნიკასთან მივიდა და პირდაპირ სახეში თხლიშა მუშტი ..ერთი წამოვიკივლე ,ნიკა შებარბაცდა და ხელით კედელს მიეყუდა ,რომ არ წაქცეულიყო
-დემეტრე არ გინდა -მკლავზე შევეხე კიდევ დასარტყმელად რომ გაიწია ,ერთი გადმომხედა ,ხელი შემაშვებინა ,ისევ მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა..ტირილი ამივარდა ,შემდეგ ნიკას გავხედე ,ცხვირიდან სისხლი მოსდიოდა და გაბრაზებული იყურებოდა..

******
მას შემდეგ ერთი კვირა გავიდა ,ყოველ დღე ვურეკავდი მაგრამ არ მპასუხობდა,არც სამსახურში დადიოდა ,მე არ მივსულვარ ,ეს ანასგან გავიგე ..საშინელი დეპრესია დამეწყო, მასთან სახლშიც რომ ვიყავი და არ შემიშვეს მთლად უარესი დამემართა ,ფაქტიურად ლოგინად ჩავვარდი,არც საჭმელს ვჭამდი, არც გარეთ გავდიოდი, სიცოცხლის ხალისი დავკარგე ,თითქოს ჩემში რაღაც მოკვდა ,ნიკა ისევ ჩვენთან იყო, იმის თავიც არ მქონდა გამეგდო, უბრალოდ ლოგინზე ვიწექი და ვტიროდი..
-ბარბარე ,გთხოვ რა ნუ ხარ ასე - უკვე მერამდენედ მევედრებოდა მარიამი ვინ მოთვლის -რამე მაინც თაქვი,როდემდე უნდა იყო ასე - ცრემლები წამოუვიდა ,მე კი ხმას არ ვიღებდი
-ბარბარე ! გეყოფა ,როდიდან დასუსტდი ასე ,ახლავე ადექი ფეხზე ,რას გავს შენი საქციელი ! -დამიღრიალა დემნამ ,თუმცა მისი არ მესმოდა ,უბრალოდ ვიწექი და ჭერს მივშტერებოდი
-დემნა ნუ უყვირი -გაბრაზებულმა გახედა მარიმ
-აბა რა ვქნა ,რა? ვერ ხედავ რა დღეშია? სულ ჩამიხმა ,ერთი კვირაა წვენის გარდა არაფერი მიუღია ,სახეზე რას დაემსგავსა ,ან თმა რას უგავს ,მარიამ შეხედე! - მარი ფეხზე წამოდგა ,დემნას მიუახლოვდა და ლოყაზე ნაზად აკოცა
-ვხედავ, მაგრამ ის შენი დაა ,გადაიტანს ამასაც ,აი ნახავ
-უკვე იმედი მიქრება
-არ უნდა ჩამოუშვა ცხვირი,ჩვენ მას ერთად დავაძლევინებთ ამას
-ერთი კვირაა ვერაფერი მოვუხერხეთ
-კარგი,წამოდი,წამოდი ვაცადოთ დაძინება - ხელი მოკიდა და ითახიდან გაიყვანა ..
მათი ასეთ მადგომარეობაში ნახვა გულს მიკლავდა, მაგრამ არ მქონდა ძალა ტკივილთან შებრძოლების,უკვე საკმაოდ დავსუსტდი ..
-ბარბი -კარები შემოაღო ნიკამ -გღვიძავს? -ხმა არ გამიცია,დაუკითხავად შემოვიდა და ლოგინთან ჩამოჯდა ,ხელი ხელზე შემახო -მაპატიე კარგი -არ შემიხედავს მაგრამ ვიგრძენი ცრემლს ძლივს იკავებდა -ყველაფერი მაპატიე,მაპატიე რომ დაგტოვე ,მაპატიე რომ იქ არ მოვკვდი,მაპატიე რომ ჩამოვედი და მეორედ გაგინადგურე ცხოვრება,მაპატიე ! - მაგრად მომიჭირა ხელი,თავს ძალა დავატანე და გავხედე ,განადგურებული მიყურებდა ,შემდეგ რაღაც ამოიღო და მომაწოდა -დაურეკე,მას,დაელაპარაკე -ტელეფონი ჩართო,დემეტრეს ნომერი მოძებნა და მომაწოდ -უბრალოდ ელაპარაკე, მინდა კარგად იყო -ჩემი ტელეფონი იქვე დატოვა და ოთახიდან გავიდა ..
ხელის კანკალით ავიღე ტელეფონი,დემეტრეს ნომერს დავაკვირდი რომელსაც ,,ჩემი ტირანი " ეწერა ,უნებურად გამეღიმა ,მწვანე ღილაკს დავაჭირე და ყურთან მივიდე ,ჩემდა უნებურად უპასუხა
-გისმენთ - ცივი და უხეში ხმა ჰქონდა ,მართალია უცხოსავით მომმართა ,თუმცა მაინც მივხვდი იცოდა მე რომ ვიყავი
,მისი ხმის გაგონებაზე ცრემლები წამომივიდა -ალო !
ხმა გავიწმინდე - დე...დემეტრე მე ვარ - ხმის კანკალით ვუთხარი,გავიგე ,როგორ ამოიხვნეშა ,ცოტახანს ხმა არ ამოუღია,მეგონა გამითიშავდა
-რა ხდება ? -ისევ ცივი ტონი ქონდა
-უნდა ვილაპარაკოთ!
-რაზე?!
-ჩვენზე
-ჩვენ აღარ არსებობს !
-იარსებებს თუ მომისმენ
-და რას მეტყვი ? იმას ,რომ ქმარი დაგიბრუნდა ,შენც მის მიმართ გრძნობები განგიახლდა და საჭიროდ არ ჩათვალე ჩემთვის გეთქვა? -მის ხმაში ტკივილი ვიგრძენი
-არ არის ეგრე
-აბა როგორაა ! -დაიღრიალა ,შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა - მოკლედ ,მე მივდივარ, შეგიძლია ჩემზე არ იღელვო,იყავი ბედნიერი
-სად მიდიხარ? -ლოგინზე წამოვჯექი
-შორს ,ვეღარ მნახავ , ხვალ მივფრინავ !