მას შემდეგ ირაკლი გაქრა. ერთი თვე დეპრესიაში ვიყავი. არავის დანახვა არ მინდოდა. ვერ ვხვდებოდი ეს იკამ რატომ გააკეთა, ან სად წავიდა, რატომ რა იყო მიზეზი? არავინ არაფერს მეუბნებოდა. ყველა თავს არიდებდა ამ საკითხზე საუბარს. ვინც ამ მდგომარეობიდან გამოსვლაში მეხმარებოდა სანდრიკა იყო. არასოდეს არ მტოვებდა მარტო.... მეგობრებიც მოწყენის საშუალებას არ მაძლევდნენ სულ ჩემს გარშემო იყვნენ. ერთ საღამოს მარისთან უნდა შევკრებილიყავით. ისე გამოვიდა პირველი მე მივედი. სანამ მოვიდოდნენ სხვები მე და სანდრიკამ ბურას თამაში გადავწყვიტეთ. სანდრიკა ცოტა არ იყოს გათიშული იჯდა.
-სანდრიკ რამე ხდება?
-არაფერი ტეს. რატომ მეკითხები?
-კარგი რა მე მატყუებ? მთელი დღეა ხასიათზე არ ხარ.
-კარგი მართალი ხარ. ტესა რაღაც მინდა გითხრა. შეიძლება ამისთვის შესაფერისი დრო არაა, მაგრამ მეტის მოთმენა აღარ შემიძლია.
-სანდრო უკვე მაშინებ. რა ხდება?
-ტესა იცი? მე...
-თქვი სანდრო თქვი
-მე შენ მიყვარხარ.
-რაა? კარგი რა სანდრო მორჩი ხუმრობას.
-ტესა სერიოზულად გეუბნები.
-სანდრ... არ ვიცი რა უნდა გითხრა. ჩვენ ხომ ფაქტიურად ერთად გავიზარდეთ?
-ვიცი ტესა ვიცი. იცი რამდენი ხანია მიყვარხარ? უბრალოდ ბავშვი იყავი და ვერ გეუბნებოდი. უკვე კი მეტის ატანა აღარ შემიძლია.
-სანდრო მე...
-პრივეტები. როგორ ხართ?
-კარგად ბავშვებო თქვენ?
-ჩვენც. რას თამაშობთ? კარგი მორჩით ჯოკერი ვითამაშოთ.
სანდროსგან ასეთი რამის გაგებამ შოკში ჩამაგდო. არ ვიცოდი რა მეფიქრა, როგორ მოვქცეულიყავი. თან მისი დაკარგვა არ მინდოდა, ის ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო, რომელთანაც შემეძლო ნებისმიერ თემაზე საუბარი.
-პრივეტ მარი როგორ ხარ?
-კარგად ტეს შენ?
-მეც არამიშავს. გცალია რომ გამოვიდე?
-კარგი გელოდები...
-ჩემოდანს ალაგებ? რატომ სადმე მიდიხარ?
-ხო მე და სანდრიკა ერთი თვით დასასვენებლად მივდივართ ბიძაშვილებთან.
-რაა? ერთი თვით?
-ხო რაიყო რატომ შეიცხადე?
-რაამბავია ერთი თვე? კარგით რა. მე ერთი თვე აქ რა ვაკეთო?
-კარგი რა. ნუ ჩამოგტირის სახე. მალე გავა ერთი თვე.
-შენთვის ხო...
-ვა ტეს?
-სანდრიკ, როგორ ხარ?
-არამიშავს შენ?
-მეც არამიშავს.
-აუ ჩემი შავი შორტი სად არის? ტესა ახლავე მოვალ...
-სანდრ მე.. ჩემ გამო მიდიხარ?
-არა უბრალოდ ცოტა ხნით წასვლა მინდა აქედან.
-ჩემ გამო ხო? სანდრიკ მინდა რომ ისევ მეგობრები ვიყოთ.
-ბოთიკო. ვართ კიდეც. მოდი აქ. (ჩამეხუტა)
-მადლობა სანდრიკ. მალე ჩამოდით თორე დაგახრჩობთ იმ ზღვაში.
-ამას უყურეთ ერთი... ერთი დღე იქნება მაგ ენას მართლა მოგაჭრი.
-არც გაბედო... მე შენ გაჩვენებ
-თქვენ უკვე დაიწყეთ? ერთი წუთით გავედი და უკვე ერთმანეთს ჭამთ?
-ჩემი ბრალი არაფერი არაა. შენმა ძმამ დაიწყო.
-ჰაჰ. მე მაბრალი. შენს დაქალს მიხედე მარი.
-კარგი ხო არ მაინტერესებს. გაჩუმდეთ ცოტა ხნით ხომ შეიძლება?
-კარგი ხო... უკვე გვიანია უნდა წავიდე. აბა დროებით. მთლად ერთი თვით ნუ გაჩერდებით. შვიდობიანი მგზავრობა.
-მადლობა. კარგად ტეს. დროებით.
ერთი თვე ცოტა არ იყოს ნელა გადიოდა. დიდად არ ვიწყენდი, რადგან მეგობრები ერთად მაინც ხშირად ვიკრიბებოდით. ერთ საღამოს გიგასთან ბადმინტონის სათამაშოდ ავედით.
-პრივეტ ტეს, როგორ ხარ?
-კარგად რატი შენ?
-შესანიშნავად.
-ხო პრინციპში მაგას კითხვაც არ უნდოდა. ისე გიბრწყინავს სახე.. რამე ხდება?
-არა არაფერი. უბრალოდ კარგ ხასიათზე ვარ. რა არ შეიძლება?
-კი კი. როგორ არ შეიძლება, მაგრამ ამდენ საუბარს იქნებ გვეთამაშა.
-კარგი მაგრამ იცოდე რომ აუცილებლად წააგებ.
-მთლად ასეთი დარწმუნებული ნუ იქნები. შემიძლია ვთქვა რომ ბადმინტონს კარგად ვთამაშობ.
-კარგი ვნახოთ..... ნუ ერთხელ მოგაგებინე თორემ ასე სულ არ მოხდება.
-უფ დავიჯერე. აღიარე რომ საკმაოდ კარგად ვთამაშობ.
-კარგი ხო. შენთან კამათს აზრი არ აქვს.
იმ კვირის განმავლობაში რატის ყოველდღე ვხედავდი და თითქოს დავუახლოვდით კიდეც ერთმანეთს. ერთ საღამოს მეგობრებმა პარკში გასეირნება გადავწყვიტეთ.
-ტესა მზად ხარ?
-კი ანი სად ხართ ამდენი ხანი?
-ჩემი ძმა ემზადება და გამოვალთ მალე რა სულმოუთქმელი ხარ.
-მე მე ვარ სულმოუთქმელია? ნახევარი საათია იძახით გამოვდივართო და ჯერ ვერ მოაღწიეთ ჩემამდე.
-კარგი ხო ნუ იბუტები. კარგი გავთიშე. მანქანაში ვჯდებით უკვე. გაემზადე.
-კარგი მალე მოდით.... კედები ჩავიცვი და ეზოში ჩავედი რომ დავლოდებოდი.... როგორ მოხდა რომ არ დააგვინეთ?
-მე დავაჩქარე, თორე კიდევ კარგა ხანს ვერ მოაღწევდნენ.
-ყოჩაღ რატი.. შენ სასწაული მოახდინე..
-მისმინე შენთან საქმე მაქვს და იქნებ როგორმე მოვახერხოთ და დაგელაპარაკო დღეს საღამოს?
-რა ხდება ხომ მშვიდობააა?
-კი. ისეთი არაფერი..
-საზოგადოებაში ჩურჩული უზრდელობაა.
-კარგი რა ანი.. შენზე ვსაუბრობდით
-რაა? ჩემზე? რას ამბობდით?
-კარგი დაწყნარდი გეხუმრე.... ინტერესით ვკვდებოდი თუ რა უნდა ეთქვა რატის ჩემთვის.


ესეც ახალი თავი. დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის. შევეცდები მალ-მალე დავდო. ველი კონტარებს. <3