უკვე გზაში მივრბოდი,რაც ძალა და ღონე მქონდა,როცა ის ხმა უფრო გახშირდა, სილუეტი კი გზა და გზა იზრდებოდა,სიბნელის გამო ვერ ვარჩევდი მამაკის იყო თუ ქალის,მაგრამ იმაში დარწმუნებული ვიყავი კარგი არ სურდა ჩემთვის. ხმა უფრო და უფრო დაიძაბა მომაკვდავი ადამიანის ქოშინს გამოსცემდა შავი უკვე ჩემზე ბევრად გამაღლებული სილუეტი,რომელიც კედელზე გამოისახებოდა. შიშისაგან არ მახსოვს რამდენი ხანი გავრბოდი,ორ სახლს შუა მომიქცია, ასასვლელი არსად არ იყო, მე ბოლო ხმაზე ვყვიროდი,მინდოდა ვინმეს გაეგო ჩემი ხმა და ახლოს მოსულიყვნენ,მაგრამ უკვე გვიანი იყო...
***
როცა,გამოვიღვიძე ექიმი გულზე მაწვებოდა, გაბრუებული ვერ ვარჩევდი რას ყვიროდა მაკრატლით ხელში ექთანი, ვერც მათ სახეებს დავაკვირდი. ეს მდგომარეობა იმას გავდა,როცა პირველად მივიღე ნარკოტიკი, მახსოვს როგორი გაბრუებული დავდიოდი მთელი 1 კვირა, მადა საერთოდ არც კი მქონდა. თითქოს ვიგუდებოდი და ვერ ვსუნთქვდი, როცა გაბრუებამ გამიარა არც კი გამიხედაცს ნარკოტიკისაკენ. ამ შემთხვევაში კი ყველაფერი სხვანაირად არის. ექიმი მჭრის მაგრამ ვერ ვგრძნობ,თვალებ გახელილი მათ შევცქერივარ,მაგრამ ისინი თითქოს ვერ მამჩნევენ. არაფერი მტკივა საერთოდ,მაგრამ შუაზე ვარ გაჭრილი... ძილი მჭრდება აქედან მინდა გავიდე თორემ გული ამერევა სადაცაა. ხელს ვწევ,მაგრამ არიწევა, თვალებს უფრო ვახელ და ნელ ნელა ვერკვევი სიტოოაციიდან. მე შემიძლია ადგომა,მაგრამ ჩემი სხეული რჩება. ნუთუ ორი სხეული მაქ? არა ასე არიქენება, ალბათ მესიზმრება უნდა დავიძნო, უნდა დავიძნო... ვიღაცის ხმამ გამომაღვიძა. გაბრუბას ვერ ვგრძნობ,რაც კარგია. სანდრო სკამზე იჯდა, უსუსური თვალებით მიმზერდა.
-ბიჭო,რა დაგემართა ჰა? ექიმებმა კომაში არისო, ეს გეკადრება შენ ლუკა? ეს გეკადრებაა?? მაგრა გვიტეხავ ძმაო,ნინიზე მაინც არ ფიქრობ? ან დედაშენზე? და საერთოდაც ჩვენზე? არფიქრობ თუ როგორ გვიყვარხარ ჰა?აქ უნდა ამოგხდეს სული?მარტო აქ კი არა კაცობაშიც ტეხავს,საზოგადოებაშიც. უნდა გაახილო თვალები ლუკა, უნდა გაახილო(დავინახე როგორ ჩამოუგორდა ცრემლის კვალი თვალზე)
მე ხომ თალები გახელილი მაქ ნუთუ ვერ მამჩნევს?და საერთოდაც რა ხდება ჩემს თავს? ირგვლივ საავადმყოფოს, მედიკამენტების და სისხლის სუნს ვგრძნობ. ცოტახანში ექიმიც შემოგვიერთდა.
-ექიმო, როდის გაიღვიძებს?(შეძრწუნებული მოიუბრუნდა სანდრო)
-ეს მასზეა დამოკიდებული, მედიცინაში საოცარი შემთხვევის მომსწრე გავხდი, ასეთი რამ არასდროს მქონია(აუხსნა ექიმმა)
-რას გულისხმობთ?
-პაციენტი,როდესაც მოიყვანეს სისხლში ცურაობდა, მაგრამ ეს მისი სისხლი არიყო(ვიგრძენი როგორ დაეძაბა სანდროს გონება)დნმ-მმა აჩვენა ეს რაღაც არარეალური არსების დნმ-ია
-და ამ საქმეს პოლიცია რატომ არიძიებს?
-საქმე იმაში მდგომარეობს რომ სამხილები არ მოიპოვება
ეს ტყუილია, ორი კამერა დამყურებდა ზემოდან, კარგად მახსოვს ეს ფაქტი,მაგრამ ახლა ხელფეხ შეკრული ვარ, ვერ ვამბობ რისი თქმაც მინდა. თითქოს ბგერები ჰაერში იკარგება უკუნეთი სიბნელისკენ. ის ფაქტი რომ ყველაფერი რიგზე არ არის უკვე დავრწმუნდი, მაგრამ რა ხდება?პასუხები მჭირდება ამაზე!
-ეს ხომ სიგიჟეა ექიმო?ჩემი ძმაკაცი სიკვდილს ებრძვის, ვიღაცამ მისი მოკვლა სცადა და სამხილები არ არსებობს?ეს ხომ სრული სიგიჟეა!(გაუმკაცრდა ხმა სანდროს)
-მაგრამ ეს რეალობაა და მოგვიწევს ამასთან შეგუება,კარგი ამაზე არ მოვსულვარ აქ გარეთ ვიღაც კითხულობს პაციენტს კარგს იზამთ ყურადღებას თუ მიაქცევთ...
***
რადგან, გადაადგილება შემიძლია ისე რომ ვერავინ მხედავს სანდროს გავყევი უკან, და გარეთ შეხვდა ჩემ ძმას. კახი პატარაობიდანვე შავგვრემანი იყო პატარა კულულებით, ჩემზე ერთი წლით უმცროსია და ოჯახის მასხარა. უკვე მეათეშია,მაგრამ ტვინით 3 თვის ჩვილში.
გამოხედვაზე ეგრევე ეტყობა, რომ არაფერი იცის.
-რაიყო პანდა კაცი?რატო დამიბარე აქ?(სანდრომ მას გამრჭოლი მზერა ესროლა,რაც იმაზე მიუთითებს რომ ეს ზედმეტ სახელი არ მოსწონს)
-დანარჩენები სად არიან?
-იოანეს სძინავს დიანა კი ყბებს ავარჯიშებს ჭამაში(თავისი ნათქვამით დაკმაყოფილდა და გაიკრიჭა)
-აქ სერიოზულ თემაზე დაგიბარე და კარგი იქნება ღადავს თუ გვერდით გადადებ!
-აბა გისმენ
მოკლედ უამბო ყველაფერი, როცა თავზე დიანა დაადგათ.
-ბიჭებს სალამი აბა რაზე საუბრობთ?(თქვა მან)
-დიანა ხო კარგად ხარ?(ჩაერთო სანდრო)
-კი რატო მეუბნები?
კახიმ სარკეში ჩაახედა იგი და მთელი სამყარო წამიერად დასტოპდა. რატოო??? მეც კი სიცილით გავსკდი ისეთი შესახედავი იყო. ულვაშები ეხატა სასწაული სახეზე. წარბებშუა შავი მარკერი ერთმანეთს აერთებდა. კახი სიცილით ძირს გაწვა, დიანამ კი საავადმყოფო შეძრა ყვირილით. ექთანს ხელიდან საოპერაციო ნივთები გაუვარდა, სტომატოლოგთან შემსვლელი ბიჭი კი ხახა ღია დარჩა, მას ხელი დაავლო სტომატოლოგმა და მგონი იქვე ამოუღო კბილი, ოთახში სპეციფიური სუნი ვიგრძენი, ჰაერი დაიხუთა.
-არა ეს შეუძლებელია ვინ დამახატა?მოვკლავ!!(ცოფებს ყრიდა დიანა)
-ჰეი ჩაპლინო(თვალი ჩაუკრა კახიმ)
-ახლა გაჩუმდი თორემ მთელ ჯავრს შენზე ვიყრი!
-რაგინდა რას ერჩი მშვენიერი ულვაშია, ზუსტად მასე გავიზრდი მეც
-კახიიი!!!
-კარგით გეყოფათ დიანა წადი წაიშორე ეგ მაიმუნობა კახი შენ წამოდი(თქვა სანდრომ)
***
დავაპირე მათთან გაყოლა თუმცა ჰაერი უფრო შეიკუმშა,სადაცაა წამახრჩობდა, სიბნელე მოიცვა ირგვლივ ყველაფერმა, ის ხმაც განმიახლდა. თითქოს ქოშინებდა მომაკვდავი ადამიანი. სილუეტი გამომეცხადა წინ.
არა ეს შეუძლებელია...
მაგრამ ის ხომ...
არაა...