ახალ წლამდე ერთ კვირა რჩებოდა ელენე უკვე ორსულობის მერვე კვირაში იყო ტოქსიკოზი მხოლოდ დილთ აწუხებდა დანარჩენი თითქმის სულ ეძინა ამიტომ ნაკლებად ფიქრობდა თორნიკეზე და მომავალზე მანამ სანამ სახლში არ გამოეცხადა სახლში კი არა ოთახში დედამისი არ იყო ამიტომ თავისუფლად შევიდა ნახევარ საათზე მეტი ელოდა როდის გაიღვიძებდა და სიმართლე გითხრათ ეს დრო ძალიან მალე გავიდა თორნიკესთვის ფიქრობდა რა უნდა ეთქვა თავი ეზიზღებოდა ასეთ მდგომარეობაში რო აღმოჩნდა ნანობდა და ტკიოდა იმ ღამის გახსენებისას სურდა ახლა იჯდა ელენეს სკამზე და უყურებდა თითქმის შიშველ მშვენიერ სხეულს რომელიც რაღაცნაირად მთელ საწოლს იკავებდა. ეძინა მაგრამ უცბად წამოჯდა საბანი გადაიფარა და ისევ დაწვა ნამდვილად იქ იჯდა თუ მოეცვენა ვერ მიხვდა მაგრამ შედვისაც ეშინოდა, ეშინოდა მართლაც იქ არ მჯდარიყო მაგრამ უკვე მთელი არსებით გრძნობდა თორნიკეს სიახლოვეს ნაცნობი სუნამოს სუნი სცემდა რომელიც ძალიან მოსწონდა დაასევე ენატრებოდა დიახ ენატრებოდა არ მოგესმათ.
-ვიცი რომ გღვიძავს შენი გახშირებული სუნთქვა მესმის
ელენე ხმას არ იღებდა გული გამალებით უცემდა ტირილი უნდოდა არ შეეძლო ახლა თორნიკესთან ლაპარაკი უნდოდა გამქრალიყო
-მაპატიე რომ არ მოგისმინე ვიღაცის უაზრო ნათქვამს ავყევი და
-გაჩერდი
-მართლა არ ვიცი რა დამემართა მთვრალი ვიყავი გთხოვ დაბრუნდი ანინე ნერვიულობს ხალხი რას იფიქრებს
ბოლო სიტყვები ელენესთვის პიკი აღმოჩნდა და ყვირილით წამოხტა
-ხალხი რას იფიქრებს არა ისევ ხალხი
იქვე მდგომ სანათურს ხელი მოკიდა და დაამსხვრია
-სასინელი ადამიანი ხარ ვერგიტან გაეთრი ჩემი ოთახიდან
შემდეგ კი ხელში რაც ხვდებოდა ყველაფერს ესროდა თვალებიდან ცეცხლებს ყრიდა თან ცრემლები სდიოდა
-შემეშვი გაეტრიე მეზიზღები შენი ცოლი აღარ ვარ
-გაჩერდი ვიცი რომ გეზიზღები დიდად არც მე მეხატები გულზე თანაც გასუქებულხარ იცი?
-ვერ იტან საშინელი ადამი ხარ გაეთრიე ქედან მძულხარ
თორნიკეს რომ არ გაესწრო ალბათ ლარნაკი ამჯერად პირდაპირ თავში მოხვდებოდა რას გრძნობდა ელენე ძნელია სიტყვებით გადმოგცეთ.
ეშინოდა
ტკიოდა
აკანკალებდა
ეზიზღებოდა არსებობა
ეცოდებოდა
ოთახის შუაში იდგა და უეცრად მოწყვეტით დაეცა ვეღარ გაუძლო და გონება დაკარგა დიდი ხმა იყო და ოთახში თორნიკე ამობრუნდა ნანახმა გააოგნა
ეშინოდა
ტკიოდა
აკანკალებდა
ეზიზღებოდა არსებობა
ეცოდებოდა
ხელში აიტაცა და თითქმის შიშველი დაბლა ჩააქანა სასტუმრო ოთახში დარბოდა და თან დიასახლისს ეძახდა
-მოდი შვილო აქ დააწვინე არაფერია
-არა სასწრაფოში დარეკეთ
-არაა შვილო საჭირო მისი მდგომარეობისთვის ნორმალურიცაა მაგრამ დავრეკავ
-რა მდგომარეობსთვის?
-ოხ ეს კაცები ფეხმძიმობამ იცის
-ელენე ფეხმძიმედაა?
-მემგონი ზედმეტი ვილაპარაკე გავალ დავრეკავ
გაუხარდა შეეშინდა და კიდევ უკვე მერამდენედ შეზიზღდა საკუთა რი თავი ბედნიერი იყო ამ ამბით მაგრამ მომავლის გაფიქრებაც არ უნდოდა აშინებდა ის ფაქტი რომ მათ კარგავდა სულელური შეცდომის გამო მაგრამ ეს შეცდომა რომ არა პატარაც არ ეყოლებოდა ამიტომ ვეღარ ფიქრობდა უხაროდა თუ წყინდა ეს ორსულობა. ექიმმა გასინჯა და ყველაფერი კარგად იყო დამამშვიდებელი გამოუწერა და წავიდა
-რატო არ მიდიხარ
-ამის თქმას როდის აპირებდი
-რას გულისხმობ
-ელენე გეყოფა ალბათ თქმას სულაც არ აპირებდი
-შენთვის რატომ უნდა მეთქვა შენ რა შუაში ხარ შენები არ არიან დამშვიდი
-არიან შენ რა ტყუპებზე ხარ ორსულად და ამის დამალვას აპირებდი?
-ხვალ აღარ ვიქნები
-იმდენად საშინელიც არ იქნები შვილები რომ მოკლა
-ხო შენ ეგ არ იცი მეც არმეგონე იმის ჩამდენი რაც გააკეთე
ამის თქმისას ნიკაპი აუკანკალდა და თვალები აემღვრა
-არ შეგიძლია დაივიწყო
-მაშინ ჩემი შვილებიც უნდა დავივიწყო ანუ არ შემიძლია
-შენი არა ჩვენი ელენე
-შეგიძლია წახვიდე და თავი დამანებო როგორმე უშენოდც გავზრდი
-შენ კი გაზრდი მაგრამ მე ვეღარ გავჩერდები მაგათ გარეშე
-არამგონია შვილების მოძალადესთან ერთად აღზრდა მინდოდეს
-კარგი ეხა წავალ ხვალ მოვალ და ვილაპარაკოთ
წავიდა წავიდა და დატოვა მისაღებში უხაროდა უხაროდა მამა ხდებოდა ორი პატარა ერთად ეყოლებოდა უეცრად შიშმა აიტანა მართლა რო მოეშორებინა ელენეს მართლა რომ გაეკეთებინა აბორტი მისი შვილები რომ მოეკლა პატარა იყო ჭკუა არ დაუშლიდა ამიტომ ღამე ელენეს ჭიშკრის შორიახლოს გაატარა სადმე თუ დააპირებდა წასვლას აედევნებოდა მაინც.
მისაღებში დარჩენილი ელენე უარეს დღეში იყო ნერვიულობდა აშინებდა ის ფაქტი რომ იისევ სვანეთში გაუშვებდნენ ცხოვრება ისევ იქ მოუწევდა უცხო გარემოცვაში ახლობებისგან შორს აშინებდა თორნიკე და საკუთარი თავიც. ტახტზე იჯდა, უემოციოდ მიშტერებოდა ერთ წერტილს და თან ცრემლები სდიოდა გაუჩერებლად.

პირველ რიგში უდიდესი ბოდიში ასე რომ დავიგვიანე და თან ასეთი პატარა თავი დავდე გპირდებით გამოვასწორებ. ძალიან დიდი მადლობა რომ წაიკითხეთ დაველოდები თქვენს შენიშვნებს. და ასევე უდიდესი მადლობა წინა თავებზე დატოვებული კომენტარებისთვის ეს ძალიან დიდი სტიმულია ჩემთვის <3 .ვეცდები ყველაფერი გამოვასწორო.

თქვენი აზრით ახლა უკვე რისი გაკეთება შეუძლია ელენეს?