ამბობენ, კატა იქ წევს, სადაც ტკივილს გრძნობსო.

***
ჩემი კატა, ტუსია, მუდამ გულზე მაწევს.
ალბათ, გრძნობს როგორ მტკივა გული, როგორი სევდა და ნაღველი მაწევს, ზუსტად გულზე.
სახლში, როგორც ყოველთვის, მხოლოდ მე და ტუსია ვართ.
ოჯახი არასდროს მყოლია, ან მყავდა და მე ვერ ვამჩნევდი. საშინელ ოჯახში გავიზარდე, მუდამ ჩხუბი და აყალმაყალი. როგორ ვიღლებოდი.
უნივერსიტეტში ჩაბარების შემდეგ ახალ ბინაში გადმოვედი.
აქ სიმშვიდეა, მაგრამ სიცარიელე...
სიცარიელე გულის სიღრმემდე აღწევს...
და ისევ...
გული საშინლად მტკივა.
მკლავზე მაცოცდება, შემდეგ გულ-მკერდს უახლოვდება და თავს მადებს.
დარწმუნებული ვარ, მხოლოდ ტუსიას ვუყვარვარ, მე მხოლოდ ტუსია მიყვარს.
ვგრძნობ, დედამიწაზე აღარ ვარ, ვინაცვლებ ძალიან ლამაზ სამყაროში... თვალებს ვხუჭავ და მორფეოსის სამყაროში ნაზად ვეშვები.
ისევ ჩამეძინა...
ფაქტია, ამ კატას საოცარი ნიჭი აქვს, როდესაც მეხება მუდამ ვითენთები და ძილი მერევა.
ჯანდაბა, ისევ ვიგვიანებ.
მომიწევს ჩემი მძინარა არსება მეზობელს დავუტოვო.
ოხ, როგორ ვერ ვიტან მას.
ჩემი მეზობელი, რეზო საშინელი ადამიანია. მუდამ მეღრინება, საშინელ ოინებს მიწყობს და ცდილობს მუდამ შემაშინოს.
და რაც მთვარია, კატები საშინლად სძულს, მაგრამ როცა იძულებული ვარ, მასთან გამყავს ჩემი ტუსია.
ხელჩანთას ვიღებ, მეორე ხელით კატა ამყავს და ვცდილობ, კარები მოხერხებულად ჩავკეტო. როგორღაც ვახერხებ.
რეზო ჩემი ბინის მოპირდაპირე ბინაში ცხოვრობს. რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, მისი ბინის ნომერი სამი ექვსიანისგან შედგებოდა.
მე გამიმართლა, ჩემი ბინა 665 ნომერია.
ყოველთვის მეუბნებოდა, შენ დამთარსე და მაგის ბრალიაო, მაგრამ მე რა შუაში ვარ?!
გეუბნებით, რეზო ეშმაკია.
მის კარს ვუახლოვდები და ზარს ვრეკავ.
კარს უცნობი, დაახლოებით 22-23 წლის ბიჭი მიღებს . ძალიან ბევრჯერ მინახავს წელსზემოთ შიშველი ადამიანი, მაგრამ ეს?!
-უკაცრავად, თქვენ?!
მეკითხება ძალიან ბოხი ხმით.
-რეზო მინდოდა, მგონი, ბინა შემეშალა, უკაცრავად.
თავს ოდნავ ვხრი, გამობრუნებას ვაპირებ, მაგრამ...
-რეზი, შენთან არიან.
ღმერთო, ასეთი ბოხი ხმა, როგორ აქვს?!
რა თქმა უნდა, ბინიდან საშინელი ხმები გამოდის, ამ "რეზიმ" რა აღარ შეიწირა საკითხავია.
-ვაუ, ელისაბედ! როგორ ხარ?
აი, გამოჩნდა, ჩემი ძალზედ საძულველი პიროვნება. ჩემთვის -რეზო, ამ სიმპათიური არსებისთვის - რეზი.
ის 21 წლის, კარგი გარეგნობის ბიჭია. ჩემზე საკმაოდ მაღალია, ულამაზესი, მწავნე თვალები აქვს. მის წამწამებზე და წარბებზე სულ ვიბოღმები. კუპრივით შავი თმა, შავი წარბ-წამწამი და მწვანე თვალები... იცი როგორ უხდება?!
მაგრამ რად გინდა? ხასიათი აქვს მტრისას.
ამ ბინაში სამი თვის წინ გადმოვედი, სიცოცხლე გამიმწარა ამ არსებამ.
გადმოსვლისას, დაგეხმარები ნივთების შეტანაშიო და ჩემი სანათი დაამტვრია. ხო, მეც ვიფიქრე, შემთხვევით დაიმტვრა-მეთქი, მაგრამ რამდენიმე დღის წინ მითხრა, ძალით დავაგდეო.
ორი კვირა არ იყო გასული, სახლში გვიან ვბრუნდებოდი, სადარბაზოში რაღაც თეთრი შევამჩნია. ვიფიქრე, მომელანდა-მეთქი, მაგრამ მოჩვენება, ჩემი საყვარელი მეზობრელი, რეზო წამშივე გამომიხტა და მთელი ეზო სირბილით შემომატარა. მას შემდეგ გვიან აღარ ვბრუნდები სახლში.
ერთხელ წყალი გადამასხა, მეორედ სახეში ფქვილი შემაყრა, მესამედ კატა მომპარა და ასე.
გეუბნებით, სიცოცხლე გამიმწარა!
-კარგად, რეზო, შენ?
-რავი, არამიშავს. რამე საქმე გაქვს?
კატას ამრეზით დახედა და მკვლელი თვალებით შემომხედა.
-აუ, გეხვეწები, დღესაც დაიტოვე ტუსია და აღარ გთხოვ მეტს.
კატის თვალებით შევხედე, ეს ყველაზე ჭრის, მაგრამ რეზო ყველა არ არის. განსაკუთრებით, მას ხომ კატები სძულს.
-მეასედ მეუბნები მაგას, ამ კვირაში.
ეცინება და კატას მაინც მართმევს, უხეშად.
-დაჩი, ჩაიბარე ეს სიმახინჯე.
მიმართავს რეზო იმ სიმპათიურობის განსახირებას და კატას ესვრის. რეზოს ბედი, რომ დაიჭირა, თორემ მივასიკვდილებდი.
-წადი, ჩემო სიყვარულო, თორემ აგვიანებ.
-ენას ამოგაცლი, შე იდიოტო.
ვემუქრები და კიბეზე ვეშვები.


***
-ჯანდაბა, ვის გაუგია ბინაში წვეულების მოწყობა? მეზობლებს, რომ აწუხებს ვერ ხვდება?
ჩუმად ვბუზღუნებ და ნერვები მეშლება რეზიზე. ხო, რეზი-ზე. იმდენი მიჩიჩინა რეზოს ნუ მეძახიო, რაღა მექნა, მეც დავიღალე.
ჩემი ტუსია მაინც მოვძებნო, იქნებ ჩამეძინოს.
-ტუსია, ტუუ-სიი-აა. ციუ, სად ხარ?
ხმამაღლა ვეძახი და იმის იმედად ვარ, რომ გაიგონებს და გამოჩნდება.
მთელ სახლს ვაბრუნებ, სად არ ვეძებ. მაგიდების და სკამების ქვეშ, გარდერობში, მისაღებში, სამზარეულოში, აბაზანაში, სარდაფშიც, მაგრამ ვერსად ვაგნებ. ეზოც მოვიარე, "ციუ"-ს ძახილში, მაგრამ...
ერთადერთი იმედი მრჩება - რეზი!
კარებს ვაღებ და მთელი სისწრაფით ვაბრახუნებ კარზე. კარს ძალიან ლამაზი გოგო აღებს, გრძელი ფეხები აქვს, კარგადაც აცვია და, მთავარი, ასი ტონა შპაკლი არ უსვია. შემშურდებოდა, მაგრამ მაგის დრო არ მაქვს.
-უკაცრავად, გოგონი.
ვამბობ და გვერდს ვუვლი. ახსნის თავი არ მაქვს, რეზი უნდა მოვძებნო.
ჯანდაბა, ამ მაშხალას როგორ ეცეკვება?!
რეზის მაჯაში ხელს ვკიდებ, მის გაოცებულ სახეს ვაიგნორებ და აბაზანაში მივათრევ.
-რა იყო, ჩემზე ძალადობას აპირებ?
დამცინის! ჯანდაბა, რეზი!
-კი, ვაპირებ, მაგრამ მანამდე ჩემი ტუსია მომაძებნინე, გთხოვ.
მადლობა ღმერთს, რეზიმ კარგად იცის როგორ მიყვარს ჩემი კატა. მასში ერთი კარგი თვისება აღმოვაჩინე, როცა ადამიანს ვინმე ან რამე უყვარს, ამ სიყვარულს უდიდეს პატივს სცემს. ახლა, მაჯაში ის მავლებს და დივანზე მსვამს. მუსიკას თიშავს და ახალგაზრდებს დაშლისკენ მოუწოდებს. მიკვირს, ვიცოდი რომ დამეხამრებოდა, მაგრამ ასეთ საქციელსაც არ მოველოდი.
ოთახში მხოლოდ რამდენიმე ვრჩებით. მე, რეზი, დაჩი და ის ლამაზი გოგო, კარში რომ გამეჩხირა.
-ვაუ, მისტერ სიმპათიურება'ვ, შენც აქ ხარ?!
ვუცინი დაჩის და თვალს ვუკრავ.
-უკაცრავად, მაგრამ შეყვარებულს ნუ "მახევ".
იცინის გოგონა და დაჩის მხარზე ეკვრის. ასეც ვიცოდი! ასეთი ბიჭი და ასეთი გოგო მარტო არ იქნებოდნენ.
-მაგარი წყვილი ხართ, მე მოვკვდე.
ოდნავ ვიღიმი და რეზისკენ ვატრიალებ თავს. ველოდები, როდის დავიწყებთ ჩემი კატის ძებნას.
ცხოვერებაში პირველად,
მიღიმის...
გულწრფელად, მთელი გულით.
-ანუ, კატას ვეძებთ.
იძახის რეზი და სახლს ავლებს თვალს, იქნებ აქ შემოიპარაო. მთელ ბინას ვატრიალებთ, მაგრამ უშედეგოდ. აივანზეც ვათვალიერებთ, მაგრამ ჟრუანტელი მივლის.
შიშს ვგრძნობ...
იქნებ ის არსება, რომელიც სიგიჟმედე მიყვარს, დაიკარგა.
ან ვეღარასოდეს ვნახავ.
იქნებ ისევ მარტო დავრჩე.
არა, არა, პანიკებში შეიძლება ჩაავარდე.
-არ ინერვიულო, ვიპოვი, მართლა.
ცხოვრებაში პირველად ვხედავ, სერიოზულ რეზის.
და ცხოვრებაში პირველად,
ვგრძნობ როგორი იდეალური ხმა აქვს.
ტელეფონის ზარის ხმა მესმის, დედაჩემია. წელიწადში ერთხელ ვახსენდები, და ისიც მაშინ, როდესაც ფული სჭირდება. ვითიშავ, შემდეგ ტელეფონს ელემენტს ვუღებ და სანაგვე ურნაში ვაგდებ. რეზის არ უკვირს, პირველი შემთხვევა არ არის, როცა ასე ვიქცევი. ხშირად დაუბრუნებია კვების ელემენტი, მაგრამ ახლა ნამდვილად არ მჭირდება.
ეზოში გავდივართ.
ნატალიას, როგორც დაჩი ეძახის მას, ბიჭის ჟაკეტი აცვია.
დარწმუნებული ვარ, ძალიან მაგარი სუნამო ასხია, მაგრამ სიგარეტის მყრალი სუნის გამო არ იგრძნობა და რა თქმა უნდა, დაჩისია.
კატის კნავილი მესმის, ვხტები და რეზის ვანიშნებ, "უეჭველი" ჩემი ტუსიაა-მეთქი.
ძალიან მაღალ ხეზე ამჩნევს ნატალია, ყველაზე მაღალ ტოტზე შემოსკუპებულა ჩემი კატა, და მგონი, ჩამოსვლის ეშინია. რამდენიმე წუთი ვეძახი, იქნებ ჩამოვიდეს, მაგრამ ფაქტია, ძალიან შეშინებულია.
-ჩემი ტუსია, ჩემი კატა.
ვბღავი და ვცდილობ ცრემლები შევიკავო, მართლა ძალიან მიყვარს, მის გარდა მართლა არავინ მყავს.
რეზი მხარზე ხელს მისვამს,
ოდნავ,
ძალიან შეუმჩნევლად,
გვერდულად მეხუტება და ლოყაზე სველ კოცნას მიტოვებს.
ჯანდაბა, რეზი.
მალევე მშორდება და ხეს უახლოვდება. მგონი, აძრომას ცდილობს. არა, შეუძლებელია, ძალიან მაღალი ხეა. ვცდილობ, გავაჩერო, მაგრამ არ მისმენს და აძრომას განაგრძობს.
ერთი ტოტი, მეორე ტოტი...
მესამე,
მეოთხე...
ღმერთო, ძალიან მაღლაა.
მეხუთე,
მეექვსე...
-ფრთხილად, არ ჩამოვარდე.
ტოტი ტყდება, შეშინებული ოდნავ ვკივი.
ჩემს რეაქციაზე იცინის.
უახლოვდება კატას, მაგრამ ტუსია ძახილს არ იგონებს.
მართლა, მეშინია.
"ჯანდაბა, რეზი, კატა ჭირში წასულა, არ ჩამოვარდე."
ვფიქრობ, მაგრამ ხმას ვერ ვიღებ.
მეცხრე,
მეათე,
მეთერთმეტე...
და...
კატას ხელში იყვანს.
-ტუსია, შე ალქაჯო, აქ როგორ ამოხვედი.
იცინის რეზი და თავზე ეფერება კატას. მეგონა კატები არ უყვარდა.
ამოვისუნთქე...

***
იმ დღის შემდეგ, ძალიან ბევრი რამ შეიცვალა.
რეზი ახლა კატას დიდი სიხარულით იტოვებს, როცა სცალია, რა თქმა უბდა. მასთან ყავის დასალევად და საჭორაოდაც ხშირად გავდივარ.
მაგრამ საშინელ ოინებს არ მაკლებს.
ისევ ვიგვიანებ... ღმერთო, როგორი დაბდურა ვარ.
კატას ხელს ვავლებ და რეზისთან მივაქანებ. კარზე ვაკაკუნებ, მერე ზარს ვაჭერ ხელს. სად ჭირში ხარ, რეზო?!
-რეზო, რეზოოო, რეზი, რეზიკო.
კარზე ვაბრახუნებ. სახელურს ვაწვები, ღიაა. უცნაურია, მაგრამ ამის დრო არ მაქვს.
კარს ნელა, ქურდულად ვაღებ, თითქოს რაღაცას ვიპარავ.
ერთი, ორი, სამი...
ტყლაპ...
თავზე რაღაც წებოვან სითხეს ვგრძნობ, საშინელი სუნი ასდის.
კატა ხელიდან მისხლტება და ჩემ მოპირდაპირედ მჯდომარე ადამიანისკენ მიემართება.
როგორი მოღალატე ყოფილხარ, ტუსია, მაგრამ შენზე უარესი ეს არაადამიანია.
ჯანდაბა, რეზი.
-მოგკლავ, მე მოვკვდე, თუ არ მოგკლა.
საშინლად ვბრაზდები და რეზისკენ გაავებული ვექანები. დათხაპნილ ხელებს მასიურზე და თმაზე ვუსმევ. თმებში ვწვდები და რაც შემიძლია, მთელი ძალით ვქაჩავ.
-შე მართლა, პატარა ალქაჯო, გამიშვი ხელი.
გამწარებული ღრიალებს და ცდილობს მომიშოროს, მაგრამ იმდენად ნერვებმოშლილი ვარ, კიდევ უფრო ვახტები და ძირს ვაგდებ.
ვიღლები...
ისიც...
ერთმანეთის გვერდი-გვერდ ვწევართ.
ორივეს სიცილი გვიტყდება.
-როგორ ვერ გიტან, რეზი. შენ გამო დავიგვიანე, საყვარელი პერანგიც გამიფუჭე და ჩემი ძლივს დავარცხნილი თმა რას გავს.
-მეც ვერ გიტან, ელისაბედ. შენ გამო, შენი გამწარებით მიღებული სიამოვნება ვერ შევიგრძენი. თან, ჩემზე იძალადე.
დამცინის! ჯანდაბა, რეზი!

***
ვიცი,
ვხვდები,
დარწმუნებული ვარ,
ვგრძნობ...
მაგარ შარში ვარ...
მაგრამ რეზი...
ჯანდაბა!
რეზი როგორ მიზიდავს.

***
კარზე ზარია.
ალბათ, კატა მომიყვანა რეზიმ.
უცნაურია, მაგრამ ცოტა ხნით გავასეირნებ, გულს გადავაყოლებ და მოგიყვანო.
ტუსიას ხელში მაჩეჩებს, მიღიმის და ზურგს მაქცევს.
-ოჰ, შემაქციე ზურგი, რა გიჭირს.
ვეძახი და კარს ვაჯახუნებ.
უჟმური.
ჩემს საქმეებში ისე ვეფლობი, კატა სულ მავიწყდება.
ფეხებზე მეფერება და ცდილობს სავარძელზე ამოძვრეს, მაგრამ არ ვანებებ. ცოტა ხანში, მაინც ახერხებს და კალთაში მიწვება. თავზე ვეფერები, მერე ზურგზე, მუცელზე,
კისერზე...
და ვამჩნევ.
ყელსაბამზე რაღაც ფურცელია მიკრული.
ვაძრობ და ორად გადაკეცილ ფურცელს ვშლი.

"მე, შენ და კატა,
ელისაბედ.
თბილი ოჯახი, ელისაბედ."

მისი ოჯახი ვარ,
რეზის ოჯახი ვარ.
კატას დავყურებ და მეღიმება.
-მე, შენ და რეზი, ერთი ოჯახი ვართ, ტუსია.
მეცინება.
ფურცელს ვიღებ, ვწერ, ორად ვკეცავ და ტუსიას ყელსაბამზე ვაკრავ.
სახლიდან გამოვდივარ, კატას რეზის ბინის წინ ვსვამ და ზარს ვრეკავ.
ჩემს სახლში შევრბივარ.
ბედნიერებისგან ვიღიმი და საწოლზე ვეშვები.

***
-ღმერთო, ეს რა იყო, ელისაბედ?!
რეზი კატასთან ერთად ნელი ნაბიჯებით შემოდის და ბოხი, სერიოზული ხმით მეკითხება.
-რეზი, ტუსიას უყვარხარ.
იცინის.
-შენ?
-რა - მე?!
-შენ გიყვარვარ?

***
ამბობენ, კატა იქ წევს, სადაც ბედნიერბას გრძნობსო.
ჩემი კატა, ტუსია, მუდამ გულზე მაწევს.

***
"რეზი, ოჯახი სიყვარულია.
მიყვარხარ."


_დასასრული_


-------------
ჩემგან პაწუკელა ისტორია თქვენ, სიურპრიზად.
ძალიან მიყვარს კატები და იმედია თქვენც :))
ველი კრიტიკას, შენიშვნებს და კომპლიმენტებსაც :)))

არ მჯერა და ვერ დავიჯირებ.
დიდი ხანია საიტზე არ ვყოფილვარ, საერთოდ არც შემოვსლუვარ.
და ასე მოულოდნელად, ჩემთვის ცოტა რთულია.
ეს საიტი ჩემთვის ოჯახია, იყოვდა მუდამ იქნება,
მაგრამ გულს ხანდახან ოჯახიც გვტკენს...
ძალიან მაკლდით, მიყვარხართ და არ დაგტოვებთ <3