^^^
დღეები იმაზე რუტინულად მიდიოდა ვიდრე აქამდე , გაუსაძლისი ხდებოდა მისი მცდელობები ბაღათურიას ნერვებს გასანადგურებლად რომ უფროდაუფრო აქტიურდებოდა და შემდეგ კრახით მთავრდებოდა.
მათეს ნერვები რკინის ჩანდა , არაფერზე ტოკდებოდა თუ ძალით არ გადაღუნავდი და ეს გადაღუნვაც რომ ძალიან ძნელი იყო ალბათ ყველა ხვდებით.
ერთი შეხედვით ყველა მშვიდი ადამიანი ჩანდა , მაგრამ იცოდა მარიამმა მის ყველა მოქმედებას ბიჭი ისე აღიქვამდა როგორც ბავშისას და ამიტომ არ ჰქონდა რეაქცია არაფერზე.
„ასაკობრივიაო“ ამბობდა.
- რას შვები ? - ეკრანზე ლიზა გამოჩნდა და გაკრეჭილი მიაჩერდა დაქალს.
- სადაა შენი და ? - ჰკითხა და კარი გასაღებით გადაკეტა .
- აქ , დავუძახო ?
- კი ...
- ელენეეეეე - დაიკივლა ბოლო ხმაზე და მარიამმაც სახის მანჭვით აიფარა ხელები წამით ყურებზე.
- დაუძახეთქო გითხარი , ყურის ბარაბანი გამიხეთქეთქო არ მითხოვია!
- რა ხდება ? - ლეპტოპთან ქშენით დაეგდო ელენე და ლიზას მხარს ხელით დაეყრნო. - მშვიდობაა თქვენო უდიდებულესობავ ?
- თქვენო ბრწყინვალებავ ქვია მაგას ამის შემთხვევაში .
- ქალს რითი მიამსგავსე გაფიცებ ? - სიცილით წაკბინა ელენემ დას და ლიზამაც ხარხარით აიჩეჩა მხრები.
- მომისმენთ ?
- მოგისმენთ ! - თავი დაუქნია ორივემ სიცილით და მარიამმაც ტუჩის კვნეტით გახედა კარს.
- ჰე დაღერღე !
- ადრე რომ გითხარით ჩვენთან ერთ ბიჭი ჩამოდისთქო გახსოვთ ?
- ხო ეგ სამი თვის წინ არ ჩამოვიდა ? - ჰკითხა ელენემ და ხელზე კრემი დაიდო.
- ხო ...
- მერე ? -ჩაეკითხა ლიზა და დას ბღერით გამოგლიჯა თავისი კრემი ხელიდან .
- მერე ის რომ ...
- მოიცა , მოიცა ... - დაბნეულს ორივე გაოცებული მიაშტერდა. - არ არსებობს ! - შეკივლა ორივემ ერთ ხმაში და მარიამმაც დაბნეულმა ამოაყირავა თვალები.
- რა სიკვდილი გაყვირებთ ?
- ვაიმე ახლა მოვკვდები ! - ახავლდა ლიზა და საწოლზე ხარხარით გაწვა.
- ვხოხაააავ ! - იატაკიდან გაჰკიოდა ელენე და სუნთქვის დარეგულირებას უშედეგოდ ცდილობდა.
- რა დავაშავე ღმერთო ? - ხელები ჰაერში აღმართა მარიამმა მეტი დრამატიზირებისთვის.
- შენ არ იყავი რომ იძახდი სიყვარული არ შემცვლისო ? მთლად მოტეხილი ხარ ქალო ! - სიცილის აგრძელებდა ლიზა.
- მოტეხილი კი არა შუაზეა გადაღუნული ვერ უყურებ რა საცოდავი თვალები აქვს ?
- ეშმაკი ჩამისახლდა ... - ამოიოხრა და ბალიშს ჩაეხუტა. - თან ისეთი ეშმაკი ძალიან რომ მაცდუნებს.
- კაი ეხა ტირილი არ დაიწყო თორემ გავრეკავ !
- მოიცა რა ხდება იმას არ მოსწონხარ ?
- არც მე მომწონს ! - დაიბურდღუნა გაბრაზებულმა.
- ეგ შენს თავს მოატყუე და მოგვიყევი რა ხდება !
- ოო თქვენ ადამიანი ნანახით გყავთ , რომლის წყობიდან გამოყვანა მე ვერ შევძელი ?
- არაა ... ეგეთი არსებობს ?
- კი , სახლში მყავს და მათე ქვია , ბაღათურიაა გვარად .
- ღადაობ ? არ მჯერაა ! - გაიცინა ელენემ გაოცებული თვალებით.
- არაა ? არც მე არ მჯერა , უფრო სწორად ვერ მჯერა !
- მოკლედ ყველა რეპლიკას ძალიან მსუბუქად და ურეაქციოდ ხვდება , აი თითქოს ვერ გაიგოო ისე , თუ შეიმჩნია , რომ გაიგო ჩემს ასაკს და ბავშვურობას უსვამს ხაზს და ამით უფრო მეშლება ნერვები , აქამდე თუ თმას ათასში ერთხელ მაინც ვივარცხნიდი ახლა საერთოდ აღარ ვივარცხნი ,იმიტომ რომ საკმარისია რაიმე წავკბინო მაშინვე სიცილით იღებს ამ თავის არაამქვეყნიურ ხელს და ქორივით აცხრება ჩემს თმას , კარგად ამიბურდავს და ერთი შუბლზე არ უკოცნია , ისე ყველა მოქმედებით მეუბნება ბავშვი ხარო და ერთი ისიც არ უთვქამს დებილი ბავშვიო , ისე იცოცხლე მაგრძნობინებს თავს.
- არ მჯერა რომ შენ გისმენ ! - გაშტერებულმა ამოთქვა ელენემ.
- ლენკა მიშველე ! - ამოიწუწუნა და ბალიში სადღაც მოისროლა. - შემომაკვდება გეფიცებით !
- აუ შენ კიდე მაგ ვიდზე თუ გნახულობს რა გიკვირს რომ ვერ აღგიქვამს როგორც გოგოს?
- მართალია მარიამ , ყველაფერს აქვს საზღვარი გვესმის რომ არავის ეპრანჭები მაგრამ საკუთარ თავს ხომ უნდა მოუარო ? როდემდე გინდა ასე რომ იარო ? გოგო ხარ და ცოტა ხომ უნდა დაემსგავსო, ბიჭს მაინც გავდე საშინელებაა არც ერთი რომ არ ხარ და არც მეორე !
- რას მირჩევთ ?
- ახლა ერთ კვირაში ხომ დაგეწყება საახალწლო არდადეგები ? ხოდა ჩამოდი და დაგამსგავსებთ ცოტა ადამიანს !
- რას მიწუნებ ვერ გავიგე ! - ამოიდუდღუნა და თმიდან სარჭი მოიშორა.
- აი მაგ თმას რომ მალავ და არ ივარცხნი მაგას თუნდაც , ბომბა ფორმები გაქვს და არავინ არ იცის იმიტომ რომ ჩვენს გარდა შიშველი არავის ენახები , მკერდი შენ არ გაკლია და უკანალზე საუბარი ზედმეტია , ჩამოსხმული ფეხები გაქვს და ასეთი წელი , გოგო შენს ადგილზე შენი ტანით მთელ თბილისს დავიპყრობდი და შენ ეგ ერთი ბაღათურია ვერ აგიგდია მანდ , ვაფშე ვნახო მოიცადე ფეისბუქი აქვს ? ინსტაგრამი ? და ვაფშე შენ არ იძახდი კვაზიმოდოო ? რამ მოგაწონა ? თუ ძალიან მახინჯია არ დაგეხმარებით , მეტი საქმე არ მაქვს ეგეთთ ... ჯანდაბა ეს ანგელოზი ბიჭია შენი მათე ? - კამერას გაოცებულმა მიუტრიალა ტელეფონის დიდი ეკრანი ლენკამ და საწყალი თვალებით მიაჩერდა მარიამს.
- ხო ეგაა ... მაგ ფოტოში რას გავს , ისე ბევრად სიმპატიურია ... -ხელი ჩაიქნია და ბალიშს მიეყუდა.
- ამას ძმარავს დედას ვფიცავარ , ღმერთო ჩემო საქართველოში ესეთი ბიჭები თუ არსებობენ მე რატომ ვერ ვნახულობ ? - იკითხა ლიზამ და დის ტელეფონს კიდევ დააკვირდა. - არა ვსიო , ჩამოდიხარ ახალ წელს და აქედან მიდიხარ სხვა ბარგით , და მანდ ყრი ყველაფერს , არ მაინტერესებს !
- კარგი წავედი დავიძინო , ხვალ ვილაპარაკოთ !
^^^
მთელი ღამე იმაზე ფიქრობდა რა შეიძლებოდა მომხდარიყო მომავალში.
არ ამბობს რომ ეს ბიჭი ძალიან მოსწონს ,მგონი ნერვები უფრო ეშლება რომ ერთ ჭერქვეშ ცხოვრობენ და ზედაც არ უყურებს ნორმალურად.
პიკი ის არის , რომ ცხოვრებაში პირველად მის ვერც ერთ ანკესს ვერ აგებს ნორმალურად და საერთოდ ნერვსაც კი ვერ უტოკებს ამ ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი ხასიათების პატრონს.
ის კვირა სკოლაში არეულობა იყო , ნორმალურად არც დადიოდა და ამ კვირაში საერთოდ დაივიწყა რომ მოსწავლე იყო.
მთქნარებით ჩავიდა ქვედა სართულზე და ეჭვით მოათვალიერა იქაურობა.
მისაღებში მხოლოდ მართა და მათე ისხდნენ და რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ , ნეტა ამ ბიჭს არ ბეზრდება ეს ყურადღებიანი საქციელი ?
- დილამშვიდობისა ... - მიესალმა ღიმილით ორივეს და იქვე გაწვა .
- კიდე გეძინება ?
- არა ... აუ დე იმ კვირაში თბილისში მივდივარ , ალბათ ასე 1 კვირა იქ გავჩერდები.
- რა გინდა თბილისში ერთი კვირა ?
- ლენკასთან და ლიზასთან , თან არდადეგებიც მაქვს და ცოტახანი გამოვიცვლი გარემოს თორე გავრეკე უკვე ერთფეროვნებისგან .
- ახალ წელს აქ არ შეხვდები ?
- არ ვიცი ... ვნახოთ , შენ მიდიხარ თბილისში ? - ცალი თვალით მობილურში მძრომიალე მათეს გახედა.
- კი , ერთი ერთი კვირით მეც წავალ მაინც არდადეგებია და არაფერში ვიქნები საჭირო აქ ! - გაუღიმა და მობილური გადადო.
- კაკრას, შენ გამოგყვები ... - გაუღიმა კმაყოფილმა და ფეხების თამაში დაიწყო ჰაერში.
- რამ წამოგიარა დე ? - ინტერესით მიაჩერდა მართა შვილს . -როდის იყო შენ თბილისში გინდოდა წასვლა ?
- რავი , უცებ მომინდა ... მერე გოგოებთან ერთად დავბრუნდები და ისინიც იქნებიან ერთი კვირა აქ ...
- შენ არ გენატრებიან შენი მეგობრები შვილო ? - ჰკითხა მათეს და ღიმილით დააკვრდა ბიჭის მიმიკებს.
- აი შევეცდები იმ ერთ კვირაში ავინზღაურო ! - გაუცინა ქალს და მობილური ხელებში აათამაშა.
- უი შენც რომ ჩამოიყვანო აქ არ გინდა ? თან გაერთობით იცი რა გიჟები არიან ელენე და ლიზა ? ზურას ძმიშვილები არიან , თან გაერთობით ...
- არა რას ამბობთ , არ მინდა შეგაწუხოთ როგორღაც მოვისიყვარულებ რამდენიმე დღეში ... - გაუცინა და თვალებოჭუტული დააკვირდა მოფხუკუნე მარიამს.
- კაი რისი გერიდება , დაავლე ხელი და ჩამოიყვანე ... გავერთობით მაინც !
- არ ვიცი ...
- მიდი მიდი შვილო , ჩადი თბილისში და მოაგვარე ეგ საქმე , არაფერი არ არის მოსარიდებელი , დიდი სახლია და ყველა დავეტევით , ზურასაც და მეც ძალიან გვიყვარს სტუმრები და არ მოგერიდოს.
- კარგით ... - გაუღიმა მართას და ფეხზე წამოდგა. - წავალ მე სკოლაში ,შენ არ მოდიხარ პატარა ქალბატონო ?
- არა ... მე ვისვენებ ! - გაიჯგიმა და მობილურში ძრომიალი განაგრძო.

^^^
შუა ღამე იყო , რომ გაეღვიძა ...
ფეხაკრებით ჩავიდა ქვედა სართულზე და ნერვებმოშლილმა მიხურა კარი , ის ის იყო შუქი აანთო იქვე აყუდებული მათე , რომ დაინახა და შეშინებულმა ერთ ხოშიანად შეკივლა.
მოცინარი ბაღათურია წელში მოკეცილი კვდებოდა ხარხარით და ცდილობდა რამე არ დაელეწა ახარხარებულს.
გაბრაზებულმა მომუშტა ხელები და ნერვებმოშლილი დაიძრა მამაკაცისკენ.
დასერიოზულებულმა მათემ მის წინ დამდგარ ბალიშაფეთქებულს თმაზე ხელები გადაუსვა და ირონიული ღიმილით გაუქნია თავი კითხვის ნიშნებიანი მზერით.
- სპეციალურად ქენი ხო ?
- ხო აი 10 წუთის წინ გამეღვიძა იმაზე ფიქრში , უეჭველი ჩამოვა სამზარეულოში და ძააან შევაშინებთქო !
- ჰა ჰა ჰა ! - გაიცინა ცინიკურად და მაცივრისკენ მიბრუნდა. - არ გშია ?
- მაგრად !
- მერე მე მელოდებოდი ?
- არ გითხარი შენ გელოდებოდითქო?
- მთათუმანი! - ჩაიდუდღუნა და სენდვიჩისთვის საჭირო პროდუქტები გამოიღო მაცივრიდან . - შიმშილი რომ გაგაღვიძებს მაშინ უნდა მიხვდე , რომ საშინელი ცხოვრების რიტმი გაქვს!
- მთავარია სხვა სურვილებმა არ გაგაღვიძოს თორე ეგ რა პრობლემაა ... - გაეცინა და თავისთვის გადმოდებულ ძეხვს ყბისკენ გაუკვალა გზა.
- აბა თუ მაცადო გაკეთება ! - ამოუჯუჯღუნა და ძეხვი ისევ გადაუდო თეფშზე. - მოიცა რა სხვა სურვილებმა?
- ოოო მაგისთვის ჯერ პატარა ხარ ! - სიცილით დაუქნია საჩვენებელი თითი და მობილურში ჩაძვრა. - ისე მართლა შიმშილმა წამოგაგდო ? - ცალი თვალით ახედა ბრაზისგან აწითლებულს.
- არა უკაცობამ ! - დაუცაცხანა და ამჯერად სირცხვილისგან აწითლებული გატრიალდა მაცივრისკენ . - ეგეთი სასაცილოც არ ყოფილა ! - თვითონაც გაეცინა მის ხარხარზე და წყალი მოსვა. - ჭამე !
- შევჭამ , ოღონდ შეეცადე ჭამის დროს ეგეთი რაღაც აღარ გამიძრო რო უცებ არ გავიპიზდო ! - თვალი ჩაუკრა და სენდვიჩის ჭამით წამოდგა სკამიდან.
- სად მიდიხარ ... - გაოცებულმა გააყოლა პირგამოტენილ „ მასწავლებელს „ თვალი.
- ოთახში , ტკბილი ძილი ... მადლობა სენდვიჩისთვის ,შენც დაიძინე !- თვალი ჩაუკრა და იქიდან გაქრა.
იმდენად გაბრაზდა ერთ პერიოდი ისიც კი ინანა იმ სენდვიჩში რამე რომ არ გაურია და იმ ღამესვე არ დაალევინა სული კიბეებზე.
არა ამ კაცმა როგორ უნდა მოუღოს ბოლო ? არც ერთი ნერვი აღარ შერჩა მთელი, ყველა განადგურებული , დაზიანებული და ლამის მკვდარი აქვს.
ღრმად ჩაისუნთ-ამოისუნთქა და თვალების ტრიალით ავიდა მეორე სართულზე.
არავის გამო არ მოიშლის ნერვებს , ბოლომდე შეეცდება მყარად და პრინციპულად იდგეს თავის პოზიციაზე.
თავს იმის უფლებას არ მისცემს , რომ ნერვებს აყვეს და ბრაზი უაზროდ გადმოანთხიოს.
ძალიან ეშინია ამის რადგან უკვე რამდენჯერმე თავშეუკებლობისგან კინაღამ წასცდა რაღაც-რაღაცეები ბაღათურიასთან საუბრის დროს.
თავს ვერასდროს ვერ აპატიებს იმას ,რომ აქეთ უთხრას რამე პირველმა.
არადა როგორ ეგონა,რომ ამას მისთვის მნიშვნელობა არ ექნებოდა ...
შეიძლება სხვა სიტოაციაში არც ჰქონოდა , მაგრამ მათეს იმდენად გამოჰყვას მდგომარეობიდან ლამისაა მართლა მიახრჩოს პირველივე შესაძლებლობაზე.
ახლა უფრო დარწმუნდა,რომ მართლა უნდა დაემსგავსოს თავის თავს, არა იმიტომ რომ მას დაახვიოს თავბრუ , უფრო იმიტომ რომ თვითშეფასება გაიმყაროს და არავინ აღარ უთხრას ასე მტკივნეულად რომ ბავშვია , მხოლოდ მისი ასაკის გამო .
ზოგჯერ გონია , რომ ბაღათურია ამას შეგნებულად აკეთებს , მაგრამ მერე ახსენდება მამაკაცის დამოკიდებულება მის მიმართ და აანალიზებს ,რომ საერთოდ არაა მისთვის მნიშვნელოვანი და არანაირად შეიწუხებს თავს ,რომ რამით ითამაშოს და გაერთოს.
ყველაფერს დრო გვიჩვენებს , იმედია ...
^^^
ნერვებმოშლილი დაწოწიალებდა სკოლის წინ და აჯუჯღუნებული ელოდებოდა მათეს.
ბაღათურია საერთოდ არ ჩანდა მიმდებარე ტერიტორიაზე .
შეჭამა დილით დამელოდე ერთად წავიდეთო და უკვე 15 წუთია სკოლასთან უაზროდ ყურყუტებს.
- მათეს ელოდები ? - მოესმა პარალელური კლასელის ხმა და მისკენ თავის ქნევით შებრუნდა. - ისე თქვენ ძაან ახლოს ხართ და რამე ხო ? - ჩაეკითხა ირონიული ღიმილით და მარიამის ჰაერში აქაჩულ ცალ წარბზე უკან სახე ალეწილმა დაიხია. - ხო კარგი , ვითომ არ მიკითხავს ! - ხელები ჰაერში სიცილით აღმართა და სკოლაში რასაც ქვია შეირბინა.
- რა სახით უყურებ ? - სიცილით ამოუდგა მასწავლებელი გვერდით.
- ისეთი რაღაც მომიხია არ გიკვირს ,რომ თმით არ ვითრიე ?
- არ გამიკვირდებოდა ... - გაუცინა და მანქანაში ჩამჯდარმა ადგილს ელვის სისწრაფით მოწყვიტა ეს უკანასკნელი.
- რატომ არ გაგიკვირდებოდა ?
- რა გკითხა ეგეთი ?
- ჯერ მე გკითხე !
- შენი პასუხიდან გამომდინარე მიხვდები ჩემს პასუხსაც! - უთხრა ღიმილით და მაშინვე ხმა ჩააგდებინა ამხელა ფილარმოანია ქალს.
- შენ და მათე ძაან ახლოს ხართ და რამე ? - გამოაჯავრა პარალელური კლასელი სასაცილო ხმით და მაშინვე ახარხარდა ბაღათურიაც .
- ვააახ ჩემი ,ძაან გარეკილი გაქვთ ამ ახალ თაობას რა ...
- შენ ვისი თაობა ხარ ? სულ რაღაც 4 წლით ხარ ჩემზე დიდი ,ხომ არ გავიწყდება ?
- არა მაგას რა დამავიწყებს , ყოველ წამს მახსენებ შენი საქციელით რომ შენზე დიდი ვარ ... - გაუცინა და მისი სახლისკენ შეუხვია.
- რისი თქმა გინდა, რომ პატარა ვარ და შემიძლია ნებისმიერი ვითრიო ჩემი თავშეუკავლობის წყალობით თმით ?
- მე ეგ არ მითქვამს , მაგრამ პატარა და თავშეუკავებელი ნამდვილად ხარ ! - გაუღიმა თბილად და თმა ისევ საშინლად აუჩეჩა.
- ყეყეჩი ხარ !- მიაძახა და მანქანიდან გადასვლა გამწარებულმა დააპირა ბაღათურიამ გაოცებულმა ,რომ მოჰკიდა ხელი და გააჩერა.
- რას ქვია ყეყეჩი ვარ, რა გეწყინა ახლა ?
- არაფერი ! უკვე მიჩვეული ვარ შენგან მსგავს ლაპარაკს !
- რა გითხარი ისეთი რაზეც გაბრაზდი , მეღადავები ?
- ის რომ პატარა ვარ !
- მაგას 3 თვეა გეუბნები მარიამ ! - სიცილით გაუშვა ხელი ბრაზისგან ამ შემთხვევაში უკიდურესად აწითლებულს და მანქანიდან გადასვლა დააპირა, ჰაერში რომ გაუშეშდა ფეხი მოსმენილისგან.
- და რომ გაიგო , რომ ამ პატარა გოგოს მოსწონხარ მაშინაც ასე ყეყეჩივით იცინებ თუ შეეცდები ჩემს ასაკს ხაზი ასე ბრძნულად აღარ გაუსვა ხოლმე ?
? - ნერვებმოშლილმა მიაძახა და სანამ გაშტერებული ბაღათურია რამეს უპასუხებდა და საერთოდ გაიზრებდა რა ხდებოდა მის თავს მანამდე გადახტა მანქანიდან და კიბეები ელვისსისწრაფით აირბინა.
- მარიამოოოო ... - გახარებულმა შესძახა ლიზამ მობილურში დაქალს და საყვრელი ხმის გაგების მოლოდინში გაისუსა.
- ლიზა , დღესვე ჩამოვალ თქვენთან და ხომ გეცლებათ ?
- კი გოგო როგორ არ გვეცლება , მშვიდობაა ?
- ხვალ მოგიყვებით , უბრალოდ გაგებინე ...
- აუ რა კარგიაა , გელოდებით !
- კარგი მიდი გკოცნი , მაცადე გავემზადო !
- კარგი მიდი მეც !
გათიშული მობილური იქვე მიაგდო და ნერვებაწეწილმა გახედა კარს, არ ჩანდა... ან რას ელოდა,ისეთი გაოცებული სახე ჰქონდა და ისეთი შეშფოთებული იყო მოსმენილით , თითქოს ლამის 18 წლის გოგომ კი არა 12 წლის ღლაპმა აუხნსა სიყვარული ამ „ფილარმონია აღარ ქვია კაცს“ .
სწრაფად გადმოიღო პატარა ჩანთა და რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი ჩადო , სწრაფად შეკრა და ქვედა სართულზე ჯეიმს ბონდივით ჩაირბინა.
- დედააა ... - დაიყვირა მართას მიმართულებით და წამში დაინახა სამზარეულოსთან მოსაუბრე მართა , ზურა და მათე.
- რა გაყვირებს , აქ ვარ ! - გამოსძახა ჯუჯღუნით და ისიც წამში წავიდა მათკენ. - სად მიდიხარ ? - ჰკითხა გაოცებულმა და თვალით ჩანთაზე მიანიშნა.
- თბილისში , აუ მა წავალ დღესვე რა გთხოვ ... ვეღარ მოვითმენ ეს სამი დღე !
- რა სისულელეებს ბოდიალობ ? ან რამ წამოგიარა ?
- მამა, გთხოვ !
- არა მარიამ, აი ამ წამს გვეუბნებოდა მათე ხვალ მივდივარ თბილისშიო და გაჰყვები მას !
- მამა...
- არანაირი მამა ,რა უბედურებაა ეს ავარდნა და ჩანთის ჩალაგება , ჯერ მკითხე იქნებ რამე საქმე მაქვს როდის იყო ასეთი დაუფიქრებელი იყავი შენ ? - საუბარში მართა ჩაერია.
- თუ არანაირი საქმე არ გაქვთ მეც დღეს წავალ და გავიყოლებ მარიამს ...
- არა შვილო , ამის გამო რატომ უნდა წახვიდე ამხელა გზაზე ახლა შენ დღესვე ? აიკვიატა რაღაცა ...
- არა , არა მეც მონატრებული მყავს ჩემები და ერთ დღით მეტი ცოტა კი არაა ...
- კარგი ერთი პირობით , ჩამოიყვანე შენი მეგობრები ახალ წელს აქ ...
- აი თუ ეცლებათ დიდი სიამოვნებით ... - გაუღიმა მასპინძლებს თბილად.
- მე ტაქსით წავალ ... - ამოიბლუყუნა დაბნეულმა , ახლა იმიტომ მირბოდა აქედან რომ მასთან ყოფნა არ უნდოდა და ამხელა გზაზე თუ მასთან უნდა ჩამჯდარიყო მანქანაში თანაც მარტო ხომ გააფრენდა?
- შენ შვილო ხო არ გარეკე ? - ჰკითხა ზურამ გაოცებულმა შვილს და შუბლზე ხელი მიადო. - აშკარად სიცხე არ გაქვს !
- იხუმრა ... - გაუცინა ძალით მათემ ორივეს და მარიამს მამის მკვლელი თვალებით გახედა. - ასე არ არის ?
- აბა რა ... - გაიცინა გველური სიცილით და სამზარეულოში წამში შევარდა. - რას ეძებ მანდ ?
- შეიძლება რამე გავაკეთო ისე , რომ არ შეგითანხმოთ ? - ჰკითხა გაღიზიანებულმა დედას და კარი მოიხურა. - ნეტა გაკუებაც არ დამიშალონ !
გამწარებულმა გამოხსნა უჯრა და წამლებიდან ერთ-ერთი დამამშვიდებელი აიღო , ორიცალი ენის წვერზე დაიდო და მთელი ჭიქა წყალი მიაყოლა.
შანსი არაა , ამასთან ერთად ეს მთელი გზა თუ არ გაითიშა ისე ცოცხალი ვერ ჩაატანს თბილისში.
^^^
სავარძელზე მიკნუტებული იჯდა და ის ის იყო თვალები უნდა დახუჭვოდა ნახევრად მძინარეს კიბეზე ჩანთით ხელში ბაღათურია , რომ დაეშვა.
მარიამი ეჭვით შეათვალიერა და თავით კარისკენ ანიშნა, მშობლები მანქანამდე მიჰყვნენ , გზა დაულოცეს და ერთამენთზე ახუტებულები მანამ არ შევიდნენ სახლში სანამ თვალს არ მოეფარა მანქანა.
იმდენად დაბურული ჰქონდა მხედველობა მანქანაში გამეფებული სიმღერაც კი ვერ ატანდა მის ყურამდე.
ბოლოს რამდენიმე სიტყვა გაიგო , მაგრამ რეაგირება არ ჰქონია , თვალები დაეხუჭა და ძალიან ღრმად ჩაეფლო მორფეოსის სამყაროში.
ახლა ბომბი ,რომ აგეფეთქებინა ვერაფერს გაიგებდა მარიამ გიორგაძე.
შეშინებულმა მათემ ყელთან ორი თითი მიადო და პულსი გაოცებულმა გაუსინჯა.
- შვილო მათე ... - მოესმა მართას ხმა და ცალი თვალით მძინარე მარიამს გახედა.
- გისმენთ მართა ...
- მაგ სულელს ძილის წამალი დაულევია და თუ გაითიშა არ შეგეშინდეს,მგზავრობის წინ არ სვამს ხოლმე როგორც წესი მაგრამ რაღაც ანერვიულებული მომეჩვენა და რომ შევამჩნიე მისუსტებული მაგის წამლები შევამოწმე , ორი ტაბლეტი აკლია , არ შეგეშინდეს სავარაუდოდ თბილისში ჩასვლამდე ვერ გაიღვიძებს სულ რომ ბომბი აუფეთქო ყურებთან .
- მეც არ ვთქვი რატომ გაითიშათქო ? - იკითხა სიცილით და შეშმუშნულს ირონიულად გადახედა. - კარგით მართა , მადლობა რომ გამაფრთხილეთ.
- არაფერს შვილო , რომ ჩახვალთ დარეკეთ აუცილებლად !
- აუცლებლად !
გათიშული მობილური იქვე მიაგდო და უკნიდან ცალი ხელით გადმოღებული ჟაკეტი მძინარე მარიამს მიაფარა.
ძალიან კარგად მიხვდა და გააცნობიერა რატომ გაითიშა თავი მაინცდამაინც გზაში.
იცოდა იმაზე ლაპარაკი , რომ მოუწევდა რაც გზაში მოხდა და საკუთარი სიტყვების ახსნა არ მოინდომა.
თავიდანვე ამჩნევდა გოგონასგან სხვანაირ და განსხვავებულ დამოკიდებულებას , მაგრამ იმდენად ოჯახად მიიღო მასპინძელთა სახლის ყველა ბინადარი ,რომ საერთოდ არ უფრიაქია 17 წლის მარიამისთვის სხვა თვალით შეხედვა.
ყველა მის გამოხტომას მის ასაკს აბრალებდა და საერთოდ არ აპირებდა ამ „ბავშვთან“კატა-თაგვობანას თამაშს.
ფიქრობდა როდესმე ხომ გადაუვლის , რომ მიხვდება არ ავყვებიო.
ბოლოს მოსმენილმა საერთოდ შოკში ჩააგდო , მისთვის როგორც გოგოსთვის არც ერთხელ შეუხედავს.
მართალია მარიამიც არ აძლევდა იმის საბაბს , რომ სხვანაირად შეეხედა მაგრამ მაინც, ხომ შეიძლება თავიდან ადამიანს სხვა თვალითაც დააკვირდე.
არა , ბაღათურიამ ის თავიდანვე როგორც პატარა ბავშვი ისე მიიღო , არც მას მერე შეცვლილა რამე , ვერც ახლა ვერ უყურებს სხვანიარად , მშვიდად მძინარეც კი ძალიან ფეთქებადი , მწარე და მოუსვენარი ბავშვი ეჩვენება.
სიცილით გადააქნია თავი და საჭეზე თითები აათამაშა.
ალბათ ასეც იყო საჭირო , რომ დალაპარაკების საშუალება არ მისცემოდათ , რაღაც მხრივ კარგიცაა ...
მის ასაკში ასეთი რაღაცეები ხშირია , მალე გადაუვლისო ფიქრობდა და საერთოდ აღარ აპირებდა ამ თემასთან უკან მობრუნებას.
არც ის უნდოდა იმ ოჯახში უხერხულად ეგრძნო თავი , ასე რომ ისე გააგრძელებდა გიორგაძესთან ურთიერთობას როგორც აქამდე, თუ რა თქმა უნდა მისცემა საშუალებას გოგონა, თუ არადა უბრალო გამარჯობა-გაგიმარჯოთი შემოიფარგლებოდნენ და ეს იქნებოდა მათი ურთიერთობა დარჩენილი 3 თვის გასვლამდე.
ახლა ზუსტად იცის მართლა ჩაიყვანს ბიჭებს ახალ წელს მასპინძლების ოჯახში , თორემ იქ რომ ერთი მარიამი და ორი მარიამის ნაირი მისი დაქალები დახვდებიან სულ გადავა ჭკუიდან.
არადა არ უყვარს ბაღათურიას ნერვების მოშლა , მაქსიმალურად ცდილობს ბოლო წვეთამდე ითმინოს , სანამ მის ან მისი საყვარელი ადმიანების თავმოყვარეობას არ შეეხებიან.
ასეთია მათე ბაღათურია , მოზომილი , პრინციპული და ძალიან ზრდილობიანი ბიჭი.
სერიოზული და ამავდროულად ყველაზე დიდი მასხარა მთელს გალაქტიკაზე.
კონტრასტულია, ყველანაირი და თან არავის მსგავსი.
ცოტაა ასეთი ადამიანი მსოფლიოში, ერთ-ერთი გამორჩეული კი ისაა და მარიამის გულში უფროდაუფრო დიდ ადგილს იკავებს ზუსტად ამ კონტრასტულობის გამო.
წარმოდგენაც არ მინდა მარიამმა ოდნავ ახლოს რომ გაიცნოს რა მოხდება , ალბათ მისი სერიოზული სიგველე თვითონვე მოწამლავს.
არ გვაწყობს ეს არანაირად !
^^^
თბილისში საკმაოდ მალე ჩავიდნენ , მთელი გზა ეძინა მარიამს , როგორც კი ქალაქში შევიდნენ მაშინვე გააღვიძა გოგონა , რომ მისამართი გაეგო სად უნდა მიეყვანა.
- მარიამ ... - ფრთხილად შეანჯღრია და ცალი თვალით გზას გახედა . - მარიამ !
- ხო ... - ამოიოხრა მთქნარებით და თვალებმოჭუტული დააკვირდა მამაკაცს. - რატომ მაღვიძებ , მეძინება ...
- მისამართი მითხარი სად უნდა მიგიყვანო და დაიძინე!
- რა მისამართი ? - დაბნეულმა წამოყო თავი და მანქანა მოათვალიერა. - სად ვართ ...
- თბილისში !
- მოიცა ... არ დამსიზმრებია ? - თავისთვის ჩაიჩურჩულა და აწითლებულმა დაიწყო მობილურის ძებნა ჩანთაში. - აი სად დამერხა ... - ჩურჩულებდა ისე თითქოს არავის ესმოდა , ამაზე კიდევ ბაღათურია ძლივს იკავებდა სიცილს.
- მეტყვი მისამართს ?
- აა ხოო ... ვაჟას ძეგლთან მიმიყვანე...
- კარგი !
მთელი გზა ჩუმად იჯდა და გულში საშინლად კენწლიდა მამაკაცის ყოველ ამოსუნთქვაზე , როცა ეგონა ახლა რამეს მეტყვისო ისევ ჩაისუნთქავდა და გაჩუმებული მართავდა მანქანას.
ესეც ოდნავ დამშვიდებული მოდუნდა და მობილურზე ლიზას ნომერი აკრიფა.
- მოვედი თითქმის და სად ხართ ?
- სახლში გოგო ...
- ელენეც სახლშია ?
- ხო ... გამოვარდა უნივერსიტეტიდან რომ გაიგო ჩამოდიოდი.
- კარგი , მოვალ 5 წუთში!
- მარიამ მშვიდობაა ?
- ისეთ პონტში ... რომ მოვალ მერე ვილაპარაკოთ რა , გკოცნით !
მობილური გათიშა და თავი სავარძელზე გადაააგდო , ის ის იყო ისევ თავიდან მიდიოდა ძილში მანქანა მკვეთრად რომ დაამუხრუჭა მათემ.
თავი წამოყო და ნაცნობი ტერიტორია ღიმილით მოათვალიერა , უკანა სავარძელზე ხელი ფრთხილად გადაყო და ჩანთა წინ გადაიტანა.
ახლა დამშვიდობების ჯერი იყო , არც კი იცოდა რა უნდა ექნა ,მათე მთელი გზა ხმას არ სცემდა , უემოციო სახით უყურებდა და სიტყვას არ ძრავდა.
მშვიდად მიუტრიალდა და ღიმილით გადაუხადა მადლობა, შემდეგ დაემშვიდობა და მანქანის კარი გამოაღო.
- წასვლას , რომ დააპირებ დამირეკე და ერთად წავიდეთ ! - უთხრა გადასვლამდე და ვითომც არაფერიო ისე გაუღიმა.
- შენ შენც მეგობრებთან ერთად არ მოდიხარ ? წამოვალ მე ცალკე არ არის საჭირო შევიწროება ...
- ისინიც მანქანით იქნებიან , ასე რომ 30 მდე ! - გაუღიმა და კარისკენ ანიშნა.

მხრების ჩეჩვით გადავიდა მანქანიდან და ჩანთა მოკიდებული წავიდა ეზოს შესასვლელისკენ.
სანამ შიგნით არ შევიდა მათე ადგილიდან არ გარხეულა , თვალს , რომ მოეფარა მხოლოდ მაშინ გაიყვანა მანქანა იქიდან და მთელი სიჩქარით გაიჭრა წინ.

უფრო პატარის ატვირთვა მინდოდა , რომ ინტრიგა დამეტოვებინა მაგრამ გუშინ ძაან შემთხვევით კინკილა თავი გამივარდა და ვეღარ დაგტოვეტ ისე :დ არაუშავს ინტრიგები მერეც გეყოფათ , ახლა შეირგეთ :დ
ძალიან ძალიან დიდი მადლობა თითოეულ თქვენთაგანს ასეთი თბილი სიტყვებისთვის !
ველი შეფასებებს და კრიტიკასაც ვიღებ იცით ჩემმა მკითხველმა ეგ ...
რას ელით პერსონაჟებისგან და რის შეცვლას , ან როგორ განვითარებას ისურვებდით ?